Deel door ons uw liefde uit
aan wie honger heeft en pijn.
Laat ons waar verdeeldheid is
uw vredestichters zijn.
Ons verlangen is alleen,
Heer, maak ons hart bereid,
dat door heel ons leven heen
uw liefde wordt verspreid.
Deel door mij uw liefde uit,
aan een medemens die lijdt.
Leer mij meer vervuld te zijn
met uw bewogenheid.
Mijn verlangen is alleen,
Heer, maak mijn hart bereid,
dat door heel mijn leven heen
uw liefde wordt verspreid.
Openbaar uw koninkrijk
aan wie zoekt, aan arm en rijk.
Giet een stroom van liefde uit,
dat in ons en door ons, o Jezus,
uw liefde wordt verspreid.(2x)
Deel ons door uw liefde uit
tot de einden van de aard'.
Dat zich waar de dood nu heerst
nieuw leven openbaart.
Maak ons als uw werkers klaar
en sterk ons in de strijd,
tot wij mogen oogsten waar
uw liefde wordt verspreid.
Openbaar uw koninkrijk
aan wie zoekt, aan arm en rijk.
Giet een stroom van liefde uit,
dat in ons en door ons, o Jezus,
uw liefde wordt verspreid.(6x)
Deel door ons uw liefde uit,)
maak ons hart bereid. )4x
Deel door ons uw liefde uit,)
ja wij zijn bereid. )2x
Deel door mij uw liefde uit )
ja ik ben bereid. )2x
Wat ogen zien dringt binnenin het hart. Het kan ons blij maken of ook heel verdrietig. Het kan ons soms zo diep raken, dat we er ziek van zijn. Ogen zijn de vensters van ons hart. Wie ze opent voor het licht, voor de zon overdag, voor de mooie dingen en voor de sterren in de nacht, is een blij en gelukkig mens. Met licht en meer moois in onze ogen komt er kleur in ons anders zo grijze leven. Want onze ogen weerspiegelen de liefde van Jezus. Een liefde, door Hem gegeven!
Uit het hart
Jouw Hemelse Vader die je heeft geschapen, die zoveel van je houdt, weet alles wat er zich in jouw hart afspeelt. Hij begrijpt en kent jou volkomen, Hij vraagt je om de juiste keuzes te maken! Hij verlangt niets liever dat Hij fier zou zijn op jou, dat je het pad der wijsheid zou blijven volgen! Het is niet altijd gemakkelijk, en je hebt vooral lef & doorzettingsvermogen nodig, maar dit alles is niet te vergelijken, met het liefdevolle geschenk dat je zal verkrijgen! Hij weet nu wat je denkt & wat je nog zou willen 'plannen'... Daarom vraag ik je : ook voor mij komt de tijd dat ik het aardse zal verlaten. Maar zou je dan niet blij & verheugd zijn als je weet, dat ik in het Hemelse paradijs zal blijven wachten op... jou !!! Filip V. (26-09-04)
IK BEN DE ALFA EN DE OMEGA GEBED IS DE SLEUTEL VAN DE OCHTEND
EN DE GRENDEL VAN DE AVOND.
09-11-2007
ALLES GEVEN
ALLES GEVEN
Aan het einde van de Tweede Wereldoorlog, op het moment van de Duitse capitulatie, staat Oskar Schindler te midden van de werknemers van zijn munitiefabriek. Hij is lid van de Nazipartij en zal wel door de geallieerden gevangen genomen worden. Is dat zo? Het is een merkwaardig bedrijf geweest: er is nog nooit een bruikbaar stuk munitie gemaakt. Om toch te kunnen leveren aan het Duitse leger kocht Oskar munitie op. Er werken uitsluitend Joodse werknemers. Het enige doel is het redden van Joden uit de concentratiekampen geweest. Dat is voor deze Joden gelukt, maar het heeft hem al zijn miljoenen gekost.
