Ik ben mark dejongh
Ik ben een man en woon in Sint Gillis-Waas (Belgie) en mijn beroep is ziekenhuisapotheker.
Ik ben geboren op 23/08/1953 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: joggen, tafeltennis, fietsen.
ik heb ook een mooie verzameling van meer dan 64.000 kroonkurken uit 200 verschillende landen.
Maar veel belangrijker, al meer dan 35jr. gehuwd met Irma en vader van vele lieve kinderen : Christophe, Thomas, Tine, Katrijn, Frederik, en Roeland.
opa gaat op stap
Relaas van de wandeltocht van St. Gillis-Waas naar Santiago de Compostela 112 dagen op pelgrimstocht : ontdekken, ontmoeten, onthaasten.
28-03-2012
Troyes 24 maart 2012
Van Savières naar Troyes is het 15 km langs het kanaal stappen op een jaagpad.
Er is geen kat: op al die tijd zie ik 18 fietsers, 7 joggers en 6 wandelaars, ik heb ze al stappend geteld van verveling. In de voorsteden van Troyes loopt er een schoothondje met me mee. Als ik picknick in een buskot staat het beestje midden op straat te kijken. Auto's stoppen en doen teken " houdt uw kefferke eens bij!" - " 't is de mijne niet!" En gelukkig druipt het beestje wat later af , levend en wel...
Den arrivée in Troyes sloeg wat tegen : ik stap recht naar de kathedraal voor nen tampon in mijn boekje en vraag naar een slaapplaats.
Ze sturen me naar "Maison Notre Dame de l'Isle"; niemand doet open. Het ziet er een grote school uit, en het is weekend, dus dat belooft niet veel goeds.
Dan maar meermaals gebeld met de GSM naar hun nummer : geen antwoord.
Weer terug naar de kathedraal; madammeke van den tampon heeft verder niks van info. "Kom vanavond om 18 u naar de laudes in de kathedraal, meneer pastoor zal wel iets hebben voor U".
Het is ondertussen pas 14u30 en ik wil eigenlijk Drappy, de rugzak wel kwijt!!!! Ik weet niet goed wat te doen.
Dus ben ik naar de dienst voor toerisme gestapt, een ferm stuk verder. Daar heb ik een plan met alle hotellekes gekregen.
Het goedkoopste is hotel Le Trianon en het kost er 28€ voor 1 overnachting. Na een diner op mijn eentje in een druk restaurant in de buurt van de kathedraal ga ik naar het hotel. Ik krijg een kamertje met een douche met kapotte deurtjes, op de eerste verdieping aan de straatkant. Ik slaap boven een café, en heb nog even een leuke babbel met een paar jonge gasten aan de toog. Café sluit al vroeg dus ik lig al vroeg in mijn bedje.
Maar heel de nacht passeren er feestende toeristen (weekend) die te diep in het wijnglas hebben gekeken, en 's morgens vroeg komen de mannen van 't stad met hunne straatveger langs om de overdekte markt naast het hotel en de verdere omgeving proper te vegen. Van een korte nacht gesproken. Op de koop toe was ik helemaal vergeten dat er 's nachts werd overgeschakeld naar het zomeruur , zo weg van alle kranten, TV,....Bijgevolg is het alweer een uur later als ik opsta vanmorgen
Wat (te?) laat vertrokken met dat stomme zomeruur... Eerst loop ik een heel eind door het park vol zondagswandelaars en joggers. Hoog in een boom zit ook een specht "in te hakken" op de boomstam.
Ik heb als "plan" (landkaart) van de 150 km lange roiute tussen Troyes en Vezelay een quartoblad recto-verso bedrukt met een HEEL summiere wegbeschrijving en dan ook nog een afdruk van de streek op de Michelinkaart die ik kreeg van mijn gastheer in Vindey enkele dagen terug...
Dat is wel een beetje wennen. Na een uur stappen midden in het veld moet ik de 3e rechts nemen op een lange rechte Romeinse heirweg. Ik kan al niet meer tot 3 tellen (?) en neem, ergens in een nieuwe woonwijk in aanbouw, de verkeerde (lees de verste spijtig genoeg ) brug over de autostrade A5/E54.
Ik spreek even binnenskamers met de heilige Jacobus. Ik moet weer op de Grande Randonnée (GR) geraken in het bos om verder in de juiste richting te kunnen stappen.
