Ik ben mark dejongh
Ik ben een man en woon in Sint Gillis-Waas (Belgie) en mijn beroep is ziekenhuisapotheker.
Ik ben geboren op 23/08/1953 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: joggen, tafeltennis, fietsen.
ik heb ook een mooie verzameling van meer dan 64.000 kroonkurken uit 200 verschillende landen.
Maar veel belangrijker, al meer dan 35jr. gehuwd met Irma en vader van vele lieve kinderen : Christophe, Thomas, Tine, Katrijn, Frederik, en Roeland.
opa gaat op stap
Relaas van de wandeltocht van St. Gillis-Waas naar Santiago de Compostela 112 dagen op pelgrimstocht : ontdekken, ontmoeten, onthaasten.
22-03-2012
En weer verkeerd
Na mijn nacht in de Foyer de Charité ga ik eerst naar de bakker voor een baguette. Ik laat dat ding altijd in 2 snijden door de bakkerin, kwestie van niet achter een verkeersbord of een tak in het bos te blijven haperen hé !! Daarna zet ik me op weg zoals Marie-Claire, die me super goed had rondgeleid en opgevangen in dat grote kasteel, had gewezen. Maar mijn roadbook stuurde me eigenlijk langs een oude spoorweg verder en toen ik dat ontdekte keerde ik toch maar op mijn passen terug, kwestie van het noorden niet kwijt te raken. Als ik bijna terug aan die oude spoorweg ben gekomen voel ik toch wel de sleutel van mijn kamerke nog in mijn broekzak steken... Ik zit nog vol goeie moed en veel zin voor goedheid in mijn hoofd na al die gebeden... Dus ik keer weer maar eens terug op mijn stappen naar Marie-Claire in de foyer de charité. Een goddelijk toeval wil dat zij aan de achterkant van het kasteel in de tuin is (dat spaart me enkele honderden meters stappen ) en ik geef haar weer rap de sleutel van mijn kamerke terug...
Dan stap ik verder naar Vindey, op de grens van de champagnestreek. En weer slaag ik er in om 2 km langs een superdrukke route départementale (D44 in plaats van D951) te lopen in de verkeerde richting! Deze keer komen de auto's voorbijgeraasd aan hoge snelheid. Pas een heel eind verder op een parking kan ik weer de weg vragen. En weer wat binnensmonds gemompel. En weer loop ik met de moed der wanhoop terug....
Ik kan met enige fierheid vertellen dat ik nu in Bagneux ben geraakt op +/- 35 km van Troyes en dat ik nu echt niet meer verkeerd ben gelopen (want ik moest heel de tijd een oude spoorweg volgen ..) Morgen moet ik verder langs een heel lang kanaal dat recht naar Troyes loopt ...
Heb wel nog 2 x 2 herten zien huppelen in de uitgestekte velden van de champagne. Volgens de boerin die mij vanavond ontvangt , komt dat omdat ook die diertjes last hebben van de lentekriebels. Ze wagen zich dan veel verder in de open ruimten van de velden. Gelukkig heb ik tot nu toe nog niet te veel last van al dat "lente gedoe" alhoewel ik toch ook al efkes alleen aan het stappen ben. Ik geniet nog steeds met volle teugen van de stilte , de natuur, de ontmoetingen allerhande, het glaasje champagne dat ik niet moest betalen, mijn handwasje ophangen op een droogrek , picknick op een telefoonpaal die omver ligt ..... Morgen heb ik er mijn eerste 3 weken al op zitten. Tussen Troyes en Vezelay woont er nog minder volk dan hier, dus daar zou het best kunnen dat je me weer enkele dagen niet hoort...Gelukkig heeft mijn gastheer in Vindey de tijd genomen om voor mij wat Michelinkaarten uit te printen van de streek tussen Troyes en Vezelay.
