Ik ben nicole, en gebruik soms ook wel de schuilnaam prulllemieke.
Ik ben een vrouw en woon in bij leuven (belgie) en mijn beroep is mensen blij maken.
Ik ben geboren op 17/02/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lachen, kinderen,kleinkinderen,dieren,lezen,tekenen.
in 1996 maakte ik een salto fatale waarbij ik mijn rug brak dank zij de steun van mijn vriend,kinderen, ouderskon ik weer rechtstaan en een paar pasjes zetten met looprek 9 maanden daarna overleed m'n vriend
Om een beetje in sfeer te blijven van allerheiligen een mooie bewerking over ....kijk zelf maar KLIK OP PLAATJE....wel eerst mijn muziek afzetten op jukebox en even wachten na gekleurde tekening met dieren en als muziek stopt op MUZIEKNOTEN drukken)
Vandaag naar Antwerpen geweest , dochter is verjaart en ik hoef je zeker niet te vertellen dat de kleintjes héél blij waren met het bezoek van oma.! Dochterlief is een beetje zoals ik , toch wat betreft het bijhouden van ditjes en datjes . We waren een beetje foto's aan het bekijken van" vroeger en nu " en ze kwam ook het kleine boekje tegen waarin ze soms aantekeningen maakt over wat er zoal uit een klein kindermondje kan komen. Enkele heb ik er uitgekozen:
Toen ik op een avond met Liesje op raadpleging moest bij "kind en gezin", vroeg de oudste (6jaar):"Mama ,om hoe laat moet ons Liesje in het "babyasiel" zijn?
Lotte(toen 5j) was erbij toen haar andere Oma door een ziekenwagen opgehaald werd om naar ziekenhuis gebracht te worden. Toen we de dag nadien op weg naar het ziekenhuis een ambulance tegenkwamen, riep ze spontaan" kijk mama, de takelwagen van Oma"
In onze tuin komt geregeld een tamme kip op bezoek. Lotte en Lies vinden dat geweldig, vooral de kleinste Lies. op een keer vroeg ze me "Mama , krijg ik een "versleten" boterham voor de kip.
Toen ik al een hele tijd geleden naar de atletiek op tv aan het kijken was, kwam Lotte(toen5j) bij me zitten. Ze vroeg me wat er ging komen . "De 200meter vrouwen " zei ik "amaai" zei ze"zovéél vrouwen"
Onlangs zaten Lotte en Lies samen met hun vriendje Liam bij mij in de auto. Liam maakte de opmerking dat we wel onze riem moesten omdoen. Waarop we allemaal onze riem vastklikten.Liam deed niets, toen we hem vroegen waarom hij zelf zijn riem niet omdeed, trok hij als verklaring zijn T-shirt omhoog en zei: "ik moet geen riem omdoen, ik heb al bretellen aan"
Ons Liesje is de laatste tijd heel erg bezig met kleuren en is ook erg bezig met de betekenis van groot en klein, opeens ontdekte ze in de doos een klein kleurpotloodje. Ze keek ernaar en zei: "mama dat kleurtje moet nog flink groeien hé.
Onze babysit had net een beugel, Lotte ging zelf de deur openmaken en keek verbaasd naar de tanden van Natalie en vroeg" Natalie waarom draag jij een armbandje rond je tanden?
Om te eindigen een eigen ervaring met mijn dochters die toen 4 en 6jaar oud waren. Er was een verjaardagsfeestje voor een van de twee en al hun vriendjes kwamen spelen,het was héél warm en ze speelden allemaal buiten...de jongste kwam even binnen om te plassen en vond de doos met inlegkruisjes" mama, waarom dient dat"? ik vond direct geen zinnig antwoord en zegde dat het tegen het zweten was. Birgit had de doos stilletjes mee buiten gesmokkeld.... Na een tijdje keek ik in de tuin en tot mijn grote verbazing liepen al de kindjes rond met een inlegkruisje op hun voorhoofd geplakt ! ik vroeg aan Birgit wat het te betekenen had en antwoordde : " Mama, je had toch gezegd dat diende om niet te zweten , en het is nu al véél beter we zweten bijna niet meer...was ik blij dat die ouders nog een tijdje wegbleven voor ze hun kindjes kwamen terughalen want ik zou daar schoon gestaan hebben !
Vandaag 2 oktober ..10 jaar geleden dat ik een salto "fatalé" maakte
Is het niet pijnlijk om te schrijven over zo'n aangrijpende gebeurtenis in je leven ?
Neen, integendeel , het werkt zelfs bevrijdend : ik moest iets met m'n ongeluk doen. Na 13 maanden ziekenhuis, na de dood in de ogen te hebben gekeken, wil ik aan iedereen vertellen dat er, ondanks alle miserie, altijd hoop is. Dit hier schrijven is eigenlijk voorgoed afsluiten van mijn oude en opstarten van mijn nieuw leven. Nu ben ik een mens met een handicap, maar niettemin een vrouw met even veel hoop en kansen op geluk.
