Ik ben Loek de Koning
Ik ben een man en woon in Scheveningen () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 24/11/1934 en ben nu dus 89 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: fotograferen, wandelen, mijn website www.allesoverscheveningen.nl,.
hebben we gisteren gekocht (hij ziet er een beetje goedkoop uit, maar dat was die dan ook) en uitgeprobeerd. Alles functioneerde naar behoren. Tot de avond kwam en mijn vrouw aan mijn zoon wel eens even zou laten zien, wat die malle vent allemaal in zijn mars had. Het schuifknopje werd de bodem ingedrukt i.p.v. opzij geschoven... resultaat?, de kerstman vertikte het. Dus vanmorgen mijn gereedschapskist maar tevoorschijn gehaald en de kerstman gerepareerd. Nu luistert die weer naar de bevelen.
was vandaag met haar vriendin even gezellig gaan winkelen in de stad. Als wij in Scheveningen zeggen: "we gaan naar de stad", dan bedoelen we , dat we naar Den Haag gaan. Ze nam mijn fototoestel mee en maakte een foto in de centrale hal van het stadhuis, dat in de volksmond 'het IJspaleis" wordt genoemd. Ons stadhuis is van binnen en van buiten helemaal wit. Vandaar IJspaleis. Ik vind het zelf een heel mooi gebouw, maar de meningen verschillen nogal. Hier dan de foto, die zij maakte. Best aardig gelukt vind ik.
Met grote letters stond het in de krant: Vlaamse wint Groot Dictee. De Vlaamse Elsie Ribbens is winnares van het zestiende Groot Dictee der Nederlandse Taal. De tussenstand is nu : Vlamingen - Nederlanders: 9 - 7. Proficiat.
Gisteren even een ommetje gemaakt. Ik had een drukke dag achter de rug en wilde toch nog even van de middag-winterzon genieten. Dus wandeling richting Scheveningse pier. Prachtige wolkenluchten bij een straffe noordenwind. Alleen dan kan je de Maasvlakte met zijn industrie goed zien. Ca 20 km verwijderd van het opnamepunt. Ik wilde jullie deze foto graag laten zien.
Gisteravond hadden we met een aantal vrienden en vriendinnen een stamppotsessie in een restaurant aan de haven. 10 keer per jaar komen we bijelkaar om te praten over koetjes en kalfjes. Gisteravond voor het eerst een gezamenlijk etentje. Stamppot een oerhollands gebruik: peen-en-uien-, boerenkool-, en andijviestamppot, rijkelijk voorzien van vlees en lekkere vette jus. Onder het aanvullend genot van een drankje. Geserveerd door twee kerstmeisjes.Gezellig en echt iets om te herhalen.
oftewel Noël was het lievelingslied van mijn vader. Nu heb ik het als begeleidingslied aan mijn blog gekoppeld. Ik kan me herinneren vanuit mijn kinderjaren, dat mijn vader ieder jaar op 1e kerstdag dit kerstlied zong en wij allemaal vol bewondering zaten te luisteren. Mijn vader had een goede stem en zong, hij zong niet zo vaak, altijd met veel expressie. Iedere keer als ik minuit chretiens hoor denk ik aan mijn vader en aan de sfeervolle gedachtenis van de geboorte van het kindje Jezus. Een beetje emotioneel denk ik vaak terug aan die kersttijd van toen. Geen uitgebreide dis, een borrel voor mijn vader en kerststol bij het koffiedrinken (voor de kinderen chocolademelk). En om 16.00 uur samen om de kribbe kerstliederen zingend. Sentimenteel? Misschien een beetje, maar wij hebben nog steeds die herinnering aan toen.
Om negen uur vanmorgen heb ik van de ochtendlucht boven Den Haag een foto gemaakt. Het weerbericht voorspelt niet veel goeds voor vandaag; maar als je deze zonsopkomst ziet dan geloof je die voorspelling niet. Trouwens het wordt best een fijne dag: vanmiddag komt mijn dochter voor ons en een paar vriendinnen van haar een heerlijke indonesische rijsttafel bereiden. Een hele fijne en smakelijke zondag wens ik jullie toe. Loek
Achter de foto's 'mijn vrouw en ik in klederdracht', 'de vuurtoren' en 'de spin' heb ik links gelegd naar respectievelijk informatie over de Scheveningse klederdracht, de Scheveningse vuurtoren en mijn eigen homepage.
