In een poll op Seniorennet wordt er gepeild naar het luistergedrag van de Senioren.
Een meerderheid, een ruime 50% luistert naar Radio 2.
Ik koester een stille hoop, dat muziekprogrammamakers van deze zender af en toe eens naar Seniorenweb kijken en misschien in het vervolg meer rekening zullen houden met hun muziekkeuze.
De gekozen muziek hoort soms meer bij zenders zoals Radio Donna en Studio Brussel.
Ik ben de eerste om alles niet af te breken, Radio 2 brengt heel veel goede programmas die best te genieten zijn door 50-plussers, maar ze worden eerder schaars de laatste jaren.
Bijna elke dag sakker ik wel eens op Rudy Demotte, minister van de volksgezondheid.
Zijn aanmaning en zelfs verplichting om generische geneesmiddelen te laten voorschrijven door de huisartsen, hangt me soms de keel uit.
Al die pilletjes lijken op elkaar, ze zijn wit of vaalgeel en zijn allemaal rond.
Geen cadeau dus voor de slechtzienden onder ons.
Als je een beetje te hard op de blisterverpakking drukt, vallen ze uiteen in gruizelementen, zo heb ik mijn twijfels over de samenstelling van het geneesmiddel, een oud Vlaams gezegde zegt immers goedkoop is slechte koop.
Maar waarschijnlijk zal er wel iemand goed bij varen:
De minister?
De ziekenkas?
De farmaceutische nijverheid?
De huisarts wordt overstelpt met het aanbod van deze nieuwe medicijnen en geraakt er soms niet aan uit.
En de apotheker schakelt stilaan over naar een levering Just in time en mag telkens een nieuwe leverancier beginnen te zoeken.
Ik zal dus niet de enige zijn die sakkert op de Rudy.
Niettegenstaande de vele clipjes op onze Vlaamse zender en promoties op de radio, zijn we niet goed genoeg bevonden om mee te mogen doen aan de finale.
Geen twelve points helaas.
Wat zou je willen, alles wat maar enigszins naar België ruikt, wordt in de EU verguisd.
Het zou allemaal de schuld van Brussel zijn dat het leven zo duur geworden is in Europa, spijts de invoering van de euromunt.
De mensen in het buitenland, en wij ook trouwens, zien met lede ogen naar het gebras met geld in de Europese Instellingen.
Als je een Engelsman of een Italiaan ontmoet in het buitenland, dan merk je dikwijls dat een Belg gelijkgesteld wordt met de man of vrouw die in hun portemonnee zit.
Dus, weer geen finale, noch in het liedjes circus, noch in het voetbal.
Het huis langs de rechtse kant behoorde toe aan een koppel dat in Kongo verbleef in de gloriejaren van het Belgische kolonialisme.
Om de zoveel jaren kwam de familie terug naar het thuisland voor een paar maanden, de eerste keer had de man zijn grote Amerikaanse slee meegebracht met de boot via Antwerpen. Vader, moeder en de kleine dochter waren zo fier als een gieter als de auto uit de garage werd gehaald om er een ritje mee te maken. Alle kinderen uit de straat hadden dolgraag eens willen meerijden, maar nee, dan kon niet, we werden blijkbaar gelijkgesteld met de negertjes in Afrika.
Bij hun volgende terugkeer naar het moederland, was de Amerikaanse slee ingeruild voor een nederig Volkswagen Kevertje, de beginnende teleurgang van de mooie tijden.
Mijn vader zou volgens de koloniaal in kwestie onterecht een stukje van 0,1 m2 gebruikt hebben van zijn muur, mitoyen. De man was zelfs zo razend, dat hij er niets beter op gevonden had dan de vrederechter er bij te halen. Mijn vader heeft dan maar 1100 oude Belgische franken betaald om in regel te zijn. Maar de verhouding tussen mijn vader en de koloniaal is altijd koel gebleven.
Tijdens hun verblijf in Kongo, was het huis bewoond door iemand van Madame haar familie, heel sympathieke Brusselaars, maar telkens weer als de familie terugkwam, waren ze verplicht ergens anders onderdak te vinden op een klein appartementje in Laken.
Dan kwam de definitieve terugkeer naar huis, eerst moeder en dochter en een paar jaar later de vader.
Ze zijn er blijven wonen tot voor kort, de man heeft zijn laatste rustplaats gevonden in het columbarium in Strombeek, niet zover verwijderd van mijn moeder.