Hoop en geluk zijn nu twee sleutelwoorden van je leven ?
Ja want ik ben altijd optimistisch geweest want ik moest mezelf terug uitvinden. Mijn leven lag letterlijk aan duigen. Met de scherven moest ik mijn leven weer gestalte geven, inhoud geven en zoeken. Dat ging met vallen en opstaan maar toch besefte ik pas hoe mooi en rijk en diep het leven kan zijn, ik hoop dat de mensen met dit schrijven inzien hoe schitterend het leven wel is zonder dat zij door zo'n traumatische ervaring moeten.
Vele mensen vragen zich af hoe je liefdesleven er uitziet nu je verlamd bent...
Seks voor mensen met een handicap is in onze maatschappij taboe. Daar praat men liever niet over. Mensen met een handicap kunnen immers wel degelijk seks beleven en even goed van seks genieten als mensen die niks mankeren. Meer zelfs zij beleven het vaak nog op een intensievere manier dan valide mensen. Je gaat er gewoon op een andere manier mee om, en seks blijft nog belangrijk en mogelijk.
Voor en na je ongeval ben je nu veranderd?
Ja vroeger was ik veel met mezelf bezig;mijn vriendschappen waar leeg, ze betekenden niks. Het waren soms mensen om mee te feesten, niet om een ernstig gesprek mee te hebben, niet om emoties mee te delen. Tijdens verblijf in ziekenhuis leerde ik mensen kennen uit alle lagen v/d bevolking, stuk voor stuk mensen met een eigen, soms schrijnend verhaal, veel mensen die ondanks hun toestand bleven hopen, bleven vechten voor een zinvol leven. Mijn ongeval leerde me anders denken over liefde en relaties.
Hoopt ge dat ge ooit nog zult kunnen lopen ?
Een mens moet altijd blijven hopen, voorlopig zijn er nog geen technieken gevonden om mijn ruggewervels te genezen; Ik ga wel naar kinesisterapie om mijn spieren te versterken en kan nu toch wel al op benen steunen, en zo zal ik verder werken. Opnieuw kunnen lopen is een doel, maar ik lig er niet elke nacht wakker van. Ik leef en dat is het allerbelangrijkste .
Weet je nog hoe die val gekomen is?
Neen ik weet het niet, ik denk dat ik afwezig was, dat ik aan andere dingen zat te denken toen ik van dat platform viel, het regende , ik gleed uit en lag een verdiep lager op de beton, ik weet nog alleen dat ik het gevoel had dat mijn benen niet meer bij mij hoorden en ergens verderop van me weg lagen. Dit ongeval heeft mij in staat gesteld en mij tijd gegeven om dingen te doen die ik vroeger nooit deed en deze ervaring heeft mij gelukkiger gemaakt dan ik ooit ben geweest.
Ik was een jaar of negen en m'n buurmeisje had een klein wit tam muisje. We zaten vaak samen op de stoep, het muisje zat steeds in de zak van haar schortje, kroop op haar schouder, bleef op haar handje zitten, ik vond het gewoon geweldig...
Huisdieren was thuis niet aan de orde , na veel zagen had ik mama toch eindelijk zover gekregen dat ik ook een muisje mocht hebben. In Leuven was een grote "zaadwinkel" waar ze alles maar dan ook alles verkochten , honden, poesjes, cavia's , hamsters en ...witte muizen. Op een mooie zonnige dag was het eindelijk zover, we gingen te voet naar die winkel mijn dag kon niet meer stuk (dacht ik) De kleine oude man achter grote houten toonbank vroeg"en..waarmee kan ik jullie helpen""Ja, we willen graag een wit muisje hebben" zei mama. "'k zal ne keer gaan zien hé madammeke", langzaam kwam de man aangeslenterd "k'heb geen witte nie meer, alleen nog grijze" "Oh da's toch ook schoon hé Nicoleke"mama weer, "ja ja da's goed mama, een grijzeke dan " Ik geloof dat het toen 20bfr. kostte "Oh, geef er nog maar eentje, dan zit het niet alleen hé" "oh ja, twee ? " ik wist niet waar ik had. De man kwam terug met een kartonnen doosje met daarin de twee muisjes, boven was een rond gaatje waardoor je de muisjes kon zien. "ge gaat toch direkt naar huis hé madam" mama trok een bedenkelijk gezicht en vroeg zich af waarom die man dat vroeg.
Ik mocht zo fier als ne gieter het doosje dragen, we waren nog niet buiten of het gaatje van dat doosje was al een heel gat geworden, ik duwde er goed met mijn hand op en "aah mama ze bijten en dat doet zeer zenne", mama ging uit veiligheid dan de doos maar dragen , de doos werd altijd maar kleiner en kleiner en we hebben nog nooit zo hard gelopen om thuis te zijn . Helemaal buiten adem moesten we vlug iets zoeken om die muizen in te zetten, ja er stond een oude vogelkooi in de kelder dat zou veilig zijn , dan zitten ze achter slot en grendel en kunnen ze zéker niet ontsnappen. Omdat de muisjes nog zo klein waren kropen ze gewoon door de tralies, wij maar op dat kot kloppen om die muizen er toch maar in te houden.Twee uren daarna stonden mama en ik nog altijd voor dat kot en maar kloppen... Eindelijk kwam papa thuis"zij de gij nu helemaal zot geworden?, mensen kopen muizenvallen om muizen te vangen en gij gaat de muizen kopen in de winkel"waar zij de gij nu met u verstand" ik was als de wind weg naar mijn kamer gegaan want het ging zeker stinken ...
