Lees mijn boek : De Perfecte Misdaad, Incest tussen Misvatting en Werkelijkheid, van Andréa De Jong, 197 pagina's ISBN 0090809174002 bij Desk.Nijverdal.nl Men wijt incest met kinderen aan alles behalve aan de dader zelf Bestellen kan ook via auteur Andréa De Jong, storting van 19.50 Euros plus kosten 3,50 Euros rekening 063 4122245-71behalve afhalen op adres Moeders tegen Incest, 5 Prosper Claeysstraat te 9000 Gent
Van 27 februari tot 1 maart 2006 heeft er in Genève een vorming plaats op initiatief van het Institut de Médecine Légale en van het Parket van Genève, met de steun van de Société Suisse de Psychologie Légale onder de titel: Evaluation de la crédibilité du discours des enfants dans le cadre de procédures pénales en matières dabus sexuels of Evaluatie van de Geloofwaardigheid van de Verklaringen van Kinderen in het kader van strafrechtelijke procedures betreffende Seksueel Misbruik. Deze vorming (...)
Kinderen die kinderen misbruiken...is het alleen in Nederland?
In Utrecht hebben Marokkaanse jongeren rond de 12 jaar kinderen van 6 tot 10 in bosjes getrokken om ze seksueel te vernederen, broek afzakken en betasten.
Of het nu Marokkaanse kinderen zijn of niet, heeft niet zoveel belang, het is het lot van kinderen die rondhangen zonder doel en zich dodelijk vervelen. Onverantwoord ouderschap doet zich meer en meer voor...Met andere woorden, men neemt kinderen en kan/wil er niet voor zorgen, maar wil wel de materiële voordelen die aan het hebben van veel kinderen verbonden zijn.
Ook bewijst het dat een verkrachter niet noodzakelijk de slecht uitziende boef van ginderachter is, maar dat ze overal kunnen zitten, want van betastingen en seksuele intimidatie is de stap gauw gezet naar verkrachting van kinderen. Het aanbod op TV en Cinema is ook zeer discriminerend voor vrouwen en meisjes. Meisjes worden er voorgesteld als sekswezens die op elk moment van de dag de wensen van mannen moeten/kunnen vervullen. Helaas werken sommige vrouwen daar aan mee en gaan ze in op verleidelijke aanbiedingen die hen in de kortste keren rijk moeten maken, en daarvoor nemen ze wel een moreel ommetje als het moet
Zes maanden per verkracht en voor het leven beschadigd kind
Tien jaar gevorderd voor misbruik bij onthaalmoeder Deurne(15.6.2007Gaz.v.Antwerpen)
De correctionele rechtbank van Antwerpen kreeg vrijdag een hallucinant dossier over kindermisbruik voorgeschoteld. Het openbaar ministerie vorderde de maximumstraf van tien jaar cel.
De echtgenoot van een onthaalmoeder uit Deurne wordt vervolgd voor het jarenlang seksueel misbruik van twintig kinderen, onder wie ook zijn twee eigen dochters, het toebrengen van slagen en verwondingen en het bezit van kinderporno.
Ook de onthaalmoeder zelf moest voor de rechter verschijnen. Zij wordt vervolgd voor schuldig verzuim en het toebrengen van slagen en verwondingen. Voor haar vorderde het openbaar ministerie twee jaar cel, waarvan een jaar met uitstel. De procureur vraagt ook dat de vrouw nooit meer in de hulpverstrekkende of sociale sector kan werken.
Hij is een psychopaat is min of meer een begrip geworden voor iemand waarvan men vindt dat hij eigenlijk niet meer in de maatschappij thuis hoort omdat zijn gedragingen zo aanstootgevend zijn dat hij langdurig zo niet levenslang opgeborgen zou moeten worden. Daarbij mag echter niet vergeten worden dat, als het werkelijk om psychische aandoening gaat, er sprake is van een zeer ernstige psychische afwijking waar de betrokkene weinig of niets aan kan doen. Wil hiermee gezegd worden dat het daar dan uit voortvloeiende afwijkende gedrag nooit verwijtbaar is? Zeker niet! Zoals iemand niet verweten kan worden dat hij t.b.c heeft, maar wel dat hij bijvoorbeeld anderen aanhoest.
Wat vaak een misverstand is, is dat iemand met psychopathie daar zelf geen last van zou hebben. Dit is wel begrijpelijk omdat hij of zij er vaak weinig blijk van geeft onder deze afwijking te lijden. Toch is dat niet het geval. Een van de kenmerken is dat men, meer onbewust dan bewust, er veel aan zal doen om uit te stralen dat men meer in zijn mars heeft dan feitelijk het geval is (zie ook NPS). Een gedrag dat voor de omgeving als regel moeilijk geaccepteerd wordt en daardoor vaak tot afwijzing leidt, waardoor een grote eenzaamheid ontstaat. Daar komt nog bij dat men wel in de gaten heeft dat men anders is en dat dit tot tal van conflicten kan leiden. Dit ligt echter naar het gevoel zelden of nooit aan de patiënt zelf, maar aan anderen. Dat komt omdat het ziekte-inzicht uiterst beperkt is. Nog los van de complexiteit van deze ziekte maakt juist het ontbreken van ziekte-inzicht het met succes behandelen zo moeilijk.
Met name in de forensische psychiatrie worden criteria gehanteerd die niet overeenkomen met de persoonlijkheidsstoornissen die zijn gedefinieerd in de ICD-10 en het DSM-IV. Een belangrijk doel is het beoordelen van de kans op herhaling.
In 1941 publiceerde Hervey Cleckley het boek The Mask of Sanity, waarin hij 16 criteria voor de psychopatische persoonlijkheid gaf. Op basis hiervan ontwikkelde de Robert Hare zijn Psychopathy Checklist (de huidige versie is de PCL-R). Hiermee wordt de persoonlijkheid beoordeeld aan de hand van agressief narcisme en een sociaal afwijkende levenstijl. Deze laatste groep criteria komt in grote lijnen overeen met anti-sociale persoonlijkheidsstoornis.
door een opvoeding waarin geborgenheid en genegenheid, met name in de eerste levensjaren, onvoldoende aanwezig is kan er een persoonlijkheidsstructuur ontstaan waarin het WIJ-gevoel (socialisatie) onvoldoende is en het IK-gevoel (egocentriciteit) op de voorgrond komt te staan. Deze verstoring en onevenwichtigheid kan later in psychopathisch gedrag zichtbaar worden. Vrijwel altijd is op weg naar de volwassenheid een gedragsstoornis opgetreden (met name CD). In de vroege jeugd kan als gevolg van pathologische zorg reactieve hechtingsstoornis zijn voorgekomen.
Organische oorzaken
hersenontsteking, hersenvliesontsteking en andere ernstige hersenbeschadigingen door ongelukken of vergiftigingen door een verslavingsziekte, kunnen tot een zodanige karakterverandering leiden dat een verpsychopathiseerde persoonlijkheid ontstaat.
