Deel door ons uw liefde uit
aan wie honger heeft en pijn.
Laat ons waar verdeeldheid is
uw vredestichters zijn.
Ons verlangen is alleen,
Heer, maak ons hart bereid,
dat door heel ons leven heen
uw liefde wordt verspreid.
Deel door mij uw liefde uit,
aan een medemens die lijdt.
Leer mij meer vervuld te zijn
met uw bewogenheid.
Mijn verlangen is alleen,
Heer, maak mijn hart bereid,
dat door heel mijn leven heen
uw liefde wordt verspreid.
Openbaar uw koninkrijk
aan wie zoekt, aan arm en rijk.
Giet een stroom van liefde uit,
dat in ons en door ons, o Jezus,
uw liefde wordt verspreid.(2x)
Deel ons door uw liefde uit
tot de einden van de aard'.
Dat zich waar de dood nu heerst
nieuw leven openbaart.
Maak ons als uw werkers klaar
en sterk ons in de strijd,
tot wij mogen oogsten waar
uw liefde wordt verspreid.
Openbaar uw koninkrijk
aan wie zoekt, aan arm en rijk.
Giet een stroom van liefde uit,
dat in ons en door ons, o Jezus,
uw liefde wordt verspreid.(6x)
Deel door ons uw liefde uit,)
maak ons hart bereid. )4x
Deel door ons uw liefde uit,)
ja wij zijn bereid. )2x
Deel door mij uw liefde uit )
ja ik ben bereid. )2x
Wat ogen zien dringt binnenin het hart. Het kan ons blij maken of ook heel verdrietig. Het kan ons soms zo diep raken, dat we er ziek van zijn. Ogen zijn de vensters van ons hart. Wie ze opent voor het licht, voor de zon overdag, voor de mooie dingen en voor de sterren in de nacht, is een blij en gelukkig mens. Met licht en meer moois in onze ogen komt er kleur in ons anders zo grijze leven. Want onze ogen weerspiegelen de liefde van Jezus. Een liefde, door Hem gegeven!
Uit het hart
Jouw Hemelse Vader die je heeft geschapen, die zoveel van je houdt, weet alles wat er zich in jouw hart afspeelt. Hij begrijpt en kent jou volkomen, Hij vraagt je om de juiste keuzes te maken! Hij verlangt niets liever dat Hij fier zou zijn op jou, dat je het pad der wijsheid zou blijven volgen! Het is niet altijd gemakkelijk, en je hebt vooral lef & doorzettingsvermogen nodig, maar dit alles is niet te vergelijken, met het liefdevolle geschenk dat je zal verkrijgen! Hij weet nu wat je denkt & wat je nog zou willen 'plannen'... Daarom vraag ik je : ook voor mij komt de tijd dat ik het aardse zal verlaten. Maar zou je dan niet blij & verheugd zijn als je weet, dat ik in het Hemelse paradijs zal blijven wachten op... jou !!! Filip V. (26-09-04)
IK BEN DE ALFA EN DE OMEGA GEBED IS DE SLEUTEL VAN DE OCHTEND
EN DE GRENDEL VAN DE AVOND.
17-03-2006
Waarom doet God er niets aan?
Waarom doet God er niets aan? Deze vraag komt bij velen op. Er zijn dan ook problemen genoeg. Neem bijvoorbeeld: ... dat van de onschuldige, die lijdt voor degene die wel schuld heeft; ... of de steeds weer terugkerende oorlogen, de honger in Afrika, het milieu, de natuurrampen; ... de in veel opzichten hopeloze verwarring in de wereld; ... het devalueren van de normen van goed en kwaad. Deze dingen maken dat we God gaan wantrouwen en dat we zelfs gaan twijfelen aan zijn bestaan. Maar als Hij tóch bestaat... waarom doet God er dan niets aan? Waaraan moet God iets doen? Zijn het niet de mensen zelf, die het alles veroorzaken? De wortel van alle pro- blemen is de menselijke natuur. Onze agressie, zelfzucht, jaloezie, hebzucht en oneerlijkheid... die resulteren in haat en geweld. Alleen... Hij begint bij de oorzaak, bij u en bij mij. Hoe staat het met uw zelf- zucht, uw jaloezie, uw egoïsme? Bent u bereid God bij het begin te laten beginnen - bij uzelf? We kunnen gemakkelijk praten over natuurrampen, over oorlogen, over Afrika enzovoort, maar de problemen beginnen al veel dichter bij huis, namelijk in ons eigen leven! Als God alle oorlogen vandaag liet ophouden, zouden ze morgen opnieuw beginnen! Daar zou de agressieve natuur van het menselijk hart wel voor zorgen. Hetzelfde gebeurt als God de rijkdom- men van de aarde eerlijk zou verdelen. Binnen enkele dagen zouden we weer gaan potten en elkaar afzetten. Het unieke van de mens is dat hij een vrije wil heeft. Dat hij een keuze kan maken. Maar dat is juist zijn grootste probleem. Men kan geen vrije wil hebben zonder verantwoordelijk te zijn voor de keuze die men maakt. Waarom doet God er niets aan? God wil de mensen niet veranderen in auto- maten of robots, die alleen maar goede dingen doen. Hij laat ze de vrije keuze. Maar Hij heeft ook de oplossing: Hij maakte het mogelijk dat onze harten veranderd zouden worden! Omdat Jezus voor ons stierf en opstond uit de dood, is Hij in staat het gebed te ver- horen van elke zondaar die bidt: "Schep mij een rein hart, o God, en ver- nieuw in mijn binnenste een vaste geest" (Palm 51:12). Bovendien zal Jezus spoedig terugkeren in deze wereld en zijn rijk stichten - het Rijk waar vrede heerst en gerechtigheid. Zult u daar deel aan hebben? U kunt er nu al deel aan hebben door Jezus in uw leven toe te laten en God toe te staan er "eerst wat aan te doen"... bij uzelf.
Een leraar met een korte gedrongen gestalte stond eens tussen een groep collega's die ver boven hem uitstaken. Iemand vroeg: 'Sam,voel jij je niet vreemd als er zoveel lange mensen om je heen staan? 'Hij zei: 'Ja,inderdaad. Ik voel me als een centje tussen een stel euro's!' Gelovige mensen zijn misschien niet 'groot' in de ogen van anderen en vaak kijkt de wereld op ons neer. Maar in Gods ogen zijn we van grote waarde! De apostel Paulus schreef:'...niet vele wijzen naar het vlees, niet vele invloedrijken, niet vele aanzienlijken. Integendeel, wat voor de wereld dwaas is, heeft God uitverkoren om de wijzen te beschamen'(1 Kor.1:26,27) We hebben misschien geen hoge positie in maatschappelijk opzicht, maar in Christus hebben we een positie ver boven de 'groten' van deze wereld. We zijn kinderen van God...en mede - erfgenamen van Christus (Rom.8:16,17). Hoe klein we ook mogen lijken in vergelijking met anderen, we zijn kostbaar in Gods oog!
Weet je dat je van waarde bent? Weet je dat je een parel bent, een parel in Gods oog?
