Antwoorden op vele vragen Maasmeisje

De herdenkingstocht voor Gessica in Rotterdam. FOTO ANP

Over haar dood, maar ook waarom de Rotterdamse scholiere nooit als vermist werd opgegeven? Waarom grepen de hulpverleners niet in? Het rapport van de vier onafhandelijke inspecties dat morgen uitkomt, zal antwoord geven op een deel van deze vragen.

Het onderzoek spitste zich toe op de hulpverlening rond het Maasmeisje. Het strafrechtelijke onderzoek naar haar vader, verdacht van de moord, loopt nog. Hij ontkent zijn dochter te hebben omgebracht.

De hulpverlening wacht al maanden in spanning op de uitkomsten van het onderzoek van de inspecties. Zijn er fouten gemaakt? Had iemand de dood van Géssica kunnen voorkomen?

,,Zo’n onderzoek is belangrijk,’’ zegt oud-kamerlid en -staatssecretaris Ella Kalsbeek, die nu werkzaam is in de jeugdzorg. ,,Je kunt er lessen uit leren. Het rapport over Savanna (het meisje dat in Alphen overleed na mishandeling door haar moeder, red.) heeft een enorme impact gehad. Mijn idee is, dat de kritiek ook écht serieus is genomen.’’

Het verhaal gaat dat Géssica’s vader, die eerder zelf hulp zou hebben gezocht, die hulp uiteindelijk afwees. Niemand wil dit bevestigen. Vanaf mei kwam de 12-jarige scholiere in ieder geval niet meer na schooltijd in het Boddaertcentrum. Hiermee zou ze uit beeld zijn verdwenen bij bureau jeugdzorg.

Haar school Het Pluspunt zou na haar verdwijning alle juiste stappen hebben genomen. De ingeschakelde leerplichtambtenaar ontdekte echter niet, dat vader Anton loog toen hij zei dat zijn dochter in Mexico was. De school gaf gisteren een brief mee aan haar leerlingen , om te vertellen dat de dood van Géssica deze week opnieuw veel aandacht zal krijgen in de media. ,,Als er weer zaken naar boven komen, zullen we er met de kinderen over spreken,’’ zegt directeur Bert Hoogwerf.

De Raad voor de Kinderbescherming vond het maanden na Géssica’s verdwijning niet nodig een onderzoek in te stellen, toen de smoesjes van Anton argwaan wekten bij bureau Jeugdzorg. Een medewerker van de Kinderbescherming heeft toen gezegd dat vader mag doen wat hij wil. Alleen als er vermoedens zijn dat het meisje op een slechte plek verblijft, zou actie kunnen worden ondernomen. Jeugdzorg kreeg de opdracht dit te onderzoeken.

Uiteindelijk bleek tien dagen later dat Géssica al maanden dood was.

