St Romboutskathedraal Mechelen 25/2/2012 10u30

Ongeveer 150 pelgrims en hun familie en/of sympathisanten komen bijeen in dit prachtige kader. Allen hebben het plan om in 2012 de Camino (pelgrimstocht) aan te vatten.

De pelgrima wiens rugzak ik heb geleend voor de tocht, wacht me op  samen met haar man. Hun aanwezigheid doet me veel deugd.

Er volgt een hééél mooie viering  onder het motto :

Op weg om te ontdekken wie je bent …

·        Afscheid nemen,

·        Vertragen en onthaasten,

·        Ontmoeting ,vertrouwen en gastvrijheid,

·        Dankbaarheid, warmte en blijdschap

·        Verbondenheid met de dierbaren thuis

·        Ontmoeting met Hem

Ik kan je garanderen dat deze thema’s door merg en been snijden één week voor de start van een tocht van 2600 km gespreid over 3 seizoenen en 110 dagen.

De pelgrimszegen voor elke pelgrim apart bevestigt mijn gevoel dat ik er niet alleen voor sta. Mijn supporters hebben dit unieke moment op de gevoelige plaat vastgelegd: Een heel mooi souvenir van het echte begin van deze tocht.

De ontmoeting daarna met geestesgenoten  doet veel deugd.

Ik heb nog wat aangepaste lectuur gekocht om de eenzame momenten op te vullen: “Het geheim van de schelp” is de titel van een soort minimissaal met verstevigde kaft: Het boekje staat vol met vitamientjes voor de geest.

Met een goed gevoel rijd ik weer huiswaarts.
Ik hoor nog net op de radio dat Tom Boonen in de sprint tegen Sep Van Marcke (wie is dat nu weer?) de eerste wielerwedstrijd in ons landje verloren heeft. Ik zal die voorjaarsklassiekers wel missen, maar mijn besluit staat vast :
ULTREIA (“vooruit”).

Pelgrimsgroeten

Mark

25-02-2012 om 00:00 geschreven door opie

Al zoveel jaren zit Santiago ergens ver in mijn achterhoofd.
Al zoveel maanden zitten er concrete plannen in mijn hoofd.
Al zoveel weken zit de concrete startdatum van 3 maart 2012 in mijn hoofd.

En nu komt het echt wel dicht : ineens vliegen de dagen bliksemsnel voorbij.

Over 2 weken rond deze tijd zit ik in mijn eerste “gastenhuis” in Bornem.

Ook de vertrekkoorts stijgt.Daarnet kreeg ik van mijn lieve dochter en schoonzoon  nog een laatste gadget voor de tocht : een teaser voor stoute hondjes.

Ik zie me in gedachten al stappen met al die moderne gadgets aan mijn broeksriem :

·        een gsm om berichtjes en telefoontjes direct te kunnen bekijken of beluisteren ( het is een gsm met pillicht en radio en een superstraffe batterij)

·        een digitaal fotoapparaat in een stevig zakje ( Irma heeft vorige week nog een extra groot geheugenkaartje gekocht , zodat ik keiveel fotookes kan pakken)

·        een dazzer om de honden weg te jagen met ultrasonische geluidjes (Ultrasonic dog reterrent)
En dan is het ineens zover : Daar vliegt een groep Canadese ganzen heel dichtbij over mijn hoofd. Ik zoek mijn fototoestel , maar ik pak eerst mijn gsm. Oei verkeerd, waar zit dat fototoestel nu weer , en ik heb mijn dazzer vast. Ondertussen zijn de ganzen al weer een heel eind weg en heb ik eindelijk mijn fototoestel uit zijn hoesje aan mijn gordel vast. Ik heb nog juist wat kleine vogeltjes in de verte op de gevoelige plaat vastgelegd. Allé, volgende keer beter...

Nog erger wordt het in mijn gedachten als er een pitbull komt aangestormd… Eerst de gsm (ik bel dan 112), en dan een foto die ik eigenlijk helemaal niet wil nemen, maar van pure stress duw ik toch op die knop. Als ik maar geen hap in mijn kuit heb vooraleer ik die  dazzer van mijn gordel heb getrokken en in de richting van mijn agressor heb gericht...

