DE TIJD VAN TOEN                crossen en racen in mei 1982 (deel 2)

Ludo Vervloet       - freelance journalist –

JE KON ER MAAR NIET GENOEG VAN KRIJGEN

De maand mei 1982 was ongemeen druk op motorsportgebied, vertelden we al in een vorige bijlage. Er werden niet minder dan 13 GP’s gereden en daarbuiten was er in België nog plaats voor 5 internationale motorcrosswedstrijden én twee snelheidskoersen. Kortom, een maand waarmee je tegenwoordig bijna een jaarkalender kan vullen.

Stefan Mertens 3de in Mettet

Drie dagen na de races in Zolder kwam minder volk opdagen voor de EK-races in Mettet. De weersomstandigheden waren er dan ook naar. Regen, wind en kou hielden vele gelegenheidsfans thuis, maar de echte waren wel op de afspraak.

Van de EK-race 125cc onthielden we alleen de felle remonte van Serge Julin die echter niet verder droeg dan de vierde plaats.

De jonge Stefan Mertens, Promokampioen in 1981,  verspeelde de tweede plaats in het EK 250cc door een schuiver in de allerlaatste doornatte bocht, maar mocht toch nog mee op de derde podiumtrap. Het begin van een mooie carrière waaraan 25 jaar later nog steeds geen einde is gekomen.

Paul Ramon begon als 27^ste en remonteerde naar de 12^de plaats.

Ramon revancheerde zich later op de dag door de intern. 250cc-race te winnen.

Kenny Roberts wint in Spanje

De echt grote jongens van de asfaltbanen reden op het circuit van Jarama bij Madrid de Spaanse GP.

Kenny Roberts (senior natuurlijk) en Barry Sheene zorgden er voor een zinderende wedstrijd  die uiteindelijk door de Amerikaan werd gewonnen. Franco Uncini werd niet verontrust op de derde plaats en behield ook in de voorlopige rangschikking zijn derde plaats achter de meervoudige wereldkampioenen.

Didier de Radigues verging het minder goed op het erg bochtenrijke circuit. Hij crashte erg spectaculair in de 250cc-koers en hield daar slechts…een verzwikte voet aan over.

Muller/Van der Bijl winnen thuis-GP zijspannen  Nederland

In het Nederlandse Gendt bij Nijmegen kwam het Nederlandse wereldkampioenenduo Van Heugten-Kiggen erg gemotiveerd aan de start. Het felle duo wou per sé winnen voor eigen volk.

Lang duurde hun race evenwel niet.

De Nederlanders kwamen nochtans het best weg van het hek, maar werden in de eerste hindernis al meteen aangevallen door de sterke Zwitserse ex-wereldkampioenen Grogg/Hüsser. Het kwam tot een aanrijding waarin Van Heugten een rugblessure opliep.

Grogg/Hüsser wonnen de eerste reeks, Fox/Cooper de tweede.

De eindzege was evenwel voor de Nederlanders Muller/Van der Bijl die het regelmatigst waren geweest met twee tweede plaatsen. Bollhalder/Busser werden de nieuwe leiders in het WK.

Van Bellinghen, de enige Belg die door de kwalificaties geraakte, ging over de kop en liep snijwonden op aan de elleboog.

Zijspancross…niets voor juffertjes.

Daar heb je Kees       - GP van Italië 250cc -

Op de supersnelle en op sommige plaatsen erg gevaarlijk liggende omloop van Maggiore won de Nederlandse Le Touquet-specialist Kees Van der Ven de GP van Italië, de vijfde van het WK 250cc.

Sympathieke Kees werd tweede in de eerste reeks achter de Oostenrijker Heinz Kinigadner, die van start tot finish aan de leiding reed.

De tweede schreef Kees oververdiend op zijn naam na een slopend want ronden lang durend gevecht met Danny Laporte. Kinigadner geraakte nooit bij die twee en werd derde. Het leverde hem de tweede plaats in de eindstand op.

Eindwinnaar werd natuurlijk Kees Van der Ven.

Georges Jobé hield zich erg gedeisd in Maggiore. Hij schuwde duidelijk de risico’s. Met een geruststellende voorsprong in de WK-stand kon hij zich dat  permitteren.

Toch werd Jobé nog derde en vierde in de reeksen, goed voor de derde plaats op het podium.

Jean Claude Laquaye, de Belgische held in Holice, belandde na twee inhaalraces telkens op de achtste plaats, goed voor de zevende in de eindstand.

In de WK-stand leidde Jobé nu met 108 ptn, voor Van der Ven (71) en Laporte (64)

WK-leider Brad Lackey nu ook winnaar          -GP van Oostenrijk 500cc-

Sedert de derde GP van het seizoen (Zweden) stond de Amerikaan Brad Lackey helemaal bovenaan in de WK-stand, maar een GP kon hij nog niet winnen. Zelfs een reekszege bleek te hoog gegrepen.

In het Oostenrijkse Sittendorf, bij Wenen, was hij twee jaar geleden de beste geweest en dat gegeven stimuleerde hem blijkbaar om één en ander recht te trekken.

In de eerste reeks verloor Lackey te veel tijd in zijn dubbelduel met Carlqvist en Hudson om zich nog te komen bemoeien met de mannen die helemaal vooraan reden: de Britten Thorpe en Noyce.

Vooral de pas 19-jarige Thorpe ging zo fel tekeer op de flanken van de ruige heuvel dat Noyce de rol moest lossen en Thorpe zijn Kawa vlot naar een eerste reekszege stuurde.

Noyce moest zich bovendien nog flink reppen op de tweede plaats om Lackey van zich af te houden.

André Vromans, de grote pechvogel in Finland, remonteerde van 17 naar 6 en kreeg dan af te rekenen met een leeglopende band. Jaak Vanvelthoven snoepte de 6^de plaats van hem af.

Vromans speelde in de tweede manche scheidsrechter tussen Thorpe en Lackey met de GP-zege als inzet.

Lackey lukte de kopstart met Thorpe in het wiel. Thorpe, gedreven door jeugdige overmoed, wou een tweede reekszege en leek aanvankelijk ook te slagen in zijn opzet. Lackey nam zijn tijd en heroverde na twee ronden opnieuw de leiding en won de reeks. Maar…met Thorpe op de tweede plaats was de jonge Brit nog steeds eindwinnaar.

Het ene puntje voorsprong op Lackey werd hem echter afgenomen door Vromans die blijkbaar liever een Suzukiwinnaar boven een Kawasakicrack verkoos.

Brad Lackey en Thorpe speelden daardoor gelijk met de punten, maar Lackey won zijn eerste GP dank zij een betere totaaltijd dan Thorpe

André Malherbe geraakte in de eerste reeks niet aan punten door de schuld van twee tuimelpertes. In de tweede maakte hij veel goed met de vierde plaats. Vanvelthoven haalde nop nipt de tiende plaats.

Na 5 van de 12 GP’s voerde een bijzonder opgetogen Brad Lackey (Ik sta op kop en blijf op kop!!!) de WK-stand aan met 86 ptn, voor Noyce (76), Hudson (72), Vromans (68), Malherbe (64) en Thorpe (60).

DIDIER DE RADIGUES wint        - GP van Italië wegrace –

Stel je voor! In 1982 kon een Belg nog winnen in het WK wegrace. Didier De Radigues lukte het huzarenstukje in 350cc op het circuit van Misano.

1982 was wel het laatste jaar van bestaan voor deze tussenklasse, maar ze was nog flink bevolkt met grote jongens. Luister maar.

Zaterdag zette Radis al de beste oefentijd neer en zondag startte hij als derde in de eigenlijke race achter de Duitse hardrijders Mang (de regerende wereldkampioen) en Wimmer. Binnen de tijdspanne van drie ronden had Radis die beide heren al van zich afgeschud. Een walk-over werd het echter niet, want thuisrijder Matteoni had ook plannen.

Een paar ronden mende hij ijzersterk voor Radis. Lavado geraakte niet meer bij de leiders en Mang was wat blij met de vierde plaats.

Maar…met nog een tweetal ronden te rijden ging de motor van Matteoni aan het sputteren en verloor de Italiaan terrein. De Radigues liet dit hemels geschenk niet liggen en stoomde meteen door naar de overwinning. Ook Lavado geraakte nog voorbij de ongelukkige Italiaan.

De Radigues voerde na afloop ook de WK-stand aan met 37 ptn, 10 meer dan het trio Baldé-Lavado-Saul.

In 500cc was de zege voor  thuisrijder Franco Uncini. De tienduizenden tifosi gingen uit hun dak toen hun idool brandhout maakte van de jongens Freddie Spencer, Graeme Crosby en Kenny Roberts (weliswaar met ontstekingsproblemen). Regerend wereldkampioen Lucchinelli werd vijfde.

Uncini –Roberts voerden nu samen de WK-stand aan.

Velkeneers en Harry Everts winnen pinkstercross in Stekene

In de Gelaagputten van Stekene, waar onze eerste wereldkampioen ooit, René Baeten, 22 jaar eerder dodelijk verongelukte, wonnen de Limburgers Velkeneers en Harry Everts in 1982 de internationale wedstrijden van de traditionele pinkstercross.

De rechtstreekse finale 250cc werd een zinderende strijd tussen wereldkampioen 500cc André Malherbe en Marc Velkeneers, de leider in het WK 125cc.

Velkeneers leidde 6 ronden lang fors de dans en ging dan even in de slip. Malherbe nam over, maar geraakte duiveltje Velkeneers niet kwijt. Meer zelfs, met nog 4 ronden te gaan nam Velkeneers opnieuw het voortouw en hield Malherbe eronder met een zelden gezien vertoon van grote klasse.

Malherbe zocht soelaas in de 500cc-wedstrijd, maar kreeg ook hier zijn gram niet.

Dédé tekende om te beginnen wel voor een grandioze solorit, maar in de herneming werd hij al vroeg door de pechduivel uit de race gehaald.

Eric Geboers won met verve deze reeks, maar de eindzege was voor Harry Everts, die aan twee tweede plaatsen genoeg had om het zo ver te brengen.

Vromans op weg naar nieuwe nationale titel

In de zonovergoten Demervallei van Hoeselt zette André Vromans op pinkstermaandag een belangrijke stap op weg naar een nieuwe Belgische titel. Den Dré kwam evenwel gehandicapt aan de start in Hoeselt. In Finland had hij in zijn ramp-GP een steen op de hand gekregen en daarmee kon hij beter rusten dan rijden in deze drukke GP-periode, oordeelde zijn dokter. Vromans kwam alleen op de titelpunten af. Dat hij daarvoor een dosis pijn moest verbijten én het risico lopen van een erger wordende blessure nam hij er maar bij.

De beste man in Hoeselt was André Malherbe, maar net als de dag voordien in Stekene, greep hij ook hier naast de eindzege.

Malherbe was kopstarter in de eerste rit en bleef  helemaal vooraan tot hij even van de motor moest om een blokkerende voorrem te herstellen. Daarvan maakte Vromans gebruik om de leiding over te nemen en ook de tandem Vanvelthoven-Van den Broeck snelde hem voorbij. Malherbe werd vierde.

Vromans lukte de kopstart in de tweede heat, probeerde snelsnel een veilige voorsprong op te bouwen maar stuitte op een weergaloze Malherbe. De reekswinnaar was meteen gekend. Ook een ontketende Geboers ging omstreeks halfwedstrijd nog voorbij Vromans. Vanvelthoven, Heeren en Van den Broeck vulden de andere ereplaatsen in.

Vromans won de wedstrijd voor Malherbe, Vanvelthoven, Geboers en Van den Broeck.

ZONDAG BK-WEDSTRIJD IN KESTER

Iedereen die het motorcrosshart op de juiste plaats draagt, is nu zondag 20 mei van de partij op de 4de BK-wedstrijd van het seizoen. Een zinderend spektakel wordt gegarandeerd!

25 jaar geleden werd er ook gereden op de Kesterheide. Toen nog in juli en in een ware Mundialhitte (wk voetbal in Spanje).

Vromans won er zijn 17^de wedstrijd van het jaar. André won beide reeksen in Kester

Na de eerste reeks deelde hij het podium met Noyce en Van den Broeck.
Na afloop van de tweede werd hij geflankeerd door de Waaltjes Laquaye en Jobé.

In de eindstand was Vromans de betere geweest van Sterckx, Laquaye, Laporte en Van den Broeck

Ook last van nostalgie? Was het vroeger echt zoveel beter?

