Aan alle lezers van deze blog, wens ik een nat en stormachtig Nieuwjaar toe, leef in vrede met iedereen en denk af en toe eens aan de mensen die het minder goed stellen dan wij, die in luxe leven maar soms ook nog durven te klagen.
Het valt wel op dat de brieven in die jaren tamelijk christelijk geïnspireerd waren, de tijd van de niet-confessionele Zedenleer bestond toen nog niet in de gemeentescholen van het platteland; toen nog werd immers elke dag begonnen met het morgengebed!
Het is zover, vanaf maandag 1 januari geldt een rookverbod in de Horeca.
De verstokte roker zal op oudejaarsavond om 23.55uur een laatste sigaretje kunnen opsteken in het restaurant, na middernacht kan hij zijn eerste rookstok van 2007 buiten gaan roken.
Weerom komt het verlies van banen op de proppen, men houdt het bij een verlies van 4500 arbeidsplaatsen, maar dat er per jaar 2500 personen ( ofte 7 per dag) overlijden aan de gevolgen van passiefroken, daar wordt niet veel rekening mee gehouden. Helaas maken al deze wetenschappelijke studies geen onderscheid tussen het personeel dat tewerkgesteld is in horeca samen met de waard achter de toog en de klanten.
Ondertussen is men al druk bezig met het zoeken naar allerlei foefjes om de nieuwe wet te omzeilen, we zouden anders niet in België wonen.
Via de media worden we overstelpt met jaaroverzichten. Politiekers bereiden de verkiezingen al voor, door allerlei charme-offensieven, ze duiken op in de massaal bekeken TV shows en spelletjes. Zij die het ganse jaar azijn pissen, tappen nu moppen aan de vleet. Amusement à volonté!
Ik heb deze keer een mini-weerstation gekregen als kerstgeschenk van mijn echtgenote. Zoals de meeste jaren kopen we onze kadootjes meestal samen, dat levert het minst problemen op. Nu zie ik hoe de buitentemperatuur evolueert tijdens de dag (met grafiekje), ik kan nu de weertendens bekijken, meer heb ik niet nodig om een gelukkig mens te zijn.
Oud-kolonialen denken soms met weemoed terug aan de mooie tijden in Kongo. Ze hadden boys die de lastige en vuile karweitjes voor hen opknapten. Ze antwoordden steevast "Oui Monsieur, oui Madame" maar na een half uurtje waren ze verdwenen om zich op een veiliger plaats te gaan verstoppen. Ik weet het trouwens maar van "horen zeggen". Maar wanneer Westvlamingen het over een boij hebben, bedoelen ze een trui, "doe maar ne warmen boij an, want tes koêd butn". Bij Cercle Brugge hebben ze een Frederik Boi in de ploeg. Hans de Booij, die zingt over zijn Annabel. Dus, in het vervolg toch opletten, om spraakverwarringen te vermijden.
We hadden thuis een prachtige zwarte kater, Mausie. Aanvankelijk had hij geen naam, maar een Duitse dame, die bij ons op bezoek was in 1958 om de Expo te bezoeken gaf hem prompt de naam Mausie en hij heeft hem altijd behouden. Zijn moeder was een witte Angorakat, met een klein zwart stipje op haar hoofd. Na een tijdje bleek onze Mausie van het mannelijk geslacht te zijn. Hij versierde al de katinnetjes uit de buurt en overal liet hij zijn geurspoor achter. Er werd besloten dat hij zou gekastreerd worden. In die tijd waren er nog geen dierenartsen voor kleine huisdieren zoals nu het geval is. Nu rijzen de dierenartsenpraktijken als paddestoelen uit de grond. Er was maar een uitweg toen, de veeartsenijschool in Kuregem (Anderlecht). Mijn moeder trok er alleen naar toe met de tram, onze Mausie scheen niet al te gelukkig te zijn om in een kooitje gestopt worden. Het was alsof hij wist wat er hem te wachten stond. Alles was goed verlopen en na een paar maanden werd hij een prachtige kater, de vrouwtjes kwamen hem opzoeken op ongepaste momenten en miauwden ons wakker. Helaas voor hem, hij kon de katinnetjes geen voldoening geven als het om de seks ging. Hij is 14 jaar geworden, mijn moeder heeft hem verzorgd tot op zijn laatste dag.
