20-03-2012 om 00:00 geschreven door opie

Wat doe je als echte pelgrim : naar de H.Mis gaan natuurlijk.
Om 9u30 zijn we beiden in de kathedraal. Meezingen gaat niet want ik ken die Franse teksten niet.
Het credo in het Latijn is ook al meer dan 40 jaar geleden.
Maar ik geniet ervan om dat alles weer opnieuw te horen : niet gewoon genieten, maar echt genieten , zoals alleen pelgrims dat kunnen. Probeer je eens voor te stellen : je hebt 14 dagen non-stop gestapt met +/- 13kg op je rug en komt na 350 km aan in je eerste grote tussenstop ...Dan ben je niet meer dezelfde van thuis hoor !!
Na de preek in het Frans komt op het einde de communie: ik zit naast Hugo en onze rugzak staat op de grond. Niemand kan passeren.
Ik zet mijn rugzak recht op de oude rieten kerkstoel naast mij, maar hij valt om. Ik probeer hem achterstevoren te zetten : hij valt weer om. Ik leg hem dus maar languit plat over 2 kerkstoelen en ga te communie.
Gelukkig is de rij communiegangers voor mij niet te lang want ...
Als ik terugkom wil ik heel devoot alles in mijn hersenpan weer ordenen en een woord van oprechte dank uitspreken voor wat ik al mocht  ervaren de  2 voorbije weken. Maar ik zie ineens iets vervelends : op de grond ligt een heel plasje MELK. Dedju toch
En tussen het riet van de kerkstoel ook al. Gedaan met mijn aanzet tot bezinning.
Ik pak zo snel als ik kan de zakdoek van pater Henri uit Meldert en kuis er alles mee op.

Ik wil jullie verder laten weten dat ik nu weer een 20-tal km verder ben en in volle champagnestreek zit. Hugo komt me pas morgen achterna gestapt. Hij wacht nog in Reims op een pakje op de post waar we gisteren tevergeefs 3 postkantoren voor hebben afgelopen....
Ik wandel een stuk door een groot bos en heb een zware beklimming achter de rug daar. Ik stuurde dan een sms-je naar mijn vrouw: "bel me eens". Een beetje later ontdek ik dat er totaal geen GSM- netwerk is in dat bos en dat de gsm enkel maar het noodnummer 112 kan oproepen. Pas een uur later kan ik weer bellen : "Oef ik ben blij dat ik je terug hoor" is het eerste wat ze zegt als ik een heel eind verder in het kleine gehuchtje les Haies aankom.
De mensen waar ik slaap in Germaine, maken deel uit van een "chaine d'hospitalité" : echte gastvrijheid voor pelgrims.
Nicole en Jean-Pierre zijn mijn  gastvrouw en gastheer op zondagavond. Nicole heeft voor mij de volgende 4 dagen op andere plaatsen ook al een onderdak geregeld!
Zoveel goedheid en gastvrijheid in deze soms harde wereld , het bestaat hier echt nog.
Bij het vertrek , de volgende morgen, gaat ze met me mee naar haar bureau op het gemeentehuis waar ze "in de conseil" zit als schepen van sport en zo, en ze zet het mooie stempeltje van Germaine in mijn credential. Dan zet me verder op pad in de goede richting naar Santiago. Ze geeft me ook nog  4 appeltjes en wat lekkere roze droge koekjes (biscuits roses) mee, een typische specialiteit van Reims.
Tot nu toe heb ik op mijn tocht nog geen majeure probleemkes gehad. Maar ik heb ondertussen wel al veel spierkes in mijn broze lijf herontdekt...
Toch geniet ik nog steeds met volle teugen van ALLES.
In Hautvillers, waar Dom Perignon, de uitvinder van het champagneprocedé begraven ligt, ga ik een klein caféetje binnen voor een glas fruitsap. Als ik buiten sta ben , mis ik mijn wandelstokken ... Daarna hou ik een picknick op een plaats met een heel mooi uitzicht over de vallei. Wanneer ik dan via de abdijkerk van de champagne-uitvinder terug verder trek  rond de tuin van het klooster sta ik ineens weer opnieuw aan de picknick-plaats na een flinke trip.

Daarstraks in het bos liep ik langs een vijverke vol kikkers: langzaam zwommen ze voort, want ze waren nog maar juist wakker uit hun winterslaap, heel traag ...
Ze waren op zoek naar een partner om zich voort te planten. Ik stond er op te kijken en als de ene de andere naderde kwam er direct een derde aan gezwommen, en weer één en weer één . Er zaten er tientallen bijeen op enkele vierkante meter , allemaal verscholen in de modder. En het was een heel grote vijver, dus er zaten er daar heel veel bijeen !!
Ik dwaal af van mijn pelgrimstocht, sorry.
Nog een champagnegroet en tot later,

Mark

p.s. Morgen ga ik me af en toe eens aanbieden bij een champagneboer om te proeven en niet te kopen: ik heb de tijd want ik moet maar 20km stappen.