Bij het afscheid bedankt een van zijn werknemers, een rabbi, hem. 'Maar ik heb niet alles gegeven,' is het weerwoord, 'kijk hier, mijn auto, die had ik kunnen verkopen. Voor dat geld had ik nog tien extra mensen kunnen redden!' Elfhonderd geredden was hem niet genoeg. Iedereen redden was niet mogelijk. Wie zou dat ook kunnen? Wel, ik ken Iemand die echt alles gegeven heeft, en die iedereen kan redden! Ook u.
Hoewel ik nog geen vijftig ben, betrap ik mij er regelmatig op dat ik begin te denken in termen van 'de jeugd van tegenwoordig'. Maar ik wil zo niet denken - omdat het niet eerlijk is. Ergens heb ik gelezen: Het grootste gevaar dat de jongeren bedreigt, is het voorbeeld van de oudere generatie.
In de afgelopen decennia hebben we onszelf en onze jongeren overladen met luxe. Niemand van ons zal op zijn sterfbed zeggen: had ik mijn kinderen maar vaker een nieuwe laptop geven. Het beste dat we elkaar, en onze kinderen, kunnen geven, is tijd.
Iedereen weet dat het leven niet zou moeten draaien om geld en luxe - maar onze prioriteiten zijn er meestal niet mee in overeenstemming. Veel te vaak hoor ik mijzelf zeggen: 'Geen tijd, morgen misschien.' Wij maken onszelf wijs dat we morgen, of volgende week, wel meer tijd zullen nemen voor elkaar. Maar we zijn te druk met geld verdienen om alles te kunnen blijven betalen. En in onze vrije uren hebben we andere bezigheden. Maar jongeren houd je niet voor de gek, die weten dat je de meeste tijd besteedt aan de dingen waar je van houdt.
Nee, ik zeg niet dat we niet van onze kinderen houden. Natuurlijk houden we van ze - en dat vertellen we ze ook. Toch? Maar we communiceren niet wat we zeggen, maar wie we zijn en wat we doen. Als onze dierbaren eens een maand lang de aandacht zouden krijgen die de televisie nu in ons leven heeft...
Tip: leg dit blaadje weg, doe de televisie en uw mobieltje uit, maak tijd voor uw vriend, vriendin, vrouw, man, kinderen. Laat zien dat u van hen houdt - en vergeet God niet!
Ik moet stoppen, mijn vrouw roept me: ik zit alweer veel te lang achter m'n computer.
Een bekend gezegde is: 'Tijd is geld'. Op de wijzerplaat van een kerkklok, ergens in Duitsland, staat te lezen: 'Tijd is genade'. Dat lijkt me beter. Het zou een woord uit de Bijbel kunnen zijn.
In de Bijbel lezen we veel over tijd. Er is sprake van de tijd van God en van onze, van mijn tijd. In ons leven zijn 'aangename tijden' maar ook 'kwade tijden'. David zegt: 'Mijn tijden zijn in uw hand' (Psalm 31:16). Een gelovige neemt zijn tijd, dit uur, deze dag aan als een geschenk uit de hand van God. Hij ervaart zijn dagen, zijn jaren, als genade.
Door het geloof in de Heer Jezus krijgt een mens kracht en wijsheid om het beste te maken van ieder uur van zijn leven. Om te vergeven, ook als je onrechtvaardig behandeld wordt. Om te hopen, hoewel alles je tegen zit. Om geduldig te dragen, hoewel alles boven je krachten lijkt te gaan. Om te handelen, hoewel de gebeurtenissen van de laatste tijd je verlamd hebben. Om vrede te stichten, hoewel de ander je vijandig behandelt.
