23-01-2012 om 17:01 geschreven door lucky  

Stel uzelf niet langer in dienst van de
zonde als een werktuig voor het onrecht,
maar stel uzelf in dienst van God.
Denk aan uzelf als levenden die uit de dood
zijn opgewekt en stel uzelf in dienst van
God als een werktuig voor de gerechtigheid

23-01-2012 om 06:25 geschreven door lucky  

22-01-2012 om 21:23 geschreven door lucky  

Uit het evangelie volgens Marcus
1, 14-20

Nadat Johannes gevangen was genomen, ging Jezus naar Galilea, waar Hij Gods goede nieuws verkondigde. Dit was wat Hij zei: ‘De tijd is aangebroken, het Koninkrijk van God is nabij: kom tot inkeer en hecht geloof aan dit goede nieuws.’
Toen Jezus langs het Meer van Galilea liep, zag hij Simon en Andreas, de broer van Simon, die hun netten uitwierpen in het meer; het waren vissers. Jezus zei tegen hen: ‘Kom, volg mij! Ik zal van jullie vissers van mensen maken.’ Meteen lieten ze hun netten achter en volgden Hem.
Iets verderop zag Hij Jakobus, de zoon van Zebedeüs, en zijn broer Johannes, die in hun boot bezig waren met het herstellen van de netten, en direct riep Hij hen. Ze lieten hun vader Zebedeüs met de dagloners achter in de boot en volgden Hem.

Jezus verschijnt regelmatig in het Galilea van ons hart, langs het meer van ons leven. Hij vindt er ons bedrijvig in de sleur van ons dagelijkse werk: altijd maar opnieuw die netten uitgooiend, dikwijls zonder veel te vangen, en dat nog wel heel dicht bij enkele anderen die, een steenworp verder, op dezelfde vis zitten te azen - vervelende concurrenten dus! - en dat terwijl wij moeten meewerken in een bedrijf, waar de daglonersmentaliteit groeit onder de werknemers, die er vooral op uit zijn voordeel te zoeken voor zichzelf. Het leven is hard aan de oever van het meer van ons leven.
Maar zo vindt de Heer ons, wanneer Hij langs komt, wanneer Hij zijn aanwezigheid weer eens laat ervaren, dikwijls vrij onverwachts, in een stille wenk of uitnodiging van iemand die wij ontmoeten.
Dan roept Hij ons op die zware netten los te laten, die kleurloze alledaagsheid, die mentaliteit van eisende werknemers, die onvruchtbare bindingen aan ons eigenbelang en die overdreven zucht naar onafhankelijkheid, die concurrentievrees en die verdeeldheid.
En Hij vraagt dat wij ons durven overgeven aan de dieper sluimerende verlangens van ons hart die Hij weet wakker te maken: mensen als vissen in een eenheid verzamelen, onszelf met al onze kracht geven in dankbaarheid en werken in verbondenheid met elkaar om anderen samen te brengen tot diezelfde bevrijdende liefdegemeenschap.

22-01-2012 om 07:18 geschreven door lucky  

21-01-2012 om 19:45 geschreven door lucky  

Uit het evangelie volgens Marcus
3, 20-21

Jezus ging terug naar huis, en weer verzamelde zich een menigte, zodat ze zelfs niet de kans kregen om te gaan eten.
Toen zijn verwanten hiervan hoorden, gingen ze op weg om Hem, desnoods onder dwang, mee te nemen, want volgens hen had Hij zijn verstand verloren.

21-01-2012 om 08:20 geschreven door lucky  

Uit het evangelie volgens Marcus
3, 13-19

Jezus ging de berg op en riep al degenen bij zich op wie Hij zijn keuze had laten vallen, en ze kwamen naar Hem toe. Hij stelde twaalf van hen aan als apostel; ze moesten Hem vergezellen, en Hij wilde hen ook uitzenden om het goede nieuws bekend te maken. Ze kregen de macht om demonen uit te drijven.
De twaalf die Hij aanstelde, waren achtereenvolgens Simon, die hij de naam Petrus gaf, Jakobus, de zoon van Zebedeüs, Johannes, de broer van Jakobus (aan deze twee gaf hij de naam Boanerges, wat ‘zonen van de donder’ betekent), Andreas, Filippus, Bartolomeüs, Matteüs, Tomas, Jakobus, de zoon van Alfeüs, Taddeüs, Simon Kananeüs en Judas Iskariot, die hem heeft uitgeleverd.