18-03-2012 om 00:00 geschreven door opie

Hallo,
hier ben ik weer, maar ik moet 3 euro betalen voor een half uurke. In Justine l' Herbigny sliep ik in een klein "appartementje" in het hoekje van een grote koude schuur. Heel speciaal , zo alleen in zo'n groot kot. Gelukkig was er geen wind want dan zouden die oude balken nogal kraken. Wel lekker koud : 8 graden 's morgens, da's niet veel om stilletjes te zitten onbijten, maar er stond een mazoutkacheltje gelukkig. De eigenaar brengt in een mooi rieten mandje het ontbijt. Het lijkt wel een echt sprookjesmandje.
Buiten heeft het wat gevroren. ik loop heel de dag door een heuvelend landschap . Eerst tussen 10 nieuwe windmolens, made in Holland, en wat later zie ik in de verte 6 herten midden van het veld . Ik denk eerst dat het koeien zijn, maar als het troepje zich in beweging zet is er geen twijfel meer mogelijk : nooit zag ik koetjes zo gratieus door het landschap crossen.
Op de middag een picknick onder het kille zonnetje op de trappen van de kerk tegenover het gemeentehuis van Avançon. Als ik voort ga zie ik juist achter die "mairie" een pleintje met enkele banken. Verdorie, ik had beter nog 100m verder gestapt alvorens me neer te zetten om mijn boterhammetjes op te eten. Ook nog een babbeltje gedaan met enkele plaatselijke champagneboeren die met een engelengeduld de wijnranken vastknopen aan de leidraden.
Tegen avond kom ik na 32 km "duurloop" aan in Bazancourt . Daar kan ik gratis slapen in de feestzaal van de gemeente : daar waar de acteurs zich omkleden voor het toneel staan er ook enkele opgeklapte veldbedden. Ik ben de eerste pelgrim van deze lente. Oppassen voor de bedwantsen denk ik dan , en ik breng de matrashoes uiterst zorgvuldig aan over de matras om die beestjes zeker uit mijn slaapzak te houden. De douche is ijskoud, dus het wordt een kattewasje zoals ze dat vroeger noemden: ik heb enkel mijn voeten goed gewassen en de rest wat minder . 
's Avonds ga ik eten in mijn eentje in een klein restaurant: salade, lasagne van het huis, chocolade mousse en koffie en 2 pintjes voor 18€€. Probeer dat maar eens bij ons !!! En nog krijg ik mijn avond niet gevuld met die uitgebreide smulpartij. Om 21u lig ik al op mijn vouwbed.
Ik heb zalig geslapen, want het was akelig muisstil in die grote zaal naast mij. Het ontbijt op een ministoeltje aan de rand van mijn opklapbed is speciaal: ik eet zoveel mogelijk van mijne camembert kaas, want die stinkt enorm in mijn rugzak,Drappy.
Het is vandaag de 14e stapdag : Ik zit daar alleen op de rand van dat kleine bed en besluit voor het eerst in die 2 weken om mijn I-podje eens aan te zetten. "Mister lonely is my name" zingt Bobby Rydell. Ik spoel vlug door naar het volgende nummerke want ik wil niet in tranen losbarsten zo ver van huis als ik het verhaal hoor van die eenzame Amerikaanse soldaat aan het front ....
Als het gemeentehuis om 9 u weer opent geef ik daar vlug de sleutel af van de feestzaal en ik schrijf nog een dankwoord in hun "livre d'or".
Dan verder  naar Reims: korte etappe van een km of 15 langs een kaarsrechte oude Romeinse heirweg door de uitgestrekte velden . In Reims zelf denk ik dat ik er bijna ben, maar de brug over de spoorweg is volledig opengebroken.
Ik vraag de kortste weg aan een lokale bewoner en zijn zoon pakt me een kilometertje mee met zijn auto over de volgende brug. Om 14u15 kom ik aan in de "accueil des pèlerins" in de kathedraal.
Ik vul mijn naam in op het nog korte lijstje van dit jaar 2012. Ene van Tessenderlo en een paar Nederlanders zijn me al voorgegaan. En een beetje later komt pelgrim Hugo aan uit Oostakker. 
We delen nu een piepklein kamertje en hebben gisteren samen een stapke in de wereld gezet. We hebben ook samen al onze vuile was in de wasmachine gestoken op 30 graden en dan effe een pint gaan pakken tot het klaar was.
Daarna alles in de droogkast . Deze keer geen pint meer. Pelgrims zijn soms sobere  mensen he??!!
Vandaag zijn we over de markt van Reims gewandeld zonder rugzak : amai da's een fijn raar gevoel.
Ik heb 2 kiekebillen gekocht : 1 voor nu en 1 voor morgen, en ook nog 2 appels. Dat meneerke keek maar raar...: "is dat alles?" leek hij te denken.
En nu is het tijd om af te sluiten 
Morgen op stap ("en route") richting Vezelay (286km). Dat is de eerstvolgende grote tussenstop op mijn tocht en hopelijk blijft het allemaal zo goed lopen als tot nu toe. 
Iedereen  wat duimen hé!
 
Groetjes van een kleine pelgrim in de imposante kathedraal

Mark

17-03-2012 om 00:00 geschreven door opie

14-03-2012 om 00:00 geschreven door opie

Bijlagen:
Santiago 29-02-12 tem 26-04-12 (149).JPG (199.2 KB)   

Ik vertrek op mijn gemakje nog eens terug naar het centrum van Rocroi. Het is marktdag, het is niet druk maar er heerst een gezellige atmosfeer. Ik stap een krantenwinkel binnen om een "Frans"  simkaartje te kopen voor mijn tweede gsm (jawel , pelgrim met 2 gsm's!). Zo hoop ik het lokaal telefoonverkeer in Frankrijk wat goedkoper te houden. De verkoper vult al de bijhorende papieren voor mij in en helpt me met de "installatie" van het kaartje en het opvragen vande 5€ belwaarde bij SFR (één van de Franse Belgacoms). Gelukkig maar want dat is niet echt mijn sterkste punt. Ondertussen lopen de lokale lottospelers binnen en buiten in het drukke winkeltje. Wanneer alles  in orde is maak ik nog een wandelingske op de omwalling met zicht op het stadje en vertrek dan naar het bos richting Sevigny la Forêt en verder door het bos naar Chilly. Daar is het tijd voor een picknick aan de rand van het dorp. Nabij de brug staat een  nieuwe bank en tafel , met zicht op een kabbelend riviertje en een vuil wit paard dat wat verder staat te grazen in de wei.La douce France op zijn best. Ik voel me goed nu ik definitief in dit grote land ben waar ik helemaal doorheen zal stappen.
In de namiddag passeer ik een verlaten dorpje, l'Echelle. Juist als ik er door wandel trekt een madammeke haar voordeur open en kiepert een emmer kuiswater naar buiten. Dat kan niet beter passen want ik zit juist zonder drinkwater in mijn flesje ..
Ik kom rond half 5 al in Aubigny aan bij Marie en José Lagard. Ze hadden vroeger een beenhouwerij en hebben 5 kinderen. Nu wonen ze nog met hun tweetjes op een grote boerderij, met veel kippen, ganzen en andere neerhofdieren in de grote tuin en ook nog een grote brave Duitse herder, ZONDER staart. De hond was een vondeling, meegebracht door 1 van die 5 kinderen. Het dier heeft nog steeds een speciale band met degene die zich over hem ontfermde, ook al woont die nu al lang niet meer in het ouderlijke huis!!
Eerst wat genieten buiten op het terras van een welkomstdrankje, en dan kan ik me installeren op mijn kamertje als enige gast in een schuur die is omgebouwd vol slaapkamers.Wachten op het avondmaal om 19u. Na de apéro volgt een zelfgemaakte paté van de chef, dan een kaastaartje als voorgerecht. Hoofdschotel is hert met appels en patatjes. Eerst kaas en dan fruit als dessert. 
Om 21u lig ik in mijn bedje met een (over)volle maag.
Mijn eerste wandeldag in Frankrijk richting Spanje was een meevaller!