Hij werd in een onbekend dorp geboren, als kind van een plattelandsvrouw. Hij groeide op in weer een ander dorp, waar Hij tot Zijn dertigste als timmerman werkte.Toen was Hij drie jaar lang rondtrekkend prediker. Hij heeft nooit een boek geschreven. Hij heeft nooit een ambt uitgeoefend. Hij heeft nooit een gezin of een eigen huis gehad. Hij is niet naar de universiteit geweest. Hij heeft nooit verder gereisd dan 300 km van de plaats waar Hij geboren werd. Hij heeft geen van deze dingen gedaan die men doorgaans in verband brengt met grootsheid. Hij had geen referenties behalve zichzelf. Hij was slechts 33 toen de publieke opinie zich tegen Hem keerde. Zijn vrienden holden weg. Hij werd overgegeven aan Zijn vijanden en onderging een schijnproces. Hij werd tussen twee dieven aan een kruis genageld. Toen Hij stervende was, dobbelden Zijn beulen om Zijn klederen, het enige bezit dat Hij op aarde had.Toen Hij dood was, werd Hij vanwege het medelijden van een vriend in een geleend graf gelegd. Twintig eeuwen zijn gekomen en gegaan, en vandaag is Hij de centrale figuur van het menselijk ras, de leider van de voortschrijding van de mensheid. Al de legers die ooit gemarcheerd hebben, al de marineschepen die ooit gevaren hebben, al de parlementen die ooit gezeteld hebben, al de koningen die ooit geregeerd hebben, hebben bij elkaar het leven van de mens hier op aarde niet zo beïnvloed als dat Ene Enkele Leven.
Er zijn twee grote meren in Palestina. Het ene is zoet en bevat vis. De oevers van dit meer zijn getooid met weelderige stukken groen. Bomen spreiden hun takken uit over het wateroppervlak en strekken hun dorstige wortels uit om zich te laven aan het weldadige water. De kinderen spelen langs de oevers, zoals er kinderen speelden toen Hij daar was. Hij genoot ervan. Jezus kon over het zilveren oppervlak kijken als Hij zijn gelijkenissen vertelde. En op een golvende vlakte niet ver daarvandaan, voedde Hij vijfduizend mensen. De rivier de Jordaan voedt dit meer met sprankelend water uit de heuvels, zodat het lacht in de zonneschijn. Mensen bouwen hun huis er dichtbij, vogels bouwen er hun nest, elke vorm van leven is blij dat het meer er is. De Jordaan komt in het zuiden in een ander meer uit. Hier geen geplons van vissen, geen ruisende bladeren, geen gezang van vogels, geen lachende kinderen. Reizigers kiezen een andere route, tenzij zij echt langs het meer moeten. De lucht hangt zwaar boven het water, en mens noch dier drinkt ervan. Wat veroorzaakt toch dit enorme verschil tussen deze buurmeren? Niet de Jordaan; die laat in beide meren hetzelfde goede water stromen. Niet de grond waarin ze liggen, niet het land er omheen. Dit is het verschil: het meer van Galilea ontvangt de Jordaan, maar houdt hem niet vast. Voor elke druppel die erin stroomt, stroomt een andere druppel eruit. Het geven en ontvangen vindt gelijkmatig plaats. Het andere meer is sluwer en houdt het instromende water angstvallig vast. Het is niet te verleiden tot enige vrijgevigheid. Elke druppel die het krijgt, houdt het vast. Het meer van Galilea geeft en leeft. Het andere meer geeft niets. Het wordt de Dode Zee genoemd. Er zijn twee soorten mensen in deze wereld. Er zijn twee meren in Palestina.
Er is een waar verhaal over een kleine jongen van wie de zus een bloedtransfusie nodig had. De dokter legde uit dat ze dezelfde ziekte had waarvan de jongen twee jaar eerder genezen was. Haar enige kans op herstel was een transfusie van iemand die van die ziekte genezen was. Aangezien beide kinderen dezelfde bloedgroep hadden, was de jongen een ideale donor. "Zou je je bloed aan Mary willen geven?" vroeg de dokter. De kleine jongen aarzelde. Zijn onderlip begon te trillen. Toen glimlachte hij en zei: "natuurlijk, voor mijn zus."Al spoedig werden de twee kinderen de ziekenhuiskamer binnengereden. Mary, bleek en mager, de kleine Johny, sterk en gezond. Geen van beiden sprak, maar toen hun ogen elkaar ontmoetten, grinnikte Johny. Toen de zuster de naald inbracht in zijn arm, verdween Johny's glimlach geleidelijk. Hij keek hoe het bloed door de buis stroomde. Toen de beproeving bijna voorbij was, verbrak Johny's stem ietswat trillig, de stilte. "Dokter, wanneer ga ik dood?" Toen pas besefte de dokter waarom Johny geaarzeld had, waarom zijn lip getrild had toen hij ermee akkoord ging zijn bloed af te staan. Hij dacht dat het geven van zijn bloed aan zijn zusje zou betekenen dat hij zijn leven gaf. In dat korte moment, had hij zijn grote beslissing genomen. David C.Needham
Merkwaardige geschiedenis van een schilders-atelier
Dat alles heeft Hij gedaan voor mij!
Vele jaren geleden woonde in de stad Dusseldorf (Duitsland) een jong kunstenaar, Stenburg genaamd, die mooie schilderijen maakte.
Op zekere dag kwam een priester in zijn atetier om een schilderij te bestellen, een groot altaarstuk dat een van de mooie kerken in de stad zou versieren.
Stenburg nam de opdracht aan nadat hij eerst voor zijn schilderij een hoge prijs had bedongen. Het moest de kruisiging van de Heere Jezus voorstellen.
Stenburg ging met ijver aan het werk. In de Jodenwijk van de stad zocht hij personen die hem tot model konden dienen en enige weken arbeidde hij ijverig.
Maar toen kwam het voorjaar en de jonge schilder verlangde naar de vrije, nieuw ontwaakte, heerlijke natuur. Met zijn schetsboek onder de arm zwierf hij rond in de omgeving van de stad, en daar ontmoette hij op zekere dag een zigeunermeisje dat aan de rand van een bos manden zat te vlechten.
Haar vriendelijk gelaat en heel haar levendig voorkomen trokken hem aan, en hij ging haar vragen of zij bij hem in de stad wilde komen om als model te dienen. Het zigeunermeisje nam de uitnodiging aan en er werd een afspraak gemaakt.
Op de bepaalde dag kwam Pepita. De vele mooie schilderijen in het atelier trokken haar opmerkzaamheid en wekten haar bewondering, maar een schilderij was er dat bijzonder haar belangstelling trok: het bijna voltooide altaarstuk. Lang stond zij ontroerd er voor te kijken.
"Wie is dat daar?", vroeg ze ten slotte, terwijl ze naar den Gekruisigde wees.
"Dat is Christus," antwoordde Stenburg achteloos.
"Wat doen ze met Hem?" vroeg zij verder.
"Zij kruisigen Hem," antwoordde de kunstenaar kortaf.
"Wat voor mensen zijn dat daar in het rond, die zo boos kijken?"
"Ja, kijk, ik kan nu niet langer met je praten," zei de schilder. "Blijf zo staan als ik je gezet heb."
