Het ouderwetse dakvenstertje van weleer is gedoemd om te verdwijnen. Als kind kreeg ik het met moeite geopend, ik moest op een klein verhoogje staan om naar buiten te kunnen kijken. Ik zag de kerktoren van het dorp en de huizen van de tegenoverliggende straat, die zo'n 250meter verder lag. Ik kon het uur lezen van de grote torenklok, zelfs bij nacht, de pastoor had bij of ander jubeleum beslist de klok te voorzien van gloeilampjes, hij had hiermee het Atomium van 1958 de loef afgestoken. Het dakvenstertje was de uitverkoren habitat van de spinnen. Die werden wel regelmatig verwijderd door mijn moeder met haar kobbejager. Nu zijn de kleine venstertjes vervangen door grote lompe dakvensters, de merknaam bedoelt eigenlijk "veel licht" en hitte in de zomer. Men wil altijd meer ruimte hebben, eerst een veranda, een tuinhuis en als men nog geen blijf weet met zijn spullen, wordt het een zolderkamer. Eens dat de kinderen buitenhuis zijn, worden het rommelkoten. Ik noem ze ook gluurvensters, je kan je buurman of vrouw onopgemerkt observeren vanachter een wazig gordijn, dat normaal voorzien is om de warmte buiten te houden.
Binnenkort verandert in België de voorrang van rechts regel.
Het was soms een verwarde boel, proberen je auto zolang mogelijk aan een kruispunt rijdende te houden, om maar je voorrang van rechts te kunnen behouden.
Binnenkort is het gedaan met deze behendigheidproef.
ALTIJD voorrang aan een voertuig dat van rechts komt!
Zelfs de fietser moet stoppen.
Maar let op, deze regel geldt niet voor de trams.
Vele automobilisten hebben de voorrangregel aan een rondpunt nog niet onder de knie en nu komt er dat nog bij.
Maar deze keer is het duidelijker en minder verwarrend.
Nu worden eindelijk alle voorrangregels geëuropeaniseerd en zullen onze buren met minder angst op het Belgische wegennet kunnen rijden.
Toevallig is vader's laatste koffiepot, vandaag opgedoken op onze zolder. De beurs was er echter niet meer bij. Eens of laat zal hij wel eens terecht komen op een rommelmarkt. Deze foto zal dan mijn laatste eerbetoon zijn. Samen met een stoel van mijn vrouw haar grootmoeder. Helemaal bekleed met mos. Een prachtig stilleven in onze tuin.
Over het koffiezetten van vroeger en nu. Vroeger maakte mijn vader-zaliger altijd de koffie thuis, zijn zoon heeft de traditie voortgezet. Nu gebeurt dit wel anders dan in de vorige eeuw. Thuis werd er immers koffie gemaakt in een beurs. De koffie werd eerst gemalen met de hand in een koffiemolen en gerecupereerd in het bakje. Ik mocht af en toe ook eens de koffie malen, met de koffiemolen tussen mijn benen, maar af en toe verpletterde ik mijn vel van mijn blote billen, ik begon dan te janken, kreeg een lap om mijn oren en het was gedaan met te draaien. De koffie werd dan in de beurs gedaan, samen met een beetje cichorei (frêut in het Westvlaams), en overgoten met kokend water, overal netjes verdeeld over het koffiemengsel. De koffiebeurs werd dagelijks geledigd en af en toe eens goed gewassen. Eens is het gebeurd dat de zak niet was geledigd voor we op vakantie gingen, het resultaat na 2 weken was een beschimmelde beurs die onmiddellijk in vuilbak vloog. Mijn vader stond altijd als eerste op en nam "den top" voor hem, mijn moeder en ik kregen dan een opgegoten brouwsel dat nog een beetje naar koffie smaakte. Als er bezoek kwam werd de beurs zelden gebruikt, dan was het koffie geserveerd in een filter, waarbij men geduldig moest wachten tot alles doorgelopen was, tenzij als het te lang duurde, dan werd het dekseltje omhoog getrokken met een koffielepeltje, met soms alle kwalijke gevolgen van dien. Over de evolutie over het maken van een kop koffie vandaag, kan ik kort zijn: het filterzakje van Melita, koffie is vooraf gemalen en vacuum verpakt, de koffiezetmachine, te bedienen met een knopje of zelfs met een timer, de rage van de Espresso-machine en de revelatie "de Senseo" met zijn tot vandaag, zojuist op het journaal vernomen, niet meer geoctrooieerde PADs van D.E
De oploskoffie lijkt zijn mooiste jaren gekend te hebben.
