Ik ben mark dejongh
Ik ben een man en woon in Sint Gillis-Waas (Belgie) en mijn beroep is ziekenhuisapotheker.
Ik ben geboren op 23/08/1953 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: joggen, tafeltennis, fietsen.
ik heb ook een mooie verzameling van meer dan 64.000 kroonkurken uit 200 verschillende landen.
Maar veel belangrijker, al meer dan 35jr. gehuwd met Irma en vader van vele lieve kinderen : Christophe, Thomas, Tine, Katrijn, Frederik, en Roeland.
opa gaat op stap
Relaas van de wandeltocht van St. Gillis-Waas naar Santiago de Compostela 112 dagen op pelgrimstocht : ontdekken, ontmoeten, onthaasten.
27-05-2012
De stierenloop
Ja , hier ben ik weer even!! Met mij alles goed, ik ben in de "arena" gekropen en heb de stierkes voorbij zien vlammen. Ze werden opgejaagd en je zag iedereen in de straten opzij springen. De jeugd probeerde de beestjes aan te raken en nog wat zotter te maken. Ik stond aan een fontein achter een klein afsluitingske, samen met Gerard en zag de beestjes voor mijn neus passeren. Wat later kwamen ze weer teruggelopen in de andere richting. Eerst enkele foto·s genomen en toen viel mijne frank dat dat oude toestelletje van mij ook kon filmen. Ik denk dat de filmkes de moeite zullen zijn want ik stond midden in de ambiance, en juist toen mijn cameraatje draaide liepen de stiertjes rechtdoor het plein vol met volk op, in plaats van hun bocht te pakken op "het afgebakende parcours". Dat was even ferme paniek bij velen die zich veilig opgesteld waanden. Nog even aanvullen dat die "straatfeesten" 2 keer per jaar een weekend lang plaats vinden. Nu is het met jonge beestjes en in augustus met grote volwassen stieren naar het schijnt. Maar de Vlaamse hospitaleros van onze gite vertelden me dat de ambulance niet voor niks daar klaar staat aan de kant: Gisteren was er een jongeman afgevoerd naar het ziekenhuis. Hij had een "hoornstoot" van de stier gekregen op een gevoelige plaats en gaat het leven verder moeten zetten met 1 teelbal minder. Ik ben blij dat ik toch een beetje veilig achter het hekje stond, want , alhoewel ik al heel wat kinderen en een mooie leeftijd heb, zou ik zoiets toch niet graag meemaken...
Nog vlug aanvullen dat er geen resto te vinden was waar er nog een tafeltje vrij was en dat we onze picknick voor morgenmiddag (Mimi en Patou hadden al een heerlijke koude pasta geprepareerd met tonijn en andere lekkere dingen in) vanavond al hebben moeten opeten... Ik slaap juist ter hoogte van een raam waarvan de rolluik kapot is. Ik kreeg van de hospitalero wel een deken om ervoor te hangen maar er is niks om het deken aan op te hangen, dus wordt het slapen "in het licht". Om 21u40 liggen we toch al in bed... Het deken ligt op de vensterbank.
Hallo daar Ik ga je even wat "bedgeheimen" (eigenlijk slaapkamergeheimen) vertellen van op de Camino. De meesten onder jullie kennen wel een hotel. Die zijn er ook op de camino, maar ik heb er nog maar 2 gezien denk ik, lang geleden in België . Maar er zijn ook albergues en gites. Die zullen de meeste onder jullie niet kennen vandaar een kort woordje uitleg. Want overdag valt er niet zoveel te beleven: stappen en als maar door stappen, onder de soms loodzware zon, door golvende landschappen vol afwisseling. Maar ik ben geen held in het beschrijven van die dingen. Het zou jullie snel gaan vervelen. De ochtend in Los Arcos: ondanks het feit dat het er heel ouderwets is, met veel stapelbedden en hier en daar (juist aan mijn stapelbed) een rolluik die niet meer naar beneden wil, heb ik er toch goed geslapen. In het bed onderaan in de hoek van de zaal slaapt een Japanner, uit een stad nabij Osaka. Hij heeft een smartphone bij, waar hij volgens ons niet goed mee overweg kan. Ik verklaar me nader: om 6u is er al wat gerommel in de zaal en beginnen ook wij alles bijeen te zoeken. Ineens begint dat ding een zalig Oosters muziekje te spelen. Hij laat het muziekje gewoon minuten aan een stuk verder spelen en zowat iedereen kijkt in begin even aardig op, maar denkt er daarna het zijne van. Een kwartier later speelt nog steeds hetzelfde muziekje en sommigen zijn al wat minder enthousiast van dat ochtendconcertje. Gelukkig is het een smartphone, een slimme telefoon, en houdt ie er dan ineens mee op. Onze copine, Patricia, Patou voor de vrienden, heeft oordoppen inzitten en slaapt gewoon door. Nochtans is er behoorlijk wat geroezemoes als er meer dan 25 stappers zo stil mogelijk al hun spullen weer in hun rugzak stoppen voor een nieuwe stapdag. En het valt ook mee dat ons reukorgaan 's morgens niet zo performant is als dat van jullie thuis,