PRINT STUUR DOOR REACTIES NIET TONEN REAGEER

15-05-2007, 00:00 geschreven door andréa

Kinderen leren zichzelf beschermen "Het is belangrijk te weten dat pedofielen doorgaans niet de stereotiepe vreemdelingen zijn die in het park ronddolen met een lange regenjas en kinderen lokken met snoepjes. Nee, het is je buurman, de pastoor, de leider bij de scouts, de oppas of zelfs een vriend of familielid. Pedofielen bevinden zich in je directe omgeving. Ze hebben een baan, gaan naar de kerk en doen vrijwilligerswerk - waardoor zij gemakkelijk in aanraking kunnen komen met kinderen." (p. 7) Zo begint dr. Amy Hammel-Zabin haar boek waarin pedofiel Alan uitlegt hoe zijn geest werkt. De auteur becommentarieert diens getuigenis en zelfanalyse. Amy werd zelf als kind misbruikt door haar vader en grootvader en behandelde Alan - de pedofiel in het boek - als muziektherapeute.. Met het boek wil Amy Hammel-Zabin ouders en leraren leren hoe ze kinderen kunnen helpen zichzelf te beschermen en wat zij kunnen doen om kinderen daarbij te helpen. Beter voorkomen dan genezen, vindt de therapeute op basis van haar cijfers: 25 tot 38 % van de jonge meisjes en 17 tot 25 % van de jongens in Amerika zijn slachtoffer van seksueel misbruik. Kinderen die misbruikt worden, stemmen vaak in met deze daden, verzwijgen het misbruik en aanvaarden allerlei beloningen die daders hen aanbieden. Om dat te vermijden moeten ouders en opvoeders "kinderen zelfstandig maken, hun gevoel van eigenwaarde en hun persoonlijkheid zodanig versterken dat hetgeen daders hen mogelijk te bieden hebben, hen niet interesseert. (...) Dat is naar mijn mening de enige echte oplossing om misbruik te voorkomen." (p. 12)    Luister naar hun muziek De auteur suggereert een aantal invalshoeken die daartoe kunnen bijdragen. Aan de basis van al die technieken ligt: luisteren - aanvaardend luisteren vanuit open vragen die je aan kinderen stelt. "Ik vroeg Alan ooit naar zijn belangrijkste wapen bij het strikken en misbruiken van honderden kinderen. Het antwoord luidde kort en bondig: 'luisteren'" (p. 174) - "Ik kon zoveel onschuldige kinderen misbruiken omdat ik bereid was te luisteren en om hen mijn onvolkomenheden te laten zien," preciseert pedofiel Alan verder in het boek (p. 179). Zelf is Amy muziektherapeute en daarom suggereert ze als invalshoek voor het luisteren: met kinderen over hun muziek praten. Vraag waar ze graag naar luisteren, wat die muziek voor hen betekent, wat ze hen vertelt. Daarbij moet de volwassene afstand doen van zijn oordeel over die muziek. Ze raadt de volwassenen aan even terug te denken hoe hun ouders reageerden op de muziek van The Beatles of andere vedetten-van-de-tijd. "Luisteren naar de muziek van je kinderen is hetzelfde als een bezoek brengen aan hun land." (p. 175)  "Alans methoden en die van andere pedofielen met wie ik heb gewerkt, vertonen een paar opvallende overeenkomsten: het talent om kinderen het gevoel te geven dat ze iets waard zijn; de middelen om zichzelf aantrekkelijk te maken; de manier om jongeren zo in misbruik te verstrikken dat ze menen dat er geen uitweg is; en het masker dat ze opzetten om te voorkomen dat andere volwassenen hun gruwelijke geheim ontdekken." (p. 178) Alan verduidelijkt dat: "Ik probeerde een omgeving te creëren waarin ze vrijuit over alles konden praten en niet bang moesten zijn dat ze iets niet wisten of het mis hadden. In die 'cocoon van aanvaarding' voelden ze zich heel speciaal. Tragisch genoeg gebruikte ik deze kennis voor een absoluut zelfzuchtig en vernietigend doel. Maar als ik hun het gevoel kon geven dat ze speciaal waren, waarom zouden anderen dat dan niet kunnen leren en dat in het voordeel van deze kinderen toepassen? Ik ben vooral bang dat als ouders dit niet leren, er steeds meer verdorven geesten als ik zullen zijn die hun kinderen een funest alternatief bieden." (p. 179)   Zelfvertrouwen De auteur concretiseert die gewenste houding in een aantal stappen. Zelfstandigheid: kinderen die vol zelfvertrouwen 'neen' kunnen zeggen, lopen minder risico. Opvoeders moeten dus werken aan een sterk ego, zodat kinderen anderen respecteren omdat ze zelf respect krijgen. De eerste stap is: kinderen al vroeg duidelijk maken dat hun mening telt. "Laat je kinderen keuzes maken in hun dagelijkse leven: wat willen ze vanavond eten, welke kleren willen ze aan naar school, welke uitstapjes willen ze maken? Dit lijken misschien onbeduidende keuzes, maar ze helpen wel om aan hun eigenwaarde te bouwen." (p. 181) Geheimhouding tegenover privacy: "Chronisch misbruik is onmogelijk zonder geheimhouding. Ouders hebben de verantwoordelijkheid om de factor geheimhouding uit hun gezin te weren, zonder de privacy van hun kinderen te schenden. (..) Stel vragen, maar wees ook bereid te vertellen waarom je dingen vraagt." (p. 183) Ook een leraar of opvoeder moet dus voorzichtig zijn met situaties waarin hij - met de beste bedoelingen - kinderen aanzet om een of ander voor hun ouders te verzwijgen. Voer thuis een opendeurbeleid: zowel voor vrienden van je kinderen als voor eigen vrienden. "Zorg dat je weet met wie je kinderen omgaan. Leer ze beter kennen, die oppas, die scoutingleiders, die dirigent van het kerkkoor. Denk niet dat je kind veilig is omdat er toch volwassenen bij zijn en zorg ervoor dat uitjes en kampeerpartijen in groepsverband gebeuren - deel uitmaken van een groep is in dergelijke scenario's echt veiliger." (p. 184) Vragen en antwoord krijgen: vertel zelf veel over je vrijetijdsbesteding, moedig kinderen aan vragen te stellen over je werk, die vergadering, die lunch buitenshuis. Dan kun je kinderen ook bevragen over wat ze gedaan hebben en hoe ze zich daarbij voelden. Vermijd ja/nee-vragen en geef de voorkeur aan open "wat" en "waarom" vragen. Let vooral op als de antwoorden onnodig vaag zijn. Aandacht schenken: "Waarom heeft hij 's zondags voor de mis altijd hoofdpijn? Waarom krijgt zij steevast buikpijn voordat de oppas komt? Laat je niet misleiden door voor de hand liggende verklaringen voor schijnbaar onbeduidende