De tijd waarin we leven wordt gekenmerkt door jagen naar geld, roem, macht en eer. Veel mensen streven dit doel na met alle middelen die tot hun beschikking staan. Men wil in dit leven zoveel mogelijk bezitten en genieten. Aan de dood en de daarop volgende eeuwigheid wil men liever niet denken. In de Bijbel staat: 'Wat toch heeft een mens voor al zijn zwoegen en voor het streven van zijn hart, waarmee hij zich aftobt onder de zon?' (Prediker 2:22). Wanneer de mens sterft moet hij alles achterlaten. Een gezegde in verband hiermee is dat er in een doodshemd geen zakken zijn. Naakt is de mens geboren en zo gaat hij ook heen. Maar zijn ziel dan? Waar blijft die? De Heer Jezus zegt: 'Want wat zal het een mens baten als hij de hele wereld wint, maar schade lijdt aan zijn ziel?' (Matteüs 6:26). Daarom is het belangrijk niet te jagen naar de dingen die voorbij gaan. God roept de mens toe Hem te zoeken. In de Bijbel staat: 'Wie zoekt, zal vinden en wie klopt zal opengedaan worden' (Lucas 11:9). Bent u al begonnen met zoeken? De tijd dringt!
Voorwaar, Ik zeg u: vandaag zult u met Mij in het paradijs zijn.
Voorwaar, Ik zeg u: vandaag zult u met Mij in het paradijs zijn.
Lang geleden werden Adam en Eva verdreven uit het paradijs. Omdat ze ongehoorzaam waren geweest aan het woord van God. En alle eeuwen daarna hebben de mensen alleen maar kunnen dromen van een paradijs op aarde. Sommigen denken dat te bereiken door veel aardse bezittingen, anderen door meditatie. Velen trachten het door goede werken te verdienen. Maar de Zoon van God deed wat nodig was: Hij kwam om zijn leven voor ons te geven. 'Zo lief had Hij zondaars, dat Hij voor hen stierf.' Zelfs een boosdoener, die van zichzelf moest erkennen dat hij terecht de doodstraf onderging, kreeg onmiddellijk de toegang tot het paradijs, toen hij zich met geloof tot de Heer Jezus wendde.
De Baylor-universiteit is een christelijke instelling in Beaumont, Texas, die voor veel jonge mensen tot grote zegen is geweest. De christen die het geld gaf om de school op te richten, verloor later al zijn geld. Men vroeg hem of hij er geen spijt van had dat hij al dat geld voor die school gegeven had en of hij dat geld niet graag terug wilde hebben. Hij antwoordde: 'Nee, helemaal niet. Ik gaf al het geld dat ik gespaard had. Als ik het geld gehouden had, was ik dat nu ook kwijt geweest. Daarom ben ik dankbaar dat ik mijn geld voor die school gegeven heb.' Wat doen we met de bezittingen die God aan ons heeft toevertrouwd? Beseffen we wel, dat we eigenlijk rentmeesters zijn over ons geld? Het is van God en wij mogen het voor Hem beheren. Het geven aan anderen moeten we leren. De Heer Jezus heeft Zelf gezegd, dat het gelukkiger is te geven dan te ontvangen (Hand. 20:35). Hij heeft Zelf het volmaakte voorbeeld gegeven van geven:'Want u kent de genade van onze Heer Jezus Christus, dat Hij, terwijl Hij arm was, ter wille van u arm is geworden, opdat u door zijn armoede rijk zou worden' (2 Kor. 8:9).
Boos bleef mijn zoon achter, nadat zijn vriendje de voordeur uit was.
Half huilend riep hij, dat dit nu zíjn spel was, dat híj voor zijn verjaardag gekregen had. En hij had met dit spel nog nooit gewonnen. Nog nooit!
'Maar jullie hebben er meer dan een uur zo leuk mee gespeeld,' zei ik. 'Jullie hebben gelachen en plezier gehad en dat is nou ineens niet meer belangrijk, omdat je uiteindelijk niet hebt gewonnen?'
Maar hij vond dat ik er niets van begreep. 'Het was zijn spel en hij won er nooit mee. Waarom had hij het dan gekregen?' vroeg hij zich af.
