Die échte teddybeer (net als Lieven) is de Engelse humorist/auteur/acteur/ /TV-personality/quizmaster/ ... Stephan Fry. Bovendien is hij zeer verstandig én lief. En hij is bipolair, net als ik. Ben een grote fan (als je dat op je 58-ste nog kan zijn). Over zijn moeder zei hij ooit: 'My mother was all brain and little heart.' Dit is zo onvoorstelbaar waar, de nagel op de kop... Moet dringend zijn boeken lezen, dan kom ik nog heel veel interessants te weten. Het eerste uit de reeks wordt 'The Ode Less Travelled' (over poëzie).
Hoera !!! Lieven wou absoluut niet dat ik met de bus naar Leuven ging. Hij bracht me met zijn auto en beloofde bij me te blijven tot dokter D'Hoore het resultaat van zijn onderzoek/en meedeelde. Oef... wat een opluchting. Vandaag helemaal niet moeten aanschuiven in een rij wachtende patiënten; kon dadelijk naar binnen. Vertelde de dokter eerst dat 'k zo'n schrik had voor wéér een inwendig onderzoek; hij heeft dat daarom gelukkig onder verdoving gedaan (waarom deden ze dat vroeger niet ?). Dan nog eens onder de scanner én de 'rammelscanner', dat gaat als een fluitje van een cent. Achteraf met Lieven gewacht in het cafetaria. De dokter had toen goed én minder goed nieuws. Hij schreef een nieuw medicijn voor dat me écht goed zou helpen; indien niet terugkomen voor een 'kijkoperatie'. Hij verbood me ajuin, champignons en rauwkost te eten; voeding is heel belangrijk om het darmstelsel (wat er nog van overblijft tenminste) te ontzien; Kon hem wel een dikke zoen geven van opluchting... Het voelde net of er een zware last van me afviel en dus zo snel mogelijk met Lieven weer naar huis... Ben op, heb vannacht geen oog dicht gedaan; nu zoveel getypt, ga rusten en heel vroeg slapen.
'Humor is ernst die tot in het absurde wordt volgehouden.'
Maandag 28 maart 2005 (in ziekenhuis (Gasthuisberg) voor de zoveelste keer). MAAR deze dag was er één om te koesteren. De oorzaak: een heel kort stukje van een interview dat Godfried ooit gaf.
Ik las in de Humo het volgende: U dacht dat Rik Torfs de eerste uitgesproken katholiek was die het tot multi-inzetbaar panellid in spelletjesprogramma's en talkshows gebracht had ? U dacht verkeerd. Godfried Bomans (wie als Godfried geboren wordt, moet kennelijk wel katholiek worden) was al een TV-fenomeen toen Rik zijn eerste communie nog moest doen. Met zijn spitse bon-mots en zijn typische uilenbril, pijp en veerkrachtige haardos was hij zelfs de EERSTE Nederlandse televisiepersoonlijkheid tout court. -Hindert de roem u ? G.B.:'Een lastige vraag. Normaal moet ik hier heel bescheiden 'ja' zeggen en er zuchtend aan toevoegen dat dit nu eenmaal de tol is van de populariteit, maar het hindert me inderdaad. Om bezoekers aan mijn huis te vermijden heb ik een mannetje in dienst dat in de omgevende bossen iedereen een foute richting aanwijst, en met het her en der aanwezige drijfzand hakt dat er wel in'. - Heeft u ook een band met Vlaanderen ? G.B.:'Een innige band, mag ik wel zeggen. Wat mij betreft horen Nederland en Vlaanderen bij elkaar. Als er één zaak is die een volk maakt, dan is het toch wel zijn taal, en niets anders. Toch zou ik erbij willen zeggen dat ik niét van Vlaanderen houd op de manier van de meeste Nederlanders: omdat jullie zulke luidlachse, rondborstige, ongecompliceerde lolbroeken zouden zijn'. -Met permissie: dat bent u zelf eigenlijk evenmin. G.B.: 'Humor is ernst die tot in het absurde wordt volgehouden. Een geestige mededeling is naar