Ik ben mark dejongh
Ik ben een man en woon in Sint Gillis-Waas (Belgie) en mijn beroep is ziekenhuisapotheker.
Ik ben geboren op 23/08/1953 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: joggen, tafeltennis, fietsen.
ik heb ook een mooie verzameling van meer dan 64.000 kroonkurken uit 200 verschillende landen.
Maar veel belangrijker, al meer dan 35jr. gehuwd met Irma en vader van vele lieve kinderen : Christophe, Thomas, Tine, Katrijn, Frederik, en Roeland.
opa gaat op stap
Relaas van de wandeltocht van St. Gillis-Waas naar Santiago de Compostela 112 dagen op pelgrimstocht : ontdekken, ontmoeten, onthaasten.
30-03-2012
Ansichtkaartje uit Vezelay
In plaats van veel kaartjes te schrijven naar iedereen , deze kleine tekst op een denkbeeldig postkaartje waar de basiliek uit de XIIe eeuw staat :
Hallo allemaal, beste familie, kindjes en kleinkindjes en mijn allerliefste echtgenote,
Al 640 km gestapt ( 1/4 e van mijn tocht).
Tot nu toe is alles goed.Ik ben echt heel gelukkig geweest de voorbije maand;
De stilte en de schoonheid van de natuur, afgewisseld met de mooie verrassende contacten, en dat alles onder een vaak stralende zon zijn een unieke belevenis.
Mijn lichaam is ondertussen ook al in harmonie met "Drappy".
Denk af en toe eens aan mij. Ik denk ook wel eens aan jullie en bid dan dat het jullie goed moge gaan.
Camp Cora is een oude burcht van de Romeinen boven op een heuvel.
Geen tijd om er veel van te vertellen, maar wel heel speciaal , die oude stenen omwalling, overwoekerd, in de stilte van de natuur. Het is pas in de 19e eeuw dat de ruïnes herontdekt zijn. Nog vlug vertellen dat het fort diende om de brug van de heirweg Lyon- Boulogne-sur-Mer te beschermen (ja toen waren er ook al echte "snelwegen"). Straffe gasten toch, die Romeinen.
Daarna stop ik voor de picknick op een bankje buiten aan een heem van bosklassen in La Jarrie. Er gaat een groep kinderen weer naar huis vertrekken en het staat er overal vol met valiezen en sporttassen. Iedereen is bezig met het opruimen van de keuken, de refter, het terrein, de slaapzalen....
Ik hou Drappy heel dicht bij mij. Stel je voor dat ze hem in een onbewaakt moment mee in de koffer van de autobus kieperen...
Ik mag er niet aan denken.
Ik krijg ongevraagd een tasje koffie aangeboden van de mensen in de keuken.
Nog 12 km te stappen naar Vezelay, mijn tweede grote tussenstop op weg naar Santiago de Compostella, op 640km. van thuis.
Ik loop weer verder door het bos. Bij het uitkomen staat de deur open van een klein huisje aan de rand (3, rue de la croix, les Hérodats in Montillot).
"Kan ik wat water krijgen aub?"
Er zitten 4 oudere mensen gezellig te tafelen. Ze zijn al aan het dessert toe.
"We hebben nog "rood water" ( Bourgogne van 12 graden...)"
"Nee", ik weiger. "Een tasje koffie met een dessertje dan?"
Dan denk ik weer aan "onthaasten" en open staan voor ontmoetingen.
En na de koffie komt er nog een glaasje zelfgemaakte "Eau de Vie" op tafel (veel meer dan de 12 graden van daarnet !!!!!!!) Het is een eau de vie van "poires 2009" uit "het wild".
En er volgt er nog eentje.
We babbelen heel gepassioneerd over de wielerkoers, doping en EPO en over Willy Voet, de Belgische verzorger van de Festinaploeg, die in de Ronde van Frankrijk lang geleden betrapt werd aan het begin van de "Tour de France" met zijn auto vol EPO-spuiten. Ik zit aan tafel met 2 gepensioneerde postbodes die in hun jonge jaren veel wielerkoersen hebben gereden als amateur. De gastheer was François Pinois met zijn vrouw en bij het vertrek halen ze een boek uit hun kast in de kleine living. Dat boek zit vol met ansichtkaarten uit Santiago en aantekeningen van andere pelgrims die daar allemaal zijn voorbijgestapt en binnengeroepen...
Ik moest om 17u in Vezelay zijn, maar dat lukt me nooit meer. Als ik vertrek wandelen ze nog 100m met me mee. Van daaruit kan ik heel in de verte de basiliek Sainte Marie-Madeleine van Vezelay zien: 2 "heel kleine" torentjes op een heuvel.
Het is tenslotte 18u15 als ik de "berg" van Vezelay opgeklommen ben. Ik ben vermoeid maar voldaan en trek recht naar de basiliek, waar een pater me na de Mis van 19u naar mijn kamertje brengt.
En nu ga ik genieten van mijn tweede welverdiende rustdag !!
De volgende morgen vertrek ik in de richting van Bessy sur Cure: Gerard, de gastheer kent een kortere weg dan deze die op mijn roadbook is aangegeven.
Hij wil dat ik die neem. En hij zal me ineens afzetten op een plaats waar ik niet meer kan verloren lopen boven op de heuvel tussen de "chablis-wijngaarden".
Er is geen discussie mogelijk. Je moet weten dat Gérard een ex-beroepsmilitair is die gewoon is bevelen te geven en die geen tegenstand duldt . Gaan lopen zou me niet vooruit helpen want hij zou me snel te pakken krijgen: zijn snelste marathontijd ooit 2u42 (nog wat rapper dan die Engelsman van eergisteren)...
