Ik ben nicole, en gebruik soms ook wel de schuilnaam prulllemieke.
Ik ben een vrouw en woon in bij leuven (belgie) en mijn beroep is mensen blij maken.
Ik ben geboren op 17/02/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lachen, kinderen,kleinkinderen,dieren,lezen,tekenen.
in 1996 maakte ik een salto fatale waarbij ik mijn rug brak dank zij de steun van mijn vriend,kinderen, ouderskon ik weer rechtstaan en een paar pasjes zetten met looprek 9 maanden daarna overleed m'n vriend
allerheiligenverlof zit er weer op , velen onder ons hebben weer de kindjes gehad , om deze week af te sluiten deze mooie bewerking met evenmooi lied. Muziek afzettten (rode plaatje), klikken , kijken en luisteren, Prullemieke (wel even geduld tot het opgeladen is , dank u)
Tijdje niet hier geweest, eerst kindjes hier komen logeren en nu flink ziek, echt geen inspiratie maar omdat ik weet dat mijn blogmaatje LUDOVICUS zo van vogeltjes houdt (vooral nu in de winter) draag ik het aan hem op want hij is toch zo'n schatje !!!!!! zijn roodborstje was er al als voorteken van de winter... dus klikken, muziek afzetten rode plaatje rechts en kijken ....Prullemieke
Om een beetje in sfeer te blijven van allerheiligen een mooie bewerking over ....kijk zelf maar KLIK OP PLAATJE....wel eerst mijn muziek afzetten op jukebox en even wachten na gekleurde tekening met dieren en als muziek stopt op MUZIEKNOTEN drukken)
Vandaag naar Antwerpen geweest , dochter is verjaart en ik hoef je zeker niet te vertellen dat de kleintjes héél blij waren met het bezoek van oma.! Dochterlief is een beetje zoals ik , toch wat betreft het bijhouden van ditjes en datjes . We waren een beetje foto's aan het bekijken van" vroeger en nu " en ze kwam ook het kleine boekje tegen waarin ze soms aantekeningen maakt over wat er zoal uit een klein kindermondje kan komen. Enkele heb ik er uitgekozen:
Toen ik op een avond met Liesje op raadpleging moest bij "kind en gezin", vroeg de oudste (6jaar):"Mama ,om hoe laat moet ons Liesje in het "babyasiel" zijn?
Lotte(toen 5j) was erbij toen haar andere Oma door een ziekenwagen opgehaald werd om naar ziekenhuis gebracht te worden. Toen we de dag nadien op weg naar het ziekenhuis een ambulance tegenkwamen, riep ze spontaan" kijk mama, de takelwagen van Oma"
In onze tuin komt geregeld een tamme kip op bezoek. Lotte en Lies vinden dat geweldig, vooral de kleinste Lies. op een keer vroeg ze me "Mama , krijg ik een "versleten" boterham voor de kip.
Toen ik al een hele tijd geleden naar de atletiek op tv aan het kijken was, kwam Lotte(toen5j) bij me zitten. Ze vroeg me wat er ging komen . "De 200meter vrouwen " zei ik "amaai" zei ze"zovéél vrouwen"
Onlangs zaten Lotte en Lies samen met hun vriendje Liam bij mij in de auto. Liam maakte de opmerking dat we wel onze riem moesten omdoen. Waarop we allemaal onze riem vastklikten.Liam deed niets, toen we hem vroegen waarom hij zelf zijn riem niet omdeed, trok hij als verklaring zijn T-shirt omhoog en zei: "ik moet geen riem omdoen, ik heb al bretellen aan"
Ons Liesje is de laatste tijd heel erg bezig met kleuren en is ook erg bezig met de betekenis van groot en klein, opeens ontdekte ze in de doos een klein kleurpotloodje. Ze keek ernaar en zei: "mama dat kleurtje moet nog flink groeien hé.
Onze babysit had net een beugel, Lotte ging zelf de deur openmaken en keek verbaasd naar de tanden van Natalie en vroeg" Natalie waarom draag jij een armbandje rond je tanden?