Om half 9 ben ik weer aan het stappen langs golvende weiden en door bos. Na een tijdje staan er op alle bomen markeringen in alle kleuren en pijltjes naar Santiago door elkaar. Ik kom tussen lage bramen en andere vervelende takken terecht en ben de weg helemaal verloren in dat grote sprookjesbos. Als ik in de verte houthakkers hoor ga ik hun richting uit. Ik moet 2 keer over de pinnekesdraad kruipen (fil de fer barbelé in het Frans). Dat was niet zo eenvoudig: eerst mijn stokken erover zwieren, dan Drappy voorzichtig erover zetten en dan proberen om mijn been er over te zwaaien in 1 vloeiende beweging. Dan het andere steunbeen laten volgen en zien dat je broek (met inhoud) ongeschonden blijft...
Ik vraag de weg naar Signy-l'Abbaye. Het blijkt dat ik in het bos een stuk heb afgesneden en een kortere weg genomen heb. Een geluk met een ongeluk.
In dat stadje zoek ik naar een geldautomaat. Die blijkt niet in het bankkantoor te staan maar wel in een hoekje van een klein supermarktje, een heel eind terug bij de ingang van het dorp. Hij zit vol met enkel briefjes van 20€. Ik koop er ook 3 worteltjes die liefdevol voor mij gekuist worden achteraan in de beenhouwerij. 

Mark

13-03-2012 om 00:00 geschreven door opie

12-03-2012 om 00:00 geschreven door opie

12-03-2012 om 00:00 geschreven door opie

10-03-2012 om 00:00 geschreven door opie

Deze keer slaap ik een beetje langer, tot half 7 en ben ik rond 9u weer op pad. De schilder uit Senegal zou namelijk al "vroeg" komen om de kamer verder te schilderen, maar toen ik vertrok was ie er nog steeds niet, Afrikaanse tijd waarschijnlijk...
Mijn landkaart kan ik in mijn rugzak laten: ik ga de Maas volgen tot Dinant. Ik herken veel plaatskes van mijn fietstocht naar de Ballon d'Alsace enkele jaren terug met fietsvriend Marc. Tijd om wat te mijmeren over dat mooie avontuur.
Veel vogels langs het water: eenden , Canadese ganzen, gewone ganzen, en ook wat honden ...
En stront, overal stront op het jaagpad naast de Maas.
Maar ja met stevige stapschoenen trekt ge U dat niet zo erg meer aan na enkele km.
Het is ferm koud, maar ik heb mijn warme muts besteld bij mijne schat die morgen op bezoek zal komen. Want ik begin al ferm te snotteren , en met maar 3 zakdoeken in mijn bagage ....
In café "Le Chalet" in Anhée is het tijd om een briefke van 50€ te gaan wisselen; Dat gaat natuurlijk niet zonder iets te consumeren: Een koffie dan maar want ik wil niet plat op mijn buik vallen na iets lekkers met wat alcohol in ...
En roken dat ze daar deden. Ik had nog zin om te zeggen dat ik een ambtenaar was van de FOD Volksgezondheid die incognito de caféetjes inspecteerde
In Dinant kwam ik in de Delhaize weer een engel tegen: een zwartje, een kassierster, ze was 54, ik weet haar naam niet, maar we hadden oogcontact toen ik binnenkwam.
Ik koop één appel, 1 banaan , een bierworst, en karnemelk en ik schuif aan bij haar kassa.
Ze schrijft op de achterkant van het kastiket de titel van een boek van Paulo Coelho dat ze aan het lezen is " le pèlerinage de St.Jacques de Compostelle" : heel warm aanbevolen. Ik neem haar raad in dank aan en ik wil nog zo veel zeggen, maar de rij achter mij aan de kassa stuwt me voort . Wat spijtig!!!
Het is nog maar 100m stappen tot aan de abdij van Leffe waar ik zo naar uitgekeken heb.
Zoeken naar de bel : Een oudere dame doet open, pater Hugues is er even niet.
Ze toont me direct de eetplaats voor de gasten, en dan botinnen uit in de inkomhal, en op mijn kousen naar boven. Zo blijft de mooie planken vloer goed bewaard in het mooie gebouw.
Onder de dakpannen ligt mijn gezellig klein gastenverblijfje. Warm en koud water, en toilet en bad aan de overkant van het gangetje. Meer moet dat echt niet zijn.
De vespers zijn om 18u30 en het avondmaal om 19u.
Ik kan dat hier niet in detail vertellen, maar zoveel vitaminen opgedaan voor de innerlijke mens: 13 paters in een witte pij zingen samen in het Frans allerlei religieuze gebeden in een sfeer van sereniteit, rust en vrede die onbekend is voor mij. 
En dan om 20u30 naar de Complies, zoek zelf maar effe op wat dat eigenlijk is.
Om 21u45 lig ik al bijna te ronken... Het was weer mooi vandaag.
Om 6u30 begint de dag van de paters al met office de lectures en om 7u oraison of zoiets .Alhoewel ik al een poos wakker lig, als gevolg van het klaterende fonteintje in de binnentuin van het klooster besluit ik niet te gulzig te zijn voor mijn geestelijke honger en laat dat aan mij voorbij gaan.
Wel ga ik naar de "Laudes" om 7u30 en dan is er een ontbijt..
Ook hier wil ik zeker nog eens terug komen. Onbeschrijflijk mooi en rustgevend en verrijkend en ...."Alleen de Leffe zelf van de paters van Leffe heb ik effe gemist in Leffe".
Nog  vertellen dat de afwas samen met de paters ook heel speciaal was!!!! En dan het stempeltje van père Hugues in mijn boekje en ik kan weer weg !!