Voor dit maal durfde het meisje niets meer te vragen, maar telkens als ze weer in het atelier kwam, werd ze meer aangegrepen door het schilderij. Tenslotte kwam ze weer met een vraag: "Waarom kruisigden ze Hem? Was Hij zo slecht?"
"Neen, Hij was heel goed."
"Maar als Hij goed was, waarom deden zij Hem dat aan?", verstoutte Pepita zich nog te vragen. "Of deden ze het maar voor een korte poos? Maakten ze Hem weer los?"
"Dat gebeurde omdat ..." en de schilder schikte wat terecht aan de kleding van Pepita.
"Nu, dat gebeurde omdat?" herhaalde Pepita.
Haar levendige, vragende blikken wekten het medelijden van de kunstenaar en hij zei: "Luister, dan zal ik je de hele geschiedenis eens vertellen. Maar dan moet je mij ook niet verder vragen."
Daarop vertelde hij haar de oude geschiedenis van de kruisiging van de Heere Jezus die hij uit zijn kInderjaren nog heel goed wist. Hij kon echter het kruis van Christus schilderen, terwijl zijn hart er koud voor bleef. Voor Pepita daarentegen was de geschiedenis geheel nieuw. Haar hart bloedde, en haar grote zwarte ogen vulden zich met tranen.
De beide schilderijen waren tegelijk voltooid, en Pepita kwam voor de laatste keer in het atelier. Stenburg gaf haar haar loon, maar zij bleef staan en zag hem aan met een ernstige blik in haar diepe, schitterende ogen.
"Dank u, mijnheer", zei ze. Maar plotseling vervolgde zij ontroerd: "Dan hebt u Hem zeker heel lief als Hij dat alles voor u gedaan heeft?"
Stanburg werd getroffen door die eenvoudige woorden van het arme zigeunermeisje. Hij trachtte ze te vergeten, doch het gelukte hem niet. Hij verzond het schilderij naar de kerk maar hij kon de woorden: "Dat alles voor u gedaan" niet kwijt worden. De vraag van Pepita: "Dan hebt u Hem zeker heel lief?" drong zich steeds weer aan hem op en eiste een antwoord. Voortdurend werd Stenburg gekweld door onrust zodat hij niet werken kon. Toen kwam God in Zijn barmhartigheid hem tegemoet.
Op zekere dag zag de jonge schilder een aantal personen binnensluipen in een klein, onaanzienlijk huisje, dichtbij de stadsmuur. Hij ging navragen wat in dat huisje uitgevoerd werd, en kon in het begin geen antwoord krijgen. Na een paar dagen vernam hij echter dat daar een Protestants predikant woonde. Stenburg was Rooms-Katholiek. Dusseldorf was toen overwegend Rooms-Katholiek en het Protestantisme werd in die dagen slechts oogluikend toegelaten.
Toch kreeg hij een verlangen om de vergaderingen van de Protestanten te bezoeken, hun woorden te horen, en misschien, als de gelegenheid het toeliet, enige vragen te stellen.
Hij bezocht dus de predikant, en vond in hem een man, wiens gehele persoonlijkheid getuigde dat hij leefde in gemeenschap met zijn Heiland. Stenburgs nieuwe vriend leende hem een Nieuw-Testament, maar dat kon hij slechts korte tijd behouden want de predikant moest de stad verlaten. Toch had de waarheid al wortel geschoten in Stenburgs hart en in zijn hart voelde hij nu een warme wederliefde voor de Gekruisigde. Veel was zijn geest bezig met zijn Zaligmaker en zo gebeurde het hem eens dat hij, zonder er bij te denken, bezig was met een stuk houtskool een hoofd, gekroond met doornen, te tekenen. Plotseling ging hem een nieuwe gedachte door het hoofd. "Ik kan niet heengaan om te prediken," zei hij bij zichzelf, "maar God heeft mij de gave gegeven om te schilderen. Voortaan zal mijn penseel de liefde van de Heere Jezus verkondigen."
De kunstenaar viel op zijn knieen en stortte zijn ziel uit in een ernstig gebed om een waardig beeld van de Gekruisgde te mogen schilderen en daardoor voor de wereld te getuigen van Diens liefde. Daarop begon hij te werken. Dat schilderij werd een heerlijk, een wonderbaar werk. In zijn eerste schilderij over hetzelfde onderwerp had hij in het aangezicht van Christus grote smart en doodsangst geschilderd, maar in de tweede trad Zijn grote liefde, Zijn bereidwilligheid om te sterven op de voorgrond.
Stenburg wilde deze schilderij niet verkopen maar hij gaf ze aan zijn vaderstad ten geschenke. Zij werd in een openbaar museum geplaatst en de inwoners van de stad verdrongen elkaar om het te zien. Velen gingen naar huis met een indruk van de grote liefde van de Heer Jezus en ze herhaalden in hun gedachten de woorden die Stenburg onder het schilderij had geplaatst: "Dat deed Ik voor u. Wat doet u voor Mij?"
Stenburg zelf ging af en toe naar het schilderijenmuseum en als hij daar onopgemerkt in een hoek zat, dan bad hij in stilte tot God dat Hij Zijn zegen mocht doen rusten op die geschilderde prediking. En die zegen liet niet op zich wachten ...
Op zekere dag toen de meeste bezoekers al heengegaan waren, zag hij een meisje dat voor het schilderij stond te huilen. Hij ging naar haar toe en vroeg haar wat er aan scheelde. Het meisje wendde het hoofd om - het was Pepita.
"Ach, mijnheer, Ik wenste dat Hij mij ook zo liefhad," zei ze, terwijl zij opzag naar het liefdevolle gelaat dat op haar scheen neer te blikken. "U heeft Hij lief maar niet zo een als ik ben;" en haar tranen stroomden nog meer dan daarvoor.
"Maar Pepita dat alles was ook voor jou." En weer begon hij te vertellen aan het meisje van het wonderbare leven van de Heer Jezus, van Zijn dood en van Zijn heerlijke opstanding. Maar hoe totaal anders vertelde hij nu dan vroeger. Toen was het puur een geschiedenis uit ver verleden tijden waar hij wel een schilderij van kon maken omdat hij, de schilder, het zich zo levendig kon voorstellen. Nu echter was dezelfde geschiedenis van het kruis van Christus de grootste vreugde van zijn leven, de grond van zijn hoop voor de eeuwigheid. Nu sprak hij van een levende Heiland Die zijn zonden had gedragen en Die hij daarom onuitsprekelijk liefhad. Lang zaten ze daar samen totdat eindelijk het uur gekomen was dat het museum gesloten werd. En toen zij weggingen, was Pepita een gevonden lam, dat rustte in de armen van den Goede Herder.
Twee jaren waren verlopen, sinds het eerste schilderij was besteld en geschilderd. Het was weer winter en de kou was streng. Stenburg had voor deze dag zijn arbeid beeindigd en zat nu voor het warme haardvuur te lezen in het Nieuwe Testament dat hij met moeite had weten te verkrijgen. Daar werd aan de deur geklopt en een oud man kwam binnen. Hij droeg een schapenhuid om de schouders waarop de sneeuw vast gevroren was, en het haar hing hem in donkere lokken om het hoofd.