In Logrono was het nog straffer: we sliepen in een "privé"gite. Dat wil zeggen alles is een beetje nieuwer, en je betaalt het dubbel van de prijs (12€) van de albergue en er is geen PC, geen ijskast, en we liggen allemaal even dicht op elkaar als in de albergues... Mimi had om 23u30 al eens een raam opengezet omdat het er zo warm was (we lagen met 26 op stapelbedden in een "grote living") Je moet er om 22u binnen zijn maar niemand draait de deur op slot. Om 0u30 komen er 4 pelgrims binnengeslopen na een avondje uit. Prompt begint den dieje onder mij alles in te pakken om stillekes te vertrekken, samen met "den Italiaan op zijn sandalen van in Eunate". Ik kijk op mijn horloge en heb wat binnenpretjes, maar ik blijf stil, om niemand anders te wekken. En ja hoor, wat later komen ze weer stillekes binnengeslopen om verder te slapen. Ze hadden niet op hun horloge gekeken en zich van uur vergist om te vertrekken! En weer wat later passeert een flink onweer over Logrono en daar komt nog bij dat mijn oordop steeds weer uit mijn oor "kruipt" Om 5u30 beginnen de eersten alweer te rommelen en de meesten volgen hun voorbeeld. Wij hebben ook al lang begrepen dat je dan geen oog meer dicht doet en staan dus ook op, met dien verstande dat we Patou weer moeten wakker maken, met haar oordoppen in, want die slaapt gewoon door. Vanmorgen sliep daar echter ook een groep Spanjaarden: en als die opstaan staat heel de gite in rep en roer. Michelle, een arme Canadese, pas op de Camino, begrijpt er geen snars van en probeert door te slapen... In het Frans zeggen ze " Menage des cochons" Maar voor de rest gaat alles goed.
Nog vlug even vertellen dat ik nu in Nájera zit in weer zo·n "privé toestand". De ontvangst en de kamer is prima ( lees hetzelfde maar nu slapen we maar met 10 in ons kamerke, en in het kamertje er direct naast nog eens 10) Onze tocht begon nochtans niet zo goed. Na een uurke valt Michelle vanmorgen plat op haar buik: Ze struikelde over een steen en met die rugzak op je bult belandt je bliksemsnel op de grond. Haar bril is wat verwrongen en ze heeft 2 sneetjes aan haar oog. Het valt al bij al nog best mee, maar het was wel even schrikken. Maar nu, vanavond begint haar oog ook al ferm blauw te zien. We proberen de anderen ervan te overtuigen dat we NIET gevochten hebben.
Met mijn nieuwe schoenen kan het wel wat beter: een ferme grote blein bovenop mijn grote teen. Morgen gelukkig maar 20 km te stappen tot het stadje waar die kiekens in de kerk zitten (Santo Domingo ...) Pelgrimsgroeten
We lagen weer rond een uur of 10 in ons bedje. We aten met een grote groep op het terras aan een rivier. Het was een heel gezellige avond. Ik maak er wat beter kennis met Jean-Yves en Christiane. Hij is een echte sportman die altijd cola drinkt en nooit een druppel alcohol. Christiane niet ... Hij is een ex-motocrosser, die o.a. lang geleden Paris-Dakar heeft uitgereden en enkele maal kampioen van Frankrijk was bij de categorie ???. Hij zat ooit 2 dagen in de woestijn te wachten op de "bezemwagen/camion" van de rally Paris-Dakar zonder iets te eten en met enkel water. Die bezemwagen stond namelijk zelf ook in panne... Ook Emmanuel pikte aan bij onze groep samen met de 2 "Carrixen" .
Deze nacht was het veel minder rumoerig in ons kamertje. Maar in het kamertje naast ons daarentegen lag er een supersnurker! Niemand van ons 4 had zijn wekker gezet , omdat we rekenden op al die andere vroege vogels om ons weer te wekken... Om kwart voor 7 werd ik als eerste wakker. De Italiaan met de sandalen was al in stilte vertrokken. De kamer naast ons was ook al ver leeg. Maar we hebben er allen deugd van gehad, nog eens een uur langer kunnen slapen!! Ik ben wel een oordop kwijt... We zijn weg om half 9 en drinken ons tasje koffie in Azofra.