(pater) Mark.

Ik laat voor een medegast, die er verblijft zonder nog een rooie duit op zak, mijn stuk zeep in mijn zeepdoos in stilte achter voor zijn slaapkamerdeur. Hij had dat stuk de avond voordien van me geleend, samen met mijn scheermachine, om zich te douchen en vond het zo heerlijk ruiken ...
Mijn scheermmachien heb ik weer meegenomen
 

Bijlagen:
Santiago 29-02-12 tem 26-04-12 (75).JPG (295 KB)   
Santiago 29-02-12 tem 26-04-12 (80).JPG (264.3 KB)   

10-03-2012 om 00:00 geschreven door opie

Ik heb zalig geslapen bij de 2 paters in het heel grote en mooie kasteel. Maar om 6 uur kwam de kuisfirma in het kamertje naast de EHBO ruimte waar ik sliep al zijn emmers vullen om de klassen proper te maken...
Het ontbijt : pater Henri is al op van een uur of  5 en hij komt bij me zitten: "Mag ik een eitje voor U bakken?" Ik neem zijn aanbod met open armen aan en verorber de 2 spiegeleitjes met veel smaak.
Ik was ook deze nacht tot de vaststelling gekomen dat mijn zakdoeken nog op het droogrek hangen in Zemst ...
Maar pater Henri sloft gauw naar zijn kamer, en geeft er mij 3 andere mee!
Wat kan het leven toch eenvoudig mooi zijn: het beetje dat je bezit (2 eitjes en wat armtierige zakdoeken vol gaatjes) delen met een toevallige gast.
Ook pater Jacques komt erbij zitten en om half 9 is het weer tijd om afscheid te nemen. Ik beloof plechtig om in de nazomer nog eens op bezoek te komen en ik stap met  frisse moed het domein af richting Ecluse. In een piepklein gehucht passeert de postbode met zijn autootje. Hij wijst me de weg: alsmaar rchtdoor langs modderige eenzame golvende veldwegen.
Zo kom ik dan terecht op de Ravel fietsroute : een toeristische fietsroute in Wallonie op de oude spoorwegberm van Hoegaarden naar Namen.
Dat wordt mijn lange eenzame route voor vandaag tot Eghezée. En het is weerom koud, bar koud. De oude treinroute steekt op veel plaatsen wat boven de velden uit. Ik wist dat ik heel weinig mensen zou ontmoeten met deze ijskoude wind en daarom heb ik het aangedurfd:  Ik zet een zakdoek van pater Henri op mijn hoofd met  4 knoopjes erin, onder mijn muts als extra beschermlaag tegen de kou.
Rond half 4 nader ik Eghezée en bel naar het gemeentehuis: ik krijg een telefoonnummer door van een verblijf voor pelgrims maar ze nemen daar niet op.
Ik zie het zoekscenario van daags voordien weer opduiken...
Terwijl ik op een bank zit te bellen staat er voor mij een dame in de auto te wachten op haar zoon in de muziekschool. Ik waag mijn kans en tik op het autoraam.
Je zult me weer moeilijk geloven maar wat ik niet durfde dromen gebeurt: Eerst een kleine aarzeling, maar dan biedt zij een kamer met ontbijt (niet aan bed natuurlijk) aan. Ze heeft een bed vrij.
Het is het bed van haar dochter Alice die op kot zit in Namen.
Het begint juist op dat eigenste ogenblik te regenen dus ik twijfel geen seconde om haar voorstel aan te nemen want nog een uur in die ijskoude regen rondtoeren op zoek naar een slaapplaats ... .
Eén klein probleemke: ik zit nu 10 km van mijn route in Hingeon. Gelukkig is het niet verder afgelegen van mijn volgende doel : Namen.
Ondertussen heeft de gastvrouw, Marie-Agnes, me al heel veel bijgeleerd over wat gezonde voeding is : Minder suikers eten, en zeker niet in de morgen, ook niet veel vlees, geen zout, etc... Mijn besluit staat vast : dit wil ik ook uittesten als ik weer thuis ben. Terwijl ik dit schrijf heeft de gastvrouw al een lekkerse visschotel met champignons en veel andere groenten bereid. Heerlijk na zo een lange koude dag.
Maar ik leer haar ook wat bij: Ze is lerares Nederlands in een groot college wat verder in Champion en ik spreek vanavond alleen maar Nederlands met haar!!
Het leven van een pelgrim is nog niet zo saai als ik dacht!
Tot later

Mark

Bijlagen:
Santiago 29-02-12 tem 26-04-12 (44).JPG (239.5 KB)   
Santiago 29-02-12 tem 26-04-12 (48).JPG (154.9 KB)   