Ge hebt het al begrepen, ik heb stukje met de auto meegereden, weliswaar tegen mijn zin, een km of 4, waarvan een heel stukske bergop. Maar ik ben al heel wat verkeerd gelopen, en zo kan ik mijn geweten toch sussen. Eerst passeer ik een pick-nickarea in Prehy met bankje vol mos en een boompje erbij. Maar er ligt ook een klein heuveltje vol BEDWANTSEN. ik kan mijn ogen niet geloven.
Dan loop ik verder door wijngaarden en bossen tot in St. Cyr-aux-Colons. Ik koop er een stuk vla en een stokbrood en eet op een bank op het gezellige pleintje naast de kerk.
Michel Fourniret, die man die verschillende kindermoorden op zijn kerfstok heeft woonde een stuk in Wallonië en verbleef ook hier een periode.
Waar een mens allemaal niet langs komt als ie zo lang op weg is ...
Verder naar Cravant en daar kom ik in bos een reuzegrote mierenhoop tegen. Mijn busje water is leeg en ik vind water in een "circusschool voor kleuters". 't Was daar veel ambiance en alle aktiviteiten gingen gewoon door, ondanks mijn passage.
Ik slaap in Bessy-sur-Cure in de gite van de gemeente en ben daar helemaal alleen. Ik koos voor de optie "half pension" waarbij de verantwoordelijke dame van de gite een lekker avondmaal brengt dat je dan in je eentje daar kan opeten. Na het eten wil ik het een beetje gezellig maken:
ik zet de TV aan , maar met die afstandsbediening lukt er niks. Dan zet ik mijn GSM aan om naar FM radio te luisteren: maar met die dikke muren heb ik geen ontvangst.
Ik wil mijn ipod nog eens beluisteren na een lange tijd, maar de batterij is leeg...
Dan maar wat in stilte lezen over de locale geschiedenis van Bessy-sur-Cure : de hongersnood en de activiteiten daar enkele eeuwen terug ... Interessant om je een beeld te vormen hoe het er toen aan toe ging in het landelijke Frankrijk.
Ik haal mijn stempeltje op in het gemeentehuis van St Florentin en vertrek richting Vezelay.
Een beetje verder stap ik onder de TGV-lijn Paris- Lyon.
Op een goed half uur tijd passeren er wel 10 TGV's in die voormiddag. Je hoort ze van ver komen aangedonderd, het klinkt als een straaljager. Ik stap weer een uur of wat alleen door die grote mooie bossen en luister naar de vogelkes en de TGV's. Op een bank bij een primitief jachthuis midden in het bos eet ik een appeltje op.
In Lordonnois neem ik tijd voor een koffie in de bar tabac.
Ik zit er alleen met de waard, een Portugees die voor voetbalclub Porto supportert, zo te zien aan de foto's die aan de muur hangen. Hij zegt alleen maar "OUI" en "NON" en kijkt verder naar de televisiespellekes op de TV in de hoek van zijn établissement.
Dan stap ik maar verder naar Pontigny.
Ik wist het niet maar daar staat een enig mooi oud klooster van 900 jaar oud. Het is helemaal gerestaureerd op een prachtige manier, en ook de tuin errond is prachtig.
Er is geen kat: Zo groot, zo stil, zo sober, echt een unieke gewaarwording op mijn lange pelgrimstocht tot nu toe. Een geschikte plaats om wat tot rust te komen. Ik laat mijn Drappy achter in verzekerde bewaring bij de concierge in de boekenwinkel aan de inkom, en ik neem mijn tijd om die atmosfeer op te snuiven en de geschiedenis van die cisterciënzerabdij te proeven. Daarna eet ik mijn pick-nick op een bankje in de zon langs de oprijlaan die naar die monumentale kerk loopt.
Dan vertrek ik verder richting Beines, een dorpje naast Chablis (van de lekkere witte wijn).
In Lignorelles een gehucht van Chablis staan een 50-tal huizen, haast allemaal wijnboeren.
Ik waag mijn kans en vraag op een erf om mijn fleske water te vullen aan een oud dametje.
"En mag ik misschien ook eens van die lekkere Chablis proeven ?"
Ja het lukt: wat smaakt die Chablis lekker in de koele ruimte waar de tanks vol wijn staan.
Ik krijg nog een tweede glaasje aangereikt: "ça vous donne des jambes" volgens de oude gastvrouw...Het is Domaine de Cauroy van mr. Georges Massé, 9, rue des Carillons 89800 Lignorelles tel 03 86 47 41 49. Warm aanbevolen door "een kenner".
Ik kom een uurke later dan verwacht aan op mijn volgende slaapplaats bij Michèle en Gerard.
Daar drinken we weer een andere lekkere Chablis bij het eten ... LA DOUCE FRANCE !!!
We vertrekken vol goeie moed in Champsicourt en het weer ziet er goed uit. De gastvrouw haalt een oude stafkaart boven om me de weg te wijzen.
Via een binnenwegel loop ik terug naar de plaats in het bos waar die jager stond gisteren.
Maar al die wegen trekken een beetje (teveel) op elkaar.
Ik blijf met de moed der wanhoop doorstappen en ja , daar was het, eindelijk, het "kruispunt in het bos waar die mijnheer stond te staan"...Het was heel wat verder dan ik dacht.
En nu naar Eaux-Puiseaux. Het is al meer dan 2 uur later als ik daar aankom.
Maar gene stress, ik wil toch onthaasten ??!!
Wat verder, in Vosnon staat er weer zo'n typisch overdekt wasplaatske waar ik picknick. Aan de overkant is er een dame haar tuin aan het snoeien in haar kamerjas op de middag. Ik vraag om mijn fleske water op te vullen.
"Nog iets anders nodig?"
"Ja misschien een tasje thee en een gezellige babbel" probeer ik.