Lees het in mxworld

Ga naar Archief en vraag naar ludo vervloet

stuur hem een mailtje met opmerkingen, voor - of afkeur

ludo.vervloet@pandora.be

en vertel het vooral verder aan je vrienden en kennissen

02-02-2008 om 19:07 geschreven door ludo

DE TIJD VAN TOEN                mei   1983

Ludo Vervloet           (freelance journalist)

Ook in de maand mei van 1983 speelde het grillige, gure en natte weer de organisatoren van motorcrosswedstrijden nog parten. De Italiaanse GP 250cc sneuvelde in het slijk waardoor het wk herleid werd tot 11 wedstrijden.

In mei kregen we ook een boycot van de Belgische rijders in een nationale wedstrijd en waren er de allesbehalve verwachte maar echt  mooie overwinningen van de outsiders Kreutz en Rangelov in hun eigen GP.

EERSTE FORFAIT      GP van Italië 250cc

Zondag 1 mei kregen we de eerste GP-annulatie van het jaar. In het Italiaanse Lovolo werd de derde GP van de kwartliterklasse uitgesteld omwille van overvloedige stortregens die crossen gewoon onmogelijk maakten. Het uitstel werd later evenwel een definitief afstel, zodat het wk  1983 niet over 12 maar over 11 GP’s werd gereden.

Zaterdag vonden er nochtans vrij normale schiftingen plaats. Jo Martens won zijn reeks. Maar daar koop je natuurlijk niets mee als er geen GP op volgt.

ERIC GEBOERS OPNIEUW BAAS       GP van Frankrijk 125cc

In het Franse Vitrolles werd op dezelfde 1 mei de GP verstoord door veel …opwaaiend stof. Vele rijders werden daardoor erg gehinderd. Niet Eric Geboers die dit jaar in alle omstandigheden meer dan zijn mannetje staat.

Eric reed een verstandige eerste reeks op Franse bodem. Een half uur lang liet hij de Amerikaan Jim Gibson voor zich uitdraven, vatte hem dan in de kraag en liet hem gewoon ter plekke om onbedreigd naar zijn zoveelste reekszege te snellen. Ook Rinaldi geraakte nog voorbij Gibson. Lejeune (7^de) en Velkeneers (9^de)waren de andere Belgen in de toptien.

Geboers mende de tweede manche van in de start met Lejeune, Nilsson, Gibson, Velkeneers en Vimond in zijn kielzog. Rinaldi en Maddii hadden hun start compleet gemist. Vooral Rinaldi ging er ongelooflijk hard tegenaan in de achtervolging. Te hard, zou blijken. Een flinke smak bleef niet uit en de furieuze Italiaan bezeerde zijn arm dermate dat hij aan de kant moest en met lede ogen toezag hoe Geboers alweer reeks- en GP-winnaar werd en in de tussenstand van het wk nu 40 punten voorsprong op hem nam.

Gibson en Velkeneers werden tweede en derde in de reeks.
Eric Geboers won alzo zijn vierde GP op vijf, alweer met een dubbele reekszege.

ANDRE VROMANS WINT IN HECHTEL

In eigen land gingen onze 500cc-jongens om BK-punten aan de slag in de Hechtelse Duinen. Een kolfje naar de hand van André Vromans die in het zand alleen Eric Geboers te vrezen had. Maar die was niet van de partij.

Snelstarter Raymond Heeren voerde het commando van in de start maar moest omstreeks halfkoers aan de kant met een defecte vering. Malherbe nam over en had er duidelijk zin in tot…de slecht gestarte Vromans hem de les kwam spellen. Vromans reed even later erg gedecideerd naar zijn eerste reekszege van de dag.

In de tweede manche zorgde Yvan Van den Broeck voor het grootste verweer. Ronden lang duelleerde hij op het scherp van de snee met zandkoning Vromans en verbruikte daarbij heel veel energie. Yvan kwam wellicht daardoor ten val, had veel tijd nodig om zijn motor weer aan de praat te krijgen en zag ook de dichtste ereplaatsen aan zijn neus voorbij gaan in de persoon van Malherbe en Vanvelthoven.

Van den Broeck miste daardoor ook nipt de tussentijdse leiding in het BK.

André Vromans werd dus de dubbele reeks- en eindwinnaar voor een verbazend goede 32-jarige Jaak Vanvelthoven en Yvan Van den Broeck.

De nevenreeksen:

Nationalen 500cc : Dirk Vanuytrecht en Guy Vangeel wonnen de reeksen

                               Van Elsen werd eindwinnaar voor Verhoeven en Geukens

Nationalen 250cc :  Henk Smits voor Ivan Grobben en Rob Vanham

Juniors 500cc       :  Eric Van Gught voor Luc Burssens en Jimmy Munters

KENNY ROBERTS BREEKT DE BAN       Wegrace GP  W.Duitsland

Na drie opeenvolgende overwinningen van Freddie Spencer kregen we 8 mei eindelijk (?) eens een andere winnaar in 500cc. De meervoudige ex-wereldkampioen Kenny Roberts, 31 intussen, vond blijkbaar een bondgenoot in de doornatte weersomstandigheden en prees zich bovendien gelukkig toen Freddie Spencer na 7 ronden kopwerk mechanische problemen kende. Spencer zakte terug naar de vierde plaats.

Na 15 van de 18 ronden hield de wedstrijdjury het voor bekeken. De baan in Hockenheim werd echt te glad en te gevaarlijk om nog verder te doen.

Roberts won dus de GP voor Katayama, Lucchinelli en … Spencer die natuurlijk riant leider bleef in de wk-stand.

Ook de wedstrijd van de kwartliters werd voortijdig afgebroken. Na 16 ronden maakte een enorme wolkbreuk verder rijden niet meer te doen.

Carlos Lavado won alzo de wedstrijd en werd ook de nieuwe wk-leider. Patrick Fernandez hield onze Didier de Radigues van de tweede plaats.

In de tussenstand volgde Radis nu op twee punten van Lavado.

JOBE VOOR JO MARTENS       GP van Nederland 250cc

Na zijn successen in Spanje en Frankrijk won Georges Jobé ook in het Nederlandse Markelo de derde GP van het seizoen 250cc. Jobé won andermaal de beide reeksen, dit keer op een zandomloop. Het zegt genoeg over de klasse én het vormpeil van de Luikenaar.

De eerste reeks in Markelo werd ontsierd door een enorme valpartij in de eerste bocht na de start. Kees van der Ven, de locale favoriet, zou de uitlokker geweest zijn, maar die schoof na afloop van de eerste reeks de schuld in de schoenen van Jobé.

Jobé was daarover zeer verbaasd en had zijn verhaal klaar:

“Ik reed helemaal buitenom in het spoor van Gert-Jan van Doorn. Van de valpartij heb ik helemaal niets gezien en Van der Ven heb ik zeker niet geraakt. Echt, ik begrijp de beschuldigingen van Kees niet.”

-         Tevreden over je wedstrijd?, waagden we nog.

“Uiteraard ben ik tevreden over het resultaat, minder over de manier waarop”, analyseerde Jobé zijn koers. “Toen ik zeer vroeg aan de leiding kwam, maakte ik heel wat foutjes. Ik geraakte nooit echt in mijn ritme in het zware zand. Met iemand voor me zou dat allemaal veel gemakkelijker geweest zijn, maar er was niemand. Ik heb het dus alleen gedaan. Maar wat sta ik hier te klagen, ik won net mijn vijfde reeks in het jonge wk. Straks doe ik beslist nog beter”, beloofde hij. En hij hield woord.

Jo Martens, intussen uitgegroeid tot een grote meneer in het wk 250cc, was ook bij de slachtoffers van de valpartij in de eerste reeks. “Maar ik heb wel een erg goede remonte gereden”, was hij ons voor. “ Te goed misschien, want in een mum van tijd reed ik op de tweede plaats in de wedstrijd. Maar ik heb de zaken te snel willen forceren, weet ik nu. Naar het einde toe voelde ik dat mijn beste pijlen verschoten waren. Toen Laporte mijn tweede plaats kwam afpakken na een kleine rijfout van me, had ik geen verweer meer. Hoed af ook voor J.Cl Laquaye die nog maar eens toonde hoe taai hij wel is.”

In de tweede manche werd Kees Van der Ven ongenadig afgereden door de Belgische tandem Jobé-Jo Martens. Jobé zat nu veel beter in de wedstrijd en hield zich gedeisd tot er nog een viertal ronden te rijden waren. Dan plaatste hij een voor Jo Martens droge en noodlottige versnelling om naar zijn tweede reeks- en eindzege van de dag te snellen. Jo drong niet meer aan, werd tweede in de reeks en in de wedstrijd en klom in de wk-stand ook op naar de tweede plaats!

MALHERBE GEEFT RIJLES           GP van W.Duitsland  500cc

Pas om half acht ’s avonds werd de laatste rijder van de Duitse GP in Northeim afgevlagd. Een GP die lang op de helling stond omwille van de felle regenval die het circuit zowat onberijdbaar had gemaakt. In de voormiddag lag de baan er weliswaar ook al glad bij, maar trainen kon vrij normaal gebeuren. De jonge Kurt Nicoll zette de beste tijd neer.

Een uur voor de start van de eerste reeks maakte een reusachtige, zwarte wolk binnen de kortste keren het parcours onherkenbaar. De rijders hadden er plots niet veel zin meer in. Anderhalf uur duurde het gepalaver  tussen  organisatoren, jury en rijders. Pas toen een stekelige helling uit de omloop verdween, kreeg Kurt Nicoll gezelschap achter het starthek.

Reeds in de eerste gladde chicane van de eerste reeks had een aantal rijders prijs.  Vromans was één van hen. Snelstarter was Hakan Carlqvist. De felle Zweed mende de koers voor Pikkarainen, Harry Everts, André Malherbe, Dave Thorpe e.a. Hudson. Het viel dadelijk op dat Malherbe veruit de behendigste was in de onmetelijke modderbrij waarin de meeste rijders meer last hadden met zichzelf dan wel met de wedstrijd.

Zowat halfwedstrijd werd Carlqvist door Malherbe voorbijgestoken. De Luikenaar ontbond pas nu zijn duivels en reed in no time ver van Carla weg. De Zweed hield weliswaar stand op de tweede plaats tot op de meet. Derde werd de verrassende Fin Pikkarainen. Harry Everts had lang uitzicht op de vierde plaats, maar hij verbrandde de koppeling van zijn Suzuki onherroepelijk.

Echt spannend was die eerste reeks evenwel niet geweest. De tweede werd dat evenmin. Maar ook nu konden de toeschouwers weer genieten van de capriolen van de supergetalenteerde André Malherbe.

Nadat koploper Pikkarainen zichzelf in de puree had gewerkt, kwam Malherbe weer haast spelenderwijs aan de leiding. In zijn sublieme stijl slalomde hij vanaf dan naar zijn  tweede reekszege van de dag. Effenaf groots was het wat Malherhe in Northeim uit de mouw schudde.

Noyce werd tweede, Bruno derde.  Achter die drie was Vromans de betere van Thorpe, Carlqvist, Vanvelthoven en Van den Broeck.

André Malherbe dus eindwinnaar en nieuwe wk-leider. Voor Noyce, Carlqvist en Vromans.

TOPPILOTEN BOYCOTTEN WEDSTRIJD in As-Opglabbeek

Vier dagen na de rampzalige GP in Northeim viel met Hemelvaartsdag de regen met bakken uit de lucht boven de omloop van de Klaverberg in het Limburgse As. Amper 900 toeschouwers kwamen opdagen om de vedetten uit de wk’s 250 en 500cc aan het werk te zien. Maar die bedankten feestelijk.

Omdat de organisatoren weigerden om de dikke contracten uit te betalen en zij geen clausule voorzien hadden ingeval van tegenslag allerhande, besloten de toprijders onderling om niet van start te gaan.

“We hadden het spel heel hard kunnen spelen”, vertelden ons Malherbe en Jobé,.“Maar dat kunnen we de organisatoren niet aandoen. We eisen gewoon niks, rijden niet en gaan naar huis.”

“Wij zijn broodrijders”, verduidelijkte André Vromans nog. “Onze stiel is motorcrossen. Daarvoor krijgen we naast prijzengeld ook een zekere vergoeding. Omdat het vandaag archi slecht weer is, stuurden we aan op een minnelijke schikking, maar het resultaat was nul. Tja, dan weet je het wel.”

Alleen Jo Martens sloot zich niet bij de grote jongens aan.

“Kan ik moeilijk doen”, legde Jo uit. “Ik woon hier 5 minuten vandaan. De 900 moedigen komen vooral om mij bezig te zien. Ik maak er een oefentrip van.”

Jo Martens won de beide reeksen voor inters met de vingers in de neus. Eerst voor Sterckx en Heeren, later op de dag voor alweer Sterkx en Erwin Albert.