Hallo op het thuisfront , ja hier ben ik weer!!
Wat een avontuur , ik  ben er nog niet goed van. En wat een geluk dat ik op deze computer terecht kan (ik ben "leraar", uitleg volgt veel verder).
Als je nu geen tijd hebt dan moet je er maken want wat volgt is het lezen waard , al zeg ik het zelf.
Gisterenmorgen had mijn gastheer Luc een dagje verlof genomen om met mij mee te wandelen van Zemst naar de vaart tussen Mechelen en Leuven in Kampenhout -Sas. Het was de bedoeling om de mooiste plekjes van zijn dorp te laten zien. Maar we zijn de deur nog niet uit of we zien de eerste sneeuwvlokjes neerdwarrelen. Normaal ben ik dan blij , maar gisteren eigenlijk niet. Dus heb ik al direct aan Luc gevraagd om mijn bache al maar over mijne rugzak en mezelf heen te trekken (Ik weet echt nog niet hoe ik dat zal moeten doen als ik alleen ben!!!) God zij dank dat we het bij het vertrekken gedaan hebben want het heeft geregend- gesneeuwd- gewaaid tot in de late namiddag.
We vertrokken langs het kerkhof naar de gekanaliseerde Zenne.  Dan verder naar de Leestse kronkels langs de NIET-gekanaliseerde Zenne. Heel mooi, lekker koud , wat modder af en toe en heel veel kronkels. We komen een eenzame wandelaar met zijn hond tegen : "Naar Santiago? " vraagt hij droogjes. Gelet op de kille natte weersomstandigheden hielden we de conversatie heel kort (maar plezant). En dan verder over de E17 waar het weeral file was. Dan is het nog eens zo plezant boven op die brug, bij het begin van mijn onthaastingsproces!!! 
We komen aan in Kampenhout-Sas en zijn aan een lekkere tas koffie of een kop warme soep toe.
Mijn regenzeil is niet waterdicht en de onderkant van mijn broek is al kletsnat van de sneeuwvlokjes in de wind. Ook mijn handschoenen zijn zeiknat en mijn vingers verkleumd.
"Maandag gesloten" hangt er op alles wat we zien.
Een optie is doorstappen naar kleinere établissementen langs de weg Mechelen - Leuven , waar ze alleen maar champagne verkopen, en waar je ook opgewarmd wordt, maar Luc houdt me op het rechte pad.
Heel vlug vier boterhammen naar binnen geschrokt ( ja gelijk een hond, zo snel) en dan een dikke knuffel voor Luc en weer een traan wegpinken. Zijn vrouw komt hem hier ergens aan het kruispunt weer ophalen.
Nu ben ik ECHT helemaal alleen. 
Verloren lopen tussen Kampenhout-Sas en Leuven is niet mogelijk. Gelet op de stevige koude zijwind loop ik zo ver mogelijk van het kanaal, want ik ben ooit al eens op een nieuwjaarsnacht in ijskoud slootwater gesukkeld. Dat wil ik echt geen tweede keer meemaken.
Ik probeer wat luidop te zingen en tel de waterkiekens op de vaart om de tijd te doden.
Ineens een caféetje met de originele naam "Maritime". De deur staat open en er zitten 3 gasten aan de toog. "Meneer , we zijn gesloten, we zijn hier eigenlijk niet, want we zijn in den hof bomen aan 't snoeien". Ik doe of ik het niet begrijp en krijg toch een koffie , die ik al rechtstaande achterover giet. Die mensen uitleggen wat ik ga doen is bijna onbegonnen werk, gelet op het strontweer buiten. Ze verstaan het echt niet zo goed en verklaren me ... .
Gelukkig stopt het met regenen/sneeuwen enkele km. voor Leuven en ik maak nog een ommetje langs het klein begijnhofken.
Ik had ook een kaarthouder in plastiek gekocht in een Amerikaans stockhuis waarvan ik de naam niet zal noemen (tussen Sint Niklaas en Lokeren). Die was voor de 2e dag in gebruik en de lasnaad scheurt al volledig open langs 1 kant. Dedju, diejen brol lag zeker al jaren in de winkel  en is helemaal verduurd? Daarmee was ie zo goedkoop...
Het eerste wat ik doe in het centrum van Leuven is een schoenwinkel binnenstappen om een spray te kopen om  mijn poncho waterdicht te spuiten. En dan trek ik verder naar collega Marc : daar wacht me een warme ontvangst. We eten lekkere thaise kost (van de meeneem THAI) en filosoferen wat over de vrouwen op het werk. We herkennen heel veel gemeenschappelijks. Ik durf niet in detail treden om geen vriendinnen te verliezen, want ik zie mijn collega's allemaal echt heel graag hoor. Maar zo eens een keer onder mannen filosoferen kan toch deugd doen.
Ik ben de ijskoude miserie weer vlug vergeten en droom al van Hoegaarden. Maar eerst repareer ik mijn kaarthouder met een stevige bruine sparadrap van de kliniek waar ge alles mee kunt plakken! En dan spuit ik (in zijn tuin) wel 4 keer een laag van voor  en van achter op mijn regenzeil om het waterdicht te krijgen. Ik hoop dat het lukt.

Verslag dag 4: Vanavond geen bedje gereserveerd, lekker spannend dacht ik zo.