Erfelijkheid
in bepaalde situaties kan gedacht worden dat psychopathie mede een erfelijke oorzaak heeft.Welke beschadiging of afwijking in de structuur van hersencellen hierbij een rol speelt is onvoldoende bekend.
Doorgaans is een combinatie van deze factoren aanwezig bij psychopathische personen, het combineren van zulke factoren doet men volgens het biopsychosociaal model.
Door een emotionele verwaarlozing of in die gevallen waar sprake is van een organische oorzaak is er een zo grote gevoelsarmoede en lage gewetensfunctie opgetreden dat men het vermogen mist om zich aan te passen aan de normen en de eisen die een samenleving stelt. Dit wordt vooral zichtbaar in sterk egocentrisch gedrag, waarbij het eigenbelang altijd boven dat van anderen gaat. Dit kan op een duidelijk zichtbare wijze gebeuren, maar het kan ook zo zijn dat men zich schijnbaar aardig en sociaalvoelend voordoet om daarmee te bereiken dat er later rechten of gunsten kunnen worden geëist. Een ander kenmerkend verschijnsel is dat zij zo manipuleren dat de ander dat niet direct in de gaten heeft en zich ongewild voor het karretje laat spannen.
Een heel specifiek verschijnsel bij psychopathie is het ziekelijk liegen. Een psychopaat kan een uitgebreid web van leugens vertellen om daar later zijn voordeel mee te kunnen doen. Hij kan bijvoorbeeld iemand financieel voordeel of romantiek in het vooruitzicht stellen, maar het verantwoordelijkheidsgevoel om aan de geschapen verwachtingen te voldoen, ontbreekt volledig. Het komt voor dat het liegen zodanig een tweede natuur geworden is, dat het ook gebeurt zonder dat de psychopaat er een concreet plan mee heeft. Opvallend is voorts dat zij zich enerzijds gedragen als mensen die in de hoek zitten waar de klappen vallen en anderzijds zich voordoen als iemand die het gemaakt heeft.
Uit de voorgaande beschrijving laat het zich begrijpen dat het leggen en onderhouden van relaties voor iemand met psychopathie erg moeilijk is. Niet alleen omdat hij of zij dat zelf niet kan, maar ook omdat de omgeving dit gedrag begrijpelijkerwijze afwijst. Door deze communicatiestoornis zal het toch al grote isolement nog groter worden wat de egocentriciteit versterkt.
Hoe moeilijk dat ook kan zijn, is het toch van groot belang dat iemand met psychopathie als een zieke gezien blijft worden die hulp nodig heeft. Dat wordt nog moeilijker als zij, wat wel eens gebeurt, hulp afwijzen. Als zij niet als een zieke gezien kunnen worden is goede hulp eigenlijk uitgesloten. Dat wil overigens niet zeggen dat hun gedrag dan geaccepteerd moet worden. Waar het om gaat is dat zij, ondanks hun ongewenste gedrag, zich als mens aanvaard kunnen voelen. Dat zij voelen dat de omgeving belang bij hen heeft en hen niet afschrijft. Als zij dit voelen, wil dat lang niet altijd zeggen dat zij hier over staan te juichen. Het omgekeerde gebeurt ook wel. Dit komt omdat zij door de nabijheid van de ander zich onzeker gaan voelen omdat men daar niet mee om weet te gaan en hun gedrag meer afwijzend wordt. Van groot belang is het dan om dit bespreekbaar te maken. Niet met veel omhaal van woorden, maar door bijvoorbeeld tegen hen te zeggen: Je kan mij wel afwijzen, maar ik doe dat naar jou toe niet. Niet omdat ik je wil plagen, maar omdat ik belang bij je heb. Op die wijze kunnen zij ervaren: Ik hoor er toch bij. Dan is mogelijk een allereerste begin gemaakt om de relatie wat beter te laten worden.
Een vastgesteld dagprogramma is een goed hulpmiddel om te proberen het gedrag te reguleren. Als een dergelijk programma gemaakt wordt, moet dit wederzijds stipt worden nagekomen. Hierdoor geeft men hen houvast en ontneemt men hun de kans gedragingen van anderen tegen elkaar uit te spelen. Als zij op een bepaalde tijd iets moeten doen, bijvoorbeeld huishoudelijke taken, dan mag het niet zo zijn dat de ene hulpverlener hierbij erg streng is en de andere niet. Hen overal hun zin in geven is een schijnbaar gemakkelijke, maar zeker geen doelmatige weg. Nog los van het gegeven dat het gedrag daardoor nog meer egocentrisch wordt, helpt men hen niet echt. Gedrag, en vooral psychopathisch gedrag, begrijpen wil niet zeggen dat dit gedrag niet zou mogen worden gecorrigeerd. Integendeel. Correctie is zeker noodzakelijk maar wel vanuit een instelling dat het een hand is die lief heeft die straft .
De gevoelens die het gedrag van iemand met psychopathie bij de hulpverleners oproepen, zullen regelmatig met elkaar besproken moeten worden. Gevoelens van agressie, onlustgevoelens e.d. worden dan bespreekbaar, hetgeen ertoe kan bijdragen dat de kijk op hen zo objectief mogelijk blijft en de onderlinge relaties tussen de teamleden niet verstoord raken. Evenals bij andere psychische ziekten is er ook bij deze ziekte nog een gezond deel aanwezig. Dat deel kan erg klein zijn, maar het is er wel. De mate waarin iemand met een psychopathie toerekeningsvatbaar is zal bepalend zijn voor een eventuele strafbepaling als zij tot misdadig gedrag komen.
Voor moord( meestal éénmalige misdaad) 30 jaar, voor levenslange geesteijke, emotionele en seksuele verminking enkele maanden...
Tot 2,5 jaar cel voor groepsverkrachting
Mechelen - MECHELEN - Door de correctionele rechtbank van Mechelen zijn vrijdag drie mannen veroordeeld tot effectieve celstraffen tot 2,5 jaar voor de verkrachting van een 14-jarig meisje. Een vierde betrokkene werd ter beschikking gesteld van de jeugdrechter. Een vijfde kreeg de vrijspraak.
De feiten dateren van eind 2004. Het meisje begon uitermate vreemd en onhandelbaar gedrag te vertonen waardoor ze in behandeling ging. Psychologen ontdekken dat de tiener seksueel misbruikt werd.
'Het meisje moest onder dwang seks hebben met een groepje vrienden. Op één van hen was ze verliefd, waardoor ze zich niet durfde te verzetten', sprak procureur Goedele Van den Brande vrijdag.
Volgens het openbaar ministerie werd het meisje regelmatig 's nachts opgebeld. De jongens pikten haar op met de wagen. 'Ze werd gedwongen seksuele betrekkingen met hen allen te hebben in de wagen of op eender welke andere plaats', aldus nog de procureur. 'Eén van hen sloeg haar zelfs. De jongens maakten schaamteloos misbruik van haar zwakheden.'
Enkel de minderjarige betrokkene geeft de feiten toe. De vier anderen beweren dat er nooit iets gebeurd is. De hoofdverdachte werd vrijdag onmiddellijk aangehouden en veroordeeld tot vijf jaar cel, waarvan de helft met uitstel. De tweede en derde veroordeelde kregen respectievelijk een celstraf van vier jaar en achttien maanden, ook telkens voor de helft met uitstel.