kwaaltjes." (p. 186) Proberen te begrijpen: "Alan maakte zijn slachtoffers wijs dat hij de enige was die hen begreep. Wij moeten er alles aan doen om te voorkomen dat onze kinderen zich onbegrepen voelen of begrip zoeken bij iemand zoals Alan." (p. 187) Vertrouwen op je intuïtie: "Laat je kinderen niet alleen met mensen die je een onbehaaglijk gevoel bezorgen, ook al gaat het om familieleden." (p. 188) De veiligste kinderen "Als [pedofielen] inde gaten krijgen dat kinderen thuis over alles kunnen praten, zullen ze bakzeil halen. Deze kinderen zijn de veiligste kinderen in de wereld. Als jij je kinderen dus echt wilt beschermen, moet je je niet druk maken over bijzaken. Het allerbelangrijkste is dat je met hen praat." (p. 194)  Deze raadgevingen komen uit het laatste deel van het boek. Vooraf brengt dr. Amy Hammel-Zabin het verhaal van haar ervaringen als misbruikt kind en als therapeut van pedofiel Alan. Ze citeert uitgebreid uit de vele brieven die de pedofiel haar vanuit de gevangenis schreef en waarin hij probeert zijn gedrag en dat van andere pedofielen te analyseren. Op deze manier vult dit verhaal de vele boeken aan die handelen over de opvang en behandeling van misbruikte kinderen. Hier gaat het vooral over het voorkomen van misbruik, vanuit het inzicht in wat een pedofiel drijft en hoe hij tewerk gaat. Daaruit leer je dat het een pedofiel niet uitsluitend - zelfs niet in de eerste plaats - om seks gaat, maar om macht en manipulatie.  "Veel kinderen spelen al jong verkennende seksspelletjes, maar ze raken er niet door geobsedeerd. Gezonde kinderen maken die fase gewoon door en zodra hun nieuwsgierigheid is bevredigd, gaan ze snel verder en popelen ze om de rest van de wereld te ontdekken. Potentiële pedofielen bereiken deze fase ook, maar blijven dan steken in hun ontwikkeling. Seksuele prikkeling wordt het brandpunt van hun bestaan; het leven wordt één grote seksuele ervaring." (p. 41)   Volwassen marionetten Alan vertelt hoe hij als puber al leerde om volwassenen te manipuleren: "Ik vertel dit omdat het aangeeft hoe ik al in mijn kinderjaren volwassenen beoordeelde en gebruikte als marionetten die me slachtoffers konden leveren. Op mijn veertiende had ik al door dat manipulatie, planning en geduld veel meer effect sorteerden dan wild op iets afstormen en onnodig risico's nemen. Door me nuttig te maken, kon ik een situatie creëren waarbij het initiatief om veel tijd met een jongetje door te brengen, van de ouders kwam. Het kwam erop neer dat de ouders me het kind aanreikten om aan hun eigen behoeften te kunnen voldoen. Niemand die daar iets achter zocht." (p. 51) Op die manier kon Alan tot zijn 50ste uit de handen van het gerecht blijven en honderden jongeren misbruiken. De auteur raadt opvoeders aan aandachtig te zijn voor kinderen die meer belangstelling tonen voor jongere kinderen dan voor leeftijdgenoten. Achterdocht is niet nodig, maar waakzaamheid is gepast. De pedofiel getuigt hoe hij de tijd neemt om kinderen in zijn web te vangen. Vaak ging het om een project van twee of meer jaren, waarbij er het eerste halfjaar of langer geen seks aan te pas kwam. De eerste fase was meestal: het vertrouwen van de ouders winnen. Dan pas concentreerde hij zich op het kind. "Ik combineerde de mysterieuze aantrekkingskracht van geheimen met grote porties aandacht om mijn jonge slachtoffers in de val te lokken. Dit was zeker geen snelle methode: heel langzaam zorgde ik ervoor dat kinderen begrepen waarom ze dingen geheim moesten houden. Tegelijkertijd gaf die geheimhouding me de kans deze kinderen het gevoel te geven dat ik de enige in de wereld was die echt iets om hen gaf en voor hen zorgde." (p. 81) Strategie De pedofiel maakt in zijn verhaal duidelijk dat seks met jongeren op zich niet de hoofdbrok vormt, wel het macht uitoefenen op kinderen: ze door zijn ingenieuze en vooraf tot in de details uitgekiende strategie telkens een stap verder brengen. Onderdeel van die strategie vormde steeds weer de beloning: geld, geschenken, vis- of kampeertochten. Ze steeds weer verleiden om zich aan die bijkomende perversie te begeven. Hij kickte vooral op die 'stratego'.   "Het is voor de meeste mensen gemakkelijk om naar mijn verleden te kijken en aan te nemen dat al die waanzin het gevolg was van mijn zielige pogingen om op een perverse manier seksuele bevrediging te vinden. Maar je krijgt een heel ander beeld als je het proces grondiger ontleedt. Kijk eens naar de methode waarmee ik mijn jonge slachtoffers verstrikte, naar mijn gedrag zodra kinderen weinig of geen weerstand meer boden. Er spelen verschillende factoren in mijn beslissing om tot daden over te gaan, maar mijn onbevredigbare drang naar controle was ongetwijfeld de echte drijfveer achter mijn acties." (p. 98) "Centraal stond de voortdurende manipulatieve dialoog met mijn slachtoffers. Elke stap in de misbruikcyclus steunde op het gebruik van de juiste woorden om controle over de kinderen te krijgen en te houden. Om controle te krijgen over hun lichaam, moest ik eerst een manier vinden om hun geest te bedwingen en dat kon alleen door constante verbale druk. Seksuele onderworpenheid was nooit het enige doel. Ik orkestreerde een geleidelijk groeiende slaafse gehoorzaamheid die dan resulteerde in de handelingen die ik met hen in gedachten had. En in die climax was elke opeenvolgende stap op zich essentieel, maar ook belangrijk in de dynamiek van het volledige traject." (p. 99)  Dat maakt de begeleiding van kinderen die werden misbruikt, zo moeilijk: ze zijn in hun eigenheid aangetast, ze hebben ervaren hoe een andere mens je zover kan brengen dat je vrijwillig doet wat je in feite niet wil doen, wat je zelf verwerpelijk vindt als je uit de trance ontwaakt. Wie misbruikt werd, moet niet alleen de fysische perversies verwerken, maar ook zelfvertrouwen herwinnen, en vertouwen in de medemens.   In de knop gebroken: een pedofiel legt uit hoe zijn verwrongen geest werkt / Amy Hammel-Zabin. - Antwerpen: Standaard, 2004. - 196 p. - 90 581 4007 5; 16,95 euro Publicatiedatum: 2004-03-03

