Ode aan een schaal met suikerklontjes    c.buddinghxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Weten jullie nog , jongens – maar wat een retorische vraag : herfstvakantie ’72 was het : we waren een weekje in Parijs en logeerden in de rue Boursault (metro Rome ) , een zijstraat van de boulevard des Batignolles , ja , de Batignolles waar jij , Benjamin Péret ligt begraven , als ‘k toen had geweten zou ik zeker een tuiltje anemoontjes op je graf zijn gaan leggen , als ruim twintig jaar eerder op dat van Apollinaire

We hebben wat afgewandeld , die dagen – de jongens hadde Parijs nog nooit eerder gezien en wij ook al in zo lang niet meer : we zwierven van de place du Tertre naar he Louvre , van de Eifeldoren naar de rue Jacop , van Montparnassz naar de Seine en van ’t Luxembourg weer terug naar het park Monceau , ik meestal voorop , dan Stientje met Wiebe , en Sacha en Ellen weer een straatlengte daar achter aan .

En uit elk cafeetje of van ieder verwarmd terras waar we korter of langer neerstreken , namen we een paar klontjes mee , in zo’n spannend beletterd papiertje : F.Béghin , Le Luxembourg , Escurial , Cafés Richard , Cafés Armor , Brasserie Le Coq , Cafés J. Ladoux , Le Cosmos – ’t werd op ’t laatst zelfs zo’n sport dat we loerden of ander klanten al opstapten om hun ongebruikte dan ook vlug mee te grissen .

Nu staan ze al weer ruim twee jaar in een schaaltje op het tafeltje waar we meestal rond zitten – de kleuren zijn verbleekt , onverlaten  hebben er toch slinks weer van in hun koffie of thee gegooid . Zoals in ’t oude Egypte de farao ’s zich lieten begraven met al hun schatten , denk ik soms , dat ik nog eens bepaal : laat als ’t zover is al mijn boeken maar rustig op hun planken , maar die schaal met suikerklontjes moet wel met mij mee .