Een psychose is een psychiatrisch toestandsbeeld (een syndroom), waarbij de patiënt het normale contact met de - door zijn omgeving ervaren - werkelijkheid kwijt is. Bij een psychose kunnen de volgende symptomen voorkomen:
Wanen - Het koesteren van denkbeelden die niet overeenkomen met algemeen geaccepteerde opvattingen en/of ideeën waarvan de patiënt niet af te brengen is met logisch redeneren. Vaak, maar niet altijd, is er ook sprake van paranoia: achtervolgingswaan, zich inbeelden dat er overal camera's of microfoons verstopt zitten, dat er complotten zijn of dat de persoon in kwestie gezocht wordt door de politie of internationale veiligheidsdiensten.
Hallucinaties - Het waarnemen van zaken die er niet zijn (zoals stemmen in het hoofd, beelden, geuren, of zelfs aanrakingen)
Verward denken - Over en weer begrijpen psychotici en hun omgeving elkaar niet doordat het denkproces veranderd is door de psychose (chaotisch, te langzaam, te snel). Het gedrag van de patiënt is door zijn omgeving vaak niet meer te plaatsen (en vice versa). De gedachtenstop (waarbij de patiënt ervaart dat zijn gedachten plotseling volledig stoppen; "Mijn hoofd is leeg") wordt meestal als een ernstige vorm van een denkstoornis gezien, die op een slechte prognose zou duiden.
Verward spreken en schrijven - Zelfs als de gedachten van de patiënt nog coherent zijn, kan hij problemen hebben deze in taal te uiten. Soms uit zich dit in gehaast spreken, vreemde woordkeuzen of het gebruik van neologismen. Bij grotere verwarring kunnen ook verschijnselen als echolalie, palilalie of glossolalie optreden.
Een psychose wordt over het algemeen niet als een zelfstandige diagnose gesteld. De symptomen van een psychose (vooral de hallucinaties of de wanen) maken in de regel deel uit van schizofrenie en andere psychiatrische ziektebeelden zoals Bipolaire stoornis type I.
Psychosen worden doorgaans behandeld met antipsychotica zoals dopamineblokkers die bekend staan om hinderlijke bijwerkingen die de motoriek storen. Het grootste probleem bij behandeling van een psychose is het gebrek aan medicatietrouw. Anti-psychotica moeten doorgaans lang (jaren) geslikt worden, terwijl de patiënt geen psychose-verschijnselen meer ervaart. Ook is de patiënt doorgaans van mening dat hem/haar niets mankeert; het is de rest van de wereld die raar doet. Zodra de medicatie gestopt wordt komt de psychose terug, en meestal heviger.
Een rechter in Canada sprak een opmerkelijk vonnis uit. Ze verbood de 24-jarige beklaagde Steven Cranley de volgende drie jaar een liefdesrelatie aan te gaan.
Cranley stond terecht voor het aanvallen van zijn ex-vriendin toen ze hun relatie wou verbreken. Hij probeerde te verhinderen dat ze de politie zou bellen door de telefoonlijn door te knippen. Hij sloeg en schopte haar en stak zichzelf neer met een mes toen de politie uiteindelijk arriveerde.
Volgens dokters kan Cranley moeilijk omgaan met afwijzing en loopt hij daardoor een groot risico te hervallen als hij opnieuw een intieme relatie zou aangaan.
''Dit is de enige manier hoe ik de maatschappij kan beschermen tot je de therapie krijgt die je nodig hebt'', aldus de rechter in haar vonnis.
De dader is een advokaat, zijn raadsman ook, en één van de beste...
De dader is een advokaat, zijn raadsman ook, en één van de beste dan nog. Dit is wat deze zaak speciaal maakt, maar niet zo speciaal want we krijgen het bekende scenario: het kind was pas drie, vertelt de details soms onsamenhangend, het is al een hele tijd in therapie en de moeder ook. Dat grijpt de advokaat aan, het zal de moeder wel zijn die uit is op wraak, had zij geen tumultueuze relatie gehad met hem? De Rechter heeft echter een verfrissende kijk : waarom zou een moeder dit zichzelf en haar kind aandoen, waarom zouden ze beiden in therapie zijn en dit nog nodig hebben? De moeder had een beter en meer samenhangend verhaal kunnen vertellen indien ze uit was op wraak... Stop met het slachtoffer en de moeder te blameren luidde het.
De man was in 2005 veroordeeld maar ging in beroep omdat hij niet tevreden was over zijn advocaat. En hij mocht vrij op borg wat zeldzaam is, op 5000 gevallen van seksueel misbruik gebeurde dat maar enkele keren. Nu heeft hij meester Mann befaamd om zijn hulp aan schuldigen. Hij kan 6 tot 30 jaar krijgen. (Star van 6 maart 2005 Illinois, VS))
Miss Joy wil niet langer moslima zijn en behoort sedert 8 jaar tot een kerk niet nader bepaald, en wil zich uitschrijven, wat niet mag van de Shiara rechtbank Ze wordt met de dood bedreigd, veloor haar job, en haar familie brak met haar. Ook haar advokaat ontving doodsbedreigingen. Tot welke kerk of gemeenschap miss Joy nu behoort is niet gezegd. Nochtans waarborgt de grondxet in Maleisie vrijheid van godsdienst maar de Shiara rechtbank ziet dat anders. Miss Joy zegt dat ze niet onder die rechtbank valt aangezien ze geen Moslima meer is.
In Washington wil men de doodstraf invoeren voor verkrachters van kinderen.
Hoe goed ook bedoeld, is dat niet juist. In Washington denkt men hierover...
Sommigen zijn predatoren, anderen slachtoffers uit hun jeugd.
Er moet meer werk worden gemaakt van beschermende ouders die opkomen voor hun kinderen zodat deze niet als leugenaars gebrandmerkt worden en hun kinderen die ze vertrouwden niet moeten meegeven met een dader. Zelfs als die niet veroordeeld werd...De zekerheid moet het kind ten goede komen, niet een volwassene...
ROTTERDAM - Direct toen het Maasmeisje haar naam Géssica terugkreeg, werden vele vragen gesteld.
De herdenkingstocht voor Gessica in Rotterdam. FOTO ANP
Over haar dood, maar ook waarom de Rotterdamse scholiere nooit als vermist werd opgegeven? Waarom grepen de hulpverleners niet in? Het rapport van de vier onafhandelijke inspecties dat morgen uitkomt, zal antwoord geven op een deel van deze vragen.
Het onderzoek spitste zich toe op de hulpverlening rond het Maasmeisje. Het strafrechtelijke onderzoek naar haar vader, verdacht van de moord, loopt nog. Hij ontkent zijn dochter te hebben omgebracht.
De hulpverlening wacht al maanden in spanning op de uitkomsten van het onderzoek van de inspecties. Zijn er fouten gemaakt? Had iemand de dood van Géssica kunnen voorkomen?