Genoeg gezeverd, ik wou dat ik al 2 weken verder was, en ik heb er het volste vertrouwen in dat dit rampscenario me nooit zal overkomen !!  

Mark

18-02-2012 om 00:00 geschreven door opie

Het is nu zondagochtend en ik luister naar de muziek die mijn voorkeur wegdraagt: deze van de late fifties en de vroege sixties. Daar heb ik ook mijn ipodje al mee volgeladen voor de tocht. Verder zit er nog wat Charles Aznavour bij, wat Elvis, Beatles, Randy Newman…

Ondertussen zit mijne Kira hier aan de keukenmat te trekken en sleuren zoals een klein tijgerke zijn prooi verscheurt.

Soms is ons hondje poeslief , maar  soms echt geen katje om zonder handschoenen aan te pakken. “Kordaat en consequent zijn” zegt de hondenfluisteraar. Maar ondertussen staat ze weer uitdagend in de zetel te wachten op onze zoveelste kordate “eruit”. Het is voor haar een leuk spelleke zonder einde , ze is een echte pestkop, maar als ze je dan weer lief aankijkt…. 

En nu nog wat over de tocht: Het komt al aardig dichterbij en het voelt aan als lentekriebels na een lange koude winter. “Et giet oan” zouden de Friezen zeggen.

De startplannen zijn lichtjes gewijzigd:  Ik zou de eerste 2 dagen samen met mijn 2 boezemvrienden Luc en Eddy stappen via Bornem tot in Mechelen. Eén ervan heeft nu forfait gegeven met een doktersbriefke. Maar dat pikken we niet en daarom  hebben we gisteren zelf controle-arts gespeeld: een ziekenhuisbezoek op kamer 310. En ja, de dokter had spijtig genoeg gelijk toen ie zijn ziekenbriefje schreef.

Onze beste vriend lag er nog zo stillekes bij. Het enige wat hij deed was alsmaar de hoofdstand van zijn bed veranderen met de speelknopkes van de afstandsbediening : Wat hoger, weer een beetje lager, nog wat meer naar beneden en weer een beetje omhoog...

En  verder dronk hij water, alleen maar water . Dat laatste overtuigde ons helemaal van de ernst van zijn toestand. We hebben hem dan maar de permissie gegeven om thuis te blijven. Hij moet ons enkel komen uitwuiven.

Mark

12-02-2012 om 00:00 geschreven door opie

Maandag 30 januari : Het is koud en ik heb een “rimpeldag”. Bovendien ligt het land plat volgens de vakbond. Het ideale moment om mijn thermisch ondergoed en mijn nieuwe flies (maatje XXL, want de gewone maten waren al lang weg in de solden) eens te testen.

Het is al 11 uur als ik de baan opga. Drappy, de rugzak, zit vol met 8 tripels van Tongerlo,  en ook veel Fristi . Voor ’t zekerst heb ik mijn aftrekker thuisgelaten, want je weet maar nooit… Mijn mok, fré, heb ik gevuld met wat warme koffie, en verder sleur ik mijn slaapzak en mijn matraske ook al mee om extra gewicht en volume te hebben.

Drappy weegt goed door als ik hem met 1 hand opneem, dat is nog wat wennen.

Na 3 km kom ik in de dorpskern van Kemzeke. Daar loopt aan de overkant van de  straat een oude man langzaam in mijn richting met zijn rolator ( hulpmiddel bij het stappen). Ik ben hem  al half voorbijgelopen als ie zegt: “Ge gaat precies nog ver stappen?” Ik voel me verplicht om hem het een en ander te verduidelijken en steek de straat over. Al vlug ontstaat er een gesprek over van alles en nog wat. We hadden het over het wereldkampioenschap cyclocross van de dag ervoor.  Hij beschrijft, met zijn zelf gerold cigaretje in zijn linker mondhoek , het hele koersverloop. Dan volgt er commentaar op de prestaties van elke atleet apart. En zo belanden we naadloos in het verleden: mijn nieuwe oude vriend heeft heel veel oude kerken van binnen en van buiten gezien. Hij werkte namelijk op de dienst monumentenzorg. Naast kerken zat hij ook veel in gevangenissen (om te werken). Een kwartier later en heel wat anekdotes verder neem ik afscheid en vervolg mijn wandeling.