Er is een mountainbike wedstrijd bezig: "Faites attention monsieur". Ik vertrek samen met vier VTT-ers (mountainbikers = vélo tous terrains in het Frans) gelijk onderaan een helling. Raadt eens wie er eerste bovenkomt??? Echt waar, met Drappy op mijn rug kruip ik sneller de berg op dan die jonge gasten met een mountainbike in de hand. Ik beland daarboven weer op de juiste route.
Ik kom in Sommeval aan rond 16u, "te vroeg om te stoppen" denk ik. Er staat een soort kleine gite van de gemeente met tafel en bank en douche, maar geen bed. De deur is (per ongeluk) open maar ik zie het echt niet zitten om hier nog een uur of 5 te zitten "schilderen" in dit eenzame dorp. Op de koop toe loop ik daar meer dan een uur te zoeken naar de GR in dat dorp, richting Eaux-Puiseaux door het bos.
Ondertussen is het flink later geworden. Ik heb telefonisch al een slaapplaats proberen regelen, maar het hotel is gesloten op zondag en de 2 andere nummers antwoorden ook niet. Iedereen is er op uit getrokken met dat schone weer... Terugkeren naar dat verblijfje van de gemeente vind ik geen optie
Midden in het bos staat er een meneerke met zijn camionnetje geparkeerd. Hij zit daar gewoon stil in zijn vuil autootje vol rommel "te zitten", echt een vreemd gezicht.
Ik denk een chasseur... Ik vraag hem of hij iets weet in de buurt daar om te slapen.
"Stap maar in" .. en we rijden naar een mooie B&B in een nog kleiner miniplaatske CHAMPSICOURT enkele km verder. Het is wel uit de richting verdorie... Een heel mooie gite, op een gerestaureerde boerderij, en 48€ voor een nacht ...Ik durf niet zeggen dat het teveel is op zondagavond... want ik zie geen andere oplossing om te overnachten.
De boerin zegt dat er ook nog 4 Engelsen zullen aankomen. "Wil je meeëten vanavond ?"
Ik zeg aarzelend ja, want heel de avond alleen op die kamer zitten is ook maar niks. Het avondmaal is best gezellig en copieus. Het is een Engels koppel dat met hun hoogbejaarde ouders op reis is. De oma heeft ondanks haar mindere fysieke toestand een enorme joie de vivre en een geweldige zin voor humor. Ze hebben heel veel (11) kinderen, 21 kleinkinderen, en al meer dan 10 achterkleinkinderen. Nu zijn ze nog eens op vakantie daar. De zoon had ooit veel marathons gelopen en trainde hiervoor 2x daags, zijn PR is 2u47 of zoiets...Amai! Hij raadt me aan om vaseline aan mijn voeten te smeren elke dag om blaren te voorkomen. Maar als je nu geen blaren hebt, moet je dan ook gaan smeren ???
De volgende ochtend rekent de gastvrouw de rijkelijke diner NIET aan: "disons que tu étais notre invité" zegt ze ontwapenend. Op een stafkaart toont ze me hoe ik terug in het bos op de GR moet geraken zonder al te veel omweg te maken.
Op de koop toe krijg ik ook nog picknick mee en wat lekkere zelfgebakken cake. Van oprechte gastvrijheid gesproken daar in la douce France !
De Engelsen geven me verder nog een geweldig advies mee voor alle vrouwen die een dieet volgen. Ik durf hem hier bijna niet schrijven, maar ga het toch doen want ik ben nog effe van huis hé:
" One moment on the lips, a lifetime on the hips"
Onthouden hé dames en jullie figuurke zal onberispelijk blijven (als het nog niet te laat zou zijn)
We vertrekken vol goeie moed in Champsicourt en het weer ziet er goed uit. De gastvrouw haalt een oude stafkaart boven om me de weg te wijzen.
Via een binnenwegel loop ik terug naar de plaats in het bos waar die jager stond gisteren.
Maar al die wegen trekken een beetje (teveel) op elkaar.
Ik blijf met de moed der wanhoop doorstappen en ja , daar was het, eindelijk, het "kruispunt in het bos waar die mijnheer stond te staan"...Het was heel wat verder dan ik dacht.
En nu naar Eaux-Puiseaux. Het is al meer dan 2 uur later als ik daar aankom.