Om te eindigen een eigen ervaring met mijn dochters die toen 4 en 6jaar oud waren. Er was een verjaardagsfeestje voor een van de twee en al hun vriendjes kwamen spelen,het was héél warm en ze speelden allemaal buiten...de jongste kwam even binnen om te plassen en vond de doos met inlegkruisjes" mama, waarom dient dat"? ik vond direct geen zinnig antwoord en zegde dat het tegen het zweten was. Birgit had de doos stilletjes mee buiten gesmokkeld.... Na een tijdje keek ik in de tuin en tot mijn grote verbazing liepen al de kindjes rond met een inlegkruisje op hun voorhoofd geplakt ! ik vroeg aan Birgit wat het te betekenen had en antwoordde : " Mama, je had toch gezegd dat diende om niet te zweten , en het is nu al véél beter we zweten bijna niet meer...was ik blij dat die ouders nog een tijdje wegbleven voor ze hun kindjes kwamen terughalen want ik zou daar schoon gestaan hebben !
Vandaag 2 oktober ..10 jaar geleden dat ik een salto "fatalé" maakte
Is het niet pijnlijk om te schrijven over zo'n aangrijpende gebeurtenis in je leven ?
Neen, integendeel , het werkt zelfs bevrijdend : ik moest iets met m'n ongeluk doen. Na 13 maanden ziekenhuis, na de dood in de ogen te hebben gekeken, wil ik aan iedereen vertellen dat er, ondanks alle miserie, altijd hoop is. Dit hier schrijven is eigenlijk voorgoed afsluiten van mijn oude en opstarten van mijn nieuw leven. Nu ben ik een mens met een handicap, maar niettemin een vrouw met even veel hoop en kansen op geluk.
Hoop en geluk zijn nu twee sleutelwoorden van je leven ?
Ja want ik ben altijd optimistisch geweest want ik moest mezelf terug uitvinden. Mijn leven lag letterlijk aan duigen. Met de scherven moest ik mijn leven weer gestalte geven, inhoud geven en zoeken. Dat ging met vallen en opstaan maar toch besefte ik pas hoe mooi en rijk en diep het leven kan zijn, ik hoop dat de mensen met dit schrijven inzien hoe schitterend het leven wel is zonder dat zij door zo'n traumatische ervaring moeten.
Vele mensen vragen zich af hoe je liefdesleven er uitziet nu je verlamd bent...
Seks voor mensen met een handicap is in onze maatschappij taboe. Daar praat men liever niet over. Mensen met een handicap kunnen immers wel degelijk seks beleven en even goed van seks genieten als mensen die niks mankeren. Meer zelfs zij beleven het vaak nog op een intensievere manier dan valide mensen. Je gaat er gewoon op een andere manier mee om, en seks blijft nog belangrijk en mogelijk.
Voor en na je ongeval ben je nu veranderd?
Ja vroeger was ik veel met mezelf bezig;mijn vriendschappen waar leeg, ze betekenden niks. Het waren soms mensen om mee te feesten, niet om een ernstig gesprek mee te hebben, niet om emoties mee te delen. Tijdens verblijf in ziekenhuis leerde ik mensen kennen uit alle lagen v/d bevolking, stuk voor stuk mensen met een eigen, soms schrijnend verhaal, veel mensen die ondanks hun toestand bleven hopen, bleven vechten voor een zinvol leven. Mijn ongeval leerde me anders denken over liefde en relaties.
Hoopt ge dat ge ooit nog zult kunnen lopen ?
Een mens moet altijd blijven hopen, voorlopig zijn er nog geen technieken gevonden om mijn ruggewervels te genezen; Ik ga wel naar kinesisterapie om mijn spieren te versterken en kan nu toch wel al op benen steunen, en zo zal ik verder werken. Opnieuw kunnen lopen is een doel, maar ik lig er niet elke nacht wakker van. Ik leef en dat is het allerbelangrijkste .
Weet je nog hoe die val gekomen is?
Neen ik weet het niet, ik denk dat ik afwezig was, dat ik aan andere dingen zat te denken toen ik van dat platform viel, het regende , ik gleed uit en lag een verdiep lager op de beton, ik weet nog alleen dat ik het gevoel had dat mijn benen niet meer bij mij hoorden en ergens verderop van me weg lagen. Dit ongeval heeft mij in staat gesteld en mij tijd gegeven om dingen te doen die ik vroeger nooit deed en deze ervaring heeft mij gelukkiger gemaakt dan ik ooit ben geweest.
Ik was een jaar of negen en m'n buurmeisje had een klein wit tam muisje. We zaten vaak samen op de stoep, het muisje zat steeds in de zak van haar schortje, kroop op haar schouder, bleef op haar handje zitten, ik vond het gewoon geweldig...
