De luchthaven van Zaventem kreeg onlangs een andere naam. Het wordt van nu af aan "Brussels International Airport". Bruxelles National bleek niet veel succes te hebben. Brussels South in Charleroi is misschien nog niet helemaal ingeburgerd, maar voor het Brusselse statement waarschijnlijk wel een bron van inspiratie geweest. Heatrow, Schiphol, Roissy,Malpenza en zovele andere plaatsnamen, daar schijnt zich niemand aan te storen. Een eclave binnen het Vlaamse Zaventem zal het worden. Ze moeten toch ergens kunnen beginnen met "het" grote droombeeld van Brussel, dat zich over de ganse provincie Vlaams-Brabant zal strekken. 'k Ben benieuwd hoelang het gaat duren, voor de verkeersborden langs de Brusselse ring zullen aangepast worden. Het plaatselijke volksverhaal over het Meisje van Zaventem, verwerkt in een operette van Emiel Hullebroeck samen met de musicalproductie van 1999, naar aanleiding van het Van Dijck-jaar, in Zaventem, wordt nu opgenomen in de annalen van de 20ste eeuw.
In het land van Herve vindt je meerdere culinaire lekkernijen. Eén daarvan is de kaas, die er nog op traditionele en ambachtelijke wijze wordt bereid. Het rauwe kaasje wordt zorgvuldig meerdere malen per dag omgedraaid. Het rijpingsproces vindt plaats aan een temperatuur van 12/13°C. Na een tijdje zijn ze klaar om verpakt te worden in het klassieke papiertje. Klaar om ze te degusteren op een sneetje Ardens brood samen met een lepeltje Luikse stroop en een kop hete zwarte koffie.
In de jongensschool van Strombeek-Bever had ik het geluk een van de zovele pupillen te mogen zijn van meester Frans Debobbeleer.
Hij gaf jarenlang les in het derde en vierde leerjaar.
Op het einde van zijn carrière is hij schoolhoofd geworden met klas, zoals men dat in die tijd noemde.
Toen bestonden er nog graadklassen en konden de onderwijzers zonder moeite 40 jongens in toom houden. Nu worden de moeilijke gevallen en minder-taalvaardigen opgevangen in aparte groepjes en bestaan er geen graadklassen meer, de leerlingen van kleine schooltjes worden met de schoolbus naar een grote school gebracht met aan het hoofd een directeur, bijgestaan door administratieve cel.
Het was toen nog de tijd, dat men respect had voor de onderwijzers.
Nu worden ze getutoyeerd en met de voornaam aangesproken.
Aan Meester Dobbeleer heb ik niets dan goede herinneringen, hij was streng als het moest en hij had een helderklinkende stem.
Hij heeft er de Ts DTs ingehamerd.
Hij heeft ons leren hoofdrekenen, daarvoor moesten we gebruik maken van onze 2 armen, linkerarm voor de eenheden, met je rechterhand moest je de tientallen onthouden en ze daarna samenvoegen.
We rammelden de tafels van vermenigvuldigingen af van 1 tot 20, zonder enige aarzeling, althans de slimsten van de klas.
Voor de lessen natuurwetenschappen gebruikten we een speciaal schriftje, samengesteld uit een blaadje geruit papier, een dun kalkpapiertje en een blaadje tekenpapier.
Op het einde van het schooljaar hadden we een mooi schrift met tekst, tekeningen en schetsjes, over de wonderen van de natuur.
De man is overleden in 1961 en op zijn doodsprentje stond de volgende tekst: Als onderwijzer wist hij zijn jongens op te leiden in deugd en wijsheid en immer de genegenheid der familieën te verwerven.
Vandaag heb ik toevallig dit doodsprentje teruggevonden en kon ik het toch niet nalaten deze hommage te schrijven over mijn meester van weleer.
De laatste tijd duikt er weer een nieuwe ziekte op.
Elke vijftigplusser zal er wel eens mee te maken gehad hebben.
Moet je ook af en toe je toevlucht nemen tot een kattebelletje?
Je boodschappenlijst wordt zorgvuldig vooraf genoteerd, om maar niets te vergeten in de winkel?
Je kalender staat vol met afspraken, naar wie je zou moeten telefoneren, het werk dat nog dient gedaan te worden in de tuin enz. ..
Als naar je kinderen belt, dan is er wel altijd iets dat je vergeet te vragen, maar op het moment zelf kan je het je niet meer herinneren, dus noteer je best voor je belletje, wat je zeker niet mag vergeten, bvb een probleem met je PC.