Wat papa met de muisjes gedaan heeft heb ik nooit geweten maar mijn muizendroom lag aan diggelen en heb nooit meer het woord "muis" durven uitspreken. Achteraf als ik groter was vroeg ik me af waarom die man in hemelsnaam grijze muizen kweekte , gewoon voor ,het "gasthuis" (zegden ze vroeger i.p.v ziekenhuis) voor proeven op te doen in laboratoria's.
Verleden jaar eerste zondag van april hadden we een familiebijeenkomst bij mij thuis. Omdat er dan 4 kleine meisjes rondlopen zetten we de honden Pim en Mischa voor alle veiligheid in de garage ,met kinderhekje zodat ze niet bij het gezelschap kunnen. Ik heb ook nog een poes Prutske een vondelingetje die mee met de honden is opgegroeid en elke maand haar pilletje neemt om geen kleintjes te krijgen. Het was me al opgevallen dat ze wat ronder geworden was maar omdat ze héél goed eet dacht ik gewoon dat ze verdikt was. Die zondag zat iedereen aan tafel de kleintjes liepen rond en gingen af en toe eens kijken aan het hekje naar de honden en naar Prutske die daar ook bij lag wat niet haar gewoonte was. Ze was al de hele dag onrustig en lag tegen Pim geplakt (de kleinste hond). "Oma , kijk eens, Mischa heeft precies iets in haar mond, ze heeft zeker een muisje gepakt "riep een van de kleintjes... ik was zo druk bezig dat het me niet onmiddelijk doordrong wat er aan het gebeuren was, toen viel ineens mijne frank(euro) Prutske was drachtig en was bezig haar jongen te werpen bij Pim en Mischa die altijd zeer behulpzaam is nam de rol van verpleegster over om de kleintjes weg te dragen naar de tuin. Pruts kon geen beter moment uitgekozen hebben om haar kleintjes op de wereld te zetten, ik kon van geen kanten weg uit de living, en kon ook niet naar de tuin om te kijken . Rond 18u toen iedereen weg was kon ik eindelijk gaan kijken , er lagen 2 kleine poesjes in het gras, ze bewogen niet... ze waren dood. Mischa had ze zo goed vastgehouden dat ze ze gewoon had doodgeknepen.
s'Avonds liep Prutske nog altijd rond op een moment legde ze zich naast me en ja...er kwam nog een kleintje het derde en laatste. Ik was zo blij er was dan toch nog eentje overgebleven. Ik legde Pruts en haar kleintje in een wasmandje en zette het hoog op de tafel en hield Mischa uit de buurt.Ik verloor die mand geen moment uit het oog vooral als het kleintje er alleen in lag, Mischa kwam wel eens snuffelen en daar bleef het bij.
Een week leek alles goed te gaan tot ik 2 minuutjes naar de keuken moest rap iets halen, hoorde ik iets héél hard piepen, haastte me naar de mand ..leeg..het kleintje lag naast Mischa in zijn mand..dood. Pruts deed niks anders als zoeken naar dat kleintje, at niet meer kortom ze was gewoon verdrietig, wat nu ?
Ik belde naar de veearts en deed m'n hele verhaal en zegde" ze heeft nog melk, dus...als ik nu een ander kleintje zou hebben en erbij leggen zou ze dat misschien kunnen aanvaarden en grootbrengen" aan de andere kant van de telefoon hoorde ik" ja , dat kan je proberen is al meermaals gelukt, maar kan ook anders ,indien ze het verstoot". Ik wist dat mijn buurman drie dagen tervoren ook kleine poesjes had en er zeker eentje kon missen, en ja ik mocht er eentje halen . Ik koos er eentje uit en legde het bij Pruts in de mand , ze begon direct het kleintje te likken en liet het ook drinken , ze legde haar poot erop al wilde ze het nu extra beschermen, kwam niet meer uit de mand zelfs niet om te eten .