De winter van 1944 was hier in Den Haag geen pretje. Maar voor een jongetje van amper 10 jaar had die tijd toch een heel andere ervaring dan voor de grote mensen. Twee van mijn zusjes zaten op een kostschool in Oegsgeest. Een plaatsje ongeveer 16 kilometer vanaf Den Haag even voorbij Wassenaars. Ook onze groentenboer, Frans van Toledo, had daar een dochter op het internaat. Samen met die Frans besloten mijn ouders de dochtertjes te bezoeken. Maar hoe? Er waren weinig vervoersmogelijkheden. Maar Frans had de oplossing: met de groentenkar. Dus werd op de zondag voor kerstmis het paard voorgespannen. Ik mocht mee en ik denk mijn twee broertjes ook, maar dat weet ik niet zeker meer. Frans mende het paard en wij zaten achterin kou te lijden. Af en toe sprongen we uit de wagen en liepen ons een beetje warm. Het was een hele reis. Onderweg contrôle door de Duitsers, maar we mochten doorrijden. Gelukkig waren er die dag geen razzia's. 's-Avonds in het donker terug. Dat was wel angstig. Boven ons zagen we VI of V2, met hun fel brandende straatpluimen. Af en toe stotterend gingen die op weg naar het zuiden. We zijn 's-avonds laat thuisgekomen, helemaal verkleumd, maar we hadden wel onze zusjes gezien en van een lekkere warme maaltijd genoten in Oegstgeest. En dat was heel wat in die tijd.
Sommige mensen vinden mijn teksten zo mooi verbindend; zelf heb ik daarover mijn eigen gedachten. Als je wat ouder wordt dan komen soms herinneringen naar boven, die je met andere mensen wil delen. Die buien heb je niet onder contrôle, die komen gewoon. En je vindt het fijn om die met andere mensen te delen; met je zus, de mijne heeft ook een blog, kijk maar bij althea, die toch ook weer een belangrijk iemand is in je verleden; met andere mensen, die je de laatste tijd heb leren kennen. Maar ik bedoel dit niet somber, helemaal niet; ik vind het hardstikke fijn om met anderen mijn ervaringen te mogen delen. Misschien vertel ik jullie een volgende keer over de ooievaars, die in augustus, naar het zuiden vlogen en via dezelfde route de V1 en V2. Echt waar, ik heb het meegemaakt in 1944.
Na de nachtmis gingen we naar huis om het kindje in de kribbe te leggen. Dat was zo de gewoonte. Op kerstavond hadden we de kerststal opgesteld tussen de suitedeuren. Mijn vader had al eerder een heel mooie kerststal gebouwd van hout en kurk. Een berglandschap met spiegeltjes als meertjes en zilverdraad als beekjes. En boven de stal zweefde de kerstengel en natuurlijk een kerstster. Er is destijds(ik vermoed in 1942 of 1943) nog een foto van die stal gemaakt voor de krant. Het was de laatste keer, dat die stal zo stond opgesteld; daarna is al het hout opgeofferd om de kachel te kunnen stoken en dat ging mijn vader erg aan zijn hart. Om 10.15 uur moesten we weer naar de hoogmis en 's-middags kindje wiegen. En mijn vader vertelde een verhaal over het front( in WO I), waar Duitsers en Fransen elkaar het leven onmogelijk maakten, maar in de kerstnacht het wapengeweld verstomde en door een Franse en Duitse soldaat een kerstlied werd gezongen. Stille nacht, heilige nacht. En zo komen in deze tijd weer herinneringen naar boven. Kerstfeest was toen wel heel anders dan nu. Jammer,
Ik zal die tijd nooit vergeten. Op 24 november 1944 werd ik 10 jaar. Nog te jong om te begrijpen wat er allemaal om me heen gebeurde. Het begin van de hongerwinter in Den Haag. De razzia's waar mijn ouders zo bang voor waren. Maar al te oud om al die dingen te vergeten. Het maakte wel indruk op je. Op mijn verjaardag kreeg ik een tweedehands kuitbroek en een zak kleine sterappeltjes, die ik wel met mijn broertjes en zusjes moest delen. Een cadeautje met sinterklaas kan ik me niet herinneren. Dat zal wel een chocoladeletter of stukje borstplaat zijn geweest. Met de kerst zijn we naar de nachtmis geweest, die 's-morgens vroeg gevierd werd. Drie missen zittend op het knielbankje: de kerk was stampvol, want "in nood leert men bidden". We hadden één eigen plaats in de kerk. Achter een pilaar aan de mannenkant. En mijn moeder mocht gebruik maken van de plaats van mijn oma aan de vrouwenkant. Als je meer plaatsen nodig had, dan moest je daarvoor extra betalen(zitplaatsgeld heette dat). Nu zijn ze al blij als je binnenkomt in de kerk.