En ja hoor, op de binnenkoer van haar oude mooi gerestaureerde hoeve krijg ik een lekker tasje thee aangeboden door Anne en er volgt een gezellige babbel over de jarenlange restauratie van die mooie hoeve.
Dan leidt de weg me door eindeloze golvende velden evenwijdig met de RN 77 ( route nationale) naar Saint Florentin.
Veel hotels in St.Flo, maar niks voor het budget van de pelgrims. Ik ben nog juist op tijd in de "Mairie", maar ik was al gesignaleerd op straat door ...???
Ze sturen me naar het Rode Kruis. Die hebben een soort kamertje voor "daklozen" en mensen op weg zonder "onderkomen". ("Pour les SDF, sans domicile fixe" noemen ze dat daar) Ze hebben er zelfs een nationaal noodnummer voor in Frankrijk : heb je geen onderdak, bel de cent - quinze, den 115. De dames van de SDF-dienst steken nog een plastic zak met allerlei spullen in mijn handen (zou ik er zo armtierig hebben uitgezien ?) : pakje soep, staafjes nescafé, 2 rijsttaartjes, tonijnsalade, provencaalse salade, een blik koele limonade. Er is zelfs een klein Nesbitt-vuurtje bij, en een landkaart van het stadje en de regio. Mijn geluk kan niet op.
Het kamertje is niet al te proper. Maar gelukkig heb ik voor zulke noodgevallen al mijn eigen slaapgerief bij...
Ik kan wel buiten uit die kleine ruimte, maar ik kan het kotje niet afsluiten langs buiten. Toch wil ik nog even frisse lucht snuiven.
In de bar-tabac, die nog open is ben ik de laatste klant en ik bestel een Leffe.
"Waar slaap je?" "In dat ding van het Rode Kruis"
"Kan dat op slot?" "Nee"
"Het kan iedereen overkomen dat zijn spullen ineens weg zijn" krijg ik als antwoord. Op het plein aan de rand waarvan dat SDF-kamertje gelegen is staat het vol kermisattracties en caravans...
In plaats van een leuke babbel is het een ad fundum geworden daar in de bar-tabac.
A propos : daar aankomen en behandeld worden als een "homeless" die max 48 uur kan blijven is een niet zo bijster leuke ervaring.
Gelukkig is het maar voor 1 nachtje, en dan weer verder. Hier heb je echt geen behoefte aan een 2e rustdag ondanks feit dat kost en inwoon volledig gratis aangeboden wordt !
Wat (te?) laat vertrokken met dat stomme zomeruur... Eerst loop ik een heel eind door het park vol zondagswandelaars en joggers. Hoog in een boom zit ook een specht "in te hakken" op de boomstam.
Ik heb als "plan" (landkaart) van de 150 km lange roiute tussen Troyes en Vezelay een quartoblad recto-verso bedrukt met een HEEL summiere wegbeschrijving en dan ook nog een afdruk van de streek op de Michelinkaart die ik kreeg van mijn gastheer in Vindey enkele dagen terug...
Dat is wel een beetje wennen. Na een uur stappen midden in het veld moet ik de 3e rechts nemen op een lange rechte Romeinse heirweg. Ik kan al niet meer tot 3 tellen (?) en neem, ergens in een nieuwe woonwijk in aanbouw, de verkeerde (lees de verste spijtig genoeg ) brug over de autostrade A5/E54.
Ik spreek even binnenskamers met de heilige Jacobus. Ik moet weer op de Grande Randonnée (GR) geraken in het bos om verder in de juiste richting te kunnen stappen.
Er is een mountainbike wedstrijd bezig: "Faites attention monsieur". Ik vertrek samen met vier VTT-ers (mountainbikers = vélo tous terrains in het Frans) gelijk onderaan een helling. Raadt eens wie er eerste bovenkomt??? Echt waar, met Drappy op mijn rug kruip ik sneller de berg op dan die jonge gasten met een mountainbike in de hand. Ik beland daarboven weer op de juiste route.
Ik kom in Sommeval aan rond 16u, "te vroeg om te stoppen" denk ik. Er staat een soort kleine gite van de gemeente met tafel en bank en douche, maar geen bed. De deur is (per ongeluk) open maar ik zie het echt niet zitten om hier nog een uur of 5 te zitten "schilderen" in dit eenzame dorp. Op de koop toe loop ik daar meer dan een uur te zoeken naar de GR in dat dorp, richting Eaux-Puiseaux door het bos.
Ondertussen is het flink later geworden. Ik heb telefonisch al een slaapplaats proberen regelen, maar het hotel is gesloten op zondag en de 2 andere nummers antwoorden ook niet. Iedereen is er op uit getrokken met dat schone weer... Terugkeren naar dat verblijfje van de gemeente vind ik geen optie
Midden in het bos staat er een meneerke met zijn camionnetje geparkeerd. Hij zit daar gewoon stil in zijn vuil autootje vol rommel "te zitten", echt een vreemd gezicht.
Ik denk een chasseur... Ik vraag hem of hij iets weet in de buurt daar om te slapen.
"Stap maar in" .. en we rijden naar een mooie B&B in een nog kleiner miniplaatske CHAMPSICOURT enkele km verder. Het is wel uit de richting verdorie... Een heel mooie gite, op een gerestaureerde boerderij, en 48€ voor een nacht ...Ik durf niet zeggen dat het teveel is op zondagavond... want ik zie geen andere oplossing om te overnachten.
De boerin zegt dat er ook nog 4 Engelsen zullen aankomen. "Wil je meeëten vanavond ?"