,,Zon onderzoek is belangrijk, zegt oud-kamerlid en -staatssecretaris Ella Kalsbeek, die nu werkzaam is in de jeugdzorg. ,,Je kunt er lessen uit leren. Het rapport over Savanna (het meisje dat in Alphen overleed na mishandeling door haar moeder, red.) heeft een enorme impact gehad. Mijn idee is, dat de kritiek ook écht serieus is genomen.
Het verhaal gaat dat Géssicas vader, die eerder zelf hulp zou hebben gezocht, die hulp uiteindelijk afwees. Niemand wil dit bevestigen. Vanaf mei kwam de 12-jarige scholiere in ieder geval niet meer na schooltijd in het Boddaertcentrum. Hiermee zou ze uit beeld zijn verdwenen bij bureau jeugdzorg.
Haar school Het Pluspunt zou na haar verdwijning alle juiste stappen hebben genomen. De ingeschakelde leerplichtambtenaar ontdekte echter niet, dat vader Anton loog toen hij zei dat zijn dochter in Mexico was. De school gaf gisteren een brief mee aan haar leerlingen , om te vertellen dat de dood van Géssica deze week opnieuw veel aandacht zal krijgen in de media. ,,Als er weer zaken naar boven komen, zullen we er met de kinderen over spreken, zegt directeur Bert Hoogwerf.
De Raad voor de Kinderbescherming vond het maanden na Géssicas verdwijning niet nodig een onderzoek in te stellen, toen de smoesjes van Anton argwaan wekten bij bureau Jeugdzorg. Een medewerker van de Kinderbescherming heeft toen gezegd dat vader mag doen wat hij wil. Alleen als er vermoedens zijn dat het meisje op een slechte plek verblijft, zou actie kunnen worden ondernomen. Jeugdzorg kreeg de opdracht dit te onderzoeken.
Uiteindelijk bleek tien dagen later dat Géssica al maanden dood was.
REACTIES Deze discussie is gesloten - het is niet mogelijk om op dit artikel te reageren
ik kende haar ze zat in mn klas R.I.P GESSICA
Rohit .M - rotterdam - 15/05/07 - 19:15:54
Gewoon een drama, zoals zoveel (zorg)instellingen.... Nederland raakt achterop, qua niveau zorg en onderwijs. En niemand (zogenaamd) die dat ziet.....
Rho - Schiedam - 15/05/07 - 09:58:54
Mevr. Kalsbeek, nu werkzaam bij Jeugdzorg, het is nog steeds een bende bij het AMK. Je kunt melden tot je een ons weegt, zelfs een arts, en weet je wat ze dan zeggen? Dat de dossier van een paar jaar terug is gesloten. Terwijl heel duidelijk was en is dat iemand gezag kreeg zonder onderzoek die het volgens BW niet eens mag hebben. Studie:www.rgardner.com/refs/ onder andere.Op een goudschaal.
b k - Hellevoetsluis - 15/05/07 - 09:46:55
Ken een medewerker van de kinderbescherming die zijn eigen kinderen (zwaar) mishandelt. Daar zijn genoeg getuigen van. Aangiften bij de kinderbescherming worden niet in behandeling genomen. Melding bij andere instanties worden afgedaan met de mededeling: als de kinderbescherming het niet nodig vindt actie te ondernemen dan zal het wel meevallen! 4 Kinderen die een miserabel leven hebben dus!
Een pedofiel legt uit hoe zijn verwarde geest werkt
Kinderen leren zichzelf beschermen
"Het is belangrijk te weten dat pedofielen doorgaans niet de stereotiepe vreemdelingen zijn die in het park ronddolen met een lange regenjas en kinderen lokken met snoepjes. Nee, het is je buurman, de pastoor, de leider bij de scouts, de oppas of zelfs een vriend of familielid. Pedofielen bevinden zich in je directe omgeving. Ze hebben een baan, gaan naar de kerk en doen vrijwilligerswerk - waardoor zij gemakkelijk in aanraking kunnen komen met kinderen." (p. 7) Zo begint dr. Amy Hammel-Zabin haar boek waarin pedofiel Alan uitlegt hoe zijn geest werkt. De auteur becommentarieert diens getuigenis en zelfanalyse. Amy werd zelf als kind misbruikt door haar vader en grootvader en behandelde Alan - de pedofiel in het boek - als muziektherapeute..
Met het boek wil Amy Hammel-Zabin ouders en leraren leren hoe ze kinderen kunnen helpen zichzelf te beschermen en wat zij kunnen doen om kinderen daarbij te helpen. Beter voorkomen dan genezen, vindt de therapeute op basis van haar cijfers: 25 tot 38 % van de jonge meisjes en 17 tot 25 % van de jongens in Amerika zijn slachtoffer van seksueel misbruik. Kinderen die misbruikt worden, stemmen vaak in met deze daden, verzwijgen het misbruik en aanvaarden allerlei beloningen die daders hen aanbieden. Om dat te vermijden moeten ouders en opvoeders "kinderen zelfstandig maken, hun gevoel van eigenwaarde en hun persoonlijkheid zodanig versterken dat hetgeen daders hen mogelijk te bieden hebben, hen niet interesseert. (...) Dat is naar mijn mening de enige echte oplossing om misbruik te voorkomen." (p. 12)
Luister naar hun muziek De auteur suggereert een aantal invalshoeken die daartoe kunnen bijdragen. Aan de basis van al die technieken ligt: luisteren - aanvaardend luisteren vanuit open vragen die je aan kinderen stelt. "Ik vroeg Alan ooit naar zijn belangrijkste wapen bij het strikken en misbruiken van honderden kinderen. Het antwoord luidde kort en bondig: 'luisteren'" (p. 174) - "Ik kon zoveel onschuldige kinderen misbruiken omdat ik bereid was te luisteren en om hen mijn onvolkomenheden te laten zien," preciseert pedofiel Alan verder in het boek (p. 179).
Zelf is Amy muziektherapeute en daarom suggereert ze als invalshoek voor het luisteren: met kinderen over hun muziek praten. Vraag waar ze graag naar luisteren, wat die muziek voor hen betekent, wat ze hen vertelt. Daarbij moet de volwassene afstand doen van zijn oordeel over die muziek. Ze raadt de volwassenen aan even terug te denken hoe hun ouders reageerden op de muziek van The Beatles of andere vedetten-van-de-tijd. "Luisteren naar de muziek van je kinderen is hetzelfde als een bezoek brengen aan hun land." (p. 175)
"Alans methoden en die van andere pedofielen met wie ik heb gewerkt, vertonen een paar opvallende overeenkomsten: het talent om kinderen het gevoel te geven dat ze iets waard zijn; de middelen om zichzelf aantrekkelijk te maken; de manier om jongeren zo in misbruik te verstrikken dat ze menen dat er geen uitweg is; en het masker dat ze opzetten om te voorkomen dat andere volwassenen hun gruwelijke geheim ontdekken." (p. 178) Alan verduidelijkt dat: "Ik probeerde een omgeving te creëren waarin ze vrijuit over alles konden praten en niet bang moesten zijn dat ze iets niet wisten of het mis hadden. In die 'cocoon van aanvaarding' voelden ze zich heel speciaal. Tragisch genoeg gebruikte ik deze kennis voor een absoluut zelfzuchtig en vernietigend doel. Maar als ik hun het gevoel kon geven dat ze speciaal waren, waarom zouden anderen dat dan niet kunnen leren en dat in het voordeel van deze kinderen toepassen? Ik ben vooral bang dat als ouders dit niet leren, er steeds meer verdorven geesten als ik zullen zijn die hun kinderen een funest alternatief bieden." (p. 179)
Zelfvertrouwen De auteur concretiseert die gewenste houding in een aantal stappen.