Jezus kiest uit wie Hij zelf wil. En deze keuze is een balangrijke gebeurtenis in Jezus' leven. De twaalf leerlingen zullen Hem volgen en apostelen zijn, nu het volk en de leiders zich van Hem afkeren. Deze twaalf zullen zijn werk voortzetten als eenmaal zijn taak volbracht is. De jonge Kerk zag in deze aanstelling het begin van haar eigen geschiedenis en roeping.
Jezus ging de berg op en riep al degenen bij zich op wie Hij zijn keuze had laten vallen, en ze kwamen naar Hem toe.

Het evangelie van vandaag gaat over roeping en zending. Maar wat opvalt is dat Jezus voor Hij zendt de leerlingen eerst bij zich roept.
Jezus zal nooit roepen en van op afstand zenden. Hij zal altijd de geroepene eerst bij zich roepen, om vanuit het samenzijn met Hem, te zenden.

Net zoals de leerlingen roept Hij ook ons. Maar Hij roept ons eerst bij zich. Hij vraagt ons een stap te zetten, een keuze te maken. Hij vraagt van ons een beslissing. Hij spreekt ons aan op onze vrijheid, en vraagt heel persoonlijk te kiezen. Naar Hem toegaan is ons eerste ja-woord.
Eenmaal bij Hem zal Hij ons uitnodigen in Hem onze woonst te maken. Hierop ingaan is ons tweede ja-woord.
Vanuit dit ja-woord zal Hij ons in zich opnemen, om ons nadien te zenden. Ook hier moeten we weer 'ja' op zeggen, de derde keer.

Concreet betekent dit dat wij iedere ochtend geroepen worden door Hem. Elke morgen opnieuw mogen we naar Hem toegaan. Ons eerste ja-woord.
Hij zal ons vragen in Hem onze woonst te maken, ons tweede ja-woord.
Hij zal ons in zich opnemen en ons uitnodigen door Hem gezonden te worden. Erop ingaan is ons derde ja-woord.
Dat betekent dat we ervoor kiezen deze dag mét Christus door te gaan. Dat wil zeggen dat we ons engageren om ieder die we die dag ontmoeten lief te hebben met de liefde van de Heer.
We hoeven dit niet alleen te doen, want Christus, in wie wij onze woonst hebben gevonden, zal mét ons beminnen. Ons drievoudig ja-woord tot Hem betekent dat wij instrument zullen zijn van zijn handelen in ons leven. En wel zo, dat we zijn liefde zullen worden.
Met alle goede gevolgen van dien.

20-01-2012 om 06:21 geschreven door lucky  

19-01-2012 om 19:08 geschreven door lucky  

Uit het evangelie volgens Marcus
3, 7-12

Jezus week met zijn leerlingen uit naar het meer, en een grote menigte uit Galilea volgde Hem. Ook uit Judea en Jeruzalem, uit Idumea en het gebied aan de overkant van de Jordaan en uit de omgeving van Tyrus en Sidon kwamen veel mensen naar Hem toe, omdat ze hadden gehoord wat Hij allemaal deed.
Hij zei tegen zijn leerlingen dat ze een boot voor Hem gereed moesten houden, om te voorkomen dat Hij door de menigte onder de voet zou worden gelopen.
Allerlei zieken verdrongen zich om Hem aan te raken, want Hij had al veel mensen genezen. Telkens als de onreine geesten Hem zagen, vielen ze voor Hem neer en schreeuwden: ‘Jij bent de Zoon van God!’ Hij sprak hen bestraffend toe, en verbood hun bekend te maken wie Hij was.