Een paar jaren terug hebben we met Radio 2 een reis gewonnen naar Spanje. Er werd ons toen een uitstap aangeboden door Thomas Cooknaar Jerez de la Frontera. Met onder andere een bezoek aan de kelders van Tio Pepe, er werd geproefd van de vele soorten Sherry samen met een uitgebreid buffet van allerlei lekkere Spaanse tapa's. Jean Bosco Safari die ons vergezelde, samen met Belle Perez, heeft er toen zijn eigen mogen handtekenen, zoals zoveel andere beroemdheden.
De artsen worden aangemaand om meer geneieke geneesmiddelen voor te schrijven, dit zou zovele miljoenen euro's besparen voor de patiënten. Dat neem ik wel met een klein korreltje NaCl. Mijn huisarts schrijft vaak een generiek medicamentje voor. Dat is prima, maar voor mijn apotheker wordt het stilaan een probleempje. Meestal is het produkt niet direct voorhanden, want het gamma is tegenwoordig zou uitgebreid, dat hij het dikwijls moet bestellen. De zogezegde besparing is al ruim verloren, ik mag nog eens terugkeren en terug de auto gebruiken. "Time is Money" en de naft is ook niet zo goedkoop meer.
Onze Italiaanse vrienden hebben zelf een alternatief gevonden voor Viagra, dus mannen, allen naar Italië voor een paar bollen Viagra-ijs
Deze morgen hoopten we zoals elk jaar, met 6 december, een paar kadootjes te vinden aan de haard. Helaas, het mocht niet wezen. Sinterklaas heeft ons vergeten. Na een telefoontje naar de hemel, dienst Public Relations, hebben we van een vriendelijke engelin vernomen dat de goede Sint ons niet vergeten was.
De reden lag bij waarschijnlijk bij de schouw. We hebben op onze schouw een Tira-Trek laten installeren in het begin van het jaaren Zwarte Piet had teveel problemen om er de grote pakken doorheen te wringen. De Engelin, Treesje Beesje, heeft ons wel verzekerd dat onze geschenken binnen de korst mogelijke tijd zullen bezorgd worden met Taxipost of een ander koerierbedrijf tijdens de dag. Dat noem ik nu eens service, bedankt Treesje Beesje
Die vlooi is 'n veel interessanter kreatuurtjie as wat 'n mens geneig sou wees om te dink. As hy byvoorbeeld aan die Olimpiese Spele sou kon deelgeneem het -- en so groot was soos 'n mens -- sou hy ongehoorde rekords opgestel het waarvan geen atleet stellig ooit eens sal droom nie!
De luchthaven van Zaventem kreeg onlangs een andere naam. Het wordt van nu af aan "Brussels International Airport". Bruxelles National bleek niet veel succes te hebben. Brussels South in Charleroi is misschien nog niet helemaal ingeburgerd, maar voor het Brusselse statement waarschijnlijk wel een bron van inspiratie geweest. Heatrow, Schiphol, Roissy,Malpenza en zovele andere plaatsnamen, daar schijnt zich niemand aan te storen. Een eclave binnen het Vlaamse Zaventem zal het worden. Ze moeten toch ergens kunnen beginnen met "het" grote droombeeld van Brussel, dat zich over de ganse provincie Vlaams-Brabant zal strekken. 'k Ben benieuwd hoelang het gaat duren, voor de verkeersborden langs de Brusselse ring zullen aangepast worden. Het plaatselijke volksverhaal over het Meisje van Zaventem, verwerkt in een operette van Emiel Hullebroeck samen met de musicalproductie van 1999, naar aanleiding van het Van Dijck-jaar, in Zaventem, wordt nu opgenomen in de annalen van de 20ste eeuw.