haar aard altijd serieus. Omdat ze lachen , denken de mensen: dat is een vrolijke kerel. Maar ze lachen omdat ze het punt waar ze huilen moesten allang voorbij zijn. Dat is ook mijn bezwaar tegen de psychoanalyse. Ik heb nu eenmaal bepaalde defecten en remmingen; God spaar me dat die me door een psychiater worden afgenomen. Alles wat je in onze wereld bereikt, is het resultaat van spanning. Zou zo'n psychiater je harmonisch maken, dan ben je verloren... De negende symfonie van Beethoven is niet geschreven uit volmaakte blijdschap, maar uit een put. Die man zat in de knoop. Goed, kunt u daar iets mee voor uw lezers ? Dat dacht ik ook. Ik ga er nu een punt achter zetten, met uw welnemen. Overigens ook zonder. Ik gooi u eruit. Het heeft lang genoeg geduurd. Wil u wegwezen ?' (Humo; 28/03/05)
Vandaag (lange) telefoons gehad van Lieven, Karen, tante Lief en mijn moeder. Lieven vraagt of ik vanaf woensdag kan helpen bij het opfrissen van zijn huis ==>> natuurlijk ! Graag zelfs maar ik moet vrijdag wel in Gasthuisberg zijn voor onderzoeken bij dokter D'Hoore en heb schrik dat ie me weer es in het ziekenhuis houdt. Daarom vandaag het noodzakelijke gerief al klaargezet en rij met de bus ernaartoe (als ik moet blijven is het parkeergeld voor de auto teveel; heb dat vroeger nog eens ondervonden). Ben al dagen ongerust voor dat bezoek bij de dokter; 't is nooit een pretje én de onderzoeken zijn vreselijk ellendig maar moet doorbijten, moeilijk kan ook...
Ons Karen had allerlei prettige informatie over haar vier schattebollen en ze verwachten me zo snel mogelijk. Op haar werk is het ontzettend druk ('t is er 'hectisch' volgens haar) en als je dan al moe thuiskomt wacht daar nog een berg werk met de kinderen en het huishouden; gelukkig helpt Wout, vooral met de pagadders.
Mijn jongere zus, tante Lief, vroeg of ik met hen voor een maand mee op vakantie ga naar Frankrijk. Héél lief van haar en ik zou het dolgraag nog eens doen maar voel me zelf niet 100%, zeg haar dat ik naar Gasthuisberg moet (en dan weet ze wel hoe-en wat) en dan is er nog ons mema... Zij belde wel driemaal na elkaar en telkens ging het om onbenulligheden; moet gewoon MEER GEDULD met haar hebben; ze beseft helemaal niet dat ze alles wel 10-keer herhaalt en ze weet ook dat ze alleen van ons Agnes en mij hulp kan krijgen (ons Lief op reis en op mijn broer en jongste zus moet ze helemaal niet rekenen).
Hoop uit de grond van mijn hart dat ik vrijdag na de onderzoeken weer naar huis mag ! En morgen plus donderdag... goede muziek met een stevige beat tijdens het poetsen van Lieven's huis...
Vandaag nét vijf jaar geleden: de verschrikkelijke aanslag op de Twin-Towers in NYC én op het Pentagon plus een vierde vliegtuig dat neerstortte in de USA.
Op die gedenkwaardige dag was ik op reis doorheen Ireland en rond 14 uur was de buschauffeur gestopt in Tralee, een machtig mooi stadje aan de Zuid-Westkust. We zouden Tralee bezoeken met een plaatselijke gids en hadden net geluncht . Het was prachtig warm en zonnig weer wat je niet direkt daar verwacht. Met deze fantastische reis waren we (drie Engelse ladies, 46 Amerikanen en ik alleen uit België) al 12 dagen door mijn geliefde Ireland aan 't trekken. Had deze reis speciaal geboekt omdat ik héél graag allerlei wou terugzien wat 'k ooit in Ireland zag én natuurlijk voor de 'very nice people', de natuur, de 'Ring of Kerry', de muziek en het dansen, het zingen, de pubs, de Guinness,... en nog zoveel meer.