"Wil mijnheer met mij mee gaan?" zei hij. "Het gaat om een belangrijke zaak."
"Waarheen?" onderzocht Stenburg.
Ja, dat vertelde de oude zigeuner niet. Zigeuners mochten in de nabijheid van Dusseldorf niet wonen en hij was bang dat de politie hun schuilplaats in het bos zou ontdekken en hen zou wegjagen.
"Waarom wilt u dan dat ik met u zal gaan?"
"Dat weet ik niet," antwoordde de man, "maar een stervende wenst u te spreken."
De kunstenaar volgde zijn gids die hem de straten doorleidde tot buiten de stad. De maan scheen en bij haar licht zag Stenburg dat ze naar het bos gingen. Daar was geen pad te ontdekken, maar de gids aarzelde geen ogenblik.
Zwijgend gingen ze voort totdat ze kwamen bij een open plek in het bos waar de zigeuners hun tenten hadden opgeslagen.
"Daar moet u wezen," zei de oude, terwijl hij naar een van de tenten wees. Stenburg ging naar binnen. Daar lag in een bed van droge bladeren een jong meisje wier aangezicht zeer vermagerd was.
"Pepita!"
Op het horen van zijn stem opende het meisje haar donkere ogen. Een glimlach gleed over haar gelaat en zij richtte zich enigszins op.
"Ja," zei ze, "Hij is gekomen om mij te halen. Hij strekt Zijn doorboorde handen naar mij uit. Dat alles heeft Hij gedaan voor mij!"
En met deze woorden nam ze afscheid van de schilder die haar tot de Heiland had gebracht.
Vele jaren later kwam een rijk man in Dusseldorf en hij zag de schilderij. Op hem had ze zulk een uitwerking dat hij besloot zijn hele leven en al zijn bezittingen te stellen in dienst van de Heere Jezus. Die edelman was de bekende Graaf Von Zinzendorf, de stichter van de bekende Broedergemeente. Een man van wie getuigd kan worden dat zijn enig verlangen was zielen te winnen voor het Lam.
Nu bestaat het schilderij niet meer. Bij een brand in het museum is ze vernietigd. Maar al bestaat de geschilderde prediking niet meer, het woord van de prediking blijft bestaan. Ook voor jou, die dit leest!
Onlangs zag ik een huis met deze woorden als opschrift. Ik vond deze naam heel terecht, want het dak van het huis maakte op mij een domi- nerende indruk. Zo zijn er nog heel wat oudere huizen die door hun overstekende dak sterk opvallen. Wie er oog voor heeft, vindt de indruk van veiligheid en beschutting die zo'n dak geeft, weldadig. Zo'n dak ligt als het ware als een grote beschermende hand over de woning en over het
Ruim een eeuw geleden werd een jonge man in India getroffen door een zin uit één van zijn schoolboeken: 'De meester bij uitstek is hij die ons alle dingen leren kan.' Wat wilde hij graag een leerling zijn van zo'n meester. Maar nie- mand kon hem zeggen waar hij de meester die alles weet, kon vinden. Hij zocht tevergeefs in alle heiligdommen van zijn land en kwam ont- moedigd terug in zijn eigen dorp. In die tijd vond daar onder leiding van kapi- tein Haig evangelisatiewerk plaats. Elke zondag nodigde deze de mensen uit, om hun de Bijbel voor te lezen en te verklaren. Op dat moment was alleen maar het evangelie van Mattheüs in de taal van het land beschikbaar. De man, die zocht naar de meester die alles weet en die hem alles kon leren, was net aanwezig op het moment dat uit Mattheüs 6 gelezen werd: 'Uw Vader, die in het verborgene ziet, zal het u vergelden' (vs. 4). Hij dacht: 'Wie zelfs belonen kan wat in het geheim is gebeurd, weet zeker alles.' Hij stond op en vroeg beleefd of hij ken- nis mocht nemen van de hele inhoud van dat boek. Hij ontving het evangelie, las en herlas het, en werd een gelovig en trouw discipel van 'de Meester die alles weet'.
DE LAMP EN DE SPIEGEL
Iemand beklaagde zich erover dat hij bij andere
mensen zo weinig liefde opmerkte. 'Wat is er
veel liefdeloosheid onder de mensen.' En met
veel voorbeelden kon hij de juistheid van zijn
mening aantonen.
De man met wie hij sprak, haalde het voorbeeld
aan van de lamp en de spiegel. Hij vroeg de
ander of hij in het donker veel van een spiegel
kon verwachten. De man begreep deze vraag
niet en hij vroeg: 'Wat heeft een spiegel nu met
liefdeloosheid te maken?' 'Wel', zei de ander,
'als je een lamp in de hand hebt-en je schijnt.
ermee in de richting van een spiegel, dan lijkt
het net alsof die lamp op jezelf is gericht. Want
de spiegel kaatst het licht terug. Zo is het ook
met de liefde. Als je je eigen liefde op anderen
richt, dan blijken de anderen spiegels te zijn. De
liefde die jij uitstraalt, wordt teruggekaatst naar
jouzelf. Dan zul je overvloedig door hun liefde
verwarmd en verlicht worden.'
Dit was een belangrijke les voor de man die geen
liefde bij anderen kon opmerken - en voor ons.
Een zakenman uit New York, hoofd van een Veiligheidsafdeling van een grote onderneming, vertelde mij het volgende indrukwekkende verhaal. Door de ramp van 11 september had de onderneming een groot deel van de medewerkers verloren. Na de ramp kwamen de weinige overlevenden bij elkaar en deelden hun verdriet en hun verliezen. Velen van hen vertelden dat ze normaal gesproken op dat tijdstip ook in de Twin Towers hadden moeten zitten, maar dat om de een of andere reden ze juist die elfde september later dan normaal naar hun werk gingen. Stuk voor stuk waren dit allemaal heel kleine dingen. Bijvoorbeeld het afdelingshoofd dat op 11 september later naar zijn werk vertrok, omdat juist die dag zijn zoontje voor het eerst naar de kleuterschool zou gaan. Of die jongen die alleen in leven was, omdat het toevallig die dag zíjn beurt was om voor alle collega's donuts mee te nemen. Maar het verhaal dat mij het meest raakte, was dat van een man die die ochtend naar zijn werk nieuwe schoenen aantrok. Deze nieuwe schoenen waren nog niet goed ingelopen, en er ontstond een pijnlijke blaar. Daarom stopte hij onderweg even bij een drogist, om een pleister te kopen - en dat is de reden waarom hij nu nog in leven is... Dus - als ik nu in de file sta, of het stoplicht springt op rood, of de lift gaat net voor mijn neus dicht, of de telefoon gaat, terwijl ik eigenlijk net weg wilde gaan... - bij al die kleine ergernissen denk ik nu: 'Dit is misschien wel Gods manier om mij voor iets te bewaren.' Moge God u en mij blijven zegenen juist in al die kleine ergernissen van het leven...