Jezus week met zijn leerlingen uit naar het meer, en een grote menigte uit Galilea volgde Hem.

Het moet een mooi zicht geweest zijn: Jezus die met zijn leerlingen richting meer trok en die grote menigte die Hem volgde. Wat een dorst moet er geleefd hebben onder de mensen om Hem te willen ontmoeten, om Hem te willen aanhoren.
Ik denk dat het vandaag niet anders zou zijn. Neem dat Jezus plots hier zou staan, in lichamelijke gestalte: woorden sprekend, zieken genezend. Velen zouden Hem willen zien, zijn woorden willen horen. Velen zouden Hem willen aanraken, of door Hem aangeraakt willen worden.

Maar God heeft gewild dat Jezus niet onder die gedaante bij ons is. Zelfs na de weg die Hij moest gaan is Hij als Verrezene maar korte tijd onder de mensen geweest. Na z'n hemelvaart was het gedaan met de zichtbare Jezus.
..

God heeft gewild dat we de weg van het geloof bewandelen, de weg van de overgave aan zijn Zoon in de liefde van zijn Geest.
Deze weg, die in zekere zin een achterlaten is van ons oppervlakkig 'ik', zal ons brengen tot ons meest waarachtige 'ik', het 'ik' waarvan God gezegd heeft en zegt: 'Ik heb je geschapen naar mijn beeld en gelijkenis'.
In Christus zullen we onze ware identiteit ontdekken. Hij zal ons zo in zich opnemen dat we zijn liefde zullen worden, in al ons doen en laten.
Hij zal dat met ieder van ons heel persoonlijk doen, en tegelijkertijd zal Hij op die wijze ons mensen bij elkaar brengen rond Hem. Daar ontstaat Kerk, niet door mensenhanden gemaakt, maar gevormd door Christus zelf.

Waar is de menigte uit Galilea ?
Gaan we Hem enkel volgen wanneer we Hem lichamelijk zien ?
Of gaan we de weg waartoe God ons uitnodigt: de weg van het geloof, de overgave.
Hij is niet minder aanwezig dan toen aan het meer van Galilea.
Laten we blij zijn om zijn aanwezigheid en Hem volgen.

19-01-2012 om 06:26 geschreven door lucky  

18-01-2012 om 18:02 geschreven door lucky  

Uit het evangelie volgens Marcus
3, 1-6

Weer ging Jezus naar de synagoge. Daar was iemand met een verschrompelde hand.
Ze letten op Hem om te zien of Hij die op sabbat zou genezen, zodat ze Hem zouden kunnen aanklagen.
Hij zei tegen de man met de verschrompelde hand: ‘Kom in het midden staan.’
Aan de anderen vroeg Hij: ‘Wat mag men op sabbat doen: goed of kwaad? Een leven redden of het vernietigen?’ Maar ze zwegen.
Hij keek hen boos aan, maar ook diepbedroefd vanwege hun hardleersheid, en toen zei Hij tegen de man die in het midden stond: ‘Steek uw hand uit.’ Hij stak zijn hand uit en er kwam weer leven in.
De Farizeeën verlieten de synagoge en gingen meteen met de Herodianen overleggen hoe ze Hem uit de weg zouden kunnen ruimen.

De Joodse sabbatwet was tot in het kleinste detail streng uitgewerkt. Door op de sabbat te genezen wil Jezus laten zien dat het Hem op de eerste plaats gaat om de mens. Niet de uiterlijke daad is de eerste norm van goed of kwaad, maar wel de innerlijke gesteltenis waaruit zij voortkomt.

Jezus zei tegen de man met de verschrompelde hand: ‘Kom in het midden staan.’

Hoeveel mensen lopen er vandaag niet rond met een verschrompelde hand, met een verschrompeld hart... Velen, zeer velen. En misschien horen we er zelf ook wel bij.

Zijn we bereid om net als Jezus, en vanuit Jezus, tot hen te zeggen: 'Kom, kom in het midden staan. Je bent niet uitgesloten, je hoort erbij, ik vind je de moeite waard, voor mij ben je mijn broeder/zuster,...'
Al te vaak komen de verschrompelden over als 'lastige' medemensen, terwijl ze in zekere zin de Heer belichamen die zegt: 'Ik heb dorst'.