Wees niet ongerust! Ik doe het morgen en overmorgen rustig aan om daarna wat langere etappes te kunnen verwerken. Veel pelgrimsgroeten uit Bagneux, rue du Canal n° 1
Vrij vertaald "vijver van de foliekes" : een prachtige plas te midden van de bossen waar ik voorbijstap na even de weg te zijn verloren. Gelukkig komt er juist dan een boswachter voorbij gereden die me weer op het rechte pad zet. Ongelooflijk!!! En weer schijnt de zon. En weer al die kikkers die hetzelfde aan het doen zijn als een dag (of 2 ?? ik ben de tel al kwijt) tevoren. Een beetje verder kom ik aan het kasteel van Charmoye. Wat er toen gebeurd is weet ik niet goed meer: zat ik nog teveel met die kikkers in mijn kop? Heb ik ergens een pijltje gemist dat de richting voor pelgrims wijst? Ik loop in ieder geval een hele poos met de zon op mijn rug (dus naar het Noorden ) en dat klopt niet .... Een tractor doen stoppen, en die boer bevestigt mijn vermoeden : ik mompel enkele binnensmondse woordjes die ik hier niet durf schrijven en ik keer weer terug .... Een kilometer of 2 teveel , mijn straf om naar die kikkers te gluren misschien ???
Hallo allemaal, ik slaap vannacht in een boerderij in Bagneux, rue du canal n°1, op weg richting Troyes. We zijn ondertussen al enkele dagen verder. Ik probeer eerst mijn gedachten wat te ordenen: 3 nachten terug sliep ik in een chique hotel: "l' Auberge Champenoise" in Moussy aan een speciaal pelgrimstarief. Juist voor ik daar aankwam was ik in een klein dorpje, Pierry, gestopt bij champagneboer Vollereaux. Er lag een golden retriever te slapen op de binnenplaats. Het deed me aan thuis denken natuurlijk. De oude heer des huizes liet me eens proeven, zonder dat ik moest kopen of betalen. Geen sukkelaars hoor, die champagneboeren, maar het is hard labeur op de wijngaarden heel het jaar door en in alle weersomstandigheden. 's Avonds ging ik eten in het mooie restaurant van het hotel en de madame (Lidia met "i") plaatst nog een meneer bij me aan tafel. Hij heet Floris (mooie Vlaamse naam, misschien een tip voor onze Frederik die eerstdaags zal papa worden) en hij heeft een eigen zaak: heel de week op andere locaties een "demonstratie" geven van matrassen !! "Hoe werkt dat ?" vraag ik voorzichtig. Zijn madame in het zuiden van Frankrijk (Perpignan) zoekt restaurants over heel Frankrijk met een zaal eraan verbonden. Dan begint een team van +/- 10 telefonistes vanuit Marokko te bellen naar iedereen die in die regio woont met een voornaam die "oud" klinkt. En al de opgebelden worden uitgenodigd op een "gratis ontbijt" in het restaurant gekoppeld aan "een kleine demo van de supermatras ..." Maar hij is niet de enige die demonstraties geeft. Ze zijn met een zestal verkopers tegelijk overal in Frankrijk bezig. Voor Parijs is er echter een probleem: Parijzenaars komen niet als ze door een telefoniste met een zuiders accent (lees Marokkanen) worden gebeld ... En zo kan ik nog blijven vertellen over Floris, dit is maar een voorsmaakje. Het zou ons nu wat te ver leiden. Als je zo'n matras wil kan je me contacteren als ik terug thuis ben, ik heb Floris zijn visitekaartje...
De volgende ochtend neem ik afscheid van Lidia (haar zoon is juist terug van een trektocht door India en wat ontgoocheld over de Indiërs die hem steeds probeerden te 'pluimen' als toerist) en ik wandel richting Epernay: hele mooie vergezichten en overal rondom mij wijngaarden.
Dan slaap ik op een heel eenvoudig kamertje in een "Foyer de Charité": een gemeenschap van heel diep gelovige mannen en vrouwen die samen bidden en leven in een eigenhandig gerestaureerd kasteel in Blaye. Weer vitaminen voor de innerlijke mens en een vesper en een laude en een mis (dat hadden jullie van mij allemaal niet verwacht hé). Na een gemeenschappelijke maaltijd samen met heel de gemeenschap kruip ik weer op tijd in bed in mijn sober kamerke in een hoek van het grote kasteel....
De aalmoezenier vertelt nog een mop over een boer die aan God vraagt :"Mon bon Dieu, faites - moi comprendre les femmes ..."
Het contrast met het hotel van de de avond tevoren kon niet groter zijn .....