We zijn weer thuis. Na een paar dagen rondzwerven in het oostelijk deel van Nederland en af en toe even over de grens met Duitsland, weer terug op eigen honk. Het waren leuke dagen met vooral in de stad Enschede een heel sfeervolle ervaring. Enschede, de oude textielindustriestad, heeft zich de laatste jaren ontzettend in positieve zin ontwikkeld. Een prettige binnenstad met veel sfeer en veel gezellige restaurantjes en ... een heel gezellige kerstsfeer. Op de terugweg naar huis had ik in de buurt van Doesburg een aanvaring met een mercedes uit ca 1985. Het was de eerste aanrijding in mijn 43 jarig bestaan als chauffeur. Mijn auto staat nu in een depôt te Arnhem en moet per trailer naar Scheveningen worden vervoerd. Wij zijn met een taxi naar huis vervoerd. Gelukkig alleen materiele schade.
gaan we er even tussenuit. Na al die vervelende dagen willen we een beetje tot rust komen. Vervelend door het overlijden van zus en schoonzus. Dat gaat je toch niet in de koude kleren zitten. We gaan een paar daagjes kerstvoorbereiding bekijken in Enschede en een aantal dorpjes in West-Duitsland. En wat kerstinkopen doen.Zo'n één à twee keer per jaar gaan we er dan met de auto op uit. Dat zijn dan ook de dagen, dat mijn auto overuren maakt. Normaal rijd ik niet zoveel; zo alles bijelkaar misschien 5 à 6 duizend kilometer per jaar. Donderdagavond kom ik al weer terug. Dan meld ik me gewoon weer.
Gaudete in domino semper. Zo begint in de oude liturgie het intredegebed (Introitus). In het vroegere (klooster)leven was de advent een voorbereidingsperiode voor het kerstfeest. Tegenwoordig merk je daar niet zoveel meer van. Het was een tijd van beperkt vasten, niet het strenge vasten van de vastentijd, maar toch. En dan was er, net als in de vastentijd, een tussenstop zo op de helft van de periode. In het klooster heette deze dag: "zondag Goedete" (goed eten). Blije mensen vinden altijd blije oplossingen.
ik de komende dagen tijd heb om jullie op het blog te ontmoeten. Morgen de begrafenis van mijn schoonzus en daarop aansluitend even een paar dagen tot rust komen in het oosten van ons land. Even ver weg van alles en ontspannen. Daarom wens ik jullie allemaal alvast heel prettige voorbereiding van de komende feestdagen.
Waar er maar een pleintje vrij is, vind je in Scheveningen een kerstboomverkoper. Niet alleen handel, maar ook veel gezelligheid. Vanmiddag bezocht ik even mijn vriend Peter, die in het zomerseizoen een strandtent runt, en fotografeerde hem in een van zijn uitbundige standjes.
teveel gepraat teveel gedronken teveel gegeten teveel in de mist gelopen teveel... en nu ben ik hees (of verkouden) en dus erg zwijgzaam. Maar gelukkig heb ik mijn blog en kan zonder te praten rustig mijn gang gaan. Af en toe slaak ik een kreet: KOFFIE!!! en dan kan ik mijn keel weer even smeren. Maar verder gaat het goed met mij, maak je maar geen zorgen. Prettige weekend.
Ik ben Loek de Koning