Ik zeg aarzelend ja, want heel de avond alleen op die kamer zitten is ook maar niks. Het avondmaal is best gezellig en copieus. Het is een Engels koppel dat met hun hoogbejaarde ouders op reis is. De oma heeft ondanks haar mindere fysieke toestand een enorme joie de vivre en een geweldige zin voor humor. Ze hebben heel veel (11) kinderen, 21 kleinkinderen, en al meer dan 10 achterkleinkinderen. Nu zijn ze nog eens op vakantie daar. De zoon had ooit veel marathons gelopen en trainde hiervoor 2x daags, zijn PR is 2u47 of zoiets...Amai! Hij raadt me aan om vaseline aan mijn voeten te smeren elke dag om blaren te voorkomen. Maar als je nu geen blaren hebt, moet je dan ook gaan smeren ???
De volgende ochtend rekent de gastvrouw de rijkelijke diner NIET aan: "disons que tu étais notre invité" zegt ze ontwapenend. Op een stafkaart toont ze me hoe ik terug in het bos op de GR moet geraken zonder al te veel omweg te maken.
Op de koop toe krijg ik ook nog picknick mee en wat lekkere zelfgebakken cake. Van oprechte gastvrijheid gesproken daar in la douce France !
De Engelsen geven me verder nog een geweldig advies mee voor alle vrouwen die een dieet volgen. Ik durf hem hier bijna niet schrijven, maar ga het toch doen want ik ben nog effe van huis hé:
" One moment on the lips, a lifetime on the hips"
Onthouden hé dames en jullie figuurke zal onberispelijk blijven (als het nog niet te laat zou zijn)
Van Savières naar Troyes is het 15 km langs het kanaal stappen op een jaagpad.
Er is geen kat: op al die tijd zie ik 18 fietsers, 7 joggers en 6 wandelaars, ik heb ze al stappend geteld van verveling. In de voorsteden van Troyes loopt er een schoothondje met me mee. Als ik picknick in een buskot staat het beestje midden op straat te kijken. Auto's stoppen en doen teken " houdt uw kefferke eens bij!" - " 't is de mijne niet!" En gelukkig druipt het beestje wat later af , levend en wel...
Den arrivée in Troyes sloeg wat tegen : ik stap recht naar de kathedraal voor nen tampon in mijn boekje en vraag naar een slaapplaats.
Ze sturen me naar "Maison Notre Dame de l'Isle"; niemand doet open. Het ziet er een grote school uit, en het is weekend, dus dat belooft niet veel goeds.
Dan maar meermaals gebeld met de GSM naar hun nummer : geen antwoord.
Weer terug naar de kathedraal; madammeke van den tampon heeft verder niks van info. "Kom vanavond om 18 u naar de laudes in de kathedraal, meneer pastoor zal wel iets hebben voor U".
Het is ondertussen pas 14u30 en ik wil eigenlijk Drappy, de rugzak wel kwijt!!!! Ik weet niet goed wat te doen.
Dus ben ik naar de dienst voor toerisme gestapt, een ferm stuk verder. Daar heb ik een plan met alle hotellekes gekregen.
Het goedkoopste is hotel Le Trianon en het kost er 28€ voor 1 overnachting. Na een diner op mijn eentje in een druk restaurant in de buurt van de kathedraal ga ik naar het hotel. Ik krijg een kamertje met een douche met kapotte deurtjes, op de eerste verdieping aan de straatkant. Ik slaap boven een café, en heb nog even een leuke babbel met een paar jonge gasten aan de toog. Café sluit al vroeg dus ik lig al vroeg in mijn bedje.
Maar heel de nacht passeren er feestende toeristen (weekend) die te diep in het wijnglas hebben gekeken, en 's morgens vroeg komen de mannen van 't stad met hunne straatveger langs om de overdekte markt naast het hotel en de verdere omgeving proper te vegen. Van een korte nacht gesproken. Op de koop toe was ik helemaal vergeten dat er 's nachts werd overgeschakeld naar het zomeruur , zo weg van alle kranten, TV,....Bijgevolg is het alweer een uur later als ik opsta vanmorgen
Toen ik hier aankwam in Savières,, had mijn gastvrouw Lucette , een dame van +/- 70 die vanaf haar 14e in de lokale schoenfabriek heeft gewerkt, een doodziek kindje van 3 jaar op haar arm met een onmogelijke naam. Er liep daar ook nog ene Lucien rond van 10 jaar en wat later kwam Emile erbij: ze waren buiten met steentjes naar de kippen aan het smijten "Mijn dochter houdt deze kinderen bij, maar ze is nu boodschappen gaan doen." En nu de clou : haar dochter, en dus ook zij af en toe, voedt 3 kinderen op die door het gerecht geplaatst zijn, en die alle 3 een mentale achterstand hebben. Ze zijn geplaatst van kort of iets langer na de geboorte bij die dame. De ene moeder is terminaal door alcoholmisbruik, de andere ouders zijn zelf mentaal niet in staat om voor hun kind te zorgen. Ik moest effe slikken toen ik al die mensen daar samen zag zitten in de kleine warme leefruimte. En na het eten, toen de dochter vertrokken was toonde mijn gastvrouw me heel fier haar map vol oude postkaarten van de gemeente Savières waar ik nu ben; ze waren mooi uitvergroot tot kwarto-formaat . Haar echtgenoot was enkele jaren geleden plots overleden na een hartaanval. Twee weken ervoor hadden ze een cruise gemaakt met de kapitein die zopas zijn schip op de rotsen parkeerde in Zuid-Italië.... hij was een scheidsrechter van basketbalmatchen in zijn vrije tijd. Van een dag vol verrassingen gesproken. Ik stop ermee. Morgen naar Troyes en dan enkele lange etappes omdat er gewoon niks is tussen Troyes en Vezelay ... We zien wel. "Que dieu vous garde" zeggen de Fransen.