Ik had mijn les nu wel gehad en zette de mand héél hoog op een kast ver weg van Mischa. We waren nu al een week verder en alles verliep prima. Mooie liedjes duren niet lang, Pruts liet het kleintje van de ene dag op de andere gewoon in de steek, daar stond ik met mijn handen in het haar, het kleintje schreeuwde v/d honger en kroop rond in de mand op zoek naar haar mama(pleegmama). Ik nam het op het was nog zo klein, oogjes nog dicht, legde het in mijn arm streelde het tot het sliep en reed vlug naar de apotheek, legde alles uit en kwam terug met speciale poedermelk voor kittens , kleine tutterfes, speentjes, alles wat de kleine nodig had, en werd gepromoveerd tot "nieuwe mama". Mijn dag bestond uit: flesjes geven, in slaap wiegen, in mandje leggen, s'nachts opstaan om de drie uur om flesje te geven , boertjes laten , ik sleurde de kleine overal mee in een zakje rond mijn hals dat ik zelf gehaakt had. Je zag haar met de dag groeien haar oogjes waren al mooi open , ze kreeg scherpe tandjes beet al haar speentjes kapot," nu zou ze toch moeten beginnen met vast voedsel" zei de veearts, alles wat er bestond voor kittens haalde ik in huis maar ze wilde alleen maar haar fles , die ik ondertussen al sterker gemaakt had met "bambix". Ze hield haar fles zelf vast met voorste pootjes en droeg een slabbetje omdat ze zoveel morstte en die melk plaktte in haar pelsje, echt schattig, de buren kwamen kijken, namen foto's (die ik spijtig genoeg nog moet krijgen) ze was echt een vedette geworden.
Nog een week verder waggelde ze door de living op verkenning, eindelijk liet Mischa haar met rust, en kleine Pim liktte haar proper dat was het enige wat ik niet kon. Ik leerde haar op haar bakje gaan, ritselde er eens met mijn vingers in en van de eerste keer lukte het en bleef ze op haar bakje gaan. Ze wilde ook vast voedsel maar nam daarna nog altijd haar fles met bambix. Ik noemde haar "Micky" ze is nu 1,5 jaar en beschouwt me nog altijd als haar mama, ze is constant bij me, geeft likskes met haar ruwe tongske,ze is nu een flink katje geworden , maar is abnormaal klein voor haar leeftijd. Pruts heeft haar nu aanvaard als speelkameraadje . Ik hoef U niet te vertellen dat ze mijn kleine lieveling is, ik had nooit gedacht dat ze het overleefd zou hebben, maar we hebben het gehaald . Prullemieke
Waarom is is en blijft dit liedje zo belangrijk voor mij?
Toen ik twee jaar oud was, ging mijn papa even een pakje sigaretten kopen ...en kwam nooit meer terug. We bleven onder ons tweetjes achter , mijn moeder was een héél bijzondere vrouw , ze was opgegroeid in de oorlogsjaren en had allesbehalve een mooie jeugd gehad, ze was enig kind ; haar jongere broertje (4 maanden) was gestorven aan een of andere ziekte eigen aan die tijd. Ze had zich steeds voorgenomen als ze ooit zelf kinderen zou hebben , ze deze héél veel liefde zou geven hetgene wat zij zo gemist had. Ik was haar oogappel, en was overbeschermd omdat mij toch maar niks zou overkomen.In die tijd was het zeker niet gebruikelijk dat een vrouw alleen op café ging dus ze ging werken en daarna was er niks meer, geen vriendinnen, alleen ik. Ze moest haar verdriet helemaal alleen verwerken , ze hield héél veel van muziek en als ze dan thuis kwam zette ze steeds die plaat op "smile" terwijl ze stilletjes zat te huilen...Ik was nog veel te klein om te beseffen wat er gaande was , maar de melodie stond in mijn kleine hoofdje gebrand . Ik kende de woorden niet maar ging op haar schoot zitten met mijn armpjes om haar heen en wiegde mee met de muziek en zong stilletjes mee, woordjes die dezelfde klanken hadden maar natuurlijk overstaanbaar.Hoe ons leven verder verliep is nog een ander verhaal wat ik ook op mijn blog wel ten gepastte tijd zal schrijven. In elk geval dit lied is mij bijgebleven voor altijd, als ik ouder werd en ik had het moeilijk , deed mama mij denken aan dat lied, dit heeft ze gedaan tot op het einde van haar leven , ze is maar 73 geworden en overleed aan leukemie, ik wilde het liedje spelen voor haar begrafenis, maar omdat ze ondanks alles daarna nog héél gelukkig geworden was, had ze een ander liedje van Louis Mariano iets van "Oh la la c'est magnifique " het was wel niet gebruikelijk zo'n liedje op een begrafenis te spelen , maar de Deken van Leuven vond dat het moest kunnen en het werd dus gespeeld. Na haar dood toen ik haar zo heel hard mistte vond ik tussen al haar platen , boeken enz een cd van Natalie Cole en ja, het stond erop ik had er zo naar gezocht... Toen ik het de eerste keer opzette zat ik alleen aan de grote tafel en huilde als een klein kind , die dag heb ik het zeker tien keer opnieuw laten spelen. Daarna als ik het liedje terug opzette kwamen er geen tranen meer , maar een warm gevoel vanbinnen, en nu telkens als ik het een beetje moeilijk heb zet ik dat liedje op en komt er een kleine smile op mijn gezicht die steeds breder en breder wordt , het helpt echt , en ik ben mama nog altijd dankbaar dat zij mij zo een mooie herinnering naliet . Het spijtige is dat mijn geluid weg is zo ineens van mijn pc en dat ik het liedje er niet kan opzetten, maar dat komt wel, Prullemieke
"SMILE ": het liedje van Nat King Cole is voor mij van héél grote betekenis geweest ...waarom leest ge in deel 2. Het Liedje "Smile" werd opgenomen in 1955. Het liedje werd oorsronkelijk geschreven door Charlie Chaplin voor te gebruiken in zijn film Modern Times die uitkwam in 1936. Chaplin zondt een nota met de melodie naar Nat zeggende dat Nat de enige was die het kon en mocht uitbrengen .Het kwam uiteindelijk in 1956 uit op album"Ballads of the Day, onder arrangement van Nelson Riddle. Ik heb de versie van Natalie Cole (zijn dochter)die zeker even mooi is.