Ja, je kan wat meemaken op de camino. Emmanuel is de krasse Fransman van 68 , die gisterenavond samen met ons mee at op het terras buiten, gezellig langs het water. Hij stapt altijd wat sneller dan wij, en we vroegen hem al lachend om voor vanavond ons bedje al te reserveren wanneer hij als eerste daar aankomt. We namen heel de dag onze tijd in die warmte, omdat we maar 20 km te gaan hadden en omdat ik mijn blein op mijn grote teen niet verder wil kapot stappen. In Santo Domingo de la Calzada staat Emmanuel ons op te wachten op straat aan de ingang van een klooster van religieuzen!! "Eindelijk, eindelijk, waar zaten jullie?!" Hij was 1uur vroeger dan ons aangekomen en had 5 bedden "gevraagd" alhoewel je eigenlijk daar niet kon/mocht reserveren. "Ze komen direct" zei hij aan de receptioniste van het nonnenklooster. Een kwartier later krijgt de dame het wat op haar heupen en vraagt waar we blijven..."Ja, ja, ze zijn onderweg." Hij heeft onze GSM nummer niet dus kan hij verder niks doen dan hopen dat we niet te lang weg blijven. En weer vraagt de receptioniste waar we blijven want nu is de herberg volledig volzet en ze moet pelgrims doorsturen, terwijl ze nog "onze" 4 bedden leeg heeft. Dat is volledig tegen de regels van het huis!!! Emmanuel kent ons amper bij naam: Mark d'Anvers, Gérard de Maubeuge, Patricia de Montbéliard en Michelle de Montbéliard, zogezegd 2 zussen... Hij betaalt al voor ons om haar nog wat meer op haar gemak te stellen en dan zet hij zich op straat aan de ingang. Als er een pelgrim aankomt die wil naar binnen stappen, dan zegt hij zonder verpinken : "c'est complet", "wat verder daar is er nog een herberg"... Zowat 1u15 later komen wij "pas" (in zijn ogen althans) aangewandeld.... We zullen hem vanavond uitgebreid trakteren en we hebben al zijn was al samen met de onze in een wasserette in 2 wasmachines gestopt... De dames hebben zich hierover ontfermd, maar de volgende ochtend vind ik mijn handdoekje (lees dweil) niet meer terug. Gelukkig heeft Mimi er nog een op reserve die ik mag gebruiken.
Ja , het was weer druk vandaag : Ik kwam de Belg weer tegen die fietst-wandelt-autorijdt op de camino.Hij heet Luc en stelt het heel goed. Hij straalt veel geluk en zelfvertrouwen uit... Ik kwam ook Stewart, Douglas en Colina, 3 Canadezen weer tegen. Ze kruisen sinds Roncesvalles regelmatig mijn pad en we hebben dan een leuke babbel. Ik kwam Roos en Nicole , de 2 Nederlandse meiden, weer tegen . Ze slapen naast ons , en vonden het al wat raar dat dat ene kamertje zo lang leeg bleef... Met een van hen gaat het wat minder: Tendinitis en gedwongen rust. Hun weekje zit er al bijna op, maar ze laten zich door die kleine tegenslag niet uit hun lood slaan. Ook nog even vermelden dat er een Amerikaanse is die grote stukken op haar blote voeten loopt...Tracy is haar naam. Ik ga het hier bij laten want ik zit in een cybercafe ( voor het eerst in mijn leven), en zie hier geen tarieven hangen. Nog even vertellen dat ik aan PC 1 zit en dat ik het knopke niet vond om het scherm aan te zetten. De oudere dame kwam me helpen en gaf me een troostend schouderklopje ; " die oude arme opa op de camino" zag ik ze denken .... Als ik afreken blijkt het spotgoedkoop te zijn . De dame heeft geeft pasmuntjes om terug te geven en ik krijg een snoepje in de plaats... Pelgrimsgroeten uit het cybercafe" zonder bier van Santo Domingo de la Calzada
In Santo Domingo de la Calzada staat een heel mooie kerk, en de toren staat apart. Een gecombineerd bezoek aan beide is zeker de moeite waard. Ik begon met een bezoek aan de toren en trok dan naar de kerk met de kip en de haan.Ik ga hier heel de legende nu niet uitleggen, maar het is een leuk verhaaltje, om te verklaren dat er in de kerk een kip en haan achter glas zit, telkens voor een periode van 6 weken en dit sedert eeuwen. Bij het binnengaan van het museum moest ik even slikken: Voor mij staan er 2 Duitsers met hetzelfde T-shirt. Er staat iets op van Retina... Het is een blinde met zijn begeleider. De begeleider vraagt om te betalen voor 1 persoon, zichzelf, en niet voor de blinde die hij