Wat doe je als echte pelgrim : naar de H.Mis gaan natuurlijk. Om 9u30 zijn we beiden in de kathedraal. Meezingen gaat niet want ik ken die Franse teksten niet. Het credo in het Latijn is ook al meer dan 40 jaar geleden. Maar ik geniet ervan om dat alles weer opnieuw te horen : niet gewoon genieten, maar echt genieten , zoals alleen pelgrims dat kunnen. Probeer je eens voor te stellen : je hebt 14 dagen non-stop gestapt met +/- 13kg op je rug en komt na 350 km aan in je eerste grote tussenstop ...Dan ben je niet meer dezelfde van thuis hoor !! Na de preek in het Frans komt op het einde de communie: ik zit naast Hugo en onze rugzak staat op de grond. Niemand kan passeren. Ik zet mijn rugzak recht op de oude rieten kerkstoel naast mij, maar hij valt om. Ik probeer hem achterstevoren te zetten : hij valt weer om. Ik leg hem dus maar languit plat over 2 kerkstoelen en ga te communie. Gelukkig is de rij communiegangers voor mij niet te lang want ... Als ik terugkom wil ik heel devoot alles in mijn hersenpan weer ordenen en een woord van oprechte dank uitspreken voor wat ik al mocht ervaren de 2 voorbije weken. Maar ik zie ineens iets vervelends : op de grond ligt een heel plasje MELK. Dedju toch En tussen het riet van de kerkstoel ook al. Gedaan met mijn aanzet tot bezinning. Ik pak zo snel als ik kan de zakdoek van pater Henri uit Meldert en kuis er alles mee op.
Ik wil jullie verder laten weten dat ik nu weer een 20-tal km verder ben en in volle champagnestreek zit. Hugo komt me pas morgen achterna gestapt. Hij wacht nog in Reims op een pakje op de post waar we gisteren tevergeefs 3 postkantoren voor hebben afgelopen.... Ik wandel een stuk door een groot bos en heb een zware beklimming achter de rug daar. Ik stuurde dan een sms-je naar mijn vrouw: "bel me eens". Een beetje later ontdek ik dat er totaal geen GSM- netwerk is in dat bos en dat de gsm enkel maar het noodnummer 112 kan oproepen. Pas een uur later kan ik weer bellen : "Oef ik ben blij dat ik je terug hoor" is het eerste wat ze zegt als ik een heel eind verder in het kleine gehuchtje les Haies aankom. De mensen waar ik slaap in Germaine, maken deel uit van een "chaine d'hospitalité" : echte gastvrijheid voor pelgrims. Nicole en Jean-Pierre zijn mijn gastvrouw en gastheer op zondagavond. Nicole heeft voor mij de volgende 4 dagen op andere plaatsen ook al een onderdak geregeld! Zoveel goedheid en gastvrijheid in deze soms harde wereld , het bestaat hier echt nog. Bij het vertrek , de volgende morgen, gaat ze met me mee naar haar bureau op het gemeentehuis waar ze "in de conseil" zit als schepen van sport en zo, en ze zet het mooie stempeltje van Germaine in mijn credential. Dan zet me verder op pad in de goede richting naar Santiago. Ze geeft me ook nog 4 appeltjes en wat lekkere roze droge koekjes (biscuits roses) mee, een typische specialiteit van Reims. Tot nu toe heb ik op mijn tocht nog geen majeure probleemkes gehad. Maar ik heb ondertussen wel al veel spierkes in mijn broze lijf herontdekt... Toch geniet ik nog steeds met volle teugen van ALLES. In Hautvillers, waar Dom Perignon, de uitvinder van het champagneprocedé begraven ligt, ga ik een klein caféetje binnen voor een glas fruitsap. Als ik buiten sta ben , mis ik mijn wandelstokken ... Daarna hou ik een picknick op een plaats met een heel mooi uitzicht over de vallei. Wanneer ik dan via de abdijkerk van de champagne-uitvinder terug verder trek rond de tuin van het klooster sta ik ineens weer opnieuw aan de picknick-plaats na een flinke trip.
Daarstraks in het bos liep ik langs een vijverke vol kikkers: langzaam zwommen ze voort, want ze waren nog maar juist wakker uit hun winterslaap, heel traag ... Ze waren op zoek naar een partner om zich voort te planten. Ik stond er op te kijken en als de ene de andere naderde kwam er direct een derde aan gezwommen, en weer één en weer één . Er zaten er tientallen bijeen op enkele vierkante meter , allemaal verscholen in de modder. En het was een heel grote vijver, dus er zaten er daar heel veel bijeen !! Ik dwaal af van mijn pelgrimstocht, sorry. Nog een champagnegroet en tot later,
Mark
p.s. Morgen ga ik me af en toe eens aanbieden bij een champagneboer om te proeven en niet te kopen: ik heb de tijd want ik moet maar 20km stappen.