'Kom gauw, de regenboog!' Je moet er wel gauw bij zijn, want als de zon verder doorbreekt en het ophoudt met regenen, is hij weer verdwenen. De regenboog is een herinnering aan Gods plechtige belofte aan Noach. De regenboog werd het teken dat God nooit meer zo'n verschrikkelijke vloed over de aarde zou brengen. Als je de regenboog ziet, denk er dan eens aan dat hij je eigenlijk vertelt dat God zijn woord houdt. God heeft ons in de Bijbel een heleboel beloften gegeven en Hij houdt ze stuk voor stuk. Dat staat net zo vast als zijn belofte aan Noach.
Maria zat 'aan de voeten van Jezus'. Dat is een ouderwetse uitdrukking. Hij komt nog uit de oudheid en betekent dat je iemands leerling bent. Als je 'aan de voeten van' een beroemd- heid had gezeten, dan had je een goede oplei- ding gehad. Zo wordt van Paulus vermeld dat hij 'aan de voeten van Gamaliël' heeft gezeten, een ach- tenswaardige schriftgeleerde in die tijd. Dus Pau- lus heeft op het gebied van het Oude Testament een goede opleiding genoten. Wat opvalt aan deze uitdrukking is de houding die eruit spreekt. Het laat heel duidelijk zien dat je helemaal luistert en je echt openstelt voor de ander, vind ik. 'Aan zijn voeten', dat heeft iets nederigs. Wij houden daar tegenwoordig niet meer zo van. Wij zeggen liever: 'Ik heb bij hem
college gelopen'; dat is meer in onze lijn. En dat
geeft eigenlijk ook al aan wat het verschil is. Dat 'college lopen' klinkt veel vrijblijvender. Dat doe je door in de collegebanken te zitten. Hoe geïnteresseerd je dan de lessen volgt, wordt niet vermeld. Maar aan iemands voeten zitten, dat is iets heel anders: dat is heel dicht bij iemand zijn. Dat kun je niet vrijblijvend doen. Daar is oogcontact, daar is nabijheid en dus is er een belangrijke wisselwerking. Al met al geeft dat 'aan de voeten zitten' dus duidelijk een houding weer van overgave en openheid naar de ander, naar degene die onderwijs geeft. Heel anders dan het luisteren van Martha die - druk doende met haar eigen dingen, hoe goed bedoeld ook - in staat was nu en dan een woord op te vangen. Het is gewoon een heel andere houding. En die houding kan in allerlei situaties soms al een verschil uitmaken van dag en nacht, heb ik gemerkt.
Het gebeurde eens dat er een groep mensen was die zich vissers noemden, en zie, er zat veel vis in de wateren rondom hen. Voorwaar, het hele gebied was omgeven door visrijke beken en meren, en de vissen hadden honger. Week na week, maand na maand, jaar na jaar, kwamen degene die zich vissers noemden samen in vergaderingen om te spreken over hun roeping om te vissen, de overvloed aan vis en de manier van vissen. Jaar na jaar stelden ze zorgvuldige definities van vissen op, verdedigenden het vissen als beroep en verklaarden dat vissen de primaire taak was van een visser. Voortdurend zocht men naar nieuwe vismethoden en naar nieuwe en betere definities van vissen. Doch één ding deden ze niet. Ze gingen niet vissen. Er werden grote, uitgebreide en dure toerustingscentra gebouwd met als primaire doel de vissers te leren vissen. Al die jaren werden er cursussen aangeboden over de noodzaak van vissen, de kenmerken van vis, de vindplaats van vis, de indeling van vissen, en de psychologische reacties van vissen. De docenten waren doctor in visologie, maar visten niet. Ze onderwezen alleen maar. Jaar na jaar, na saaie cursussen, haalden velen hun diplomas en kregen hun visbewijs uitgereikt. Na een bijeenkomst over de noodzaak van vissen verliet een jongeman de bijeenkomst en ging vissen. De volgende dag deelde hij mee dat hij twee bijzondere vissen had gevangen. Hij werd gëeerd vanwege zijn voortreffelijke vangst en hij werd ingedeeld om zoveel mogelijk belangrijke bijeenkomsten te bezoeken, waar hij kon vertellen hoe hij die twee grote vissen aan de haak had geslagen. Dus hield hij op met vissen om tijd vrij te maken om zijn ervaringen met andere vissers te delen en ook om een film te maken over de grote vangst. Hij kwam ook in het hoofdbestuur van de vissersbond vanwege zijn grote bekwaamheid. Het moet gezegd worden dat veel van de vissers waarlijk oprecht waren en zich echt opofferden en allerlei moeilijkheden slikten. Ze volgden toch de Meester die gezegd had: Volg Mij en Ik zal u vissers van mensen maken. Kunt u zich voorstellen hoe sommigen van hen gekrenkt waren, toen er op een dag iemand opstond en opperde dat degenen die geen vis gingen vangen, eigenlijk helemaal geen vissers waren, hoezeer ze dat ook beweerden.
Een boer had enkele jonge hondjes die hij nog moest verkopen.
Hij schilderde een advertentie op een bord met: 4 puppies te koop en zette dit aan het begin van zijn erf aan de kant.
Net toen hij de laatste spijker in het bord sloeg werd hij aan zijn overalgetrokken.
Hij keek naar beneden in de ogen van een kleine jongen. "Meneer" zei de jongen, "Ik wil een van uw puppies kopen". "Wel", zei de boer, terwijl hij met zijn hand achter in zijn nek wreef, "deze puppies hebben hele goede ouders en kosten aardig wat geld".
De jongen liet voor een moment zijn hoofd hangen. Toen reikte hij diep in zijn broekzak en haalde een handvol kleingeld voor de dag en liet het aan de boer zien.
"Ik heb 39 cent. Is dat genoeg om te kijken?" "Zeker", zei de boer en hij floot een deuntje.
"Dolly", riep hij. Uit het hondenhok en over het erf rende Dolly naar de boer toe gevolgd door 4 kleine bolletjes wol.
De kleine jongen drukte zijn gezicht tegen het hek. Zijn ogen straalde van verrukking.
Terwijl de honden naar het hek toekwamen rennen, zag de jongen nog iets bewegen in het hondenhok.
Langzaam verscheen er nog een bolletje wol, maar deze was zichbaar kleiner dan de andere hondjes.
Op zijn achterpootjes gleed het bolletje het hok uit en op een wat onhandige wijze begon het hondje vooruit naar het hek te hobbelen terwijl het zijn best deed de andere hondjes bij te houden. "Ik wil die hebben", zei het kleine jongetje, terwijl hij naar de waggelende hond wees.
De boer knielde naast het jongetje neer en zei: "zoon, je wil dat hondje echt niet. Het is nooit in staat om te rennen of te spelen zoals de andere hondjes kunnen".
Toen deed de jongen een stap naar achteren, reikte naar beneden en begon een broekspijp op te rollen.
Terwijl hij dit deed werd een stalen beugel zichtbaar aan beide zijden van het beentje van de jongen die vastgemaakt zaten aan zijn speciaal gemaakte schoentje.
De boer aankijkend zei hij: "weet u meneer, ik kan zelf ook niet zo goed rennen en hij heeft iemand nodig die hem begrijpt".
Met tranen in zijn ogen reikte de boer naar beneden en pakte de kleine puppie op. Hij hield het heel voorzichtig vast toen hij de puppie aan de kleine jongen gaf.
