Ik ben mark dejongh
Ik ben een man en woon in Sint Gillis-Waas (Belgie) en mijn beroep is ziekenhuisapotheker.
Ik ben geboren op 23/08/1953 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: joggen, tafeltennis, fietsen.
ik heb ook een mooie verzameling van meer dan 64.000 kroonkurken uit 200 verschillende landen.
Maar veel belangrijker, al meer dan 35jr. gehuwd met Irma en vader van vele lieve kinderen : Christophe, Thomas, Tine, Katrijn, Frederik, en Roeland.
opa gaat op stap
Relaas van de wandeltocht van St. Gillis-Waas naar Santiago de Compostela 112 dagen op pelgrimstocht : ontdekken, ontmoeten, onthaasten.
28-03-2012
spreuk 3
HET IS VERBAZINGWEKKEND TOT WELKE
HOOGTE EEN MENS KAN STIJGEN DOOR MET BEIDE VOETEN OP DE GROND TE BLIJVEN 28/03/2012
Wat (te?) laat vertrokken met dat stomme zomeruur... Eerst loop ik een heel eind door het park vol zondagswandelaars en joggers. Hoog in een boom zit ook een specht "in te hakken" op de boomstam.
Ik heb als "plan" (landkaart) van de 150 km lange roiute tussen Troyes en Vezelay een quartoblad recto-verso bedrukt met een HEEL summiere wegbeschrijving en dan ook nog een afdruk van de streek op de Michelinkaart die ik kreeg van mijn gastheer in Vindey enkele dagen terug...
Dat is wel een beetje wennen. Na een uur stappen midden in het veld moet ik de 3e rechts nemen op een lange rechte Romeinse heirweg. Ik kan al niet meer tot 3 tellen (?) en neem, ergens in een nieuwe woonwijk in aanbouw, de verkeerde (lees de verste spijtig genoeg ) brug over de autostrade A5/E54.
Ik spreek even binnenskamers met de heilige Jacobus. Ik moet weer op de Grande Randonnée (GR) geraken in het bos om verder in de juiste richting te kunnen stappen.
Er is een mountainbike wedstrijd bezig: "Faites attention monsieur". Ik vertrek samen met vier VTT-ers (mountainbikers = vélo tous terrains in het Frans) gelijk onderaan een helling. Raadt eens wie er eerste bovenkomt??? Echt waar, met Drappy op mijn rug kruip ik sneller de berg op dan die jonge gasten met een mountainbike in de hand. Ik beland daarboven weer op de juiste route.
Ik kom in Sommeval aan rond 16u, "te vroeg om te stoppen" denk ik. Er staat een soort kleine gite van de gemeente met tafel en bank en douche, maar geen bed. De deur is (per ongeluk) open maar ik zie het echt niet zitten om hier nog een uur of 5 te zitten "schilderen" in dit eenzame dorp. Op de koop toe loop ik daar meer dan een uur te zoeken naar de GR in dat dorp, richting Eaux-Puiseaux door het bos.
Ondertussen is het flink later geworden. Ik heb telefonisch al een slaapplaats proberen regelen, maar het hotel is gesloten op zondag en de 2 andere nummers antwoorden ook niet. Iedereen is er op uit getrokken met dat schone weer... Terugkeren naar dat verblijfje van de gemeente vind ik geen optie
Midden in het bos staat er een meneerke met zijn camionnetje geparkeerd. Hij zit daar gewoon stil in zijn vuil autootje vol rommel "te zitten", echt een vreemd gezicht.
Ik denk een chasseur... Ik vraag hem of hij iets weet in de buurt daar om te slapen.
"Stap maar in" .. en we rijden naar een mooie B&B in een nog kleiner miniplaatske CHAMPSICOURT enkele km verder. Het is wel uit de richting verdorie... Een heel mooie gite, op een gerestaureerde boerderij, en 48€ voor een nacht ...Ik durf niet zeggen dat het teveel is op zondagavond... want ik zie geen andere oplossing om te overnachten.
De boerin zegt dat er ook nog 4 Engelsen zullen aankomen. "Wil je meeëten vanavond ?"
Ik zeg aarzelend ja, want heel de avond alleen op die kamer zitten is ook maar niks. Het avondmaal is best gezellig en copieus. Het is een Engels koppel dat met hun hoogbejaarde ouders op reis is. De oma heeft ondanks haar mindere fysieke toestand een enorme joie de vivre en een geweldige zin voor humor. Ze hebben heel veel (11) kinderen, 21 kleinkinderen, en al meer dan 10 achterkleinkinderen. Nu zijn ze nog eens op vakantie daar. De zoon had ooit veel marathons gelopen en trainde hiervoor 2x daags, zijn PR is 2u47 of zoiets...Amai! Hij raadt me aan om vaseline aan mijn voeten te smeren elke dag om blaren te voorkomen. Maar als je nu geen blaren hebt, moet je dan ook gaan smeren ???
De volgende ochtend rekent de gastvrouw de rijkelijke diner NIET aan: "disons que tu étais notre invité" zegt ze ontwapenend. Op een stafkaart toont ze me hoe ik terug in het bos op de GR moet geraken zonder al te veel omweg te maken.
Op de koop toe krijg ik ook nog picknick mee en wat lekkere zelfgebakken cake. Van oprechte gastvrijheid gesproken daar in la douce France !
De Engelsen geven me verder nog een geweldig advies mee voor alle vrouwen die een dieet volgen. Ik durf hem hier bijna niet schrijven, maar ga het toch doen want ik ben nog effe van huis hé:
" One moment on the lips, a lifetime on the hips"
Onthouden hé dames en jullie figuurke zal onberispelijk blijven (als het nog niet te laat zou zijn)
Van Savières naar Troyes is het 15 km langs het kanaal stappen op een jaagpad.
Er is geen kat: op al die tijd zie ik 18 fietsers, 7 joggers en 6 wandelaars, ik heb ze al stappend geteld van verveling. In de voorsteden van Troyes loopt er een schoothondje met me mee. Als ik picknick in een buskot staat het beestje midden op straat te kijken. Auto's stoppen en doen teken " houdt uw kefferke eens bij!" - " 't is de mijne niet!" En gelukkig druipt het beestje wat later af , levend en wel...
