Tja, een hond een naam geven is niet altijd gemakkelijk, dus hebben we haar maar naar haar soort gedoopt.
Onze vorige ervaring met een hond, een puppie die
voorbestemd was als blindegeleidehond (een golden retriever) was geen
eind goed al goed voor ons. Als pleeggezin namelijk zorg je voor zo'n
hond van twee tot twaalf maand. De onze zijn ze komen terug halen toen
ze vier maand was. Reden : ze was te sociaal. En dat terwijl van een
pleeggezin toch verwacht wordt dat je in contact komt met andere
mensen, met de hond naar de winkel gaat, bus en trein neemt, ... Enfin,
deze ervaring maakte er ons wel bewust van, dat het voor ons tijd was
voor een eigen hond(je).
En ook al hebben wij nog altijd een aantal katten in (vooral rond) het
huis, toch hakten wij zowat zes weken geleden de knoop door, en
adopteerden wij een beagle van elf maanden uit het asiel.
Ondertussen is zij al jarig geweest, en wij hebben nog geen moment
spijt gehad van de keuze. Pret verzekerd. En de nodige wandelingen ook.
Tenslotte heeft een jachthond, hoe klein ook (kniehoogte), flink wat
beweging nodig (wij halen gemakkelijk per dag 6 tot 10 km). Niet
altijd, want terwijl ik dit schrijf, ligt zij rustig haar middagslaapje
te doen.
Misschien denken veel mensen bij het horen van het woord asiel in
de eerste plaats aan zwaar mishandelde dieren, of boerderijen vol
verwaarloosde dieren die toch nog te veel in het nieuws komen. Dit is
een wat vertekend beeld. Je treft er zowel afgestane (om welke reden
dan ook) en gevonden dieren aan. Niet alleen honden (zelfs met nest
puppies), ook katten, kippen, geiten, schapen, ... Mensen die zo'n dier
een tweede thuis willen bieden hebben alvast een ruime keuze
(budgettair ook wel interessant). Onze keuze (met twee andere opties)
lag al vast voor we naar het asiel trokken. Internet is af en toe heel
handig. Dus wij zijn niet meer door het hele asiel gewandeld, want dan
waren we misschien wel met een hele zoo thuisgekomen.