http://schooldirect.vlaanderen.be

14-05-2007, 00:00 geschreven door andréa

'150 pedopriesters in bisdom Dublin'

FOTO ANP

02-05-2007, 21:00 geschreven door andréa

26-04-2007, 21:00 geschreven door andréa

Daderhulp vanuit de visie van de Moeders van de Slachtoffers…

Ook wij, moeders tegen incest, beseffen dat er iets moet gebeuren met daders van seksuele misdrijven op kinderen..  Deze misdrijven slaan de diepste wonden die heel moeilijk helen.  De gevolgen op lange termijn zijn niet in te schatten en er is gebrek aan kennis hierover.

Bijvoorbeeld :

1        Een recent onderzoek toont aan dat 20 maal meer kinderen worden misbruikt (UG- Sarah Bal dit jaar) dan aangegeven bij Kind en Gezin;

2        De stichting Rutgen-Nissan in Nederland stelt dat in de meeste centra voor Geestelijke Gezondheid waar slachtoffers terecht komen, misbruik onbesproken blijft (Zie artikel in “Trouw” maart 2003);

3        Het prestigieuze Child Focus doet geen incest, behalve als er sprake is van uitlenen en exploitatie en ontvoeringen. Toch geven ze toe dat 85% van de misbruiken thuis gebeurt (Zie het rapport “De grote Kindervriend” besteld bij de UG (criminologie);

4        Met andere woorden, misbruik van kinderen wordt eerder ondergerapporteerd dan overdreven, hetgeen ons als beschermende ouder, nochtans  wordt voorgehouden;

5        De zogeheten neutrale bezoekruimten maken geen onderscheid tussen een moeilijke echtscheiding en incest en schuwen niet een moeder die vraagt “laat mijn kind niet alleen buiten met hem”, af te schilderen als onwillig.  Hun opdracht moet minstens aangepast worden willen ze echt nuttig werk afleveren voor het kind.

6        De Vertrouwenscentra werken met gezinnen en vermijden zoveel als ze kunnen interventie van het gerecht.  Het is waar dat deze interventie niet direct iets oplost, maar men kan tenminste de dader tijdelijk stoppen zodat hij minder slachtoffers maakt. En het blijft een grote misdaad.

Voor ons, Moeders van Incestslachtoffers, staat de veiligheid van onze kinderen voorop, en voorlopig is het enige middel nog  altijd de gevangenis.   Zonder wel omschreven vonnis zal de dader de kinderen blijven stalken en heel goed meewerken,  zodat hij zo vlug mogelijk zijn opperste kick terug krijgt.  De moeder zal steeds als “onwillig” worden beschouwd, zij is dan “de persoon die de vader het kind niet gunt”.  Langs de andere kant willen sommige moeders  hun partner niet in de gevangenis en het is dan wel aangewezen dat iemand het gezin begeleidt.  In die gevallen zien wij de Vertrouwensartsencentra als enige of soms voorlopige oplossing.  Wij moeten niet vergeten dat er zoiets bestaat als meldingsplicht en dat in dit geval deze moeders dan toch hulp hebben gevraagd.  Ik spreek van een voorlopige oplossing omdat men toch geen kans maakt om gehoord te worden bij het gerecht als men geen harde bewijzen heeft.  Zelfs  verslagen van bekende kinderpsychiaters worden vaak van tafel geveegd als de beschermende ouder die heeft aangevraagd.(Vraag info Studiedag M.T.I.op 8.11.03)

Wat heeft dat nu met daderhulp te maken?  Alles.  Van uit de invalshoek van de beschermende ouder toch.

Net zoals wij de tussenkomst van de Vertrouwensartsencentra erkennen, erkennen wij de rol die therapeuten bij daders invullen maar wij zouden dat liever zien als een controle.

Alleen tegen de benaming dadertherapie hebben wij reeds bezwaren.  Dit veronderstelt een verhouding zieke en behandelaar. Daders zijn niet ziek, ze geilen op kinderen en zijn dus gevaarlijk.  Men wil hen leren met volwassen seks om te gaan, maar dat interesseert hen niet.  Af en toe heeft iemand die reeds geruime tijd in therapie is eens seks met een volwassene, en dat heet dan een hele vooruitgang te zijn.  Wie zegt dat dit ook niet gebeurde voor de dader gesnapt werd met kinderen?   Vaak is hij toch getrouwd?

In The Sun (Engeland) stond dat 17 slachtoffers werden gemaakt onder de neus van de probatieassistenten en de politiediensten.  Wat zeggen de begeleiders daarop?  Dat het een succes is gezien het aantal dat van integrerende maatregelen genoot, circa 20 000 in totaal.  Het enorme aantal is reeds schokkend genoeg, maar bovendien is men niet zeker of de overigen wel “genezen” zijn, of genezen  zullen blijven of niet nog handiger te werk gaan.  Want men mag niet uit het oog verliezen hoe glad daders zijn, en dat, hoe moeilijker de omstandigheden van hun operaties zijn, hoe groter hun kick.  Daarom opereren incestplegers vaker in het diepste geheim, soms claimen pedofielen wel dat ze seks willen met kinderen en incestplegers zwijgen.  Misschien is dat het enige onderscheid, maar in werkelijkheid hebben incestplegers ook kinderen buiten het gezin aangerand en hebben pedofielen ook hun eigen kinderen aangerand.

De moeilijkheid voor de beschermende ouder is, dat wanneer daders “goed meewerken”, dit gevolgen kan hebben op de omgang met het verkrachte kind.  Men focust te veel op wat seks met een “verkeerde partner”, maar niet genoeg op de persoonlijkheid van de dader die misbruikt op alle fronten : niemand had het er nooit aan gezien!

Met andere woorden wij zouden willen dat men wel degelijk onderscheid maakt tussen eender welke misdaad en incest.  Er zijn genoeg mensen in de gevangenis die hun kinderen moeten missen, waarom altijd dat onderscheid voor deze gruwelijkste van alle misbruiken?

Is het deze permissiviteit niet die incest van generatie op generatie laat voortduren?  Want later als het kind zijn eigen grenzen zal moeten doorgeven en het heeft geleerd dat het met “begeleiding” nog kan, dan zal de situatie zich altijd verder doorzetten.  Het is natuurlijk gemakkelijk de schuld op de “labiele” moeder te schuiven die het misbruik niet WIL zien, of die langs de andere kant beschuldigd wordt een valse aanklacht te hebben gedaan. 

Durft men dan tegen de dader niet zeggen :  “Dit komt U niet toe de vraag naar omgang te formuleren, laat dat aan het slachtoffer over als het hersteld is”?