Laten we naar hen toe gaan niet als meerderen, maar als broeders en zusters, als één van hen, om samen met hen de Heer te ontmoeten en te verheerlijken in ons samenzijn waarin Hijzelf ons gebracht heeft.

18-01-2012 om 06:48 geschreven door lucky  

17-01-2012 om 06:34 geschreven door lucky  

Uit het evangelie volgens Marcus
2, 18-22

De leerlingen van Johannes en de Farizeeën hadden de gewoonte regelmatig te vasten. Er kwamen mensen naar Jezus toe, die Hem vroegen: ‘Waarom vasten de leerlingen van Johannes en de leerlingen van de Farizeeën wel, maar uw leerlingen niet?’
Jezus antwoordde: ‘Bruiloftsgasten kunnen toch niet vasten zolang de bruidegom bij hen is? Nee, zolang ze de bruidegom bij zich hebben, kunnen ze niet vasten. Maar er komt een dag dat de bruidegom bij hen wordt weggehaald, en dan is het hun tijd om te vasten. Niemand verstelt een oude mantel met een lap die nog niet gekrompen is, want dan trekt de nieuwe lap de oude stof kapot en wordt de scheur nog groter. Niemand giet jonge wijn in oude leren zakken, want dan scheuren ze open en gaat de wijn verloren, net als de zakken zelf. Jonge wijn hoort in nieuwe zakken.

Jezus bracht geen streng systeem of een ascetische godsdienst. Zijn komst wilde vreugde brengen. Iets helemaal nieuw. Niet zo maar een soort commentaar op de oude wet. De nieuwe geest die Hij brengt is helemaal niet verenigbaar met de praktijken van sommige Joden. Hun praktijken zijn maar lompen en oude klederen in vergelijking met wat Hij brengt. De christenen van vandaag genieten de vrijheid die Christus in zijn Kerk bracht.
'Niemand verstelt een oude mantel met een lap die nog niet gekrompen is, want dan trekt de nieuwe lap de oude stof kapot en wordt de scheur nog groter. Niemand giet jonge wijn in oude leren zakken, want dan scheuren ze open en gaat de wijn verloren, net als de zakken zelf. Jonge wijn hoort in nieuwe zakken', zegt Jezus ons vandaag.

De oude wereld heeft bepaalde zingevingen die beperkt zijn. De nieuwe wereld, de nieuwe schepping heeft Jezus als de zin van alles. Hij is het centrum waaromheen zich het leven van de nieuwe mens opbouwt. Jonge wijn in nieuwe zakken. Geen ongekrompen verstellap op een oud kleed. Bij Jezus hoort een nieuwe levenswijze, een nieuw volk, een nieuwe Kerk, want Hij is voor allen die Hem gehoorzamen, dat wil zeggen: die naar Hem luisteren en die hun leven op zijn leven willen afstemmen, oorzaak geworden van eeuwig heil.

16-01-2012 om 06:21 geschreven door lucky  

15-01-2012 om 21:05 geschreven door lucky  

In die dagen stond Johannes er daar met twee van zijn leerlingen... Johannes was zo'n goede "vriend van de Bruidegom", dat hij niet zijn eigen glorie zocht: hij gaf eenvoudigweg getuigenis van de waarheid (Joh 3,29.26). Zou hij erover denken om zijn leerlingen bij zich te houden en ze beletten om de Heer te volgen? Helemaal niet, hij toont hen zelfs zelf wie ze moeten volgen. Hij verklaart hen: "Waarom hechten jullie je aan mij? Ik ben het Lam van God niet. Daar is het Lam van God, dat is Degene die de zonden van de wereld wegneemt."