In het land van Herve vindt je meerdere culinaire lekkernijen. Eén daarvan is de kaas, die er nog op traditionele en ambachtelijke wijze wordt bereid. Het rauwe kaasje wordt zorgvuldig meerdere malen per dag omgedraaid. Het rijpingsproces vindt plaats aan een temperatuur van 12/13°C. Na een tijdje zijn ze klaar om verpakt te worden in het klassieke papiertje. Klaar om ze te degusteren op een sneetje Ardens brood samen met een lepeltje Luikse stroop en een kop hete zwarte koffie.
In de jongensschool van Strombeek-Bever had ik het geluk een van de zovele pupillen te mogen zijn van meester Frans Debobbeleer.
Hij gaf jarenlang les in het derde en vierde leerjaar.
Op het einde van zijn carrière is hij schoolhoofd geworden met klas, zoals men dat in die tijd noemde.
Toen bestonden er nog graadklassen en konden de onderwijzers zonder moeite 40 jongens in toom houden. Nu worden de moeilijke gevallen en minder-taalvaardigen opgevangen in aparte groepjes en bestaan er geen graadklassen meer, de leerlingen van kleine schooltjes worden met de schoolbus naar een grote school gebracht met aan het hoofd een directeur, bijgestaan door administratieve cel.
Het was toen nog de tijd, dat men respect had voor de onderwijzers.
Nu worden ze getutoyeerd en met de voornaam aangesproken.
Aan Meester Dobbeleer heb ik niets dan goede herinneringen, hij was streng als het moest en hij had een helderklinkende stem.
Hij heeft er de Ts DTs ingehamerd.
Hij heeft ons leren hoofdrekenen, daarvoor moesten we gebruik maken van onze 2 armen, linkerarm voor de eenheden, met je rechterhand moest je de tientallen onthouden en ze daarna samenvoegen.
We rammelden de tafels van vermenigvuldigingen af van 1 tot 20, zonder enige aarzeling, althans de slimsten van de klas.
Voor de lessen natuurwetenschappen gebruikten we een speciaal schriftje, samengesteld uit een blaadje geruit papier, een dun kalkpapiertje en een blaadje tekenpapier.
Op het einde van het schooljaar hadden we een mooi schrift met tekst, tekeningen en schetsjes, over de wonderen van de natuur.
De man is overleden in 1961 en op zijn doodsprentje stond de volgende tekst: Als onderwijzer wist hij zijn jongens op te leiden in deugd en wijsheid en immer de genegenheid der familieën te verwerven.
Vandaag heb ik toevallig dit doodsprentje teruggevonden en kon ik het toch niet nalaten deze hommage te schrijven over mijn meester van weleer.
De laatste tijd duikt er weer een nieuwe ziekte op.
Elke vijftigplusser zal er wel eens mee te maken gehad hebben.
Moet je ook af en toe je toevlucht nemen tot een kattebelletje?
Je boodschappenlijst wordt zorgvuldig vooraf genoteerd, om maar niets te vergeten in de winkel?
Je kalender staat vol met afspraken, naar wie je zou moeten telefoneren, het werk dat nog dient gedaan te worden in de tuin enz. ..
Als naar je kinderen belt, dan is er wel altijd iets dat je vergeet te vragen, maar op het moment zelf kan je het je niet meer herinneren, dus noteer je best voor je belletje, wat je zeker niet mag vergeten, bvb een probleem met je PC.
Ik noem dit de ziekte van Aloïs.
Je zoekt naar iemands naam, maar het komt niet direct, het zit er wel in, maar het juiste schuifje gaat met enige vertraging open.
Op 11 november aanstaande, uitgerekend op feestdag van Sint Maarten, zal Sinterklaas de zendmast van de VRT in Sint Pieters Leeuw beklimmen, samen met zijn paard. Hij zal zijn actie voortzetten tot 5 december, als het moet. Zijn eis is kort en duidelijk : een definitieve verblijfsvergunning bekomen, zodat al dat geheibel van de laatste dagen voor altijd zou opgelost zijn. Zo zal hij geen rekening meer moeten houden met de komst van Sinte Maarten, de Kerstman, de Paashaas en binnenkort ook nog de Pompoenenboer van hallowien.
Ik heb deze keer een mini-weerstation gekregen als kerstgeschenk van mijn echtgenote. 