"Hoeveel kost het?" vroeg de kleine jongen. "Niets, het is gratis", zei de boer. "Er is geen prijs voor liefde".
De wereld is vol van mensen die iemand nodig hebben die ze begrijpt.
Een tengere en kleine zwarte vrouw van in de zeventig stond in de rechtszaal. Haar gelaat toonde de sporen van haar leeftijd. Er stonden enkele blanke politiemannen terecht voor de moord op haar man en haar zoon. Eerst werd haar zoon doodgeschoten en ergens verbrand. Later werd haar man meegenomen. Ze hoorde niets meer van hem totdat de politieman B., terugkwam om ook de vrouw op te halen. Ze werd naar een plaats aan de rivier gebracht. Daar zag ze haar man terug, vastgebonden, kennelijk mishandeld, liggend op een stapel hout. De laatste woorden van zijn lippen waren Vader, vergeef hen toen ze hem overgoten met benzine en in de brand staken.
Politieman B. en enkele helpende collegas werden schuldig bevonden. Op de dag van de uitspraak vroeg de rechter aan de kleine zwarte vrouw: Wat zou u willen? Hoe kan er recht worden gedaan aan een man als B., die uw gezin zo gruwelijk heeft vernietigd?
Het oude vrouwtje zei, na enkele ogenblikken van stilte:
Ik zou graag drie dingen willen. Ten eerste naar die afgelegen plaats worden gebracht waar mijn man werd verbrand om te zien wat er over is. Wat ik vind wil ik waardig begraven. Ze pauzeerde en moment en vervolgde toen: Mijn man en zoon waren mijn enige familie. Daarom wil ik, op de tweede plaats, dat mijnheer B. mijn zoon wordt. Ik zou willen dat hij mij tenminste tweemaal per maand zou bezoeken in de sloppenwijk waar ik woon om daar de dag met me door te brengen, zodat ik de liefde die nog in mij is aan hem kan geven. Ten derde, zei ze Ik wil dat mijnheer B. weet, dat ik hem mijn vergeving aanbied, omdat Jezus Christus stierf om te vergeven. Dit was ook de wens en het gebed van mijn man. Ik wil iemand vriendelijk vragen mij te ondersteunen naar de andere kant van deze zaal, zodat ik mijnheer B. kan omarmen om hem te laten weten dat hij waarlijk vergeving heeft ontvangen.
Toen een ambtenaar van het gerechtshof de oude vrouw begeleidde naar de andere kant van de grote zaal, viel B., overweldigd door hetgeen hij had gehoord, flauw.
Vanuit het publiek in de rechtszaal, waarin bekenden en buurtbewonders van het oude vrouwtje plaats hadden genomen, klonk zachtjes een melodie, die sterker aanzwelde tot een voluit gezongen lied:
Genade, zo oneindig groot, dat ik, die t niet verdien, het leven vond, want ik was dood en blind, maar nu kan k zien.
Want Jezus droeg mijn zondelast en tranen aan het kruis. Hij houdt mij door genade vast en brengt mij veilig thuis.
Dit verhaal speelde zich af op een Middelbare School in Amerika, waar godsdienstles een onderdeel vormt van de opleiding. Een tijdje geleden was er een godsdienstleraar die broeder Antionio werd genoemd, een fijn mens met een groot hart voor jongelui die het moeilijk hadden.De deur van zijn klas stond altijd open voor studenten die bij een andere les eruit gegooid waren. Het enige dat hij van ze verlangde was, dat ze zich aan de regels hielden.
Op een dag was Steve, een tweedejaars, er bij zijn eigen leraar uitgezet. Omdat geen enkele andere leraar hem wilde hebben, ging hij maar bij broeder Antionio in de les zitten. Een van de regels waar hij zich aan moest houden, was dat hij niet te laat mocht komen, dus kwam hij steeds net op het nippertje binnen. Zodra de bel ging ging hij er ook weer als een haas vandoor.
Op een dag vroeg broeder Antonio Steve om na te blijven, zodat hij even met hem kon babbelen.
''Zeg Steve, ik heb je nu een tijdje geobserveerd, maar... je vindt je nogal stoer, hè?'
Steve wendde zijn blik af en antwoordde onverschillig: 'Nou en?'
'Waar ben je eigenlijk goed in? Hou je van sport bijvoorbeeld?'
Steve keek snel even op en sloeg zijn ogen weer neer.
''Ik zit op bodybuilding, en ik train elke avond.' zei Steve, terwijl hij zijn schouders rechtte en zijn benen wat wijder uiteen plantte.
''Toe maar.'
'Elke avond doe ik tweehonderd push ups...'
'Mmm, niet gek...'
Antonio kreeg een idee, 'Zou je er ook 300 van kunnen maken?'
Dat was wel erg veel meer, maar Steve wou zich niet laten kennen en antwoordde cool, dat het hem waarschijnlijk wel zou lukken
''In series van tien, bedoel ik. Je kunt telkens weer even uitrusten.'
Nou dan moest het helemaal lukken, meende Steve. Antonio zei dat Steve dat dan vrijdagmiddag voor de klas moest tonen en Steve ging akkoord.
De vrijdag brak aan en Steve was ruim voor tijd in de klas aanwezig. Dit keer ging hij zelfs vooraan zitten in plaats van op de achterste bank zoals anders.
Toen de les begon haalde Broeder Antonio een grote doos donuts te voorschijn en niet van die goedkope uitgedroogde dingen, nee extra lekkere, met glazuur er op.
Iedereen keek vol verwachting toe, het was vrijdag het laatste uurtje van de week. Misschien kregen ze zelfs wel een vroegertje.
Antonio ging naar het eerste meisje op de eerste bank van de eerste rij en vroeg: 'Cynthia, wil jij een donut?'
Cynthia antwoordde: 'Graag.'
Toen richtte hij zich tot Steve en vroeg: 'Steve, zou jij tien push ups willen doen, zodat Cynthia haar donut kan krijgen?´
´Oké.´riep Steve. Hij deed tien vlugge push ups, een makkie en ging weer zitten. Cynthia kreeg de donut en Antonio vroeg aan de volgende leerling: 'Joe, wil jij een donut?'
Zo ging het de rij langs. Voor iedere donut deed Steve tien push ups. Tot hij bij Scott kwam. Scott was captain van het footballteam en center van het basketbal team. Hij was erg popie en altijd zwermden er meiden om hem heen. Toen hem gevraagd werd of hij een donut wou antwoordde hij: 'Luister goed, man, ik kan mijn eigen push ups wel doen, daar heb ik Steve niet voor nodig.'
Antonio zei: 'Scott, het is mijn klas en mijn donuts. Ik bepaal wat de prijs is en Steve doet voor elke donut tien push ups.'
'Dan hoef ik er geen een,'' antwoordde Scott minachtend.
De leraar richtte zich kalm tot Steve en vroeg: 'Steve, wil je tien push ups doen, zodat Scott een donut kan krijgen die hij niet wil?'
Steve, die inmiddels al wat vermoeid begon te raken deed ook voor Scott tien push ups. Scott schreeuwde: 'He, hallo! Ik wilde geen donut, dat zei ik toch!'