Zelfstandigheid: kinderen die vol zelfvertrouwen 'neen' kunnen zeggen, lopen minder risico. Opvoeders moeten dus werken aan een sterk ego, zodat kinderen anderen respecteren omdat ze zelf respect krijgen. De eerste stap is: kinderen al vroeg duidelijk maken dat hun mening telt. "Laat je kinderen keuzes maken in hun dagelijkse leven: wat willen ze vanavond eten, welke kleren willen ze aan naar school, welke uitstapjes willen ze maken? Dit lijken misschien onbeduidende keuzes, maar ze helpen wel om aan hun eigenwaarde te bouwen." (p. 181)
Geheimhoudingtegenover privacy: "Chronisch misbruik is onmogelijk zonder geheimhouding. Ouders hebben de verantwoordelijkheid om de factor geheimhouding uit hun gezin te weren, zonder de privacy van hun kinderen te schenden. (..) Stel vragen, maar wees ook bereid te vertellen waarom je dingen vraagt." (p. 183) Ook een leraar of opvoeder moet dus voorzichtig zijn met situaties waarin hij - met de beste bedoelingen - kinderen aanzet om een of ander voor hun ouders te verzwijgen.
Voer thuis een opendeurbeleid: zowel voor vrienden van je kinderen als voor eigen vrienden. "Zorg dat je weet met wie je kinderen omgaan. Leer ze beter kennen, die oppas, die scoutingleiders, die dirigent van het kerkkoor. Denk niet dat je kind veilig is omdat er toch volwassenen bij zijn en zorg ervoor dat uitjes en kampeerpartijen in groepsverband gebeuren - deel uitmaken van een groep is in dergelijke scenario's echt veiliger." (p. 184)
Vragen en antwoord krijgen: vertel zelf veel over je vrijetijdsbesteding, moedig kinderen aan vragen te stellen over je werk, die vergadering, die lunch buitenshuis. Dan kun je kinderen ook bevragen over wat ze gedaan hebben en hoe ze zich daarbij voelden. Vermijd ja/nee-vragen en geef de voorkeur aan open "wat" en "waarom" vragen. Let vooral op als de antwoorden onnodig vaag zijn.
Aandacht schenken: "Waarom heeft hij 's zondags voor de mis altijd hoofdpijn? Waarom krijgt zij steevast buikpijn voordat de oppas komt? Laat je niet misleiden door voor de hand liggende verklaringen voor schijnbaar onbeduidende kwaaltjes." (p. 186)
Proberen te begrijpen: "Alan maakte zijn slachtoffers wijs dat hij de enige was die hen begreep. Wij moeten er alles aan doen om te voorkomen dat onze kinderen zich onbegrepen voelen of begrip zoeken bij iemand zoals Alan." (p. 187)
Vertrouwen op je intuïtie: "Laat je kinderen niet alleen met mensen die je een onbehaaglijk gevoel bezorgen, ook al gaat het om familieleden." (p. 188)
De veiligste kinderen "Als [pedofielen] inde gaten krijgen dat kinderen thuis over alles kunnen praten, zullen ze bakzeil halen. Deze kinderen zijn de veiligste kinderen in de wereld. Als jij je kinderen dus echt wilt beschermen, moet je je niet druk maken over bijzaken. Het allerbelangrijkste is dat je met hen praat." (p. 194)
Deze raadgevingen komen uit het laatste deel van het boek. Vooraf brengt dr. Amy Hammel-Zabin het verhaal van haar ervaringen als misbruikt kind en als therapeut van pedofiel Alan. Ze citeert uitgebreid uit de vele brieven die de pedofiel haar vanuit de gevangenis schreef en waarin hij probeert zijn gedrag en dat van andere pedofielen te analyseren. Op deze manier vult dit verhaal de vele boeken aan die handelen over de opvang en behandeling van misbruikte kinderen. Hier gaat het vooral over het voorkomen van misbruik, vanuit het inzicht in wat een pedofiel drijft en hoe hij tewerk gaat. Daaruit leer je dat het een pedofiel niet uitsluitend - zelfs niet in de eerste plaats - om seks gaat, maar om macht en manipulatie.
"Veel kinderen spelen al jong verkennende seksspelletjes, maar ze raken er niet door geobsedeerd. Gezonde kinderen maken die fase gewoon door en zodra hun nieuwsgierigheid is bevredigd, gaan ze snel verder en popelen ze om de rest van de wereld te ontdekken. Potentiële pedofielen bereiken deze fase ook, maar blijven dan steken in hun ontwikkeling. Seksuele prikkeling wordt het brandpunt van hun bestaan; het leven wordt één grote seksuele ervaring." (p. 41)
Volwassen marionetten Alan vertelt hoe hij als puber al leerde om volwassenen te manipuleren: "Ik vertel dit omdat het aangeeft hoe ik al in mijn kinderjaren volwassenen beoordeelde en gebruikte als marionetten die me slachtoffers konden leveren. Op mijn veertiende had ik al door dat manipulatie, planning en geduld veel meer effect sorteerden dan wild op iets afstormen en onnodig risico's nemen. Door me nuttig te maken, kon ik een situatie creëren waarbij het initiatief om veel tijd met een jongetje door te brengen, van de ouders kwam. Het kwam erop neer dat de ouders me het kind aanreikten om aan hun eigen behoeften te kunnen voldoen. Niemand die daar iets achter zocht." (p. 51) Op die manier kon Alan tot zijn 50ste uit de handen van het gerecht blijven en honderden jongeren misbruiken.
De auteur raadt opvoeders aan aandachtig te zijn voor kinderen die meer belangstelling tonen voor jongere kinderen dan voor leeftijdgenoten. Achterdocht is niet nodig, maar waakzaamheid is gepast. De pedofiel getuigt hoe hij de tijd neemt om kinderen in zijn web te vangen. Vaak ging het om een project van twee of meer jaren, waarbij er het eerste halfjaar of langer geen seks aan te pas kwam. De eerste fase was meestal: het vertrouwen van de ouders winnen. Dan pas concentreerde hij zich op het kind. "Ik combineerde de mysterieuze aantrekkingskracht van geheimen met grote porties aandacht om mijn jonge slachtoffers in de val te lokken. Dit was zeker geen snelle methode: heel langzaam zorgde ik ervoor dat kinderen begrepen waarom ze dingen geheim moesten houden. Tegelijkertijd gaf die geheimhouding me de kans deze kinderen het gevoel te geven dat ik de enige in de wereld was die echt iets om hen gaf en voor hen zorgde." (p. 81)
Strategie De pedofiel maakt in zijn verhaal duidelijk dat seks met jongeren op zich niet de hoofdbrok vormt, wel het macht uitoefenen op kinderen: ze door zijn ingenieuze en vooraf tot in de details uitgekiende strategie telkens een stap verder brengen. Onderdeel van die strategie vormde steeds weer de beloning: geld, geschenken, vis- of kampeertochten. Ze steeds weer verleiden om zich aan die bijkomende perversie te begeven. Hij kickte vooral op die 'stratego'.