Den arrivée in Troyes sloeg wat tegen : ik stap recht naar de kathedraal voor nen tampon in mijn boekje en vraag naar een slaapplaats.
Ze sturen me naar "Maison Notre Dame de l'Isle"; niemand doet open. Het ziet er een grote school uit, en het is weekend, dus dat belooft niet veel goeds.
Dan maar meermaals gebeld met de GSM naar hun nummer : geen antwoord.
Weer terug naar de kathedraal; madammeke van den tampon heeft verder niks van info. "Kom vanavond om 18 u naar de laudes in de kathedraal, meneer pastoor zal wel iets hebben voor U".
Het is ondertussen pas 14u30 en ik wil eigenlijk Drappy, de rugzak wel kwijt!!!! Ik weet niet goed wat te doen.
Dus ben ik naar de dienst voor toerisme gestapt, een ferm stuk verder. Daar heb ik een plan met alle hotellekes gekregen.
Het goedkoopste is hotel Le Trianon en het kost er 28€ voor 1 overnachting. Na een diner op mijn eentje in een druk restaurant in de buurt van de kathedraal ga ik naar het hotel. Ik krijg een kamertje met een douche met kapotte deurtjes, op de eerste verdieping aan de straatkant. Ik slaap boven een café, en heb nog even een leuke babbel met een paar jonge gasten aan de toog. Café sluit al vroeg dus ik lig al vroeg in mijn bedje.
Maar heel de nacht passeren er feestende toeristen (weekend) die te diep in het wijnglas hebben gekeken, en 's morgens vroeg komen de mannen van 't stad met hunne straatveger langs om de overdekte markt naast het hotel en de verdere omgeving proper te vegen. Van een korte nacht gesproken. Op de koop toe was ik helemaal vergeten dat er 's nachts werd overgeschakeld naar het zomeruur , zo weg van alle kranten, TV,....Bijgevolg is het alweer een uur later als ik opsta vanmorgen
Toen ik hier aankwam in Savières,, had mijn gastvrouw Lucette , een dame van +/- 70 die vanaf haar 14e in de lokale schoenfabriek heeft gewerkt, een doodziek kindje van 3 jaar op haar arm met een onmogelijke naam. Er liep daar ook nog ene Lucien rond van 10 jaar en wat later kwam Emile erbij: ze waren buiten met steentjes naar de kippen aan het smijten "Mijn dochter houdt deze kinderen bij, maar ze is nu boodschappen gaan doen." En nu de clou : haar dochter, en dus ook zij af en toe, voedt 3 kinderen op die door het gerecht geplaatst zijn, en die alle 3 een mentale achterstand hebben. Ze zijn geplaatst van kort of iets langer na de geboorte bij die dame. De ene moeder is terminaal door alcoholmisbruik, de andere ouders zijn zelf mentaal niet in staat om voor hun kind te zorgen. Ik moest effe slikken toen ik al die mensen daar samen zag zitten in de kleine warme leefruimte. En na het eten, toen de dochter vertrokken was toonde mijn gastvrouw me heel fier haar map vol oude postkaarten van de gemeente Savières waar ik nu ben; ze waren mooi uitvergroot tot kwarto-formaat . Haar echtgenoot was enkele jaren geleden plots overleden na een hartaanval. Twee weken ervoor hadden ze een cruise gemaakt met de kapitein die zopas zijn schip op de rotsen parkeerde in Zuid-Italië.... hij was een scheidsrechter van basketbalmatchen in zijn vrije tijd. Van een dag vol verrassingen gesproken. Ik stop ermee. Morgen naar Troyes en dan enkele lange etappes omdat er gewoon niks is tussen Troyes en Vezelay ... We zien wel. "Que dieu vous garde" zeggen de Fransen.
Hallo hier ben ik weer , terwijl de afwas al ver gedaan is wil ik nog vlug dit vertellen. Langs het kanaal was er weinig beweging : er is wel een fietspad aangelegd van +/- 40 km maar er zijn in Frankrijk nog geen fietsterroristen / fietstoeristen. Als ik in onze regio aan het joggen of wandelen ben spring ik vaak een halve meter in de lucht als er zo'n racer op zijn carbon bike komt aangevlogen en dan roept ( hij heeft geen fietsbel) dat ik opzij moet gaan Hier heb ik maar een tiental fietsende koppeltjes gezien gedurende heel deze dag en ze fietsten naar Vlaamse normen ontzettend traag. Ze zegden ook allemaal goeiendag . Misschien een tip voor de fietsterroristen onder jullie : koop een fietsbelleke, vind je snelheid niet zooo belangrijk en zeg vriendelijk dag tegen de wandelaars. Het leven zal er veel mooier uitzien langs de fiets- en wandelpaden;
Ik zie dat deze blog al in de top 200 van seniorennet is binnengekomen, dank zij al jullie "bezoekjes". Ik had nooit gedacht dat er zoveel volk mijn uitstap zou volgen op het internet Dat motiveert me natuurlijk om telkens weer opnieuw ergens een computer te "versieren" Mijn gastvrouw vanavond in Savières is een weduwe en ze heet Lucette. Na een gezellige tête à tête en een lekkere maaltijd wil zij niet dat ik help afwassen!! Dat overkomt een man niet zo vaak , maar ge moet maar voor het geluk geboren zijn ziet ge wel... Als ik haar belde zei ze dat ze in nummer 1108 woont, terwijl ik toen aan huisnummer 1 stond aan het gemeentehuis, en de moed zinkt me in de schoenen. Wanneer ik begin te stappen gaat het wel sneller vooruit dan verwacht met die huisnummerkes. Het nummer 1108 is niet het zoveelste huis in die straat, maar gewoon de afstand in meters tot aan het gemeeenthuis. Ik mocht wat TV kijken , maar dat zag ik zo niet zitten en zo heb ik haar de PC laten opzetten. Ze kent er verder nikske van, 't is die voor haar dochter. Ik kan dus nog vertellen dat ik vandaag aan het kanaal 2 dikke vette muskusratten heb gezien vanmorgen en ook 2 spelende eekhoorntjes in het dorp toen ik vertrok...
hallo allemaal Vooreerst laat ik weten dat ik vannacht weer opa ben geworden : op 22-3-2012 is Fela geboren, ons 7e kleinkind. Lore en Seppe, Vince en Maxime, Yasin en Aydin zullen blij zijn : weer een kleine speelkameraad erbij; Oma thuis , en opa in de Champagne-Ardennes streek, zijn heel fier met die prestatie. Wel effe raar , zover van huis opa worden. Maar ik was de eerste met mijn beslissing om op tocht te trekken, pas dan zijn Flore en Frederik eraan begonnen.