Na afloop mochten Sterckx en Lassaut met de locale held op het podium.

In Sart-Messire Guillaume reden de nationalen 500cc de zondag voordien hun eerste BK-wedstrijd onder erbarmelijke weersomstandigheden. Guy Vangeel won toen voor Dirk Geukens en Dirk Vanuytrecht.

Op de Klaverberg stond dit drietal alweer op het podium. Dirk Vanuytrecht won zijn zesde palm van het seizoen. Guy Vangeel werd tweede, Dirk Geukens derde.

Thuisrijder Ivan Grobben hield Luc Besonhe en Ben Martens achter zich bij de nationalen 250cc.

ANDRE MALHERBE  op de Mont Saint Aubert in Doornik

Bij droog en zonnig weer is de Doornikse Mt St Aubert één van de mooiere crossomlopen van ons land. Maar hoe ging dat in 1983? Regen, veel te veel regen teisterde al een groot deel van het nationale en internationale GP-seizoen.

15 mei 1983 was dat niet anders in Doornik.

Voor de eerste editie van de Trofee van de stad Doornik lag het circuit er weer nat en erg glad bij. Dat had tot gevolg dat men liefst twee maal tot een inkorting van het circuit moest overgaan, zodat we bij de inters in feite drie wedstrijden op een gewijzigd parcours kregen.

Dat André Malherbe uiteindelijk als eindwinnaar uit de bus kwam, zal niemand verbazen want momenteel is de oud-wereldkampioen even goed, zoniet beter, als in zijn beste dagen van weleer. Jobé en Vromans reden dan ook voor de dichtste ereplaatsen.

Jobé won nochtans de eerste reeks. Terwijl Malherbe zijn weg nog zocht na een mislukte start had Jobé vlug de maat genomen van Desmaré. Even later maakte Malherbe de rekening van Vromans en tekende hij meteen voor een doldrieste achtervolging op leider Jobé. Hij kreeg hem echter niet meer te pakken.

Omdat slechts 7 rijders in dezelfde ronde waren geëindigd werd de omloop voor de 250cc-koers gewijzigd. Dat zorgde voor heel wat verwarming in de start. Jobé verzeilde meteen naar de laatste regionen, maar klauwde flink terug. Vooraan zat Malherbe leider Vromans snel op de hielen, passeerde hem en snelde vlot naar een riante zege.

Op een vrij droog maar gehalveerd circuit stelde Malherbe in de tweede 500cc-rit zijn trofeezege veilig. Jobé noch Vromans konden de furieuze Waal aan voor de reeks- en de eindzege.

NUMMER VIJF VOOR GEBOERS        GP 125cc van Joegoslavië

In de verzameling van landen die voor de bloedige burgeroorlog van de jaren 1990 nog Joegoslavië heette, reden de 125cc-piloten 15 mei 1983 hun zesde wedstrijd van het wk. Winnaar in Trzic werd andermaal Eric Geboers.

Eric won alweer de beide reeksen en bracht daarmee zijn totaal op 5 GP-zeges en liefst 10 reeksoverwinningen op 12.

Geboers leidde na afloop het wk met al 50 punten voorsprong op Rinaldi en 82 op Gibson, de man die door Yamaha bij Honda werd weggehaald om wereldkampioen te worden…

Alle waarnemers waren het na afloop roerend eens dat de eerste manche in Trzic veruit de mooiste was van de voorbije 12.

Geboers was daarin als koploper gestart maar hij maakte tijdens de eerste ronde al een schuiver die hem terugsloeg naar de 12^de stek. Rinaldi en Gibson gingen meteen aan de haal.

Rinaldi was overijverig en daar kwam een fikse  tuimel van. Gibson voelde zich meteen zegezeker, maar… dat was zonder waard Geboers gerekend. In de voorlaatste ronde werd de Amerikaan bijgebeend door de regerende wereldkampioen en uitgerekend in de laatste ronde nam Geboers het voortouw, uitgerekend op de plaats waar hij in de aanvang van de reeks ten val was gekomen.

De beteuterde Gibson werd tweede, Rinaldi derde. Marc Velkeneers kwam net naast het podium terecht. Uitstekend waren ook de achtste plaats van Jan Van Poppel en de tiende van Pol Decendre.

In de tweede reeks lukte Geboers andermaal holeshot. Dit keer ging hij geen enkele keer in de fout en reed hij onbedreigd naar een nieuwe reekszege en de GP-zege.

Maddii (daarstraks lekke band) en Rinaldi mochten mee op het podium van de reeks, Velkeneers weer net niet. Marc werd wel derde in de eindstand van de GP en klom daarmee naar de zesde plaats in het wk

JO MARTENS EN ANDRE MALHERBE STELEN DE SHOW

                                                                                         in Borgloon

22 mei: Pinksteren en dus Stekene-dag. Niet in 1983 want toen stonden de Gelaagputten helemaal onder water. Van crossen was er geen sprake. Dus werd de maandagwedstrijd in Borgloon dé blikvanger van het pinksterweekeinde.

Op de wondermooie omloop van het Stadsbroek haalden tweede pinksterdag meer dan 9 000 enthousiaste crossfans een kaartje af voor een dubbele kampioenschapproef bij de inters. Meer dan vorig jaar toen hier de Belgische GP 250cc werd gereden.

Sportief bekeken haalden beide BK-wedstrijden een erg hoog peil. Malherbe en Jo Martens wonnen in hun categorie en kwamen meteen ook aan de leiding in de tussenstand van hun kampioenschap.

Malherbe won de eerste reeks 500cc voor Vanvelthoven en Vromans, die onderweg even in de touwen was terechtgekomen.

In de tweede was Vromans de betere van Malherbe, Sterckx, Van den Broeck, Vanvelthoven en Harry Everts.

Malherbe won de wedstrijd voor Vromans, Vanvelthoven en Van den Broeck.

Eric Geboers werd pas negende in de eindstand en had daar volgende verklaring voor:

“Het is al van de paastrofee geleden dat ik nog op een 500cc motor reed. Afgelopen week wou ik helemaal besteden aan de voorbereiding van deze wedstrijd maar het archislechte weer dwarsboomde mijn plannen. In de eerste reeks vond ik nooit de juiste cadans. In de tweede ben ik er drie keer afgevallen en heb ik het daarna rustig aan gedaan. Zondag is het weer GP, weetjewel.”

Jo Martens won de beide reeksen 250cc, voor het drietal Jobé, Velkeneers en Jacky Martens die alle drie 6 punten scoorden uit twee reeksen. Jo was na aankomst een fel omstuwde figuur en had ar duidelijk pret in.

“Het is natuurlijk een heerlijk gevoel als je Jobé er tweemaal kan van langs geven”, lachte Jo. “In de eindfase van de tweede reeks voelde ik hem komen maar ik werd er niet nerveus van. Intuïtief wist ik welke lijnen hij zou kiezen om me voorbij te snellen. Telkens als hij een aanval plaatste, was ik hem net even voor. Zo geraakte hij me niet voorbij.”

“In het BK ben ik nu leider met 4 reeksoverwinningen en twee tweede plaatsen. Daarmee won ik één reeks meer dan Jobé.. Ik ga met het volste vertrouwen naar de beslissende wedstrijden in Stockem en Crupet. Maar eerst is er nog de GP van Bulgarije. Als de omstandigheden daar meezitten kan ik misschien winnen. Ik ga er zeker het zotteke  niet uithangen. Ik zal het maar weer bij een tactische wedstrijd houden.”

Bij de nationalen 500c  won Dirk Vanuytrecht reeds zijn 7^de wedstrijd. In de reeksen kon Guy Vangeel hem het dichtst benaderen.

KLAUS BERND KREUTZ                               GP van W. Duitsland 125cc

Ook op de laatste meizondag 1983 sloegen de weergoden her en der nog fel toe. In Niederwürzbach werd er zo veel slijk geproduceerd dat na elke rit een colonne bulldozers moest worden ingezet om de crossomloop weer min of meer berijdbaar te maken. En dat speelde de wk-leider Eric Geboers parten.

Voor het eerst dit jaar kreeg Eric een nul op het rekest omdat hij na een paar rondjes van de eerste reeks pardoes in een bijeengeschraapte hoop blubber terecht was gekomen toen hij als leider even in de fout ging. Eer hij zichzelf uit die brij bevrijd had en zijn motor weer aan de praat had gekregen, was het peloton hem al een tijdje gepasseerd. Eric zag het nutteloze van de toestand in en gaf er de brui aan.

Pekka Vehkonen won aldus zijn eerste reeks in dit wk, voor de verrassende thuisrijder Kreutz, Rinaldi, Maddii en Pol Decendre. Ook Guy Van Gijseghem (7^de) en Jantje Blancquaert (8^ste) lieten zich opmerken.

Geboers nam verpletterend weerwraak door de tweede reeks van start tot finish  te domineren. En weer was het thuisrijder Kreutz die tweede werd, voor Marc Velkeneers, die daarstraks ook moest opgeven met een geplooid stuur.

De overgelukkige Klaus Bernd Kreutz won voor de locale Honda-dealer de GP voor Vehkonen en Maddii.

Geboers bleef wk-leider met 50 punten voorsprong op Rinaldi en 90 op Gibson.

RANGELOV VOOR 70 0000 UITZINNIGE FANS       GP van Bulgarije 250cc

In de jaren 1970 en 1980 was Dimitar Rangelov een erg begaafde motorcrosser. Hij had alleen de pech in het verkeerde land te wonen. Gebrek aan geldmiddelen en een streng communistisch Zjivkov-regime maakten dat hij nooit veel verder kwam dan zijn eigen regio en een toevallig snoepreisje naar een niet te ver buitenland.

In 1983 kreeg Rangelov twee kansen om zijn groot talent te etaleren: Bulgarije en W. Duitsland. Het leverde hem liefst 35 wk-punten op, genoeg om 12^de in het wk te worden.

In Samakov kwam Rangelov met een  standaard-Suzuki aan de start van zijn GP. Eerder had hij, zonder resultaat, ook al de kneusjes van Husqvarna, Puch en Kawasaki onder de bips gehad.

Op papier had hij dus ook nu weer geen schijn van een kans tegen de gesofisticeerde fabrieksspullen van de meeste wk-deelnemers. Maar geen nood, imponeren door die rijke westerse jongelui liet hij zich niet.

Meer nog, Rangelov won zijn eigen GP op pure klasse en ook een beetje… met de steun van zijn 70 0000 (?!) dolenthousiaste aanhangers.

In de eerste manche vertrok Jobé op kop terwijl Rangelov meteen uit de middenmoot moest weten te ontkomen. Dat deed hij snel en snedig op de erg snelle omloop, zeker toen hij ook nog de vocale steun van zowat alle mensen achter de koorden meekreeg. De toeschouwers gingen helemaal uit de bol toen hun held uiteindelijk als tweede over de finish kwam. Een collectief delirium was niet ver af.

Maar het feest was nog niet over. Ondanks weer een matige start in de tweede reeks slaagde Rangelov erin om leider Jobé nog voor het einde van de eerste ronde bij te benen en te oversteken.

Waar anderen het gas dichtdraaiden, schakelde Dimi nog een tandje bij. Jobé en Laporte werden er helemaal kierewiet van en moesten de beker van de schande tot op de bodem ledigen.

Voor Jobé werd het bovendien ook nog spitsroeden lopen. Toen Rangelov weer terrein verloor, werd Jobé het mikpunt van vele rood aangelopen Bulgaren die er niet voor terugdeinsden om de Luikenaar met projectielen allerlei te bekogelen om toch maar die eerste plaats in de reeks en de wedstrijd van hun idool te redden. Een begrijpelijke maar niet goed te keuren houding van het verknechte Oost-Europese volk van toen dat eindelijk een echte held om te koesteren had.

Dimitar Rangelov bleef leider en winnaar van de reeks en werd bovendien ook totaalwinnaar van de wedstrijd, zijn wedstrijd. De mensen die er bij waren, spreken nog altijd van het Rangelov-exploot. Want heerlijk toch, zo’n outsider die het onmogelijk gewaande waar maakt.

HAKAN CARLQVIST BAAS IN EIGEN LAND        GP van Zweden 500cc

Een paar duizend kilometer hogerop was Hakan Carlqvist gastheer in de buurt van Göteborg. In Stenungsund won Carla zijn Grote Prijs van Zweden en pikte daarmee aan bij de Honda-tandem Noyce-Malherbe in de wk-stand.

Na amper vier GP’s zag het er naar uit dat dit trio het dit jaar ging uitmaken voor de nieuwe wereldtitel 500cc.