"Het is voor de meeste mensen gemakkelijk om naar mijn verleden te kijken en aan te nemen dat al die waanzin het gevolg was van mijn zielige pogingen om op een perverse manier seksuele bevrediging te vinden. Maar je krijgt een heel ander beeld als je het proces grondiger ontleedt. Kijk eens naar de methode waarmee ik mijn jonge slachtoffers verstrikte, naar mijn gedrag zodra kinderen weinig of geen weerstand meer boden. Er spelen verschillende factoren in mijn beslissing om tot daden over te gaan, maar mijn onbevredigbare drang naar controle was ongetwijfeld de echte drijfveer achter mijn acties." (p. 98)
"Centraal stond de voortdurende manipulatieve dialoog met mijn slachtoffers. Elke stap in de misbruikcyclus steunde op het gebruik van de juiste woorden om controle over de kinderen te krijgen en te houden. Om controle te krijgen over hun lichaam, moest ik eerst een manier vinden om hun geest te bedwingen en dat kon alleen door constante verbale druk. Seksuele onderworpenheid was nooit het enige doel. Ik orkestreerde een geleidelijk groeiende slaafse gehoorzaamheid die dan resulteerde in de handelingen die ik met hen in gedachten had. En in die climax was elke opeenvolgende stap op zich essentieel, maar ook belangrijk in de dynamiek van het volledige traject." (p. 99)
Dat maakt de begeleiding van kinderen die werden misbruikt, zo moeilijk: ze zijn in hun eigenheid aangetast, ze hebben ervaren hoe een andere mens je zover kan brengen dat je vrijwillig doet wat je in feite niet wil doen, wat je zelf verwerpelijk vindt als je uit de trance ontwaakt. Wie misbruikt werd, moet niet alleen de fysische perversies verwerken, maar ook zelfvertrouwen herwinnen, en vertouwen in de medemens.
In de knop gebroken: een pedofiel legt uit hoe zijn verwrongen geest werkt / Amy Hammel-Zabin. - Antwerpen: Standaard, 2004. - 196 p. - 90 581 4007 5; 16,95 euro
DUBLIN - In het aartsbisdom Dublin zijn de afgelopen 67 jaar mogelijk bijna 150 priesters betrokken geweest bij seksueel ...
FOTO ANP
... misbruik van kinderen. Dit blijkt uit nieuwe statistieken die de Rooms-Katholieke Kerk in Ierland dinsdag heeft gepubliceerd. In 2005 kwam er voor het eerst een onderzoek tegen pedopriesters in Ierland. Inmiddels zijn er acht veroordelingen; drie verdachte geestelijken staan momenteel terecht.
Het aartsbisdom Dublin heeft al 7,8 miljoen euro uitbetaald aan slachtoffers. Er is ook een overheidsinstantie die duizenden klachten heeft verzameld, voornamelijk vanuit weeshuizen die veelal door de kerk worden beheerd. De totale kosten voor de Ierse belastingbetaler zouden kunnen oplopen tot meer dan 1 miljard euros
');
//]]>
Parketten jagen gescheiden ouders de mist in Seponering van de klachten weigering omgangsrecht bij scheiding veroorzaakt vervreemding van kinderen van de ouder die niet langer bij hen inwoont. Al jarenlang gebeurt die seponering door de Belgische parketten op grote schaal. Dat betekent voor die ouders het ontbreken van elke rechtszekerheid. De vonnissen uitgesproken door de rechters worden door de procureurs niet gehandhaafd, hoewel dat hun eerste opdracht is. Door een recente omzendbrief van het College van Procureurs-Generaal wordt die maatschappelijke wantoestand, waarbij elk jaar duizenden ouders en kinderen betrokken zijn, nog veel erger.
Het Samenwerkingsverband van Ouder- en Belangenverenigingen bij Scheiding (SOBS) met medewerking van alle Belgische verenigingen betrokken bij die problematiek heeft een brief gestuurd naar het College van Procureurs-Generaal met het verzoek dat nefaste seponeringsbeleid te herzien.
Om dat verzoek te ondersteunen organiseert SOBS op donderdag 29 september 2005 te 19 u. binnen de Internationale Week van het Gelijkwaardig Ouderschap te Antwerpen voor het oude Gerechtsgebouw een stille, waardige manifestatie met kaarswake en symbolisch oplaten van purperen ballons. De manifestatie is bewust niet gericht naar de politici, wel direct naar de Belgische parketten toe.
Het thema van het overmatig seponeringsbeleid bij klachten weigering omgangsrecht bij scheiding werd bij ons weten door de media nog niet aangehaald en uitgediept. Die gelegenheid om dat te doen ontstaat naar aanleiding van deze Week en van de manifestatie in Antwerpen op donderdag 29-9-2005 te 19 u. Bron SOBS
Datum: 2005-09-26 12:37:29
Auteur: Johan
Reacties
Mijn zoon wordt al meerdere malen het omgangrecht ontnomen door ex Er is een gerechtelijke beslissing uitgesproken die zij niet respecteerd Parketten komen niet tussen Moeten er andere dingen gebeuren voor tussenkomst
Datum: 2005-11-26
Auteur: Demey Diego
Waarom wil die ex partner niet mee werken? Ik veronderstel omdat die erge feiten vermoedt of zelfs heeft aangegeven maar die worden dan verder ook niet opgevolgd of geseponeerd (in 87% van de gevallen) Een ouder die vermoedt dat zijn kind is mishandeld kan toch niet meewerken aan een project van herstel van kontakten? Wij vernemen graag hoe dat kan.