Na mijn nacht in de Foyer de Charité ga ik eerst naar de bakker voor een baguette. Ik laat dat ding altijd in 2 snijden door de bakkerin, kwestie van niet achter een verkeersbord of een tak in het bos te blijven haperen hé !! Daarna zet ik me op weg zoals Marie-Claire, die me super goed had rondgeleid en opgevangen in dat grote kasteel, had gewezen. Maar mijn roadbook stuurde me eigenlijk langs een oude spoorweg verder en toen ik dat ontdekte keerde ik toch maar op mijn passen terug, kwestie van het noorden niet kwijt te raken. Als ik bijna terug aan die oude spoorweg ben gekomen voel ik toch wel de sleutel van mijn kamerke nog in mijn broekzak steken... Ik zit nog vol goeie moed en veel zin voor goedheid in mijn hoofd na al die gebeden... Dus ik keer weer maar eens terug op mijn stappen naar Marie-Claire in de foyer de charité. Een goddelijk toeval wil dat zij aan de achterkant van het kasteel in de tuin is (dat spaart me enkele honderden meters stappen ) en ik geef haar weer rap de sleutel van mijn kamerke terug...
Dan stap ik verder naar Vindey, op de grens van de champagnestreek. En weer slaag ik er in om 2 km langs een superdrukke route départementale (D44 in plaats van D951) te lopen in de verkeerde richting! Deze keer komen de auto's voorbijgeraasd aan hoge snelheid. Pas een heel eind verder op een parking kan ik weer de weg vragen. En weer wat binnensmonds gemompel. En weer loop ik met de moed der wanhoop terug....
Ik kan met enige fierheid vertellen dat ik nu in Bagneux ben geraakt op +/- 35 km van Troyes en dat ik nu echt niet meer verkeerd ben gelopen (want ik moest heel de tijd een oude spoorweg volgen ..) Morgen moet ik verder langs een heel lang kanaal dat recht naar Troyes loopt ...
Heb wel nog 2 x 2 herten zien huppelen in de uitgestekte velden van de champagne. Volgens de boerin die mij vanavond ontvangt , komt dat omdat ook die diertjes last hebben van de lentekriebels. Ze wagen zich dan veel verder in de open ruimten van de velden. Gelukkig heb ik tot nu toe nog niet te veel last van al dat "lente gedoe" alhoewel ik toch ook al efkes alleen aan het stappen ben. Ik geniet nog steeds met volle teugen van de stilte , de natuur, de ontmoetingen allerhande, het glaasje champagne dat ik niet moest betalen, mijn handwasje ophangen op een droogrek , picknick op een telefoonpaal die omver ligt ..... Morgen heb ik er mijn eerste 3 weken al op zitten. Tussen Troyes en Vezelay woont er nog minder volk dan hier, dus daar zou het best kunnen dat je me weer enkele dagen niet hoort...Gelukkig heeft mijn gastheer in Vindey de tijd genomen om voor mij wat Michelinkaarten uit te printen van de streek tussen Troyes en Vezelay.
Wees niet ongerust! Ik doe het morgen en overmorgen rustig aan om daarna wat langere etappes te kunnen verwerken. Veel pelgrimsgroeten uit Bagneux, rue du Canal n° 1
Vrij vertaald "vijver van de foliekes" : een prachtige plas te midden van de bossen waar ik voorbijstap na even de weg te zijn verloren. Gelukkig komt er juist dan een boswachter voorbij gereden die me weer op het rechte pad zet. Ongelooflijk!!! En weer schijnt de zon. En weer al die kikkers die hetzelfde aan het doen zijn als een dag (of 2 ?? ik ben de tel al kwijt) tevoren. Een beetje verder kom ik aan het kasteel van Charmoye. Wat er toen gebeurd is weet ik niet goed meer: zat ik nog teveel met die kikkers in mijn kop? Heb ik ergens een pijltje gemist dat de richting voor pelgrims wijst? Ik loop in ieder geval een hele poos met de zon op mijn rug (dus naar het Noorden ) en dat klopt niet .... Een tractor doen stoppen, en die boer bevestigt mijn vermoeden : ik mompel enkele binnensmondse woordjes die ik hier niet durf schrijven en ik keer weer terug .... Een kilometer of 2 teveel , mijn straf om naar die kikkers te gluren misschien ???
Hallo allemaal, ik slaap vannacht in een boerderij in Bagneux, rue du canal n°1, op weg richting Troyes. We zijn ondertussen al enkele dagen verder. Ik probeer eerst mijn gedachten wat te ordenen: 3 nachten terug sliep ik in een chique hotel: "l' Auberge Champenoise" in Moussy aan een speciaal pelgrimstarief. Juist voor ik daar aankwam was ik in een klein dorpje, Pierry, gestopt bij champagneboer Vollereaux. Er lag een golden retriever te slapen op de binnenplaats. Het deed me aan thuis denken natuurlijk. De oude heer des huizes liet me eens proeven, zonder dat ik moest kopen of betalen. Geen sukkelaars hoor, die champagneboeren, maar het is hard labeur op de wijngaarden heel het jaar door en in alle weersomstandigheden. 's Avonds ging ik eten in het mooie restaurant van het hotel en de madame (Lidia met "i") plaatst nog een meneer bij me aan tafel. Hij heet Floris (mooie Vlaamse naam, misschien een tip voor onze Frederik die eerstdaags zal papa worden) en hij heeft een eigen zaak: heel de week op andere locaties een "demonstratie" geven van matrassen !! "Hoe werkt dat ?" vraag ik voorzichtig. Zijn madame in het zuiden van Frankrijk (Perpignan) zoekt restaurants over heel Frankrijk met een zaal eraan verbonden. Dan begint een team van +/- 10 telefonistes vanuit Marokko te bellen naar iedereen die in die regio woont met een voornaam die "oud" klinkt. En al de opgebelden worden uitgenodigd op een "gratis ontbijt" in het restaurant gekoppeld aan "een kleine demo van de supermatras ..." Maar hij is niet de enige die demonstraties geeft. Ze zijn met een zestal verkopers tegelijk overal in Frankrijk bezig. Voor Parijs is er echter een probleem: Parijzenaars komen niet als ze door een telefoniste met een zuiders accent (lees Marokkanen) worden gebeld ... En zo kan ik nog blijven vertellen over Floris, dit is maar een voorsmaakje. Het zou ons nu wat te ver leiden. Als je zo'n matras wil kan je me contacteren als ik terug thuis ben, ik heb Floris zijn visitekaartje...
