Gregroet!   Ik las deze week in een brochure uitgegeven ter gelegenheid van de open monumentendag van 2006, over het "Ideeënhuis" in Geraardsbergen . Het deed mij denken aan een gedicht dat ik jaren geleden shreef over een ander zeer mooie "Burgerwoning "in onze stad die onverbiddelijk gesloopt werd. Ik kwam daar dagelijks voorbij, steeds met meer "Heimwee" naar al die mooie huizen die al werden gesloopt. Vandaar mijn gedicht.

Heimwee
----------- 

Terwijl de zware hamer d'oude muren velt
en steen voor steen daar smijt
is't droefheid die mijn hart beklemt,
om die vergane glorietijd.
Het huis was als een monument
niet van beton en niet van staal
maar van baksteen en cement
met ramen van hout, niet van metaal.
Zelfs oorlog had het huis doorstaan
'hielp voor bescherming zorgen.
Het had zelfs de tand des tijds weerstaan
't hield ook menig verhaal geborgen.

Nu kreunt het onder iedere slag
en niemand die het kreunen hoort!
Het wordt vernietigd op één dag
en niemand die het slopen stoort.

De regen valt in tranen neer alsof hij met me weent.
Er was niemand die 't nog redden kon
ik had allang geen illusies meer.

Ik hield zo van dit mooie huis.
Het stond te pronken als een pauw.
Er blijft nu niets dan stof en gruis
en morgen staat hier reeds een flatgebouw.

Ik wou dat ik ze allen vellen kon die reuzen van beton!
'k zou weerom huizen bouwen waarvan men 't hart hoort slaan.
De bewoners zouden er van houden
en ze konden weer de taal van het huis verstaan.
Ze zouden weerom "mensen" zijn met een naam en een gelaat,
geen nummer op een bus of deur...

Maar... ach! 't is allemaal niks gebaat,
noch mijn gedicht, noch mijn gezeur!

      Fran.

Ik doe nog een poging om U een recept te sturen voor het paasdiner.

Bestel voor het paasfeest een lamsgigot met been
en vraagt aan je slager om dit te verwijderen, nu meteen.
Het been steken ze, na het ontbenen weer op zijn plaats,
zodat het zijn smaak tijdens het braden in het vlees achterlaat.
Thuisgekomen met het gemanipuleerde lam, begin je aan de voorbereiding ervan.
Je mengt olijfolie en echte boerenboter met kruiden:
peper,salie,rozemarijn, heel wat look en "herbes" uit het zuiden.
Wrijf het gebraad in met precisie en met een kwast.
Zo gebeurt die kawei met de minste last.
Het mengsel moet in alle plooien,gaatjes en spleetjes gesmeerd zijn,
voor de smaak is dat een must.
Leg het gebraad in een recipiënt, dek het af, gun het rust.
Laat het tot morgenvroeg koel staan en ondertussen kan jij ook rusten gaan.of.....
met je man naar de kelder om de geschikte wijn  gaan.
Mijn man kiest voor een "Giscours", ik voor een St. Julien.
Tot slot besluiten we: We nemen ze allebei!
In de loop van de volgende morgen
deppen we het gebraad en bakken het korstig in verse olie en boter
en dan gaat het vlees in een hete oven met alu-folie over.
Laat het rustig bakken hou het roze
zo hoort het! " Te"  is uit den boze.
Leg dan het vlees op een warme, wit-poseleinen schotel
snij sneden, voor elke gast en laat de rest heel.
Schik aardappelen en flageolets rond het vlees en doe er een paar lepels jus overheen.
Over dit alles hoort ook een flinke dosis "Minne"..
en dat geeft je een goed gevoel van binnen.
                                                        Fran.


Flageolets: peulerwten.

Gegroet! Door onvoorziene omstandigheden waar ik helemaal geen benul van heb, komt mijn bericht met een paar dagen vertraging (misschien) toch nog op mijn blog.
Op Krakelingen, overleed dhr Emiel Rampelberg, oud - journalist ( en vooral sportfotograaf) van de krant "Het Laatste Nieuws"; hij was tevens mijn naaste buur over wie ik verleden week nog vertelde.
Emiel was één van de meest charmante mensen die ik ken. Hij zag er uit als een engelse "Gentleman" maar was in hart en nieren een echte "Giesbaargenijr".
Hij had een geheugen om duizelig van te worden, geordend  en uitgebreid als een enorme bibliotheek.
Hij had een groot aantal  foto's van "sportvedetten" en sportgebeurtenissen, hij  wist alles perfect terug te vinden in zijn geheugen en in zijn  archief! Hij kende een massa mensen bij naam en familieverwantschap . Tot een paar dagen voor zijn overlijden was zijn geheugen onaangetast! Toen ging hij rusten.     Om jaloers op te zijn !
Veel mensen zullen in het straatbeeld van Geraardsbergen de figuur "Milleken" missen. Ik zal zeker niet de enige zijn!!

  De tijd dat wij dikwijls samen zaten te praten schijnt voorbij.
Ik hoor je stem niet meer, maar toch zijn er geluiden die jouw woorden kunnen zijn.
Je was mild voor mensen , je pleitte altijd voor begrip voor anderen.

Mijn geloof was niet het jouwe, maar je was even ruimdenkend als ik
en zo zaten wij toch vaak opdezelfde golflengte.
Ik weet alvast dat je naam geschreven staat in Gods hand ...
en voor altijd in onze herinnering.

" Dood ben je pas als wij je zijn vergeten".
        
                                                                                       Fran.
                                                                              In memoriam Miel.