'Misschien wel om te leren verliezen,' antwoordde ik. Ja, soms krijgen we iets waar we hoge verwachtingen van hebben. Maar dan pakt het anders uit en we reageren teleurgesteld.
Zó bedoelden we het niet, we hadden iets anders op het oog!
Bijvoorbeeld het winnen van een spel. Het is iets dat in de laatste vijf minuten plaats vindt. Moet dát dan bepalend zijn voor heel de middag die eraan vooraf ging?
Ook in óns leven gebeuren zulke dingen. Het huwelijk dat misschien op het laatst niet bracht wat je er al die jaren van had gehoopt. De kerk waar je, na jaren van veel voldoening en inspiratie, uiteindelijk werd gepasseerd voor een bepaalde functie, zodat je niet de positie kreeg die je zo graag wilde.
Soms moeten we juist loslaten wat wij zo belangrijk vinden, om te kunnen zien hoe veel het ons eigenlijk heeft gebracht. En soms moet God ons iets geven om dat te leren.
Wilhelm Busch vertelde: 'In de oorlog was ik als soldaat maandenlang aan het front van het Kubanbruggehoofd. Het was een vreselijke tijd. Onvergetelijk blijft voor mij de dag dat ik bericht kreeg van mijn commandant dat ik met verlof naar huis mocht. Dat was niet zo'n gemakkelijke reis. De reis duurde acht dagen, in volle treinen, in gloeiende hitte. We leden vaak ondraaglijke dorst. Vooral de nachten waren een kwelling. Maar als iemand tegen me gezegd had dat ik er beter aan zou doen uit te stappen vanwege de bezwaren van de reis, dan zou ik hem uitgelachen hebben. Ik zou gezegd hebben: 'Al duurde de reis nog vier keer zo lang, ik ga verder, want ik ga naar huis!' De gedachte dat het een reis naar huis was, maakte alle bezwaren gering en dragelijk. Er was aldoor maar één gedachte in mij: 'Ik ga naar huis. Ik ga naar huis!'
Ons leven als christen is geen reis zonder doel, is geen reis naar het onbekende niets. Wij weten waar de reis heen gaat. Wij gaan naar Huis!
Als navolgers van Christus hebben christenen een belangrijke taak. Dit kleine onbelangrijke groepje mensen moet de wereld een noodzakelijke dienst bewijzen. Zonder die dienst kan de wereld niet bestaan. Christenen moeten namelijk 'het zout van de aarde zijn'. Als je kookt, neem je een kleine hoeveelheid zoutkorrels en doet die in een grote pan met eten. De zoutkorrels lossen op en verdwijnen. Maar door het zout verandert de smaak en de kwaliteit van het eten. Zo neemt God zijn handvol mensen en strooit ze uit in de grote wereld: de één in een fabriek, waar gelachen wordt over godsdienstige dingen. Een ander in een gezin waar niemand nog bidt of de Bijbel leest. Eén in een school, één in een ziekenhuis, één in een regeringsgebouw. Of in een kazerne of op een kantoor. Overal leven en werken kinderen van God. Zij moeten, alleen al omdat ze er zijn, in hun omgeving de vraag naar God levend houden. Zo begint een christen elke dag zijn taak op dat speciale plekje waar God hem heeft geplaatst. Daar moet hij, volgens de opdracht van Christus Zelf, het zout van de aarde zijn.