Ik noem dit de ziekte van Aloïs.
Je zoekt naar iemands naam, maar het komt niet direct, het zit er wel in, maar het juiste schuifje gaat met enige vertraging open.
Op 11 november aanstaande, uitgerekend op feestdag van Sint Maarten, zal Sinterklaas de zendmast van de VRT in Sint Pieters Leeuw beklimmen, samen met zijn paard. Hij zal zijn actie voortzetten tot 5 december, als het moet. Zijn eis is kort en duidelijk : een definitieve verblijfsvergunning bekomen, zodat al dat geheibel van de laatste dagen voor altijd zou opgelost zijn. Zo zal hij geen rekening meer moeten houden met de komst van Sinte Maarten, de Kerstman, de Paashaas en binnenkort ook nog de Pompoenenboer van hallowien.
Het is zover, we hebben weer een nieuwe luchtvaartmaarschappij voor dit kleine landje. Eerst is Zaventem "Brussels Airport" geworden, Brussel Nationaal was een beetje oubollig geworden. In Melsbroek (?) werd met veel troelala het eerste pasgeschilderde vliegtuig van Brussels Airlines voorgesteld. Precies 5 jaar na de teleurgang van de oude tante Sabena. De klant heeft nu de keuze tussen een "Light" of een "Flex" behandeling. Veel succes toegewenst aan deze nieuwe creatie!
Begin november vertoefde ik tot vorig jaar in een diepteperiode van het jaar.
Dit had hoegenaamd niets te maken met Allerheiligen, de val van de bladeren of de overgang naar het winteruur.
Rond deze periode werd ik 9 jaar terug opgenomen in het ziekenhuis.
Op een vrijdag de 13de november werd er en hersentumor weggenomen.
Na een vijftal dagen kreeg ik het bezoek een oncoloog met het slechte nieuws, ik kon me al voorbereiden op een zware chemotherapie en daarna nog radiotherapie, om zeker te spelen.
Er werd gelukkig juist gespeeld of misschien gegokt, ik heb het op het nippertje gehaald.
Helaas kan de reclame van vrijdag 13, geluksdag mij niet bekoren om op de Lotto te spelen en probeer ik zoveel mogelijk het cijfer 13 te mijden.
Iedereen zal het wel vastgesteld hebben, de natuur staat helemaal op zijn kop. Vogeltjes fluiten bij dageraad er duchtig op los. Bijen proberen ergens nog een beetje nektar te vinden. Ligt de oorzaak van dit alles bij de opwarming van de aarde? Zouden we binnen enkele jaren niet meer in de file moeten staan om met zijn allen naar zee te gaan, om een beetje koelte op te zoeken? Misschien niet, want onze Noordzee zal dan tot in Brussel komen. Gedaan met tonnen zand aan te brengen langs de Willebroekse vaart voor Bruxelles-Plage.
In de vroegere jaren hadden we ook soms kapriolen in de natuur, toen lag de oorzaak volgens onze ouders en grootouders bij de vuiligheid die in de lucht werd geschoten, nu is Kyoto de boosdoener geworden. Ik heb me efkes bezig gehouden om enkele weerspreuken voor de maand oktober op te zoeken. Er is toch iets mis te zijn met sommige weerheiligen.
1 oktober - Met Remie, gère of nie, begint de winter.
7 oktober - Met Sergius, de winter begint.
9 oktober - St. Denijs, geeft ook wel eens ijs.
16 oktober - Sint Gallen, laat wel eens sneeuw vallen.
21 oktober - Het weer van St. Ursula, zo zal de hele winter zijn.
23 oktober - Op St. Severijn, kan het al winter zijn.
Waar is de tijd dat je voor 100 frank nog kon gaan tanken.
De prijzen van de benzine begonnen te stijgen.
Voor diezelfde 100 frank geraakte je al niet zo ver meer.
De pompist vroeg dan of hij hem vol deed of gewoonweg ne plain.
De benzine werd zo duur, dat de pompbediende verdween, want hij schaamde zich over de dure prijzen.
De banken hadden immers de bankkaart geïntroduceerd en aan de pomp werd er een kaartlezer geïnstalleerd, men hoefde enkel zijn kaartje in de gleuf te steken en zijn geheime code in te tikken.
De pompist, die er probeerde voor te zorgen dat hij een beetje drinkgeld kon opstrijken, door te stoppen juist voor er rond getal op de teller kwam, behoorde in een paar jaren tot de folklore.