En Vromans dan? Wel, André, de supertroef van Suzuki, reed met Carlqvist op training 2 seconden rapper dan de rest, maar in de eigenlijke wedstrijd liep hij een knieblessure op waardoor hij puntenloos op de vierde plaats terechtkwam, met 39 punten achterstand op Carlqvist.

Eens temeer werd deze Zweedse GP een ongeluksrace voor Vromans.

“Dju toch, dju toch”, sakkerde André. “Ik was er zeker van dat ik die eerste reeks zou winnen omdat ik veruit de snelste man van de dag was. Carla kwam weliswaar het snelst weg van de start voor Sintonen, Pikkarainen en mezelf terwijl Malherbe, Everts en Noyce zich achter me ophielden. Ik liet de Zweden voor me rustig betijen want op mijn geliefd zandterrein was ik hun vandaag zeker de baas, dat wist ik.

Na vier ronden was het al gefikst: ik werd leider en liep meteen ettelijke seconden van de jongens weg. Carla en Co konden mijn tempo niet aan.

En dan gebeurde het. Bij het nemen van een sprong kwam de Brit Lucas, die ik meteen zou dubbelen, helemaal dwars te staan. Ik kon hem niet ontwijken en pakte hem vol in de flank. We vielen allebei. Ik voelde meteen een hevige pijn aan de knie. Gebroken, dacht ik, of minstens een kapotte meniscus. Ik krabbelde overeind maar kon helemaal niet meer steunen op het gekneusde been. Ik hoopte dat ik na mijn opgave voldoende tijd zou hebben om weer op krachten te komen voor de tweede manche, maar dat bleek ijdele hoop. Ik heb dus later op de dag nog aangezet in de tweede reeks, maar na een paar schakelbeurten moest ik huilend van de pijn weer aan de kant. Spijtig, ik verlies hier vandaag 30 punten. Vraag één is waar ik die moet ophalen. En nog belangrijker is vraag twee: hoeveel GP’s ga ik misschien moeten missen?

Ik moet zo snel mogelijk mijn dokter zien.”

Diepe droefenis in het Vromans-kamp, grote vreugde evenwel in de Harry Everts-tent. Harry werd derde in de eerste reeks en…won zowaar de tweede. Ei zo na won hij ook de GP maar Carlqvist deed nog twee punten beter.

“Manmanman, ik heb dit jaar al wat meegemaakt”, begon hij zijn betoog. “Voor aanvang van het wk rekende ik erop dat ik overal in de top-5 kon meedraaie maar ik werd keer na keer uit de wielen gereden. Ik geraakte mijn zelfvertrouwen helemaal kwijt. Ik was er evenwel van overtuigd dat de oorzaak van die mindere prestaties niet bij mezelf lagen, maar aan de vering van mijn Suzuki te wijten waren.

Hoe dikwijls ik dat tegen mijn mecaniciens gezegd heb, weet ik niet. Feit is dat ik het zekere dag zo op mijn heupen kreeg dat ik eens ferm op tafel ben gaan slaanbij de teamleiding. Met resultaat, want op slag mocht er plots toch een ander veringsysteem onder. Ik draaide mijn rondjes meteen weer als vanouds. Dat ik hier vandaag al tweede in de GP zou worden, had ik echter niet durven dromen. Meer nog, door die mooie prestaties klim ik nu ook van de 12^de naar de 5^de plaats in de wk-stand. Ik heb de indruk dat ik dit jaar nog voor een paar verrassingen kan zorgen.”

DE RADIGUES WEER LEIDER IN 250cc   

GP WEGRACE OOSTENRIJK

Op de Salzburgring reden de kwartliterjongens eind mei twee reeksen omdat een fikse regenbui hun wedstrijd voortijdig had afgebroken.

Uitgerekend 13 ronden waren er gereden toen verder doen te gevaarlijk werd. De Radigues reed toen in vierde positie achter Wimmer, Sarron en Herweh.

De tweede reeks over 18 ronden werd gewonnen door Herweh voor De Radigues.

Manfred Herweh, vorig jaar nog vrij onbekend in het wereldje tot aan zijn onverwachte zege in Hockenheim, won in de eindstand voor De Radigues en Sarron.

Omdat Lavado zich helemaal niet in zijn sas voelde op de natte baan werd De Radigues opnieuw leider in het wk met 2 punten voorsprong op Lavado.

Kenny Roberts won de 500cc-race , voor Lawson en Mamola. Een Amerikaans onderonsje waarin alleen Freddie Spencer ontbrak. De wk-leider viel uit met wiel-en bandenproblemen en zag zijn voorsprong op Roberts slinken tot 6 punten.

De Nederlandse hardrijders Middelburg en Van Dulmen werden resp. 8^ste en 10^de in de GP.

02-02-2008 om 19:03 geschreven door ludo

DE TIJD VAN TOEN                    april    1983

Ludo Vervloet                  (freelance journalist)

April 1983 was in Europa nog erg koud en nat. De meeste wedstrijden hadden dan ook te lijden van de aanhoudende winterse toestanden. Geen nood echter voor de toppers.

Wereldkampioen Eric Geboers won drie van de eerste vier GP’s 125cc en zette daarmee wellicht al een beslissende stap in de richting van een nieuwe titel.

Ook Georges Jobé pakte groots uit in het wk 250cc terwijl titelhouder Danny Laporte zijn start min of meer miste.

In 500cc kwam wereldkampioen Brad Lackey zijn titel niet verdedigen. Vicewereldkampioen André Vromans kreeg meteen het sterke Hondablok Noyce-Malherbe geserveerd en ook de Zweed Hakan Carlqvist leek helemaal terug van weggeweest.

In het wk wegrace pakte Freddie Spencer vernietigend uit. In zijn spoor lieten ook Randy Mamola en nieuwkomer Eddie Lawson zich van hun beste kant zien. Het wk dreigde erg Amerikaans te kleuren.

FAST FREDDIE SPENCER in Z.Afrika en Frankrijk

19 maart werd op het Zuid-Afrikaanse Kyalamicircuit de eerste wegrace-GP van het nieuwe jaar gereden. Alleen voor de klassen 500 en 250cc.

De Fransman Baldé won bij de halveliters voor onze Didier de Radigues die, na het opdoeken van de 350cc-klasse, met Chevalier voor de wereldtitel ging. Didier hield de andere Franse rijders Guilleux en Fernandez met een neuslengte achter zich.

De 500cc-wedstrijd werd gedomineerd en gewonnen door de nieuwe Hondacoryfee Freddie Spencer voor Kenny Roberts, Ron Haslam, Marc Fontan, Randy Mamola, regerend wereldkampioen Franco Uncini, Raymond Roche, nieuwkomer Eddie Lawson, oud-wereldkampioen Lucchinelli en good old Barry Sheene.

Paaszondag 3 april deed Freddie Spencer zijn eerste succes nog eens dunnetje over in de ijskoude Franse GP op Le Mans. Meer nog, samen met Lucchinelli en Haslam zorgde hij voor een volledig Honda-podium. Yamaha-Roberts en Suzuki-Huewen konden alleen maar ondergaan.

De wedstrijd werd ontsierd door het dodelijk ongeval van De Zwitser Frutschi. Die werd bij 280 km/u van de baan geblazen door een hevige windstoot. Eerder op de week kwam ook de Japanner Ishikawa tijdens een training om het leven na een botsing met Reggiani.

De Brit Alan Carter won de 250cc-race voor Cornu, Rapicault en onze Didier de Radigues. Carter remonteerde van de 31^ste startplaats naar de overwinning. De Radigues had aan zijn vierde plaats genoeg om leider te worden in het wk.

ERIC GEBOERS WINT PAASTROFEE

In eigen land stond alle motorsportbedrijvigheid met de paasdagen in het teken van de paastrofee, dé grote klassieker van het Belgisch seizoen.

Eric Geboers, de 20-jarige wereldkampioen 125cc, werd de schitterende winnaar van de 20^ste paastrofee die traditiegetrouw in een Waals (Marche) en een Brabants (Leuven) luik werd opgedeeld.

Eric won 4 van de 6 reeksen, wat ruim voldoende was om eindwinnaar te worden met het maximum van de punten. Geboers won bovendien ook de wedstrijden 250 en 500cc en liet de brokken in de overige reeksen voor Malherbe en Jobé.

Om de verkleumde toeschouwers nog een beetje op te warmen pakte hij in de allerlaatste reeks uit met een onuitgegeven stunt. Pas toen iedereen al geruime tijd onderweg was, begon Geboers aan zijn wedstrijd. De toeschouwers werden gek van vreugde toen Geboers  zijn onmogelijk gewaande remonte in winst dreigde om te zetten. Zo ver kwam het net niet, maar de kenners gewaagden na afloop van de tweedaagse toch van een nieuw tijdperk in de motorcross.

Vromans, Everts en Martens waren na afloop van de trofee danig onder de indruk van Geboers’ overwicht. Alle drie waren het er roerend over eens dat Eric nu al tot de allergrootste behoorde.

Eric zelf bleef bescheiden in het succes: “In de derde manche te Aye (Marche) merkte ik pas aan de meet dat ik onderweg de dop van de waterkoeling verloren had. Ei zo na was ik niet over de meet geraakt. Al bij al ben ik heel gelukkig met deze trofeewinst. Iedereen wil deze koers wel eens winnen. Broer Sylvain deed het in 1969 . Dat ik voor de 20^ste editie aan de beurt ben in mijn 20^ste jaar doet me wat. Ik geloof dat ik mee de show heb gemaakt en de toeschouwers, ondanks het erbarmelijk slechte weer,  toch waar voor hun lieve centen heb gegeven. Die eer is me meer waard dan geldelijk gewin. Zondag wacht me een nieuwe uitdaging in Launsdorf. Denk maar niet dat ik daar even vlot voor de dag zal komen als ik Best. Rinaldi en Co azen beslist  op weerwraak.”

JOBE WINT EN BLIJFT LEIDER    BK 250cc in Bergen

10 april zou er in België op twee fronten gecrosst worden. De wedstrijd in Tessenderlo kon evenwel niet plaatsvinden omdat men het terrein niet tijdig in orde kreeg. Misschien zaten de GP’s 125 en 500cc op dezelfde dag daar ook voor iets tussen…

In Mons-Bergen stond de derde BK-proef  250cc volledig in het teken van het duel Jobé-Martens.

Jo Martens won de eerste manche voor Jobé en Dré Massant. In de tweede botste Jo tegen een boom op en bezeerde hij dermate zijn schouder dat een nieuw duel met Jobé er niet inzat. Jobé en Jo eindigden toch nog in dezelfde ronde, alle andere deelnemers werden door hen gedubbeld.

Jobé won de wedstrijd en behield in de tussenstand van het BK 1 punt voorsprong op Jo.

Ivan Grobben won de koers bij de nationalen 250cc voor Danny Rogmans en Rob Vanham.

Eric Vermijs was de betere van Bruno Van Horebeek en Serge VanHuffel bij de juniors 250cc.

ERIC GEBOERS MET HET MAXIMUM         GP Oostenrijk  125cc

Eric Geboers, de verbluffende winnaar van de paastrofee, zette in de tweede GP van het jaar zijn zegetocht gewoon verder. In Launsdorf won hij, net als in Best, opnieuw de beide reeksen van de GP en daarmee leidde hij ook in de tussenstand met het maximum van de punten.

De enige die in Launsdorf een beetje in zijn buurt kon blijven was Michele Rinaldi. De sploeggenoot van Eric werd telkens tweede in de reeksen en volgde in de tussenstand al op 20 punten van zijn kopman.

Corrado Maddii werd door beide  Suzukirijders op vrij grote achterstand gereden. Pekka Vehkonen was alleen in de eerste reeks voorin te vinden en de Amerikaan Gibson bleef erg onder de verwachtingen. Velkeneers en Lejeune tekenden elk voor één toptien plaats.

NOYCE WINT VAN MALHERBE MET DE KLOK            GP Zwitserland 500cc

Voor de eerste GP van het nieuwe seizoen meldden zich in Payerne liefst 82 rijders aan voor 40 plaatsen. De Belgen wisten zich allemaal te kwalificeren in de onmetelijke modderpoel, ook de jonge nieuwkomer Paul Heylen.  Voor de vier aanwezige Nederlandse zandhazen was er geen doorkomen aan.

De mannen die de eerste debatten domineerden waren onze André Malherbe en zijn Britse Honda-ploegmaat Graham Noyce. Vooral Noyce liet een erg sterke indruk.

Malherbe won de eerste rit voor Noyce, Noyce de tweede voor Malherbe. En vermits Noyce een betere tijd had neergezet dan de Waal, was de totaalzege ook voor hem.

