Hallo op het thuisfront , ja hier ben ik weer!!
Wat een avontuur , ik  ben er nog niet goed van. En wat een geluk dat ik op deze computer terecht kan (ik ben "leraar", uitleg volgt veel verder).
Als je nu geen tijd hebt dan moet je er maken want wat volgt is het lezen waard , al zeg ik het zelf.
Gisterenmorgen had mijn gastheer Luc een dagje verlof genomen om met mij mee te wandelen van Zemst naar de vaart tussen Mechelen en Leuven in Kampenhout -Sas. Het was de bedoeling om de mooiste plekjes van zijn dorp te laten zien. Maar we zijn de deur nog niet uit of we zien de eerste sneeuwvlokjes neerdwarrelen. Normaal ben ik dan blij , maar gisteren eigenlijk niet. Dus heb ik al direct aan Luc gevraagd om mijn bache al maar over mijne rugzak en mezelf heen te trekken (Ik weet echt nog niet hoe ik dat zal moeten doen als ik alleen ben!!!) God zij dank dat we het bij het vertrekken gedaan hebben want het heeft geregend- gesneeuwd- gewaaid tot in de late namiddag.
We vertrokken langs het kerkhof naar de gekanaliseerde Zenne.  Dan verder naar de Leestse kronkels langs de NIET-gekanaliseerde Zenne. Heel mooi, lekker koud , wat modder af en toe en heel veel kronkels. We komen een eenzame wandelaar met zijn hond tegen : "Naar Santiago? " vraagt hij droogjes. Gelet op de kille natte weersomstandigheden hielden we de conversatie heel kort (maar plezant). En dan verder over de E17 waar het weeral file was. Dan is het nog eens zo plezant boven op die brug, bij het begin van mijn onthaastingsproces!!! 
We komen aan in Kampenhout-Sas en zijn aan een lekkere tas koffie of een kop warme soep toe.
Mijn regenzeil is niet waterdicht en de onderkant van mijn broek is al kletsnat van de sneeuwvlokjes in de wind. Ook mijn handschoenen zijn zeiknat en mijn vingers verkleumd.
"Maandag gesloten" hangt er op alles wat we zien.
Een optie is doorstappen naar kleinere établissementen langs de weg Mechelen - Leuven , waar ze alleen maar champagne verkopen, en waar je ook opgewarmd wordt, maar Luc houdt me op het rechte pad.
Heel vlug vier boterhammen naar binnen geschrokt ( ja gelijk een hond, zo snel) en dan een dikke knuffel voor Luc en weer een traan wegpinken. Zijn vrouw komt hem hier ergens aan het kruispunt weer ophalen.
Nu ben ik ECHT helemaal alleen. 
Verloren lopen tussen Kampenhout-Sas en Leuven is niet mogelijk. Gelet op de stevige koude zijwind loop ik zo ver mogelijk van het kanaal, want ik ben ooit al eens op een nieuwjaarsnacht in ijskoud slootwater gesukkeld. Dat wil ik echt geen tweede keer meemaken.
Ik probeer wat luidop te zingen en tel de waterkiekens op de vaart om de tijd te doden.
Ineens een caféetje met de originele naam "Maritime". De deur staat open en er zitten 3 gasten aan de toog. "Meneer , we zijn gesloten, we zijn hier eigenlijk niet, want we zijn in den hof bomen aan 't snoeien". Ik doe of ik het niet begrijp en krijg toch een koffie , die ik al rechtstaande achterover giet. Die mensen uitleggen wat ik ga doen is bijna onbegonnen werk, gelet op het strontweer buiten. Ze verstaan het echt niet zo goed en verklaren me ... .
Gelukkig stopt het met regenen/sneeuwen enkele km. voor Leuven en ik maak nog een ommetje langs het klein begijnhofken.
Ik had ook een kaarthouder in plastiek gekocht in een Amerikaans stockhuis waarvan ik de naam niet zal noemen (tussen Sint Niklaas en Lokeren). Die was voor de 2e dag in gebruik en de lasnaad scheurt al volledig open langs 1 kant. Dedju, diejen brol lag zeker al jaren in de winkel  en is helemaal verduurd? Daarmee was ie zo goedkoop...
Het eerste wat ik doe in het centrum van Leuven is een schoenwinkel binnenstappen om een spray te kopen om  mijn poncho waterdicht te spuiten. En dan trek ik verder naar collega Marc : daar wacht me een warme ontvangst. We eten lekkere thaise kost (van de meeneem THAI) en filosoferen wat over de vrouwen op het werk. We herkennen heel veel gemeenschappelijks. Ik durf niet in detail treden om geen vriendinnen te verliezen, want ik zie mijn collega's allemaal echt heel graag hoor. Maar zo eens een keer onder mannen filosoferen kan toch deugd doen.
Ik ben de ijskoude miserie weer vlug vergeten en droom al van Hoegaarden. Maar eerst repareer ik mijn kaarthouder met een stevige bruine sparadrap van de kliniek waar ge alles mee kunt plakken! En dan spuit ik (in zijn tuin) wel 4 keer een laag van voor  en van achter op mijn regenzeil om het waterdicht te krijgen. Ik hoop dat het lukt.

Verslag dag 4: Vanavond geen bedje gereserveerd, lekker spannend dacht ik zo.