Daar wij toch de mensen die met daders werken veel respect en bewondering toedragen, maar dat zelf niet willen doen noch kunnen omdat er toch ergens op de wereld een plaats moet zijn waar slachtoffers geen daders tegenkomen, zien wij daderhulp als een controle die echter levenslang zou moeten verder worden gezet.  Daders weten ook dat de controle eens zal ophouden..En verder, hoe efficiënt is die controle als de dader alleen is met het kind?

Het is dus van het allergrootste belang voor de veiligheid van onze kinderen dat men een heel moedig verslag maakt en durft verklaren dat alhoewel de dader goed heeft meegewerkt dat men de veiligheid van kinderen daarom niet kan garanderen.  En dat is precies wat wij vragen : garanties.  Elke “begeleiding” stopt rond vijf uur ’s namiddags en tijdens de weekeinden.  Wij zien het niet als een voordeel een misbruikende vader te hebben, wel integendeel, de loyaliteit van het kind is iets waartegen het moet beschermd worden en kan geen reden zijn om de dader te plezieren.  Het kind spreekt anders dan de volwassene die het later wordt.

Wij vragen dus zowel aan de Vertrouwensartsencentra als aan daderhulp, voorzichtig dat je een kind niet helpt overleveren, want eens justitie ingeschakeld, zelfs door de dader, vind je  nog altijd deskundigen die vinden dat een kind dergelijke vader nodig heeft. Het is dus nog niet voldoende dat men beweert dat de beschermende ouder gewoon grieven heeft tegen de ex- partner zodat de aandacht van het oorspronkelijke probleem (incest) wordt afgeleid.  Men onthoudt een kind op die manier een contact met iemand die wel duidelijke grenzen kan doorgeven.

Wij hebben geen boodschap aan een percentage van zoveel non recidive, elk kind dat misbruikt wordt waar het had kunnen voorkomen worden, is er één te veel.  Wij vragen waarborgen, niet minder dan dat.  Als men die niet kan geven, dan moet men daar de nodige conclusies durven uit trekken.  En wij willen daaraan meewerken zoveel wij kunnen.

Toch hebben we één bemerking wat daders betreft, ook zij zijn de zoon of de dochter van een moeder en een vader. Of de vader van een kind dat op hen wacht...We leggen dus liever het accent op de bescherming van het kind dan op gevangenisstraf, waar daders hun ziekelijke neigingen niet gaan afleggen zonder intense begeleiding en die is vaak niet voorhanden.

Andréa De Jong, Voorzitster van de vzw Moeders tegen Incest adj. - Gent, 15 januari 2004

12-04-2007, 21:14 geschreven door andréa

Seksueel misbruikte jongens : Informatie voor hulpverleners en beroepskrachten

Seksueel misbruik bij jongens komt voor… 

De cijfers liegen er niet om. Van alle geregistreerde slachtoffers van seksueel misbruik in Nederland is 33 procent een jongen. Dat komt neer op negen à tien procent van alle Nederlandse jongens. De kans is dus groot dat u als hulpverlener te maken krijgt met misbruikte jongens. Deze folder geeft informatie over de effecten van seksueel misbruik op een jongen. Ook kunt u lezen welke signalen jongens geven en wat u als hulpverlener zelf kunt doen.

Jongens zoeken weinig hulp, omdat…

Eén op de drie meldingen van seksueel misbruik betreft een jongen. Misbruikte jongens doen minder vaak aangifte bij de politie dan meisjes. Ze doen minder snel een beroep op de hulpverlening. Jongens lossen liever hun eigen problemen op - dat past beter bij het stoere imago van mannen. Bij mannelijkheid wordt gedacht aan verantwoordelijkheid, kracht, uithoudingsvermogen en zelfstandigheid. Een man wordt geacht zijn eigen boontjes te doppen. Daarom is hulp zoeken naar aanleiding van seksueel misbruik niet zo gemakkelijk. Vaak wenden jongens zich pas tot een hulpverlener als het echt niet anders meer kan. Vraag daarom als hulpverlener naar mogelijke ervaringen met seksueel misbruik.

12-04-2007, 21:06 geschreven door andréa

08-04-2007, 18:59 geschreven door andréa

08-04-2007, 17:49 geschreven door andréa

31-03-2007, 00:00 geschreven door andréa

Feiten en mythen over seksueel misbruik van kinderen

Mythe : Kinderen liegen omtrent misbruik

Feit : Een kind weet bepaalde dingen alleen maar omdat het die ook heeft meegemaakt.  Als een kind zou liegen dan  zou dat eerder zijn om te ontkennen of aan een ondraaglijke druk te ontsnappen.  Het gebeurt in zeer gesloten gezinnen maar ook in zeer open gezinnen

Mythe : seksueel misbruik dat “geweldloos” verloopt is minder erg

Feit :  Misbruik is altijd erg.  Niet de lichamelijke geweldpleging is het ergste maar de langzame en zekere grensoverschrijding brengt onstandvastigheid en verwarring me

Mythe : Niet misbruikende moeders weten het en werken het zelfs in de hand

Feit : Neen.  Het is mogelijk dat één op twee moeders iets vermoedt en dan nog zal de helft daarvan onmiddellijk actie ondernemen  vaak zonder enig gevolg.  Een aantal zal alsnog later ingrijpen en een aantal onderneemt helemaal niets.  Omdat sommigen  zelf in shock waren en anderen konden het gewoonweg niet geloven.

Inderdaad zijn deze moeders zelf  extreem gekwetst en nog wel op drie fronten :

als vrouw - in hun moederrol - als individu

Mythe : Incest is toch iets zeldzaam?

Feit : Incest is niet zeldzaam maar komt heel vaak voor.  Het wordt alleen ontkend.  Sommigen gewagen van 20 % of  één op vijf,  of ca. één kind in elk kleuterklasje

Mythe : incest met kinderen is toch zo erg niet

Feit : het eerste contact met het andere geslacht hoeft niet op deze manier te gebeuren.     Het kan een blijvende, belemmerende herinnering worden in het seksuele (be)leven later.