De volgende ochtend neem ik afscheid van Lidia (haar zoon is juist terug van een trektocht door India en wat ontgoocheld over de Indiërs die hem steeds probeerden te 'pluimen' als toerist) en ik wandel richting Epernay: hele mooie vergezichten en overal rondom mij wijngaarden.
Dan slaap ik op een heel eenvoudig kamertje in een "Foyer de Charité": een gemeenschap van heel diep gelovige mannen en vrouwen die samen bidden en leven in een eigenhandig gerestaureerd kasteel in Blaye. Weer vitaminen voor de innerlijke mens en een vesper en een laude en een mis (dat hadden jullie van mij allemaal niet verwacht hé). Na een gemeenschappelijke maaltijd samen met heel de gemeenschap kruip ik weer op tijd in bed in mijn sober kamerke in een hoek van het grote kasteel....
De aalmoezenier vertelt nog een mop over een boer die aan God vraagt :"Mon bon Dieu, faites - moi comprendre les femmes ..."
Het contrast met het hotel van de de avond tevoren kon niet groter zijn .....
Wat doe je als echte pelgrim : naar de H.Mis gaan natuurlijk. Om 9u30 zijn we beiden in de kathedraal. Meezingen gaat niet want ik ken die Franse teksten niet. Het credo in het Latijn is ook al meer dan 40 jaar geleden. Maar ik geniet ervan om dat alles weer opnieuw te horen : niet gewoon genieten, maar echt genieten , zoals alleen pelgrims dat kunnen. Probeer je eens voor te stellen : je hebt 14 dagen non-stop gestapt met +/- 13kg op je rug en komt na 350 km aan in je eerste grote tussenstop ...Dan ben je niet meer dezelfde van thuis hoor !! Na de preek in het Frans komt op het einde de communie: ik zit naast Hugo en onze rugzak staat op de grond. Niemand kan passeren. Ik zet mijn rugzak recht op de oude rieten kerkstoel naast mij, maar hij valt om. Ik probeer hem achterstevoren te zetten : hij valt weer om. Ik leg hem dus maar languit plat over 2 kerkstoelen en ga te communie. Gelukkig is de rij communiegangers voor mij niet te lang want ... Als ik terugkom wil ik heel devoot alles in mijn hersenpan weer ordenen en een woord van oprechte dank uitspreken voor wat ik al mocht ervaren de 2 voorbije weken. Maar ik zie ineens iets vervelends : op de grond ligt een heel plasje MELK. Dedju toch En tussen het riet van de kerkstoel ook al. Gedaan met mijn aanzet tot bezinning. Ik pak zo snel als ik kan de zakdoek van pater Henri uit Meldert en kuis er alles mee op.
Ik wil jullie verder laten weten dat ik nu weer een 20-tal km verder ben en in volle champagnestreek zit. Hugo komt me pas morgen achterna gestapt. Hij wacht nog in Reims op een pakje op de post waar we gisteren tevergeefs 3 postkantoren voor hebben afgelopen.... Ik wandel een stuk door een groot bos en heb een zware beklimming achter de rug daar. Ik stuurde dan een sms-je naar mijn vrouw: "bel me eens". Een beetje later ontdek ik dat er totaal geen GSM- netwerk is in dat bos en dat de gsm enkel maar het noodnummer 112 kan oproepen. Pas een uur later kan ik weer bellen : "Oef ik ben blij dat ik je terug hoor" is het eerste wat ze zegt als ik een heel eind verder in het kleine gehuchtje les Haies aankom. De mensen waar ik slaap in Germaine, maken deel uit van een "chaine d'hospitalité" : echte gastvrijheid voor pelgrims. Nicole en Jean-Pierre zijn mijn gastvrouw en gastheer op zondagavond. Nicole heeft voor mij de volgende 4 dagen op andere plaatsen ook al een onderdak geregeld! Zoveel goedheid en gastvrijheid in deze soms harde wereld , het bestaat hier echt nog. Bij het vertrek , de volgende morgen, gaat ze met me mee naar haar bureau op het gemeentehuis waar ze "in de conseil" zit als schepen van sport en zo, en ze zet het mooie stempeltje van Germaine in mijn credential. Dan zet me verder op pad in de goede richting naar Santiago. Ze geeft me ook nog 4 appeltjes en wat lekkere roze droge koekjes (biscuits roses) mee, een typische specialiteit van Reims. Tot nu toe heb ik op mijn tocht nog geen majeure probleemkes gehad. Maar ik heb ondertussen wel al veel spierkes in mijn broze lijf herontdekt... Toch geniet ik nog steeds met volle teugen van ALLES. In Hautvillers, waar Dom Perignon, de uitvinder van het champagneprocedé begraven ligt, ga ik een klein caféetje binnen voor een glas fruitsap. Als ik buiten sta ben , mis ik mijn wandelstokken ... Daarna hou ik een picknick op een plaats met een heel mooi uitzicht over de vallei. Wanneer ik dan via de abdijkerk van de champagne-uitvinder terug verder trek rond de tuin van het klooster sta ik ineens weer opnieuw aan de picknick-plaats na een flinke trip.
Daarstraks in het bos liep ik langs een vijverke vol kikkers: langzaam zwommen ze voort, want ze waren nog maar juist wakker uit hun winterslaap, heel traag ... Ze waren op zoek naar een partner om zich voort te planten. Ik stond er op te kijken en als de ene de andere naderde kwam er direct een derde aan gezwommen, en weer één en weer één . Er zaten er tientallen bijeen op enkele vierkante meter , allemaal verscholen in de modder. En het was een heel grote vijver, dus er zaten er daar heel veel bijeen !! Ik dwaal af van mijn pelgrimstocht, sorry. Nog een champagnegroet en tot later,
Mark
p.s. Morgen ga ik me af en toe eens aanbieden bij een champagneboer om te proeven en niet te kopen: ik heb de tijd want ik moet maar 20km stappen.