Voor velen was de prachtprestatie van Noyce een verrassing, voor hem helemaal niet.

Noyce:” Ik heb heel hard getraind in de wintermaanden en in het voorjaar. Ik voelde me hier vandaag als in mijn beste jaren: uitstekend op dreef dus. Zonder die kapotte achterrem zou ik ook de eerste reeks gewonnen hebben. Dat weet ik zeker.

Alhoewel Malherbe me in de tweede reeks een paar keer te grazen nam, wist ik dat ik hem aan de meet te vlug zou af zijn. Ik heb gewoon de kat uit de boom gekeken en het geschikte moment gekozen om hard toe te slaan. Het bleek de lonende tactiek.”

Hakan Carlqvist trainde zaterdag niet in de modder maar zette zondagmorgen wel de beste tijd neer. Carla lukte ook tweemaal  kopstart maar kon zich  alleen in de eerste reeks voorin handhaven. Hij werd vierde in de eerste reeks omdat hij geen verhaal had tegen de Honda-jongens én tegen André Vromans, die nochtans gehandicapt werd door veringproblemen. Harry Everts en Jaak Vanvelthoven waren andere Belgen in de eerste tien.

In de tweede manche bleek snelstarter Carla opnieuw niet bestand te zijn tegen de Honda-tandem en van pure frustratie gaf hij er dan maar de brui aan.

Vromans werd opnieuw derde, Vanvelthoven 8^ste

Noyce en Malherbe scoorden elk 27 punten in deze GP, Vromans mocht met zijn 20 eenheden ook mee op het podium. Er werd al een behoorlijk  kloofje met de onmiddellijk achtervolgers geslagen.

GEORGES JOBE CATALAAN IN CATALONIE         GP Spanje   250cc

17 april 1983 opende het nieuwe wk 250cc  in Sabadell bij Barcelona. Voor Georges Jobé werd de Spaanse GP één lange hoeratocht.

De eerste reeks domineerde Jobé van start tot finish. De Luikenaar dwong hiermee veel respect af van de 20 000 aanwezige Catalanen.

In de tweede reeks moest hij de overwinning aan J.Cl. Laquaye laten, maar hij had een excuus. In de start had hij zichzelf in de knoei gewerkt door fout te schakelen. Jobé geraakte pas als dertigste weer weg. Toen hij binnen de eerste ronde evenwel al tien plaatsen had goedgemaakt, kreeg hij massale steun vanachter de touwen. De Catalanen schaarden zich als één man achter hem en schreeuwden de Luikenaar naar de voorste rangen.

Jobé reed snel, erg snel op de supersnelle en keiharde omloop en leek het onmogelijk gewaande toch waar te gaan maken. Hij strandde echter op de tweede plaats. Winnaar van de tweede reeks werd dus Laquaye. Dat hadden weinigen van hem verwacht.

Laquaye: “Ik wist dat een reekszege er vandaag in zat. Daarstraks werd ik voorzichtig vijfde. Via mijn vriend Malherbe kon ik vandaag beschikken over een Amerikaanse Hondamachine, het type waarmee de Amerikaanse ploeg vorig jaar de trofee der naties won. Ik weet het: het was een gok. Wisselstukken en reserveonderdelen voor deze motor waren er niet. Bij de minste pech  stond ik aan de kant. Daarom heb ik het in de eerste reeks kalmaan gedaan. In de tweede ben ik gewoon doorgegaan met de eerste plaats tot gevolg. Mijn dag kan niet meer stuk.”

Jobé werd meteen ook de eerste leider in het wk voor Laquaye, Laporte, Jo Martens en Whatley

RINALDI  NIET TE KLOPPEN       GP 125cc  in  Italië

In zijn thuisland blies Michele Rinaldi het wk nieuw leven in. Na de vier op vier van Geboers gingen de reeksen vijf en zes naar zijn ploegmaat Rinaldi. In SettimoTorrinese  werd Geboers tweemaal  op zijn waarde geklopt door de snelle Italiaan en zijn aanhang.

“Zie je nu wel dat ik geen superman ben”, grijnsde Eric na afloop. “Ik kan echt niet alle reeksen van alle GP’s winnen, hoor. Vandaag was ik de mindere van Rinaldi. Ik kan daar mee leven.”

-          

-         Niks weggegeven? Suzuki in Italië met een winnende Italiaan op hun motor?...

Eric:“Echt niet. Ik doe niemand een cadeautje, hoor. Zes punten zijn zes punten. Die kunnen mogelijk van zeer groot belang zijn bij de eindafrekening. Ik denk dat Rinaldi de basis van zijn dubbele successen dankte aan zijn betere starts.

Toen Michele in de eerste reeks Vehkonen van de leiding verdong, kon ik niet meteen repliceren omdat Jacky Vimond op de derde plaats een taaie klant was. Ik ben nog tot op een paar seconden van Rinaldi geraakt, maar echt aan zijn wiel komen, kon ik niet. In de eindfase van de reeks heb ik dan nog een lichte schuiver gemaakt waardoor ik nog eens 20 seconden verloor. Ik ben toen wel geschrokken van de onsportieve houding van het 30 000 koppen tellende publiek. Ik meende echt vijandigheid te horen.

In de eindfase van de  tweede manche kreeg ik opnieuw een fluitconcert van jewelste naar mijn oren geslingerd toen ik weer even onderuit ging in een ultieme poging om Rinaldi toch van een tweede reekszege te houden.  Een nare ervaring, moet ik bekennen. Maar al bij al ben ik best tevreden met die twee tweede plaatsen. Rinaldi volgt nu op 14 punten in de wk-stand, Gibson al op 32 en Maddii op 42. Zondag rijden we in België in Limburgs zand. Daar moet ik mijn verlies van vandaag kunnen wegwerken..”

ANDRE MALHERBE IN MUSSON

Omdat André Vromans en Harry Everts met de organisatoren van Musson niet tot een financieel vergelijk konden komen, leek het voor André Malherbe een koud kunstje om de beide reeksen van de tweede BK-wedstrijd te winnen. Of  was dat niet zo?

In de eerste reeks bleef Malherbe een reeks lang binnen grijpafstand van Sterckx, Vanvelthoven, Heeren en Van den Broeck, maar krijgen konden ze hem niet.
Later op de namiddag  vertrok Malherbe als zesde en duurde het tot de allerlaatste ronde eer Dédé ook leider Van den Broeck bij de lurven kon vatten.

Malherbe won dus de beide reeksen en werd winnaar van de wedstrijd. De boezemvrienden Heeren en Van den Broeck assisteerden hem op het podium.

In de stand werd Malherbe nu tussentijds leider met 6 punten voor op Van den Broeck en 26 op de afwezige Geboers, de winnaar in Dessel.

Bij de inters 125cc werden de reeksen gewonnen door de latere Nederlandse wereldkampioenen Van den Berk en Strijbos. Dave Strijbos werd eindwinnaar.

NIEUWE DUBBELSLAG VOOR GEBOERS       GP van BELGIE 125cc

Voor de eerste GP van AMC Bolderberg ooit hadden de organisatoren 24 april 1983 werkelijk alles mee: een stralende aprilzon, 10 000 toeschouwers achter de touwen en een GP die vooral in de eerste reeks  echt kon bekoren.

Winnaar van de GP werd Eric Geboers. Hij won weer de beide reeksen, al voor de derde keer dit jaar.

In de eerste reeks geraakte Geboers pas als 9^de door de eerste bocht, maar geen nood. Binnen drie ronden had hij leider Maddii al te pakken.

Achter hem duelleerde Velkeneers op het scherp met Maddii en Rinaldi en moest zich tenslotte gewonnen geven. Marc werd vierde.

De tweede manche werd één lange soloren van Geboers. Velkeneers had de vaste intentie om de Balenaar naar een ereplaats te verwijzen, maar dat lukte hem niet. Eric bleef de onaantastbare leider en won de reeks voor Velkeneers, Rinaldi en Vehkonen.

Eric Geboers won de GP voor Rinaldi en Velkeneers.

“Zie je nu wel hoe snel Rinaldi ook hier weer rijdt”, fulmineerde Eric naar de persjongens die hun twijfels hadden geuit na de dubbele reekszege van, Rinaldi in Italië. “En dan nog wel op een echt zandterrein dat de Italiaan helemaal niet ligt. Geloof maar niet dat ik dit jaar al klaar ben met Michele. Nu hij op perfect materiaal zit, is hij zich ook fysiek beter gaan verzorgen. De resultaten zijn navenant.”

En verder over zichzelf:” Ik beschik niet meer over de mogelijkheden van rond Pasen. Het speelse is er vanaf. Ik moet me erg hard concentreren en betrap mezelf op te veel rijfouten. Gelukkig loopt het in de tweede manche doorgaans beter dan in de eerste. Dat was vandaag ook weer het geval.”

Met een vierde en een tweede plaats werd Marc Velkeneers derde in de eindstand van de GP. Een meer dan bemoedigende uitslag want zijn beste resultaat uit 4 GP’s.

Na afloop verduidelijkte Marc:

“In de eerste reeks werd ik niet echt geklopt door de IItalianen Rinaldi en Maddii. De vering stond gewoon te hard. Daardoor ben ik twee keer gevallen. Dat tast je zelfvertrouwen aan en daarmee is het al zo triest gesteld. Gelukkig was er de  tweede manche om het één en ander recht te zetten.”

- Het verschil tussen jou en Eric Geboers?, wilden we nog weten.

“ Conditie, niks meer dan conditie”, viel vader Hubert in. “Marc heeft gewoon te weinig conditie om wereldkampioen te worden. En die kweek je maar door heel hard te trainer”, voegde hij er veelbetekenend aan toe.

Eric Geboers leidde na afloop in de wk-stand met 114 punten voor Rinaldi (92), Jim Gibson (58), maddi (52), Vehkonen (36) en Velkeneers (34)

De nevenreeksen:

Inters      500CC : Van Loon voor Heeren en Jaemers

Nationalen 500cc: Dirk Geukens voor Van Elsen en Engelen

Juniors 500cc      : Eric Van Vught voor Burssens en Frank Paelinckx

JOBE BLIJFT OVEREIND IN DE BLUBBER       GP van Frankrijk 250cc

In het Franse Château du Loir kregen de toeschouwers een GP te zien zoals ze er wellicht nooit eentje meer zullen meemaken.  De omstandigheden waarin moest gekoerst worden waren beneden alle peil. Beter was deze GP nooit gereden, vonden velee waarnemers en rijders maar…voor de Belgische deelnemers werd de Franse GP een onwaarschijnlijk succes.

Door de zware regenval van de vorige dagen was het riviertje, dat een tiental keren per ronde moest doorwaad worden, opgezwollen tot één grote modderpoel. De rijders zakten vaak tot aan de benzinetank in de blubber weg. Vooral in de tweede reeks kregen we een onoverzichtelijke ellendige troep.

In deze extreem zware omstandigheden lieten de Belgen zich in de meest gunstige zin opmerken. Georges Jobé was zelfs de enige crosser die over de beide reeksen niet één keer ten val kwam. Hij won dan ook oververdiend de GP.

Achter Jobé kwam ook Jean Claude Laquaye weer  aardig uit de verf (of het gebrek daaraan) en ook Jo Martens deed nauwelijks onder voor de Waalse coryfeeën.

Laquaye werd derde en tweede , Jo Martens tweede en vierde. Dat volstond voor een ereplaats naast Jobé op het eindpodium. Nooit eerder vertoond in 205cc!

Andere Belgische ereplaatsen gingen in de eerste reeks naar Rahier ((6) en Greisch (7).

Jacky Martens won zijn eerste GP-punten ooit, hij werd negende.

HAKAN CARLQVIST MELDT ZICH            GP van Oostenrijk 500cc

In het Weense Sittendorf verwachtte men zich één week na Payerne weer aan een Honda-duel tussen Noyc en Malherbe. Maar gelukkig voor het wk kregen we in de persoon van de ijzeren Zweed Hakan Carlqvist een derde hond in het kegelspel.

Nukkige Carla, die in Payerne uit balorigheid de wedstrijd verliet, voelde zich in Sittendorf echter geroepen om die twee rode mannetjes een lesje te leren. Hij slaagde zowaar in zijn opzet.

In de start van de eerste reeks ontsnapte de goed gestarte Carlqvist aan een massale valpartij waarin ook Malherbe en Thorpe waren betrokken. Ook Vromans, Everts en Vanvelthoven vertoefden in hun gezelschap.