Mythe : Van generatie op generatie heeft men gesproken over incestmoeders…

Feit : Na vijftien jaar werken met moeders vrezen wij dat incest niet zozeer transgenerationeel wordt overgedragen noch via disfunctie van het gezin  dan wel door de permissiviteit en “begrip” en toedekken naar daders toe en naar alles wat er aan geweld in gezinnen gebeurt. 

Mythe : De disfunctie van het gezin is de bodem van incest

Feit : Daders brengen  hun eigen systeem mee in het  gezin  en koesteren het :  wat verboden is, het overschrijden van, bezitsdrang, autoriteit, het geheim, is hun grootste kick

Gelooft men in de disfunctie van een gezin als oorzaak van incest dan zegt men zoveel als dat  iedereen een  potentiële dader is, je moet  ze maar net zo ver brengen   Mensen kunnen ook anders en zelfs adequaat handelen met kinderen.

Mythe :Zwijgen of er over praten?

Feit : Door te zwijgen gaat de dader altijd maar verder.  Meer, door er niet te willen over praten geeft men het kind nog meer het gevoel dat hetgeen gebeurde zo erg is dat er niet over te praten valt.  Niet het geweld op zich is het ergste, maar  ook de duur en de leeftijd van het kind.  En  stigmatiserend ongeloof.  De ernst van het trauma heeft zo te zien meer te maken met hoe het kind opgevangen wordt en kan dus anders liggen bij verschillende kinderen.  Of hoe goed naar hen geluisterd wordt.  Men kan  niet ondoordacht handelen, het is beter het vertrouwen van het kind eerst te winnen.

Mythe : Het kind heeft een vader nodig, dus de vader heeft recht op omgang

Feit : Ouders hebben rechten dat is waar.  Daar kan een kind niet tegenop.  Men mag trouwens niet vergeten dat 90% van de aangegeven  gevallen wordt vrijgesproken of geseponeerd.  Het kind wordt dus sowieso gedwongen met een misbruikende ouder om te gaan.  Maar.. zijn ook weeskinderen langs vaders kant dan gedoemd slecht te worden?  En dat was misschien wel een vader die zijn grenzen kende!

Moeders tegen Incest. Gent,  1 augustus 2003

24-03-2007, 00:00 geschreven door andréa

Vrijgekomen verkrachter moet ver weg van Fatima gaan wonen

ANTWERPEN (HOBOKEN)

De Antwerpse kortgedingrechter verplichtte dinsdag een pervert die zich jarenlang vergreep aan zijn schoonzus Fatima (33) en haar zevenjarige dochtertje, te verhuizen en sprak een straatverbod uit binnen een straal van 2,5 kilometer. Rechter Lambrechts oordeelde dat Hamid B. (46) het grondwettelijk recht op veilig wonen heeft geschonden, door na zijn gevangenisstraf provocerend op enkele deuren van zijn slachtoffers te gaan wonen. De rechter riep het gebied met een straal 2,5 km rond het huis van de slachtoffers uit tot verboden gebied voor de zedendelinquent. Telkens als hij zich in die verboden zone waagt, moet hij een dwangsom van 1.000 euro betalen.

Hamid werd in 2003 tot vier jaar effectieve celstraf veroordeeld voor de meervoudige en gewelddadige verkrachting van zijn schoonzus Fatima en haar minderjarige dochtertje. De dader woonde op enkele deuren van zijn slachtoffers, in de Steynstraat in Hoboken. Telkens Hamid wist dat de man des huizes afwezig was, drong hij binnen en dwong hij Fatima en haar dochtertje tot de meest gruwelijke en pijnlijke seksuele handelingen.

Impliciete verplichting om te verhuizen

Hamid B. zat zijn celstraf volledig uit. In oktober 2006 kwam hij vrij. Meteen vestigde hij zich in dezelfde Steynstraat, op zes huisdeuren van zijn slachtoffers. Hij staat ze de hele dag in de deur aan te staren wanneer ze voorbij komen. Sinds hij opnieuw in de buurt woont, leeft het hele gezin in angst. En Fatima vreest dat haar man en broer de dader iets zullen aandoen. Als zij 's ochtends haar dochtertje naar school brengt, staat hij ze aan zijn deur op te wachten. Moeder en dochter doen elke dag een hele omweg om niet voorbij zijn deur te moeten lopen.

Hugo Coveliers en Liliane Verjauw, de advocaten van de slachtoffers, waren naar de kortgedingrechter gestapt in een ultieme poging om verkrachter Hamid B. te verplichten om te verhuizen. Met succes. "In de grondwet staat dat iedereen het recht heeft om veilig en rustig te wonen. We hebben geargumenteerd dat dat grondwettelijke recht van de slachtoffers is geschonden door het feit dat de dader zo dicht in hun buurt is komen wonen", zegt Coveliers. De rechter volgde hem in die redenering. De dader mag zijn straf dan wel volledig hebben uitgezeten, op burgerlijk vlak is hij immers nog steeds verantwoordelijk voor de gevolgen van zijn daden. De rechter verplicht hem impliciet om te verhuizen.

Hiaat in de wet

In 2003 kregen de slachtoffers fikse schadevergoedingen toegekend, onder meer omdat de ‘huwelijkskansen’ van het Marokkaanse dochtertje in het gedrang kwamen. Maar ze hadden aan de rechter in de eerste plaats gevraagd om de man te verbieden nog in de buurt van zijn slachtoffers te komen, laat staan er te komen wonen. Dat kon niet omdat iemand die zijn straf volledig uitgezeten heeft geen beperkende voorwaarden kan opgelegd krijgen, heette het toen nog.

