Droom is't leven, anders niet; 'tGlijt voorbij gelijk een vliet, Die langs steyle boorden schiet, Zonder ooyt te keeren. (uit gedicht Air van Jan Luyken).
Een Indonesiër die vanaf zijn vijfde af te rekenen kreeg met een
zeldzame huidaandoening hoopt nu 46 jaar later nog steeds vurig op een
eerste kus. Dat wordt echter een bijzonder lastige klus, want overdag
komt Lauw Tjoan Eng nooit buiten uit angst dat hij mensen zal doen
schrikken. De bubbels die intussen overal op zijn lichaam staan, zijn
het rechtstreekse gevolg van goedaardige tumoren.
In de spiegel kijken doet Lauw al lang niet meer, zo bevreesd is hij
zelf voor wat hij te zien zou krijgen. Intussen is hij het ook gewend om
alleen te leven: shoppen doet hij enkel heel laat 's avonds, en dan nog
met het grootste deel van zijn gezicht bedekt.
"Sinds ik van die
bulten begon te krijgen, heb ik geen enkele foto meer van mezelf",
klinkt het. "Ik haat mijn uiterlijk. Mijn zussen zitten heel ver weg,
dus ik voel me echt eenzaam. Een job heb ik niet omdat niemand me wil
aannemen, gelukkig krijg ik wat geld van mijn zussen om te overleven."
"Als
ik buitenga, bekijken de mensen me altijd heel vreemd. Er zijn er ook
die met mij lachen, maar ze kennen me niet. Oordelen kunnen ze dus niet.
Ik heb geen kinderen en ben zelfs nog niet in de buurt van een vrouw
geweest. Toch blijf ik hopen dat ik op een dag zal genezen en een dame
kan vinden bij wie ik gelukkig kan worden. En waarom niet trouwen? Ik
zou zo graag een normaal leven leiden, zoals al de rest."
Lauw, de eerste van vijf zonen, kwam perfect gezond ter wereld. Met de
jaren werd de aandoening echter almaar erger en op zijn twintigste was
zijn lichaam haast helemaal bedekt met de bulten. Dankzij steun van de
kerk kon hij zich toch eens een doktersbezoek veroorloven. Daar
vertelden ze hem dat hij een erfelijke ziekte had, al heeft noch zijn
moeder noch zijn vader er last van.
"Dat was een verrassing,
want voor zover bekend lijdt geen enkel ander familielid aan deze
aandoening. Ik wou dat er een therapie bestond, maar dan nog zou ik die
niet kunnen betalen. Dus leef ik maar moederziel alleen en zal ik
allicht nooit iemand ontmoeten. Maar ik heb nog steeds hoop en dat is
het belangrijkste", besluit Lauw.
Bij het verlaten van een supermarkt stelt de jonge caissière aan een oudere vrouw voor, dat zij voortaan haar eigen boodschappentas maar mee moet nemen, in plaats van een plastic tas te kopen. "Want plastic tassen zijn niet goed voor het milieu", zo zegt ze.
De vrouw verontschuldigd zich en legt uit:"Wij hadden dat groene gedoe niet toen ik jong was!" De caissière antwoordde:"Ja, en dat is nou juist ons probleem vandaag de dag, jullie generatie maakte zich niet druk om het sparen van het milieu voor de toekomstige generaties!"
Ze had gelijk, onze generatie had dat groene gedoe niet in onze dagen. Toen hadden we melk in flessen, frisdrank in flessen en bier in flessen, die we leeg en omgespoeld terug brachten naar de winkel. De winkel stuurde deze dan terug naar de fabriek en in de fabriek werden deze flessen gesteriliseerd en opnieuw gevuld. Wij deden ècht aan recycling. Maar we deden niet aan dat groene gedoe in die tijd!
Wij liepen trappen, omdat we niet over roltrappen en liften beschikten in elk gebouw. Wij liepen naar de supermarkt en hezen onszelf niet iedere keer in een 300 PK machine, elke keer als we 2 blokken verder moesten zijn. Maar ze had gelijk, wij hadden dat groene gedoe niet in onze tijd!
Babyluiers gingen in de kookwas, omdat wegwerpluiers niet bestonden. We droogden onze kleren aan de lijn en niet in een energieverslindende machine die continue 2000-Watt verbruikt. Wind- en zonne energie droogden onze kleren echt. Vroeger, in onze dagen. Kinderen droegen de afdankertjes van oudere broers en zussen en kregen geen gloednieuwe kleren. Maar de jonge dame heeft gelijk! Wij hadden dat groene gedoe niet in onze tijd.
In die tijd hadden we - misschien - 1 tv of radio in huis en niet 1 op elke kamer. De tv had een klein schermpje, ter grootte van een zakdoek en niet een scherm ter grootte van de bijenkorf. In de keuken werden gerechten gemengd en geroerd met de hand, omdat we geen elektrische apparaten hadden die alles voor ons deden.
Wanneer we een breekbaar object moesten versturen per post, dan verpakten we dat in een oude krant ter bescherming en niet in piepschuim of plastic bubbeltjes folie. In die tijd gebruikten we geen apparaat met een motor die op benzine het gazon maaide. We gebruikten een maaier die geduwd moest worden en functioneerde op menselijke kracht, waren fit, minder dik, geen dibetes-2.