Ik ontdek wat verder dat mijn mok niet waterdicht is en dat de inhoud niet warm blijft, da’s een tegenvallerke. Gelukkig zat er geen bier in…

mark

01-02-2012 om 00:00 geschreven door opie

Om van thuis uit naar Santiago te stappen heb je wel wat tijd nodig.
In de moderne consumptiemaatschappij is daarvoor een  speciale constructie uitgebouwd: je kan tijd kopen voor het opvoeden van je kinderen, of voor de verzorging van zieke familieleden, en ook om even te stoppen met werken bijvoorbeeld. Op datzelfde aanvraagformulier staat er verder nog een vakje “andere” en daar heb ik mijn kruisje gezet: ik wil een beetje tijdskrediet voor een "andere reden", en dat kan blijkbaar ook (voor zolang het nog duurt in deze tijden van crisismanagers, reconversies en bezuinigingen !).

Maar ook mijn werkgever moet op dat papier wat vakjes invullen en deze week was het eindelijk zover: mijn formulier is klaar om naar de VDAB te brengen. Mijn voorganger in het ziekenhuis (lees “de collega met een pelgrimsverleden”) overhandigde mij in hoogsteigen persoon met een vleugje emotie de akte. Ik moet wel nog een papier tegentekenen voor ontvangst. 
En wat las ik verder?  Na meer dan 35 jaar van trouwe onafgebroken dienstverlening, wordt mijn arbeidsovereenkomst toch wel GESCHORST zeker, en dat voor een periode van 3 maanden. Toch efkes slikken en nog eens nalezen voor ik mijn handtekening zet. Nu bleek het woord SCHORSEN een omschrijving te zijn  als een andere,"een vakterm", en wat denk je dan: “het doel wettigt de middelen, schors me maar eens even. En zet je krabbel daar maar onder, want daarna mag je gelukkig weer gewoon terugkomen en verder werken!”

Een dag later sta ik om 8u30 al bij de dienst schorsingen op de VDAB. En weer moet ik een papier tekenen. “Momenteel kunnen we je aanvraag niet verder verwerken meneer, gezien de recente regeringsbeslissingen op het federaal niveau. Maar wanneer het sein op groen wordt gezet gaan we je aanvraag voor SCHORSING en tijdskrediet direct verwerken, meneer. Dan krijg je weer een formulier van ons toegestuurd. En daarmee kun je dan weer een aanmoedigingspremie aanvragen meneer, maar dat is niet bij ons meneer, dat ressorteert onder de bevoegdheid van het Vlaamse Gewest, dienst aanmoedigingen".
"Dank U wel mevrouw van de schorsing" .
"Graag gedaan meneer van het tijdskrediet voor andere doeleinden" .

En dan  verder naar het werk voor weer een gewone werkdag.

Vertrekken is wel wat moeilijker dan ik had gedacht , maar nu zal het wel goed komen, met de hulp van de heilige Jacob van Compostela...!!

Mark

27-01-2012 om 00:00 geschreven door opie

De ideale manier om eenzame avonden te voorkomen op het thuisfront leek ons de aanschaf van een kleine puppy golden retriever. We noemen haar Kira.

En ja hoor, onze stoutste dromen kwamen uit: het hondje heeft de harten gestolen van al onze kinderen, behalve Thomas, en ook al van enkele kleinkinderen.

Voor Thomas zal het nog wel wat duren voordat ie beste maatjes is met Kira, maar dat hadden we toch een beetje ingecalculeerd.

En wat  onze 2 jongste telgen betreft: ze  kunnen wel veruit het hardste gillen, maar ze hebben ook het kleinste hartje als Kira effe komt aangestormd: Kira kan al voetballen, in een worstje bijten, grommen, een sok vastgrijpen en niet meer loslaten, en zoveel meer.

Slechts een probleem: haar greep (met vlijmscherpe tandjes) in de schoen, broek, trui, arm, hand, … loslaten op ons bevel. Wat dat betreft is er nog wat werk aan de winkel .

Maar je houdt het niet voor mogelijk: we hebben via een hulplijn de knowhow van een echte (?) hondenfluisteraar ingehuurd!!

Overmorgen heeft ie zijn eerste date met ons klein lief tijgerke.