Carlqvist liet zich vooraan niet pramen. Toen hij snelstarter Dolce te kakken had gezet snelde hij op kruissnelheid naar zijn eerste reekszege in het nieuwe seizoen. Een eind achter hem werden Malherbe en Noyce toch nog tweede en derde. Vanvelthoven eindigde nog negende, maar de remonte van zowel Everts als Vromans  droeg niet ver genoeg.

De tweede reeks ontpopte zich na een paar ronden tot een tweemansduel Carlqvist-Noyce. Malherbe was minder op dreef en moest de rol lossen. Een halve reeks lang leidde Carlqvist de dans maar eens Noyce voorbij Malherbe was geraakt, kregen we een duel om duimen en vingers te likken.

Het titanenduel eindigde pas op de meet. Noyce was vier ronden voor tijd leider geworden, maar Carlqvist wou van geen wijken weten. Op de meet bedroeg zijn achterstand op de Brit 19/100^ste seconde. Malherbe liep een halve minuut later binnen op de derde plaats. Vromans werd nog mooi vierde, Everts tiende.

Hakan Carlqvist won dus de GP voor Noyce en Malherbe.

In de wk-stand leidde Noyce ùmet 52 punten. Malherbe was tweede met 49 punten, Carlqvist derde met 35. Vromans klampte nog flink aan met 28 stuks. Vanvelthoven (9) en Everts (7) gaven terrein prijs.

FAST FREDDIE SPENCER BEHOUDT HET MAXIMUM      WEGRACE GP Italië

Ook de derde GP  (Gran Premio della Nazioni in Monza) van het nog prille seizoen werd een echte triomftocht voor new American hero “Fast” Freddie Spencer. De Amerikaan die vorig jaar Honda weer op de kaart zette met zijn overwinning in Francorchamps, liet ook in de derde wedstrijd van het jaar alleen de kruimels voor zijn tegenstrevers.

Het succes achter Spencer? Zijn aangeboren klasse natuurlijk én het magische sleutelwerk van Erv Kanemoto aan de Honda.

Kenny Roberts vertrok als leider in Monza maar werd door een lichte val teruggeslagen. Toen hij weer was opgeklommen naar de vierde plaats kwam hij zonder benzine te zitten en moest er de brui aan geven. Ron Haslam, na twee GP’s nog steeds op gelijke hoogte met Roberts, kon niet profiteren van de pech van Roberts. Ook Haslam moest aan de kant met een kapotte krukas. Voor Freddie Spencer lag de weg naar een derde opeenvolgende zege toen breed open.

Achter hem deden ook Randy Mamola en nieuwkomer Eddie Lawson flink hun best. Ze werden beloond met de betere ereplaatsen.

Het eindpodium werd dus erg Amerikaans gekleurd met Freddie Spencer (Honda) als winnaar voor Randy Mamola (Suzuki) en Eddie Lawson (Yamaha).

In de wk-stand behield Freddie Spencer  het maximum der punten. Met zijn 45 eenheden deed hij nu al meer dan dubbel zo goed als de tandem Roberts-Haslam (elk 20).

In 250cc ging de overwinning naar de Venezolaan Carlos Lavado. Hij won voor Espie en Herweh. Didier de Radigues geraakte niet verder dan de 9^de plaats en verspeelde daarmee ook de leiding in het wk aan Jacques Cornu. Lavado werd derde.

___________________________________________________________________________

Volgende keer draaien we er de maand mei 1983 door met zowat 15 wedstrijden, waarvan de helft GP’s.

En zoals steeds blijf ik oproepen om foto’s in te scannen en door te sturen naar ludo.vervloet@telenet.be

Voor meer nieuws uit de tijden van toen de dieren nog spraken, een adres: mxworld

Kijk in de werkbalk – klik ARCHIEF aan en tik LUDO VERVLOET in.

Een wondere motorwereld gaat voor je open…hoop ik toch.

___________________________________________________________________________

02-02-2008 om 18:58 geschreven door ludo

DE TIJD VAN TOEN    1983        maart

Ludo Vervloet            freelance journalist

Vorige keer vertelden we hoe nieuwbakken 500cc-rijder Harry Everts en zijn Suzukimaat André Vromans in het vroege voorjaar  van 1983  samen 5 van de 6 wedstrijden wonnen. De andere overwinning was voor de Yamahatroef Jo Martens. Omwille van echt winterse toestanden kregen we ook de afzegging van de wedstrijd in Lummen. Van de opwarming van de aarde was 25 jaar geleden nauwelijks sprake.

Vandaag loodsen we u door de laatste voorbereidende wedstrijden op het GP-seizoen dat eind maart werd ingezet met de Nederlandse GP 125cc in het Noord-Brabantse Best.

ERIC GEBOERS NEEMT DE MAAT VAN VROMANS   in  Dessel

Op het zware parcours van de Witte Berg in Dessel werd zandkoning André Vromans in de eerste wedstrijd van het BK 500cc eerst verraden door een lege benzinetank en later op de dag afgetroefd door Eric Geboers. Daarmee nam Eric schitterend weerwraak voor zijn verlies tegen Vromans in Koersel.

Vromans : “ De wereldkampioen 125cc is even goed thuis op een 500cc. Dat heeft hij vandaag nog eens bewezen.. In de eerste manche werden we beiden gehinderd door gedubbelde rijders en kwamen we elk één keer ten val. Misschien zou ik  de reeks wel gewonnen hebben, maar 3 ronden voor het einde kwam ik zonder benzine te staan. Een ongemak waarmee ook Harry Everts had af te rekenen.

In de tweede reeks werd ik gewoon geklopt door een betere Geboers. Het was mijn dagje niet. Ik zoek niet naar verontschuldigingen. Zeg maar dat Vromans overwonnen werd op zijn favoriet terrein. Ik heb daar echt geen moeite mee.”

Wereldkampioen Geboers was na zijn riante zege in Dessel vrij bedaard in de vreugde.

 “Mijn laatste Belgische overwinning dateert al van 1981. Toen won ik een BK-wedstrijd in Bornem. Vandaag heb ik hier vrij vlot beide reeksen gewonnen. In de eerste had ik blijkbaar een betere carburatie dan Everts en Vromans. In de tweede heb ik een achterstand van 20 seconden omgezet in winst. Dergelijke stunts heb ik al meermaals uitgehaald, maar de inspanningen reikten meestal niet tot op de eindmeet. Vandaag dus wel.”

“Natuurlijk ben ik wel blij met de overwinning, maar wat me stoort is dat ik met mijn voorlopige leiding in het BK niets kan aanvangen. Omwille van mijn WK-kalender moet ik liefst vier van de zeven BK-wedstrijden laten schieten. Zo kan ik onmogelijk kampioen worden. Is het dan zo moeilijk voor de BMB-mensen om zeven data te vinden waarop geen GP’s worden gereden?”

Yvan Van den Broeck, tweevoudig ex-kampioen van België, werd tweede en derde in de reeksen en tweede in de eindstand. “Met een beetje hulp van Harry Everts, die na een extra tankbeurt gediskwalificeerd werd. Toch is het nog veel te vroeg om uit deze uitslag reeds conclusies te trekken, maar deze punten nemen ze me toch niet meer af.”

André Malherbe verdedigde zich goed in het Desselse zand maar was niet echt tevreden met die uitslagen. Hij werd derde en vijfde in de reeksen, goed voor de derde podiumtrap.

De nevenreeksen in Dessel:

Peter Goolaerts bij de juniors 125cc

Luc Bursens bij de juniors 500cc

Walter Van Rompaey hield de nationalen 500c achter zich

J. CL. LACQUAYE  in Lustin

In het Waalse Lustin verstevigde Marc Velkeneers zijn leidersplaats in het BK 250cc. Gilera-Marc won vlot de eerste reeks voor Massant, Lacquaye en Jo Martens. Jobé kwam in zijn te felle remonte in de afsluiting terecht. Hij gaf er de brui aan.

In de tweede manche was Jobé evenwel outstanding. Hij maakte er een daverende demonstratie van.

Velkeneers, pas terug uit Zuid-Afrika, was vermoeid in de slotrit en geraakte niet verder dan de vierde plaats. Wel genoeg om Jobé op in totaal 13 punten achterstand te zetten na twee BK-wedstrijden.

De dagzege was voor Jean Claude Lacquaye. Hij realiseerde een betere tijd dan tweede man André Massant en de derde podiumgast Mark Velkeneers. Alle drie deze rijders scoorden een totaal van 5 punten.

Jo Martens kwam niet echt  uit de verf op deze technische omloop en werd vierde, op 4 punten van dit trio.

Broer Mario deed een stuk beter dan Jo. Mario won de wedstrijd, eveneens een BK-proef, bij de nationalen 250cc, voor de Waaltjes Blanchy en Mareau. Het was al zijn derde palm van het seizoen.

DE DERDE VAN VROMANS       Wuustwezel

Eén week na zijn wedervaren in Dessel   kreeg André Vromans de kans om zich te revancheren in de Trofee van de provincie Antwerpen in Wuustwezel. Nochtans was het lot hem hier de laatste twee jaar niet gunstig gezind geweest, maar op deze 13 maart mocht hij echt niet klagen.

Vromans won vrij vlot de eerste manche 500cc toen zowat al zijn tegenstanders, met Geboers op kop, uit de wedstrijd verdwenen met pech allerlei.

Ook in de enige reeks 250cc maakte Vromans er een walk-over van. Hij domineerde van start tot finish.

Gelukkig was er nog een tweede reeks 500cc om de toeschouwers waar voor hun geld te bieden. Het werd een denderende wedstrijd .

Vromans wou er weer meteen vandoor gaan, maar hij werd snel gecounterd door de vinnige Geboers. Wat dan volgde was een duel om duimen en vingers te likken.

Geboers: “We hebben het spel keihard gespeeld. Keihard, maar fair en zonder afspraken. Hoe dikwijls we elkaar gepasseerd zijn weet ik niet. Ik heb geprobeerd om Vromans  definitief los te rijden, maar dat lukte me niet. Ik was alleen uit op de reekszege, de koers winnen ging toch niet meer. Ik kan niet ontkennen dat het een harde wedstrijd was, want ik ben vermoeider dan vorige week in Dessel, waar de reeksen toch een stuk langer waren.”

Vromans: “Wat zeg je, ik geklopt op mijn waarde? Neen, toch niet. Als het echt nodig was geweest, had ik nog sneller gekund, hoor. Ik heb de risico’s beperkt omdat ik de trofeezege binnen bereik had en er in de komende weken belangrijker dingen te gebeuren staan. Ik hoop maar dat de mensen genoten hebben van deze laatste manche. Tevreden toeschouwers komen de volgende keer ook weer kijken.”    

Louis Van Dievel liet Tony Hofman en Eric Van Gught  achter zich bij de juniors 500cc

Mario Martens was weer niet te stoppen bij de nationalen 250cc en

Dirk Vanuytrecht was ook al aan zijn derde overwinning toe tussen de nationalen 500cc    

MALHERBE WINT AZENCROSS in St.- Anthonis (Nl)       

De  Nederlandse voorjaarsklassieker die pompeus de“Cross der Azen” werd genoemd in de jaren 1970/1980 was de laatste jaren wat verwaterd. De azen waren wel steeds van de partij, maar eens het starhek was gevallen toonden ze weinig strijdlust. Het gevolg was dat de overwinning vaak naar een renner ging die je bezwaarlijk een aas kon  noemen .

Zo niet in 1983. De allerbeste rijders uit de 500cc-klasse, Vromans en Everts uitgezonderd, reden  die 13 maart voor wat ze waard waren in de moordende zandbak van Noord-Brabant.

André Malherbe, de enige  Belg in het gezelschap, pakte er de eindzege voor Hakan Carlqvist, Graham Noyce, Henk Van Mierlo en Jukka Sintonen, de protégé  van Heikki Mikkola.

De Luikenaar zegevierde in twee van de drie reeksen en werd tweede in de andere die door Carlqvist werd gewonnen.

Dédé stond na afloop te glunderen op de hoogste podiumtrap en wou maar graag zijn verhaal aan ons kwijt:

“Vorige week in Dessel was ik erg ontgoocheld”, kakelde hij er lustig op los. “Ik had daar tegen Vromans en Geboers werkelijk geen verhaal. Ik heb afgelopen winter nochtans veel op zandbanen getraind. Mijn machine was er ook verre van perfect. Maar vandaag kon ik, net als Noyce, voor het eerst over de nieuwe Honda beschikken. Een prachtige motor met power valve in de uitlaat, schijfremmen voor- en achteraan en met waterkoeling. De machine deed het prima ondanks de handicap van onvoldoende tijd om de vering perfect  af te stellen. Deze zege betekent voor mij een hart onder de riem, want ik ben nog steeds geen zandspecialist.”