Op deze geweldige reis ontdekte ik weer de MAGIE van het land en bovendien was 'k verliefd geworden op John, de Ierse gids in de bus. We bleven al na één dag overal samen, zaten naast mekaar vooraan in de bus (hij moest ons 'gidsen') en ieder vrij moment voor hem deelden we. Ik voelde me op die reis 'EEN ECHTE PRINSES'. Leerde van hem véél over zijn land, allerlei wat 'k voordien niet wist. De Engelse ladies en de oh zo naïeve maar vriendelijke Amerikaanse reizigers gniffelden achter ons; het was ook nét of we jonge verliefde tieners waren... En dat gniffelen kon ons niet deren...
Na de lunchpauze zouden we met de plaatselijke gids op ontdekking gaan in Tralee. Enkele mensen wilden in de bus o.a. foto-en filmgerief halen; de buschauffeur zat in zijn bus met de TV aan. Wij kwamen in de bus... en zagen de afschuwelijke beelden van de eerste toren van het WTC waar het brandde en er een ontzaglijke rookwolk opsteeg.
Wij waren sprakeloos en bleven staren... Wat gebeurde daar ? De andere reizigers kwamen geërgerd naar de bus om ons te halen... Iedereen zag toen dat een vliegtuig zich door de 2-de toren boorde. In ons gezelschap waren er vier Amerikanen uit NYC. Eerst iedereen sprakeloos en héél stil, rillend van afschuw, dan de vier New-Yorkers en iedereen in tranen... Ze kenden enkele mensen die in de Twin-Towers werkten. Direkt overal gebeld naar Amerika maar noch per gewone telefoon noch met een GSM kon iemand contact krijgen met het thuisfront. Het bezoek aan Tralee werd afgelast en de bus bracht ons dadelijk naar het volgende hotel.
Na deze merkwaardige reis konden de Engelse ladies en ik weer naar huis vliegen maar de Amerikanen konden geen vliegtuig krijgen...
ik kreeg later van een Amerikaanse medereiziger een brief waarin o.a. stond dat de ganse groep nog vijf dagen in Ireland moest blijven en véél schrik had om naar de USA terug te vliegen... Zal dit alles NOOIT vergeten. En mijn John ? Dat bleek na enkele maanden pure verliefdheid en fysieke aantrekkingskracht, niets meer en niets minder. Maar bewaar zoete momenten en herinneringen aan hem plus foto's en brieven én hij blijft nog steeds een apart plaatsje behouden in m'n hart... 9/11/2001... Iedereen weet nog precies waar hij of zij was op dat ogenblik, nét zoals bij de dood van J.F. Kennedy en Lady Di...
Zondagavond 10 sept. De ganse dag alleen, geen bezoekje, geen telefoon, geen enkel teken van leven... Dat knaagt aan me; het is de dag van de week waar 'k het meeste moeite mee heb, vooral als ik niemand hoor of zie. In dat geval moet 'k de koe bij de horens vatten oftewel 'Als de berg niet naar Mohammed komt, komt Mohammed zelf naar de berg' (of is het nét omgekeerd ?). Dat deed ik dus vandaag niet en nu (+/- 23.15 uur) heb 'k er spijt van. Verlang zo naar m'n kinderen en kleinkinderen; helaas... m'n kinderen hebben het druk, druk, druk, ... of zoals Karen zegt: 't is hectisch'.