Ik vertrek ALLEEN via het administratief centrum naast het station van Leuven voor een stempelke in mijn camino-boekje ( de "Credential"). Ik loop verder naar de "abdij van 't park": het is en blijft droog weer. Ik pak een fotooke maar de kodak weigert dienst (na 4 dagen zijn de batterijen al plat). Ik loop verder naar Bierbeek langs wondermooie holle wegen en ronde kasseikes vol modder. Man, man, man ...
Ineens een meneer die in zijn garage aan het rommelen is: ik trek mijn stoute schoenen aan figuurlijk (want eigenlijk heb ik heel vuile botinnen aan) en vraag om 2 lege batterijkes te ruilen voor 2 volle voor mijn fototoestel. En ja het lukt. Da's ook weeral opgelost en ik voel me een beetje zoals een kind in de jeugdbeweging.
Ben echt blij dat ik dat gedaan heb want ik heb nadien nog veel mooie kiekjes gemaakt van al die verlaten modderwegen en ik heb van heel de dag geen winkel gezien.
Picknick op de bank in het zonnetje dit keer. Wat later nog een koffie in "café Odette" in Meldert. Ik zie ineens overal de modder van mijn schoenen op de vloer voor den toog liggen, maar dat hadden ze nog al gehad naar 't schijnt...Oef!!
Ik wandel verder naar Hoegaarden en neem me voor om daar eten te kopen, want ik had de hele dag enkel maar café Odette gezien als stop- of bevoorradingsplaats. Verder alleen maar modder, holle wegen en omgeploegde velden.
Ik vraag de weg naar de dienst voor toerisme aan een jonge mevrouw: "Die is gesloten meneer, maar ge kunt er binnen langs achteren. ik loop even met U mee"
Dat was al een meevaller maar nu komt het.
Carolien van de dienst toerisme biedt me een B&B aan (de bakkerin had al gezegd dat het daar 80 euro kostte). "Is er echt niks goedkoper alstublieft want 100 dagen  x 80 = 8000€ !? "
En wat nu volgt is niet gelogen:
Ze belt naar de "pastor" (een mevrouw) van Hoegaarden : die zit in Brugge...
Ze belt naar Mieke in Meldert die ook pelgrims ontvangt in haar huisje: alle bedjes volzet - onbeschikbaar wegens verbouwingen...
Ze belt naar de schepen van cultuur van Hoegaarden, en krijgt een tip.
Ze belt naar Louis, die heeft een schuur, maar dat gaat ook niet voor vandaag 
Ze belt naar de eerwaarde zusters van het klooster naast de dienst voor toerisme: normaal ontvangen die geen mannen, maar misschien met mijne geloofsbrief van de genootschap en de uitleg dat het een echt NOODGEVAL is ( na al die voorgaande afwijzingen...) : neen de eerwaarde zuster overste aan de telefoon houdt het been stijf: Geen onderdak voor mij: cry:
En nog geeft "Carolien van Hoegaarden" het niet op (ik heb ondertussen mijn GSM daar al in de stekker gestoken om op te laden en wacht geduldig op een stoeltje in de hoek...)
In Meldert is er een college en daar wonen nog 2 paters. Via een zoveelste telefoontje vindt ze het telefoonnummer van de paters.
Het is onze laatste kans en ze verheft haar stem een klein beetje aan de telefoon, "want een gemeente als Hoegaarden op de pelgrimsroute, moet toch voor zijn pelgrims kunnen zorgen hé?"
Dat vind ik ook natuurlijk.
Het is voor haar ondertussen al bijna tijd om haar kindje op te halen in de crèche!!
Pater Jacques , oftewel Jacobus - als dat geen toeval is !!! ...(hoe kan ik ooit nog zijn naam vergeten?) zegt ja !! Carolien is heeeel blij en ik dus ook: "Ge slaapt in het schoonste kasteel van de wijde omtrek". Ze pakt uit het rek nog een karton met 4 "Alpaide" flesjes (artisanaal bier uit Hoegaarden) om aan de paters te geven als  welgemeende dank vanwege de dienst voor toerisme. Ik krijg er ook stiekem eentje mee om mijn emoties te verwerken straks.
Maar nu ben ik  nog niet terug in Meldert (waar café Odette staat). Toevallig (of is dat reeds de 2e hulp van Saint- Jacques??) steekt Geert , de hoofdtuinman van de tuinen van Hoegaarden, op dat ogenblik zijn hoofd binnen in haar bureau.
"Geert gij moet seffens die jongeman efkens direct naar de paters van Meldert brengen !" klinkt het kordaat en een beetje gebiedend.
Geert kan alleen maar ja knikken en gaat eerst snel naar huis om zijn kinderen op de hoogte te brengen van die bijkomende klus!!
De dienst toerisme sluit. Ik dank Carolien van harte en trek mijn gsm-lader uit het stopcontact aan haar bureau. Ik beloof om ooit eens terug te komen om de tuinen te bezoeken. Geert pikt mij op in de poepchique taverne naast de dienst toerisme.
Ik wilde hem tracteren , maar omwille van zijn kinderen: "liever niet, want ze zitten alleen"
Er zit niks anders op dan mijn "Verboden Vrucht" (Hoegaardse specialiteit, voor zij die niks van bier kennen) ad fundum op te drinken.
En nu naar het college : een prachtig kasteel van enkele eeuwen oud (?) in een heel mooi en groot domein. Hij zet mij af aan de schooldeur.

Waar is pater Jacques ???
Ik loop door de lege gangen en klop op de deur van de directeur. Hij helpt me verder. 
Na wat zoeken kom ik pater Henri tegen die ook al van mijn komst weet.
Ik mag slapen op de EHBO kamer van 't school...
Ik eet samen met de pater Henri en pater Jacques, de enige bewoners 's nachts van dit grote kasteel en school met 500 leerlingen.
We hebben een boeiend gesprek over opvoeden en over de jeugd en ook over Compostela en bedevaarten natuurlijk.
"Pater, is er hier ook ne computer waar ik eens op zou kunnen??"
"Maar ja, geen probleem" Hij gaat om de sleutel van het directiesecretariaat en laat me daar binnen.
Ik start een computer , maar ik weet geen paswoord natuurlijk. En hij ook niet !
"Ik zal mijn super ervaringen van deze 2 dagen niet kwijt kunnen" flitst er door mijn hoofd. 
Maar nee, weer schiet St. Jacob ter hulp.
Pater Jacques heeft nog een sleutel van de computerklas : daar staan wel 25 computers overal verspreid.
Ik denk: die hebben vast en zeker ook wel een paswoord, of laten mij niet toe om op seniorennet te raken. (Zoals op het werk waar ook niemand tijdens de uren kan doorklikken naar die site voor oudjes en senioren)
Maar het wonder is geschied: ik klik gewoon op het blokje  leraar , en ik kan mijn ei kwijt.
Ik hoop dat het jullie smaakte. En stiekem hoop ik ook dat ik niet alle dagen zoveel zal meemaken, want ik zit hier al meer dan een uur....
En nu snel afsluiten en nog even samen met pater Jacques naar Canvas kijken: het gaat over het werk van de Vlaamse missionarissen.
Ik hoop dat hij een aftrekker voor mij heeft zodat ik mijn bierke nog kan proeven !!
Slaapwel en tot over enkele dagen !!

pelgrim Mark

06-03-2012 om 00:00 geschreven door opie

06-03-2012 om 00:00 geschreven door opie

06-03-2012 om 00:00 geschreven door opie

Hallo allemaal !!
Gisterenmorgen, 3maart 2012, was het eindelijk zover: start om 11u.
Daags voordien was ik op het werk al zeer aangenaam verrast: Mijne bureau stond vol met stapschoenen, rugzakken, etc. Op de koop toe lezen mijn lieve collega's mij een zeer mooie afscheidsbrief voor die me een traantje deed wegpinken. Waarvoor dank lieve collega's!!!
In mijn vrije namiddag ga ik met Irma nog eens een laatste keertje naar de GB-supermarkt van Sint Gillis Waas. Dan volgde het afscheid in onze stamkroeg, de Grauwesteen: dat ging vlotter dan op het werk want we waren er voor de drukte van de vrijdagavond .
Maar gisteren, op de vertrekdag, kon ik weer ervaren dat ik maar een klein hartje heb: om kwart voor elf ging de bel alsmaar weer opnieuw. En op een kwartier tijd zat heel mijn huis vol: kinderen en kleinkinderen, weer andere collega's van het werk, vrienden en vriendinnen uit de buurt en ook van de sportclub, ...