Toen ik op een morgen op weg was naar mijn werk, zag ik een groot aanplakbiljet met een uitnodiging voor een evangelisatiesamenkomst. Als blikvanger stond er met duidelijke letters op: 'Jezus helpt!' Wat een mooie woorden,' dacht ik, 'en zo goed leesbaar.' De dag daarop las ik: 'Jezus helpt toch niet!' Iemand had met een viltstift eronder geschreven: 'toch niet!' Hier moest ik over nadenken. Wie zou die iemand geweest zijn? Een jongeman misschien die moedeloos was, omdat hij niet meer op kon tegen de zonde, de verleiding van drugs of van alcohol? Een moeder van een groot gezin, die te maken had met allerlei zorgen en problemen? Een gehandicapte? Iemand met een kwaal, zonder uitzicht op herstel? Ik zou die voor mij onbekende 'iemand' willen toeroepen: 'En toch helpt Jezus!' Hij helpt verloren mensen om de weg naar God te vinden. Hij is in de wereld gekomen om zondaren zalig te maken. Als wij Hem aangenomen hebben, helpt Hij ons door voor ons te bidden. Hij is een Helper groot van kracht, altijd bereid te helpen, hoe de omstandigheden ook zijn.
De gereedschappen van de Timmerman waren in conferentie.
Broeder Hamer was voorzitter. De vergadering deelde hem mee dat hij maar beter kon vertrekken, omdat hij veel te luidruchtig was. Maar hij zei: 'Als ik deze werkplaats moet verlaten, dan moet broeder Boortje ook verdwijnen. Hij is zo onbetekenend, dat hij heel weinig indruk maakt.' Broeder Boortje stond op en zei: 'Goed, maar broeder Schroef moet ook gaan. Je moet hem maar ronddraaien en nog eens ronddraaien om hem ergens te krijgen.' Toen zei broeder Schroef: 'Als u dat werkelijk wilt, zal ik gaan, maar dan moet broeder Schaaf ook verdwijnen. Hij werkt maar aan de oppervlakte, daar zit geen diepte in.' Daarop antwoordde broeder Schaaf: 'Als ik me terugtrek, dan moet broeder Duimstok hetzelfde doen, want hij is altijd bezig anderen te meten, alsof alleen hijzelf maar juist is.' Broeder Duimstok beklaagde zich op zijn beurt over broeder Schuurpapier: 'Hij is veel te ruw en hij is altijd tegen de draad in.'Terwijl de discussie nog volop aan de gang was, kwam de Timmerman van Nazaret de werkplaats binnen. Hij trok zijn werkkleed aan en ging naar de werkbank om een tafel te maken. Hij gebruikte de zaag, de schaaf, de hamer, het schuurpapier, het boortje, de schroef en alle andere gereedschappen. Aan het einde van de dag was de tafel klaar. Toen stond broeder Zaag op en zei: 'Broeders ik heb gemerkt dat wij allemaal medewerkers van God zijn.'
Alle kritiek in deze gelijkenis mocht op zichzelf waar zijn, maar toch kon de Meester hen allen gebruiken. Ieder werd gebruikt voor het doel waartoe hij bestemd was. De schaaf werd niet als hamer gebruikt, noch de schroef als duimstok.
Wij gedragen ons vaak net zo als de gereedschappen in deze gelijkenis. Wij maken ons druk over anderen, omdat zij de dingen niet doen op de manier waarop wij denken dat zij het moeten doen. Laten we toch voorzichtig zijn met het afkeuren van de gereedschappen van God. Laten wij in nederigheid de ander uitnemender achten dan onszelf (Filippenzen 2:3).
Ik raakte in gesprek met een man over de reden waarom hij zijn kerkelijke gemeente had verlaten. Hij was jarenlang zeer actief geweest in vele opzichten, maar hij begon te zien dat het allemaal eigenlijk om de eigen gemeente draaide.
Het was een klein groepje christenen waar hij bij hoorde, ze hadden zich afgescheiden en kerkten in een zaaltje van een bestaande kerk. Dus de diensten waren 's middags. Aan het begin van de middag moest alles klaargezet worden, de stoelen, de muziekinstrumenten, en na de dienst moest alles weer afgebroken worden. Ze waren er haast de hele zondag mee bezig en zo was het ook met veel andere activiteiten. Het vroeg veel tijd en geld, maar kwam eigenlijk alleen maar de gemeente ten goede.