Hallo, hier ben ik weer, maar ik moet 3 euro betalen voor een half uurke. In Justine l' Herbigny sliep ik in een klein "appartementje" in het hoekje van een grote koude schuur. Heel speciaal , zo alleen in zo'n groot kot. Gelukkig was er geen wind want dan zouden die oude balken nogal kraken. Wel lekker koud : 8 graden 's morgens, da's niet veel om stilletjes te zitten onbijten, maar er stond een mazoutkacheltje gelukkig. De eigenaar brengt in een mooi rieten mandje het ontbijt. Het lijkt wel een echt sprookjesmandje. Buiten heeft het wat gevroren. ik loop heel de dag door een heuvelend landschap . Eerst tussen 10 nieuwe windmolens, made in Holland, en wat later zie ik in de verte 6 herten midden van het veld . Ik denk eerst dat het koeien zijn, maar als het troepje zich in beweging zet is er geen twijfel meer mogelijk : nooit zag ik koetjes zo gratieus door het landschap crossen. Op de middag een picknick onder het kille zonnetje op de trappen van de kerk tegenover het gemeentehuis van Avançon. Als ik voort ga zie ik juist achter die "mairie" een pleintje met enkele banken. Verdorie, ik had beter nog 100m verder gestapt alvorens me neer te zetten om mijn boterhammetjes op te eten. Ook nog een babbeltje gedaan met enkele plaatselijke champagneboeren die met een engelengeduld de wijnranken vastknopen aan de leidraden. Tegen avond kom ik na 32 km "duurloop" aan in Bazancourt . Daar kan ik gratis slapen in de feestzaal van de gemeente : daar waar de acteurs zich omkleden voor het toneel staan er ook enkele opgeklapte veldbedden. Ik ben de eerste pelgrim van deze lente. Oppassen voor de bedwantsen denk ik dan , en ik breng de matrashoes uiterst zorgvuldig aan over de matras om die beestjes zeker uit mijn slaapzak te houden. De douche is ijskoud, dus het wordt een kattewasje zoals ze dat vroeger noemden: ik heb enkel mijn voeten goed gewassen en de rest wat minder . 's Avonds ga ik eten in mijn eentje in een klein restaurant: salade, lasagne van het huis, chocolade mousse en koffie en 2 pintjes voor 18€. Probeer dat maar eens bij ons !!! En nog krijg ik mijn avond niet gevuld met die uitgebreide smulpartij. Om 21u lig ik al op mijn vouwbed. Ik heb zalig geslapen, want het was akelig muisstil in die grote zaal naast mij. Het ontbijt op een ministoeltje aan de rand van mijn opklapbed is speciaal: ik eet zoveel mogelijk van mijne camembert kaas, want die stinkt enorm in mijn rugzak,Drappy. Het is vandaag de 14e stapdag : Ik zit daar alleen op de rand van dat kleine bed en besluit voor het eerst in die 2 weken om mijn I-podje eens aan te zetten. "Mister lonely is my name" zingt Bobby Rydell. Ik spoel vlug door naar het volgende nummerke want ik wil niet in tranen losbarsten zo ver van huis als ik het verhaal hoor van die eenzame Amerikaanse soldaat aan het front .... Als het gemeentehuis om 9 u weer opent geef ik daar vlug de sleutel af van de feestzaal en ik schrijf nog een dankwoord in hun "livre d'or". Dan verder naar Reims: korte etappe van een km of 15 langs een kaarsrechte oude Romeinse heirweg door de uitgestrekte velden . In Reims zelf denk ik dat ik er bijna ben, maar de brug over de spoorweg is volledig opengebroken. Ik vraag de kortste weg aan een lokale bewoner en zijn zoon pakt me een kilometertje mee met zijn auto over de volgende brug. Om 14u15 kom ik aan in de "accueil des pèlerins" in de kathedraal. Ik vul mijn naam in op het nog korte lijstje van dit jaar 2012. Ene van Tessenderlo en een paar Nederlanders zijn me al voorgegaan. En een beetje later komt pelgrim Hugo aan uit Oostakker. We delen nu een piepklein kamertje en hebben gisteren samen een stapke in de wereld gezet. We hebben ook samen al onze vuile was in de wasmachine gestoken op 30 graden en dan effe een pint gaan pakken tot het klaar was. Daarna alles in de droogkast . Deze keer geen pint meer. Pelgrims zijn soms sobere mensen he??!! Vandaag zijn we over de markt van Reims gewandeld zonder rugzak : amai da's een fijn raar gevoel. Ik heb 2 kiekebillen gekocht : 1 voor nu en 1 voor morgen, en ook nog 2 appels. Dat meneerke keek maar raar...: "is dat alles?" leek hij te denken. En nu is het tijd om af te sluiten Morgen op stap ("en route") richting Vezelay (286km). Dat is de eerstvolgende grote tussenstop op mijn tocht en hopelijk blijft het allemaal zo goed lopen als tot nu toe. Iedereen wat duimen hé! Groetjes van een kleine pelgrim in de imposante kathedraal
Ik vergeet nog wat : proficiat aan de mannen van de E ploeg ( tafeltennis) van TTC Stekene Het gaat precies beter als ik er niet bij ben : van harte proficiat met jullie gelijk spel na al die verloren matchen samen met mij!