Ik vertrek ALLEEN via het administratief centrum naast het station van Leuven voor een stempelke in mijn camino-boekje ( de "Credential"). Ik loop verder naar de "abdij van 't park": het is en blijft droog weer. Ik pak een fotooke maar de kodak weigert dienst (na 4 dagen zijn de batterijen al plat). Ik loop verder naar Bierbeek langs wondermooie holle wegen en ronde kasseikes vol modder. Man, man, man ...
Ineens een meneer die in zijn garage aan het rommelen is: ik trek mijn stoute schoenen aan figuurlijk (want eigenlijk heb ik heel vuile botinnen aan) en vraag om 2 lege batterijkes te ruilen voor 2 volle voor mijn fototoestel. En ja het lukt. Da's ook weeral opgelost en ik voel me een beetje zoals een kind in de jeugdbeweging.
Ben echt blij dat ik dat gedaan heb want ik heb nadien nog veel mooie kiekjes gemaakt van al die verlaten modderwegen en ik heb van heel de dag geen winkel gezien.
Picknick op de bank in het zonnetje dit keer. Wat later nog een koffie in "café Odette" in Meldert. Ik zie ineens overal de modder van mijn schoenen op de vloer voor den toog liggen, maar dat hadden ze nog al gehad naar 't schijnt...Oef!!
Ik wandel verder naar Hoegaarden en neem me voor om daar eten te kopen, want ik had de hele dag enkel maar café Odette gezien als stop- of bevoorradingsplaats. Verder alleen maar modder, holle wegen en omgeploegde velden.
Ik vraag de weg naar de dienst voor toerisme aan een jonge mevrouw: "Die is gesloten meneer, maar ge kunt er binnen langs achteren. ik loop even met U mee"
Dat was al een meevaller maar nu komt het.
Carolien van de dienst toerisme biedt me een B&B aan (de bakkerin had al gezegd dat het daar 80 euro kostte). "Is er echt niks goedkoper alstublieft want 100 dagen  x 80 = 8000€ !? "
En wat nu volgt is niet gelogen:
Ze belt naar de "pastor" (een mevrouw) van Hoegaarden : die zit in Brugge...
Ze belt naar Mieke in Meldert die ook pelgrims ontvangt in haar huisje: alle bedjes volzet - onbeschikbaar wegens verbouwingen...
Ze belt naar de schepen van cultuur van Hoegaarden, en krijgt een tip.
Ze belt naar Louis, die heeft een schuur, maar dat gaat ook niet voor vandaag 
Ze belt naar de eerwaarde zusters van het klooster naast de dienst voor toerisme: normaal ontvangen die geen mannen, maar misschien met mijne geloofsbrief van de genootschap en de uitleg dat het een echt NOODGEVAL is ( na al die voorgaande afwijzingen...) : neen de eerwaarde zuster overste aan de telefoon houdt het been stijf: Geen onderdak voor mij: cry:
En nog geeft "Carolien van Hoegaarden" het niet op (ik heb ondertussen mijn GSM daar al in de stekker gestoken om op te laden en wacht geduldig op een stoeltje in de hoek...)
In Meldert is er een college en daar wonen nog 2 paters. Via een zoveelste telefoontje vindt ze het telefoonnummer van de paters.
Het is onze laatste kans en ze verheft haar stem een klein beetje aan de telefoon, "want een gemeente als Hoegaarden op de pelgrimsroute, moet toch voor zijn pelgrims kunnen zorgen hé?"
Dat vind ik ook natuurlijk.
Het is voor haar ondertussen al bijna tijd om haar kindje op te halen in de crèche!!
Pater Jacques , oftewel Jacobus - als dat geen toeval is !!! ...(hoe kan ik ooit nog zijn naam vergeten?) zegt ja !! Carolien is heeeel blij en ik dus ook: "Ge slaapt in het schoonste kasteel van de wijde omtrek". Ze pakt uit het rek nog een karton met 4 "Alpaide" flesjes (artisanaal bier uit Hoegaarden) om aan de paters te geven als  welgemeende dank vanwege de dienst voor toerisme. Ik krijg er ook stiekem eentje mee om mijn emoties te verwerken straks.
Maar nu ben ik  nog niet terug in Meldert (waar café Odette staat). Toevallig (of is dat reeds de 2e hulp van Saint- Jacques??) steekt Geert , de hoofdtuinman van de tuinen van Hoegaarden, op dat ogenblik zijn hoofd binnen in haar bureau.
"Geert gij moet seffens die jongeman efkens direct naar de paters van Meldert brengen !" klinkt het kordaat en een beetje gebiedend.
Geert kan alleen maar ja knikken en gaat eerst snel naar huis om zijn kinderen op de hoogte te brengen van die bijkomende klus!!
De dienst toerisme sluit. Ik dank Carolien van harte en trek mijn gsm-lader uit het stopcontact aan haar bureau. Ik beloof om ooit eens terug te komen om de tuinen te bezoeken. Geert pikt mij op in de poepchique taverne naast de dienst toerisme.
Ik wilde hem tracteren , maar omwille van zijn kinderen: "liever niet, want ze zitten alleen"
Er zit niks anders op dan mijn "Verboden Vrucht" (Hoegaardse specialiteit, voor zij die niks van bier kennen) ad fundum op te drinken.
En nu naar het college : een prachtig kasteel van enkele eeuwen oud (?) in een heel mooi en groot domein. Hij zet mij af aan de schooldeur.