"Smile, though your heart is aching Smile, even though it's breaking Though there are clouds in the sky You get by...
If you smile trough your fears an sorrow Smile and maybe tomorrow You'll see the sun come shining trough for you.
Light up your face with gladness, Hide every trace of sadness. Although a tear may be ever, ever so near.
That's the time you must keep on trying, smile , what's the use of crying You'll find that life is still worth a while if you'll just smile, come on and smile
if you just smile.
Mijn Engels is niet meer wat het geweest is en Bojaco zal héél bedenkelijk kijken maar ik wou de tekst er maar opzetten omdat hij zo mooi is ...
Een persoon op vier krijgt vroeg of laat eens met een depressie te maken. Als ik zo eens rond me heen kijk vooral deze periode van het jaar "de herfst" zijn er weer vele mensen die in de put zitten de een al een beetje meer als de andere. Wie depressief is heeft de neiging zich af te zonderen van de omgeving. Een depressie is een ziekte die kan genezen worden maar dat gaat niet van vandaag op morgen; Stillaan raken alle kleine deurtjes die je rondom jou had dichtgetrokken weer één voor één open. Vele mensen blijven liever weg van iemand die een depressie heeft, maar ook van iemand die ernstig ziek is, en daardoor komt er nog meer stress terecht op de partner van iemand die depressief is.
Een depressieve persoon kan voor familieleden en vrienden erg stresserend zijn . De pijn om iemand waar je van houdt te zien lijden, lokt gevoelens van machteloosheid en verdriet uit. Toch speelt de steun en de inzet van de naaste omgeving een curciale rol. Hoe herkennen we de symptomen van iemand die een depressie heeft? het is absoluut niet eenvoudig; er zijn 2 hoofdkenmerken1. een somberheid die aanhoudt en de persoon in kwestie heeft geen zin meer om nog dingen te doen. 2. minder duidelijke kenmerken zijn : slecht slapen, verdikken of vermageren.
Enkele tips : " hoe omgaan met iemand die depressief is "?
* Praat er over met de persoon in kwestie; hij of zij moet inzien dat het geen teken is van zwakheid en dat er wel degelijk iets aan de hand is. * Gun de persoon het recht om depressief te zijn, want zo'n persoon heeft geen energie en voelt zich ellendig, hij heeft verzorging nodig en begrip. * Denk niet als partner dat u tekortgeschoten bent. * Laat blijken dat hij/zij steeds op u kan rekenen *Besef dat iemand die depressief is daar niet kan aan verhelpen; Plotse huilbuien, boze uitvallen, hopeloze uitspraken zijn niet ongewoon. * Neem indien nodig wat taken over; in acute fase kan iemand die depressief is héél weinig, hij is vergeetachtig en kan nauwelijks luisteren wat anderen zeggen. *Laat de persoon zelf ook wat dingen doen die hij aankan waardoor hij zich minder nutteloos gaat voelen. * Prijs elke vooruitgang hoe klein ook. * Beperk adviezen zoals"kop op" en "het gaat wel over"want ze hebben averecht effect. *Behoed de persoon voor bezoek dat maar doorratelt, zeurt, meestal heeft de persoon zelf niet de kracht om zich hiervan af te schermen en geraakt hij nog dieper in de put. * Bied vooral een luisterend oor, toon begrip, zonder advies te geven, verwen hem of haar een beetje , ook al krijgt ge niet meteen dolenthousiaste reacties. * Probeer samen ontspannende, leuke dingen te doen, winkelen, wandelen, fietsen. * Neem nog tijd voor uzelf, tracht de zorg met anderen te delen. *Geef uw eigen ontspanning, bezigheden en sociale contacten niet op * Probeer niet kritisch te zijn maar ook niet te zeer betrokken. * Tracht eigen gevoelens, boosheid, onmacht te aanvaarden. * Blijf affectie , tederheid tonen, knuffel haar/hem eens zonder seks te verwachten. * Neem een zelfmoorddreiging ernstig op,het gezegde dat wie over zelfmoord praat, nooit echt zelfmoord zal plegen is een fabel. Wie een zelfmoordpoging onderneemt wil niet noodzakelijk écht dood, maar wil niet verder leven zoals het nu gaat.