En dat zielig gevoel wil ik kwijt. Het levert niets op en niemand wordt er beter van. Dus: DOE IETS WAT JE GRAAG DOET ! Vooruit... mooie muziek uitzoeken en op m'n terrasje genieten van de muziek en een glaasje wijn; het kan nog heel goed, met een pull is het niet koud. VERDORIE !!! Op Sporza de finale van de US Open /Federer-Roddick. Moet ik zien, ben een grote fan van Federer.
En... morgen weer een nieuwe dag en hopelijk gezond weer op...
Gisteren (donderdag) een heel fijne dag aan zee in Oostende, lekker uitwaaien tijdens een mooie strandwandeling aan het water en in de duinen met af en toe de warme zon door de wolken.
De ganse dag gezellig gepraat over het leven... en regelmatig een terrasje gedaan waar we eindeloos genieten van de meeuwen én een drankje of een snack. D. vertelt allerlei over zijn leven vroeger in Engeland (wat ik nog niet wist); vraag hem waarom hij daar niet is blijven wonen, het is toch een prachtig land, waarop hij zegt : 'En België dan'? Is dat niet mooi? Bovendien heeft hij geen 'naaste' familie meer in Good Old Britain, hij is 76 (maar nog jong van hart) en woont inderdaad heel mooi in de volle natuur. Hij wil er wél eens graag een week op vakantie gaan als ik er samen met hem naartoe ga. Héél graag ! Kan ie als een uitstekende gids fungeren, net zoals ik hem al veel mooie plekjes en steden heb leren kennen in België. We laten London natuurlijk links liggen (ben daar al zo dikwijls geweest) maar er zijn een paar héél mooie steden en streken waar ik vroeger was en die 'k graag weer es wil zien: Oxford, Cambridge, York, Leeds, Norwich (waar m'n Engelse ladies Ann, Margaret en May wonen; we kunnen hen dan bezoeken !)... plus Kent, het Peak District, de Cotswolds, de Yorkshire Dales and Moors, het Lake District, Wales, ... Er is ontzettend veel moois te zien, maar dat alles kan absoluut niet op één week; dus zullen we moeten schiften. Ik vind het een heel goed plan; we moeten dat écht eens doen ! Allebei moe van het wandelen en hongerig, dus... naar een restaurant en er smakelijk gegeten. We hebben er allebei van genoten en ik ben al m'n 'sores' kwijt. Kan er weer tegenaan... Heel blij dat 'k zo'n lieve vriend heb; als we iets samen doen (b.v. gewoon een ijsje eten) valt er altijd veel te praten én te lachen...
Woensdag: 'baaldag'... Geen zin om iets te ondernemen, geen zin om te lezen of op een andere manier te ontspannen, geen zin in om het even wat...
Gelukkig een telefoon van m'n Engelsman; hij vraagt of we morgen op pad gaan maar wil graag dat ik voor één keer zelf het initiatief neem en een dagtrip voorstel. Die lieve oude D. !!! Ik weet direkt waar we naartoe gaan: een dagje uit naar zee en dan nog het liefste naar Oostende. Hij heeft daar ook veel zin in. En plotseling verandert deze 'baaldag' in een mooie dag. Net nu begint de zon te schijnen en de weersverwachtingen voor donderdag zijn goed. Dit wordt weer es een dag écht genieten en ontspannen en bovendien...door de wind aan zee vliegen misschien al mijn sores zomaar weg ! Eén dag zonder m'n moeder; wél een (lange ?) strandwandeling of naar Het Zwin met zijn prachtige vlindertuin (die heeft D. nog nooit gezien), een lekker etentje en voor de rest gewoon gezellig samen genieten van de zee.
Een heerlijk vooruitzicht !