Hij begon in te zien dat dit niet de manier was om licht en zout voor de wereld te zijn en zo hadden hij en zijn vrouw om zich heen gekeken naar een gemeente die wat meer openstond voor het 'dienstbaar zijn in de wereld'. Zo kwamen ze uiteindelijk bij een levendige evangelische gemeente terecht waar ook de kinderen aansluiting vonden bij veel andere kinderen.
Maar ondanks dat ze zich erg thuisvoelden in deze gemeente, probeerden hij en zijn vrouw ervoor te waken om niet weer 'alleen maar' met de gemeente bezig te zijn. Bewust zochten ze ook activiteiten buiten de gemeente.
Hun verhaal sprak mij erg aan. Ik vertelde dat ik eens uitgenodigd was om voor te gaan in een kerkdienst in een dorpje waar drie kerken met elkaar concurreerden. Ik hoorde dat pas later, was welgemoed naar de kerk getogen die mij had uitgenodigd en was heel verbaasd om daar slechts een handjevol mensen te zien zitten. Het waren de koster en zijn vrouw, een dienstdoende ouderling, een diaken en enkele bejaarden.
Ik vroeg na de dienst hoe ze het konden betalen om nog diensten te houden, maar het geld was geen probleem, werd mij verteld. Toen heb ik gezegd, dat ik het niet verantwoord vind om geld op deze manier uit te geven en dat ik er daarom ook niet meer wilde voorgaan.
Later vroeg ik mijzelf af of het geen hoogmoed van mij was geweest, omdat het niet leuk is om een dienst te houden voor een handjevol mensen. Maar dat was het niet. Het was, omdat ik gewoon zeker wist dat God niet blij is met deze manier van gemeente zijn. Geld van God voor zijn werk in de wereld wordt zo slechts gebruikt om het eigen gelijk en gemak in stand te houden.
We zijn gezegend om tot zegen te zijn, niet om in kringetjes om ons eigen gelijk te draaien.
Het deed mij een beetje denken aan de parketschuurmachine die we eens hadden gehuurd. Het ding schuurde zo krachtig op de plek waar je hem liet draaien dat je goed heen- en weer moest blijven lopen en ook vooral in alle uithoeken moest schuren. Lette je even niet op en bleef je staan op dezelfde plek, dan ontstond daar zomaar een soort kuil.
Zo moet ook een gemeente geen zitkuil voor het eigen gemak worden!
In een park van een grote stad in Duitsland staat een reusachtig schaakspel van ongeveer vijf bij vijf meter. De figuren van het spel reiken tot de knie. Je loopt op de zwarte en witte vierkanten en verplaatst de figuren zet na zet. Twee mannen speelden een partijtje op dit grote bord. Een kring van mensen stond toe te kijken. Zwart was aan de winnende hand en wit scheen hopeloos te verliezen. Dan komt een jongeman naar voren en vraagt of hij aan de witte kant mee mag spelen. Beide partners vinden het goed. De speler met zwart voelt zich zeker van zijn zaak. Maar na een paar zetten is de partij door wit gewonnen. De derde man was een internationaal schaakgrootmeester! Je zou kunnen zeggen: een onverwachte redding van een hopeloze partij.
Dit illustreert wat in 2 Timoteüs 1:10 staat: 'Jezus Christus, die de dood van zijn kracht heeft beroofd en leven en onvergankelijkheid aan het licht heeft gebracht.' Jezus is de echte Overwinnaar. Toen alles hopeloos leek, overwon Hij de hel en al zijn machten!