Hallo allemaal, hier ben ik weer terwijl buiten het zonnetje schijnt. In the middle of nowhere (La Neuville les Wasigny telt 130 inwoners) , staat Maaike in haar tuin te werken. Ze roept me binnen voor een tasje thee en woont hier al 6 jaar. Ze komt uit Amsterdam. Haar 3 honden heten me welkom... Ik mag effe de pc gebruiken. Niet veel groot nieuws. Daarom wat over tik tok: ik heb naast Drappy, nog 2 wandelstokken meegekregen die ook , samen met Drappy, de rugzak, in Los Arcos zijn gestrand. Ergens in een modderpad in bos tussen Leffe en Givet, ben ik een van de rubberen tsjoepen kwijt gespeeld. Als ik nu op straat wandel gaat het tik tok, tik tok,tik tok,alsmaar door. Niet om aan te horen dus ik loop nu steeds helemaal aan de graskant links van de weg met de "tikstok" in mijn linkerhand. Vanmiddag ging ik picknicken op aan de kerk van Signy- l'Abbaye op een bank. Ik heb juist alles uitgepakt wanneer er een camion volgeladen met varkens voor mijn neus stopt. Wat een verschrikkelijke stank, maar "ik was eerst" dacht ik en ben toch koppig blijven zitten ( ik was wat te moe om weer een andere plaats te zoeken denk ik) . Toen ik aan mijn "dessert" begon (een appeltje) ontstond er plots een enorm kabaal bij die varkens, zo erg dat een lokale schoonheid aan de overkant van de straat zelfs haar hoofd buiten stak door het venster om te zien wat er gaande was! Onvoorstelbaar.
Hier ga ik het bij laten want ik moet nog een km of 10 tot Justine - Herbigny stappen, waar ik ga slapen bij een boer in een omgebouwde schuur.
De groeten van Maaike en mezelf aan iedereen daar in België .
Van Rocroi naar Aubigny-les-Pothées en Justine-Herbigny
Ik vertrek op mijn gemakje nog eens terug naar het centrum van Rocroi. Het is marktdag, het is niet druk maar er heerst een gezellige atmosfeer. Ik stap een krantenwinkel binnen om een "Frans" simkaartje te kopen voor mijn tweede gsm (jawel , pelgrim met 2 gsm's!). Zo hoop ik het lokaal telefoonverkeer in Frankrijk wat goedkoper te houden. De verkoper vult al de bijhorende papieren voor mij in en helpt me met de "installatie" van het kaartje en het opvragen vande 5 belwaarde bij SFR (één van de Franse Belgacoms). Gelukkig maar want dat is niet echt mijn sterkste punt. Ondertussen lopen de lokale lottospelers binnen en buiten in het drukke winkeltje. Wanneer alles in orde is maak ik nog een wandelingske op de omwalling met zicht op het stadje en vertrek dan naar het bos richting Sevigny la Forêt en verder door het bos naar Chilly. Daar is het tijd voor een picknick aan de rand van het dorp. Nabij de brug staat een nieuwe bank en tafel , met zicht op een kabbelend riviertje en een vuil wit paard dat wat verder staat te grazen in de wei.La douce France op zijn best. Ik voel me goed nu ik definitief in dit grote land ben waar ik helemaal doorheen zal stappen. In de namiddag passeer ik een verlaten dorpje, l'Echelle. Juist als ik er door wandel trekt een madammeke haar voordeur open en kiepert een emmer kuiswater naar buiten. Dat kan niet beter passen want ik zit juist zonder drinkwater in mijn flesje .. Ik kom rond half 5 al in Aubigny aan bij Marie en José Lagard. Ze hadden vroeger een beenhouwerij en hebben 5 kinderen. Nu wonen ze nog met hun tweetjes op een grote boerderij, met veel kippen, ganzen en andere neerhofdieren in de grote tuin en ook nog een grote brave Duitse herder, ZONDER staart. De hond was een vondeling, meegebracht door 1 van die 5 kinderen. Het dier heeft nog steeds een speciale band met degene die zich over hem ontfermde, ook al woont die nu al lang niet meer in het ouderlijke huis!! Eerst wat genieten buiten op het terras van een welkomstdrankje, en dan kan ik me installeren op mijn kamertje als enige gast in een schuur die is omgebouwd vol slaapkamers.Wachten op het avondmaal om 19u. Na de apéro volgt een zelfgemaakte paté van de chef, dan een kaastaartje als voorgerecht. Hoofdschotel is hert met appels en patatjes. Eerst kaas en dan fruit als dessert. Om 21u lig ik in mijn bedje met een (over)volle maag. Mijn eerste wandeldag in Frankrijk richting Spanje was een meevaller!