Dinsdag: driemaal telefoon (en telkens heel lang) van ons mema... Ik word er wanhopig van. Ze heeft het altijd en immer over hetzelfde: haar TV, videorecorder en geld... Heb echt geprobeerd haar gerust te stellen en via de telefoon nog maar es uit te leggen hoe die toestellen werken. Helaas, ze snapt het totaal niet meer. Gistermorgen ook een 'dwingende' telefoon. Ze wil naar Diest voor een bril. Als ik haar zeg dat ze daarvoor eerst een voorschrift nodig heeft van de oogarts en beter in 't dorp een bril koopt voor de service lijkt ze 'potdoof' en verwacht me zo vlug mogelijk om met haar naar een 'Pearl'-winkel in Diest te rijden. Dus: alles laten vallen, direkt omgekleed , haar opgehaald en ... naar Diest. Natuurlijk is de eerste vraag van de verkoopster: 'Hebt u een voorschrift van de oogarts bij ?' Neen, dat heeft ze niet EN DAT IS OOK NIET NODIG zegt ons mema. Waarop de verkoopster me vriendelijk zegt dat ze geen bril verkopen aan mensen ouder dan 70 jaar indien ze geen voorschrift hebben. Dat wist ik al voor we ernaartoe reden, helaas ons mema 'dwingt' iedereen om a la minute voor alles klaar te staan en te helpen. Die dwingende eisen én de druk op mensen heeft ze al haar hele leven en maakt het ons heel moeilijk om haar met plezier te helpen. 't Is net zoals een baby die blijft schreien om aandacht en eten... Ik word er depressief en moedeloos van... 't Is nooit goed, wat je ook probeert of doet. Als ik of m'n broer of zussen haar op een redelijke manier iets proberen duidelijk te maken reageert ze altijd bot en kwaad, al hebben we allen het beste met haar voor. Dan is er nog dat steeds weerkerend onderwerp: GELD ! Kan het NIET MEER AANHOREN ! Dat ze haar geld aan een goed doel geeft of voor mijn part door ramen en deuren gooit... als ze er maar niet meer over 'doorboomt'. Het is jammer maar ik krijg echt het gevoel om tegen haar te roepen: 'Hou er mee op !!! Als je zo'n dwingeland blijft kom ik niet meer en help 'k je evenmin'. Dat kan natuurlijk niet, ze is tenslotte mijn moeder maar krijg steeds meer een diep gevoel van onbehagen. Hoop uit het diepste van m'n hart dat ik (indien 'k lang mag leven) nooit druk op Karen en Lieven zal uitoefenen. Het is niet warm noch lief wat ik nu voor ons mema voel; ze heeft me al die tijd psychisch pijn gedaan. Jammer... Ga morgen nog eens praten met haar huisarts, misschien kan hij ons helpen ?
Gisteravond de laatste aflevering van 'Zomergasten'. In deze zesde en laatste aflevering van het seizoen kwam Henkjan Smits zijn ideale TV-avond voorstellen. Ik vond zijn keuzefragmenten goed tot zeer goed. En net als bij hem blijft 'The Sound of Music' één van m'n favoriete Kerstmisfilms. Daar wordt door heel veel mensen erg denigrerend over gedaan. Maar toch... een prachtig script, acteurs (jong én ouder) die geweldig acteren maar ook zingen en dansen !!! Geloof, net zoals Henkjan Smits, dat iedereen wel eens één van deze liedjes heeft meegezongen. De gast had het o.a. ook over Herman Brood die regelmatig het volgende zei: ' Ik spaar geen centen, alleen maar mooie momenten'. Net dit had 'k niet verwacht van H. Brood. Weer eens wat bijgeleerd. Van deze serie blijven me vooral de schrijver Leon de Winter en de filosoof Ad Verbrugge bij; van die twee mannen heb ik veel 'opgestoken'. De presentator van dienst deze zomer was Joris Luyendijk. Hij heeft dit goed gedaan maar vraag me toch af wat Connie Palmen vorig jaar 'verkeerd' deed en nu niet als presentatrice werd gevraagd. En... waar is de tijd met Adriaan van Dis ? Je zat aan je stoel gekluisterd om maar niets te missen, ook al vond je de gast of de keuzefragmenten niet zo denderend, maar de heer van Dis had ook altijd zijn eigen inbreng én dat deed het em !!!