Hallo, hier ben ik weer, maar ik moet 3 euro betalen voor een half uurke. In Justine l' Herbigny sliep ik in een klein "appartementje" in het hoekje van een grote koude schuur. Heel speciaal , zo alleen in zo'n groot kot. Gelukkig was er geen wind want dan zouden die oude balken nogal kraken. Wel lekker koud : 8 graden 's morgens, da's niet veel om stilletjes te zitten onbijten, maar er stond een mazoutkacheltje gelukkig. De eigenaar brengt in een mooi rieten mandje het ontbijt. Het lijkt wel een echt sprookjesmandje. Buiten heeft het wat gevroren. ik loop heel de dag door een heuvelend landschap . Eerst tussen 10 nieuwe windmolens, made in Holland, en wat later zie ik in de verte 6 herten midden van het veld . Ik denk eerst dat het koeien zijn, maar als het troepje zich in beweging zet is er geen twijfel meer mogelijk : nooit zag ik koetjes zo gratieus door het landschap crossen. Op de middag een picknick onder het kille zonnetje op de trappen van de kerk tegenover het gemeentehuis van Avançon. Als ik voort ga zie ik juist achter die "mairie" een pleintje met enkele banken. Verdorie, ik had beter nog 100m verder gestapt alvorens me neer te zetten om mijn boterhammetjes op te eten. Ook nog een babbeltje gedaan met enkele plaatselijke champagneboeren die met een engelengeduld de wijnranken vastknopen aan de leidraden. Tegen avond kom ik na 32 km "duurloop" aan in Bazancourt . Daar kan ik gratis slapen in de feestzaal van de gemeente : daar waar de acteurs zich omkleden voor het toneel staan er ook enkele opgeklapte veldbedden. Ik ben de eerste pelgrim van deze lente. Oppassen voor de bedwantsen denk ik dan , en ik breng de matrashoes uiterst zorgvuldig aan over de matras om die beestjes zeker uit mijn slaapzak te houden. De douche is ijskoud, dus het wordt een kattewasje zoals ze dat vroeger noemden: ik heb enkel mijn voeten goed gewassen en de rest wat minder . 's Avonds ga ik eten in mijn eentje in een klein restaurant: salade, lasagne van het huis, chocolade mousse en koffie en 2 pintjes voor 18€. Probeer dat maar eens bij ons !!! En nog krijg ik mijn avond niet gevuld met die uitgebreide smulpartij. Om 21u lig ik al op mijn vouwbed. Ik heb zalig geslapen, want het was akelig muisstil in die grote zaal naast mij. Het ontbijt op een ministoeltje aan de rand van mijn opklapbed is speciaal: ik eet zoveel mogelijk van mijne camembert kaas, want die stinkt enorm in mijn rugzak,Drappy. Het is vandaag de 14e stapdag : Ik zit daar alleen op de rand van dat kleine bed en besluit voor het eerst in die 2 weken om mijn I-podje eens aan te zetten. "Mister lonely is my name" zingt Bobby Rydell. Ik spoel vlug door naar het volgende nummerke want ik wil niet in tranen losbarsten zo ver van huis als ik het verhaal hoor van die eenzame Amerikaanse soldaat aan het front .... Als het gemeentehuis om 9 u weer opent geef ik daar vlug de sleutel af van de feestzaal en ik schrijf nog een dankwoord in hun "livre d'or". Dan verder naar Reims: korte etappe van een km of 15 langs een kaarsrechte oude Romeinse heirweg door de uitgestrekte velden . In Reims zelf denk ik dat ik er bijna ben, maar de brug over de spoorweg is volledig opengebroken. Ik vraag de kortste weg aan een lokale bewoner en zijn zoon pakt me een kilometertje mee met zijn auto over de volgende brug. Om 14u15 kom ik aan in de "accueil des pèlerins" in de kathedraal. Ik vul mijn naam in op het nog korte lijstje van dit jaar 2012. Ene van Tessenderlo en een paar Nederlanders zijn me al voorgegaan. En een beetje later komt pelgrim Hugo aan uit Oostakker. We delen nu een piepklein kamertje en hebben gisteren samen een stapke in de wereld gezet. We hebben ook samen al onze vuile was in de wasmachine gestoken op 30 graden en dan effe een pint gaan pakken tot het klaar was. Daarna alles in de droogkast . Deze keer geen pint meer. Pelgrims zijn soms sobere mensen he??!! Vandaag zijn we over de markt van Reims gewandeld zonder rugzak : amai da's een fijn raar gevoel. Ik heb 2 kiekebillen gekocht : 1 voor nu en 1 voor morgen, en ook nog 2 appels. Dat meneerke keek maar raar...: "is dat alles?" leek hij te denken. En nu is het tijd om af te sluiten Morgen op stap ("en route") richting Vezelay (286km). Dat is de eerstvolgende grote tussenstop op mijn tocht en hopelijk blijft het allemaal zo goed lopen als tot nu toe. Iedereen wat duimen hé! Groetjes van een kleine pelgrim in de imposante kathedraal
Ik vergeet nog wat : proficiat aan de mannen van de E ploeg ( tafeltennis) van TTC Stekene Het gaat precies beter als ik er niet bij ben : van harte proficiat met jullie gelijk spel na al die verloren matchen samen met mij!