De andere aanwezige vedetten kwamen iets minder goed uit de verf in de zandbak van Sintteunnis. Thorpe moet nog leren in het zand rijden, Hudson was regelmatig zondermeer, Kees Van derVen zat opgescheept met een zware griep en hield het na een paar rondjes voor bekeken en Gerard Rond  viel drie keer uit met machinepech.

GEORGES JOBE EN SUZUKI 1 WINNEN de MERKENTROFEE  in  VORSELAAR

Voor de zevende keer reeds werd 20 maart op de Vorselaarse Berkelheide de merkentrofee gereden. Een wedstrijd voor merkenploegen allerhande. Suzuki stond hoog genoteerd voor een vijfde overwinning op zeven  uitgaven en het Suzuki 1-team beschaamde dat vertrouwen niet.

Individueel winnaar van de twee reeksen tellende wedstrijd werd Georges Jobé. Zijn teamgenoten André Vromans, Eric Geboers (op een 125cc) en Harry Everts deelden in de

zege.

De eerste manche in Vorselaar werd evenwel verrassend gewonnen door Yvan Van den Broeck, de kopman van het Suzuki 2-team.

Yvan bestond het om in de aanvangshectometers van de koers niemand minder dan snelstarter André Malherbe tot de orde te roepen. Malherbe reageerde erg furieus maar ging in zijn driftbui zo erg tekeer dat hij in de vierde ronde spectaculair over de kop ging.

Na de tuimel van Dédé waagde Jo Martens zijn kans, maar ook hij ving bot bij een echt sterk rijdende Yvan.

Vromans kende meer succes want met zijn eerste aanval gaf hij zowel Martens als Van den Broeck het nakijken. Vromans kreeg echter geen loon naar werken, want een kapotte vering dwong hem tot opgave.

“Spijtig van die vering, maar toch ben ik tevreden”, lachte Vromans in de pauze.”Ik reed verschrikkelijk goed. Ik weet nu dat ik al helemaal in orde ben voor het wk. Echt, joh, ik ben gerust in de zaak.”

Minder spannend ging het er aan toe in de tweede reeks. Lang zag het er naar uit dat Carlqvist  - die zijn ongenoegen voor dit circuit te pas en te onpas had geventileerd - op weg was naar een riante zege, maar Vromans stak er een stokje voor. Toen Vromans het gat met Carla had dichtgereden, kwam de Zweed ongelukkig ten val door de schuld van enkele gedubbelde rijders. Vromans wachtte niet op en snelde naar een gemakkelijke reekszege.

Na de opgave van Carlqvist  – defecte vering-  kwam Jobé gemakkelijk op de tweede plaats postvatten. Genoeg om individueel winnaar van de wedstrijd te worden.

Van den Broeck, de winnaar van ’81, verspeelde alle uitzicht op de eindfase in de start van de tweede reeks.

Yvan:” Ik kwam verschrikkelijk nerveus aan de start. Ik schakelde meteen fout en verzeilde op slag in het midden van de groep. Terugkomen op het kapot gereden terrein was vrij moeilijk. Bovendien geraakte ik halfweg ook nog in ademnood, een restje van een zware verkoudheid. Maar echt klagen mag ik niet. Eindelijk heb ik me nog eens voorin kunnen laten zien voor een groot pak toeschouwers.”

De Fin Tarkkonen won de B-wedstrijd voor inters 250cc. Hij en Jack Westdorp wonnen de reeksen.

Marc Verhaegen won de beide reeksen bij de juniors 250cc.

Luc Bursens deed even goed bij de juniors 500cc.

De nationalen kregen een dagje rust.

JAAK VANVELTHOVEN DRAAIT VEDETTEN EEN LOER in GENK

Op de flink bezette Horensbergdam in Genk werd Jaak Vanvelthoven op 27 maart de ietwat onverwachte maar oververdiende winnaar van de eerste lentecross 1983.

Jaak won weliswaar geen van de beide reeksen, maar tekende wel voor twee tweede plaatsen in de reeksen. Eén keer achter André Vromans, een tweede keer achter André Malherbe.

Omdat de beide André’s het er in hun andere reeks minder goed vanaf brachten, waren de bloemen voor de regelmatige Jaak Vanvelthoven.

Vromans haalde in de start van de eerste reeks al vernietigend uit en zou zijn inspanning volhouden tot aan de eindmeet.

Raymond Heeren speelde lange tijd voor buffer tussen Vromans en de achtervolgers waarbij Jaak Vanvelthoven zich veruit de bedrijvigste toonde. Hij liet Laporte, Noyc en een weinig gemotiveerde Malherbe achter zich.

Jaak lukte later op de dag zowaar holeshot en moest alleen in een als herboren rijdende Malherbe zijn meerdere erkennen.

Vanvelthoven dus winnaar. Laporte en Malherbe mochten met hem op het podium als nummers 2 en 3.

JO MARTENS NA PECH VAN JOBE

Bij afwezigheid van BK-leider Marc Velkeneers  - die reed in het Nederlandse Best de eerste 125cc-GP van het seizoen – wonnen Georges Jobé en Jo Martens in Genk de BK-reeksen 250cc.

Luikenaar Jobé won zonder tegenstand de eerste manche. Achter hem stelde Jo Martens  heel voorzichtig zijn tweede plaats veilig. De derde was voor J.Cl. Lacquaye geweest, maar die viel in de allerlaatste ronde zonder benzine. De 19-jarige Jacky Martens besloot mede hierdoor dé remonte van de dag met een ereplaats.

Jobé leek ook in de tweede manche onaantastbaar, maar een gebroken vering strooide roet in zijn eten. Jo Martens leek op een zorgeloze zege af te stevenen maar naamgenoot Jacky maakte het hem nog erg moeilijk. Toch won Jo voor Jacky en Greisch.

In de BK-stand leidde Jobé na afloop met 1 punt voorsprong op Jo Martens en 2 op de tandem Jacky Martens-Marc Velkeneers.

Luc Bursens won voor Van Vught en Lambrechts bij de juniors 500cc.

Mollenaar Deraedt stak de Waaltjes 250cc in zijn zak.

Remi Vromans hield Vandueren en Rob Vanham achter zich bij de nationalen 250cc en

Dirk Vanuytrecht schreef de beide reeksen nationalen 500c op zijn naam. Dirk won voor Dirk Geukens en P. Vandeplas

ERIC GEBOERS PAKT GROOTS UIT in BEST           GP 125cc NEDERLAND

In de buurt van Eindhoven zette titelverdediger Eric Geboers het wk 125cc daverend in. Op de zanderige en erg slecht liggende omloop van Best (what’s in a name?) zegevierde de kleine grote crosser uit Balen in de beide manches van de eerste GP van het nieuwe seizoen.

Geboers deed dat met zo’n overwicht dat zijn tegenstanders, of wat daar dit jaar moest voor doorgaan, er na afloop gefrustreerd en gelaten bijliepen.

De meeste lagen na de 90 minuten durende krachtmeting naar adem te snakken, helemaal uitgeput van de fysieke inspanningen. Een vaststelling die ook Eric niet ontging.

“Zijn ze moe?”, vroeg hij langs zijn neus weg. Het klonk een beetje spottend, maar anderzijds kon hij het wel begrijpen. De  titelverdediger zelf had nochtans weinig last van vermoeidheid.

“Buiten verwachting heb ik de wedstrijd voortdurend onder controle gehad en dat stemt me intens gelukkig.  Winnen in Best…het werd nu eenmaal van me verwacht. Stel je voor dat ik hier vandaag geklopt was, het zou een ware ramp geweest zijn. De druk om te winnen torste ik al weken mee en dat had zijn prijs. Vannacht nog heb ik omzeggens niet geslapen en ben ik ook een keer mijn zenuwen gaan uitkotsen.

Vanaf het ogenblik dat het starthek omviel, was alle spanning gelukkig weg en liep alles naar wens.

Mijn Suzuki loopt perfect. Als ik dit jaar mijn titel niet kan verlengen, zal dat zeker niet aan de motor liggen, maar aan het  manneke.”

-         Het wordt een eentonig kampioenschap, probeerden we.

Eric:” Homaar, niet te vlug van stapel lopen, hé.  Ik win vandaag een veldslag, maar de oorlog duurt nog lang. Rinaldi is er ook nog. Dit parcours paste helemaal niet in zijn kraam.  En die Gibson heeft me vandaag ook verbaasd. We horen zeker nog van die twee..”

Geboers won de eerste reeks voor Pekka Vehkonen en Jim Gibson.. Marc Velkeneers eindigde op de zesde plaats, Guy Van Gijseghem werd zevende.

Marc reed het grootste deel van de wedstrijd in derde positie en kreeg in het laatste kwartier carburatieproblemen. Zelfs met een helemaal opengedraaid gashendel haalde hij slechts de snelheid van een huisjesslak. Gelukkig was zijn voorsprong groot genoeg om nog tussen de mensen te finishen.

Na de tuimel van snelstarter Vehkonen in de tweede reeks kwam Geboers aan de leiding en hield met sprekend gemak Gibson en Rinaldi van zich af.

Jantje Van Poppel werd nu tweede beste Belg op de vijfde plaats. Alain Lejeune werd 7, Jan Blanquaert 8, Paul Decendre 10, Patrick Van Poelvoorde, net als daarstraks 11.

Marc Velkeneers viel uit met een gebroken vering. Dat overkwam ook Guy Van Gijseghem.

Geboers voerde na afloop de wk-stand aan met 30 punten. Acht meer dan Gibson en veertien meer dan de tandem Rinaldi-Hensen. Vehkonen volgde met 12, Maddii met 8.

Meer motornieuws uit de oude doos? Ga naar Archief, tik ludo vervloet in en een wondere oudheid gaat voor je open.

Foto’s van toen? Scan ze in en stuur ze naar ludo.vervloet@telenet.be

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

02-02-2008 om 18:55 geschreven door ludo

DE TIJD VAN TOEN                  1983        - januari en februari –

Ludo Vervloet   (freelance journalist)

De terugblik op  het crossjaar 1982 hadden we begin vorige maand al achter de rug. Dus vroeg ik me af hoe we de herfst- en wintermaanden zouden moeten doorkomen. Wachten tot januari voor een parallelle verslaggeving 1983 met  het seizoen 2008, of gewoon doorgaan en het nieuws van 25 jaar geleden nog eens omspitten bij de gezelligheid van een snorrende kachel of de gloed van een inbouwhaard?

U lezer, heeft beslist om meteen weer aan de slag te gaan. Uw talrijke mails –waarvoor dank uiteraard- hebben me een beetje overrompeld. Ik wist niet dat dit rubriekje zelfs jonge mensen, echt veel jonge mensen, kon bekoren.

De drang naar vroeger, toen alles zoveel beter was, leeft blijkbaar sterk in motorcrossmiddens. Maar…”wees geen verzamelaar van oude dingen”, zegt een hindoe wijsheid. Vergeet ook niet de rijders en kampioenen van nu te respecteren.

Een beetje proeven van het verleden mag, maar laten we ons niet volop onderdompelen in een bad van nostalgie en melancholie, een kleine douche volstaat.

Amper drie weken na de kerstcross op het Eurocircuit van Valkenswaard opende het internationale motorcrosseizoen 1983 met een flink bezette wedstrijd in het Nederlandse grensdorpje Budel. Zowat 4 000 erg hongerige crossfans kwamen er zich vergapen aan de eerste kunstjes van vooral de Belgische rijders.

EERSTE WINST VOOR HARRY EVERTS IN BUDEL

De wedstrijd in Budel werd 16 januari gereden over drie reeksen. Vooral de prestaties van Yvan Van den Broeck, voor het eerst helemaal in de gele kanariekleuren van zijn nieuwe merk Suzuki, bleven ons bij. De als herboren rijdende Van den Broeck werd derde, vierde en tweede in de reeksen en dat leverde hem de tweede plaats in de eindstand op. Het feit dat Van den Broeck in de derde reeks geruime tijd aan de leiding reed, opende perspectieven voor de toekomst.

“Yvan oogde mooi op zijn allereerste Japanse motor, alleen kon het nog wat sneller”, meende Jo Martens na afloop.

De echte strijd voor de zege werd uitgevochten door de familieleden Jo Martens en Harry Everts. Jo als een vaste Yamaha-waarde  en Harry als kersverse deelnemer aan het wk 500cc, uiteraard nog steeds op Suzuki.

Jo won de eerste reeks, Harry de tweede en de derde. Jo viel in de laatste reeks uit met een defecte versnellingsbak.