Volgende zomer: de 20-ste 'Zomergasten'. Hoop alleen dat er nog eens een Vlaming gast mag zijn (in al die jaren slechts vijf Vlamingen).
Al heel vroeg wakker en het regent... Het blijft een grijze zondag maar Lieven komt onverwacht op bezoek, dat betekent voor mij dat de zon toch schijnt...
Heb vanmorgen een mooie kaart gebust voor kleine Rune en zijn ouders; kon niets moois verzinnen en heb dan maar uit noodzaak een kleine tekst 'gepikt' van een Hallmarkkaart ==>>' Welkom kleintje ! Beschermende armen zullen je koesteren, Zorgzame harten zullen je leiden, Liefde zal je altijd omringen...' Gefeliciteerd met de geboorte van uw zoontje Rune. Toen Lieven aanbelde zat ik voor de Mac wat te prutsen én hij maar lachen... Daar kan 'k heel goed tegen; weet dat mijn zoon dit absoluut niet kwaad bedoelt want hij kent m'n magere computerkennis. Hij neemt direkt het roer in handen en geeft me zomaar gratis (!) een lange computerles. 't Is interessant ! Oh, werkt dat zo ? Oh, kan je met dit programma dat allemaal doen ? Eens goed met mijn ONKUNDE gelachen ; toch heeft hij me op paden gestuurd waarvan ik het bestaan niet vermoedde. Wist niet dat er met dit 'bakske' zoveel mogelijkheden zijn ! Lieven kan vanaf donderdag verhuizen naar zijn eigen 'stek' maar gaat eerst de boel helemaal opfrissen en natuurlijk ga ik hem daarbij helpen. Ondertussen de muziek laten schallen doorheen zijn huis, dat maakt het werk al veel lichter ! En binnenkort de verhuis van Karen, Wout en de kadeekes... Mijn kinderen zijn al zoveel keren verhuist... 't Lijken wel nét Amerikanen. Hoop voor allen dat ze er gelukkig zullen zijn...
1 september is al geschiedenis... Ons Hannah en onze Mathijs zijn heel blij dat de school weer begint. Hannah heeft nu één juf maar het is een 'lieve' zegt ze; onze Mathijs is fier dat ie in de laatste (en dus hoogste) kleuterklas zit. Het zit er dus al ingebakken: het hoogste, het beste,... Maar ze zijn nochtans nog heel naïef en echt kinderlijk. Hoop dat dit nog lang blijft duren...
Zeer genoten van de vele mooie foto's van Lieven en zijn maten in Toscane. Wat is dat toch gemakkelijk... foto's bekijken via het net ! De slechte eruit wippen en alleen de mooiste bewaren.
Ons mema heeft me weer es goed bezig gehouden; wéér problemen met haar TV en videorecorder. Ze werken echter prima; ons mema kan de techniek totaal niet meer volgen, je moet alles wel 100-maal uitleggen met handen en voeten, alles stap voor stap opschrijven en haar laten oefenen ('t is net of ik weer les geef). Dat systeem werkt enkele dagen en dan... opnieuw uitleggen. Er zijn overigens zoveel (jonge) mensen die evenmin hun videorecorder kunnen programmeren... Wat moet ik me dan druk maken over m'n moeder van 88 die de techniek niet meer aankan. Dat is heel jammer voor haar, ze was altijd zo zelfstandig. Bovendien ben ik ook een technische 'nul', daar kan Lieven over meepraten.
Een jong stel (buren) heeft een kindje gekregen. Het is een jongen en hij heet RUNE. Met hem, zijn mama en papa is alles OK ! Weer enkele gelukkige families én nieuw leven in de brouwerij...
Moeilijke dagen... Ons mema: Wat ? Hoe ? Wanneer ? Beste keuze ?... etc... Niet alle vijf kinderen komen daarover 'overeen'... Iedereen heeft zijn mening en blijft daar ook bij. Wat de nabije toekomst biedt is een open vraag...