Dit waren een aantal tips voor , partners, ouders of kinderen de tips voor de persoon zelf die depressief is zullen eerstdaags vlug volgen. Prullemieke
Bedankt iedereen voor al de steun die ik mocht ontvangen op mijn blog en per email, ik wens julie allemaal een héél fijn weekend ... en... "Je kunt niet moedig zijn wanneer er alleen maar leuke dingen met je gebeuren" Prullemieke.
Een rechter uit Antwerpen heeft de uitbaters van Seniorennet veroordeelt voor het illegaal uitwisselen van muziek zonder auteursrechten te betalen.
De uitbaters van Seniorennet gaan in beroep tegen deze veroordeling...
Op Seniorennet hebben een aantal gebruikers onderling muziekbestanden uitgewisseld en dat is inbreuk op de auteursrechten. Seniorennet moet er nu voor zorgen dat dit niet meer gebeurt anders moeten zij een dwangsom betalen van 1000 euro per dag. De uitbaters zeggen niet verantwoordelijk kunnen worden gesteld voor wat hun gebruikers doen.
Het vonnis kan verstrekkende gevolgen hebben ; uitbaters van websites kunnen gestraft worden als ze niks doen tegen mensen die illegaal muziek uitwisselen. Volgens IFPI (vereniging van platenfirma's) heeft Seniorennet de wet wel degelijk overtreden omdat ze de gebruikers lieten begaan en omdat de muziek ook in het archief van de site wordt bijgehouden.
Hoogleraar Patrick Vaneecke zegt dat het vonnis verstrekkende gevolgen kan hebben ook voor andere internetaanbieders zoals Skynet en Telenet , deze kunnen aansprakelijk gesteld worden voor wat gebeurt op hun sites.
Ik vind dat ze het nu toch ver gaan zoeken hoor , hoeveel mensen downloaden er niet muziek voor eigen gebruik voor mp3 spelers enz, zelfs dvd's worden gecopieerd , dit is toch allemaal niks nieuws , hier in de categorieen is zelfs een categorie "muziek " wat moeten die mensen daar dan opzetten ? Ik respecteer wel de mensen bv die zelf gedichten schrijven waar " copyright " bij staat en die vragen van niets van hun blog over te nemen ,eigenlijk respecteer ik " alle bloggers" ik zal nooit een tekst of een afbeelding overnemen om dat dan op mijn blog te zetten ;een blog is iets persoonlijk iets wat je zelf opbouwt . Ja ,zo denk ik er toch over maar je hebt altijd uitzonderingen op de regels hé,
Bijna iedereen heeft wel eens rugpijn. 80% van de werkende bevolking is wel eens thuisgebleven in verband met rugklachten. Gaat deze pijn niet binnen vier tot zes weken over, dan lijkt er sprake te zijn van chronische rugklachten. Chronische rugklachten belemmeren de patiënt in zijn dagelijks functioneren en in de kwaliteit van leven. In de Verenigde Staten vormen de kosten als gevolg van rugklachten een van de hoogste posten op de begroting van de ziektekosten. Bij het ontstaan van rugklachten is helaas niet te voorspellen of deze chronisch kunnen worden. Bij iemand met rugklachten moet allereerst een goed onderzoek plaatsvinden. Het is natuurlijk onzinnig om een patiënt met rugklachten en uitvalsverschijnselen als gevolg van een duidelijk aantoonbare hernia met pijnstillers te behandelen zonder een gedegen onderzoek door een neuroloog. Pas wanneer is uitgesloten dat de oorzaak van chronische rugklachten te behandelen is, kan een beslissing worden genomen over pijnbehandeling in welke vorm dan ook. Overleg tussen orthopedisch chirurg, neurochirurg, neuroloog, psycholoog en anesthesioloog is noodzakelijk. Bij degeneratieve rugklachten is er meestal eerst sprake van een gestoorde functie, gevolgd door een verergering van de pijn en toename van de instabiliteit. Klachten kunnen verminderen doordat er eventueel opnieuw stabilisatie optreedt.
Oorzaken
Rugklachten kunnen vele oorzaken hebben: aangeboren afwijkingen, ontstekingen, tumoren, slijtage, osteoporose, trauma, littekenvorming na rugoperaties, hart-vaatziekten of psychologische problemen. Ook kunnen afwijkingen op het gebied van gynaecologie, maagdarmstelsel of urinewegsysteem lage rugklachten veroorzaken. Bij het bestaan van chronische rugklachten is een multidisciplinaire benadering van de klachten gewenst. Als klachten bijvoorbeeld al meer dan vijf tot tien jaar bestaan, is het niet juist om te denken dat ze zullen verdwijnen met een zenuwblokkade. Begeleiding op psychologisch en paramedisch gebied (fysiotherapie, ergotherapie en maatschappelijk werk) is meestal een vereiste.