Om deze hiaat in de wet te omzeilen baseerde Coveliers zich in een procedure voor de civiele rechter op het grondwettelijk recht op wonen van zijn cliënten, een recht dat aangetast wordt door de aanwezigheid van hun kwelduivel. “Evident is deze procedure niet, en ik ken geen voorgaanden”, zegde Coveliers. “Maar er moet altijd iemand de eerste zijn, en wat je niet vraagt, krijg je niet”.

23-03-2007, 12:58 geschreven door andréa

16-03-2007, 00:00 geschreven door andréa

Dat echtscheiding pijn veroorzaakt is onbetwistbaar en het is logisch dat men die pijn zoveel mogelijk beperkt.  Beide partijen zijn het niet altijd eens om aan een scheiding te denken, en er wordt hen niet veel tijd gegund.  Sommige mensen denken echter dat alles nog zal zijn zoals voorheen, maar dat is niet zo en zeker voor de kinderen niet.  Maar van daar om een "deskundige" uit de VS aan te halen waar ze de Conventie van de Rechten van het Kind niet eens hebben ondertekend en een nog steeds niet wetenschappelijke theorie van één man te gaan halen om het ongelijk van de alleen achterblijvende ouder te gaan staven is toch een stap te ver.  Bovendien kan men hier geen deskundige inhuren om te bewijzen dat er strafbare of laakbare feiten zijn naar de kinderen toe, want anders heet het dat het onderzoek "besmet" is.  In de VS kan dat dus wel...Dergelijke zaken zeggen de mannengroepen er niet bij, maar er zijn nog meer voorvallen...Mannen zeggen wel dat ze tot 90% van de gevallen vals beschuldigd werden door een boze ex vrouw....Langs beide zijde kan behoorlijk worden nagetrapt, dat onkennen wij zeker niet....Maar met name incest is moeilijk te bewijzen, er zijn vaak geen bewijzen of geen bewijzen meer : Incest is de Perfecte Misdaad zegt Onno van der Hart...Vandaar de titel van mijn boek : De Perfecte Misdaad, Incest tussen Misvatting en Werkelijkheid...ISBN 0090809174002 (Uitgeverij Desk-Nijverdal.nl)

Hierna een  Engelstalig artikel uit The Independent dat duidelijk maakt hoe kinderen en hun moeders door dergelijke theorie groot onrecht wordt aangedaan : drie kinderen vroegen de rechter niet naar een misbruikende vader te worden gestuurd en een Gardner "deskundige" (Richard Gardner is de geestelijke vader van de PAS theorie) - bestempelde dit als PAS met de dood van één van de jongens tot gevolg...Men vond hem opgehangen in zijn slaapkamer nadat hij naar zijn vader was gedwongen onder bedreiging dat zijn moeder anders in de gevangenis zou belanden...

Dichter bij huis werden recentelijk verschillende moeders in de gevangenis gestopt of veroordeeld omdat zen hun kind niet wilden of niet konden afgeven  zonder dat ernstig naar hun klachten werd geluisterd, overtuigd als men tegenwoordig is dat het allemaal verzinsels zullen zijn....Zelfs na de zelfmoord van Richard Gardner deed de theorie zijn opmars mede door zijn voornaamste discipel Hubert Van Gijseghem uit Montreal die een ware Kruistocht ten gunste van de theorie doorheen Europa voerde op aanvraag van verschillende mannengroepen. Dit is helemaal in tegenstrijd met het Internationale Verdrag van de Rechten van het Kind, onderschreven door België, en dat men reeds meer dan vijftien jaar aarzelt in de grondwet op te nemen,  maar men heeft  nog haastig de wet op het co-ouderschap versterkt en de uitvoering laten versnellen zodat de tijd om de feiten te bewijzen veel te kort is. Men moet soms maanden wachten op de bereikbaarheid van een deskundige dienst...

In a contentious child custody dispute in the suburbs of Pittsburgh a few years ago, three teenage boys begged a family court judge not to force them to continue visits to their father because, they said, he was physically abusive towards them. Rather than believe the boys, the judge relied on the testimony of an expert witness retained by the father, a Columbia University professor of clinical psychiatry, Richard A. Gardner.

Richard Alan Gardner, psychiatrist: born New York 28 April 1931; MD 1956; twice married (one son, two daughters); died Tenafly, New Jersey 25 May 2003.

In a contentious child custody dispute in the suburbs of Pittsburgh a few years ago, three teenage boys begged a family court judge not to force them to continue visits to their father because, they said, he was physically abusive towards them. Rather than believe the boys, the judge relied on the testimony of an expert witness retained by the father, a Columbia University professor of clinical psychiatry, Richard A. Gardner.

Gardner insisted the boys were lying as a result of brainwashing by their mother and recommended something he called "threat therapy". Essentially, the Grieco boys were told they should be respectful and obedient on visits to their father and, if they were not, their mother would go to jail. Shortly afterwards, 16-year-old Nathan Grieco, the eldest of the brothers, hanged himself in his bedroom, leaving behind a diary in which he wrote that life had become an "endless torment". Both Gardner and the court were unrepentant even after the suicide, and it was only after an exposé in the local newspaper that custody arrangements for the two surviving boys were changed.

This "threat therapy" was part of a much broader theory of Gardner's known in family courts across the United States as "Parental Alienation Syndrome". The theory - one of the most insidious pieces of junk science to be given credence by US courts in recent years - holds that any mother who accuses her spouse of abusing the children is lying more or less by definition. She tells these lies to "alienate" the children from their father, a shocking abrogation of parental responsibility for which she deserves to lose all custody rights in favour of the alleged abuser.