Waar is pater Jacques ???
Ik loop door de lege gangen en klop op de deur van de directeur. Hij helpt me verder. 
Na wat zoeken kom ik pater Henri tegen die ook al van mijn komst weet.
Ik mag slapen op de EHBO kamer van 't school...
Ik eet samen met de pater Henri en pater Jacques, de enige bewoners 's nachts van dit grote kasteel en school met 500 leerlingen.
We hebben een boeiend gesprek over opvoeden en over de jeugd en ook over Compostela en bedevaarten natuurlijk.
"Pater, is er hier ook ne computer waar ik eens op zou kunnen??"
"Maar ja, geen probleem" Hij gaat om de sleutel van het directiesecretariaat en laat me daar binnen.
Ik start een computer , maar ik weet geen paswoord natuurlijk. En hij ook niet !
"Ik zal mijn super ervaringen van deze 2 dagen niet kwijt kunnen" flitst er door mijn hoofd. 
Maar nee, weer schiet St. Jacob ter hulp.
Pater Jacques heeft nog een sleutel van de computerklas : daar staan wel 25 computers overal verspreid.
Ik denk: die hebben vast en zeker ook wel een paswoord, of laten mij niet toe om op seniorennet te raken. (Zoals op het werk waar ook niemand tijdens de uren kan doorklikken naar die site voor oudjes en senioren)
Maar het wonder is geschied: ik klik gewoon op het blokje  leraar , en ik kan mijn ei kwijt.
Ik hoop dat het jullie smaakte. En stiekem hoop ik ook dat ik niet alle dagen zoveel zal meemaken, want ik zit hier al meer dan een uur....
En nu snel afsluiten en nog even samen met pater Jacques naar Canvas kijken: het gaat over het werk van de Vlaamse missionarissen.
Ik hoop dat hij een aftrekker voor mij heeft zodat ik mijn bierke nog kan proeven !!
Slaapwel en tot over enkele dagen !!

pelgrim Mark

06-03-2012 om 00:00 geschreven door opie

06-03-2012 om 00:00 geschreven door opie

06-03-2012 om 00:00 geschreven door opie

Hallo allemaal !!
Gisterenmorgen, 3maart 2012, was het eindelijk zover: start om 11u.
Daags voordien was ik op het werk al zeer aangenaam verrast: Mijne bureau stond vol met stapschoenen, rugzakken, etc. Op de koop toe lezen mijn lieve collega's mij een zeer mooie afscheidsbrief voor die me een traantje deed wegpinken. Waarvoor dank lieve collega's!!!
In mijn vrije namiddag ga ik met Irma nog eens een laatste keertje naar de GB-supermarkt van Sint Gillis Waas. Dan volgde het afscheid in onze stamkroeg, de Grauwesteen: dat ging vlotter dan op het werk want we waren er voor de drukte van de vrijdagavond .
Maar gisteren, op de vertrekdag, kon ik weer ervaren dat ik maar een klein hartje heb: om kwart voor elf ging de bel alsmaar weer opnieuw. En op een kwartier tijd zat heel mijn huis vol: kinderen en kleinkinderen, weer andere collega's van het werk, vrienden en vriendinnen uit de buurt en ook van de sportclub, ...

Bij elke knuffel werd een traantje geplengd. "Hou je goed", "Wees voorzichtig" "Veel moed en sterkte" " Volhouden hé man, wij duimen" "Geen zotte dingen doen" " Het allerbeste hé onderrweg" ...." Ik besef echt nog niet waar ik aan begin
En dan de baan op met 10 minuten vertraging tot er 2km verder weer een grote witte spandoek opdoemde. De collega's van het werk en nog enkele vriendinnen van thuis wilden het afscheid nemen nog eens over doen. Een aangename TOTALE verrassing.

En dan zijn we pas echt weg, nadat eerst mijn jongste zoon op zijne moto 200 meter verder nog eens langs komt gereden. Eerst stappen we langs de kleine wegeltjes waar ik jaren lang elke ochtend langs  fietste richting Temse. Ik heb al een eerste kort onverwacht bezoekje gepland in mijn hoofd op 200m van de route bij Maria en Paul aan km 8. Hun deur gaat heel gastvrij voor ons open als we aanbellen. Een tasje koffie, een koekje, en een sanitaire stop, en dan trekken we verder naar Temse.  In een buskotje in Temse Velle neem ik mijn eerste picknick maar ik heb geen honger.  Mijn vriend Eddy die met me meewandelt heeft al een klein bleintje.
In Temse zelf  is mijn oudste zoon, Christophe, in een lokale taverne alles in gereedheid aan het  brengen om die avond op te treden met zijn rock & roll  band "Black Daniels". We poseren even en laten ons een frisse pint trakteren om ons moed in te drinken: nog 2585km te gaan. Dan stappen we verder naar Bornem, waar Julienne en Hendrik hun frietjes al in de friteuse lagen als we toekwamen (we hadden het gekund om toch al wat verkeerd te lopen op het einde van onze eerste stapdag, een slecht begin?!...). Na de kip met friet volgt een verfrissende douche, wat TV, enkele SMSjes en dan is het al bedtijd om 21u30.

Op zondagmorgen komt Eddy daar terug aan rond 9u30. Hij heeft zijn vrouw Anni meegebracht. Onder fietsbegeleiding van Hendrik stappen we via het park Breeven naar de drukke Puursesteenweg (den A12). Ineens een telefoontje: er is een klein geheugenkaartje gevonden aan de voordeur in de Collegestraat. Dat is het mijne natuurlijk, en de eerlijke vinder brengt het sofort achter met zijn auto. Amai, als ik zo overal alles zal kwijt spelen zal ik rap terug thuis staan! Dan stappen we een heel saai stuk langs al de grote industrieën van Puurs. Er volgt een picknick in het bushokje ter hoogte van de firma Pfizer en dan een lekkere tas warme soep in een cafétje in Willebroek. Ik ontmoet er iemand die me vraagt om voor een dierbare die zwaar ziek is een kaars te branden ginderachter…

En dan hebben we heel de tijd in de regen gestapt. Ik heb dan al een eerste keer mijn poncho kunnen testen: in Willebroek, langs de drukke baan, hebben we met 2 in een bushokje staan zoeken hoe  ik dat ding deftig over mijn rugzak én over mezelf moest trekken. Helemaal niet zo eenvoudig :) ... In de namiddag doden we de tijd door een liedje uit onze jeugdjaren te zingen uit volle borst over een ooievaar en een kleine kikker, verscholen in het riet op de schoot van zijn moeder.

