Onze allerliefste papa,

Dat we hier op een dag als deze allen zouden samenkomen om jou te gedenken hadden we nooit gedacht. De dood was niets voor jou; je was een man van het leven. Daarom koos je ook voor een herdenking in intieme familiekring want, zoals je in het verleden al wel eens had gezegd: “vrienden moet je hiermee niet lastigvallen”. Jouw vrienden waren heel belangrijk maar de familie, … de familie stond boven alles.

Als enig kind geboren uit een redelijk strenge “bourgeois” – familie wist je al snel dat je jouw leven over een kompleet andere boeg zou gooien. Tijdens de eerste reizen in Frankrijk opende jouw hart zich voor de zuiderse cultuur. Je werd een sociale mens met hechte vriendschappen die je over de jaren en grenzen heen zou onderhouden. De drang naar het ontmoeten van deze vrienden en de totale vrijheid was dan ook zeer sterk. We hadden onze boekentasjes nog niet neergelegd of jouw geliefkoosde citroën stond al klaar om in één trek naar het zuiden te rijden, zo ver mogelijk van, wat jij “ons apenland” noemde. De terugweg was dan weer tergend moeizaam en verliep zigzaggend via vele omwegen. Herhaaldelijk scandeerden we in koor het liedje : “Qu’il est long qu’il est loin ton chemin papa” van Joe Dassin.

  Op het thuisfront koos je voor humane studies en werd je leerkracht Frans aan de Rijksnormaalschool te Lier, dit 35 jaar lang. Vele studenten herinnerden zich nog jaren later jouw naam en de leerrijke en karaktervolle lessen. Sommige oud-studenten werden vrienden voor het leven. Een ander humaan aspect, het kunstzinnige, ontpopte zich ook zeer snel en op vele reizen heb je de warmte en de schoonheid van die mediterrane landschappen weten te vereeuwigen in schilderijen of tekeningen. Als je al eens een zicht uit het noorden schilderde kon je het niet laten om het een surrealistische wolkenloze azuurblauwe hemel te geven dat dat landschap in de realiteit nooit gekend had.

Maar het kon nog groter; jouw leuze was immers: “C’est en exagérant qu’on jouit le plus” en er volgden nog de oprichting van de Lierse Kunstkring “Raymond de la Haye”, de Wijnconfrerie “Hellebrug”, het trouw lidmaatschap bij de Rotary en zelfs de Visclub “de Beemden”. Je kon de mensen er niet voldoende aan herinneren dat Lier eens deel uitmaakte van het grote Bourgondische rijk. Daarmee toverde je ons allen om tot Bourgondiërs met alle gevolgen van dien: rijkelijk feesten en samen gelukkig zijn. Niemand mocht iets te kort komen. Je was de drijvende kracht achter tal van activiteiten en bijeenkomsten. Alles moest piekfijn georganiseerd zijn en de teksten die je schreef waren inhoudelijke en kalligrafische hoogstandjes. Het woordje “simpel” stond daarom ook niet in jouw woordenboek. Elk détail telde. Het nemen van één foto, bijvoorbeeld, kon wel een kwartier duren, … en het moesten er twee zijn want … je weet maar nooit. Dit organisatorisch -en ook “manipulatorisch”- talent zorgden ervoor dat, ook al had niet iedereen het door, jouw ijzersterke wil wet werd. Niet voor niets kreeg je op een dag een mooi ingelijst plan cadeau waarop men kon zien hoe – als onze Jean-Pierre het wou– het stadhuis van Lier steen voor steen afgebroken zou worden om het twee meter meer naar vóór terug op te bouwen. 

Naar een koel verstandshuwelijk had je ook geen oren. Onvoorwaardelijke liefde zou het basisingrediënt zijn en dat kreeg je onder de vorm van Madeleine. Een wonderlijke vrouw, onze mama, die samen met jou alle lief en leed deelde, jouw hele volwassen leven lang. Maar één kindje hebben vond je, jouw eigen ervaring indachtig, geen goed idee en je had gelijk, papa, dank u, want met twee sta je veel sterker in het leven. Je liet jouw liefde voor ons zien en knuffelde ons heel veel. Onze verjaardagen werden uitbundig gevierd maar aan de jouwe had je een hekel. Je vroeg jezelf wel eens af: « Pourquoi moi ? Pourquoi m’a-t-on jeté dans ce monde ? » . Maar je vond het juiste antwoord. Als men dan toch in deze wereld geworpen wordt, dan maar zoveel mogelijk ervan genieten en dat genot maximaal delen met jouw dierbaren. Neen, de datums van komen en gaan waren niet van belang, het is wat je ertussen deed dat telde. Zo vierde je wel de heiligen “La fête de la Saint-Jean” en “Saint Pierre” in de zomermaanden. In die periode viel ook de feestdag van de heilige Maria Magdalena. Onze mama, Madeleine, werd dan altijd getrakteerd op een diner en bloemen. Jouw vijfenzeventigste verjaardag vierde je nog symbolisch met mama, de dag vóór jouw echte verjaardag. Met haar kon je gelukkig ook nog jullie vijftig jaar samen zijn vieren. We zijn ook heel blij dat je nog de “bompapa(pa)” hebt kunnen zijn van je kleinkindjes. Ze beseffen het nog niet goed maar we zullen later nog veel over jou vertellen. 

Als mens van de natuur leefde je graag in het bos van Grobbendonk, het buitenverblijf van jouw ouders,  waar iedere boom, plant of struik zijn plek en zijn geschiedenis had. Je had een bijzondere voorliefde voor struiken met mooie bloemen en voor wat je noemde de “nuttige planten”. Dit was alles wat eetbare vruchten voortbracht. Zelfs toen je niet meer goed te been was onderhield je nog met grote toewijding de bloemen en de moestuin. Als geschenk gaf je nooit snijbloemen, want die waren in jouw ogen al dood, maar potbloemen en planten. Zo is het dat er nog vele mensen in hun tuin nog een “plant van Jean-Pierre” hebben waar ze ieder jaar de bloemen van bewonderen of de vruchten van kunnen plukken.

Neen, papa, je vertrok tegen jouw zin maar je hebt een rijk en goed leven gehad. Dank u voor jouw liefde en al het moois dat je ons hebt meegegeven. We kunnen geen afscheid van jou nemen, papa, en zullen jou altijd liefhebben en blijven gedenken.

 Volgorde liedjes:

1)Quand on n’a que l’amour.

2)Mon village du bout du monde.

3)Toi et Moi.

4)La chanson de Prévert.

5)This melody