‘Dat wie zich poëet noemt, het eerste woord werpe’

denk ik als ik een gedicht de w(ijde)w(ereld in)w(erp). Ik wil almaar beter worden en ben zelden tevreden. Daarom dank ik mijn strenge lezers om hun reacties en commentaren.

Bijna iedereen heeft poëzie in zich maar niet iedereen legt met dezelfde bevlogenheid dezelfde accenten waarmee uiting wordt gegeven aan wat door het hart of hoofd wordt waargenomen.

Wat levert brandstof voor een gedicht? Inspiratie? Meestal wel. Maar een ervaring die iemand ontroert of waar iemand voor openstaat kan eveneens aanzetten tot dichten. Zo zag ik laatst iemand huilen waardoor ik besefte dat tranen de zuiverste schrijfvlekken zijn. Ze laten vlekkeloos sporen na en verheffen na droogtijd het blad in spatjes pure poëzie. Zo ook in een lukrake lach ontdaan van alle remmingen heeft poëzie in vele opzichten vele gezichten.

Ik heb niet de pretentie te verklaren wat poëzie is. Toch meen ik dat poëten door taal zijn bezeten en dat ze met weinig woorden spreken van wat niet spreken doet. Bovendien schrijf ik zelden wat ik zeg of zeg ik zelden wat ik schrijf. Dat samen maakt poëzie tot een merkwaardig communicatiemiddel.

Poëzie beaamt en kleurt, onderlijnt of ademt sensitiviteit in & intensiviteit uit en is verder moeilijk te definiëren. Wat ik weet is dat een goed gedicht appel doet op de totale persoonlijkheid van de lezer.

Hoe krijgt een dichter dat voor elkaar? Door wakker te schudden, beelden te tonen, te overreden of te ontroeren en door het ritme de lezer te laten meezingen binnenin. Het is overigens ook aan de lezer om uit te maken of een gedicht recht voor de raap is of door de gelaagdheid vast te stellen dat hij op het verkeerde been werd gezet.

Dichters zijn niet enkel delvers maar ook durvers en denkers, soms doemdenkers die hun ervaringen sublimeren. Het is zoals met ongeluk worden geconfronteerd door diep in een ervaring of zichzelf te graven om van daaruit het geluk weer te verheffen, m.a.w. het ongeluk recht in de ogen kijken om te beseffen wat geluk is. Beroering en ontroering doen dichters dichten, lezers lezen.

Kortom, met het schrijven van poëzie tel ik op, trek ik af, ventileer en doe ik aan zelfheling. Daarna vermenigvuldig ik dat wat ik wil delen met wie er voor open staat.

Marleen De Smet

05-03-2008 om 22:05 geschreven door Marleen De Smet

land zonder ooievaars

wat heb je aan kennis uit boekenkast-

wanden als je niets leest uit schuddend

hand noch naderend gezoen

ooievaars zonder land

wat heb je aan stormen als

geen wind je richting waait

wat blijft als ik gaten vul

scheuren stop, breuken lijm

en bramen slijp is een duik

in wat heb je aan koele meren

waarin geen hart te bezielen valt

en alles verstijft met zoveel

binnen handbereik

© Marleen De Smet

23-02-2008 om 00:00 geschreven door Marleen De Smet

Ik heb een vriendin. Ik heb twee vriendinnen. Ik heb drie vriendinnen en zo kan minutenlang doorgaan. Maar ik heb maar één dichtersvriendin waarmee ik met de regelmaat van de klok van gedachten wissel.

Wat is daar zo bijzonder aan? Zij is me in alles stapje voor. Over leeftijden praten we niet. Het is moeilijk in te schatten want ze oogt bijzonder fris en jong.

Viviane Burssens is me telkens een stapje voor? Zij publiceerde eerder en zij... en deed nog voor ik... .
Over zielenkwaaltjes of -roerselen of een visie voor de dingen en het doen en het laten? Ik hinkel haar achterna en vind bevestiging.

Door het toeval leerde ik Viviane Burssens kennen? Een gemeenschappelijke vriend -wijlen Dany Dehandschutter en in een eerder leven zanger Jerry Blondel- was van oordeel dat ik maar een zielsgenote en dichteres Viviane Burssens moest contacteren. De eerste stap werd gezet via telefoon. Het oor leende zich daartoe. De daaropvolgende telefoongesprekken van gemiddeld eentje per maand zijn uiterst interessant & vrouwelijk én doorgaans manvriendelijk. De intenties voor een ‘hey hallo, alles goed?’ mondt uit in een ‘overkwam jou dat ook dat als je iets wilt schrijven dat…; en ben jij ook van oordeel dat de laatste poëzietrend neigt naar...; én dat meno-gedoe wanneer begint en stopt die pauze?’ Ach, we hebben niets dwingend, het klinkt als schakels in een ketting.

Viefke –zo spreek ik haar aan- schrijft parels. Haar cursiefjes zijn eenvoudig en subliem. Haar recente gedichten zijn zuiver en ontdaan van alle ballast waarbij de woorden zorgvuldig werden gewikt en gewogen. Haar poëzie bezorgt mij kippenvel.

U, als lezer, wil ik laten meegenieten. Ziehier haar gedicht dat werd genomineerd voor de Niewegijnse poëzieprijs: 

zen


de dag trekt krom van woorden

die zich stoten aan betekenis

met ogen vol brakwater

schemering onthult wat schrijnt

ik laat me inpalmen door Massenet

die de kamer vult

-frêle loopbrug naar geluk-

langzaam val ik samen met mezelf

een rivier in haar trage bedding die zich niet

spiegelt aan het stampen en dagen van de tijd

op de bodem spoelt fijn zand mijn

dromen in witgewassen water

dansende druppels op mijn huid

tranen uit het spaarbekken van mijn brein

vragen verdampen tot ijs

vloeibaar heden als tripelpunt

de muziek verstilt

buiten kapseist de dag

lucht wordt zilt van zee

ik drijf in een zee van tijd

©Viviane Burssens

(september 2007)

Viviane werd:

-   laureate Michel Casteelsprijs voor cursiefjes met ‘Duivels Gent’(1998),

-   laureate Michel Casteelsprijs voor cursiefjes met ‘Venus’ (1999),

-   houder van eigen gedichtenbundel ‘Sterrenstof’ (2001),

-   gepubliceerd in verschillende tijdschriften zoals Meander, Opspraak…

-   gepubliceerd in ‘Schuinschrijverij’ en ‘Woordenvloed’

-   houder van een eervolle vermelding voor gedicht ‘Ontwakend licht’ bij Mengmettaal te Herent (2005)

-   genomineerd voor kortverhaal ‘De vrouw die at’ in Nieuwegeinse literatuurprijs Nederland (2006)

-   genomineerd voor gedicht ‘Ankerplaats’ in Nieuwegeinse literatuurprijs Nederland (2007)

20-02-2008 om 00:00 geschreven door Marleen De Smet