begeleidt. De meneer aan de kassa begrijpt het half, draait zich om en brabbelt wat Spaans tegen zijn collega. En dan laat hij beiden gratis binnen. Mooi gebaar dat me even deed mijmeren, want ik had eigenlijk wat anders verwacht van de Spaanse ambtenaar. Na het bezoek aan die mooie kerk, crypte en bijhorend museum met oa een schilderij van de Vlaamse primitieven, is het tijd voor het eten, met dezelfde pelgrims als de dag voordien. Eindelijk een beetje paëlla, en dan wat schapenvlees. Maar voor die paëlla hoef je echt niet zo ver te stappen, ik heb er al veel betere gegeten. Op tijd in ons bedje, 21u45, in een kamertje met 5, zonder snurkers in het nonnenklooster. Het speciale dit keer is dat de vloer van de kamer in het oude klooster een beetje (veel) afhelt. Vanmorgen liggen we allemaal met onze voeten een beetje over het bedeinde... En we zijn weer vroeg van de partij, zodat we om 7u30, na uitgebreid ontbijt ter plekke, de tocht naar Belorado (23.5km) kunnen aanvatten.
Het is een monotone tocht en om 8u30 is het al lekker heet. Plots zien we naast ons de blinde Duitsers met tandems passeren. Een hele groep, gevolgd door een autobus en politieëscorte op de gevaarlijke drukke weg. Dank zij de hulp van vele vrijwilligers hebben die visueel gehandicapten de "tijd van hun leven" . Mooi... Ik ben mijne euro kwijt om in het gleufje van de pc te steken , dus het echte tweede kippevelmoment houden jullie nog te goed
We komen vandaag aan in Agés onder een brandende zon na 27 km. rond een uur of 2 in de namiddag. We zijn met 5 : "alleen nog maar bedjes boven in de "stapelbedden" zegt de waard in het Spaans. We zeggen dat we eerst eens elders gaan kijken want Patou houdt niet zo van slapen in het bovenste deel van de stapelbedjes ... Als ie dat hoort heeft hij ineens een kamertje met 4 bedden naast elkaar naast de supergrote zaal. Er staat wel een wasmachine maar dat stoort ons echt niet. Gerard slaapt in de zaal en wij met ons vieren in het kamertje. Als Gerard wat later merkt dat hij naast een gekende snurker ligt vraagt hij om in een ander bed te liggen. Hij heeft nu een bedje boven, maar wel juist naast de ingang naar de toiletten en douches. Hopelijk niet te veel passage vannacht voor hem. Mijn handwas (1 onderbroek, 1 geleende handdoek, en 1 T-shirt) hangt inmiddels al te drogen op het graspleintje tegenover de albergue in die loodzware zon. Hetzelfde geldt voor mijn sokken die ik maar eens per week meer was, na een welgekomen tip van ervaren stappers, dat weinig wassen beter is voor je voetjes.
Ja ik heb een geleende handdoek want ik ben mijn dweil/handdoek kwijtgespeeld in Santo Domingo de la Calzada. Ik denk dat een andere pelgrim hem per ongeluk heeft meegenomen van de wasdraad...
En nu even de tijd om op de PC te tokkelen na een dag vol anecdotes (zie verder). Ik wissel een bankbiljet aan de bar in muntjes en begin aan de eerste PC, de tweede is bezet. Het beeldscherm werkt niet , en de patron weet dat wel, maar hij zegt niks. Ik vraag mijn € terug en hij geeft hem zonder dralen terug ("proberen gaat mee" zie ik hem denken). Ik bestel een pintje , in afwachting dat de tweede pc vrij komt. "I was first " zegt een assertieve Hollandse dame aan de toog. Ik was me van geen kwaad bewust dat ik haar "voorgekropen was" en zeg sorry in mijn taal tegen haar. Ze maakt zich druk in de Spaanse mannen die steeds hun sexegenoten eerst zouden bedienen (volgens haar). Ik ben niet in de stemming om me over zulke banaliteit druk te maken en wacht rustig mijn beurt af. Bovendien heb ik daar ook geen problemen mee om als eerste bediend te worden als ik grote dorst heb! (grapje) "Una caña por favor" is iets van het weinige Spaans dat ik al ken. En de ober verstaat het , alhoewel ik toch wat twijfel : hij geeft me een pintje in een COLA-glas... Ik hoop dat het avondmaal (10€) en het ontbijt morgenvroeg (3€) toch ietsje meer verzorgd zullen zijn En nu is de PC vrij: ik erf nog 5 PC-minuten van de Amerikaan voor mij. Het leven in de albergue is leuk, als je vanaf kwart voor 7 al op stap bent en na 27 km aankomt voor een verfrissende douche.