Om half 9 ben ik weer aan het stappen langs golvende weiden en door bos. Na een tijdje staan er op alle bomen markeringen in alle kleuren en pijltjes naar Santiago door elkaar. Ik kom tussen lage bramen en andere vervelende takken terecht en ben de weg helemaal verloren in dat grote sprookjesbos. Als ik in de verte houthakkers hoor ga ik hun richting uit. Ik moet 2 keer over de pinnekesdraad kruipen (fil de fer barbelé in het Frans). Dat was niet zo eenvoudig: eerst mijn stokken erover zwieren, dan Drappy voorzichtig erover zetten en dan proberen om mijn been er over te zwaaien in 1 vloeiende beweging. Dan het andere steunbeen laten volgen en zien dat je broek (met inhoud) ongeschonden blijft... Ik vraag de weg naar Signy-l'Abbaye. Het blijkt dat ik in het bos een stuk heb afgesneden en een kortere weg genomen heb. Een geluk met een ongeluk. In dat stadje zoek ik naar een geldautomaat. Die blijkt niet in het bankkantoor te staan maar wel in een hoekje van een klein supermarktje, een heel eind terug bij de ingang van het dorp. Hij zit vol met enkel briefjes van 20. Ik koop er ook 3 worteltjes die liefdevol voor mij gekuist worden achteraan in de beenhouwerij.
Na de korte familiale reünie stap ik dapper verder naar Givet.
Bij het binnenkomen van dat mooie stadje zie ik een jonge dame haar autootje leegladen . Altijd weer zelfde vraag en ik heb direct "prijs" denk ik: ze brengt me naar de "refuge paroisse Notre Dame " in het centrum van Givet.
Ze zet me daar af en ik bedank "Elise" (wat een mooie naam) voor de lift. Maar de boel is gesloten...
Nog enkele voorbijgangers aangesproken om me te helpen bij mijn zoektocht naar een slaapplaats maar het lukt niet vandaag... Dan maar een chic (en duur, 79) hotel op de route gepakt. Om 9u lag ik al in mijn bedje, na nog een pintje in een lokale taverne in de buurt, en ik slaap bijna de klok rond: wandelen met "Drappy " op mijn rug is toch wat zwaarder dan gedacht.
De volgende morgen neem ik ontbijt met een lekkere chocolodemelk (da's al jaren geleden dat ik dat nog eens dronk) en ik vertrek weer richting België. Jawel de landsgrenzen maken daar rare kronkels. Misschien volgen de geschiedkundige details via vriend Eddy.
Het is mooi weer in de namiddag en ik zie in de bossen enkele citroenvlinders ronddwarrelen. Ik stop om ze te observeren en te genieten van hun rustige gefladder in het zonnetje.
Een hele dag kom ik niks tegen waar ik mijn dorst kan laven , tot ik uiteindelijk na passage door Marée, toch een café vind in Treignes: tijd voor een koffie en een lokaal biertje, een Fagne. Ik loop weer verder en moet af en toe de weg vragen om op de juiste route te blijven. Die is hier niet al te best aangeduid en ik loop soms wat verkeerd. In Olloy sur Viroin is het weer tijd om een slaapplaats te zoeken . Als ik het dorp binnenkom gestapt staat er een groepje jongeren uit St. Niklaas klaar om hun gite te verlaten: de "tussenpersoon" is op komst om de meters (gas, electriciteit ) te komen opmeten...Ik ga mijn kans wagen.