Zenuwblokkades
Zenuwblokkades kan men toepassen om diagnostische, prognostische of therapeutische redenen. Om onderscheid te kunnen maken tussen lokale rugpijn of een op een ander niveau gelegen oorzaak van rugpijn, kan epiduraalanesthesie worden toegepast. Hierbij wordt in de ruimte om het ruggenmerg, de epidurale ruimte, een verdovende vloeistof ingespoten. Nadat neurologisch onderzoek heeft plaatsgevonden en een operatie is uitgesloten, kan acute heftige pijn in de rug worden verlicht door een continue toediening van plaatselijk verdovende middelen via een katheter die in de epidurale ruimte is ingebracht. Een eventuele vicieuze cirkel van pijn, verhoogde spierspanning van de rugspieren en daardoor meer pijn, kan hiermee doorbroken worden. Plaatselijke verdoving in combinatie met corticosteroïden wordt ook wel in de epiduraalruimte toegediend, maar de resultaten hiervan lopen uiteen. Bij een aantal patiënten heeft dit zeker een therapeutisch effect. Dit zal wel even voldoende zijn voor vandaag zeker, maar ik denk dat rugklachten héél veel voorkomen daarom deze uiteenzetting,
Vandaag ga ik eens naar de film , het is al een tijdje geleden en ik wil absoluut deze film niet missen, deel I en deel II heb ik al gezien maar deze nog niet , uit gemakzucht klik je maar op plaatje om de affiche goed te kunnen zien..Nog even bijvertellen dat deze film dus niet bestaat en het prentje gewoon een parodie is op Michael Jackson
Albert zag Filip met een grote ronde wekker in zijn mond; hij vraagt aan Filip"Filip waarom loopt kij rond met een oewekker in oew mond?" Filip antwoordt "awel papa, Mathilde heeft tegen mij kezekd: "Filip gij hebt een slekte adem, gij moet nen tik tak in oew mond steken".
******************************************************************** 9 jarig jantje wordt thuis betrapt door moeder terwijl hij een grote sigaar rookt. Ben jij niet verlegen roept moeder, ik zal het tegen je pa vertellen. Jantje haalt de schouders op en antwoordt pfff. kan me nikske schelen, ik heb trouwens ook al een meisje gekust. De moeder brult"deugeniet" en wie was dat dan wel? jantje trekt nogmaals de schouders op terwijl hij dikke rookwolk in het gezicht van zijn moeder blaast"ik weet het niet meer want ik was veel te zat ... *********************************************************************
Bill Gates is overleden en komt Petrus tegen bij de hemelpoort "Ik mag natuurlijk direkt naar de hemel zegt hij, maar mag ik eerst even de hel zien? Petrus vindt het goed en zwaait de poort naar de hel open; Gates weet niet wat hij ziet; zon, uitgestrekte stranden met palmbomen, cocktails en vrouwen. Opgetogen vraagt hij of hij toch maar liever naar de hel mag, Petrus laat Gates vertrekken naar de hel, bij het binnengaan is het er heel donker en iedereen wordt er gemarteld, Hey brult Gates waar is nu die hel met stranden en vrouwen? Ah ja zegt Petrus dat was ik helemaal vergeten dat was een "demoversie".
In 1996 toen ik in het revalidatiecentrum lag deelde ik mijn kamer met een oudere vrouw die zwaar verbrand was door een ontploffing. Ze had negen maanden in Nederoverheembeek gelegen en lag nu al maanden in revalidatiecentrum. Ik wilde graag met haar praten , maar Fanny(zo noemde ze) zegde géén woord, ze staarde gewoon heel de tijd naar het plafond en de tranen rolde stilletjes langs haar wangen dag en nacht en ze kwam nooit de kamer uit. Ik had zo met haar te doen dat ik veel bij haar bleef om wat te helpen met kleine dingetjes die ze moeilijk kon . Ik wist van de verpleging dat ze een deel van haar geheugen kwijt was doordat ze in kunstmatige coma was gehouden voor de pijn . We zegden niks maar ik wist dat ze heel veel verdriet had en voelde dat ze zeer aan me gehecht was. 's Avonds wanneer ze sliep ging ik met mijn rolstoel op de gang zitten daar stond een héle grote asbak op voet waar iedereen rond zat om tot soms diep in de nacht te praten, lachen en vooral roken , dat was onze enige vorm van ontspanning en vooral om te praten met lotgenoten. 