Hallo hier ben ik weer , terwijl de afwas al ver gedaan is wil ik nog vlug dit vertellen. Langs het kanaal was er weinig beweging : er is wel een fietspad aangelegd van +/- 40 km maar er zijn in Frankrijk nog geen fietsterroristen / fietstoeristen. Als ik in onze regio aan het joggen of wandelen ben spring ik vaak een halve meter in de lucht als er zo'n racer op zijn carbon bike komt aangevlogen en dan roept ( hij heeft geen fietsbel) dat ik opzij moet gaan Hier heb ik maar een tiental fietsende koppeltjes gezien gedurende heel deze dag en ze fietsten naar Vlaamse normen ontzettend traag. Ze zegden ook allemaal goeiendag . Misschien een tip voor de fietsterroristen onder jullie : koop een fietsbelleke, vind je snelheid niet zooo belangrijk en zeg vriendelijk dag tegen de wandelaars. Het leven zal er veel mooier uitzien langs de fiets- en wandelpaden;
Ik zie dat deze blog al in de top 200 van seniorennet is binnengekomen, dank zij al jullie "bezoekjes". Ik had nooit gedacht dat er zoveel volk mijn uitstap zou volgen op het internet Dat motiveert me natuurlijk om telkens weer opnieuw ergens een computer te "versieren" Mijn gastvrouw vanavond in Savières is een weduwe en ze heet Lucette. Na een gezellige tête à tête en een lekkere maaltijd wil zij niet dat ik help afwassen!! Dat overkomt een man niet zo vaak , maar ge moet maar voor het geluk geboren zijn ziet ge wel... Als ik haar belde zei ze dat ze in nummer 1108 woont, terwijl ik toen aan huisnummer 1 stond aan het gemeentehuis, en de moed zinkt me in de schoenen. Wanneer ik begin te stappen gaat het wel sneller vooruit dan verwacht met die huisnummerkes. Het nummer 1108 is niet het zoveelste huis in die straat, maar gewoon de afstand in meters tot aan het gemeeenthuis. Ik mocht wat TV kijken , maar dat zag ik zo niet zitten en zo heb ik haar de PC laten opzetten. Ze kent er verder nikske van, 't is die voor haar dochter. Ik kan dus nog vertellen dat ik vandaag aan het kanaal 2 dikke vette muskusratten heb gezien vanmorgen en ook 2 spelende eekhoorntjes in het dorp toen ik vertrok...
hallo allemaal Vooreerst laat ik weten dat ik vannacht weer opa ben geworden : op 22-3-2012 is Fela geboren, ons 7e kleinkind. Lore en Seppe, Vince en Maxime, Yasin en Aydin zullen blij zijn : weer een kleine speelkameraad erbij; Oma thuis , en opa in de Champagne-Ardennes streek, zijn heel fier met die prestatie. Wel effe raar , zover van huis opa worden. Maar ik was de eerste met mijn beslissing om op tocht te trekken, pas dan zijn Flore en Frederik eraan begonnen.
Na mijn nacht in de Foyer de Charité ga ik eerst naar de bakker voor een baguette. Ik laat dat ding altijd in 2 snijden door de bakkerin, kwestie van niet achter een verkeersbord of een tak in het bos te blijven haperen hé !! Daarna zet ik me op weg zoals Marie-Claire, die me super goed had rondgeleid en opgevangen in dat grote kasteel, had gewezen. Maar mijn roadbook stuurde me eigenlijk langs een oude spoorweg verder en toen ik dat ontdekte keerde ik toch maar op mijn passen terug, kwestie van het noorden niet kwijt te raken. Als ik bijna terug aan die oude spoorweg ben gekomen voel ik toch wel de sleutel van mijn kamerke nog in mijn broekzak steken... Ik zit nog vol goeie moed en veel zin voor goedheid in mijn hoofd na al die gebeden... Dus ik keer weer maar eens terug op mijn stappen naar Marie-Claire in de foyer de charité. Een goddelijk toeval wil dat zij aan de achterkant van het kasteel in de tuin is (dat spaart me enkele honderden meters stappen ) en ik geef haar weer rap de sleutel van mijn kamerke terug...
Dan stap ik verder naar Vindey, op de grens van de champagnestreek. En weer slaag ik er in om 2 km langs een superdrukke route départementale (D44 in plaats van D951) te lopen in de verkeerde richting! Deze keer komen de auto's voorbijgeraasd aan hoge snelheid. Pas een heel eind verder op een parking kan ik weer de weg vragen. En weer wat binnensmonds gemompel. En weer loop ik met de moed der wanhoop terug....
Ik kan met enige fierheid vertellen dat ik nu in Bagneux ben geraakt op +/- 35 km van Troyes en dat ik nu echt niet meer verkeerd ben gelopen (want ik moest heel de tijd een oude spoorweg volgen ..) Morgen moet ik verder langs een heel lang kanaal dat recht naar Troyes loopt ...
Heb wel nog 2 x 2 herten zien huppelen in de uitgestekte velden van de champagne. Volgens de boerin die mij vanavond ontvangt , komt dat omdat ook die diertjes last hebben van de lentekriebels. Ze wagen zich dan veel verder in de open ruimten van de velden. Gelukkig heb ik tot nu toe nog niet te veel last van al dat "lente gedoe" alhoewel ik toch ook al efkes alleen aan het stappen ben. Ik geniet nog steeds met volle teugen van de stilte , de natuur, de ontmoetingen allerhande, het glaasje champagne dat ik niet moest betalen, mijn handwasje ophangen op een droogrek , picknick op een telefoonpaal die omver ligt ..... Morgen heb ik er mijn eerste 3 weken al op zitten. Tussen Troyes en Vezelay woont er nog minder volk dan hier, dus daar zou het best kunnen dat je me weer enkele dagen niet hoort...Gelukkig heeft mijn gastheer in Vindey de tijd genomen om voor mij wat Michelinkaarten uit te printen van de streek tussen Troyes en Vezelay.