Bij elke knuffel werd een traantje geplengd. "Hou je goed", "Wees voorzichtig" "Veel moed en sterkte" " Volhouden hé man, wij duimen" "Geen zotte dingen doen" " Het allerbeste hé onderrweg" ...." Ik besef echt nog niet waar ik aan begin
En dan de baan op met 10 minuten vertraging tot er 2km verder weer een grote witte spandoek opdoemde. De collega's van het werk en nog enkele vriendinnen van thuis wilden het afscheid nemen nog eens over doen. Een aangename TOTALE verrassing.

En dan zijn we pas echt weg, nadat eerst mijn jongste zoon op zijne moto 200 meter verder nog eens langs komt gereden. Eerst stappen we langs de kleine wegeltjes waar ik jaren lang elke ochtend langs  fietste richting Temse. Ik heb al een eerste kort onverwacht bezoekje gepland in mijn hoofd op 200m van de route bij Maria en Paul aan km 8. Hun deur gaat heel gastvrij voor ons open als we aanbellen. Een tasje koffie, een koekje, en een sanitaire stop, en dan trekken we verder naar Temse.  In een buskotje in Temse Velle neem ik mijn eerste picknick maar ik heb geen honger.  Mijn vriend Eddy die met me meewandelt heeft al een klein bleintje.
In Temse zelf  is mijn oudste zoon, Christophe, in een lokale taverne alles in gereedheid aan het  brengen om die avond op te treden met zijn rock & roll  band "Black Daniels". We poseren even en laten ons een frisse pint trakteren om ons moed in te drinken: nog 2585km te gaan. Dan stappen we verder naar Bornem, waar Julienne en Hendrik hun frietjes al in de friteuse lagen als we toekwamen (we hadden het gekund om toch al wat verkeerd te lopen op het einde van onze eerste stapdag, een slecht begin?!...). Na de kip met friet volgt een verfrissende douche, wat TV, enkele SMSjes en dan is het al bedtijd om 21u30.

Op zondagmorgen komt Eddy daar terug aan rond 9u30. Hij heeft zijn vrouw Anni meegebracht. Onder fietsbegeleiding van Hendrik stappen we via het park Breeven naar de drukke Puursesteenweg (den A12). Ineens een telefoontje: er is een klein geheugenkaartje gevonden aan de voordeur in de Collegestraat. Dat is het mijne natuurlijk, en de eerlijke vinder brengt het sofort achter met zijn auto. Amai, als ik zo overal alles zal kwijt spelen zal ik rap terug thuis staan! Dan stappen we een heel saai stuk langs al de grote industrieën van Puurs. Er volgt een picknick in het bushokje ter hoogte van de firma Pfizer en dan een lekkere tas warme soep in een cafétje in Willebroek. Ik ontmoet er iemand die me vraagt om voor een dierbare die zwaar ziek is een kaars te branden ginderachter…

En dan hebben we heel de tijd in de regen gestapt. Ik heb dan al een eerste keer mijn poncho kunnen testen: in Willebroek, langs de drukke baan, hebben we met 2 in een bushokje staan zoeken hoe  ik dat ding deftig over mijn rugzak én over mezelf moest trekken. Helemaal niet zo eenvoudig :) ... In de namiddag doden we de tijd door een liedje uit onze jeugdjaren te zingen uit volle borst over een ooievaar en een kleine kikker, verscholen in het riet op de schoot van zijn moeder.

We houden ook nog even halt in een klein cafétje aan de kerk van Hombeek om samen een laatste Leffe te drinken. Er zitten nog 5 gasten die geen woord zeggen terwijl ze naar de voetbal kijken op TV…  In Mechelen moet ik weer afscheid nemen van de laatste 2 meestappers uit St. Gillis-Waas. Zij maakten mijn eerste 2 dagen wat minder eenzaam. Bedankt Eddy en Anni, vanaf nu trek ik alleen verder naar Santiago de Compostella, nog zo’n 2550km te gaan.

Ik was nog geen km. alleen of ik liep alweer een beetje verloren.
Gelukkig een (mooi) iemand om de weg te vragen in mijn "pelgrimskostuum" (regenzeil dat bijna tot op de grond hangt over rugzak en mezelf).
Rond half zes loop ik het huis van Luc en Kristien voorbij waar ik zal slapen. De attente bewoner ziet me en roept me terug. Er staat spaghetti op het menu na eerst een lekker warm badje. Het blijkt dat ik op visite ben bij de ouders van een goede vriend van mijn collega kroonkurkenverzamelaar Kim Moens. Wat is de wereld klein. Terwijl al mijn zakdoekjes vol tranen al in de wasmachine zitten mag ik ook even op de home PC tokkelen.
Morgen verder richting Leuven - Namen - Dinant / Leffe. En weer hoef ik de eerste uren niet alleen te lopen. Gastheer Luc heeft een dagje verlof genomen en zal met mij wat meestappen, zodat ik niet verloren loop in Zemst en Elewijt.
Ik had me onthaasten enigszins anders voorgesteld, maar ik weet het wel: nog effe en ik kom mezelf tegen. Dat laat ik jullie niet weten.
Maar tot dan mag je meegenieten van al het moois dat me overkomt

Mark

04-03-2012 om 00:00 geschreven door opie

Bijlagen:
vertrekkenpresentatie.ppsx (172.7 KB)   

St Romboutskathedraal Mechelen 25/2/2012 10u30

Ongeveer 150 pelgrims en hun familie en/of sympathisanten komen bijeen in dit prachtige kader. Allen hebben het plan om in 2012 de Camino (pelgrimstocht) aan te vatten.

De pelgrima wiens rugzak ik heb geleend voor de tocht, wacht me op  samen met haar man. Hun aanwezigheid doet me veel deugd.