's Morgens als we gewassen waren, oeps naar die grote asbak om iedereen terug te zien , 's middags na het eten, s'namiddags na de kiné, dus die asbak was "the place to be". Fanny had nog steeds geen woord tegen me gezegd en op een nacht, midden in de nacht stond ze naast mijn bed en vroeg"heb je mij geen sigaret" ik schrok me bijna een ongeluk...ze sprak...en dan nog die sigaret. Ik wist dat ze absoluut niet mocht roken omdat haar longen verbrand waren en nog veel zuurstof kreeg, daar stond ik , wat moest ik doen ; op de kamer roken was ten strengste verboden met al die zuurstof achteraan het bed ,één steekvlam was genoeg om heel de kliniek op te blazen...Ik gaf haar een sigaret en een leeg colablik dat moest dienen als asbak, zette de venster wijd open voor de reuk. Fanny zat op de rand van mijn bed met haar sigaret en colablikje en vertelde haar hele trieste verhaal ...ik heb die nacht geen oog meer dicht gedaan maar was toch héél blij dat ze eindelijk met mij gepraat had het zou nu een stuk makkelijker worden. De volgende morgen vroeg ze me "zet mijn pruik eens op "(die ik nog nooit gezien had) want ik ga mee met jou, ik kan wel niet goed stappen maar ik zal steunen op je rolstoel en je verder duwen. We reden de kamer uit en de verpleging en patienten wisten niet wat ze zagen we reden naar de grote asbak Fanny zette haar neer stak een sigaretje op en begon een praatje te maken . We aten in de eetzaal , we gingen samen naar de kiné, we kozen mooie kleren en gingen samen iets drinken in de cafetaria , we keken samen tv...Fanny werd met de dag beter en beter er was nooit sprake geweest van naar huis te gaan , ze werd zo goed dat ze eindelijk naar haar serviceflatje mocht na 2 jaar in het ziekenhuis te hebben gelegen. Op een dag werd ik bij de hoofdverpleger geroepen , ik dacht als dat maar goed afloopt? hij zegde me "Nicole het is spijtig van het roken maar Fanny is uit haar isolement gekomen en dat was heel belangrijk voor haar om te genezen want ze wilde echt niet mee, we hadden echt alles al geprobeerd en hadden het eigenlijk een beetje opgegeven" Een week daarna is Fanny vertrokken het afscheid deed pijn maar ik was heel blij voor haar... Dit is allemaal nu 10 jaar geleden en ik heb enkel maar willen aantonen dat door die stomme sigaretjes Fanny terug een houvast en moed had en tenslotte uit de kliniek geraakte.
Als ik aan het bloggen ben durf ik vanmezelf zeggen dat ik dan soms wel een paar uren per dag of avond voor het scherm "zit". Bij mij is het dan nog iets anders ik breng mijn leven al zittend door, ik geloof dat ik na 10 jaar nu een vierkantig achterwerk heb maar dat is ook niet mis hoor...dus voor al de gewone zitters is dit dus héél slecht voor je rug. Regelmatig van houding veranderen , kan veel problemen voorkomen. Maar doen we dat wel. Hoe komt het dat zitten aanleiding geeft tot rugpijn ? * op een stoel met horizontaal vlak vormen de rug en de benen een hoek van 90° , het heupgewricht buigt bij de meeste mensen maar een 60° , de overige 30° komt meestal tot stand door ons bekken achterwaarts te kantelen, gevolg een overbelasting van de lenden. Oplossing hiervoor is een goede lendensteun voorzien die de taak van de rugspieren overneemt of een stoel kiezen waarvan zitvlak niet horizontaals is. Er bestaat een zitschelp bestaande uit een opklapbaar systeem dat bestaat uit een rugsteun en zitvlak. Zitschelpen worden ook gebruikt voor in de wagen ; Dynamisch zitten is ook belangrijk voor de bloeddoorstroming van de spieren op peil te houden , spieren die opgespannen staan knijpen de bloedvaten dicht en de bloedvoorziening wordt daardoor minder goed . Ook de hoogte van het bureau speelt een grote rol voor de ondersteuning van de armen ik kreeg een tenniselleboog door altijd met de muis te klikken was mijn pols overbelast geraakt en nu heb ik zo een ergonomisch muismatje met een steun voor de pols en t' gaat al veel beter, want ik had ook last van de schouder en nekspieren kinesist had dit opgemerkt. Dus voor de ruglijders allen naar de winkel voor een zitschelp en muismat met steun. Je kan het natuurlijk ook veel eenvoudiger en goedkoper doen, zoals mijn baas in de tijd die geopereerd was aan zijn zitvlak die kwam naar het werk met een knalgele zwemband met dan in grote letters"DELIAL" op en vooraan een eendekopje hetwelk hij dan tussen de benen had als hij zat. Iedere keer als hij naar zijn scherm moest kijken moest hij voorover leunen en dan kraakte die band heel erg , we zaten in dezelfde ruimte en ge kunt al denken hoe daar gelachen werd maar zonder dat je het mocht laten merken, wij hebben die week heel veel zakdoeken gebruikt van de tranen die we lieten en het snuiten omdat ons lachen niet zou opvallen; de dag dar er bij hem iemand moest komen soliciteren was het helemaal om zeep, die jongen wist niet wat hij zag toen hij voor de baas stond en kon zich niet serieus houden , en nog minder toen hij ons in het oog kreeg onder de tafel bijna liggend van het lachen . Deze behandeling heeft een ganse week geduurd gelukkig voor ons ook want lachen is gezond "mais trop c'est trop hé"
Ik ben nicole, en gebruik soms ook wel de schuilnaam prulllemieke.
Bedankt iedereen voor al de steun die ik mocht ontvangen op mijn blog en per email, ik wens julie allemaal een héél fijn weekend ... en...