Ik laat morgenvroeg een kaars branden voor sint Jacob van Compostela dat het inzicht van de fluisteraar het mag halen op het speelse jeugdige geweld van onze kleine bijter.

Als dat maar allemaal goed komt?!

Mark

23-01-2012 om 00:00 geschreven door opie

08-01-2012 om 00:00 geschreven door opie

Naar het schijnt is het best om 3 maanden voor het vertrek te starten met de training.

Dat had ik totaal over het hoofd gezien! Bijgevolg heb ik me op 1 januari voorgenomen om af en toe met Drappy, mijn rugzak, eens op stap te gaan. Maar juist als ik me klaarmaak voor de maidentrip, belt mijne goeie vriend Marc aan. Hij deed het in 2011 per fiets in 24 dagen (de tocht naar Santiago natuurlijk) en hij wil er als de eerste bij zijn om me een goede tocht te wensen. Een geknipte kerel om al de speciale hoekjes en kantjes van Drappy mee te ontdekken. Hij wijst me onder andere op 2 gleufjes waar ik mijn duimen moet doorsteken: “Zo voorkom je gezwollen handen als je lang stapt.”

We moeten Drappy eerst opvullen, zodat haar rondingen wat beter uitkomen en ze niet zomaar aan mijn rug hangt te hangen: ik zet alvast een sixpack Leffe Kerstbier klaar en 6 halve liters melk. Mijn metgezel zet prompt de Leffe terug op het rek in de garage: “dat is voor later”.

Ik trek de juiste kledij aan, ik gesp Drappy vast en neem afscheid van mijn maat Marc.

Ik wandel richting Kemzeke, waar de parochiekerk is toegewijd aan de heilige Jacobus. Als ik voorbij loop staat het portaal open. Ik steek voorzichtig mijne kop binnen. De pastoor heeft juist een vaandel van de heilige Jacobus opgerold om te laten restaureren. Wanneer ik hem van mijn pelgrimsplannen vertel toont hij me prompt al de "Jacobus"rijkdommen van zijn parochiekerk: een echte Jacobuspreekstoel, een schilderij, een schrijn, een standbeeld enz.enz. Ik leer ook dat de Jacobusparochie van Kemzeke in de jaren 1100 is gesticht , en afgesplitst is  van de parochie Waasmunster, omdat de parochianen te ver moesten stappen naar hun toenmalige parochiekerk. Dat waren effe andere tijden hé!!  Als toetje op de taart neemt hij me mee in de sacristie en geeft me al een stempeltje van de parochie op een klein papiertje. Als ik mijn stempelboekje en geloofsbrief heb, bel ik hem op en ga daar om mijn eerste stempeltje.

Enkele uurtjes later was ik weer thuis, zonder dat ik mijn regenuitrusting heb kunnen testen. Ik weet niet of ik nu “gelukkig” of “spijtig” moet schrijven, want weet ik niet of de poncho waterdicht is. Dat zal voor een volgende keer zijn…

Doei 

Mark

02-01-2012 om 00:00 geschreven door opie

Ja misschien wel het voornaamste ding voor de pelgrimstocht is de rugzak.

Die zal ik dag in, dag uit, op mijne rug meezeulen.

Ik vrees dat ik hem dikwijls zijn overgewicht zal verwijten, maar hij zal ook mijne beste vriend zijn op de eenzame momenten.
Ik zal hem alles kunnen toevertrouwen (lees erin steken) en hij zal er zorg voor dragen.
Ik zal met hem lief en leed kunnen delen.
Ik zal hem al mijn geheimpjes kunnen toevertrouwen, zonder risico  dat ie ook maar iets  verder vertelt.

Ik heb hem niet gekocht, mijn rugzak, maar ik heb hem geleend en ik noem hem liefdevol: "DRAPPY".

 Het is een Deuter ® ACT lite 45 + 10 SL rugzak.

DE SL staat er in niet al te grote letters bij. Dat is maar goed ook, want SL is de campus van het ziekenhuis waar ik werk, graag werk, maar waar ik toch effe niet té veel aan wil denken als ik weg ben.

