Onderstaand verhaal vond ik op een strooibriefje in een kerk in Brussel. Ik vertaalde het voor jullie uit het Frans :
Er was eens een oude man, gezeten niet ver van
een oase, aan de ingang van een dorpje in het Midden-Oosten. Een jonge man kwam
naderbij, en vroeg : Ik ben hier nog nooit geweest. Hoe zij de mensen die hier
in het dorp leven ? De oude man antwoordde hem met een vraag : Hoe zijn de
mensen in het dorp waar je vandaan komt ? Egoïstisch en stout. Dat is de
reden waarom ik blij ben, vertrokken te zijn. Je zult dezelfden hier
vinden., antwoordde de oude man.
Wat later nadert hem opnieuw een jonge man, en
stelt hem dezelfde vraag : Ik kom van een andere streek. Hoe zij de mensen
die hier leven ? De oude man antwoordt : Zeg mij, jongen, hoe waren de mensen
die in jouw dorpje leven ? Zij waren goed, gastvrij en eerlijk. Ik had er
vele vrienden, en het deed me pijn, hen te moeten verlaten. Je zult dezelfden
hier vinden.
Een handelaar die zijn kamelen liet drinken
had beide gesprekken gehoord. Toen de tweede jongen zich verwijderd had, vroeg
hij de oude man op een verwijtende toon : Hoe kun je twee verschillende
antwoorden op dezelfde vraag geven ?
Mijn zoon, zei de oude man, iedereen draagt
zijn universum mee in zijn hart. Degene die komt van een plaats waar hij niets
goed vond, zal ook hier niets goed vinden. Degene echter die vrienden had in de
andere stad, zal ook hier trouwe vrienden vinden. Want, zie je, de mensen
gedragen zich tegenover ons als dat wat wij in hen vinden.
Het is alweer twee jaar geleden, dat de laatste dichtbundel van mijn hand, "Avalon en verder", het levenslicht zag. Momenteel werk ik aan een nieuwe bundel, misschien heb ik wel genoeg gedichten voor twee bundels, wie weet. Een titel ligt nog niet vast, maar ik houd jullie op de hoogte.
Willen jullie een idee van welke woorden zo al mijn pen ontvloeid zijn, kijk dan al eens hieronder.