Maar gene stress, ik wil toch onthaasten ??!!
Wat verder, in Vosnon staat er weer zo'n typisch overdekt wasplaatske waar ik picknick. Aan de overkant is er een dame haar tuin aan het snoeien in haar kamerjas op de middag. Ik vraag om mijn fleske water op te vullen.
"Nog iets anders nodig?"
"Ja misschien een tasje thee en een gezellige babbel" probeer ik.
En ja hoor, op de binnenkoer van haar oude mooi gerestaureerde hoeve krijg ik een lekker tasje thee aangeboden door Anne en er volgt een gezellige babbel over de jarenlange restauratie van die mooie hoeve.
Dan leidt de weg me door eindeloze golvende velden evenwijdig met de RN 77 ( route nationale) naar Saint Florentin.
Veel hotels in St.Flo, maar niks voor het budget van de pelgrims. Ik ben nog juist op tijd in de "Mairie", maar ik was al gesignaleerd op straat door ...???
Ze sturen me naar het Rode Kruis. Die hebben een soort kamertje voor "daklozen" en mensen op weg zonder "onderkomen". ("Pour les SDF, sans domicile fixe" noemen ze dat daar) Ze hebben er zelfs een nationaal noodnummer voor in Frankrijk : heb je geen onderdak, bel de cent - quinze, den 115. De dames van de SDF-dienst steken nog een plastic zak met allerlei spullen in mijn handen (zou ik er zo armtierig hebben uitgezien ?) : pakje soep, staafjes nescafé, 2 rijsttaartjes, tonijnsalade, provencaalse salade, een blik koele limonade. Er is zelfs een klein Nesbitt-vuurtje bij, en een landkaart van het stadje en de regio. Mijn geluk kan niet op.
Het kamertje is niet al te proper. Maar gelukkig heb ik voor zulke noodgevallen al mijn eigen slaapgerief bij...
Ik kan wel buiten uit die kleine ruimte, maar ik kan het kotje niet afsluiten langs buiten. Toch wil ik nog even frisse lucht snuiven.
In de bar-tabac, die nog open is ben ik de laatste klant en ik bestel een Leffe.
"Waar slaap je?" "In dat ding van het Rode Kruis"
"Kan dat op slot?" "Nee"
"Het kan iedereen overkomen dat zijn spullen ineens weg zijn" krijg ik als antwoord. Op het plein aan de rand waarvan dat SDF-kamertje gelegen is staat het vol kermisattracties en caravans...
In plaats van een leuke babbel is het een ad fundum geworden daar in de bar-tabac.
A propos : daar aankomen en behandeld worden als een "homeless" die max 48 uur kan blijven is een niet zo bijster leuke ervaring.
Gelukkig is het maar voor 1 nachtje, en dan weer verder. Hier heb je echt geen behoefte aan een 2e rustdag ondanks feit dat kost en inwoon volledig gratis aangeboden wordt !
Ik haal mijn stempeltje op in het gemeentehuis van St Florentin en vertrek richting Vezelay.
Een beetje verder stap ik onder de TGV-lijn Paris- Lyon.
Op een goed half uur tijd passeren er wel 10 TGV's in die voormiddag. Je hoort ze van ver komen aangedonderd, het klinkt als een straaljager. Ik stap weer een uur of wat alleen door die grote mooie bossen en luister naar de vogelkes en de TGV's. Op een bank bij een primitief jachthuis midden in het bos eet ik een appeltje op.
In Lordonnois neem ik tijd voor een koffie in de bar tabac.
Ik zit er alleen met de waard, een Portugees die voor voetbalclub Porto supportert, zo te zien aan de foto's die aan de muur hangen. Hij zegt alleen maar "OUI" en "NON" en kijkt verder naar de televisiespellekes op de TV in de hoek van zijn établissement.
Dan stap ik maar verder naar Pontigny.
Ik wist het niet maar daar staat een enig mooi oud klooster van 900 jaar oud. Het is helemaal gerestaureerd op een prachtige manier, en ook de tuin errond is prachtig.