Ja ik begon met eerst de Spaanse sfeer in de albergue wat te beschrijven maar jullie hebben nog wat te goed van vroeger. In Castildelgado (kan ook ander gehuchtje geweest zijn) stapten we een kerk binnen : Even in de frisse schaduw een mentale rustpauze inlassen en een dankwoordje voor de goede gang van zaken op mijn pelgrimstocht. Het is Romaans, dus donker en sober. Er staan 2 dames recht voor het altaar. Ik zit juist even rustig te mijmeren , zonder mijn Drappy op mijn rug, en het is daar muisstil: Met hun 2 prachtige stemmen zingen de dames een enig mooi Kyrie Eleison. Het is moeilijk om te omschrijven wat er op zulk een moment allemaal door je heen gaat, maar ik kan je zeggen dat het echt onvergetelijk is, die paar minuutjes: dank je wel St. Jacobus dat ik daar juist dat minuutje in dat piepkleine kerkje zat , 1000x dank.
Een beetje later buiten heb ik de 2 dames op mijn fototoestel vereeuwigd en hen bedankt voor die mooie korte zangstonde. Ze komen van Duitsland, en als ik ze ergens weer een kerk zie binnenlopen, ga ik zeker achter ze aan, voor de stemmen en de muziek welteverstaan.
Ja het begon al wat minder plezant vandaag: mijn "caminocopains" stonden al om 5u30 op en ze lieten me rustig verder slapen. Ik word pas wakker als ze al bijna vertrekkensklaar zijn In het schemerdonker, zo stil mogelijk mijn rommel bijeen scharrelen en naar beneden voor een mini-ontbijtje. Niks vergeten? Met m'n GSM-lampke kijk ik nog eens overal rond... Ik vind de zonnehoed van Gerard nog op de rand van zijn bed... Om 6u45 staan we al op straat. Na 2 km realiseer ik me dat ik mijn "Rother - roadbook", een wegbeschrijving van de camino Frances, niet op de juiste plaats heb zitten. Ofwel ligt ie nog aan het zwembad in de tuin, waar ik niet in kon zwemmen omwille van mijn blein, ofwel zit het boekje ergens in mijn rugzak op een ander plekje dan normaal. Bovendien ontdek ik ook dat ik mijn drinkbussen niet heb opgevuld. Niet zo erg want het is nog niet warm en na 5 km is er al een dorpje met een waterkraantje... Toch denk ik bij mezelf: "volgende keer neem ik mijn tijd, want zo'n haastige start brengt je helemaal van streek". Ik wandel ondertussen met een "Zwitserse Italiaan" en moet mijn beste Duits bovenhalen om wat te klappen. Tijd voor een tasje koffie met hem. Ondertussen passeren m'n maten langs het terras: "we gaan inkopen doen in het volgende dorpje, en we zullen ineens voor jou mee aankopen". Zo is mijn leven nu eenmaal op de camino : teamwork. Ik kom nog een Kroatiër tegen en een Amerkaan, 2 Nederlandse dames, en zo meer. In het volgende dorpje mis ik de afspraak en ik zie mijn vrienden niet direct zitten. Dus stap ik gewoon verder, maar ik vergeet dat ik wel 12 km door de bossen moet lopen tot het volgende dorp. (zonder eten dus!!) Ik heb nog ergens een reepje "powerbar" en veel water... Daar zie ik een man wandelen met zijn vrouw. Hij draagt een T-shirt van Volkswagen en verder wat Nederlandse tekst erop van de garage. Ikspreek hem aan en stel me voor als Vlaming. Hij begrijpt er geen jota van en verklaart dat hij Fransman is met een zoon die in Nederland woont. Zo zieje maar weer, niets is hier wat het lijkt. Ineens zie ik Emmanuel in het bos aan de kant van de weg zitten. Hij is de kranige Parijzenaar van 68 die ik amper kan volgen als ie op kruissnelheid stapt. Hij is het die gisteren voor de tweede keer weer onze gite reserveerde als hij een uur voor ons aankomt. Bovendien had ie al vlees gekocht én gebakken en ook een kg erwtjes erbij warm gemaakt, om onze aankomst nog wat meer op te vrolijken!! Een echte fijne kerel. Maar nu zit hij in de shit (figuurlijk natuurlijk): hij heeft een acute pijn in zijn kuit en heeft er wat "diclofenac" (Voltaren®, voor de leek) aan gesmeerd en een windel rond gedraaid. Ik blijf bij hem en we trekken heel voorzichtig weer op. Ik durf niet vragen hoe het gaat, maar weet dat hij pijn heeft. Na een kwartier kan ik hem weer amper volgen en ik maan hem aan om het toch maar voorzichtig aan te doen. Oef! Het had veel erger kunnen zijn... We stappen samen verder. Zo ontdek ik dat hij een zoontje verloren heeft (verdronken op vakantie) toen die 6 jaar was, en dat hij een broer heeft gehad met syndroom van Down. Na zijn pensioen heeft hij nog belangrijke taken vervuld als vrijwilliger in grote "structuren" voor gehandicapten (beschutte werkplaatsen, verblijven...) gedurende 12 jaren in de regio van Parijs. Ook droomde hij er steeds van om naar Santiago te trekken als hij op pensioen was, maar juist toen kreeg hij prostaatkanker. Als hij hier goed en wel van hersteld was , kreeg hij een hartinfarct en wat coronaire bypassen... En dan was het eindelijk zover, van een dappere doorzetter gesproken ...