We houden ook nog even halt in een klein cafétje aan de kerk van Hombeek om samen een laatste Leffe te drinken. Er zitten nog 5 gasten die geen woord zeggen terwijl ze naar de voetbal kijken op TV…  In Mechelen moet ik weer afscheid nemen van de laatste 2 meestappers uit St. Gillis-Waas. Zij maakten mijn eerste 2 dagen wat minder eenzaam. Bedankt Eddy en Anni, vanaf nu trek ik alleen verder naar Santiago de Compostella, nog zo’n 2550km te gaan.

Ik was nog geen km. alleen of ik liep alweer een beetje verloren.
Gelukkig een (mooi) iemand om de weg te vragen in mijn "pelgrimskostuum" (regenzeil dat bijna tot op de grond hangt over rugzak en mezelf).
Rond half zes loop ik het huis van Luc en Kristien voorbij waar ik zal slapen. De attente bewoner ziet me en roept me terug. Er staat spaghetti op het menu na eerst een lekker warm badje. Het blijkt dat ik op visite ben bij de ouders van een goede vriend van mijn collega kroonkurkenverzamelaar Kim Moens. Wat is de wereld klein. Terwijl al mijn zakdoekjes vol tranen al in de wasmachine zitten mag ik ook even op de home PC tokkelen.
Morgen verder richting Leuven - Namen - Dinant / Leffe. En weer hoef ik de eerste uren niet alleen te lopen. Gastheer Luc heeft een dagje verlof genomen en zal met mij wat meestappen, zodat ik niet verloren loop in Zemst en Elewijt.
Ik had me onthaasten enigszins anders voorgesteld, maar ik weet het wel: nog effe en ik kom mezelf tegen. Dat laat ik jullie niet weten.
Maar tot dan mag je meegenieten van al het moois dat me overkomt

Mark

04-03-2012 om 00:00 geschreven door opie

Bijlagen:
vertrekkenpresentatie.ppsx (172.7 KB)   

St Romboutskathedraal Mechelen 25/2/2012 10u30

Ongeveer 150 pelgrims en hun familie en/of sympathisanten komen bijeen in dit prachtige kader. Allen hebben het plan om in 2012 de Camino (pelgrimstocht) aan te vatten.

De pelgrima wiens rugzak ik heb geleend voor de tocht, wacht me op  samen met haar man. Hun aanwezigheid doet me veel deugd.

Er volgt een hééél mooie viering  onder het motto :

Op weg om te ontdekken wie je bent …

·        Afscheid nemen,

·        Vertragen en onthaasten,

·        Ontmoeting ,vertrouwen en gastvrijheid,

·        Dankbaarheid, warmte en blijdschap

·        Verbondenheid met de dierbaren thuis

·        Ontmoeting met Hem

Ik kan je garanderen dat deze thema’s door merg en been snijden één week voor de start van een tocht van 2600 km gespreid over 3 seizoenen en 110 dagen.

De pelgrimszegen voor elke pelgrim apart bevestigt mijn gevoel dat ik er niet alleen voor sta. Mijn supporters hebben dit unieke moment op de gevoelige plaat vastgelegd: Een heel mooi souvenir van het echte begin van deze tocht.

De ontmoeting daarna met geestesgenoten  doet veel deugd.

Ik heb nog wat aangepaste lectuur gekocht om de eenzame momenten op te vullen: “Het geheim van de schelp” is de titel van een soort minimissaal met verstevigde kaft: Het boekje staat vol met vitamientjes voor de geest.

Met een goed gevoel rijd ik weer huiswaarts.
Ik hoor nog net op de radio dat Tom Boonen in de sprint tegen Sep Van Marcke (wie is dat nu weer?) de eerste wielerwedstrijd in ons landje verloren heeft. Ik zal die voorjaarsklassiekers wel missen, maar mijn besluit staat vast :
ULTREIA (“vooruit”).

Pelgrimsgroeten

Mark

25-02-2012 om 00:00 geschreven door opie

Al zoveel jaren zit Santiago ergens ver in mijn achterhoofd.
Al zoveel maanden zitten er concrete plannen in mijn hoofd.
Al zoveel weken zit de concrete startdatum van 3 maart 2012 in mijn hoofd.

En nu komt het echt wel dicht : ineens vliegen de dagen bliksemsnel voorbij.

Over 2 weken rond deze tijd zit ik in mijn eerste “gastenhuis” in Bornem.

Ook de vertrekkoorts stijgt.Daarnet kreeg ik van mijn lieve dochter en schoonzoon  nog een laatste gadget voor de tocht : een teaser voor stoute hondjes.