Naast de netten woonde een Franstalige familie, met veel kinderen, van alle leeftijden.
Ik hoorde ze af en toe in de tuin spelen met veel rumoer, ik verstond er niets van maar ze hadden veel plezier en af en toe zat het er eens duchtig op.
Vader werkte in een of andere overheidsinstelling, hij keek altijd stuur en streng en moeder was een vriendelijk madamtje die af en toe eens met mijn mama een praatje sloeg, ze was de goedheid in persoon.
Maar ik had geen contact met de familie, hoewel, tot op een dag dat ik aan mijn mama vroeg om eens te mogen gaan spelen.
Maar hoe moest ik dat gaan vragen, mijn mama leerde me toen mijn eerste zinnetje in het Frans: Bonjour, est-ce que je peux venir jouer?
Ik ging met een klein hartje aan de deur bellen, er weerklonk een schelle luide bel, het leek wel dat ik aan een kasteeldeur of aan een kloosterdeur belde.
Ik hoorde stemmen in de gang en mijn hart begon nog harder te bonzen.
De deur ging open en de mevrouw des huizes zei: Bonjour en ik declameerde trots mijn zinnetje in het Frans, ze bleek het begrepen te hebben, want ze antwoordde: Bien sur mon petit gars, entre seulement. Oef, ik was binnen geraakt. De kinderen waren heel blij met hun nieuw Vlaams speelkameraadje.
De jongens hadden een elektrische speelgoedtrein en de meisjes speelden in een keukentje met alles er op en eraan.
Hoe we elkaar verstonden herinner ik me niet meer, maar waarschijnlijk ging mijn kennis van de Franse taal er fors op vooruit.
Op een zondagnamiddag werd ik zelfs eens uitgenodigd op een feestje van de Franstalige scouts op de Heysel in Laken, met onder andere een optreden van een overbuur die allerlei goocheltruckjes uitvoerde op de scène, dit was zonder woorden te begrijpen maar voor de rest van het optreden was mijn kennis van de Franse taal nog niet voldoende genoeg.
De laatste en ook de volgende dagen hou ik een grote kuis in al mijn schrijfsels, gepubliceerd in dit Blog. Het is me toevallig opgevallen dat telkens wanneer ik iets wijzig in mijn blog dit beschouwd wordt als "recent bijgewerkt", dit klopt maar denk nu niet dat ik elke keer een gloednieuw artikeltje heb geschreven, ekskuus hiervoor !!!!! Met het warme weer van de laatste dagen staat mijn inspiratie maar op een laag pitje.
In de loop der jaren, werden er nieuwe huizen bijgebouwd.
Toen was het acetyleenlassen nog niet zo bekend.
Telkens er een nieuw huis werd gebouwd, diende men het gebouw aan te sluiten aan het waternet en aan de gasleiding. Stalen en loden buizen dienden aan elkaar gelast en gebogen te worden.
Dit gebeurde met cokes, die in een metalen korf opgewarmd werden tot een roodgloeiend vuur, vergelijkbaar met de huidige staalovens .
Wanneer de mannen van de Gaz en het Water in de namiddag klaar waren met hun werk, werden de nog gloeiende cokes uitgekieperd op de zijkant van de straat en gedoofd met water en aarde.
Pajjke kwam dan vlug naar buiten met een kolenschopje en een emmer om de gedoofde cokes te recycleren, deze werden dan nog gebruikt in de kolenkachel, gemengd met de gewone antracietkolen gaven ze nog behoorlijk wat hitte af, zodat de Leuvense stoof er gloeiend rood van stond.
Op een dag dat Pajjke niet zo goed uit de voeten kon, had mijn moeder het aangedurfd om de resten van de cokes te gaan opscheppen voor te gebruiken in onze Feu continu.
Hierop schoot Mariakke naar buiten en beschuldigde mijn moeder van diefstal, ze werd in het Lembeeks voor alles en nog wat verweten.
Gelukkig voor mijn moeder: ze snapte er niet veel van, het was de eerste burenruzie, maanden werd er niet meer gesproken tegen ons.
Het had wel zijn voordelen: we waren een tijdje verlost van hun gezaag.
Aangezien we in een rijhuis woonden, hadden we twee buren.