Koffie zonder koffie of Café HAG, déca(féiné) is voor als het een beetje laat op de avond geworden is en je vreest voor een slapeloze nacht, eerder veroorzaakt door een zware maaltijd en overdadig gebruik van alcohol.
De koffiemadame, zoals madame Arabelle, is vervangen door de koffiecorner waar je op elk moment van de dag een plastieken bekertje koffiesap kan gaan drinken. Waar zal het ooit ophouden?
Koffiezetten tussen de afwasrommel of ... Het neusje van de zalm
Ik heb gisterenavond nog eens het interview met Yves Leterme in Libération goed nagelezen. Zo erg was het nu ook niet. Het was alsof we voor een burgeroorlog stonden volgens "La Libre" en konsoorten. Dat meneer Leterme beweert dat de frankofonen niet in een intelectuëlestaat verkeren om Nederlands te (willen) leren kan ik beamen.
Mevrouw Onckelinckx, Lolo pour les intimes en blunderminister van justitie, kan geen treffelijke zin in het Nederlands uitspreken, niettegenstaande dat haar vader Marcel, een uitgeweken Limburger, nog altijd plat Limburgs spreekt in zijn stamcafé in Flemalle, waar hij trouwens vroeger burgemeester is geweest.
De burgemeester van Charleroi is Van Cau, ... Van Cauwenbergh is veel te moeilijk om uit te spreken door een Waal.
Ik had vele Waalse collega's, een van hen, die in Sterrebeek woonde, heeft me ooit toevertrouwd dat hij maar één keer in het jaar probeerde Flamand te spreken. Het was de dag dat hij bij zijn belastingscontroleur moest komen om zoveel mogelijk beroepsonkosten binnen te kunnen brengen. Als het maar opbrengt!
En dan nog "Le Comble" (het toppunt), als je Nederlands wenst te leren dan wordt het hoog volk van ons landeke voor twee weken naar Spa gestuurd! Ik heb altijd gehoord dat Spa een kuuroord was, waar de franstalige bourgeoisie zich kwam laten verwennen.
"Een dikke bravo echter voor Yves, mijn kinesist die mij al jaren onder handen neemt. Hij is van huize Franstalig maar spreekt perfect Nederlands. Hij is van nul begonnen en heeft via zijn echtgenote en vrienden onze taal geleerd. Hij staat altijd open om iets bij te leren en bezit zeker de intellectuële bagage waarvan sprake hogerop." Waar een wil is, is een weg.
Onze minister-president schudt de Waalse haantjes wakker in hun kot.
Al wat maar Waals of frankofoon is, trekt ten strijde tegen Yves Leterme, die zijn voet zou gezet hebben op het voortbestaan van België.
Malheur Quelle honte Il ose Horreur Terreur .
Ze vinden niet genoeg superlatieven.
Franstaligen in de Brusselse rand, met hun burgemeesters op kop, spreken nu ineens wel een inheems taaltje dat voor Vlaams zou moeten doorgaan: ik van heu... een beet van dit en dat. Ze profiteren ondertussen van al de voordelen die Vlaanderen hun biedt.
Tijdens de tweede wereldoorlog beweerden vele Franstaligen, die in de Duitse werkkampen verbleven, dat ze Vlaming waren.
Al diegenen die een Vlaamsklinkende familienaam hadden probeerden te genieten van dezelfde gunsten, die de Duitsers aan de Vlamingen gegeven hadden (?).
Het scenario herhaalt zich na zoveel jaren.
Vloms spreken als het in hun eigen voordeel maar draait.
Proficiat Hyacynth, het is je naamdag vandaag. In veronderstel dat er maar weinig personen zullen zijn, die dit berichtje zullen lezen, die de mooie voornaam Hyacinth hebben meegegregen van hun ouders. Het zou kunnen zijn dat je familie van Polen afkomstig zou zijn, maar verder zie ik geen reden om je zoon met deze naam door deze moderne wereld te sturen. Alhoewel op het Atheneum van Koekelberg was er een Hyacinth T., hij was de econoom van de school en af en toe nam hij de taak van studiemeester op zich. Een man met een streng gelaat, zware baardgroei en vlijmscherpe stem. We bibberden al wanneer hij in het klaslokaal binnenkwam. Hij deelde strafstudies uit, alsof ze in solden of uitverkoop waren.