Datum: 2005-11-28
Auteur: andrea de jong
GRAAG EEN REAKTIE OP HET SCHRIJVEN VAN ANDREA DE JONG ER ZIJN HELEMAAL GEEN ERGE FEITEN OF BEWEZEN FEITEN IN VERBAND MET HET KIND VAN 3 JAAR iNTEGENDEEL , ZIJ KOMT ZEER GRAAG EN WE HEBBEN MOEITE OM , HET KIND , als de ex het geeft , moet steeds overtuigd worden om terug naar de moeder te gaan De ex probeert alleen de band te verbreken en wordt opgestookt door haar vriend bij wie ze een relatie van tijdens het huwelijk al had Advocaten zijn moeten worden ingeschakeld daar zij weigerde alles wat te maken had met omgangsrecht en dit volgehouden heeft 4 maanden na haar familitieverlating Daar DEZE MAAND de scheidings procedure in haar nadeel werd uitgesproken , gebruikt zij alleen het kind van 3 jaar , door zelf te beslissen wanneer omgangsrecht plaatsvind , ondanks de geschreven gerechtelijke beslissing, die zij misbruikt daar ze weet dat het parket de pv's toch meer dan de helft seponneerd dan vragen wij als vader en grootouders zich af , waarom er een rechtsysteem bestaat, daar wij evenveel rechten hebben als de moeder en haar ouders op het kind en/of kleinkind noot : ik had als vader na de familieverlating door mijn ex , nog 100 euro en het salon en alle schulden Ik had alleen de steun van mijn ouders ,financieel en moreel
Datum: 2005-11-28
Auteur: DEMEY MARC
Ik bedoel niemand in het bijzonder. Het seponeringsbeleid is ook voor ons, beschermende oucers, erg duister. Sommige beschermende moeders liepen reeds een vonnis op met zware dwangsommen die zij nooit zullen kunnen betalen en die de waarheid niet aan het licht brengen. Momenteel zijn er zelfs drie meoders die gedwongen worden hun kin dat hen evrtelde dat papa rare dingen deed mee te geven omdat ze tot een jaar gevangenisstraf werden veroordeeld en onmiddellijk zullen aangehouden worden als ze hun kind thuis houden. Dat is toch een gans ander verhaal. Meer dan 80 % van de aanklachten voor misbruik worden bijvoorbeeld ook geseponeerd. Komt daarbij dat geen enkel misdrijf zo ondergerapporteerd is als misbruik van een kind Wij zijn voorstanders van het feit dat kinderen beide ouders nodig hebben. Sommige ouders verdienen die term echter niet. Toch dwingt men kinderen met pijnlijke vonnissen geheel in strijd met de Internationale Conventie van de Rechten van het Kind, want daarin (artikel 12) staat duidelijk dat het kind inspraak heeft behalve in de door artikel 19 aangehaalde materies : misbruik Het lijkt er dus sterk op dat er hier sprake is van een soort taalverwarring of toch twee verschillende gezichts-of uitgangspunten. Andrea De Jong
Daderhulp vanuit de visie van de Moeders van de Slachtoffers
Ook wij, moeders tegen incest, beseffen dat er iets moet gebeuren met daders van seksuele misdrijven op kinderen..Deze misdrijven slaan de diepste wonden die heel moeilijk helen.De gevolgen op lange termijn zijn niet in te schatten en er is gebrek aan kennis hierover.
Bijvoorbeeld :
1Een recent onderzoek toont aan dat 20 maal meer kinderen worden misbruikt (UG- Sarah Bal dit jaar) dan aangegeven bij Kind en Gezin;
2De stichting Rutgen-Nissan in Nederland stelt dat in de meeste centra voor Geestelijke Gezondheid waar slachtoffers terecht komen, misbruik onbesproken blijft (Zie artikel in Trouw maart 2003);
3Het prestigieuze Child Focus doet geen incest, behalve als er sprake is van uitlenen en exploitatie en ontvoeringen. Toch geven ze toe dat 85% van de misbruiken thuis gebeurt (Zie het rapport De grote Kindervriend besteld bij de UG (criminologie);
4Met andere woorden, misbruik van kinderen wordt eerder ondergerapporteerd dan overdreven, hetgeen ons als beschermende ouder, nochtanswordt voorgehouden;
5De zogeheten neutrale bezoekruimten maken geen onderscheid tussen een moeilijke echtscheiding en incest en schuwen niet een moeder die vraagt laat mijn kind niet alleen buiten met hem, af te schilderen als onwillig.Hun opdracht moet minstens aangepast worden willen ze echt nuttig werk afleveren voor het kind.
6De Vertrouwenscentra werken met gezinnen en vermijden zoveel als ze kunnen interventie van het gerecht.Het is waar dat deze interventie niet direct iets oplost, maar men kan tenminste de dader tijdelijk stoppen zodat hij minder slachtoffers maakt. En het blijft een grote misdaad.
Voor ons, Moeders van Incestslachtoffers, staat de veiligheid van onze kinderen voorop, en voorlopig is het enige middel nogaltijd de gevangenis.Zonder wel omschreven vonnis zal de dader de kinderen blijven stalken en heel goed meewerken,zodat hij zo vlug mogelijk zijn opperste kick terug krijgt.De moeder zal steeds als onwillig worden beschouwd, zij is dan de persoon die de vader het kind niet gunt.Langs de andere kant willen sommige moedershun partner niet in de gevangenis en het is dan wel aangewezen dat iemand het gezin begeleidt.In die gevallen zien wij de Vertrouwensartsencentra als enige of soms voorlopige oplossing.Wij moeten niet vergeten dat er zoiets bestaat als meldingsplicht en dat in dit geval deze moeders dan toch hulp hebben gevraagd.Ik spreek van een voorlopige oplossing omdat men toch geen kans maakt om gehoord te worden bij het gerecht als men geen harde bewijzen heeft.Zelfsverslagen van bekende kinderpsychiaters worden vaak van tafel geveegd als de beschermende ouder die heeft aangevraagd.(Vraag info Studiedag M.T.I.op 8.11.03)
Wat heeft dat nu met daderhulp te maken?Alles.Van uit de invalshoek van de beschermende ouder toch.
Net zoals wij de tussenkomst van de Vertrouwensartsencentra erkennen, erkennen wij de rol die therapeuten bij daders invullen maar wij zouden dat liever zien als een controle.
Alleen tegen de benaming dadertherapie hebben wij reeds bezwaren.Dit veronderstelt een verhouding zieke en behandelaar. Daders zijn niet ziek, ze geilen op kinderen en zijn dus gevaarlijk.Men wil hen leren met volwassen seks om te gaan, maar dat interesseert hen niet.Af en toe heeft iemand die reeds geruime tijd in therapie is eens seks met een volwassene, en dat heet dan een hele vooruitgang te zijn.Wie zegt dat dit ook niet gebeurde voor de dader gesnapt werd met kinderen?Vaak is hij toch getrouwd?
In The Sun (Engeland) stond dat 17 slachtoffers werden gemaakt onder de neus van de probatieassistenten en de politiediensten.Wat zeggen de begeleiders daarop?Dat het een succes is gezien het aantal dat van integrerende maatregelen genoot, circa 20 000 in totaal.Het enorme aantal is reeds schokkend genoeg, maar bovendien is men niet zeker of de overigen wel genezen zijn, of genezenzullen blijven of niet nog handiger te werk gaan.Want men mag niet uit het oog verliezen hoe glad daders zijn, en dat, hoe moeilijker de omstandigheden van hun operaties zijn, hoe groter hun kick.Daarom opereren incestplegers vaker in het diepste geheim, soms claimen pedofielen wel dat ze seks willen met kinderen en incestplegers zwijgen.Misschien is dat het enige onderscheid, maar in werkelijkheid hebben incestplegers ook kinderen buiten het gezin aangerand en hebben pedofielen ook hun eigen kinderen aangerand.
De moeilijkheid voor de beschermende ouder is, dat wanneer daders goed meewerken, dit gevolgen kan hebben op de omgang met het verkrachte kind.Men focust te veel op wat seks met een verkeerde partner, maar niet genoeg op de persoonlijkheid van de dader die misbruikt op alle fronten : niemand had het er nooit aan gezien!