"Drappy" is al eens vertrokken naar Santiago in 2010. Hij heeft al veel, heel veel, meegemaakt. Maar spijtig genoeg is hij in Los Arcos  (Spanje) gestrand. Daar heeft zijn baasje, na +/- 1800 km., de handdoek in de ring moeten werpen, "overmand" door een stressfractuur, en zo eindigde haar pelgrimstocht.
De gestrande pelgrima heeft me duidelijk laten verstaan dat Drappy dit keer wel moet aankomen in Santiago de Compostela zodat ie de pelgrimszegen alsnog kan ontvangen.
 Ik neem haar wens zeker ter harte en ik zal er alles aan doen om deze waar te maken. Ik weet nu wat me te doen staat!

mark

28-12-2011 om 00:00 geschreven door opie

Als alles mee zit ben ik bijna 4 maanden weg van huis op 3 maart 2012. Misschien laat ik dan wel een leemte achter?

Wat kun je zoal doen om zulk een leemte op te vullen??!! Daar heb ik het volgende op gevonden: "Ik vraag me een puppy voor mijne verjaardag", niet alleen omdat ik puppy's graag zie , maar ook omdat puppy's leemtes kunnen opvullen.

En ja hoor : op maandag 12 december hebben we de nieuwe aanwinst voor de familie gaan afhalen in Erwetegem (boerengat van Zottegem). Het is een kleine superlieve golden retriever en we noemen haar weer Kira, net zoals onze eerste golden retriever.

Het teefje doet het prima in zijn nieuwe leefomgeving en past zich heel goed aan . Ze is heel dankbaar voor de speelgoedjes van de kleinkinderen die haar superlief en supercool en superleuk etc. vinden.

Ik hoop maar dat ze me nog zal kennen als ik terugkom, want ze heeft nu al een plaatsje veroverd in mijn hart!

mark

24-12-2011 om 00:00 geschreven door opie

"Ik ga op reis en ik steek in mijne rugzak..."
Ik heb nog geen goeie rugzak: dat is een verhaaltje voor komende week.

Ik ga eerst wat vertellen over de stapschoenen, ook niet onbelangrijk zou ik denken: mijn huidige stappers hebben er 10 dodentochten in Bornem op zitten, ze hebben hun beste tijd zo’n beetje gehad.

Dus een hele poos terug, op 1 maart 2011, 1 jaar voor de vertrekdatum zijn we naar een outdoorwinkel gereden. In geen tijd had ik mijn HAN WAG , Banks GTX aangemeten. Het werd maat 45, voor mannen, kleur "Asche". Voor een kleurenblinde zonder veel snelheidsambities was dat wel een super-de-luxe-model.

En ja, ik heb ze enkele maanden later mogen testen in Bornem: superlicht, met zo'n GTX lijk je wel te vliegen (de eerste 40 km), maar dan ging, ook met de Banks GTX maat 45, het licht weer uit en heb ik weer afgezien tot aan de finish zoals al die andere jaren.

En in die botinnen draag je sokken. Dit weekeinde heb ik weer veel bijgeleerd: Er zijn wollen sokken en er zijn katoenen sokken. Volgens Irma neem ik best wollen sokken mee, want als je die wast zijn ze sneller droog. Volgende week gaat ze naar de markt in Stekene,  en ze brengt 2 paar voor me mee! Ze koopt niet zomaar wollen sokken, maar het zullen de echte "Coolmaxen" worden, wat me garandeert dat ik overal mijn schoenen ongegeneerd zal kunnen uitdoen, zonder dat de omgeving zijn neus zal ophalen. Als dat waar zou kunnen zijn !!! En het is niet wat de naam van de sokken doet vermoeden : "ik zal er nooit geen koude voeten mee hebben" zegt ze.

mark

20-12-2011 om 00:00 geschreven door opie

Het is me dan toch gelukt : ik heb mijn blog aangemaakt, na veel kleine computerprobleemkes.. .Terwijl ik zat te babysitten op ons lief klein puppietje Kira:
vanaf nu kun je me hier volgen want: "OPA GAAT OP STAP".

"Naar waar?" "Santiago de Compostela"

"Met de fiets weeral?" "Neen, te voet!"

"En waar vertrekt ge?" "Van thuis uit, de deur achter mij dicht en weg!"

"Toch niet alleen?"
"ja helemaal alleen, maar ik zal wel overal mensen ontmoeten, of een hond om tegen te klappen. En als het erg lang duurt, dan babbel ik met mijn rugzak, mijn huisje op mijne rug voor 4 maanden."