Bij het horen van die woorden volgden de twee leerlingen die bij Johannes waren. Jezus draaide zich om, en toen Hij zag dat ze hem volgden, zei Hij: ‘Wat zoeken jullie?’ Ze zeiden: "waar logeert U?" Ze volgden Hem nog niet definitief; wij weten dat ze zich aan Hem gehecht hebben toen Jezus hen opriep om hun boot te verlaten, toen Hij tegen hen zei: "Kom achter mij aan, en Ik zal jullie tot vissers van mensen maken" (Mt 4,19). Vanaf dat moment hebben ze zich aan Hem gehecht om Hem nooit meer te verlaten.

Nu wilden ze zien waar Jezus woonde, en het volgende woord van de Schrift in praktijk brengen: "Als je een verstandig mens vindt, ga hem dan al vroeg in de ochtend bezoeken en laat je voet de drempels van zijn deuren afslijten. Leer van hem de voorschriften van de Heer" (Sir 6,36v).

Jezus toonde hen dus waar Hij verbleef; ze zijn meegekomen en zijn bij Hem gebleven. Wat hebben ze een gelukkige dag doorgebracht! Wat een zalige nacht! Wie zal ons zeggen wat ze uit de mond van de Heer hebben gehoord? Laten wij ook een woning in ons hart bouwen, een huis waar Jezus ons zou kunnen komen onderrichten en een gesprek met ons voeren.

15-01-2012 om 06:51 geschreven door lucky  

14-01-2012 om 19:17 geschreven door lucky  

Uit het evangelie volgens Marcus
2, 13-17

Jezus vertrok en ging weer naar het meer. Een grote mensenmenigte kwam naar Hem toe, en Hij onderwees hen.
Toen Hij langs het meer liep, zag Hij Levi, de zoon van Alfeüs, bij het tolhuis zitten, en Hij zei tegen hem: ‘Volg mij.’
Levi stond op en volgde Hem.
Op een keer was Hij bij Levi thuis uitgenodigd voor een maaltijd, samen met zijn leerlingen en een groot aantal tollenaars en zondaars, want velen van hen volgden Hem.
Toen de Farizeese schriftgeleerden zagen dat Hij samen met zondaars en tollenaars at, zeiden ze tegen zijn leerlingen: ‘Eet Hij met tollenaars en zondaars?’
Jezus hoorde dit en zei tegen hen: ‘Gezonde mensen hebben geen dokter nodig, maar zieken wel; Ik ben niet gekomen om rechtvaardigen te roepen, maar zondaars.’

Ook de roeping van Levi, hoe kort zij ook verhaald wordt, bevat alle elementen van een goddelijke roeping. Gods initiatief, het antwoord van de geroepene, en de samenwerking van vele anderen. Deze roeping is trouwens een teken dat zelfs als zodanig gekende zondaars niet van Gods barmhartigheid zijn uitgesloten. Christus is gekomen om te redden wat verloren was.

Jezus sprak: "Gezonde mensen hebben geen dokter nodig, maar zieken wel; Ik ben niet gekomen om rechtvaardigen te roepen, maar zondaars."

Deze uitspraak kan alleen maar ieder van ons tot diepe dankbaarheid stemmen. Niet ?
Moesten enkel de rechtvaardigen (degenen dus die 'recht' varen, altijd en overal) geroepen worden... wat zou Jezus weinig volgelingen hebben.

Het mooie van God is dat Hij bereid is zijn verhaal met ons te schrijven op de kromme lijnen van ons leven.
Is het verhaal daarom minder ? Nee, integendeel.
Het zal een verhaal zijn van mensen die bemind worden door een God die gelooft in zijn kinderen, die ieder de moeite waard vindt om hem persoonlijk aan te spreken, aan te raken, uit te nodigen, zichzelf aan hem te geven in zijn Zoon.

Jezus zal met ons meegaan, niet roepend, niet schreeuwend, de kwijnende vlaspit niet dovend, het geknakte riet niet brekend, maar ieder van ons teder en krachtig optillend uit de bekrompenheid van ons ego om ons op te nemen in z'n eigen leven, opdat we groeiend in geloof en overgave aan Hem, zijn Liefde mogen worden, meer en meer.

