Een paprika uit Afrika speelde graag harmonica maar hij keek diep in de glazen en kon daardoor niet langer blazen. Toen speelde hij maar met Monica ...
Morgen is het Moederdag, en ook de dag dat het twee maanden is geleden dat in De Kolonie in Lommel, vijftien jonge kinderen het leven lieten bij de ernstige busramp in Zwitserland. Ik woon hier vlakbij de school en de kerk, en zal nooit de indrukwekkende zee van bloemen vergeten, die daar was neergelegd door duizenden mensen. En de radeloze ouders, die volkomen ontredderd, op en neer liepen tussen de kleine graven en die enorme bloemenzee, de school en de kerk. De leegte, en het tomeloze verdriet in hun ogen, heeft een onwisbare indruk bij mij achter gelaten. En opnieuw waren er weer duizenden mensen aanwezig bij de Avondwake, en enige dagen later bij de indrukwekkende begrafenisplechtigheid hier, in De Soeverein van Lommel. Bij de Avondwake ben ik aanwezig geweest, en had een zitplaats kunnen bemachtigen op de eerste rij. Het was een windstille en mysterieuze avond, en terwijl ik naar de bomen keek, en de toen aanwezige planeten, kreeg ik inspiratie voor het volgende gedicht. Het heet:
" Zieltjes van De Kolonie "
In de nog kale voorjaarsbomen, zongen zacht de vogels. Wij zijn tot hier gekomen, als doorboord door kogels.
Tijdens de avondplechtigheid, bleven planeten naar ons staren. Mysterieuze sereniteit, alsof jullie dat soms waren.
Het leven is géén symfonie, dat hebben we nu goed geweten. Kleine Zieltjes van De Kolonie, wij zullen u nooit vergeten.
Annemieke.
Lieve Bloggers,
Voor u allen een héél fijne Moederdag 2012, en vergeet nooit dat het voor veel Moeders én Oma's , hier in De Kolonie, nooit meer een fijne Moederdag kan zijn.
Ik zwoeg en spit verzet en schik mijn rug is stram mijn armen lam mijn bankje draagt me in de avonduren als ik onophoudelijk naar mijn andere lief blijf turen mijn tuin, mijn tuin, ik heb je lief mijn mooie bloemenhartendief mijn geur, mijn kleur mijn ochtenddauw mijn tuin, mijn tuin mijn andere lief wat hou ik toch van jouw.
Jan en Piet zijn aan de verbouwing van hun huis begonnen, als Jan merkt dat hij halverwege het karwei, zes zakken cement tekort komt. Geen nood, want Piet snelt naar de bouwmarkt om het ontbrekende te gaan halen. Bij de kassa aangekomen merkt hij dat de cassiëre niet goed oplet, en maar twee van de zes zakken cement aanslaat op haar kassa ... Zéér verheugt keert Piet terug, huiswaarts, helemaal in de wolken over zoveel onverwacht geluk ! Maar thuisgekomen zegt Jan: " Het zijn de verkeerde zakken maat, je moet de rode hebben inplaats van de gele. Verbijsterd staart Piet hem aan, waarop Jan zegt: "Wat kijk je nou, het maakt toch niet uit, ga ze maar omruilen !" " Je hebt immers toch het kasetiketje .... "