Huisdieren was thuis niet aan de orde , na veel zagen had ik mama toch eindelijk zover gekregen dat ik ook een muisje mocht hebben. In Leuven was een grote "zaadwinkel" waar ze alles maar dan ook alles verkochten , honden, poesjes, cavia's , hamsters en ...witte muizen. Op een mooie zonnige dag was het eindelijk zover, we gingen te voet naar die winkel mijn dag kon niet meer stuk (dacht ik) De kleine oude man achter grote houten toonbank vroeg"en..waarmee kan ik jullie helpen""Ja, we willen graag een wit muisje hebben" zei mama. "'k zal ne keer gaan zien hé madammeke", langzaam kwam de man aangeslenterd "k'heb geen witte nie meer, alleen nog grijze" "Oh da's toch ook schoon hé Nicoleke"mama weer, "ja ja da's goed mama, een grijzeke dan " Ik geloof dat het toen 20bfr. kostte "Oh, geef er nog maar eentje, dan zit het niet alleen hé" "oh ja, twee ? " ik wist niet waar ik had. De man kwam terug met een kartonnen doosje met daarin de twee muisjes, boven was een rond gaatje waardoor je de muisjes kon zien. "ge gaat toch direkt naar huis hé madam" mama trok een bedenkelijk gezicht en vroeg zich af waarom die man dat vroeg.
Ik mocht zo fier als ne gieter het doosje dragen, we waren nog niet buiten of het gaatje van dat doosje was al een heel gat geworden, ik duwde er goed met mijn hand op en "aah mama ze bijten en dat doet zeer zenne", mama ging uit veiligheid dan de doos maar dragen , de doos werd altijd maar kleiner en kleiner en we hebben nog nooit zo hard gelopen om thuis te zijn . Helemaal buiten adem moesten we vlug iets zoeken om die muizen in te zetten, ja er stond een oude vogelkooi in de kelder dat zou veilig zijn , dan zitten ze achter slot en grendel en kunnen ze zéker niet ontsnappen. Omdat de muisjes nog zo klein waren kropen ze gewoon door de tralies, wij maar op dat kot kloppen om die muizen er toch maar in te houden.Twee uren daarna stonden mama en ik nog altijd voor dat kot en maar kloppen... Eindelijk kwam papa thuis"zij de gij nu helemaal zot geworden?, mensen kopen muizenvallen om muizen te vangen en gij gaat de muizen kopen in de winkel"waar zij de gij nu met u verstand" ik was als de wind weg naar mijn kamer gegaan want het ging zeker stinken ...
Wat papa met de muisjes gedaan heeft heb ik nooit geweten maar mijn muizendroom lag aan diggelen en heb nooit meer het woord "muis" durven uitspreken. Achteraf als ik groter was vroeg ik me af waarom die man in hemelsnaam grijze muizen kweekte , gewoon voor ,het "gasthuis" (zegden ze vroeger i.p.v ziekenhuis) voor proeven op te doen in laboratoria's.
Verleden jaar eerste zondag van april hadden we een familiebijeenkomst bij mij thuis. Omdat er dan 4 kleine meisjes rondlopen zetten we de honden Pim en Mischa voor alle veiligheid in de garage ,met kinderhekje zodat ze niet bij het gezelschap kunnen. Ik heb ook nog een poes Prutske een vondelingetje die mee met de honden is opgegroeid en elke maand haar pilletje neemt om geen kleintjes te krijgen. Het was me al opgevallen dat ze wat ronder geworden was maar omdat ze héél goed eet dacht ik gewoon dat ze verdikt was. Die zondag zat iedereen aan tafel de kleintjes liepen rond en gingen af en toe eens kijken aan het hekje naar de honden en naar Prutske die daar ook bij lag wat niet haar gewoonte was. Ze was al de hele dag onrustig en lag tegen Pim geplakt (de kleinste hond). "Oma , kijk eens, Mischa heeft precies iets in haar mond, ze heeft zeker een muisje gepakt "riep een van de kleintjes... ik was zo druk bezig dat het me niet onmiddelijk doordrong wat er aan het gebeuren was, toen viel ineens mijne frank(euro) Prutske was drachtig en was bezig haar jongen te werpen bij Pim en Mischa die altijd zeer behulpzaam is nam de rol van verpleegster over om de kleintjes weg te dragen naar de tuin. Pruts kon geen beter moment uitgekozen hebben om haar kleintjes op de wereld te zetten, ik kon van geen kanten weg uit de living, en kon ook niet naar de tuin om te kijken . Rond 18u toen iedereen weg was kon ik eindelijk gaan kijken , er lagen 2 kleine poesjes in het gras, ze bewogen niet... ze waren dood. Mischa had ze zo goed vastgehouden dat ze ze gewoon had doodgeknepen.
s'Avonds liep Prutske nog altijd rond op een moment legde ze zich naast me en ja...er kwam nog een kleintje het derde en laatste. Ik was zo blij er was dan toch nog eentje overgebleven. Ik legde Pruts en haar kleintje in een wasmandje en zette het hoog op de tafel en hield Mischa uit de buurt.Ik verloor die mand geen moment uit het oog vooral als het kleintje er alleen in lag, Mischa kwam wel eens snuffelen en daar bleef het bij.