Hallo allemaal, hier ben ik weer terwijl buiten het zonnetje schijnt. In the middle of nowhere (La Neuville les Wasigny telt 130 inwoners) , staat Maaike in haar tuin te werken. Ze roept me binnen voor een tasje thee en woont hier al 6 jaar. Ze komt uit Amsterdam. Haar 3 honden heten me welkom... Ik mag effe de pc gebruiken. Niet veel groot nieuws. Daarom wat over tik tok: ik heb naast Drappy, nog 2 wandelstokken meegekregen die ook , samen met Drappy, de rugzak, in Los Arcos zijn gestrand. Ergens in een modderpad in bos tussen Leffe en Givet, ben ik een van de rubberen tsjoepen kwijt gespeeld. Als ik nu op straat wandel gaat het tik tok, tik tok,tik tok,alsmaar door. Niet om aan te horen dus ik loop nu steeds helemaal aan de graskant links van de weg met de "tikstok" in mijn linkerhand. Vanmiddag ging ik picknicken op aan de kerk van Signy- l'Abbaye op een bank. Ik heb juist alles uitgepakt wanneer er een camion volgeladen met varkens voor mijn neus stopt. Wat een verschrikkelijke stank, maar "ik was eerst" dacht ik en ben toch koppig blijven zitten ( ik was wat te moe om weer een andere plaats te zoeken denk ik) . Toen ik aan mijn "dessert" begon (een appeltje) ontstond er plots een enorm kabaal bij die varkens, zo erg dat een lokale schoonheid aan de overkant van de straat zelfs haar hoofd buiten stak door het venster om te zien wat er gaande was! Onvoorstelbaar.
Hier ga ik het bij laten want ik moet nog een km of 10 tot Justine - Herbigny stappen, waar ik ga slapen bij een boer in een omgebouwde schuur.
De groeten van Maaike en mezelf aan iedereen daar in België .
Van Rocroi naar Aubigny-les-Pothées en Justine-Herbigny
Ik vertrek op mijn gemakje nog eens terug naar het centrum van Rocroi. Het is marktdag, het is niet druk maar er heerst een gezellige atmosfeer. Ik stap een krantenwinkel binnen om een "Frans" simkaartje te kopen voor mijn tweede gsm (jawel , pelgrim met 2 gsm's!). Zo hoop ik het lokaal telefoonverkeer in Frankrijk wat goedkoper te houden. De verkoper vult al de bijhorende papieren voor mij in en helpt me met de "installatie" van het kaartje en het opvragen vande 5 belwaarde bij SFR (één van de Franse Belgacoms). Gelukkig maar want dat is niet echt mijn sterkste punt. Ondertussen lopen de lokale lottospelers binnen en buiten in het drukke winkeltje. Wanneer alles in orde is maak ik nog een wandelingske op de omwalling met zicht op het stadje en vertrek dan naar het bos richting Sevigny la Forêt en verder door het bos naar Chilly. Daar is het tijd voor een picknick aan de rand van het dorp. Nabij de brug staat een nieuwe bank en tafel , met zicht op een kabbelend riviertje en een vuil wit paard dat wat verder staat te grazen in de wei.La douce France op zijn best. Ik voel me goed nu ik definitief in dit grote land ben waar ik helemaal doorheen zal stappen. In de namiddag passeer ik een verlaten dorpje, l'Echelle. Juist als ik er door wandel trekt een madammeke haar voordeur open en kiepert een emmer kuiswater naar buiten. Dat kan niet beter passen want ik zit juist zonder drinkwater in mijn flesje .. Ik kom rond half 5 al in Aubigny aan bij Marie en José Lagard. Ze hadden vroeger een beenhouwerij en hebben 5 kinderen. Nu wonen ze nog met hun tweetjes op een grote boerderij, met veel kippen, ganzen en andere neerhofdieren in de grote tuin en ook nog een grote brave Duitse herder, ZONDER staart. De hond was een vondeling, meegebracht door 1 van die 5 kinderen. Het dier heeft nog steeds een speciale band met degene die zich over hem ontfermde, ook al woont die nu al lang niet meer in het ouderlijke huis!! Eerst wat genieten buiten op het terras van een welkomstdrankje, en dan kan ik me installeren op mijn kamertje als enige gast in een schuur die is omgebouwd vol slaapkamers.Wachten op het avondmaal om 19u. Na de apéro volgt een zelfgemaakte paté van de chef, dan een kaastaartje als voorgerecht. Hoofdschotel is hert met appels en patatjes. Eerst kaas en dan fruit als dessert. Om 21u lig ik in mijn bedje met een (over)volle maag. Mijn eerste wandeldag in Frankrijk richting Spanje was een meevaller!
Om half 9 ben ik weer aan het stappen langs golvende weiden en door bos. Na een tijdje staan er op alle bomen markeringen in alle kleuren en pijltjes naar Santiago door elkaar. Ik kom tussen lage bramen en andere vervelende takken terecht en ben de weg helemaal verloren in dat grote sprookjesbos. Als ik in de verte houthakkers hoor ga ik hun richting uit. Ik moet 2 keer over de pinnekesdraad kruipen (fil de fer barbelé in het Frans). Dat was niet zo eenvoudig: eerst mijn stokken erover zwieren, dan Drappy voorzichtig erover zetten en dan proberen om mijn been er over te zwaaien in 1 vloeiende beweging. Dan het andere steunbeen laten volgen en zien dat je broek (met inhoud) ongeschonden blijft... Ik vraag de weg naar Signy-l'Abbaye. Het blijkt dat ik in het bos een stuk heb afgesneden en een kortere weg genomen heb. Een geluk met een ongeluk. In dat stadje zoek ik naar een geldautomaat. Die blijkt niet in het bankkantoor te staan maar wel in een hoekje van een klein supermarktje, een heel eind terug bij de ingang van het dorp. Hij zit vol met enkel briefjes van 20. Ik koop er ook 3 worteltjes die liefdevol voor mij gekuist worden achteraan in de beenhouwerij.
Na de korte familiale reünie stap ik dapper verder naar Givet.
Bij het binnenkomen van dat mooie stadje zie ik een jonge dame haar autootje leegladen . Altijd weer zelfde vraag en ik heb direct "prijs" denk ik: ze brengt me naar de "refuge paroisse Notre Dame " in het centrum van Givet.
Ze zet me daar af en ik bedank "Elise" (wat een mooie naam) voor de lift. Maar de boel is gesloten...
Nog enkele voorbijgangers aangesproken om me te helpen bij mijn zoektocht naar een slaapplaats maar het lukt niet vandaag... Dan maar een chic (en duur, 79) hotel op de route gepakt. Om 9u lag ik al in mijn bedje, na nog een pintje in een lokale taverne in de buurt, en ik slaap bijna de klok rond: wandelen met "Drappy " op mijn rug is toch wat zwaarder dan gedacht.