Ineens komen we aan ter hoogte van een kerkje naast een klooster in Villafranca.
Henk en Charlotte, de 2 Vlamingen die ik al veel ben tegengekomen sinds Le Puy en Velay, vieren daar hun 1000e km. Ze stappen voor een goed doel: kinderen in Zuid-Afrikaanse favella's. Met wat dennenproppen hebben ze op het plein een "1000" gelegd. Ik heb de eer om een foto te trekken voor hun blog. Ondertussen komen mijn gezellen daar ook aangestapt. Ook zij hebben 1000 km gestapt sedert Le Puy-en-Velay ( we hebben dat gisteren al eens gevierd!). Nog eens een paar foto's en dan is het tijd voor een pintje en wat tomaatjes etc etc...( Zeer zeldzaam moment overdag in die hitte) En dan blijft er nog 4 km te stappen tot Agés. De aankomst daar heb ik al verteld. Nu tijd voor een pintje in een echt bierglas¿¿¿???!!!
Burgos heel in de verte, en temidden op de graffiti een gele pijl, die de weg wijst aan ons pelgrims... Wat foto's van de kathedraal en historische trouwklederdracht
800.000 jaar oud en andere caminonieuwtjes uit Burgos
In Agés zijn we weer bij de laatsten voor een klein ontbijtje in onze "super-albergue". ’s Avonds zijn we nog even met ons allen naar een eeuwenoud klein bruggetje in het veld gewandeld een eindje uit het dorp vooraleer we in ons bedje kropen.De temperatuur was zalig en in elk dorpje is er wel wat speciaals te zien hier. Bij het pover ontbijt vragen we nog wat extra koffie en een broodje. En ook nu weten ze ons weer te pluimen: 4 euro alstublieft ... Dan volgt er rond een uur of 7 al direct een ferme klim langs de rand van een militair domein: daar hebben ze in 1994 heel oude resten gevonden van onze voorvaderen, de eerste Europeaan ofte de Homo antecessor. Er is nu een heel educatief centrum opgetrokken voor die homo daar in Atapuerca. Als we passeren is het nog veel te vroeg voor een bezoek, alles gesloten. Om makkelijk in Burgos te raken is er een alternatief :Neem 7 km de bus naar het centrum ter hoogte van de luchthaven dan hoef je niet door die lelijke voorsteden te stappen. Ik laat me NIET verleiden, de anderen wel. Emmanuel heeft wel verzachtende omstandigheden met zijn pijnlijke kuit, maar de anderen ??? Misschien willen ze hem niet alleen laten op de bus? Ik mis evenwel de afslag om op de camino te blijven en loop een heel eind naast de draad rond de luchthaven. En wat verder stap ik door een korenveld om weer op het juiste pad te raken. Dat is echter geen probleem, want het is gelukkig droog weer! De “voorstad” van Burgos is niet bepaald mooi, maar toch is het wel leuk om op een zaterdagmorgen die “universele stadsactiviteit" eens mee te kunnen beleven. De anderen zijn zowat een uurtje voor mij aangekomen, en hebben al hun plaatske in de albergue ingenomen. Toen ze aankwamen stond er al een hele rij pelgrims aan te schuiven ( de herberg opent 's middags om klokslag 12u) en 4 per 4 worden ze binnengelaten. Plots zien ze de "snurker" staan in hun buurt. Bijgevolg laten ze heel wat pelgrims voorgaan, zogezegd omdat ze op mij wachten. Als ze vermoeden dat ze ver genoeg van de snurker zitten gaan ze binnen en vragen ook een plaatske voor mij. "Geen reservaties mogelijk" zegt de hospitalero, maar als ik toekom heeft die man toch maar mooi een bedje vrijgelaten bij mijn vrienden voor mij en we slapen in een hoekje met ons 4 samen. Ook Emmanuel is goed aangekomen maar hij neemt zijn intrek in een hotel ergens, omdat je normaal geen 2 dagen na elkaar mag slapen in de albergue (tenzij met een doktersbriefje als je ziek bent, geen grapje !!!). Oorspronkelijk wilde hij een dag extra blijven om musea en andere mooie gebouwen te bezoeken, nu blijft hij daar om zijn pijnlijke kuit te laten recupereren. Aan de kathedraal eten we buiten op een terras en we genieten van de weekend-drukte