Met andere woorden wij zouden willen dat men wel degelijk onderscheid maakt tussen eender welke misdaad en incest.Er zijn genoeg mensen in de gevangenis die hun kinderen moeten missen, waarom altijd dat onderscheid voor deze gruwelijkste van alle misbruiken?
Is het deze permissiviteit niet die incest van generatie op generatie laat voortduren?Want later als het kind zijn eigen grenzen zal moeten doorgeven en het heeft geleerd dat het met begeleiding nog kan, dan zal de situatie zich altijd verder doorzetten.Het is natuurlijk gemakkelijk de schuld op de labiele moeder te schuiven die het misbruik niet WIL zien, of die langs de andere kant beschuldigd wordt een valse aanklacht te hebben gedaan.
Durft men dan tegen de dader niet zeggen :Dit komt U niet toe de vraag naar omgang te formuleren, laat dat aan het slachtoffer over als het hersteld is?
Daar wij toch de mensen die met daders werken veel respect en bewondering toedragen, maar dat zelf niet willen doen noch kunnen omdat er toch ergens op de wereld een plaats moet zijn waar slachtoffers geen daders tegenkomen, zien wij daderhulp als een controle die echter levenslang zou moeten verder worden gezet.Daders weten ook dat de controle eens zal ophouden..En verder, hoe efficiënt is die controle als de dader alleen is met het kind?
Het is dus van het allergrootste belang voor de veiligheid van onze kinderen dat men een heel moedig verslag maakt en durft verklaren dat alhoewel de dader goed heeft meegewerkt dat men de veiligheid van kinderen daarom niet kan garanderen.En dat is precies wat wij vragen : garanties.Elke begeleiding stopt rond vijf uur s namiddags en tijdens de weekeinden.Wij zien het niet als een voordeel een misbruikende vader te hebben, wel integendeel, de loyaliteit van het kind is iets waartegen het moet beschermd worden en kan geen reden zijn om de dader te plezieren.Het kind spreekt anders dan de volwassene die het later wordt.
Wij vragen dus zowel aan de Vertrouwensartsencentra als aan daderhulp, voorzichtig dat je een kind niet helpt overleveren, want eens justitie ingeschakeld, zelfs door de dader, vind jenog altijd deskundigen die vinden dat een kind dergelijke vader nodig heeft. Het is dus nog niet voldoende dat men beweert dat de beschermende ouder gewoon grieven heeft tegen de ex- partner zodat de aandacht van het oorspronkelijke probleem (incest) wordt afgeleid.Men onthoudt een kind op die manier een contact met iemand die wel duidelijke grenzen kan doorgeven.
Wij hebben geen boodschap aan een percentage van zoveel non recidive, elk kind dat misbruikt wordt waar het had kunnen voorkomen worden, is er één te veel.Wij vragen waarborgen, niet minder dan dat.Als men die niet kan geven, dan moet men daar de nodige conclusies durven uit trekken.En wij willen daaraan meewerken zoveel wij kunnen.
Toch hebben we één bemerking wat daders betreft, ook zij zijn de zoon of de dochter van een moeder en een vader. Of de vader van een kind dat op hen wacht...We leggen dus liever het accent op de bescherming van het kind dan op gevangenisstraf, waar daders hun ziekelijke neigingen niet gaan afleggen zonder intense begeleiding en die is vaak niet voorhanden.
Andréa De Jong, Voorzitster van de vzw Moeders tegen Incest adj. - Gent, 15 januari 2004
Seksueel misbruikte jongens : Informatie voor hulpverleners en beroepskrachten
Seksueel misbruik bij jongens komt voor
De cijfers liegen er niet om. Van alle geregistreerde slachtoffers van seksueel misbruik in Nederland is 33 procent een jongen. Dat komt neer op negen à tien procent van alle Nederlandse jongens. De kans is dus groot dat u als hulpverlener te maken krijgt met misbruikte jongens. Deze folder geeft informatie over de effecten van seksueel misbruik op een jongen. Ook kunt u lezen welke signalen jongens geven en wat u als hulpverlener zelf kunt doen.
Jongens zoeken weinig hulp, omdat
Eén op de drie meldingen van seksueel misbruik betreft een jongen. Misbruikte jongens doen minder vaak aangifte bij de politie dan meisjes. Ze doen minder snel een beroep op de hulpverlening. Jongens lossen liever hun eigen problemen op - dat past beter bij het stoere imago van mannen. Bij mannelijkheid wordt gedacht aan verantwoordelijkheid, kracht, uithoudingsvermogen en zelfstandigheid. Een man wordt geacht zijn eigen boontjes te doppen. Daarom is hulp zoeken naar aanleiding van seksueel misbruik niet zo gemakkelijk. Vaak wenden jongens zich pas tot een hulpverlener als het echt niet anders meer kan. Vraag daarom als hulpverlener naar mogelijke ervaringen met seksueel misbruik.
RECHT (Simone Korkus) Parental Alienation Syndrome als verdediging tegen incestbeschuldiging Echtscheidingen zijn vaak een slagveld. In de strijd tussen de ouders om de voogdij over hun kind of een omgangregeling wordt geen middel geschuwd om de ex zwart te maken. In Israël wordt steeds vaker een gevaarlijk wapen ingezet: het Parental Alienation Syndrome, kortweg PAS. Kinderen met het PAS-syndroom zouden door hun moeder tegen hun vader zijn opgezet. Vaders gebruiken dit vermeende syndroom om de beschuldigingen van de moeder ongeloofwaardig te maken. Een gevaarlijke ontwikkeling, met name voor de kinderen, vindt de Israëlische journaliste en juriste Simone Korkus.
Ik deed kilometers ver om het perfecte geschenk te zoeken voor mijn kind. Na twee avonden, doodvermoeid, dacht ik er aan dat ik ook zelf kon vragen wat hij nu wel wilde.
En ziehier de lijst die hij me voorstelde :
Ik wilde graag Felix zijn, het katje, zodat je mij ook in de armen neemt elke keer dat je thuiskomt;
Ik wou graag een walkman zijn zodat je allebei naar mij luistert en op mijn lippen de woorden van mijn eenzaamheid mee zou neuriën;
Of een dagblad, zodat je elke dag een beetje naar nieuws vraagt over mij;
Ik wilde graag een TV zijn, zodat ik nooit meer moet gaan slapen zonder dat ik tenminste éénmaal per dag met belangstelling ben bekeken;
Voor mijn papa wilde ik graag een hockey ploeg zijn, zodat hij verrast opkijkt en zich opwindt over elke overwinning van mij;
En voor mijn mama wilde ik graag een roman zijn zodat zij mijn emoties kon lezen;
Maar als ik er goed aan denk, dan wil ik maar één ding : een onschatbaar geschenk zijn voor jullie beiden;
Koop dus niets, laat me gewoon toe jullie kind te zijn... (vrij vertaald uit het Frans)
PRINT
STUUR DOOR
REAGEER