De volgende morgen neem ik ontbijt met een lekkere chocolodemelk (da's al jaren geleden dat ik dat nog eens dronk) en ik vertrek weer richting België. Jawel de landsgrenzen maken daar rare kronkels. Misschien volgen de geschiedkundige details via vriend Eddy.
Het is mooi weer in de namiddag en ik zie in de bossen enkele citroenvlinders ronddwarrelen. Ik stop om ze te observeren en te genieten van hun rustige gefladder in het zonnetje.
Een hele dag kom ik niks tegen waar ik mijn dorst kan laven , tot ik uiteindelijk na passage door Marée, toch een café vind in Treignes: tijd voor een koffie en een lokaal biertje, een Fagne. Ik loop weer verder en moet af en toe de weg vragen om op de juiste route te blijven. Die is hier niet al te best aangeduid en ik loop soms wat verkeerd. In Olloy sur Viroin is het weer tijd om een slaapplaats te zoeken . Als ik het dorp binnenkom gestapt staat er een groepje jongeren uit St. Niklaas klaar om hun gite te verlaten: de "tussenpersoon" is op komst om de meters (gas, electriciteit ) te komen opmeten...Ik ga mijn kans wagen.
Ondertussen krijg ik van mijn streekgenoten al een lekkere Vedett aangeboden. Als de dame de meterstanden heeft opgenomen vertelt ze mij dat ik er niet kan blijven logeren : "de zus van de eigenaar komt die nacht ( zondagavond ) overnachten ??? Ik geloof er niet veel van , maar berust in mijn lot. Dan ben ik naar de kerk gestapt: ik bel naar de GSM nummers van de 2 (zwarte ) "monsieur le curé's" en hoor hun antwoordapparaat...
Ik kom dan terecht op de speelplaats van het lokale schooltje waar er een BBQ is geweest als afsluiter van een wandeling. Ze sturen me naar een B&B een beetje verder. Madame is niet thuis, dus ik ga terug naar dat schooltje (want de aanhouder wint denk ik dan).
En ja een koppel wil me dan toch meevoeren naar het volgende dorp 7 km verder (als ik wil tenminste). Maar eerst gaan we nog eens kijken naar hotel le Rolinvaux aan de rand van het dorp waar ik al 2 keer naartoe gebeld had. En ja hoor, hier kan ik wel terecht. De hoteluitbater zat in zijn tuin en had mijn telefoontjes niet gehoord. Ik ben de enige gast in een heel oude, maar gezellige bedoening. De zithoek hangt proppensvol met jachttrofeeën en andere antiquiteiten. Renovatie is een woord dat ze daar niet kennen in het hotel van Olloy sur Viroin, en als ik je zeg dat de patron bijna 70 is ...
Forel op grootmoeders wijze (lees met spek) en nog 3 Fagnes (lokale biertje) maken dat ik weer super goed slaap.
Om 9 uur ben ik weer op pad op maandagmorgen. Ik kan het kort houden: Bos vanaf 9u15 tot 14u, dan passeer ik 4 huizen en weer bos tot een uur of 4. Leuk detail: vééél modder, bergop en bergaf, af en toe een wegwijzer die zoek is, picknick op een stapel omgezaagde bomen . En geen kat om de weg aan te vragen .
Hier zou je je wel eens echt eenzaam kunnen voelen. Maar nee, ik luister naar de vogeltjes, af en toe een specht die op de bomen "tokt" als een korte mitraillette, de klaterende rivier naast mij...
Super ervaring en echt niet beangstigend. Ik heb wat foto's genomen van de soms hallucinante wandelroute (GR 654 geloof ik). Da's voor later.
Ik kom een houthakker tegen (één recht uit het sprookje van Roodkapje) en heb een leuke babbel met hem. "J'ai 4 gamins et ils sont tous dans le bois comme moi" Het is een fervente motard die na een heel jaar "boswerk" graag eens met zijne moto Europa doorkruist. Hij heet René.
Uiteindelijk kom ik rond een uur of 4 in de buurt van Rocroi aan. Ik heb al wat telefoontjes gedaan en boodschappen ingesproken, maar tevergeefs. Ik haast me naar de "VVV" (bureau touristique of zoiets). Gesloten op maandag.
Gelukkig is de Mairie (gemeentehuis in het frans) nog open om 16u45 . Een dame daar neemt de taak van den bureau touristique over. En terwijl ik de modder opkuis die van mijn botinnen op de grond valt in dat mooie bureel, begint zij vol ijver te bellen (Ik denk weer aan het scenario van Hoegaarden). En ja: prijs!! De gastvrouw wil me zelfs komen ophalen want ze denkt dat ik père total ben (lees pert total). Maar ik weiger het aanbod pertinent en wandel weer 2 km terug langs de weg waarlangs ik Rocroi binnen kwam gestapt.
Voor een bedrag kleiner dan 40 een avondmaal , lekker bed, al mijn vuile kleren in de wasmachine en de droogkast, ontbijt en gezellig samenzijn met pousse café en crèpe suzette bij Françoise en Serge. Waar kun je nog beter zijn? Oh ik vergeet nog te vertellen dat ik met hun telefoon naar huis kan bellen zolang ik wil (gratis na 17u).
Ondertussen is mijn buikje vol: Een Fagne bij aankomst, een Fagne voor het eten, een douche, frietjes met Vlaamse carbonnade, dessert, wijn à volonté en een koffie met zelfgemaakte pruimenjenever (Quetsch). Een mens zou met minder tevreden zijn op een pelgrimstocht.
Als ik jullie vertel dat ik nu ook nog op de PC mag tokkelen van de 2 andere gasten (zij doen het onderhoud van een electriciteitscentrale op waterkracht in de buurt en ze logeren hier enkele dagen aan een iets minder voordelig tarief dan het mijne) dan begin je wel te beseffen dat ik misschien wel nooit meer terug naar huis zal willen terugkomen (grapje).
Op de koop toe is mijn logeerplaats voor morgen al van hieruit geregeld : het wordt een makkie : 21 km, want het eerstvolgende alternatief was 33 km ver.
Ik heb hier geen haast zodus ...morgen naar Aubigny-les-Pothées.
De champagnestreek komt nader.
En nu tijd om te gaan slapen.
Geen paniek als je me nu weer enkele dagen niet hoort .