Wij sporten door te werken, zodat we niet naar een fitnessclub hoefden te gaan om op ronddraaiende loopbanden te gaan rennen die draaien op electriciteit, nu is door obesiteit, diabetes bijna volksziekte nr. één !
Maar ze heeft gelijk. Wij hadden dat groene gedoe toen niet.
Wij dronken uit een fontein wanneer we dorst hadden, in plaats van uit een plastic fles, die we na 30 slokken weggooien. Wij vulden zelf onze pennen met inkt,in plaats van elke keer een nieuwe pen te kopen. Wij vervingen de mesjes van het scheermes, in plaats van het hele ding weg te gooien alleen omdat het mesje bot is. Maar wij hadden dat groene gedoe niet in onze tijd.
Mensen namen de trein of een bus en kinderen liepen of fietsten naar school in plaats van hun moeder als 24-uurs taxi servicedienst te gebruiken. Wij hadden 1 stopcontact per kamer en niet een heel arsenaal aan stekkerdozen en verlengsnoeren om een dozijn apparaten van stroom te voorzien.
En wij hadden geen geautomatiseerde gadgets nodig om een signaal op te vangen van een satelliet die 2.000 mijl verderop in de ruimte hing, zodat we contact konden leggen met anderen en uit te vinden waar de dichtstbijzijnde pizzatent zich bevind die we niet bereikten omdat we GSM-bellend de tegenligger niet zagen.....
Maar is het niet in en in triest dat de huidige generatie klaagt over hoe verspillend wij 'oudere mensen' waren, gewoon omdat wij dat groene gedoe niet hadden in die tijd?
het is nu intussen 6 april. er is veel gebeurd. te veel. de 2e dag zijn we tot ongeveer vesoul gekomen. daar sloeg het noodlot toe. de voet van luurd vloog van de rem naar het gaspedaal. daardoor vlogen we achterop een voor ons rijdende camper. de gevolgen voor de auto zijn wel duidelijk op de foto te zien. dat we daaruit toch levend te voorschijn zijn gekomen verbaast iedereen. wij hebben zelf gebroken ribben, ik ook een gebroken middenhandsbeentje aan de rechterhand en vocht achter de longen. de hand wordt volgende week geopereerd. de hand zit nu in het gips. daarom geen hoofdletters o.i.d. het typen gaat met de linkerhand.
Woensdag 28 maart; Almelo- Hagadonge Hoera het begin is er. Alles verliep niet op rolletjes maar we zijn er. Het begon al dat we niet op de door ons vastgestelde tijd vertrokken, maar een half uur later. Zo waren er meer kleine ongemakjes. In deze plaats: Hagadonge, was natuurlijk een straat opgebroken waar we langs moesten. Maar na een paar rondjes kwamen we er. Midden in de stad is het hotel in een straat met eenrichtingsverkeer.Even verderop is een groot parkeerterrein maar om daar nu te parkeren moesten we onze bagage veel te ver slepen en konden we niets in de kofferbak laten. We zagen een poortje en zijn daar lukraak in gereden. En ja hoor, daar was de achterdeur van het hotel maar geen parkeerruimte vrij. Totdat iemand zijn auto weg ging zetten en wij er mochten staan. Oh wat is dat fijn. We moesten met een trap naar boven. Gelukkig was de hoteleigenaar zo vriendelijk onze koffers de trap op te brengen. Het is er klein, maar wel schoon. Voor 1 nacht best te doen.Als het morgen weer net zulk weer is tekenen we er voor. Kunnen we weer picniquen. Misschien tot dan.
Vanaf zondag starten de activiteiten van de lowcostmaatschappij
Iberia Express, een dochter van het Spaanse Iberia. De focus van de
nieuwe luchtvaartmaatschappij zal liggen op binnenlandse en Europese
routes, zo maakt het bedrijf vandaag bekend.
De eerste vluchten vinden plaats naar Palma de Mallorca, Alicante,
Malaga en Sevilla. De ticketprijzen beginnen vanaf 25 euro. Tegen de
zomer wil de lowcostmaatschappij twaalf Spaanse bestemmingen aanvliegen.
De Europese bestemmingen zijn onder meer naar Dublin, Napels, Riga en
Mykonos. Iberia Express zou tegen het eind van het jaar een vloot van
dertien Airbus A320's tellen.
Iberia Express is een
dochtermaatschappij van Iberia, maar krijgt een onafhankelijk
management. De bedoeling van de dochter is om de verlieslatende korte-
en middellangeafstandsroutes uit te voeren, terwijl Iberia zich zou
toeleggen op de meer lucratieve transatlantische routes.
De
piloten voerden de voorbije maanden nog actie - er werd twaalf dagen
gestaakt - tegen de nieuwe maatschappij, uit vrees voor jobverlies.
© photo news.
© photo news.
© photo news.
© photo news.
© photo news.
© photo news.
© photo news.
© photo news.
© photo news.
© photo news.
© photo news.
© photo news.
© photo news
cruyff 65 jaar
Canada
Frankrijk 
Spanje 
Hongarije 
Belgie 
Zwitserland 
![\"Image](\"http://i42.tinypic.com/2mos85c.jpg\")