God wordt geprezen in de bijbel voor zijn Goedertierenheid en Gestrengheid.
Misschien had onze Hyacynth misschien een goed hart buiten de school, maar dan toch geen peperkoeken hart.
Regelmatig rij ik voorbij een gebouw met Serviceflats voor "bejaarden". "Bejaarden" : je moet immers 65 jaar oud of jong zijn om in aanmerking te komen voor een verblijf in zo'n rusthuis. Soms zie ik een oud dametje gehuld in een sjaal achter het raam te kijken of ook eens een stokoud heertje, die schuchter van achter een opgeschoven gordijn staat te loeren naar de straat. Ik vermoed dat ze allebei uitkijken naar hun kinderen of kleinkinderen, die ze al een tijdje niet meer gezien hebben. Ik vrees dat het weer eens noppens is vandaag. In zo'n rusthuizen kan je de rest van je oude dagen verblijven onder een toeziend oog van mensen die hiervoor zouden opgeleid zijn. Dus geen kommer voor je kinderen of kleinkinderen, ....als je het maar kan betalen! Laatst hoorde ik op de radio een liedje van Yevgueni, dat me inspireerde tot dit blogberichtje. Hij was de sympathieke zanger die met het liedje "Laat ons een bloem" van Louis Neefs, de eerste plaats wegkaapte in de liedjeswedstrijd "Zo is er maar een" op EEN.
De begintekst gaat als volgt:
"Als ik oud ben en versleten
En ik voor mijn raampje sta
Of in mijn rolstoel gezeten
Nauwelijks weet dak nog besta
Als ik oud ben, en versleten
Jou moet vragen wie ik ben
Al jouw liefde ben vergeten
En mijn vrienden niet meer ken"
Frapant is wel de overeenkomst met de realiteit in dit liedje.
Een houtduif zit hoog in de top van een boom onze tuin te observeren. Waarschijnlijk heeft hij de dakpunt van ons huis in het vizier. Hopelijk moet hij nu geen kakje doen. We zijn zijn geschijt op ons nieuw aangelegd terras stilaan beu geworden. Binnenkort komt hij wel in het vizier van de jagers. En belandt hij dan in de kookpotten van een restaurant.
Over Chips Terwijl ik giesterenavond mijn laatste kruimeltjes chips uit het pakje aan het vissen was, herinnerde ik nog hoe mijn mama me trakteerde op mijn eerst pakje chips, alsof het gisteren was. Het was in een klein en ouderwets winkeltje in de hoofdstraat van Strombeek. Een huis met 3 trappen naar boven, een zware deur die je met moeite kon opendoen, door het feit dat de laatste trede te smal was en je weinig kracht kon uitoefenen. Een krakende houten vloer, die nog niet veel water of zeep gezien had en een statige hoge houten toog. Het was een typische kruidenierswinkeltje van vroeger waar nog geen koeltoog stond. Mijn moeder noemde de rondborstige winkelierster, de Engelse, waar ze die naam gehaald had is voor mij altijd een mysterie gebleven, want ik heb de madam nooit een woord Engels horen praten, ze had zelfs geen Engels accent maar misschien had ze tijdens de bevrijding een relatie gehad met een Engelsman. Mijn moeder gaf nogal vlug een bijnaam aan de mensen in het dorp, zo sprak ze van "den hogen rek" (hoge rug), de Witten (zou lid geweest zijn van de witte brigade), het zentje, haar fantasie was onbegrensd.
Het pakje met chips was waarschijnlijk ver over de versheidsdatum, ze smaakten verdoeft en hebben geen goede herinnering nagelaten. In die tijd bestonden er immers nog geen speciale verpakkingen in plastic-folie. Nu zijn de chips luchtdicht of nog beter onder inert gas verpakt, in een zakje vervaardigd uit een meerlagen film in polypropyleen gebiörienteerd, waarvan de binnenlaag aluminium is en de buitenlaag een bedrukbare folie. De kans dat je dus nu een verdoefte chips eet is praktisch niet meer mogelijk, zelfs na de versheidsdatum. De keuze aan smaken valt niet meer te tellen. Je kan nu kiezen uit chips met zout, paprika, peper, pickels, Provençaalse kruiden, uien, pizaiola, tomaat met basilicum, weinig zout, geribbelde en nog zovele andere.