Aan de linkerkant woonden de Netten, bijnaam, bedacht door mijn moeder, waarom ???? Een vader Pajjke, papa op zijn Lembeeks, Lembeek bekend om zijn zattekesprocessie op paasmaandag, woonde er samen met zijn dochter Mariake, een oude jonge dochter die na de dood van Majjke voor haar vader is blijven zorgen. Achteraf hebben we vernomen dat Mariakke gescheiden was, haar man gaf haar regelmatig een pak slaag als hij dronken thuis kwam en dan zat er niets anders op dan terug te keren naar haar ouders.
Op zon- en feestdagen kwam er een andere dochter, Jeanne, naar huis om alles te komen controleren. Ze was de Chef-Tut en gaf op zondagavond haar directieven voor een ganse week aan Pajkke en haar zuster.
Ze diende bij nen doktoor in Lembeek, meestal deed ze de reis met de boerentram tot in Halle en dan verder naar Lembeek. Af en toe bracht den doktoor haar naar Strombeek met een sjieke automobiel.
Mariakke en Jeanne hadden ook nog een broer, die ook in Strombeek woonde in de Avenue Privée, sinds lang is de naam veranderd in Treft. Maar ze lagen in ruzie met hun broer.
In de leefkamer hing er een oude familiefoto met vader, moeder en de drie kinderen, maar over de broer was er een bloem geplakt, zoals de sterretjes die aangebracht waren op het bloot vrouwelijk snoepgoed op de fotos van de cinemas van licht allooi.
In een halve eeuw is er veel veranderd, het kan tegenwoordig niet bloot, bloter en blootst zijn.
Zo waren ze niet meer verplicht het aanschijn van de verdoemde zoon en broer te aanschouwen.
Bij de netten hadden ze een televisie aangeschaft en af en toe mochten we ook eens gaan kijken naar Brussel Frans, in die momenten liep er een serie Le Saint met Roger Moore in de hoofdrol, zelfs in wit-zwart was de man heel populair bij de dames.
Ze hadden een kleine tuin met dahlias en op een klein gedeelte werden er elk jaar opnieuw uien en sjalotten gekweekt. In de lente werden ze gemest op natuurlijke wijze, sorry voor de gevoelige lezer, ze deden hun behoefte een paar dagen in pispot en dit brijtje werd gedurende een tijdje bijgehouden om te laten rijpen, zoals bij de bereiding van Lambick, en werd dan verdund met water in een oude melkkan en over het plantgoed gegoten. Tijdens die periode kon mijn moeder haar was niet buiten hangen of anders kregen onze lakens en het ondergoed een viezelijk geurtje mee.
Tussen onze beide achterkoertjes hadden ze betonnen platen laten zetten, zodat ze niet gestoord konden worden in hun privacy. Af en toe werd ik luidop verwenst van achter het muurtje omdat ik een kwajongensstreek had uitgehaald, want van boven in een slaapkamer werd alles nauwgezet geobserveerd wat er zich allemaal in onze tuin afspeelde. Het rolluik dat half opgetrokken was, wees er op dat ze aan het spioneren waren.
Mijn vader had een haag met thuja aangeplant om de saaie grijze muur weg te stoppen, maar als er zich maar een takje doorkwam, werd het prompt weggeknipt.
Ik heb vanaf mijn derde levensjaar tot ik gehuwd ben, dat is zo ongeveer 21 jaar in dezelfde straat gewoond in Strombeek, de vele Franstaligen die er toen al woonden zochten tevergeefs naar een vertaling in het Frans van de straatnaam. Ze suggereerden: Richeval, maar gelukkig heeft het nooit aangeslagen. Een nieuwe wijk in Koningslo-Vilvoorde werd in diezelfde periode prompt Beauval gedoopt, waar de wijk officieel Het Voor heette.
De toenmalige Burgemeester van Vilvoorde had immers er niets beters opgevonden dan de gronden te laten verkavelen door Brusselse immobiliakantoren die de franstaligen naar Het Voor lokten.
Enkele jaren later, ontpopte diezelfde Meneer Gelders zich als één van de Rode Leeuwen die de verfransing in deVlaamse Rand wilden tegenhouden. Helaas het kwaad was geschied.
Het huis staat er nog altijd en is al een paar keren doorverkocht, sinds mijn moeder het verkocht heeft. Eindelijk zijn de buitenramen en voordeur, vervangen door PVC, het werd zo stilaan tijd, want toen ik er nog woonde waren ze al in een erbarmelijke staat en zullen er kilos witte verf alles samengehouden hebben.