op het zonnige plein. Het loopt er vol met trouwers en hun suite: sommigen met traditionele Spaanse klederdracht, anderen in "moderne outfit" waarvan ik de prijs echt niet wil weten Dan brengen we een "geleid bezoek" aan de kathedraal met een telefoon die ons van alles en nog wat vertelt over elke hoek en elke kapel in dit immense mooie bouwwerk. Ik ben te moe om geconcentreerd naar al die geschiedenis te luisteren en ga een uurtje slapen. Na de avondmis in de kathedraal gaan we eten in een gezellig restaurantje. Toch is er ook een beetje droefnis vandaag want Gerard wil niet met ons mee: zijn geld is op en hij krijgt niets meer uit de geldautomaten omdat hij de laatste dagen al te veel heeft opgenomen om zijn busticket voor de terugreis te betalen. We willen hem allen geld lenen maar hij blijft bij zijn besluit: geen geld dus geen eten in het restaurant vanavond... En ook Emmanuel heeft het moeilijk want morgen is het namelijk de dag dat, heel lang gelden, zijn zoontje is verdronken. Het kind was toen 6 jaar oud. Daarenboven is hij ook een dochter verloren aan kanker. Die liet een man en 3 kleine kinderen achter, voor wiens opvoeding zij dan zo goed mogelijk mee hebben gezorgd. En dan juist voor het slapengaan ga ik mijn sokken nog van de wasdraad halen op het terras buiten. Ik kom daar 2 Nederlandse pelgrima's tegen die een sigaretje roken en die kost wat kost nog eens al mijn stempeltjes in mijn credential willen zien. Mijn 3 companen slapen al lang als ik weer terugkom (zoveel stempeltjes...). Zo, na die vertraging hoop ik nog te genieten van een welverdiende nachtrust We hebben echter over het hoofd gezien dat die trouwers daar hun feestje hadden gepland in de buurt. Heel de nacht door passeerden lawaaierige Spanjaarden en om half 6 's morgens zijn het de eerste pelgrims uit onze zaal die onze nachtrust weeral verstoren .... Een mooi modern bed staat niet steeds garant voor een goede nachtrust ...
Ja, het heeft al enkele dagen geduurd voor je weer van me hoorde. Gisteren had ik ergens internet gevonden. Ik tikte mijn verhaaltje in en als ik het wilde toevoegen was er geen verbinding meer met het internet en was ik alles kwijt Nu zit ik in een klooster en kan ik voor een gunstprijs op de pc tokkelen: 1 per uur. Het vertrek uit Burgos verloopt vlot. Er stonden veel plassen, dus het heeft die nacht ook serieus geregend. We passeren langs de gevangenis en wat verder langs een spookstad: alle straatverlichting en het wegennetwerk is mooi aangelegd, maar daar is het mee opgehouden. De Spaanse crisis heeft ook hier meedogenloos toegeslagen! Een eindje verder, in het midden van het veld komt er een 4x4tje aangereden die ons een reclamefolderke van een bar in het volgende dorpje, Tardajos, in onze handen steekt. We drinken er een koffie op zondagmorgen terwijl op de TV de grote prijs Formule 1 voor zware motoren aanstaat. Christiane en Jean-Yves zullen deze zeker ergens zitten bekijken, wij blijven er niet voor zitten. We komen stilaan in de Meseta (tussen Burgos en Leon) : enorme graanvelden, bevloeiing, een golvend landschap. Heel mooi als het niet te warm is zoals vandaag. We stappen, dank zij de ideale temperatuur 30km tot in Hontanas. Daar zie ik Tune en Anna weer , na vele weken. Ze zijn in Le Puy en Velay (1000 km terug) op dezelfde dag als ik vertrokken. 2 Noorse jonge meisjes die ik nu maar amper nog kan volgen als ze doorstappen. Na de klassieke startproblemen van vele stappers hebben ze nu wat kilo's verloren en wat spieren aangekweekt. Hun blijnen van toen zijn genezen... Op een van de gezellige terrasjes vinden we ook Charlotte en Henk weer. Charlotte is een podologe en ze biedt haar diensten aan om de blijnen van Mimi en Patou te verzorgen "op straat"in Hontanas.