Irma, Christophe, Seppe en Lore komen me moed inspreken. Ook Kira is er bij. Ze vonden me niet zo gemakkelijk terug: Om een uur of 10 krijg ik een telefoontje om te zeggen dat ze in het verkeerde Givet zijn op 40 km van waar ik stap. Uiteindelijk , een stuk voorbij Anseremme spreken we af in Hastière Par Dela en vinden mekaar in het kleine restaurant in Waulsort. Nog even tijd voor een lekkere trappist en een beetje deze blog bijwerken. We wandelen nog een stukje samen verder. Maar dan stijgt de vertrekkoorts weer bij de kinderen. Ze rijden huiswaarts en ik blijf weer alleen achter, helemaal alleen met nog 2350 km voor de boeg en ongeveer 15 weken te gaan (letterlijk)! . Maar maak je niet ongerust : I WILL SURVIVE Mis jullie allen wel een beetje maar ik krijg er zoveel voor in de plaats .
Deze keer slaap ik een beetje langer, tot half 7 en ben ik rond 9u weer op pad. De schilder uit Senegal zou namelijk al "vroeg" komen om de kamer verder te schilderen, maar toen ik vertrok was ie er nog steeds niet, Afrikaanse tijd waarschijnlijk... Mijn landkaart kan ik in mijn rugzak laten: ik ga de Maas volgen tot Dinant. Ik herken veel plaatskes van mijn fietstocht naar de Ballon d'Alsace enkele jaren terug met fietsvriend Marc. Tijd om wat te mijmeren over dat mooie avontuur. Veel vogels langs het water: eenden , Canadese ganzen, gewone ganzen, en ook wat honden ... En stront, overal stront op het jaagpad naast de Maas. Maar ja met stevige stapschoenen trekt ge U dat niet zo erg meer aan na enkele km. Het is ferm koud, maar ik heb mijn warme muts besteld bij mijne schat die morgen op bezoek zal komen. Want ik begin al ferm te snotteren , en met maar 3 zakdoeken in mijn bagage .... In café "Le Chalet" in Anhée is het tijd om een briefke van 50€ te gaan wisselen; Dat gaat natuurlijk niet zonder iets te consumeren: Een koffie dan maar want ik wil niet plat op mijn buik vallen na iets lekkers met wat alcohol in ... En roken dat ze daar deden. Ik had nog zin om te zeggen dat ik een ambtenaar was van de FOD Volksgezondheid die incognito de caféetjes inspecteerde In Dinant kwam ik in de Delhaize weer een engel tegen: een zwartje, een kassierster, ze was 54, ik weet haar naam niet, maar we hadden oogcontact toen ik binnenkwam. Ik koop één appel, 1 banaan , een bierworst, en karnemelk en ik schuif aan bij haar kassa. Ze schrijft op de achterkant van het kastiket de titel van een boek van Paulo Coelho dat ze aan het lezen is " le pèlerinage de St.Jacques de Compostelle" : heel warm aanbevolen. Ik neem haar raad in dank aan en ik wil nog zo veel zeggen, maar de rij achter mij aan de kassa stuwt me voort . Wat spijtig!!! Het is nog maar 100m stappen tot aan de abdij van Leffe waar ik zo naar uitgekeken heb. Zoeken naar de bel : Een oudere dame doet open, pater Hugues is er even niet. Ze toont me direct de eetplaats voor de gasten, en dan botinnen uit in de inkomhal, en op mijn kousen naar boven. Zo blijft de mooie planken vloer goed bewaard in het mooie gebouw. Onder de dakpannen ligt mijn gezellig klein gastenverblijfje. Warm en koud water, en toilet en bad aan de overkant van het gangetje. Meer moet dat echt niet zijn. De vespers zijn om 18u30 en het avondmaal om 19u. Ik kan dat hier niet in detail vertellen, maar zoveel vitaminen opgedaan voor de innerlijke mens: 13 paters in een witte pij zingen samen in het Frans allerlei religieuze gebeden in een sfeer van sereniteit, rust en vrede die onbekend is voor mij. En dan om 20u30 naar de Complies, zoek zelf maar effe op wat dat eigenlijk is. Om 21u45 lig ik al bijna te ronken... Het was weer mooi vandaag. Om 6u30 begint de dag van de paters al met office de lectures en om 7u oraison of zoiets .Alhoewel ik al een poos wakker lig, als gevolg van het klaterende fonteintje in de binnentuin van het klooster besluit ik niet te gulzig te zijn voor mijn geestelijke honger en laat dat aan mij voorbij gaan. Wel ga ik naar de "Laudes" om 7u30 en dan is er een ontbijt.. Ook hier wil ik zeker nog eens terug komen. Onbeschrijflijk mooi en rustgevend en verrijkend en ...."Alleen de Leffe zelf van de paters van Leffe heb ik effe gemist in Leffe". Nog vertellen dat de afwas samen met de paters ook heel speciaal was!!!! En dan het stempeltje van père Hugues in mijn boekje en ik kan weer weg !!
(pater) Mark.
Ik laat voor een medegast, die er verblijft zonder nog een rooie duit op zak, mijn stuk zeep in mijn zeepdoos in stilte achter voor zijn slaapkamerdeur. Hij had dat stuk de avond voordien van me geleend, samen met mijn scheermachine, om zich te douchen en vond het zo heerlijk ruiken ... Mijn scheermmachien heb ik weer meegenomen
Ik ben mark dejongh
Vrij vertaald "vijver van de foliekes" : een prachtige plas te midden van de bossen waar ik voorbijstap na even de weg te zijn verloren. Gelukkig komt er juist dan een boswachter voorbij gereden die me weer op het rechte pad zet. Ongelooflijk!!!
Hallo allemaal,
Na de korte familiale reünie stap ik dapper verder naar Givet.
Irma, Christophe, Seppe en Lore komen me moed inspreken. Ook Kira is er bij. Ze vonden me niet zo gemakkelijk terug: Om een uur of 10 krijg ik een telefoontje om te zeggen dat ze in het verkeerde Givet zijn op 40 km van waar ik stap. Uiteindelijk , een stuk voorbij Anseremme spreken we af in Hastière Par Dela en vinden mekaar in het kleine restaurant in Waulsort. Nog even tijd voor een lekkere trappist en een beetje deze blog bijwerken. We wandelen nog een stukje samen verder.
.