'Hoor es,' was het antwoord van Antonio, ''Je hoeft hem niet te nemen, laat maar liggen. Er is in ieder geval voor betaald.'
Steve raakte langzamerhand behoorlijk vermoeid. Tussen de push ups bleef hij nu op de grond liggen, dat spaarde hem krachten. Je kon zweetdruppels op zijn gezicht zien. De derde rij was nu aan de beurt. Er waren er steeds meer die nee zeiden en al die niet geaccepteerde donuts stapelden zich op. Steve moest nu echt veel moeite doen om zich op te drukken. Hij zag helemaal rood in zijn gezicht. Robert werd aangesteld om erop toe te zien, dat Steve zijn push ups goed afmaakte. De vierde rij was aan de beurt. Broeder Antonio telde vlug de koppen. Het werd een beetje rommelig in de klas, want er waren wat lui bijgekomen uit andere klassen, die bij het raam bleven staan. Snel berekende hij dat het totaal van de push ups die gedaan moesten worden was opgelopen tot 340. Zou Steve het redden?
Zo langzamerhand kreeg iedereen vreselijk medelijden met Steve, die aan het eind van zijn krachten was. Even dreigde het mis te gaan toen er nog een jongen de klas binnen stapte. Iedereen schreeuwde: 'Buiten blijven, idioot!'
Maar Steve steunde: 'Nee, laat ... maar!!'
De klas werd doodstil. Zelfs voor deze jongen werd er een donut betaald, heel langzaam en met de uiterste inspanning. De klas dacht dat Steve er wel dood bij kon neervallen. Zijn armen trilden en het zweet stroomde van zijn gezicht. Eindelijk was het laatste meisje aan de beurt.
'Susan, wil jij een donut? vroeg de leraar.
Susan schudde traag van nee.
'Steve, wil je nog tien keer opdrukken zodat Susan de donut kan krijgen die ze niet wil?'
Een groot protest rees op uit de klas. Kon niemand Steve helpen? Nee, hij moest het helemaal alleen doen. De klas telde mee. Acht, negen.... tien! Hoera!! het was gelukt! Steve bleef liggen, niet in staat zich nog te bewegen.
Toen het gejuich verstomde, hief broeder Antonio zijn hand omhoog.
'Voordat jullie weggaan nog even dit:' zei hij.
'Ik heb jullie vaak verteld van Jezus en het deed jullie niks. Maar nu begrijp je zeker wel wat Hij heeft gedaan voor de wereld. Voor iedereen heeft Hij de hemel verdiend door te lijden aan het kruis. Voor wie wil en voor wie niet wil. Hij volbracht het.'
Wees niet zo hoogmoedig om te denken dat je Hem niet nodig hebt. Als je er nog met me over wilt doorpraten, dan blijf je maar na.'
Er bleef die middag één jongen zitten om met Broeder Antonio te praten en zijn naam was... Steve
Hij was 9- in een zondagsklas van 8- jarigen. Achtjarigen kunnen wreed zijn. De kinderen namen Philip niet op in hun groep. Niet alleen omdat hij ouder was. Hij was "anders". Hij had het down-syndroom en dat was duidelijk aan hem te zien: de gelaatskenmerken, trage reacties, symptomen van geestelijke achterstand. Op zekere zondag verzamelde de zondagsschool-onderwijzeres enkele van de plastic eieren die je in het midden uit elkaar kunt trekken het soort waarin sommige damespanty's verpakt worden. De onderwijzeres gaf ieder kind een van die plastic eieren. Op die mooie lentedag moest ieder kind naar buiten gaan en voor zichzelf het een of andere symbool van "nieuw leven" gaan zoeken en dat symbolische zaad of blad of wat dan ook in het ei stoppen. Ze zouden dan hun eieren een voor een openmaken, en ieder kind zou uitleggen waarom de vondst een symbool van "nieuw leven" was. Dus .... Kwamen de jongelui op de afgesproken dag bijeen en legden hun eieren op een tafel, en de onderwijzeres begon ze open te maken. Eén kind had een bloem gevonden. Al de kinderen riepen "ooo" en "aaa" om het mooie symbool van nieuw leven. In een ander zat een vlinder. 'Prachtig', zeiden de meisjes. En het is voor een achtjarige niet makkelijk om "prachtig" te zeggen. Een ander ei werd opengemaakt en er kwam een steentje uit, sommige kinderen lachten. "Dat is stom!" zei één kind. "Hoe kan een steentje nou een 'nieuw leven' voorstellen? Meteen zei een jongetje openlijk en onbevreesd: "Dat is van mij. Ik wist dat iedereen bloemen en bladeren en vlinders en al dat soort dingen zou meebrengen, dus bracht ik een steentje mee om anders te zijn." Iedereen lachte. De onderwijzers maakte het laatste ei open, en daar zat niets in. "Dat is niet eerlijk", zei iemand. "Dat is stom", zei weer een ander. De onderwijzeres voelde een ruk aan haar overhemd. Het was Philip. Terwijl hij omhoog keek zei hij: "Het is van mij. Ik heb het gedaan. Het is leeg. Ik heb nieuw leven omdat het graf leeg is." Het werd stil in de klas. Vanaf die dag hoorde Philip bij de groep. Ze waren aardig tegen hem. Er werd met geen woord meer gerept over wat dan ook waardoor hij anders was. Philips ouders wisten dat hij niet lang meer te leven had; er was gewoon te veel mis met dat piepkleine lichaam. Die zomer overleed Philip nadat hij een infectie had opgelopen. Op de dag van zijn begrafenis werden negen 8- jarige jongens en meisjes met de realiteit van de dood geconfronteerd en stapten met vastberadenheid naar voren in de kerk toe- niet met bloemen. Negen kinderen met hun zondagschoolonderwijzeres legden op het lijkkistje van hun vriend hun geschenk van liefde - een leeg ei
De oude man keerde zich naar mij en vroeg: "Hoeveel vrienden heeft u?" Ik antwoorde: "Hoezo? Ik schat zon 30 40..." Ik noemde er een paar op. Langzaam stond hij op schudde meewarig zijn hoofd. U bent een gelukkig mens dat u zoveel vrienden heeft." zei hij.
Maar denk eens goed na over wat je nu zegt, want er is zoveel dat u nog niet weet. Een vriend is niet zomaar iemand die u vriendelijk groet ......
Een vriend is een zachte schouder waar je zacht op kunt huilen, een put waar je al je zorgen in kunt gooien. Iemand de je weer op kan beuren. Een vriend is iemand die je omhoog kan trekken vanuit je wanhoop, vanuit het duister. Daar waar al je andere zogenaamde vrienden je achter hebben gelaten. Een ware vriend is je bondgenoot die niet van je zal wijken, die je niet kunt kopen. Een stem die je naam in leven houd als anderen die allang zijn vergeten. Maar boven alles heeft een vriend een groot hart, is een rots waar je altijd op kunt bouwen. Uit het hart van een vriend komt de grootste liefde aller tijden voort.
Dus denk nog maar eens goed over mijn woorden na, want elk woord wat ik zei is waar. En geef me dan nog eens een antwoord, mn kind: Hoeveel vrienden heb jij?"