Wees niet ongerust! Ik doe het morgen en overmorgen rustig aan om daarna wat langere etappes te kunnen verwerken. Veel pelgrimsgroeten uit Bagneux, rue du Canal n° 1
Vrij vertaald "vijver van de foliekes" : een prachtige plas te midden van de bossen waar ik voorbijstap na even de weg te zijn verloren. Gelukkig komt er juist dan een boswachter voorbij gereden die me weer op het rechte pad zet. Ongelooflijk!!! En weer schijnt de zon. En weer al die kikkers die hetzelfde aan het doen zijn als een dag (of 2 ?? ik ben de tel al kwijt) tevoren. Een beetje verder kom ik aan het kasteel van Charmoye. Wat er toen gebeurd is weet ik niet goed meer: zat ik nog teveel met die kikkers in mijn kop? Heb ik ergens een pijltje gemist dat de richting voor pelgrims wijst? Ik loop in ieder geval een hele poos met de zon op mijn rug (dus naar het Noorden ) en dat klopt niet .... Een tractor doen stoppen, en die boer bevestigt mijn vermoeden : ik mompel enkele binnensmondse woordjes die ik hier niet durf schrijven en ik keer weer terug .... Een kilometer of 2 teveel , mijn straf om naar die kikkers te gluren misschien ???
Hallo allemaal, ik slaap vannacht in een boerderij in Bagneux, rue du canal n°1, op weg richting Troyes. We zijn ondertussen al enkele dagen verder. Ik probeer eerst mijn gedachten wat te ordenen: 3 nachten terug sliep ik in een chique hotel: "l' Auberge Champenoise" in Moussy aan een speciaal pelgrimstarief. Juist voor ik daar aankwam was ik in een klein dorpje, Pierry, gestopt bij champagneboer Vollereaux. Er lag een golden retriever te slapen op de binnenplaats. Het deed me aan thuis denken natuurlijk. De oude heer des huizes liet me eens proeven, zonder dat ik moest kopen of betalen. Geen sukkelaars hoor, die champagneboeren, maar het is hard labeur op de wijngaarden heel het jaar door en in alle weersomstandigheden. 's Avonds ging ik eten in het mooie restaurant van het hotel en de madame (Lidia met "i") plaatst nog een meneer bij me aan tafel. Hij heet Floris (mooie Vlaamse naam, misschien een tip voor onze Frederik die eerstdaags zal papa worden) en hij heeft een eigen zaak: heel de week op andere locaties een "demonstratie" geven van matrassen !! "Hoe werkt dat ?" vraag ik voorzichtig. Zijn madame in het zuiden van Frankrijk (Perpignan) zoekt restaurants over heel Frankrijk met een zaal eraan verbonden. Dan begint een team van +/- 10 telefonistes vanuit Marokko te bellen naar iedereen die in die regio woont met een voornaam die "oud" klinkt. En al de opgebelden worden uitgenodigd op een "gratis ontbijt" in het restaurant gekoppeld aan "een kleine demo van de supermatras ..." Maar hij is niet de enige die demonstraties geeft. Ze zijn met een zestal verkopers tegelijk overal in Frankrijk bezig. Voor Parijs is er echter een probleem: Parijzenaars komen niet als ze door een telefoniste met een zuiders accent (lees Marokkanen) worden gebeld ... En zo kan ik nog blijven vertellen over Floris, dit is maar een voorsmaakje. Het zou ons nu wat te ver leiden. Als je zo'n matras wil kan je me contacteren als ik terug thuis ben, ik heb Floris zijn visitekaartje...
De volgende ochtend neem ik afscheid van Lidia (haar zoon is juist terug van een trektocht door India en wat ontgoocheld over de Indiërs die hem steeds probeerden te 'pluimen' als toerist) en ik wandel richting Epernay: hele mooie vergezichten en overal rondom mij wijngaarden.
Dan slaap ik op een heel eenvoudig kamertje in een "Foyer de Charité": een gemeenschap van heel diep gelovige mannen en vrouwen die samen bidden en leven in een eigenhandig gerestaureerd kasteel in Blaye. Weer vitaminen voor de innerlijke mens en een vesper en een laude en een mis (dat hadden jullie van mij allemaal niet verwacht hé). Na een gemeenschappelijke maaltijd samen met heel de gemeenschap kruip ik weer op tijd in bed in mijn sober kamerke in een hoek van het grote kasteel....
De aalmoezenier vertelt nog een mop over een boer die aan God vraagt :"Mon bon Dieu, faites - moi comprendre les femmes ..."
Het contrast met het hotel van de de avond tevoren kon niet groter zijn .....
Wat doe je als echte pelgrim : naar de H.Mis gaan natuurlijk. Om 9u30 zijn we beiden in de kathedraal. Meezingen gaat niet want ik ken die Franse teksten niet. Het credo in het Latijn is ook al meer dan 40 jaar geleden. Maar ik geniet ervan om dat alles weer opnieuw te horen : niet gewoon genieten, maar echt genieten , zoals alleen pelgrims dat kunnen. Probeer je eens voor te stellen : je hebt 14 dagen non-stop gestapt met +/- 13kg op je rug en komt na 350 km aan in je eerste grote tussenstop ...Dan ben je niet meer dezelfde van thuis hoor !! Na de preek in het Frans komt op het einde de communie: ik zit naast Hugo en onze rugzak staat op de grond. Niemand kan passeren. Ik zet mijn rugzak recht op de oude rieten kerkstoel naast mij, maar hij valt om. Ik probeer hem achterstevoren te zetten : hij valt weer om. Ik leg hem dus maar languit plat over 2 kerkstoelen en ga te communie. Gelukkig is de rij communiegangers voor mij niet te lang want ... Als ik terugkom wil ik heel devoot alles in mijn hersenpan weer ordenen en een woord van oprechte dank uitspreken voor wat ik al mocht ervaren de 2 voorbije weken. Maar ik zie ineens iets vervelends : op de grond ligt een heel plasje MELK. Dedju toch En tussen het riet van de kerkstoel ook al. Gedaan met mijn aanzet tot bezinning. Ik pak zo snel als ik kan de zakdoek van pater Henri uit Meldert en kuis er alles mee op.