Mede daardoor werd Harry Everts ook de eerste winnaar van het nieuwe seizoen, voor Yvan Van den Broeck en kerstcrosswinnaar Van Mierlo.

HARRY EVERTS BEVESTIGT IN DE HECHTELSE DUINEN

Eén week later opende ook het Belgische seizoen onder een stralende winterzon voor liefst 7 000 toeschouwers in de Hechtelse Duinen.

Net als in Budel was de viervoudige ex-wereldkampioen Harry Everts  ook nu weer de betere uit het sterke lot inters van een wedstrijd die bij momenten het aankijken meer dan waard was.

Harry lukte tweemaal kopstart en was ook evenveel keer de eerste aan de meet.

Dat dit resultaat er niet zonder slag of stoot kwam, kon alleen maar de vele supporters plezieren, want die kregen prachtig weerwerk te zien van Jo Martens en Yvan Van den Broeck, de mannen die ook in Budel al erg alert voor de dag kwamen.

Ook André Malherbe, die even was komen overwippen vanuit Los Angeles - waar hij testte voor Honda- liet zich helemaal niet onbetuigd. Derde werd hij in de eerste reeks, maar in de start van de tweede viel hij er af  toen hij Everts wou voorblijven. Hij vloog meteen terug naar L.A.

Harry Everts was na afloop een gelukkige man.

“Ik heb vandaag een erg goede, tactische wedstrijd gereden”, vond Harry van zichzelf. “Aan de valpartijen van Jo (eerste)en Yvan (tweede reeks) had ik niet de minste schuld. Ik denk dat ze zichzelf in nesten hebben gebracht.”

Ben je niet een beetje te vroeg in vorm?, vroegen velen zich met ons af.

“Helemaal niet”, antwoordde de kersverse 500cc-ster. “Dit is precies wat ik nodig heb. Ik kan niet naar een bepaalde wedstrijd toe leven. Ik moet het hebben van wedstrijden én van resultaten. Hoe meer ik kan winnen, hoe groter mijn moreel wordt. Ik ben niet zinnens om daar in de komende weken en maanden vanaf te wijken. In mijn eerste wk 500cc wil ik meteen meedoen voor de titel.”

Wie wonnen er nog in Hechtel?

Walter Van Rompaey  bij de juniors 500cc, voor Van Vught en Munters. 

Julien Boonen bij de nationalen 500cc voor Dirk Geukens en Gerrit Zwijsen.

Herman Gevers voor Didier Theuwis en Luc Descheemaecker tussen de nationalen 125cc en Theo Eggens won bij de inters 125cc  voor Jantje Blancquaert, Jacky Martens en de nieuwe Gilera-tandem Velkeneers-Maddii.

JO MARTENS WINT IN WEELDE

De laatste januariweek was winters en guur. In de ijskoude gemeentebossen van Weelde werd Jo Martens de oververdiende winnaar van de toen nog Antwerpse openingsklassieker. Eric Geboers en André Vromans keken kouwelijk vanop de zijlijn toe.

Jo Martens won vrij gemakkelijk de eerste reeks nadat hij kopstarter Harry Everts al in de eerste ronde het nakijken had gegeven.

De tweede reeks werd geteisterd door een verschrikkelijke hagel- en sneeuwbui en ook de snel invallende duisternis plaatste een aantal rijders voor grote problemen.

Echt veel hinder had Jo Martens daar blijkbaar niet van, want hij won ook deze reeks.

Henk van Mierlo, ook een man in vorm want een maand geleden nog winnaar van de kerstcross, werd tweemaal tweede in de reeksen en mocht samen met derde man Everts en met winnaar Jo Martens op het podium.

Eric Van Vught won de juniorswedstrijd 500cc voor Leo Van Dievel en Walter Van Rompaey.

Herman Gevers liet Wilberts en Van Woensel achter zich  bij de nationalen 125cc en

Dirk Vanuytrecht werd winnaar bij de nationalen 500c voor Julien Boonen en Dirk Geukens.

Pierre Van Poelvoorde haalde het van Jan Van Poppel en Dave Strijbos bij de inters 125cc.

LUMMEN GEANNULEERD

De voor 6 februari geplande wedstrijd in Lummen  kon niet plaatsvinden omdat de weersomstandigheden echt te ijzig waren om een normaal wedstrijdverloop te garanderen.

Ja mannekens, crossen in de wintermaanden van 1983 was echt een kouwelijke bedoening.

ANDRE VROMANS MET DE CHRONO IN LOMMEL

Ook op 13 februari regeerde koning winter nog stevig in Vlaanderen. Op de Lommelse Heeserbergen volgden de niet zo talrijk opgekomen en snel verkleumde toeschouwers in de ijzige noordenwind het duel tussen Jo Martens en de heroptredende André Vromans. Die zwoer vorig najaar veel minder nationale wedstrijden te zullen rijden om fit door het wk te komen.

Jo Martens eindigde tweemaal tweede in de reeksen, één keer achter André Vromans, een tweede maal achter Harry Everts. Na afloop hadden Vromans en Martens elk vier punten verzameld en moest de chrono uitspraak doen voor de eindzege. Vromans behaalde met miniem tijdsverschil zijn eerste overwinning van het seizoen.

Winnaar Vromans vertelde achteraf dat hij bewust de risico’s had geschuwd: “In de voormiddag was het rijden ronduit gevaarlijk door de stijf bevroren brokken zand op het circuit. Tijdens de eerste reeks ben ik alleen in de aanvangsronde voluit gegaan. Op de derde plaats heb ik gewoon zitten wachten op de fouten van Jobé en Martens voor me. Jobé ging vrij vlug ongelukkig onderuit, Jo liet zich door me opjagen tot hij even in de fout ging.”

En verder:”Door de laagstaande zon waren de knippen niet meer te zien in de eindfase van de tweede reeks. Harry heb ik laten betijen voor de reekszege. Jo hield ik binnen gezichtsafstand. Op de derde plaats wist ik me toen meester van de situatie.”

Jo Martens was na afloop meer dan een beetje ontgoocheld:”Dat beetje pech, hé. In de eerste reeks verspeelde ik te veel tijd in een gemiste aanval op leider Vromans. In de tweede werd ik verrast door de zegedriftige Everts, die het op de reekszege gemunt had. Kleine dingen die me van een grote overwinning hielden.

Eric Geboers werd vijfde en vierde in de reeksen en klaagde over het gebrek aan kracht in de armen. “Gebrek aan competitie”, verduidelijkte Eric.”Maar in Koersel krijg je een veel betere Geboers te zien, dat is beloofd;”

Georges Jobé werd na afloop van de eerste reeks, waarin hij derde finishte, in het ziekenhuis in een licht gipsverband gestopt. Hij liep een stevige verzwikking op.

Dirk Geukens won bij de nationalen 500cc voor Dirk Vanuytrecht en Benny Vandeneynde.

Mario Martens, de broer van Jo, haalde het bij de nationalen 250cc.

Walter Van Rompaey was niet te stoppen tussen de juniors 500cc en

Jantje Blancquaert gaf de betere inters 125cc, op uitzondering van Eric Geboers, die de eerste reeks buiten competitie betwistte en ook won, een rijlesje.

HARRY EVERTS : DRIE OP VIJF        -  KOERSEL  -

Op de dag dat Kees Van der Ven zijn tweede enduro van Le Touquet won en Jaak Vanvelthoven achtste werd, gingen onze topcrossers reeds voor de derde keer in Limburg aan de slag.

Harry Everts, clubpiloot van de MC Koersel, had al twee jaar na elkaar wegens blessures moeten afmelden aan het Fonteintje en ook dit keer was een forfait niet veraf .

Harry: “Donderdag voelde ik me zo ellendig dat ik nauwelijks de trap op kon. De dokter gaf me een paar fikse spuiten en…dat hielp. Gisteren zaterdag voelde ik me al een stuk beter, maar dat ik hier vandaag eindwinnaar zou worden, was totaal onverhoopt.”

Met zijn derde overwinning in vijf wedstrijden nam Everts de vrees weg bij de supporters dat we opnieuw in een Vromans-voorjaar zouden belanden.

De kopstarts in Koersel waren tweemaal voor snelstarter Raymond Heeren.

Raymond leidde telkens ook het eerste deel van de reeks. Dan kwamen de Suzukikleppers op de proppen.

Everts keek in de eerste manche vanuit vierde positie toe hoe Vromans en Geboers elkaar het leven zuur maakten en gaf beiden het nakijken in de laatste minuten van de koers.

In de tweede manche reed Everts 8 ronden in het spoor van Heeren en werd daar verrast door Vromans. Harry pikte evenwel meteen aan en wachtte andermaal de eindfase van de wedstrijd af om toe te slaan. Op de meet hield hij nog nipt de fel teruggekomen Geboers achter zich.

Vromans  werd opnieuw derde in de reeks en in de wedstrijd die Everts won voor Geboers.

Eindwinnaar van de 250cc-cross, de eerste proef van het BK trouwens, werd Marc Velkeneers op zijn nieuwe Gilera.

Marc won de eerste reeks en had zelfs het maximum van de punten kunnen scoren als hij op een paar honderd meter van de finish van de tweede niet was aangereden door Georges Jobé. Zij stonden toen op het punt om leider Jacky Martens tot de orde te roepen.

De 19-jarige Jacky Martens bleef mooi overeind, won de reeks en gaf na afloop slechts 4 punten toe op Velkeneers, de eerste leider in het BK.

Andere winnaars in Koersel waren:

Danny Everts (de jongere broer van Harry) voor Zwijsen en Geukens  bij de nationalen 500cc.

Eric Van Vught voor FAM-kampioen Harnisfeger en Lambrechts bij de juniors 250cc.

Stotzem was de beste 125cc, Peter Goolaerts eerste Vlaming op de vijfde plaats.

VROMANS HAALT HET VAN GEBOERS      -  AMC PAAL in KOERSEL  -

Eén week na de wedstrijd in Koersel waren onze topcrossers alweer te gast op de omloop van het Fonteintje. Dit keer in een organisatie van AMC Paal dat geen toelating kreeg om thuis te organiseren.

Deze tweede wedstrijd op dezelfde locatie werd helemaal geen kopie van de vorige. De weersomstandigheden waren nu relatief zacht, maar de dooi had voor erg zware zand- en modderstroken gezorgd. De jongens met de betere fysiek zouden hier het verschil maken.

Eric Geboers pakte in de eerste rit uit met een raketstart en reed een haast perfecte wedstrijd aan de leiding. Hij won  voor Vromans die in de eindfase nog de maat nam van Jo Martens. De gegriepeerde Harry Everts finishte met een flinke achterstand op de winnaar als vierde en hield daarmee Guy Van Gijseghem en Jaak Vanvelthoven (vanuit 23^ste positie) achter zich.

Kopstarter Jo Martens beleefde niet veel plezier aan zijn bevoorrechte plaats in de tweede reeks. André Vromans had blijkbaar iets goed te maken. Al in de derde ronde liet hij Jo aan zijn lot over en reed in een minimum van tijd  ook 15 seconden weg van Eric Geboers die zich eveneens van Jo Martens had ontdaan.

Vromans en Geboers totaliseerden elk een eerste en tweede plaats en speelden gelijk met de punten. Eric, met een bonus van 6 seconden in de eerste reeks, bleef uiteindelijk hangen op 9 seconden van Vromans om eindwinnaar te worden.

André Vromans won dus, net als in Lommel, de wedstrijd met een betere tijd want van een betere tweede reeks was toen nog geen sprake.

De nevenwedstrijden:

Dirk Vanuytrecht was de beste tussen de nationalen 500cc. Hij en Guy Vangeel wonnen de reeksen.

Ivan Grobben won bij de nationalen 250cc .

Peter Goolaerts was de regelmatigste junior 125cc, net als Jimmy Munters bij de juniors 500cc

Volgende keer blikken we terug op de nationale maartse wedstrijden in Dessel, Lustin,  Wuustwezel, Vorselaar en Genk. Met de komst van de lente volgen we ook Eric Geboers en Marc Velkeneers in de GP van Nederland 125cc. Dan staat Pasen al voor de deur en even later branden alle wereldkampioenschappen in volle hevigheid los.

Men zegge het voort….

Foto’s uit het jaar 1983 zijn meer dan welkom.

Scan ze in of vraag een vriend(in) omdat voor je te doen en stuur ze naar

ludo.vervloet@pandora.be

Nieuwkomer op deze site? Geen nood.

Zoek in de keuzebalk naar archief en vraag naar ludo vervloet

alle ooit verschenen stukken rollen zich voor uw ogen af

Geniet er van!

02-02-2008 om 18:52 geschreven door ludo