Het is nog altijd dezelfde kalme straat gebleven zoals in mijn jeugdjaren.
Vele buren zijn ondertussen overleden en de meeste huizen zijn doorverkocht.
De straat was aanvankelijk een smalle doodlopende weg met assesteentjes , niet zo plezant als je er op viel met blote knieën, ellebogen en met je gezicht.
In verschillende fases werd de straat gebetoneerd en doorgetrokken.
Af en toe kan ik het toch niet laten om er even voorbij te rijden en kan ik vast stellen dat de gemeente Strombeek constant verandert en de weinigen die ik nog ken, zijn veranderd, ouder en dikker geworden.
Onze ministers hebben eindelijk de Toverformule gevonden om de begroting te laten kloppen.
Zoals eeuwen terug, toen de alchemisten probeerden, in donkere laboratoria het edele goud te maken uit lood, werd er in Leuven, tussen een Insalata di Mare en een koele pint Stella, een middel gevonden om via een chemische reactie, aan centen te geraken.
Al wat maar enigszins iets te maken heeft met de CO2 uitstoot wordt extra belast, plastic zakjes en folies moeten nu mee helpen om een fameuze duit in het blauwe zakje te brengen.
Het is alsof ik maar een paar jaartjes terug, Abraham heb gezien.
De tijd vliegt sneller dan het geluid, nu staat Isaak aan mijn voordeur.
60 worden biedt niets dan voordelen zoals geschreven staat in bovenstaand boekje uitgegeven bij de Centrale Uitgeverij Deltas.
k Ben benieuwd, men zal me het bvb. niet kwalijk nemen, als ik al iets vergeet en rimpels en grijs haar staan heel charmant, magere troost, maar gelukkig wordt er niet teveel aandacht gewijd aan de kwaaltjes en ongemakjes die beginnen bij je zestigste.
La vie commence à soixante ans Quand on la connaît mieux qu'avant Et que l'on a appris par cur Tous les raccourcis du bonheur La vie commence à soixante ans Quand on peut prendre enfin le temps De répondre aux questions qu'on pose De s'approcher plus près des choses
We zijn er bij wonder in geslaagd een kleine kerststerretje al drie keer te laten overwinteren, zonder bijzondere zorgen, zoals soms aangegeven wordt in boeken en tijdschriften.
Het plantje werd aangekocht met de kerst van 2004, het minikerststerretje was amper een paar centimeter groot en is nu uitgegroeid tot een kleine struik van bijna een halve meter hoog.
Binnenkort, als de nachten niet te fris meer zijn, wordt hij buitengezet en kan hij weer in volle glorie verder groeien.
Zoveelste klacht over vliegtuiglawaai in de Noordrand
Voor de zoveelste keer heb ik onderstaand mailtje gestuurd naar de Ombudsman van Airportmediation
De laatste weken hebben we enorm veel te klagen van overvliegende vliegtuigen, zowel tijdens nacht, de vroege ochtenduren en de avond, kortom de ganse dag.
Om 7 uur 's morgens heb ik angst dat er eens kop-staart aanvlieging gaat gebeuren, ongelooflijk als ik dit allemaal hoor.
Trillende glazen in de kast zijn dagelijkse kost.
Met moeite hoort men soms het radionieuws in de ochtenden het TV-nieuws 's avonds.
Dit wordt stilaan ondraaglijk, Trop is Teveel, dixit VDB.
Naar het schijnt zouden de jonge moedertjes en zelfs veel volwassenen niet goed weten hoe en waar ze een zetpil (suppositoire) moeten zetten.
Meer en meer huisdokters en diensten van de spoedgevallen stellen vast dat niet gebeurd volgens de regels der kunst.
Weinigen weten immers dat een zetpil moet toegediend worden met platte kant naar boven gericht. Velen proberen vruchteloos het suppoke met het puntje in de aars te duwen.
Immers is de vorm van een zetpil zo ontworpen, dat door de werking van de sluitspier ze zonder problemen binnengeschoten wordt.
Blijkbaar weet men ook niet goed waar de suppo moet aangebracht, oren en neuzen zouden bij de favorieten behoren.
Is het een gemis van informatie op de bijsluiter, ik vrees van wel.