Door de dure olieprijzen werd er massaal overgeschakeld naar de goedkopere diesel.
De automobilist had er wel geen rekening meegehouden dat onze ministers met lede ogen toezagen hoe de inkomsten voor de staat naar beneden gingen.
Verdorie, ze kwamen met supplementaire taksen voor de pinnen om het verlies aan belastingsgeld te compenseren.
Ik rijd nu ook met een zuinige dieselauto, de eerste maar waarschijnlijk ook de laatste, ons regenwater wordt immers van jaar tot jaar meer bezoedeld door het roet en het fijne stof.
Rij maar eens achter een Mercedes Diesel van 20 jaar oud en die al jaren niet meer op bezoek geweest is in de garage, je waant je precies in een steenkoolmijn.
Tijdens ons verblijf aan zee hebben we een maandabonnement genomen bij De Lijn.
We hebben de ganse kust afgetramd van De Panne tot Knokke, we gingen vis kopen in Nieuwpoort, een koffietje drinken in De Haan, een terrasje doen in Koksijde en te voet naar Middelkerke en terug met de tram naar Westende.
We kenden alle stopplaatsen al van buiten, Bredene Campings, Oostende Mediacenter, Middelkerke Krokodil, Lombardsijde Bad, Nieuwpoort kerk ..
Toevallig vandaag, lanceert minister Van Brempt een campagne voor meer hoffelijkheid in de bussen en trams van De Lijn.
Wel terecht, een 65plusser moet eerst zijn pasje ontwaarden en ondertussen glippen de scholieren hen voor en beginnen te GSM-en met hun voeten op de bank en hun zak ernaast .
Niet het minste respect voor de omas en opas.
Maak je een opmerking, dan wordt het geluid van de mp3-speler een beetje hoger gezet en wordt je smalend aangekeken.
Gedurende die ganse maand hebben we geen enkele controleur gezien.
Nu zullen er spotters uitgezet worden, waarschijnlijk met een fluovestje aan, om goed op te vallen.
De voorbije weken waren we met vakantie aan zee in Westende. We hadden een appartementje gehuurd op de zeedijk. De fietsers reden er duchtig op los op het vak voorzien voor de voetgangers. Als voetganger moet je soms op de kant springen om niet omver gereden te worden. Ondertussen moet je er op letten om de hondendrollen te vermijden. De gemeente geeft gratis plastiekzakjes om het vuile goedje op te ruimen, maar toch zijn er mensen die het maar normaal vinden dat hun hond zijn kakje doet en zonder schroom verder kunnen wandelen. Lieve mensen, stel je maar eens voor dat ik ook eens mijn kakje doe op jullie stoep en gewoon mijn broek terug optrek en verder ga zonder boe of bah. Op het strand is het niet beter gesteld, overal vindt je drollen: gele, bruine, in alle kleurtinten, in alle grootten en vormen: mooie torentjes alsof ze gespoten zijn door een chef-patissier en platte "koeiendashter".
Er gaat geen dag voorbij de laatste weken, of we krijgen ongevallen met vrachtwagens op de weg als hoofdpunt van de nieuwsberichtgeving op radio en TV. Monsterfiles worden veroorzaakt door een oliespoor op de weg. We zijn het stilaan al gewoon geraakt. Uren worden het verkeer opgehouden vooraleer de rijweg is schoon gespoten. De laatste dagen is de prijs van de ruwe olie in vrije val. Hopelijk staat deze prijsdaling niet in verband met het roekeloze gedrag van sommige chauffeurs die met hun vlam in de pijp over onze autostrades razen. Dan zullen de pompiers helaas nog veel oliesporen mogen wegspuiten. Wanneer komt er eindelijk eens meer controle van de wegenpolitie en blijft het niet langer bij woorden maar wordt er eens deftig opgetreden!
Het ouderwetse dakvenstertje van weleer is gedoemd om te verdwijnen. Als kind kreeg ik het met moeite geopend, ik moest op een klein verhoogje staan om naar buiten te kunnen kijken. Ik zag de kerktoren van het dorp en de huizen van de tegenoverliggende straat, die zo'n 250meter verder lag. Ik kon het uur lezen van de grote torenklok, zelfs bij nacht, de pastoor had bij of ander jubeleum beslist de klok te voorzien van gloeilampjes, hij had hiermee het Atomium van 1958 de loef afgestoken. Het dakvenstertje was de uitverkoren habitat van de spinnen. Die werden wel regelmatig verwijderd door mijn moeder met haar kobbejager. Nu zijn de kleine venstertjes vervangen door grote lompe dakvensters, de merknaam bedoelt eigenlijk "veel licht" en hitte in de zomer. Men wil altijd meer ruimte hebben, eerst een veranda, een tuinhuis en als men nog geen blijf weet met zijn spullen, wordt het een zolderkamer. Eens dat de kinderen buitenhuis zijn, worden het rommelkoten. Ik noem ze ook gluurvensters, je kan je buurman of vrouw onopgemerkt observeren vanachter een wazig gordijn, dat normaal voorzien is om de warmte buiten te houden.