This is not only tawdry logic, guaranteed from the outset to protect the interests of divorcing fathers, by far Gardner's most enthusiastic constituency, but it has also destroyed the lives of hundreds, maybe thousands, of American families over the past 15 years. In state after state, courts deferred to Gardner's academic credentials and put children in the custody of their alleged abuser, even in cases where police records, medical records and testimony by teachers and social workers supported the mother's accusations.

By now, the concept of "parental alienation" has entered case law and swayed thousands of disputes in which Gardner himself played no part. Yet it has no scientific basis whatsoever. It is not recognised by the American Psychiatric Association or any other professional body. The stream of books that Gardner produced on the subject from the late 1980s were all self-published, without the usual peer review process. His method for determining the reliability of sex abuse allegations was denounced by one noted domestic violence expert, Jon Conte of the University of Washington, as "probably the most unscientific piece of garbage I've seen in the field in all my time".

Nobody with experience of high-conflict divorce cases would deny that mothers, in some cases, make false allegations against their spouses. But Gardner went much further. He believed that 90 per cent of mothers were liars who "programmed" their children to repeat their lies, and never mind the corroborating evidence. He theorised that mothers alleging abuse were expressing, in disguised form, their own sexual inclinations towards their children.

And he suggested there was nothing much wrong with paedophilia, incestuous or not. "One of the steps that society must take to deal with the present hysteria is to 'come off it' and take a more realistic attitude toward paedophilic behaviour," he wrote in Sex Abuse Hysteria - Salem Witch Trials Revisited (1991). Paedophilia, he added, "is a widespread and accepted practice among literally billions of people". Asked once by an interviewer what a mother was supposed to do if her child complained of sexual abuse by the father, Gardner replied: "What would she say? Don't you say that about your father. If you do, I'll beat you."

It beggars belief that such a figure would be taken seriously by family court judges but, in an adversarial system where fathers often have more money to spend on divorce cases, Gardner's theories have proved remarkably persuasive. The journal of the American Academy of Child and Adolescent Psychiatry wrote in 1996 that a book of Gardner's, Protocols for the Sex-Abuse Evaluation, was "a recipe for finding allegations of sexual abuse false, under the guise of clinical and scientific objectivity. One suspects it will be a bestseller among defence attorneys." And so it has proved.

Gardner's work has created a generation of mothers and children scarred psychologically and, in many cases, physically by the court rulings he has influenced. In one of his earliest cases, a Maryland physicist he labelled a "parental alienator", unfit to retain custody of her children, was subsequently shot dead by her ex-husband. Still Gardner did not change his view that the wife was the true villain; her lies, he insisted, had made the husband temporarily psychotic.

Richard Gardner's background was surprisingly conventional. Born in the Bronx, New York, in 1931, he studied medicine and psychiatry at various prestigious New York universities, and served a stint as a US army psychiatrist in Germany. Appointed to the Division of Child Psychiatry at Columbia in 1963, where he became Clinical Professor of Psychiatry in 1983, he was respected for many years as an expert on childhood experience of divorce.

After he developed his Parental Alienation Syndrome in the 1980s, however, he and Columbia slowly distanced themselves from each other and he spent most of his time in private practice in New Jersey. Along the way, he also turned into an authentic American monster.

Andrew Gumbel

(The Independent 31 may 2003)

<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->

09-03-2007, 00:00 geschreven door andréa

Beste vrienden,

Ondanks de groeiende armoede in ons land hebben minister Dupont en de OCMW’s beslist om feest te vieren op 1 maart.

Kan men spreken van maatschappelijke integratie als mensen moeten overleven van uitkeringen die onder de Europese armoedegrens liggen ?

Wij, een aantal mensen die dagelijks geconfronteerd worden met armoede en hoge huurprijzen, zijn niet akkoord dat dit een feestdag is.  Ondanks het feit dat door de minister een ‘ombudsman’ werd beloofd (die zich zou moeten bezighouden met de klachten tegen het OCMW), werd er tot dusver niemand aangeworven.

Veel mensen hebben geen geld om hun borg te betalen.  Het zou werkelijk goed zijn om een huurwaarborgfonds op te richten dat in staat is dit geld te lenen aan allen die het werkelijk nodig hebben, zonder dat zij daarna verplicht zullen zijn om te hoge intresten te betalen.  Dit geld zou best uitbetaald worden aan de mensen die een appartement zoeken zelf, anders verliezen zij hun tijd met naar het OCMW te lopen en intussen is het appartement dat zij op het oog hadden al aan een ander verhuurd.

Participatie en integratie betekent dat de mensen waarover het gaat betrokken worden in de organisatie van dit feest. Welke zelfkritiek wil het OCMW formuleren als hun cliënten zelfs niet uitgenodigd worden ?

Voor de publieke overheden en de gemeentes zal het beter zijn om onmiddellijk een aanbod van tijdelijke woningen te scheppen.

Daarom zullen wij op 1 maart 2007 actie ondernemen tegen dit circus.

Men wil ons laten geloven dat deze dag bedoeld is om een zelfkritiek van het OCMW te maken, maar men wil ons zelf niet vertellen welk geldbedrag minister Dupont wil uitgeven voor dit feest.

Deze dag zal beginnen om 09.00 u. ‘s morgens in :

Brussels Event Brewery (BEB)

Rue Delaunoy 58

1080 Molenbeek-Brussel.

Nu is de tijd om te handelen: NEEN AAN HET BEHEER VAN DE MISERIE.

De ocmw’s en de sociaal assistenten dienen niet slechts om de ellende te beheren, maar ook om ze op te lossen.

Gemeenschappelijk Daklozenfront – Front Commun des S.D.F.

27-02-2007, 18:39 geschreven door andréa

12-02-2007, 00:20 geschreven door andréa

11-02-2007, 23:33 geschreven door andréa

05-02-2007, 16:44 geschreven door andréa

02-02-2007, 16:17 geschreven door andréa

27-01-2007, 20:46 geschreven door andréa