Ik zie me in gedachten al stappen met al die moderne gadgets aan mijn broeksriem :

·        een gsm om berichtjes en telefoontjes direct te kunnen bekijken of beluisteren ( het is een gsm met pillicht en radio en een superstraffe batterij)

·        een digitaal fotoapparaat in een stevig zakje ( Irma heeft vorige week nog een extra groot geheugenkaartje gekocht , zodat ik keiveel fotookes kan pakken)

·        een dazzer om de honden weg te jagen met ultrasonische geluidjes (Ultrasonic dog reterrent)
En dan is het ineens zover : Daar vliegt een groep Canadese ganzen heel dichtbij over mijn hoofd. Ik zoek mijn fototoestel , maar ik pak eerst mijn gsm. Oei verkeerd, waar zit dat fototoestel nu weer , en ik heb mijn dazzer vast. Ondertussen zijn de ganzen al weer een heel eind weg en heb ik eindelijk mijn fototoestel uit zijn hoesje aan mijn gordel vast. Ik heb nog juist wat kleine vogeltjes in de verte op de gevoelige plaat vastgelegd. Allé, volgende keer beter...

Nog erger wordt het in mijn gedachten als er een pitbull komt aangestormd… Eerst de gsm (ik bel dan 112), en dan een foto die ik eigenlijk helemaal niet wil nemen, maar van pure stress duw ik toch op die knop. Als ik maar geen hap in mijn kuit heb vooraleer ik die  dazzer van mijn gordel heb getrokken en in de richting van mijn agressor heb gericht...

Genoeg gezeverd, ik wou dat ik al 2 weken verder was, en ik heb er het volste vertrouwen in dat dit rampscenario me nooit zal overkomen !!  

Mark

18-02-2012 om 00:00 geschreven door opie

Het is nu zondagochtend en ik luister naar de muziek die mijn voorkeur wegdraagt: deze van de late fifties en de vroege sixties. Daar heb ik ook mijn ipodje al mee volgeladen voor de tocht. Verder zit er nog wat Charles Aznavour bij, wat Elvis, Beatles, Randy Newman…

Ondertussen zit mijne Kira hier aan de keukenmat te trekken en sleuren zoals een klein tijgerke zijn prooi verscheurt.

Soms is ons hondje poeslief , maar  soms echt geen katje om zonder handschoenen aan te pakken. “Kordaat en consequent zijn” zegt de hondenfluisteraar. Maar ondertussen staat ze weer uitdagend in de zetel te wachten op onze zoveelste kordate “eruit”. Het is voor haar een leuk spelleke zonder einde , ze is een echte pestkop, maar als ze je dan weer lief aankijkt…. 

En nu nog wat over de tocht: Het komt al aardig dichterbij en het voelt aan als lentekriebels na een lange koude winter. “Et giet oan” zouden de Friezen zeggen.

De startplannen zijn lichtjes gewijzigd:  Ik zou de eerste 2 dagen samen met mijn 2 boezemvrienden Luc en Eddy stappen via Bornem tot in Mechelen. Eén ervan heeft nu forfait gegeven met een doktersbriefke. Maar dat pikken we niet en daarom  hebben we gisteren zelf controle-arts gespeeld: een ziekenhuisbezoek op kamer 310. En ja, de dokter had spijtig genoeg gelijk toen ie zijn ziekenbriefje schreef.

Onze beste vriend lag er nog zo stillekes bij. Het enige wat hij deed was alsmaar de hoofdstand van zijn bed veranderen met de speelknopkes van de afstandsbediening : Wat hoger, weer een beetje lager, nog wat meer naar beneden en weer een beetje omhoog...

En  verder dronk hij water, alleen maar water . Dat laatste overtuigde ons helemaal van de ernst van zijn toestand. We hebben hem dan maar de permissie gegeven om thuis te blijven. Hij moet ons enkel komen uitwuiven.

Mark

12-02-2012 om 00:00 geschreven door opie

Maandag 30 januari : Het is koud en ik heb een “rimpeldag”. Bovendien ligt het land plat volgens de vakbond. Het ideale moment om mijn thermisch ondergoed en mijn nieuwe flies (maatje XXL, want de gewone maten waren al lang weg in de solden) eens te testen.

Het is al 11 uur als ik de baan opga. Drappy, de rugzak, zit vol met 8 tripels van Tongerlo,  en ook veel Fristi . Voor ’t zekerst heb ik mijn aftrekker thuisgelaten, want je weet maar nooit… Mijn mok, fré, heb ik gevuld met wat warme koffie, en verder sleur ik mijn slaapzak en mijn matraske ook al mee om extra gewicht en volume te hebben.

Drappy weegt goed door als ik hem met 1 hand opneem, dat is nog wat wennen.

Na 3 km kom ik in de dorpskern van Kemzeke. Daar loopt aan de overkant van de  straat een oude man langzaam in mijn richting met zijn rolator ( hulpmiddel bij het stappen). Ik ben hem  al half voorbijgelopen als ie zegt: “Ge gaat precies nog ver stappen?” Ik voel me verplicht om hem het een en ander te verduidelijken en steek de straat over. Al vlug ontstaat er een gesprek over van alles en nog wat. We hadden het over het wereldkampioenschap cyclocross van de dag ervoor.  Hij beschrijft, met zijn zelf gerold cigaretje in zijn linker mondhoek , het hele koersverloop. Dan volgt er commentaar op de prestaties van elke atleet apart. En zo belanden we naadloos in het verleden: mijn nieuwe oude vriend heeft heel veel oude kerken van binnen en van buiten gezien. Hij werkte namelijk op de dienst monumentenzorg. Naast kerken zat hij ook veel in gevangenissen (om te werken). Een kwartier later en heel wat anekdotes verder neem ik afscheid en vervolg mijn wandeling.