Ik wil jullie verder laten weten dat ik nu weer een 20-tal km verder ben en in volle champagnestreek zit. Hugo komt me pas morgen achterna gestapt. Hij wacht nog in Reims op een pakje op de post waar we gisteren tevergeefs 3 postkantoren voor hebben afgelopen.... Ik wandel een stuk door een groot bos en heb een zware beklimming achter de rug daar. Ik stuurde dan een sms-je naar mijn vrouw: "bel me eens". Een beetje later ontdek ik dat er totaal geen GSM- netwerk is in dat bos en dat de gsm enkel maar het noodnummer 112 kan oproepen. Pas een uur later kan ik weer bellen : "Oef ik ben blij dat ik je terug hoor" is het eerste wat ze zegt als ik een heel eind verder in het kleine gehuchtje les Haies aankom. De mensen waar ik slaap in Germaine, maken deel uit van een "chaine d'hospitalité" : echte gastvrijheid voor pelgrims. Nicole en Jean-Pierre zijn mijn gastvrouw en gastheer op zondagavond. Nicole heeft voor mij de volgende 4 dagen op andere plaatsen ook al een onderdak geregeld! Zoveel goedheid en gastvrijheid in deze soms harde wereld , het bestaat hier echt nog. Bij het vertrek , de volgende morgen, gaat ze met me mee naar haar bureau op het gemeentehuis waar ze "in de conseil" zit als schepen van sport en zo, en ze zet het mooie stempeltje van Germaine in mijn credential. Dan zet me verder op pad in de goede richting naar Santiago. Ze geeft me ook nog 4 appeltjes en wat lekkere roze droge koekjes (biscuits roses) mee, een typische specialiteit van Reims. Tot nu toe heb ik op mijn tocht nog geen majeure probleemkes gehad. Maar ik heb ondertussen wel al veel spierkes in mijn broze lijf herontdekt... Toch geniet ik nog steeds met volle teugen van ALLES. In Hautvillers, waar Dom Perignon, de uitvinder van het champagneprocedé begraven ligt, ga ik een klein caféetje binnen voor een glas fruitsap. Als ik buiten sta ben , mis ik mijn wandelstokken ... Daarna hou ik een picknick op een plaats met een heel mooi uitzicht over de vallei. Wanneer ik dan via de abdijkerk van de champagne-uitvinder terug verder trek rond de tuin van het klooster sta ik ineens weer opnieuw aan de picknick-plaats na een flinke trip.
Daarstraks in het bos liep ik langs een vijverke vol kikkers: langzaam zwommen ze voort, want ze waren nog maar juist wakker uit hun winterslaap, heel traag ... Ze waren op zoek naar een partner om zich voort te planten. Ik stond er op te kijken en als de ene de andere naderde kwam er direct een derde aan gezwommen, en weer één en weer één . Er zaten er tientallen bijeen op enkele vierkante meter , allemaal verscholen in de modder. En het was een heel grote vijver, dus er zaten er daar heel veel bijeen !! Ik dwaal af van mijn pelgrimstocht, sorry. Nog een champagnegroet en tot later,
Mark
p.s. Morgen ga ik me af en toe eens aanbieden bij een champagneboer om te proeven en niet te kopen: ik heb de tijd want ik moet maar 20km stappen.
Hallo, hier ben ik weer, maar ik moet 3 euro betalen voor een half uurke. In Justine l' Herbigny sliep ik in een klein "appartementje" in het hoekje van een grote koude schuur. Heel speciaal , zo alleen in zo'n groot kot. Gelukkig was er geen wind want dan zouden die oude balken nogal kraken. Wel lekker koud : 8 graden 's morgens, da's niet veel om stilletjes te zitten onbijten, maar er stond een mazoutkacheltje gelukkig. De eigenaar brengt in een mooi rieten mandje het ontbijt. Het lijkt wel een echt sprookjesmandje. Buiten heeft het wat gevroren. ik loop heel de dag door een heuvelend landschap . Eerst tussen 10 nieuwe windmolens, made in Holland, en wat later zie ik in de verte 6 herten midden van het veld . Ik denk eerst dat het koeien zijn, maar als het troepje zich in beweging zet is er geen twijfel meer mogelijk : nooit zag ik koetjes zo gratieus door het landschap crossen. Op de middag een picknick onder het kille zonnetje op de trappen van de kerk tegenover het gemeentehuis van Avançon. Als ik voort ga zie ik juist achter die "mairie" een pleintje met enkele banken. Verdorie, ik had beter nog 100m verder gestapt alvorens me neer te zetten om mijn boterhammetjes op te eten. Ook nog een babbeltje gedaan met enkele plaatselijke champagneboeren die met een engelengeduld de wijnranken vastknopen aan de leidraden. Tegen avond kom ik na 32 km "duurloop" aan in Bazancourt . Daar kan ik gratis slapen in de feestzaal van de gemeente : daar waar de acteurs zich omkleden voor het toneel staan er ook enkele opgeklapte veldbedden. Ik ben de eerste pelgrim van deze lente. Oppassen voor de bedwantsen denk ik dan , en ik breng de matrashoes uiterst zorgvuldig aan over de matras om die beestjes zeker uit mijn slaapzak te houden. De douche is ijskoud, dus het wordt een kattewasje zoals ze dat vroeger noemden: ik heb enkel mijn voeten goed gewassen en de rest wat minder . 