Ik zal mezelf ongetwijfeld meermaals tegenkomen, maar ik denk dat dit eens goed zal zijn voor mij. Honderd  en tien dagen zorgen voor mezelf, genieten van de natuur rond mij en van alle mogelijke weersomstandigheden: een klein stukje van de winter, de hele lente en nog een heel klein stukje van de zomer van 2012.

Al vele jaren wou ik graag eens voor een hele poos "uit het leven stappen".

Nee, niet echt natuurlijk, maar figuurlijk! En niet voor een of twee weken (want dat is wat kort voor mij) maar voor een langere periode. Kan ik  enkele maanden zonder jullie verder? Zonder mijn lieve (grote) familie van 6 kinderen en 6 kleinkinderen en een zevende onderweg, zonder mijn collega's op het werk in de apotheek van het ziekenhuis, en op al die andere diensten, waar ik soms opduik, zonder mijn vrienden en bekenden in de sportclub en elders die me allen zo nauw aan het hart liggen?

Al zoveel jaren zit er diep in mij een stemmetje dat stillekes fluistert, dat soms efkes wat harder roept en dan weer stilvalt voor een lange periode : "Santiago de Compostela-pelgrimstocht"

Sinds einde 2010 (nota bene een heilig jaar voor de Santiago-kenners) pasten alsmaar meer stukjes van die puzzel in mekaar. De kinderen waren nu allemaal de deur uit en ik vond het voor mezelf tijd om al eens aan mijn pensioen te DENKEN. Ik wil nu eindelijk wel eens weten wie ik ben,  wat ik al 58 jaar lang heb uitgespookt op deze "aardkloot" zoals men het zo plastisch uitdrukte in de middeleeuwen. Wat wil ik met de rest van mijn leven nog doen, want ik ben ondertussen al effe over den helft...
"IK WIL WORDEN WIE IK BEN!"

Ook waren er in mijn directe omgeving enkelen die, ofwel te voet, ofwel met de fiets, op pelgrimstocht vertrokken. En dan was er nog Arnout Houben, van Man Bijt Hond, het VRT-programma, die me, maanden aan een stuk, 1 of 2 keer per week hardop deed dromen.

Maar de aller voornaamste trigger voor dit project is echter het groene licht van Irma geweest. Ze is  mijn lieve vrouw, mijn beschermengel die al meer dan 37 jaar voor me zorgt en al zoveel lief en leed met me gedeeld heeft:  "Als je wil gaan , dan doe je het nu, ik wil niet sterven zonder dat je uw droom hebt kunnen verwezenlijken. En ik stap in gedachten heel de tijd met je mee." Dat was  in oktober 2010.

Ja, maar wat nu: Kan ik die TV wel missen en de dagelijkse krant? Hoe zal ik functioneren zonder de kinderen en kleinkinderen, de computer met al zijn mailtjes, geen reclame meer, voorstellen om kroonkurken te ruilen, uitnodigingen voor de volgende tafeltennismatch of voor  de wekelijkse jogging? Wat zal ik voelen als ik geen douche heb elke dag, geen lekker warm bedje, geen gezellige huiswarmte of een lekker, vers bereid, avondmaal? Hoe moet dat gaan met die "handwas" en zal mijn ondergoed, mijn sokken en T-shirt wel droog zijn op 1 nacht? Hoe zal ik me voelen met die rugzak op mijn rug, waarin alles zit wat ik denk nodig te hebben om 4 maanden te overleven? Deze gedachten spelen nu door mijn hoofd en maken het extra spannend, maar de onderneming gaat zeker door:

Traject : Sint-Gillis-Waas => Mechelen => Namen => Rocroi (Fr) => Reims => Vezelay => Le Puy en Velay(Camino Podiensis) => St Jean-Pied-de-Port => Roncesvalles (Sp) en dan via de Camino Frances ( Pamplona - Burgos - Leon) naar Santiago de Compostela. Alles bijeen +/- 2.600km te gaan.

Hopelijk ben ik terug thuis na 110 dagen rond 21 juni 2012.
Nog veel leesgenot en wees gerust : dit is het allerlangste wat ik ooit zal schrijven (denk ik)

Tot later
Mark

15-12-2011 om 00:00 geschreven door opie