Ik ontdek wat verder dat mijn mok niet waterdicht is en dat de inhoud niet warm blijft, da’s een tegenvallerke. Gelukkig zat er geen bier in…

mark

01-02-2012 om 00:00 geschreven door opie

Om van thuis uit naar Santiago te stappen heb je wel wat tijd nodig.
In de moderne consumptiemaatschappij is daarvoor een  speciale constructie uitgebouwd: je kan tijd kopen voor het opvoeden van je kinderen, of voor de verzorging van zieke familieleden, en ook om even te stoppen met werken bijvoorbeeld. Op datzelfde aanvraagformulier staat er verder nog een vakje “andere” en daar heb ik mijn kruisje gezet: ik wil een beetje tijdskrediet voor een "andere reden", en dat kan blijkbaar ook (voor zolang het nog duurt in deze tijden van crisismanagers, reconversies en bezuinigingen !).

Maar ook mijn werkgever moet op dat papier wat vakjes invullen en deze week was het eindelijk zover: mijn formulier is klaar om naar de VDAB te brengen. Mijn voorganger in het ziekenhuis (lees “de collega met een pelgrimsverleden”) overhandigde mij in hoogsteigen persoon met een vleugje emotie de akte. Ik moet wel nog een papier tegentekenen voor ontvangst. 
En wat las ik verder?  Na meer dan 35 jaar van trouwe onafgebroken dienstverlening, wordt mijn arbeidsovereenkomst toch wel GESCHORST zeker, en dat voor een periode van 3 maanden. Toch efkes slikken en nog eens nalezen voor ik mijn handtekening zet. Nu bleek het woord SCHORSEN een omschrijving te zijn  als een andere,"een vakterm", en wat denk je dan: “het doel wettigt de middelen, schors me maar eens even. En zet je krabbel daar maar onder, want daarna mag je gelukkig weer gewoon terugkomen en verder werken!”

Een dag later sta ik om 8u30 al bij de dienst schorsingen op de VDAB. En weer moet ik een papier tekenen. “Momenteel kunnen we je aanvraag niet verder verwerken meneer, gezien de recente regeringsbeslissingen op het federaal niveau. Maar wanneer het sein op groen wordt gezet gaan we je aanvraag voor SCHORSING en tijdskrediet direct verwerken, meneer. Dan krijg je weer een formulier van ons toegestuurd. En daarmee kun je dan weer een aanmoedigingspremie aanvragen meneer, maar dat is niet bij ons meneer, dat ressorteert onder de bevoegdheid van het Vlaamse Gewest, dienst aanmoedigingen".
"Dank U wel mevrouw van de schorsing" .
"Graag gedaan meneer van het tijdskrediet voor andere doeleinden" .

En dan  verder naar het werk voor weer een gewone werkdag.

Vertrekken is wel wat moeilijker dan ik had gedacht , maar nu zal het wel goed komen, met de hulp van de heilige Jacob van Compostela...!!

Mark

27-01-2012 om 00:00 geschreven door opie

De ideale manier om eenzame avonden te voorkomen op het thuisfront leek ons de aanschaf van een kleine puppy golden retriever. We noemen haar Kira.

En ja hoor, onze stoutste dromen kwamen uit: het hondje heeft de harten gestolen van al onze kinderen, behalve Thomas, en ook al van enkele kleinkinderen.

Voor Thomas zal het nog wel wat duren voordat ie beste maatjes is met Kira, maar dat hadden we toch een beetje ingecalculeerd.

En wat  onze 2 jongste telgen betreft: ze  kunnen wel veruit het hardste gillen, maar ze hebben ook het kleinste hartje als Kira effe komt aangestormd: Kira kan al voetballen, in een worstje bijten, grommen, een sok vastgrijpen en niet meer loslaten, en zoveel meer.

Slechts een probleem: haar greep (met vlijmscherpe tandjes) in de schoen, broek, trui, arm, hand, … loslaten op ons bevel. Wat dat betreft is er nog wat werk aan de winkel .

Maar je houdt het niet voor mogelijk: we hebben via een hulplijn de knowhow van een echte (?) hondenfluisteraar ingehuurd!!

Overmorgen heeft ie zijn eerste date met ons klein lief tijgerke.

Ik laat morgenvroeg een kaars branden voor sint Jacob van Compostela dat het inzicht van de fluisteraar het mag halen op het speelse jeugdige geweld van onze kleine bijter.

Als dat maar allemaal goed komt?!

Mark

23-01-2012 om 00:00 geschreven door opie

08-01-2012 om 00:00 geschreven door opie

Naar het schijnt is het best om 3 maanden voor het vertrek te starten met de training.

Dat had ik totaal over het hoofd gezien! Bijgevolg heb ik me op 1 januari voorgenomen om af en toe met Drappy, mijn rugzak, eens op stap te gaan. Maar juist als ik me klaarmaak voor de maidentrip, belt mijne goeie vriend Marc aan. Hij deed het in 2011 per fiets in 24 dagen (de tocht naar Santiago natuurlijk) en hij wil er als de eerste bij zijn om me een goede tocht te wensen. Een geknipte kerel om al de speciale hoekjes en kantjes van Drappy mee te ontdekken. Hij wijst me onder andere op 2 gleufjes waar ik mijn duimen moet doorsteken: “Zo voorkom je gezwollen handen als je lang stapt.”

We moeten Drappy eerst opvullen, zodat haar rondingen wat beter uitkomen en ze niet zomaar aan mijn rug hangt te hangen: ik zet alvast een sixpack Leffe Kerstbier klaar en 6 halve liters melk. Mijn metgezel zet prompt de Leffe terug op het rek in de garage: “dat is voor later”.

Ik trek de juiste kledij aan, ik gesp Drappy vast en neem afscheid van mijn maat Marc.