Binnenkort verandert in België de voorrang van rechts regel.
Het was soms een verwarde boel, proberen je auto zolang mogelijk aan een kruispunt rijdende te houden, om maar je voorrang van rechts te kunnen behouden.
Binnenkort is het gedaan met deze behendigheidproef.
ALTIJD voorrang aan een voertuig dat van rechts komt!
Zelfs de fietser moet stoppen.
Maar let op, deze regel geldt niet voor de trams.
Vele automobilisten hebben de voorrangregel aan een rondpunt nog niet onder de knie en nu komt er dat nog bij.
Maar deze keer is het duidelijker en minder verwarrend.
Nu worden eindelijk alle voorrangregels geëuropeaniseerd en zullen onze buren met minder angst op het Belgische wegennet kunnen rijden.
Toevallig is vader's laatste koffiepot, vandaag opgedoken op onze zolder. De beurs was er echter niet meer bij. Eens of laat zal hij wel eens terecht komen op een rommelmarkt. Deze foto zal dan mijn laatste eerbetoon zijn. Samen met een stoel van mijn vrouw haar grootmoeder. Helemaal bekleed met mos. Een prachtig stilleven in onze tuin.
Over het koffiezetten van vroeger en nu. Vroeger maakte mijn vader-zaliger altijd de koffie thuis, zijn zoon heeft de traditie voortgezet. Nu gebeurt dit wel anders dan in de vorige eeuw. Thuis werd er immers koffie gemaakt in een beurs. De koffie werd eerst gemalen met de hand in een koffiemolen en gerecupereerd in het bakje. Ik mocht af en toe ook eens de koffie malen, met de koffiemolen tussen mijn benen, maar af en toe verpletterde ik mijn vel van mijn blote billen, ik begon dan te janken, kreeg een lap om mijn oren en het was gedaan met te draaien. De koffie werd dan in de beurs gedaan, samen met een beetje cichorei (frêut in het Westvlaams), en overgoten met kokend water, overal netjes verdeeld over het koffiemengsel. De koffiebeurs werd dagelijks geledigd en af en toe eens goed gewassen. Eens is het gebeurd dat de zak niet was geledigd voor we op vakantie gingen, het resultaat na 2 weken was een beschimmelde beurs die onmiddellijk in vuilbak vloog. Mijn vader stond altijd als eerste op en nam "den top" voor hem, mijn moeder en ik kregen dan een opgegoten brouwsel dat nog een beetje naar koffie smaakte. Als er bezoek kwam werd de beurs zelden gebruikt, dan was het koffie geserveerd in een filter, waarbij men geduldig moest wachten tot alles doorgelopen was, tenzij als het te lang duurde, dan werd het dekseltje omhoog getrokken met een koffielepeltje, met soms alle kwalijke gevolgen van dien. Over de evolutie over het maken van een kop koffie vandaag, kan ik kort zijn: het filterzakje van Melita, koffie is vooraf gemalen en vacuum verpakt, de koffiezetmachine, te bedienen met een knopje of zelfs met een timer, de rage van de Espresso-machine en de revelatie "de Senseo" met zijn tot vandaag, zojuist op het journaal vernomen, niet meer geoctrooieerde PADs van D.E
De oploskoffie lijkt zijn mooiste jaren gekend te hebben.
Koffie zonder koffie of Café HAG, déca(féiné) is voor als het een beetje laat op de avond geworden is en je vreest voor een slapeloze nacht, eerder veroorzaakt door een zware maaltijd en overdadig gebruik van alcohol.
De koffiemadame, zoals madame Arabelle, is vervangen door de koffiecorner waar je op elk moment van de dag een plastieken bekertje koffiesap kan gaan drinken. Waar zal het ooit ophouden?
Koffiezetten tussen de afwasrommel of ... Het neusje van de zalm
Ik heb vroeger altijd met "nafte" gereden.
Een positieve noot met dit slechte weer