Er is geen kat: Zo groot, zo stil, zo sober, echt een unieke gewaarwording op mijn lange pelgrimstocht tot nu toe. Een geschikte plaats om wat tot rust te komen. Ik laat mijn Drappy achter in verzekerde bewaring bij de concierge in de boekenwinkel aan de inkom, en ik neem mijn tijd om die atmosfeer op te snuiven en de geschiedenis van die cisterciënzerabdij te proeven. Daarna eet ik mijn pick-nick op een bankje in de zon langs de oprijlaan die naar die monumentale kerk loopt.
Dan vertrek ik verder richting Beines, een dorpje naast Chablis (van de lekkere witte wijn).
In Lignorelles een gehucht van Chablis staan een 50-tal huizen, haast allemaal wijnboeren.
Ik waag mijn kans en vraag op een erf om mijn fleske water te vullen aan een oud dametje.
"En mag ik misschien ook eens van die lekkere Chablis proeven ?"
Ja het lukt: wat smaakt die Chablis lekker in de koele ruimte waar de tanks vol wijn staan.
Ik krijg nog een tweede glaasje aangereikt: "ça vous donne des jambes" volgens de oude gastvrouw...Het is Domaine de Cauroy van mr. Georges Massé, 9, rue des Carillons 89800 Lignorelles tel 03 86 47 41 49. Warm aanbevolen door "een kenner".
Ik kom een uurke later dan verwacht aan op mijn volgende slaapplaats bij Michèle en Gerard.
Daar drinken we weer een andere lekkere Chablis bij het eten ... LA DOUCE FRANCE !!!
De volgende morgen vertrek ik in de richting van Bessy sur Cure: Gerard, de gastheer kent een kortere weg dan deze die op mijn roadbook is aangegeven.
Hij wil dat ik die neem. En hij zal me ineens afzetten op een plaats waar ik niet meer kan verloren lopen boven op de heuvel tussen de "chablis-wijngaarden".
Er is geen discussie mogelijk. Je moet weten dat Gérard een ex-beroepsmilitair is die gewoon is bevelen te geven en die geen tegenstand duldt . Gaan lopen zou me niet vooruit helpen want hij zou me snel te pakken krijgen: zijn snelste marathontijd ooit 2u42 (nog wat rapper dan die Engelsman van eergisteren)...
Ge hebt het al begrepen, ik heb stukje met de auto meegereden, weliswaar tegen mijn zin, een km of 4, waarvan een heel stukske bergop. Maar ik ben al heel wat verkeerd gelopen, en zo kan ik mijn geweten toch sussen. Eerst passeer ik een pick-nickarea in Prehy met bankje vol mos en een boompje erbij. Maar er ligt ook een klein heuveltje vol BEDWANTSEN. ik kan mijn ogen niet geloven.
Dan loop ik verder door wijngaarden en bossen tot in St. Cyr-aux-Colons. Ik koop er een stuk vla en een stokbrood en eet op een bank op het gezellige pleintje naast de kerk.
Michel Fourniret, die man die verschillende kindermoorden op zijn kerfstok heeft woonde een stuk in Wallonië en verbleef ook hier een periode.
Waar een mens allemaal niet langs komt als ie zo lang op weg is ...
Verder naar Cravant en daar kom ik in bos een reuzegrote mierenhoop tegen. Mijn busje water is leeg en ik vind water in een "circusschool voor kleuters". 't Was daar veel ambiance en alle aktiviteiten gingen gewoon door, ondanks mijn passage.
Ik slaap in Bessy-sur-Cure in de gite van de gemeente en ben daar helemaal alleen. Ik koos voor de optie "half pension" waarbij de verantwoordelijke dame van de gite een lekker avondmaal brengt dat je dan in je eentje daar kan opeten. Na het eten wil ik het een beetje gezellig maken:
ik zet de TV aan , maar met die afstandsbediening lukt er niks. Dan zet ik mijn GSM aan om naar FM radio te luisteren: maar met die dikke muren heb ik geen ontvangst.
Ik wil mijn ipod nog eens beluisteren na een lange tijd, maar de batterij is leeg...
Dan maar wat in stilte lezen over de locale geschiedenis van Bessy-sur-Cure : de hongersnood en de activiteiten daar enkele eeuwen terug ... Interessant om je een beeld te vormen hoe het er toen aan toe ging in het landelijke Frankrijk.
Camp Cora is een oude burcht van de Romeinen boven op een heuvel.