Er volgt een hééél mooie viering  onder het motto :

Op weg om te ontdekken wie je bent …

·        Afscheid nemen,

·        Vertragen en onthaasten,

·        Ontmoeting ,vertrouwen en gastvrijheid,

·        Dankbaarheid, warmte en blijdschap

·        Verbondenheid met de dierbaren thuis

·        Ontmoeting met Hem

Ik kan je garanderen dat deze thema’s door merg en been snijden één week voor de start van een tocht van 2600 km gespreid over 3 seizoenen en 110 dagen.

De pelgrimszegen voor elke pelgrim apart bevestigt mijn gevoel dat ik er niet alleen voor sta. Mijn supporters hebben dit unieke moment op de gevoelige plaat vastgelegd: Een heel mooi souvenir van het echte begin van deze tocht.

De ontmoeting daarna met geestesgenoten  doet veel deugd.

Ik heb nog wat aangepaste lectuur gekocht om de eenzame momenten op te vullen: “Het geheim van de schelp” is de titel van een soort minimissaal met verstevigde kaft: Het boekje staat vol met vitamientjes voor de geest.

Met een goed gevoel rijd ik weer huiswaarts.
Ik hoor nog net op de radio dat Tom Boonen in de sprint tegen Sep Van Marcke (wie is dat nu weer?) de eerste wielerwedstrijd in ons landje verloren heeft. Ik zal die voorjaarsklassiekers wel missen, maar mijn besluit staat vast :
ULTREIA (“vooruit”).

Pelgrimsgroeten

Mark

25-02-2012 om 00:00 geschreven door opie

Al zoveel jaren zit Santiago ergens ver in mijn achterhoofd.
Al zoveel maanden zitten er concrete plannen in mijn hoofd.
Al zoveel weken zit de concrete startdatum van 3 maart 2012 in mijn hoofd.

En nu komt het echt wel dicht : ineens vliegen de dagen bliksemsnel voorbij.

Over 2 weken rond deze tijd zit ik in mijn eerste “gastenhuis” in Bornem.

Ook de vertrekkoorts stijgt.Daarnet kreeg ik van mijn lieve dochter en schoonzoon  nog een laatste gadget voor de tocht : een teaser voor stoute hondjes.

Ik zie me in gedachten al stappen met al die moderne gadgets aan mijn broeksriem :

·        een gsm om berichtjes en telefoontjes direct te kunnen bekijken of beluisteren ( het is een gsm met pillicht en radio en een superstraffe batterij)

·        een digitaal fotoapparaat in een stevig zakje ( Irma heeft vorige week nog een extra groot geheugenkaartje gekocht , zodat ik keiveel fotookes kan pakken)

·        een dazzer om de honden weg te jagen met ultrasonische geluidjes (Ultrasonic dog reterrent)
En dan is het ineens zover : Daar vliegt een groep Canadese ganzen heel dichtbij over mijn hoofd. Ik zoek mijn fototoestel , maar ik pak eerst mijn gsm. Oei verkeerd, waar zit dat fototoestel nu weer , en ik heb mijn dazzer vast. Ondertussen zijn de ganzen al weer een heel eind weg en heb ik eindelijk mijn fototoestel uit zijn hoesje aan mijn gordel vast. Ik heb nog juist wat kleine vogeltjes in de verte op de gevoelige plaat vastgelegd. Allé, volgende keer beter...

Nog erger wordt het in mijn gedachten als er een pitbull komt aangestormd… Eerst de gsm (ik bel dan 112), en dan een foto die ik eigenlijk helemaal niet wil nemen, maar van pure stress duw ik toch op die knop. Als ik maar geen hap in mijn kuit heb vooraleer ik die  dazzer van mijn gordel heb getrokken en in de richting van mijn agressor heb gericht...

Genoeg gezeverd, ik wou dat ik al 2 weken verder was, en ik heb er het volste vertrouwen in dat dit rampscenario me nooit zal overkomen !!  

Mark

18-02-2012 om 00:00 geschreven door opie

Het is nu zondagochtend en ik luister naar de muziek die mijn voorkeur wegdraagt: deze van de late fifties en de vroege sixties. Daar heb ik ook mijn ipodje al mee volgeladen voor de tocht. Verder zit er nog wat Charles Aznavour bij, wat Elvis, Beatles, Randy Newman…

Ondertussen zit mijne Kira hier aan de keukenmat te trekken en sleuren zoals een klein tijgerke zijn prooi verscheurt.

Soms is ons hondje poeslief , maar  soms echt geen katje om zonder handschoenen aan te pakken. “Kordaat en consequent zijn” zegt de hondenfluisteraar. Maar ondertussen staat ze weer uitdagend in de zetel te wachten op onze zoveelste kordate “eruit”. Het is voor haar een leuk spelleke zonder einde , ze is een echte pestkop, maar als ze je dan weer lief aankijkt…. 

En nu nog wat over de tocht: Het komt al aardig dichterbij en het voelt aan als lentekriebels na een lange koude winter. “Et giet oan” zouden de Friezen zeggen.

De startplannen zijn lichtjes gewijzigd:  Ik zou de eerste 2 dagen samen met mijn 2 boezemvrienden Luc en Eddy stappen via Bornem tot in Mechelen. Eén ervan heeft nu forfait gegeven met een doktersbriefke. Maar dat pikken we niet en daarom  hebben we gisteren zelf controle-arts gespeeld: een ziekenhuisbezoek op kamer 310. En ja, de dokter had spijtig genoeg gelijk toen ie zijn ziekenbriefje schreef.

Onze beste vriend lag er nog zo stillekes bij. Het enige wat hij deed was alsmaar de hoofdstand van zijn bed veranderen met de speelknopkes van de afstandsbediening : Wat hoger, weer een beetje lager, nog wat meer naar beneden en weer een beetje omhoog...

En  verder dronk hij water, alleen maar water . Dat laatste overtuigde ons helemaal van de ernst van zijn toestand. We hebben hem dan maar de permissie gegeven om thuis te blijven. Hij moet ons enkel komen uitwuiven.

Mark

12-02-2012 om 00:00 geschreven door opie