Het gebeurde tijdens een evangelisatiecampagne. Iedere avond werd ik keurig begroet door een oude dame en door haar hond, die bij haar was. Als het 'vrouwtje' mij een hand gaf, sprong hij tegen me op en gaf pootjes. De oude dame zat altijd op de eerste rij en de hond zat aan haar voeten. Ze waren allebei opmerkzame toehoorders. Als we voor het gebed opstonden, dan keek het dier naar het vrouwtje en stond ook op. Als wij gingen zitten, dan ging de hond ook zitten. Hij had zich zo goed aangepast aan zijn omgeving dat hij helemaal meedeed.
Veel mensen lijken op die vrome hond. Ze gaan naar de kerk, ze doen in alles mee, ze hebben zelfs kerkelijke tradities en godsdienstige gewoonten. Maar ze zijn geen echte gelovigen, ze passen zich alleen maar aan, ze doen alsof. Ze zijn niet wederom geboren. Nu is een schijnbaar vrome hond geen arme hond, maar een schijnbaar vroom mens is wel een arm mens. Want hij heeft geen zekerheid van de vergeving van zonden. Die krijg je ook niet door braaf mee te doen, maar alleen door het geloof in Jezus Christus!
Wij leven eigenlijk 'op krediet'. Wij mogen gebruik maken van ons leven, maar er komt een keer een afrekening. 'Koop nu, betaal later', zeggen stemmen om ons heen. Ze laten ons via allerlei reclame weten dat we slechts hoeven te genieten. En dat genieten schijnt dan altijd alleen maar te kunnen door middel van duur betaalde zaken. Maar dán komt de afbetaling... Maand na maand komen de rekeningen binnen. Het ene gat wordt met het andere gedicht, tot er niets meer te dichten valt. Dan vallen letterlijk de gaten in het bestaan en zijn er alleen nog maar schulden. Zo kan ons leven er ook uit gaan zien als we er te zorgeloos mee omgaan en als we ons laten verleiden door al die stemmen om ons heen. Dan zijn we als het ware overgeleverd aan een corrupte geldschieter en zakkenvuller. Eerst wil hij ons vriendelijk van dienst zijn, maar langzamerhand komt zijn ware aard boven en worden we uitgeknepen als een citroen. God heeft een heel ander leven voor ons op het oog. Van Hem krijgen we ons leven zelfs niet op afbetaling, maar gratis. Genade heet dat, en dat is voor iedereen die zich tot Jezus wendt. Die mag zijn leven op afbetaling en vol schulden inruilen voor een echt leven als rijk mens.
Misschien zijn wij geneigd - bijna gedachteloos - de schriftgeleerden te veroordelen. Maar hier komt de vraag ook op ons af: hoe zit het met ons hart? Is onze godsdienst misschien ook een uiterlijke dienst en moet het er vooral van de buitenkant goed uitzien? Zijn we uit op een complimentje of op aanzien? Het is wel eens goed op dit punt je eigen hart te onderzoeken. Onze dienst moet geen uiterlijke schijn zijn. Laten we ons niet beter voelen dan anderen, maar ons bewust zijn van de genade die de Heer ons wil geven om Hem oprecht te dienen.
Philippus van Macedonië, de vader van de beroemde Alexander de Grote, werd tijdens een worstelwedstrijd in het zand geworpen. Toen hij weer opstond en de afdruk van zijn lichaam in het zand zag, merkte hij op: 'Wat een klein stukje grond is voldoende om ons te omvatten als we dood zijn. En wat sloven we ons uit om de hele wereld te bezitten, terwijl we nog leven.' Deze wijsheid weerhield de zoon van Philippus er echter niet van om toch maar een zo groot mogelijk stuk aarde aan zich te onderwerpen.
Velen zijn hem in dit streven gevolgd. Wat is het doel van ons leven? De verwachting van christenen reikt verder dan het graf. Wij hebben tot voorbeeld de geloofsgetuigen van Hebreeën 11. Zij leefden met een belofte die tijdens hun leven niet verwerkelijkt werd. Hun oog was gericht op de toekomst, op de stad waarvan God de architect en bouwmeester is. Dat bewaarde hen ervoor in deze wereld naar macht en invloed te streven. Zij beleden dat ze hier op aarde vreemdelingen en bijwoners waren. Dat is ons tot voorbeeld.