Ik wandel richting Kemzeke, waar de parochiekerk is toegewijd aan de heilige Jacobus. Als ik voorbij loop staat het portaal open. Ik steek voorzichtig mijne kop binnen. De pastoor heeft juist een vaandel van de heilige Jacobus opgerold om te laten restaureren. Wanneer ik hem van mijn pelgrimsplannen vertel toont hij me prompt al de "Jacobus"rijkdommen van zijn parochiekerk: een echte Jacobuspreekstoel, een schilderij, een schrijn, een standbeeld enz.enz. Ik leer ook dat de Jacobusparochie van Kemzeke in de jaren 1100 is gesticht , en afgesplitst is  van de parochie Waasmunster, omdat de parochianen te ver moesten stappen naar hun toenmalige parochiekerk. Dat waren effe andere tijden hé!!  Als toetje op de taart neemt hij me mee in de sacristie en geeft me al een stempeltje van de parochie op een klein papiertje. Als ik mijn stempelboekje en geloofsbrief heb, bel ik hem op en ga daar om mijn eerste stempeltje.

Enkele uurtjes later was ik weer thuis, zonder dat ik mijn regenuitrusting heb kunnen testen. Ik weet niet of ik nu “gelukkig” of “spijtig” moet schrijven, want weet ik niet of de poncho waterdicht is. Dat zal voor een volgende keer zijn…

Doei 

Mark

02-01-2012 om 00:00 geschreven door opie

Ja misschien wel het voornaamste ding voor de pelgrimstocht is de rugzak.

Die zal ik dag in, dag uit, op mijne rug meezeulen.

Ik vrees dat ik hem dikwijls zijn overgewicht zal verwijten, maar hij zal ook mijne beste vriend zijn op de eenzame momenten.
Ik zal hem alles kunnen toevertrouwen (lees erin steken) en hij zal er zorg voor dragen.
Ik zal met hem lief en leed kunnen delen.
Ik zal hem al mijn geheimpjes kunnen toevertrouwen, zonder risico  dat ie ook maar iets  verder vertelt.

Ik heb hem niet gekocht, mijn rugzak, maar ik heb hem geleend en ik noem hem liefdevol: "DRAPPY".

 Het is een Deuter ® ACT lite 45 + 10 SL rugzak.

DE SL staat er in niet al te grote letters bij. Dat is maar goed ook, want SL is de campus van het ziekenhuis waar ik werk, graag werk, maar waar ik toch effe niet té veel aan wil denken als ik weg ben.

"Drappy" is al eens vertrokken naar Santiago in 2010. Hij heeft al veel, heel veel, meegemaakt. Maar spijtig genoeg is hij in Los Arcos  (Spanje) gestrand. Daar heeft zijn baasje, na +/- 1800 km., de handdoek in de ring moeten werpen, "overmand" door een stressfractuur, en zo eindigde haar pelgrimstocht.
De gestrande pelgrima heeft me duidelijk laten verstaan dat Drappy dit keer wel moet aankomen in Santiago de Compostela zodat ie de pelgrimszegen alsnog kan ontvangen.
 Ik neem haar wens zeker ter harte en ik zal er alles aan doen om deze waar te maken. Ik weet nu wat me te doen staat!

mark

28-12-2011 om 00:00 geschreven door opie

Als alles mee zit ben ik bijna 4 maanden weg van huis op 3 maart 2012. Misschien laat ik dan wel een leemte achter?

Wat kun je zoal doen om zulk een leemte op te vullen??!! Daar heb ik het volgende op gevonden: "Ik vraag me een puppy voor mijne verjaardag", niet alleen omdat ik puppy's graag zie , maar ook omdat puppy's leemtes kunnen opvullen.

En ja hoor : op maandag 12 december hebben we de nieuwe aanwinst voor de familie gaan afhalen in Erwetegem (boerengat van Zottegem). Het is een kleine superlieve golden retriever en we noemen haar weer Kira, net zoals onze eerste golden retriever.

Het teefje doet het prima in zijn nieuwe leefomgeving en past zich heel goed aan . Ze is heel dankbaar voor de speelgoedjes van de kleinkinderen die haar superlief en supercool en superleuk etc. vinden.

Ik hoop maar dat ze me nog zal kennen als ik terugkom, want ze heeft nu al een plaatsje veroverd in mijn hart!

mark

24-12-2011 om 00:00 geschreven door opie

"Ik ga op reis en ik steek in mijne rugzak..."
Ik heb nog geen goeie rugzak: dat is een verhaaltje voor komende week.

Ik ga eerst wat vertellen over de stapschoenen, ook niet onbelangrijk zou ik denken: mijn huidige stappers hebben er 10 dodentochten in Bornem op zitten, ze hebben hun beste tijd zo’n beetje gehad.

Dus een hele poos terug, op 1 maart 2011, 1 jaar voor de vertrekdatum zijn we naar een outdoorwinkel gereden. In geen tijd had ik mijn HAN WAG , Banks GTX aangemeten. Het werd maat 45, voor mannen, kleur "Asche". Voor een kleurenblinde zonder veel snelheidsambities was dat wel een super-de-luxe-model.

En ja, ik heb ze enkele maanden later mogen testen in Bornem: superlicht, met zo'n GTX lijk je wel te vliegen (de eerste 40 km), maar dan ging, ook met de Banks GTX maat 45, het licht weer uit en heb ik weer afgezien tot aan de finish zoals al die andere jaren.