Patou is er eigenlijk niet erg gerust in , maar we kunnen haar toch overhalen om zich over te geven aan de goede zorgen van Charlotte. Het wordt een heel moeilijke klus, want het is al een weken oud letsel, waarover een dikke laag eelt zit. Maar dat letsel bezorgt Patou nog altijd veel pijn bij het stappen. Met naald en draad door de blijn prikken, draadje afknippen en een mooie Compeed erover. Dan kunnen we niet anders dan een pintje trakteren als dank voor de goede zorgen. Ik ben toeschouwer en neem enkele foto's. Ik drink natuurlijk ook mijn pintje mee. Deze keer zijn er geen feestvarkens in de buurt van onze oude aftandse "slaapzaal" van +/- 30 personen met 2 toiletten en 2 douchen. Het wordt een heerlijke, verkwikkende nacht in een afgeleefde albergue.
Iedereen die al wat grotere kinderen heeft kan zich deze typische kindervraag nog wel herinneren. Elke dodentochtstapper stelt die vraag binnensmonds, maar nooit hardop gedurende zijn tocht. Ik moet eerlijk vertellen dat ik met die vraag nog niet zoveel ben bezig geweest, maar ik besef nu dat , na de Meseta, het einde toch wel wat dichterbij komt. Een collega stuurde me een SMS'ke en dacht dat het nog een kwestie van dagen was. Het antwoord is : nog 400 km, dat is dus nog een dikke 2 weken, als alles goed gaat. Geen probleem zie ik jullie al denken als je al meer dan 2200 km op je teller hebt staan.
Maar deze namiddag voelde ik onder mijne Compeed, boven op mijne grote teen wat branden, een nieuwe blijn... Dat belooft voor morgen : een lange rechte Romeinse heirweg in de lekkere zon van 12 km , gevolgd door nog wat eenzame stukken. Ik kijk er al naar uit , en zal alvast een nieuwe compeed over de oude restjes Compeed kleven
Mesetagroeten uit Carillon de los Condes op 402.5km van de meet volgens mijne Michelin gids!
Ja nog een kleine story van eergisteren die ik vergat te vertellen daarstraks. Ik dronk zonet nog een glaasje wijn met de jeugd in onze gite : de 2 Noorse meisjes, een Ier, een Duitser, een Franse, een Amerikaanse. Anna en Tune vertelden dat ze in het begin elke dag hun handwasje deden. Nu 1000 km verder nog maar om de 4 dagen of zo. Ik zei dat ik in een "handwasteam" zat. Ja soms leggen wij al onze spulletjes in een plastieken bakje en wast Mimi alles in hetzelfde sopje. Ik mag dan alles uitwringen en daarna ophangen. Dat lijkt eenvoudig maar gisteren had ik bijna een probleem : Er zat een beha tussen met wat metalen onderdelen. Het scheelde niet veel of ik had hem ook eens ferm uitgewrongen
Vooraleer we bij de eerwaarde zusters terechtkwamen hadden we al 2 andere gites bezocht: de eerste was vol, en in de 2e waren er maar 4 bedden voor ons 5. Dat we nu apart moeten slapen vonden we dus niet zo erg… Op de grote slaapzaal zonder stapelbedden, alleen voor mannen, en met centraal een groot 2-persoonsbed, slaap ik naast een dikke jonge Spanjaard. Toen hij toekwam was hij uitgeput. Hij deed zijn eerste sportschoen uit met veel gejammer, gezucht en miserie. Overal windeltjes en klevers aan elke teen en hier en daar een grote bloedplek op zijn witte sok. Zijn tweede voet was er al even slecht aan toe. Pierre, een Parijzenaar, met wat meer stapervaring dan ik, ontfermde zich over hem en stuurde hem naar de dokter, in plaats van zo verder te ploeteren. Die heeft de arme stakker direct "stapverbod" opgelegd !
’s Nachts snurkte hij op de koop toe, naast de diepe zuchten van pijn als hij zich omdraaide.
Ik ben mark dejongh