Een week leek alles goed te gaan tot ik 2 minuutjes naar de keuken moest rap iets halen, hoorde ik iets héél hard piepen, haastte me naar de mand ..leeg..het kleintje lag naast Mischa in zijn mand..dood. Pruts deed niks anders als zoeken naar dat kleintje, at niet meer kortom ze was gewoon verdrietig, wat nu ?
Ik belde naar de veearts en deed m'n hele verhaal en zegde" ze heeft nog melk, dus...als ik nu een ander kleintje zou hebben en erbij leggen zou ze dat misschien kunnen aanvaarden en grootbrengen" aan de andere kant van de telefoon hoorde ik" ja , dat kan je proberen is al meermaals gelukt, maar kan ook anders ,indien ze het verstoot". Ik wist dat mijn buurman drie dagen tervoren ook kleine poesjes had en er zeker eentje kon missen, en ja ik mocht er eentje halen . Ik koos er eentje uit en legde het bij Pruts in de mand , ze begon direct het kleintje te likken en liet het ook drinken , ze legde haar poot erop al wilde ze het nu extra beschermen, kwam niet meer uit de mand zelfs niet om te eten .
Ik had mijn les nu wel gehad en zette de mand héél hoog op een kast ver weg van Mischa. We waren nu al een week verder en alles verliep prima. Mooie liedjes duren niet lang, Pruts liet het kleintje van de ene dag op de andere gewoon in de steek, daar stond ik met mijn handen in het haar, het kleintje schreeuwde v/d honger en kroop rond in de mand op zoek naar haar mama(pleegmama). Ik nam het op het was nog zo klein, oogjes nog dicht, legde het in mijn arm streelde het tot het sliep en reed vlug naar de apotheek, legde alles uit en kwam terug met speciale poedermelk voor kittens , kleine tutterfes, speentjes, alles wat de kleine nodig had, en werd gepromoveerd tot "nieuwe mama". Mijn dag bestond uit: flesjes geven, in slaap wiegen, in mandje leggen, s'nachts opstaan om de drie uur om flesje te geven , boertjes laten , ik sleurde de kleine overal mee in een zakje rond mijn hals dat ik zelf gehaakt had. Je zag haar met de dag groeien haar oogjes waren al mooi open , ze kreeg scherpe tandjes beet al haar speentjes kapot," nu zou ze toch moeten beginnen met vast voedsel" zei de veearts, alles wat er bestond voor kittens haalde ik in huis maar ze wilde alleen maar haar fles , die ik ondertussen al sterker gemaakt had met "bambix". Ze hield haar fles zelf vast met voorste pootjes en droeg een slabbetje omdat ze zoveel morstte en die melk plaktte in haar pelsje, echt schattig, de buren kwamen kijken, namen foto's (die ik spijtig genoeg nog moet krijgen) ze was echt een vedette geworden.
Nog een week verder waggelde ze door de living op verkenning, eindelijk liet Mischa haar met rust, en kleine Pim liktte haar proper dat was het enige wat ik niet kon. Ik leerde haar op haar bakje gaan, ritselde er eens met mijn vingers in en van de eerste keer lukte het en bleef ze op haar bakje gaan. Ze wilde ook vast voedsel maar nam daarna nog altijd haar fles met bambix. Ik noemde haar "Micky" ze is nu 1,5 jaar en beschouwt me nog altijd als haar mama, ze is constant bij me, geeft likskes met haar ruwe tongske,ze is nu een flink katje geworden , maar is abnormaal klein voor haar leeftijd. Pruts heeft haar nu aanvaard als speelkameraadje . Ik hoef U niet te vertellen dat ze mijn kleine lieveling is, ik had nooit gedacht dat ze het overleefd zou hebben, maar we hebben het gehaald . Prullemieke
Waarom is is en blijft dit liedje zo belangrijk voor mij?