Wanneer ik mijn kruidenrekje bekijk en de sauzen in het fritkot overloop, dan is er nog veel inspiratie voor de volgende jaren. Ik denk zo aan saté, stoofvlees, americano, kerrie, groene kruiden, olijven, mosterd, look .
Ik zag een lieveheersbeestje sukkelen op drie pootjes. Van het vierde pootje bleef er maar een stompje over. Triest om naar te kijken. Het arme beestje zwieberde van links naar rechts. Zijn voelsprietjes werden gebruikt als steun. Ze deden de dienst van twee mini-krukjes. Misschien had het weleer eens een slechte landing gemaakt? Of had het eens gevochten met grotere kompaan? Of teveel gepingpongd in zijn jonge jaren? *** Als kind, had ik altijd het lieveheersbeestje immers een pingpongbeestje genoemd.*** Ik zal het helaas nooit te weten komen. Een van de zovele raadsels van de natuur.
Wie kent er niet het liedje over Tineke van Heule?
Tineke van Heule, ons maartje, Kan werken gelijk een paardje, Kan melken, kan mesten, Kan schuren gelijk de besten. Tineke van Heule, ons maartje, Staat hoog in de gunst van mijn vaartje, En als moederken haar prijst, Dat mijn zuster er om krijst, Dan lach ik een beetj' in mijn baardje.
Liever dan een vis die in een goudzee zwemt, Liever dan een vogel die geen sparen kent Liever dan een freule, Tineke van Heule, Tineke, ons maartjen in haar hemd ! ************** Maar wie of wat is ons "Maartje"? Een pastoor heeft een Maarte bvb. Zou dit een opheldering kunnen zijn? Op 29 juli staat de Heilige Martha vermeld. Zij is de patrones van het huispersoneel. Ligt daar misschien de link: marthe - maarte?
Wast ne keer uw pollekes voor dat ge komt eten. Geef ne keer een flink polleke aan meneer. Ge kunt mekaar een polleke geven. Houd dat eens deftig in uw pollen. Typisch Brussels? Behoort dit enkel tot de Brusselse spreektaal? Van waar komt dit woord? Helaas heb ik er geen antwoord op. Kan er mij iemand soms helpen???
Ooit heb ik Carl Mary, grote baas van de VRT, op radio 2 met enige fierheid horen vertellen dat hij in het Koninklijk Atheneum van Brussel samen met Serge Valcke op de schoolbanken had gezeten. Welnu, dat zal wel kloppen, maar Serge heeft ook in mijn klas gezeten in het Atheneum in Koekelberg en daar ben ik trots op. De laatste jaren van zijn Atheneum heeft hij in het KAK afgemaakt om nadien in het Conservatorium van Brussel de afdeling toneel , met veel succes, te gaan volgen. Op de klasfoto van de 2de Latijnse kan je Serge misschien herkennen op de middenste rij, de tweede van rechts, uw dierbare dienaar staat op de bovenste rij, de tweede van rechts. De foto is genomen in 1964, dus 42 jaar geleden, de meesten zullen uiterlijk wel veranderd zijn ondertussen, Martine, 4de van links, is helaas al overleden enkele jaren geleden. Serge was een joviale kerel en zeer galant voor de dames van de klas. Nu woont hij in Amsterdam en is hij één van de vele Vlaamse acteurs die carrière heeft gemaakt in Nederland. Maar elke keer als ik hem zie als commissaris Buitendam dan zeg ik bij mezelf, die norse Commissaris lijkt langs geen kanten op Serge. Zou Serge-Henri dan zo veranderd zijn in die 42 jaar?