Gelukkig is er op TV de Vuelta en zeker de US Open als ontspanning.
Lees in 'de lege uren' vooral poëzie en luister naar prachtige muziek; het geeft zo'n troost en bemoediging... en dat doet DEUGD aan een eenzaam hart...
Vraag me af waar die eenzaamheid vandaan komt; ben regelmatig dagen alleen maar dat is geen probleem; wél dat gevoel van complete eenzaamheid en daarbij het besef dat geen mens er iets aan kan doen. Je kan je ook in een groep(je) mensen helemaal verloren en eenzaam voelen...
Las vandaag o.a. in 'An Irish Women's Book of Days' (geschreven door Katharine Tynan en andere Ierse schrijfsters):
There is no sea so deep,my own, no mountain so high, That I should not come to you if I heard you cry.
There is no hell so sunken, no heaven so steep, Where I should not seek my own, find you and keep. Héél mooi en écht !!!
Heb vandaag OOK een lief en bemoedigend e-mailtje gekregen van een blogster met een geweldig mooi blog vol poëzie. Dat gaf me weer 's een 'duwtje in de rug'. Ben daar heel blij mee; het geeft me warmte en kracht. Daarom: bedankt !!! (je weet wel wie ik bedoel hé ?).
En nu eens héél goed kunnen lachen... Zal eens bij Zijne Majesteit PRINSLANA op bezoek gaan ==>> de IDEALE manier om met zijn grappen je 'sores' te vergeten ! Bij hem valt er altijd wat te beleven...
Gisteravond op BBC2 weer een prachtig 'Promsconcert'. Heb er met volle teugen van genoten... En hoeveel ik ook hou van klassieke muziek; af en toe moet 'k eens de muziekinstallatie op volle sterkte pop-en rockmuziek laten spelen... Als deze muziek naar mijn smaak goed is kan het allemaal en zing ik (vals) uit volle borst mee: Bruce Springsteen (the Boss), de Beatles, John Lennon (solo), de Rolling Stones, John Hiatt, U2, Van Morrison, Eric Clapton, Sinead O'Conner, Abba (ja,ja,... b.v. hun prachtige maar helaas onbekende nummers zoals 'Andante, Andante'), etc....Maar ook folk-en wereldmuziek: Iers, Indisch, Portugese Fado, etc....
't Is héél fijn al die muziek op volle volume te kunnen spelen; mijn buren zijn gelukkig op zondag altijd op pad zodat 'k niemand stoor met die zware bassen... En dan daarbij nog eens flink solodansen (kan nu helaas niet met de zere knoken) maar luchtgitaar kan wél...
Ook al ben je helemaal alleen en kan je een pluimpje horen vallen, geen enkel telefoontje, geen SMS-je, geen bezoekje,... toch kan eenieder van zo'n dag iets maken... Je moet je er alleen maar voor openstellen...
En vanavond: 'Zomergasten' op Ned3, met vandaag als gast de filosoof (!!!) Ad Verbrugge (ken hem niet maar ben door al die jaren 'Zomergasten' door toen nog onbekende mensen diep geroerd én ontroerd).
And now for something completely different: LET THE BEAT GO ON... until 6pm.
Regendag, leesdag... Vandaag veel mooie Ierse gedichten gelezen. 't Was ook nét een doodgewone Ierse regendag... Het gaf me zo'n fijn, warm gevoel én het leek net of ik in Ierland zelf was.
Oh my beloved Ireland with its people, culture, music, dance, riverdance, flowers, birds, sea, rocks and cliffs, pubs... and his Guinness !
Menig prachtig gedicht na jaren teruggevonden; oh zo mooi !!!