's Avonds ga ik eten in mijn eentje in een klein restaurant: salade, lasagne van het huis, chocolade mousse en koffie en 2 pintjes voor 18€. Probeer dat maar eens bij ons !!! En nog krijg ik mijn avond niet gevuld met die uitgebreide smulpartij. Om 21u lig ik al op mijn vouwbed. Ik heb zalig geslapen, want het was akelig muisstil in die grote zaal naast mij. Het ontbijt op een ministoeltje aan de rand van mijn opklapbed is speciaal: ik eet zoveel mogelijk van mijne camembert kaas, want die stinkt enorm in mijn rugzak,Drappy. Het is vandaag de 14e stapdag : Ik zit daar alleen op de rand van dat kleine bed en besluit voor het eerst in die 2 weken om mijn I-podje eens aan te zetten. "Mister lonely is my name" zingt Bobby Rydell. Ik spoel vlug door naar het volgende nummerke want ik wil niet in tranen losbarsten zo ver van huis als ik het verhaal hoor van die eenzame Amerikaanse soldaat aan het front .... Als het gemeentehuis om 9 u weer opent geef ik daar vlug de sleutel af van de feestzaal en ik schrijf nog een dankwoord in hun "livre d'or". Dan verder naar Reims: korte etappe van een km of 15 langs een kaarsrechte oude Romeinse heirweg door de uitgestrekte velden . In Reims zelf denk ik dat ik er bijna ben, maar de brug over de spoorweg is volledig opengebroken. Ik vraag de kortste weg aan een lokale bewoner en zijn zoon pakt me een kilometertje mee met zijn auto over de volgende brug. Om 14u15 kom ik aan in de "accueil des pèlerins" in de kathedraal. Ik vul mijn naam in op het nog korte lijstje van dit jaar 2012. Ene van Tessenderlo en een paar Nederlanders zijn me al voorgegaan. En een beetje later komt pelgrim Hugo aan uit Oostakker. We delen nu een piepklein kamertje en hebben gisteren samen een stapke in de wereld gezet. We hebben ook samen al onze vuile was in de wasmachine gestoken op 30 graden en dan effe een pint gaan pakken tot het klaar was. Daarna alles in de droogkast . Deze keer geen pint meer. Pelgrims zijn soms sobere mensen he??!! Vandaag zijn we over de markt van Reims gewandeld zonder rugzak : amai da's een fijn raar gevoel. Ik heb 2 kiekebillen gekocht : 1 voor nu en 1 voor morgen, en ook nog 2 appels. Dat meneerke keek maar raar...: "is dat alles?" leek hij te denken. En nu is het tijd om af te sluiten Morgen op stap ("en route") richting Vezelay (286km). Dat is de eerstvolgende grote tussenstop op mijn tocht en hopelijk blijft het allemaal zo goed lopen als tot nu toe. Iedereen wat duimen hé! Groetjes van een kleine pelgrim in de imposante kathedraal
Ik vergeet nog wat : proficiat aan de mannen van de E ploeg ( tafeltennis) van TTC Stekene Het gaat precies beter als ik er niet bij ben : van harte proficiat met jullie gelijk spel na al die verloren matchen samen met mij!
Hallo allemaal, hier ben ik weer terwijl buiten het zonnetje schijnt. In the middle of nowhere (La Neuville les Wasigny telt 130 inwoners) , staat Maaike in haar tuin te werken. Ze roept me binnen voor een tasje thee en woont hier al 6 jaar. Ze komt uit Amsterdam. Haar 3 honden heten me welkom... Ik mag effe de pc gebruiken. Niet veel groot nieuws. Daarom wat over tik tok: ik heb naast Drappy, nog 2 wandelstokken meegekregen die ook , samen met Drappy, de rugzak, in Los Arcos zijn gestrand. Ergens in een modderpad in bos tussen Leffe en Givet, ben ik een van de rubberen tsjoepen kwijt gespeeld. Als ik nu op straat wandel gaat het tik tok, tik tok,tik tok,alsmaar door. Niet om aan te horen dus ik loop nu steeds helemaal aan de graskant links van de weg met de "tikstok" in mijn linkerhand. Vanmiddag ging ik picknicken op aan de kerk van Signy- l'Abbaye op een bank. Ik heb juist alles uitgepakt wanneer er een camion volgeladen met varkens voor mijn neus stopt. Wat een verschrikkelijke stank, maar "ik was eerst" dacht ik en ben toch koppig blijven zitten ( ik was wat te moe om weer een andere plaats te zoeken denk ik) . Toen ik aan mijn "dessert" begon (een appeltje) ontstond er plots een enorm kabaal bij die varkens, zo erg dat een lokale schoonheid aan de overkant van de straat zelfs haar hoofd buiten stak door het venster om te zien wat er gaande was! Onvoorstelbaar.
Hier ga ik het bij laten want ik moet nog een km of 10 tot Justine - Herbigny stappen, waar ik ga slapen bij een boer in een omgebouwde schuur.
De groeten van Maaike en mezelf aan iedereen daar in België .
Ik ben mark dejongh
De volgende morgen vertrek ik in de richting van Bessy sur Cure: Gerard, de gastheer kent een kortere weg dan deze die op mijn roadbook is aangegeven.
Ik haal mijn stempeltje op in het gemeentehuis van St Florentin en vertrek richting Vezelay.
Vrij vertaald "vijver van de foliekes" : een prachtige plas te midden van de bossen waar ik voorbijstap na even de weg te zijn verloren. Gelukkig komt er juist dan een boswachter voorbij gereden die me weer op het rechte pad zet. Ongelooflijk!!!
Hallo allemaal,