Met dit warme weer kom je niet zoveel buiten, oudere en zieke mensen doen liefst geen krachtinspanningen, je blijft dan maar best binnen met gesloten rolluiken om de warmte zoveel mogelijk buiten te houden. Helaas zijn de Tour en Wimbledon voorbij, het gebruik van de PC is ook al tot een minimum herleid, de boodschappen worden goed gepland en het koken in de keuken wordt zoveel mogelijk vermeden. 's Avonds genieten we tot bij avondschemering ten volle van de tuin. Op de bank aan de vijver is het zalig onder de Taxusboom, in de lente hebben we hem zodanig gesnoeid dat hij dienst doet als parasol. De vissen appreciëren onze aanwezigheid, ze wentelen zich in alle richtingen en happen af en toe naar een mugje. Naargelang de avond vordert trekken we ons terug op het terras onder de zonnetent en genieten bij een koel drankje van de bloemen. De vogels zijn stil, ze hebben waarschijnlijk ook last van de warmte, behalve dan de groene parkieten die al kwetterend in grote getale overvliegen om te overnachten in het park van Woluwe. Deze vogels zijn een ramp voor de fruitbomen en de jonge blaadjes en takken, resultaat: de bomen zijn kaal gevreten en sterven af. Maar dan komt onze vriend de egel aangestormd. De hond van de buren begint lastig te doen en te blaffen, het diertje trekt er zich niks van aan, en de hond blaft voort, tot vervelens toe. Onze egel inspecteert gans de tuin en verlost ons (hopelijk) van slakken, wormen en ander ongedierte. Met zijn fijn neusje zoekt hij in het half-verdorde gazon en met succes peutert hij er wel iets eetbaars naar boven. Onder de droge bladeren begint hij weer te woelen, van dit alles heeft hij wellicht dorst gekregen: zijn volgende stop is de vijver. In de nacht inspecteert hij alles verder rond het huis, gelukkig dat de honden binnen zijn. Liever het geritsel van een egeltje onder het openstaande raam dan het geblaf van een nerveuze hond. Het begint meer om meer te schemeren en het is stil geworden, een buurman geniet ook van zijn terras en heeft een sigaar opgestoken, om de muggen uit de buurt te houden? Onze muggenverschrikker is een citroengeranium, kado gekregen van Pol. Zo later de avond, zo heerlijker de geur - en de muggen die vallen ons inderdaad niet meer lastig. Twee rondfladderende vleermuisjes wijzen er ons op dat het stilaan bedtijd is geworden. Maar we blijven lekker zitten en halen er nog een drankje bij, morgen komt er toch een nieuwe dag met een aangename avond.
Ons egeltje is ondertussen een beetje meer vertrouwd met de tuin, hij doet zijn dutje in het gras in de schaduw en heb er van geprofiteerd het beestje te fotograferen van kort bij, een paar weken nadien op zondag 13 augustus.
Over namen van Heiligen op de scheurkalender Elke dag lees ik aandachtig het blaadje van mijn dagkalender. Wat me interessert zijn de namen van Heiligen die gevierd worden en de daaraan verbonden voornamen. Vandaag 8 juli zijn dat : H. Landrada, nooit van gehoord. Stel je voor dat je dochter zo'n naam zou dragen, het kind zal met zekerheid gepest worden op school. H. Edgar, ik heb er een gekend op het werk, het werd verbasterd naar Eddegaar. Hij werd voortdurend geplaagd en op de koop toe heeft zijn vrouw hem laten zitten met al de kinderen. En Edgard kon financieel opdraaien, hij werd gepluimd tot en met door zijn ex (heks). H. Amelberga van Temse, Google brengt je naar schoolnamen in Vlaanderen, maar er zouden verschillende H. Amelberga's bestaan hebben. In die tijd werd er nog niet zoveel op papier vereeuwigd als nu. H. Kiliaan van Würzburg, maar weinig over bekend. Als ik het me goed herinner zijn al eens vele jaren terug in Würzburg geweest om er van daar uit de Romantische Strasse te volgen. En dan als laatste H. Thibaut, mijn echtgenote heeft er verschillende in haar klas gehad, allemaal op een verschillende wijze gespeld, naargelang de fantasie van de ouders. In 2003 en 2004 stond Thibault op de vierde plaats bij de populairste jongensnamen, achter Noah, Lucas en Thomas. In Vlaaderen lijkt hij veel minder populair te zijn, plaats 90, daar worden de eerste plaatsen ingenomen door Milan, Robbe en Thomas.
Bij gebrek aan inspiratie, dan maar iets van Louis Verbeeck, gekopieerd van de Druivelaar. Er was eens een kuststad, waar de zeedijk vol liep met blaffende honden die dus weliswaar niet "beten", maar wel voortdurend iets deden wat daar verdacht goed op rijmt. ???????????????????????????????????????????????????????????????
Een positieve noot met dit slechte weer