Als, als... ik nog eens een échte meevaller heb direkt een reisje Ierland boeken; wil het zo graag na teveel jaren terugzien én beleven... Dublin, Waterford, Cork, Bantry, Tralee, Limerick, Dingle, Killarney, Galway (waar 'k mijn nieuwe en helaas dure zonnebril verloor in 2002), Belfast en Londonderry (daar moet je écht zelf geweest zijn om een klein beetje de geschiedenis van Noord/Zuid of de historisch grote verschillen en problemen tussen katholieken en protestanten te begrijpen). In dat prachtig land waar het de Ieren gelukkig veel beter gaat sinds hun 'inlijving' bij Europa, in dat fantastisch land heb ik lang, lang geleden mijn hart verloren...
Voel me net als deze regendag... Totaal geen zin om iets te typen; kon ik maar zoals al die andere bloggers een mooie foto of afbeelding of een mooie spreuk of gedicht inloggen. Helaas, ben een technische nitwit en begrijp de boel niet. Durf onze Lieven niet vragen om me dat te leren, hij begrijpt helaas totaal niet dat 'k zo'n voor hem 'simpele' handelingen met de computer niet ken noch begrijp.
Oh, oh... wat een klaagzang ! Geen zin ? Dus niets typen.
Naar de Memorial Van Damme kijken verdorie, daar valt iets te beleven !
Mooie dag vandaag, letterlijk én figuurlijk... Vanmorgen leek het nog eens een donkere regendag te worden; gelukkig klaarde het op en we kregen een prachtige zomerse namiddag. Heb me met veel leesvoer op m'n terrasje geïnstalleerd en er zeer van genoten. De hoofdpijn is al veel beter en de pijn aan (in) mijn knoken ook. Dus... het was vandaag 'genieten geblazen'... Niet alleen van de zon en het lezen; ook van enkele aangename gesprekken/bezoekjes in m'n stulpje én een paar goede gesprekken aan de telefoon.
Wat kan een mens zich nog meer wensen ? 'Blijven positief denken'... dat las ik bij 'met...hart...en...ziel...'. Mooi én 't geeft je weer energie om verder te gaan.
Een wens voor iedereen (Sonja Barend eindigde er vroeger elk programma mee): 'En morgen gezond weer op... !'
Door die lelijke val zondag niet mobiel en heb er ook zware hoofdpijn aan overgehouden. Raar, maar wist tot nu toe niet echt wat hoofdpijn betekent; heb daar vroeger nooit last van gehad. En nu dus wél. Valt niet mee maar een goede pijnstiller helpt véél ! Dat immobiel zijn heeft z'n nadelen maar gelukkig ook zijn voordelen... Ben sinds kort via BBC2 soms uuuuren bezig met Sudoku-puzzels. En dat komt nu goed van pas.
Soms zie je gewoon de oplossing; soms zit 'k kompleet vast en moet de puzzel enige tijd onopgelost laten. En dan... je neemt dat getallenpuzzeltje nog eens op én... vindt de oplossing. Daarbij hou ik van getallen, heb 25 jaar wiskunde onderwezen maar om een Sudoka op te lossen heb je helemaal geen wiskundige kennis nodig. Alleen een beetje gezond verstand en wat logica.
Vanmiddag ('t is nu woensdag) belde Wout op zijn werk en vroeg hoe het met me ging (O.K. mag niet klagen) maar hij zei me ook dat ze na goed rekenen hun huis in Leuven niet moeten verkopen. Wat jammer... maar Wout zei ook : 'Als je écht in Leuven wil wonen mag je dat als de huidige huurders er vertrekken'. OEF !!! Die jonge huurders zijn nu aan 't bouwen en ik weet dat iedereen die bouwt zo vlug mogelijk in z'n eigen huis wil. Dus: een heel goed vooruitzicht !
Als dat gebeurt laat ik hier 'de boel de boel' , verhuur m'n appartementje en trek naar Leuven. Blijkbaar heeft alles een negatieve maar ook een POSITIEVE KANT.
En nu... even lekker puzzelen...