Ga eenvoudig naar Hem, zoals Hij ook naar u komt. Omhels elkaar. En ontvang de gave van één-zijn.

14-01-2012 om 07:16 geschreven door lucky  

Uit het evangelie volgens Marcus
2, 1-12

Toen Jezus terugkwam in Kafarnaüm, werd bekend dat Hij weer thuis was. Er stroomden zo veel mensen toe dat er zelfs voor de deur geen plaats meer was, en Hij verkondigde hun de heilsboodschap.
Er werd ook een verlamde bij Hem gebracht, die door vier mensen gedragen werd. Omdat ze zich niet door de menigte konden wringen, haalden ze een stuk van het dak weg boven de plaats waar Jezus zat, en toen ze een opening hadden gemaakt, lieten ze de verlamde op zijn draagbed naar beneden zakken.
Bij het zien van hun geloof zei Jezus tegen de verlamde: ‘Vriend, uw zonden worden u vergeven.’
Er zaten ook een paar schriftgeleerden tussen de mensen, en die dachten bij zichzelf: Hoe durft Hij dat te zeggen? Hij slaat godslasterlijke taal uit: alleen God kan immers zonden vergeven!
Jezus had meteen door wat ze dachten en dus zei Hij: ‘Waarom denkt u zoiets? Wat is gemakkelijker, tegen een verlamde zeggen: “Uw zonden worden u vergeven” of: “Sta op, pak uw bed en loop”? Ik zal u laten zien dat de Mensenzoon volmacht heeft om op aarde zonden te vergeven.’
Toen zei Hij tegen de verlamde: ‘Ik zeg u, sta op, pak uw bed en ga naar huis.’
Meteen stond hij op, pakte zijn bed en ging weg; allen die dit zagen, stonden versteld en loofden God. ‘Zoiets hebben we nog nooit gezien', zeiden ze.

Mensen kunnen ons een voorbeeld geven van ongeloof, maar anderzijds blijkt uit hun gedrag soms ook hoe diep zij geloven. Voor Jezus was dat geloof voldoende om de zonden van de lamme te vergeven. Het was voor Hem tevens een teken van zijn goddelijke macht. Men kan dit teken van zijn godheid naast zich neerleggen of aanvaarden in geloof.

God wil zich echter ook aan elke mens heel persoonlijk meedelen en openbaren. Heel persoonlijk worden wij door God aangesproken, met de bedoeling dat dat woord ons raakt en ons in ontmoeting brengt met de Heer. Maar er zijn dikwijls heel wat belemmeringen voor het zover is, zoals ook het geval was bij de vier mannen en hun lamme vriend: drukte, mensen die in de weg zitten, en dat is nog maar de buitenkant. Innerlijk zitten er ook allerlei dingen in de weg die verhinderen dat het woord van God tot je doordringt, die beletten dat je je persoonlijk tot God wendt: drukte in je hoofd, je denkt aan van alles en nog wat, zodat je geest en je hart niet vrij zijn voor Hem. Of je wilt jezelf beschermen, je wilt jezelf veilig stellen, je leven in eigen hand houden. Zo kunnen er allerlei dingen zitten tussen jou en het woord van God.

Dat was ook het geval met de lamme in dit evangelie. Maar de mannen lieten zich niet tegenhouden en lieten hun vriend voor de voeten van Jezus neer. Zo ontstond er toch een moment waarop er niemand en niets was tussen hem en Jezus, tussen de zondaar en de barmhartige liefde van God.
Jezus zei tot hem: "Vriend, uw zonden worden u vergeven." Dat was raak, dat raakte hem! De bron van zijn wezen werd gereinigd.
Dat wat hier in het evangelie gebeurt, kan ook ieder van u gebeuren, namelijk dat je persoonlijk geraakt wordt door het woord van God. Dat staat altijd aan de oorsprong van een bekeerd leven.