Geen tijd om er veel van te vertellen, maar wel heel speciaal , die oude stenen omwalling, overwoekerd, in de stilte van de natuur. Het is pas in de 19e eeuw dat de ruïnes herontdekt zijn. Nog vlug vertellen dat het fort diende om de brug van de heirweg Lyon- Boulogne-sur-Mer te beschermen (ja toen waren er ook al echte "snelwegen"). Straffe gasten toch, die Romeinen.
Daarna stop ik voor de picknick op een bankje buiten aan een heem van bosklassen in La Jarrie. Er gaat een groep kinderen weer naar huis vertrekken en het staat er overal vol met valiezen en sporttassen. Iedereen is bezig met het opruimen van de keuken, de refter, het terrein, de slaapzalen....
Ik hou Drappy heel dicht bij mij. Stel je voor dat ze hem in een onbewaakt moment mee in de koffer van de autobus kieperen...
Ik mag er niet aan denken.
Ik krijg ongevraagd een tasje koffie aangeboden van de mensen in de keuken.
Nog 12 km te stappen naar Vezelay, mijn tweede grote tussenstop op weg naar Santiago de Compostella, op 640km. van thuis.
Ik loop weer verder door het bos. Bij het uitkomen staat de deur open van een klein huisje aan de rand (3, rue de la croix, les Hérodats in Montillot).
"Kan ik wat water krijgen aub?"
Er zitten 4 oudere mensen gezellig te tafelen. Ze zijn al aan het dessert toe.
"We hebben nog "rood water" ( Bourgogne van 12 graden...)"
"Nee", ik weiger. "Een tasje koffie met een dessertje dan?"
Dan denk ik weer aan "onthaasten" en open staan voor ontmoetingen.
En na de koffie komt er nog een glaasje zelfgemaakte "Eau de Vie" op tafel (veel meer dan de 12 graden van daarnet !!!!!!!) Het is een eau de vie van "poires 2009" uit "het wild".
En er volgt er nog eentje.
We babbelen heel gepassioneerd over de wielerkoers, doping en EPO en over Willy Voet, de Belgische verzorger van de Festinaploeg, die in de Ronde van Frankrijk lang geleden betrapt werd aan het begin van de "Tour de France" met zijn auto vol EPO-spuiten. Ik zit aan tafel met 2 gepensioneerde postbodes die in hun jonge jaren veel wielerkoersen hebben gereden als amateur. De gastheer was François Pinois met zijn vrouw en bij het vertrek halen ze een boek uit hun kast in de kleine living. Dat boek zit vol met ansichtkaarten uit Santiago en aantekeningen van andere pelgrims die daar allemaal zijn voorbijgestapt en binnengeroepen...
Ik moest om 17u in Vezelay zijn, maar dat lukt me nooit meer. Als ik vertrek wandelen ze nog 100m met me mee. Van daaruit kan ik heel in de verte de basiliek Sainte Marie-Madeleine van Vezelay zien: 2 "heel kleine" torentjes op een heuvel.
Het is tenslotte 18u15 als ik de "berg" van Vezelay opgeklommen ben. Ik ben vermoeid maar voldaan en trek recht naar de basiliek, waar een pater me na de Mis van 19u naar mijn kamertje brengt.
En nu ga ik genieten van mijn tweede welverdiende rustdag !!
In plaats van veel kaartjes te schrijven naar iedereen , deze kleine tekst op een denkbeeldig postkaartje waar de basiliek uit de XIIe eeuw staat :
Hallo allemaal, beste familie, kindjes en kleinkindjes en mijn allerliefste echtgenote,
Al 640 km gestapt ( 1/4 e van mijn tocht).
Tot nu toe is alles goed.Ik ben echt heel gelukkig geweest de voorbije maand;
De stilte en de schoonheid van de natuur, afgewisseld met de mooie verrassende contacten, en dat alles onder een vaak stralende zon zijn een unieke belevenis.
Mijn lichaam is ondertussen ook al in harmonie met "Drappy".
Denk af en toe eens aan mij. Ik denk ook wel eens aan jullie en bid dan dat het jullie goed moge gaan.