Het derde Huis van de Toekomst is onlangs officieel geopend en van vandaag af toegankelijk voor het grote publiek.
Het gebouw is gelegen langs de Indringersweg in Vilvoorde.
Gemakkelijk bereikbaar langs de Brusselse Ring, een brede avenue wordt hier wel onterecht een weg genoemd.
Deze weg loopt ergens dood in de velden en je hebt er een prachtig zicht op de Japanse Toren.
Raar maar waar, deze weg werd aangelegd in 1958, jaar van de Expo. Hij zou de verbinding moeten gemaakt hebben met officiële Camping van de Expo, die gelegen was in het park van de 3 Fonteinen in Vilvoorde.
Toen was er nog geen sprake van de Ring, de overbrugging van het kanaal van Willebroek was immers de grote hindernis en niemand had ooit kunnen denken dat er in Vlaanderen een commerciële zender zou komen: VTM. De weg liep dus rechtstreeks naar het Domein van de 3 Fonteinen, één van vele groene longen in Vilvoorde.
Helaas heeft de aanleg van de Indringersweg niet veel nut gehad.
De Stad Brussel had geen geld om de aansluiting te maken tot aan de Heysel, een investering voor niets dus van de stad Vilvoorde.
Nochtans was de camping altijd druk bezet en is tot voor een tiental jaren blijven voortbestaan, het park ligt langs een invalsweg naar het centrum van Brussel.
In mijn fotoalbum heb ik onlangs nog vele fotos gevonden van Expo 58, ze zijn gemaakt met mijn eerste fototoestel van het merk Bella, aangekocht in een fotozaak in Brussel, La Camera in de Schildknaapstraat. In die tijd kon je nog zonder problemen je auto kwijt in het centrum Brussel.
Meestal druppelt het in Brussel als het regent in Parijs.
Deze keer schijnt de zon in Parijs.
De regen valt met bakken uit lucht in Londen en gaat het wellicht regenen in Brussel.
Onze hoofdstad wil maatregelen treffen om het verkeer uit de stad te bannen.
Men zou de oude stadspoorten in ere willen herstellen en wat er nog van overblijft vervangen door tolhuisjes.
Eerst de wegentaks van 60 euro, die ondertussen op sterven na dood is.
Nu duikt weer eens een nieuw voorstel op.
Tolrijden zoals in Londen. Het verkeer in Brussel kan je toch niet gaan vergelijken met dat van een grootstad als Londen.
De auto uit de stad en allemaal de Metro in, samengeperst zoals in een sardienendoosje en met het risico dat je aangerand wordt met een messteek in je buik of dat je portefeuille gerat wordt.
Tot wat een misplaatste grap allemaal leiden of lijden kan.
Gisteravond werd er in de aankomsthall van de luchthaven van Zaventem, een verdacht pakje opgemerkt.
Er heerste onmiddellijk een chaos in het ganse gebouw.
Reizigers werden van hier naar daar gestuurd en overal geblokkeerd. Niemand wist wat er aan de hand was, hier en daar werd er geprotesteerd, maar op zon momenten zie je niemand van het personeel om je te helpen.
Gouverneur De Witte van Vlaams-Brabant erkent dat er iets schort en roept BIAC op het matje
De toestanden van verwarring en boze passagiers hebben we bij het faillissement van Sabena ook al meegemaakt, maar zonder veel erg.
Gelukkig bleek alles voor niets geweest te zijn. Stel je eens voor, dat het pakje wel vol explosieven zat, dan zaten ze allemaal als ratten in de val.
Met zon wirwar van kilometerslange gangen en verschillende Gates kan dat niet anders.
Verleden jaar, bij onze terugkomst, om 2uur in de nacht, vanuit Lanzarote moest het vliegtuig van Thomas-Cook om praktische reden, landen aan een gate van een Niet-Schengen land.
Het was helemaal geen lachertje om nadien je bagage te gaan oppikken aan de bagageband, met veel vertraging, in de aankomsthall van de Schengenlanden.
Trek uw plan maar alleen en het had niet veel gescheeld of we mochten over de tharmac lopen om onze bagage gaan zoeken.
Het is hoogtijd dat de gouverneur ingrijpt!
De tube tandpasta of het flesje parfum in je handbagage zullen het ook wel niet maken zeker.
Binnenkort zullen de mannen geen broeksriem meer mogen dragen en zullen schoenen met veters ook al niet meer kunnen.