Ik ben LUC, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Lucky.
Ik ben een man en woon in Moorsele (belgie) en mijn beroep is RUST........
Ik ben geboren op 30/12/1952 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: computer,,Muziek Fietsen en proberen niet mijn wil te doen maar deze van de Heer.
ben gehuwd met fabienne
De Geest van God is geen spookbeeld of hersenschim. Hij is onder ons aanwezig, voelbaar en tastbaar. Hij spreekt soms uit de blik in onze ogen. Je ziet hem in de mensen die verdraagzaam zijn en respectvol omgaan met elkaar. Je voelt hem in dat liefdevolle gebaar of die hartelijke handdruk. De Geest van God is de scheppende kracht die bruggen slaat over de diepste kloven, die mensen bij elkaar brengt en conflicten ombuigt in begrip en verzoening. Het is de energie die bergen kan verzetten en mensen boven hun kleinheid uittilt - de levensadem van God die mensen bezielt en in beweging zet.
Afscheid nemen is verdrietig, afscheid nemen is niet fijn afscheid nemen is iemand verlaten bij wie je graag zou willen zijn.
Afscheid nemen is die blik vol liefde en die aai over je bol afscheid nemen zijn die tranen je schiet er helemaal van vol.
Afscheid nemen zijn die woorden "Ik hou van jou, dag lieve schat. Je bent altijd bij me, want jij zit hier, diep in m'n hart."
Soms is het afscheid maar voor even soms voorgoed of voor een lange tijd maar wat je samen hebt mogen beleven dat raak je echt, nee nooit meer kwijt.
Parel
Je bent een parel, die zeer kostbaar is je naam staat onuitwisbaar in Mijn hand geschreven. Ik heb je zelf gemaakt om tot Mijn eer te leven je bent een parel, die zeer kostbaar is.
En eens zal Ik je roepen aan Mijn zij Mijn kind die roeping is zo hoog verheven. Uit liefde gaf ik jou Mijn eigen leven, ja, eenmaal zul je stralen aan Mijn zij.
Je bent nu nog op reis, het einddoel is in zicht, houd Mij maar stevig vast en luister naar Mijn stem. Aan d’einder gloort het nieuw Jeruzalem, daar zul je eeuwig leven in Mijn licht.
Je bent een parel, die zeer kostbaar is.
Dit gedicht is voor jou! Als je je alleen voelt je hart gebroken is of bezeerd als je bang bent voor wat komen gaat als je lief hebben hebt verleerd als je jezelf niet durft te zijn als je verteerd wordt door verdriet dan is dit gedicht voor jou want God vergeet je niet Hij wacht op je hij kent je vragen Hij zegt: “geef mij je last, dan kunnen we het samen dragen”. En langzaam zul je merken daar kun je van op aan, dat jij alleen nog je rugtas vasthoudt de inhoud is naar Hem overgegaan Als je je bedrogen voelt eenzaam en heel klein als je door de bomen het bos niet meer ziet en er misschien zelfs niet meer wilt zijn als je verstrikt zit in de netten van de zonde en niet weet hoe je daar uit moet geraken dan is dit gedicht voor jou Jezus zal het in orde maken Hij weet als geen ander hoe pijn voelt en wat een mens soms moet doorstaan Voor jou en mij is Hij uit liefde door enorm zware beproevingen gegaan Hij kijkt naar jou met een bewogen hart en een liefdevolle blik in Zijn ogen en wacht tot je Hem vragen zult je tranen te gaan drogen Dit gedicht is voor jou. Waarom? Is misschien je vraag. omdat God ontzettend van je houdt, grijp toch Zijn uitgestoken hand vandaag….
Ik ben LUC, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Lucky.