En daar stond hij dan en keek me aan, wachtend op mijn antwoord. En zachtjes zei ik: Als ik geluk heb dan maar een, jij!"
Ik ben LUC, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Lucky.
Ik ben een man en woon in Moorsele (belgie) en mijn beroep is RUST........
Ik ben geboren op 30/12/1952 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: computer,,Muziek Fietsen en proberen niet mijn wil te doen maar deze van de Heer.
ben gehuwd met fabienne
De Geest van God is geen spookbeeld of hersenschim. Hij is onder ons aanwezig, voelbaar en tastbaar. Hij spreekt soms uit de blik in onze ogen. Je ziet hem in de mensen die verdraagzaam zijn en respectvol omgaan met elkaar. Je voelt hem in dat liefdevolle gebaar of die hartelijke handdruk. De Geest van God is de scheppende kracht die bruggen slaat over de diepste kloven, die mensen bij elkaar brengt en conflicten ombuigt in begrip en verzoening. Het is de energie die bergen kan verzetten en mensen boven hun kleinheid uittilt - de levensadem van God die mensen bezielt en in beweging zet.
Afscheid nemen is verdrietig, afscheid nemen is niet fijn afscheid nemen is iemand verlaten bij wie je graag zou willen zijn.
Afscheid nemen is die blik vol liefde en die aai over je bol afscheid nemen zijn die tranen je schiet er helemaal van vol.
Afscheid nemen zijn die woorden "Ik hou van jou, dag lieve schat. Je bent altijd bij me, want jij zit hier, diep in m'n hart."
Soms is het afscheid maar voor even soms voorgoed of voor een lange tijd maar wat je samen hebt mogen beleven dat raak je echt, nee nooit meer kwijt.
Parel
Je bent een parel, die zeer kostbaar is je naam staat onuitwisbaar in Mijn hand geschreven. Ik heb je zelf gemaakt om tot Mijn eer te leven je bent een parel, die zeer kostbaar is.
En eens zal Ik je roepen aan Mijn zij Mijn kind die roeping is zo hoog verheven. Uit liefde gaf ik jou Mijn eigen leven, ja, eenmaal zul je stralen aan Mijn zij.
Je bent nu nog op reis, het einddoel is in zicht, houd Mij maar stevig vast en luister naar Mijn stem. Aan d’einder gloort het nieuw Jeruzalem, daar zul je eeuwig leven in Mijn licht.
Je bent een parel, die zeer kostbaar is.
Dit gedicht is voor jou! Als je je alleen voelt je hart gebroken is of bezeerd als je bang bent voor wat komen gaat als je lief hebben hebt verleerd als je jezelf niet durft te zijn als je verteerd wordt door verdriet dan is dit gedicht voor jou want God vergeet je niet Hij wacht op je hij kent je vragen Hij zegt: “geef mij je last, dan kunnen we het samen dragen”. En langzaam zul je merken daar kun je van op aan, dat jij alleen nog je rugtas vasthoudt de inhoud is naar Hem overgegaan Als je je bedrogen voelt eenzaam en heel klein als je door de bomen het bos niet meer ziet en er misschien zelfs niet meer wilt zijn als je verstrikt zit in de netten van de zonde en niet weet hoe je daar uit moet geraken dan is dit gedicht voor jou Jezus zal het in orde maken Hij weet als geen ander hoe pijn voelt en wat een mens soms moet doorstaan Voor jou en mij is Hij uit liefde door enorm zware beproevingen gegaan Hij kijkt naar jou met een bewogen hart en een liefdevolle blik in Zijn ogen en wacht tot je Hem vragen zult je tranen te gaan drogen Dit gedicht is voor jou. Waarom? Is misschien je vraag. omdat God ontzettend van je houdt, grijp toch Zijn uitgestoken hand vandaag….
Waarom doet God er niets aan? Deze vraag komt bij velen op. Er zijn dan ook problemen genoeg. Neem bijvoorbeeld: ... dat van de onschuldige, die lijdt voor degene die wel schuld heeft; ... of de steeds weer terugkerende oorlogen, de honger in Afrika, het milieu, de natuurrampen; ... de in veel opzichten hopeloze verwarring in de wereld; ... het devalueren van de normen van goed en kwaad. Deze dingen maken dat we God gaan wantrouwen en dat we zelfs gaan twijfelen aan zijn bestaan. Maar als Hij tóch bestaat... waarom doet God er dan niets aan? Waaraan moet God iets doen? Zijn het niet de mensen zelf, die het alles veroorzaken? De wortel van alle pro- blemen is de menselijke natuur. Onze agressie, zelfzucht, jaloezie, hebzucht en oneerlijkheid... die resulteren in haat en geweld. Alleen... Hij begint bij de oorzaak, bij u en bij mij. Hoe staat het met uw zelf- zucht, uw jaloezie, uw egoïsme? Bent u bereid God bij het begin te laten beginnen - bij uzelf? We kunnen gemakkelijk praten over natuurrampen, over oorlogen, over Afrika enzovoort, maar de problemen beginnen al veel dichter bij huis, namelijk in ons eigen leven! Als God alle oorlogen vandaag liet ophouden, zouden ze morgen opnieuw beginnen! Daar zou de agressieve natuur van het menselijk hart wel voor zorgen. Hetzelfde gebeurt als God de rijkdom- men van de aarde eerlijk zou verdelen. Binnen enkele dagen zouden we weer gaan potten en elkaar afzetten. Het unieke van de mens is dat hij een vrije wil heeft. Dat hij een keuze kan maken. Maar dat is juist zijn grootste probleem. Men kan geen vrije wil hebben zonder verantwoordelijk te zijn voor de keuze die men maakt. Waarom doet God er niets aan? God wil de mensen niet veranderen in auto- maten of robots, die alleen maar goede dingen doen. Hij laat ze de vrije keuze. Maar Hij heeft ook de oplossing: Hij maakte het mogelijk dat onze harten veranderd zouden worden! Omdat Jezus voor ons stierf en opstond uit de dood, is Hij in staat het gebed te ver- horen van elke zondaar die bidt: "Schep mij een rein hart, o God, en ver- nieuw in mijn binnenste een vaste geest" (Palm 51:12). Bovendien zal Jezus spoedig terugkeren in deze wereld en zijn rijk stichten - het Rijk waar vrede heerst en gerechtigheid. Zult u daar deel aan hebben? U kunt er nu al deel aan hebben door Jezus in uw leven toe te laten en God toe te staan er "eerst wat aan te doen"... bij uzelf.
'Kom gauw, de regenboog!' Je moet er wel gauw bij zijn, want als de zon verder doorbreekt en het ophoudt met regenen, is hij weer verdwenen. De regenboog is een herinnering aan Gods plechtige belofte aan Noach. De regenboog werd het teken dat God nooit meer zo'n verschrikkelijke vloed over de aarde zou brengen. Als je de regenboog ziet, denk er dan eens aan dat hij je eigenlijk vertelt dat God zijn woord houdt. God heeft ons in de Bijbel een heleboel beloften gegeven en Hij houdt ze stuk voor stuk. Dat staat net zo vast als zijn belofte aan Noach.
Ik ben LUC, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Lucky.