Hallo, Ik zit hier in Marigny l'Eglise, 350 inwoners, en de streek hier heet Morvan: heuveltjes van +/- 500m. Ik heb vandaag 28 km gestapt, langs de GR13, een eenzame mooie route door bossen en weiden. Ze kweken hier charolaises: enkel de stierkes voor het vlees, maar dat is hééél lekker naar 't schijnt. Ik ga seffens proeven! Ik slaap nu in de gite van de gemeente: Toen ik met monsieur le maire belde eergisteren zei hij dat de gite nog niet open was !!!! Ik zei dat ik "désolé" was. Hij heeft er dan voor gezorgd dat ik er vanavond TOCH terecht kon. Nu zit ik in een bar tabac + klein winkeltje + bakkerijtje aan een tafeltje naast de toog op de PC van de eigenares te tokkelen want het restaurantje ( ja ook dat is er nog in ditzelfde gebouw) is nog niet open... Ik ben de eerste slaper dit jaar in de gite. Hopelijk zijn er geen bedwantsen! In de lavabo zat er maar 1 spin, dat viel nog mee... De eigenares van het restaurant-winkel-bakkerij, en ook van de PC... ( jonge dame) komt met haar wenende kleine weer binnen gestapt. Ik zal maar stillekes afsluiten
Morgen een zware etappe van 32km , maar ik weet al waar ik de GR wat kan afsnijden dank zij een tip van Patrick. Hij was vroeger prof in Parijs van Duits-Engels-Frans en werkt nu nog part-time als vertaler in een zeer gespecialiseerd domein: bagage afhandeling in luchthavens.
:-)Normaal mag een pelgrim maar 1 dagske blijven in deze "herberg", maar er wordt zonder veel problemen een uitzondering gemaakt voor de "echte" die al van "ver" komen... Ik eet die avond in het kleine refterke mijn oud brood op. Bij mij slaapt een pelgrim, 71 jaar oud, uit Parijs, die onderweg is naar Jeruzalem!! Een diepchristelijk man die in Frankrijk zoveel mogelijk in kloosters slaapt, dank zij de tussenkomst van zijn 2 zonen, 2 priesters in de regio van Parijs... En 's nachts komt er nog een Nederlandse pelgrim bij ons bij slapen. Ik sta al om 6u op om naar de laudes te gaan in de kathedraal en de pelgrimszegen te ontvangen samen met de man uit Parijs en Jean-Louis en Denis, 2 vrienden die vandaag hun zoveelste pelgrimstocht starten van Vézelay naar Lyon, waar Jean-Louis ergens in de buurt woont. Op het kamerke waar ik slaap is er een bed kapot. En om 9u30, wanneer de pelgrims normaal allemaal vertrokken zijn, komen er 2 jonge nonnekes in hun lange pij binnen met een gereedschapskist en een boormachien in de hand om dat bed te repareren. Mijn ogen rollen uit mijne kop. "Vous avez deux "mains droits" mes soeurs" laat ik me ontvallen. Zuster X (ik ken haar naam niet) richt haar boormachine al lachend op mij : "pas op, ik ben gevaarlijk". Ik maak me gauw uit de voeten , anders moet ik misschien nog helpen, en ik ben al zo handig ... Ik trek dan het kleine stadje in en haal een pakje met landkaarten op dat mijn vrouwtje me "poste restante" opstuurde in het postkantoor van Vézelay. Dan zoek ik de toeristische dienst op want daar staat een PC. Ik ben er 2 uur bezig om de belevenissen van de laatste dagen te vertellen en het kost me welgeteld 12€ , flink wat geld, om al die verhaaltjes te vertellen. Maar het was nodig hé want ik ben al enkele dagen "off-line" geweest. 's Middags eet ik op mijn eentje een salade in een klein restaurant en in de namiddag wandel ik wat rond en bezoek een dame uit Verviers die naast de kathedraal een klein winkeltje / atelier heeft waar ze echte iconen schildert volgens de geldende regels. De dag vliegt snel voorbij en bij de vespers 's avonds ontmoet ik Eric Heyna. Het is een Franse pelgrim, die nog niet lang vertrokken is en ook via Le Puy wandelt naar Santiago. Maar hij wil de pelgrimstocht HEEN en WEER stappen gedurende 5 maanden. We hebben direct een heel intense band met elkaar.
Ik ben mark dejongh
Ik haal mijn stempeltje op in het gemeentehuis van St Florentin en vertrek richting Vezelay.
De volgende morgen vertrek ik in de richting van Bessy sur Cure: Gerard, de gastheer kent een kortere weg dan deze die op mijn roadbook is aangegeven.
Hallo, 