En in die botinnen draag je sokken. Dit weekeinde heb ik weer veel bijgeleerd: Er zijn wollen sokken en er zijn katoenen sokken. Volgens Irma neem ik best wollen sokken mee, want als je die wast zijn ze sneller droog. Volgende week gaat ze naar de markt in Stekene,  en ze brengt 2 paar voor me mee! Ze koopt niet zomaar wollen sokken, maar het zullen de echte "Coolmaxen" worden, wat me garandeert dat ik overal mijn schoenen ongegeneerd zal kunnen uitdoen, zonder dat de omgeving zijn neus zal ophalen. Als dat waar zou kunnen zijn !!! En het is niet wat de naam van de sokken doet vermoeden : "ik zal er nooit geen koude voeten mee hebben" zegt ze.

mark

20-12-2011 om 00:00 geschreven door opie

Het is me dan toch gelukt : ik heb mijn blog aangemaakt, na veel kleine computerprobleemkes.. .Terwijl ik zat te babysitten op ons lief klein puppietje Kira:
vanaf nu kun je me hier volgen want: "OPA GAAT OP STAP".

"Naar waar?" "Santiago de Compostela"

"Met de fiets weeral?" "Neen, te voet!"

"En waar vertrekt ge?" "Van thuis uit, de deur achter mij dicht en weg!"

"Toch niet alleen?"
"ja helemaal alleen, maar ik zal wel overal mensen ontmoeten, of een hond om tegen te klappen. En als het erg lang duurt, dan babbel ik met mijn rugzak, mijn huisje op mijne rug voor 4 maanden."

Ik zal mezelf ongetwijfeld meermaals tegenkomen, maar ik denk dat dit eens goed zal zijn voor mij. Honderd  en tien dagen zorgen voor mezelf, genieten van de natuur rond mij en van alle mogelijke weersomstandigheden: een klein stukje van de winter, de hele lente en nog een heel klein stukje van de zomer van 2012.

Al vele jaren wou ik graag eens voor een hele poos "uit het leven stappen".

Nee, niet echt natuurlijk, maar figuurlijk! En niet voor een of twee weken (want dat is wat kort voor mij) maar voor een langere periode. Kan ik  enkele maanden zonder jullie verder? Zonder mijn lieve (grote) familie van 6 kinderen en 6 kleinkinderen en een zevende onderweg, zonder mijn collega's op het werk in de apotheek van het ziekenhuis, en op al die andere diensten, waar ik soms opduik, zonder mijn vrienden en bekenden in de sportclub en elders die me allen zo nauw aan het hart liggen?

Al zoveel jaren zit er diep in mij een stemmetje dat stillekes fluistert, dat soms efkes wat harder roept en dan weer stilvalt voor een lange periode : "Santiago de Compostela-pelgrimstocht"

Sinds einde 2010 (nota bene een heilig jaar voor de Santiago-kenners) pasten alsmaar meer stukjes van die puzzel in mekaar. De kinderen waren nu allemaal de deur uit en ik vond het voor mezelf tijd om al eens aan mijn pensioen te DENKEN. Ik wil nu eindelijk wel eens weten wie ik ben,  wat ik al 58 jaar lang heb uitgespookt op deze "aardkloot" zoals men het zo plastisch uitdrukte in de middeleeuwen. Wat wil ik met de rest van mijn leven nog doen, want ik ben ondertussen al effe over den helft...
"IK WIL WORDEN WIE IK BEN!"

Ook waren er in mijn directe omgeving enkelen die, ofwel te voet, ofwel met de fiets, op pelgrimstocht vertrokken. En dan was er nog Arnout Houben, van Man Bijt Hond, het VRT-programma, die me, maanden aan een stuk, 1 of 2 keer per week hardop deed dromen.

Maar de aller voornaamste trigger voor dit project is echter het groene licht van Irma geweest. Ze is  mijn lieve vrouw, mijn beschermengel die al meer dan 37 jaar voor me zorgt en al zoveel lief en leed met me gedeeld heeft:  "Als je wil gaan , dan doe je het nu, ik wil niet sterven zonder dat je uw droom hebt kunnen verwezenlijken. En ik stap in gedachten heel de tijd met je mee." Dat was  in oktober 2010.

Ja, maar wat nu: Kan ik die TV wel missen en de dagelijkse krant? Hoe zal ik functioneren zonder de kinderen en kleinkinderen, de computer met al zijn mailtjes, geen reclame meer, voorstellen om kroonkurken te ruilen, uitnodigingen voor de volgende tafeltennismatch of voor  de wekelijkse jogging? Wat zal ik voelen als ik geen douche heb elke dag, geen lekker warm bedje, geen gezellige huiswarmte of een lekker, vers bereid, avondmaal? Hoe moet dat gaan met die "handwas" en zal mijn ondergoed, mijn sokken en T-shirt wel droog zijn op 1 nacht? Hoe zal ik me voelen met die rugzak op mijn rug, waarin alles zit wat ik denk nodig te hebben om 4 maanden te overleven? Deze gedachten spelen nu door mijn hoofd en maken het extra spannend, maar de onderneming gaat zeker door:

Traject : Sint-Gillis-Waas => Mechelen => Namen => Rocroi (Fr) => Reims => Vezelay => Le Puy en Velay(Camino Podiensis) => St Jean-Pied-de-Port => Roncesvalles (Sp) en dan via de Camino Frances ( Pamplona - Burgos - Leon) naar Santiago de Compostela. Alles bijeen +/- 2.600km te gaan.

Hopelijk ben ik terug thuis na 110 dagen rond 21 juni 2012.
Nog veel leesgenot en wees gerust : dit is het allerlangste wat ik ooit zal schrijven (denk ik)

Tot later
Mark

15-12-2011 om 00:00 geschreven door opie