Vietnam, verassend en aangenaam, een indruk.
Ik liet mij, enigszins gespannen, in de enorme buik van de Boeing 777 neerploffen in een gemakkelijke seat. Immers, 13 vluchturen verder lag onze voor mij vrij onbekende bestemming: Vietnam.
Het land, als het ware geprangd tussen Cambodja, Laos, China en de zee, telt ongeveer 90.000.000 inwoners.
En tel je van noord naar zuid algauw 2000km, in het midden is het slechts 50km breed, alsof een reus ooit met zijn hand het land in 2 delen wou breken. De reus nu is weg, het land werd één.
Getekend door oorlogen, oneindige rijstvelden en hectisch verkeer in de steden? Zeker, maar ook met vriendelijke, aangename mensen, nooit rustend, altijd bezig, doordrongen en zich bewust van een luisterrijk verleden.
De hoofdstad Hanoi, 6.000.000 inwoners, is soms primitief, soms modern.
De citroenkleuren van de oude architectuur vormen een fraai gezicht.
Tussen het gebrom van de vele motorfietsen komen de geuren van de eetkraampjes je tegemoet. Een exotische stad.
In de oude wijk vormen een wirwar van straten het commerciële hart van Hanoi.
De opera, gebouwd naar het model in Parijs, herinnert ons aan de Frans-koloniale tijd.
Ho-Chi-Minh, zijn leven stond in het teken van de éénmaking van het land, ligt opgebaard in het reusachtige mausoleum. Deze man, die een eenvoudig leven leidde, stierf te vroeg om zijn werk voltooid te zien. Hij wordt gerespecteerd door en leeft verder in alle Vietnamezen.
De Thai, Hmong, Dai, Hoa en Viet vormen de talrijke minderheden in de omgeving van Mai Chau en in het Halong van de rijstvelden is een tochtje in een kleine sampan een must.
Duizend km zuidwaarts, in Da Nang, centraal-Vietnam, was ooit een Amerikaanse legerbasis gevestigd. De aankomende mariniers kregen hier een eerste indruk van Vietnam. Het was ook de plaats waar men, na de gruwel van de gevechten kon uitrusten.
De prachtige vergezichten in de omgeving van Hoi An, centrum van de zijdenijverheid, nodigen uit tot een fietstochtje. Het is de enige stad in Vietnam die beperkingen stelt aan het gebruik van motorvoertuigen.
Wil je er een kostuum of kleed in sneltempo laten maken, dan vind je hier het juiste adres!
De opvallendste monumenten in de stad komen van de Chinese gemeenschap.
Tussen de oude koopmanshuizen geven constructies van geglazuurde dakpannen en kronkelende draken toegang tot de ingangen van de gemeenschapshuizen, kern van het Chinese sociale en spirituele leven.
Nog meer zuidwaarts, en tropisch warm, belanden we in Ho-Chi-Minh-City, het vroegere Saigon. Saigon was destijds tot de éénmaking van het land in 1973, de hoofdstad van de republiek Zuid-Vietnam.
De twee torens van de Notre-Damekathedraal, jarenlang het beste oriëntatiepunt in Saigon, vallen tegenwoordig in het niet bij de glazen gevel van het winkelcentrum Diamond Plaza en de telecomtoren op het hoofdpostkantoor. Het postkantoor is een klassiek koloniaal gebouw dat sinds zijn voltooiing in 1880 niet meer is veranderd.
Het verkeer in de stad is er even hectisch als in Hanoi, we maakten het van dichtbij mee op de bijzit van een motorfiets. Het is ongelooflijk hoe behendig de bestuurders zich in deze drukte op de weg een plaatsje zoeken. Het lijkt allemaal chaotisch maar toch, het resultaat is een vlotte verkeersstroom. Verwonderlijk, maar wij hoorden geen scheldwoorden of zagen geen agressie, is dit het resultaat van een Boeddhistische instelling?
De Cu Chitunnels in de omgeving van de stad vormen een meer dan 200km ondergronds netwerk. Zij werden indertijd door de Vietcong gebruikt om zich overdag voor de Amerikaanse patrouilles te verbergen. Wie goed luistert hoort er nog de tonen van Billy Joël’s “Goodnight Saigon”.
Men dient zich soms op handen en knieën door de gangen te bewegen want zij werden niet ontworpen voor de iets bredere westerling. Het is, voor wie er in slaagt zich door de gangen te wurmen, een duistere en zweterige ervaring. Uniek in Vietnam, dus ook in H-Chi-Minh-stad, is het waterpoppentheater. Het is een prachtig genre waarbij alle handelingen worden uitgevoerd op een watertoneel. Het spel zou mogelijk ontstaan zijn in de Rode Rivierdelta toen er in de lente weinig werk was.
Tot slot moet het gezegd, 40 jaar na de verwoestende oorlogen bruist dit land weer van ondernemingszin en is het toegankelijker dan ooit.
Dit is geen land van bomkraters maar van glinsterende rijstvelden en witte stranden, prachtige tempels en vriendelijke mensen.
Ik wens hen voor de toekomst het allerbeste!
Vic Goelen
|