Het woord van God is een goddelijke kracht die in staat is een heel leven ondersteboven te keren. Als je trouw blijft aan dat woord, aan die goddelijke kracht, je van de nabijheid ervan bewust blijft, eraan gehoorzaamt, ernaar blijft luisteren, in de ban ervan blijft, kun je het een na het ander als het ware moeiteloos uitvoeren. Niet meer door eigen kracht, maar doordat je eigen zwakke kracht is opgenomen in de kracht van God, in de kracht van de heilige Geest.

13-01-2012 om 06:21 geschreven door lucky  

12-01-2012 om 06:24 geschreven door lucky  

Uit het evangelie volgens Marcus
1, 29-39

Toen Jezus, Jakobus en Johannes uit de synagoge kwamen, gingen ze rechtstreeks naar het huis van Simon en Andreas.
Simons schoonmoeder lag met koorts in bed, en ze spraken met Jezus over haar.
Hij ging naar haar toe, pakte haar hand vast en hielp haar overeind. Toen verliet de koorts haar, en ze begon voor hen te zorgen.
‘s Avonds laat, toen de zon al was ondergegaan, brachten de mensen alle zieken en bezetenen naar Hem toe; alle inwoners van de stad hadden zich bij de deur van het huis verzameld.
Hij genas vele zieken van allerlei kwalen en Hij dreef veel demonen uit, maar stond ze niet toe om iets te zeggen, want ze wisten wie Hij was.
Vroeg in de ochtend, toen het nog helemaal donker was, stond Hij op, ging naar buiten en liep naar een eenzame plek om daar te bidden.
Maar Simon en de anderen die bij Hem waren, gingen Hem vlug achterna, en toen ze Hem gevonden hadden zeiden ze tegen Hem: ‘Iedereen is naar U op zoek!’
Toen zei Hij: ‘Laten we ergens anders heen gaan, naar de dorpen hier in de omtrek, zodat Ik ook daar het goede nieuws kan brengen. Daarvoor ben Ik immers op weg gegaan.’
In heel Galilea bracht Hij het nieuws in de synagogen en dreef Hij demonen uit.

Het moet fantastisch geweest zijn om te zien hoe Jezus wonderen deed, hoe Hij mensen genas van hun lichamelijke kwalen, hoe Hij vergeving schonk in Gods naam, hoe Hij de mensen onderwees, hoe Hij met zondaars omging, enz...
Maar wat velen niet wisten, beluisteren we in de volgende zin: "Vroeg in de ochtend, toen het nog helemaal donker was, stond Hij op, ging naar buiten en liep naar een eenzame plek om daar te bidden."
Jezus had die momenten van gebed nodig. Los van eender welke mens wilde Hij, moest Hij, af en toe alléén kunnen zijn met de Vader. In het gebed trad Hij als het ware in het leven van de Vader, en nam de Vader Hem in zich op. Niet dat buiten die uitdrukkelijke gebedsmomenten de Vader meer verwijderd zou zijn van Jezus, maar schijnbaar zijn die uitdrukkelijke momenten van gebed van fundamenteel belang.

Te snel wordt er gezegd dat 'mijn gebedsleven mijn goede werken zijn'. Daar is natuurlijk iets van. Bedoeling is dat we de geest van het gebed levend houden tijdens onze bezigheden. Deze vorm van bidden is zeker ook niet minder dan het uitdrukkelijke gebed. En toch is deze laatste vorm van fundamenteel belang, en gaat ze zelfs vooraf aan het 'biddend in het leven staan'.

Het is zoals de eerste twee geboden, waarvan de Heer zegt dat ze één zijn: 'Bemin God bovenal, en uw naaste als uzelf.' Deze geboden zijn dus één, en toch dragen ze een zekere hiërarchie in zich. Wij kunnen maar onze naaste en onzelf écht beminnen als we ook God beminnen. We beminnen onszelf en de ander vanuit de inwoning van God.
Zo is het ook met het gebed. Het uitdrukkelijke gebed en het 'gebed in het leven' zijn één, doch zit er een hiërarchie in verborgen. Wij kunnen maar écht biddend in het leven staan, wanneer wij het 'uitdrukkelijk gebed' onderhouden

11-01-2012 om 06:27 geschreven door lucky