Toen ik twee jaar oud was, ging mijn papa even een pakje sigaretten kopen ...en kwam nooit meer terug. We bleven onder ons tweetjes achter , mijn moeder was een héél bijzondere vrouw , ze was opgegroeid in de oorlogsjaren en had allesbehalve een mooie jeugd gehad, ze was enig kind ; haar jongere broertje (4 maanden) was gestorven aan een of andere ziekte eigen aan die tijd. Ze had zich steeds voorgenomen als ze ooit zelf kinderen zou hebben , ze deze héél veel liefde zou geven hetgene wat zij zo gemist had. Ik was haar oogappel, en was overbeschermd omdat mij toch maar niks zou overkomen.In die tijd was het zeker niet gebruikelijk dat een vrouw alleen op café ging dus ze ging werken en daarna was er niks meer, geen vriendinnen, alleen ik. Ze moest haar verdriet helemaal alleen verwerken , ze hield héél veel van muziek en als ze dan thuis kwam zette ze steeds die plaat op "smile" terwijl ze stilletjes zat te huilen...Ik was nog veel te klein om te beseffen wat er gaande was , maar de melodie stond in mijn kleine hoofdje gebrand . Ik kende de woorden niet maar ging op haar schoot zitten met mijn armpjes om haar heen en wiegde mee met de muziek en zong stilletjes mee, woordjes die dezelfde klanken hadden maar natuurlijk overstaanbaar.Hoe ons leven verder verliep is nog een ander verhaal wat ik ook op mijn blog wel ten gepastte tijd zal schrijven. In elk geval dit lied is mij bijgebleven voor altijd, als ik ouder werd en ik had het moeilijk , deed mama mij denken aan dat lied, dit heeft ze gedaan tot op het einde van haar leven , ze is maar 73 geworden en overleed aan leukemie, ik wilde het liedje spelen voor haar begrafenis, maar omdat ze ondanks alles daarna nog héél gelukkig geworden was, had ze een ander liedje van Louis Mariano iets van "Oh la la c'est magnifique " het was wel niet gebruikelijk zo'n liedje op een begrafenis te spelen , maar de Deken van Leuven vond dat het moest kunnen en het werd dus gespeeld. Na haar dood toen ik haar zo heel hard mistte vond ik tussen al haar platen , boeken enz een cd van Natalie Cole en ja, het stond erop ik had er zo naar gezocht... Toen ik het de eerste keer opzette zat ik alleen aan de grote tafel en huilde als een klein kind , die dag heb ik het zeker tien keer opnieuw laten spelen. Daarna als ik het liedje terug opzette kwamen er geen tranen meer , maar een warm gevoel vanbinnen, en nu telkens als ik het een beetje moeilijk heb zet ik dat liedje op en komt er een kleine smile op mijn gezicht die steeds breder en breder wordt , het helpt echt , en ik ben mama nog altijd dankbaar dat zij mij zo een mooie herinnering naliet . Het spijtige is dat mijn geluid weg is zo ineens van mijn pc en dat ik het liedje er niet kan opzetten, maar dat komt wel, Prullemieke
"SMILE ": het liedje van Nat King Cole is voor mij van héél grote betekenis geweest ...waarom leest ge in deel 2. Het Liedje "Smile" werd opgenomen in 1955. Het liedje werd oorsronkelijk geschreven door Charlie Chaplin voor te gebruiken in zijn film Modern Times die uitkwam in 1936. Chaplin zondt een nota met de melodie naar Nat zeggende dat Nat de enige was die het kon en mocht uitbrengen .Het kwam uiteindelijk in 1956 uit op album"Ballads of the Day, onder arrangement van Nelson Riddle. Ik heb de versie van Natalie Cole (zijn dochter)die zeker even mooi is.
"Smile, though your heart is aching Smile, even though it's breaking Though there are clouds in the sky You get by...
If you smile trough your fears an sorrow Smile and maybe tomorrow You'll see the sun come shining trough for you.
Light up your face with gladness, Hide every trace of sadness. Although a tear may be ever, ever so near.
That's the time you must keep on trying, smile , what's the use of crying You'll find that life is still worth a while if you'll just smile, come on and smile
if you just smile.
Mijn Engels is niet meer wat het geweest is en Bojaco zal héél bedenkelijk kijken maar ik wou de tekst er maar opzetten omdat hij zo mooi is ...
Ik ben nicole, en gebruik soms ook wel de schuilnaam prulllemieke.
