Gregroet!   Ik las deze week in een brochure uitgegeven ter gelegenheid van de open monumentendag van 2006, over het "Ideeënhuis" in Geraardsbergen . Het deed mij denken aan een gedicht dat ik jaren geleden shreef over een ander zeer mooie "Burgerwoning "in onze stad die onverbiddelijk gesloopt werd. Ik kwam daar dagelijks voorbij, steeds met meer "Heimwee" naar al die mooie huizen die al werden gesloopt. Vandaar mijn gedicht.

Heimwee
----------- 

Terwijl de zware hamer d'oude muren velt
en steen voor steen daar smijt
is't droefheid die mijn hart beklemt,
om die vergane glorietijd.
Het huis was als een monument
niet van beton en niet van staal
maar van baksteen en cement
met ramen van hout, niet van metaal.
Zelfs oorlog had het huis doorstaan
'hielp voor bescherming zorgen.
Het had zelfs de tand des tijds weerstaan
't hield ook menig verhaal geborgen.

Nu kreunt het onder iedere slag
en niemand die het kreunen hoort!
Het wordt vernietigd op één dag
en niemand die het slopen stoort.

De regen valt in tranen neer alsof hij met me weent.
Er was niemand die 't nog redden kon
ik had allang geen illusies meer.

Ik hield zo van dit mooie huis.
Het stond te pronken als een pauw.
Er blijft nu niets dan stof en gruis
en morgen staat hier reeds een flatgebouw.

Ik wou dat ik ze allen vellen kon die reuzen van beton!
'k zou weerom huizen bouwen waarvan men 't hart hoort slaan.
De bewoners zouden er van houden
en ze konden weer de taal van het huis verstaan.
Ze zouden weerom "mensen" zijn met een naam en een gelaat,
geen nummer op een bus of deur...

Maar... ach! 't is allemaal niks gebaat,
noch mijn gedicht, noch mijn gezeur!

      Fran.