Ondertussen krijg ik van mijn streekgenoten al een lekkere Vedett aangeboden. Als de dame de meterstanden heeft opgenomen vertelt ze mij dat ik er niet kan blijven logeren : "de zus van de eigenaar komt die nacht ( zondagavond ) overnachten ??? Ik geloof er niet veel van , maar berust in mijn lot. Dan ben ik naar de kerk gestapt: ik bel naar de GSM nummers van de 2 (zwarte ) "monsieur le curé's" en hoor hun antwoordapparaat...
Ik kom dan terecht op de speelplaats van het lokale schooltje waar er een BBQ is geweest als afsluiter van een wandeling. Ze sturen me naar een B&B een beetje verder. Madame is niet thuis, dus ik ga terug naar dat schooltje (want de aanhouder wint denk ik dan).
En ja een koppel wil me dan toch meevoeren naar het volgende dorp 7 km verder (als ik wil tenminste). Maar eerst gaan we nog eens kijken naar hotel le Rolinvaux aan de rand van het dorp waar ik al 2 keer naartoe gebeld had. En ja hoor, hier kan ik wel terecht. De hoteluitbater zat in zijn tuin en had mijn telefoontjes niet gehoord. Ik ben de enige gast in een heel oude, maar gezellige bedoening. De zithoek hangt proppensvol met jachttrofeeën en andere antiquiteiten. Renovatie is een woord dat ze daar niet kennen in het hotel van Olloy sur Viroin, en als ik je zeg dat de patron bijna 70 is ...
Forel op grootmoeders wijze (lees met spek) en nog 3 Fagnes (lokale biertje) maken dat ik weer super goed slaap.
Om 9 uur ben ik weer op pad op maandagmorgen. Ik kan het kort houden: Bos vanaf 9u15 tot 14u, dan passeer ik 4 huizen en weer bos tot een uur of 4. Leuk detail: vééél modder, bergop en bergaf, af en toe een wegwijzer die zoek is, picknick op een stapel omgezaagde bomen . En geen kat om de weg aan te vragen .
Hier zou je je wel eens echt eenzaam kunnen voelen. Maar nee, ik luister naar de vogeltjes, af en toe een specht die op de bomen "tokt" als een korte mitraillette, de klaterende rivier naast mij...
Super ervaring en echt niet beangstigend. Ik heb wat foto's genomen van de soms hallucinante wandelroute (GR 654 geloof ik). Da's voor later.
Ik kom een houthakker tegen (één recht uit het sprookje van Roodkapje) en heb een leuke babbel met hem. "J'ai 4 gamins et ils sont tous dans le bois comme moi" Het is een fervente motard die na een heel jaar "boswerk" graag eens met zijne moto Europa doorkruist. Hij heet René.
Uiteindelijk kom ik rond een uur of 4 in de buurt van Rocroi aan. Ik heb al wat telefoontjes gedaan en boodschappen ingesproken, maar tevergeefs. Ik haast me naar de "VVV" (bureau touristique of zoiets). Gesloten op maandag.
Gelukkig is de Mairie (gemeentehuis in het frans) nog open om 16u45 . Een dame daar neemt de taak van den bureau touristique over. En terwijl ik de modder opkuis die van mijn botinnen op de grond valt in dat mooie bureel, begint zij vol ijver te bellen (Ik denk weer aan het scenario van Hoegaarden). En ja: prijs!! De gastvrouw wil me zelfs komen ophalen want ze denkt dat ik père total ben (lees pert total). Maar ik weiger het aanbod pertinent en wandel weer 2 km terug langs de weg waarlangs ik Rocroi binnen kwam gestapt.
Voor een bedrag kleiner dan 40 een avondmaal , lekker bed, al mijn vuile kleren in de wasmachine en de droogkast, ontbijt en gezellig samenzijn met pousse café en crèpe suzette bij Françoise en Serge. Waar kun je nog beter zijn? Oh ik vergeet nog te vertellen dat ik met hun telefoon naar huis kan bellen zolang ik wil (gratis na 17u).
Ondertussen is mijn buikje vol: Een Fagne bij aankomst, een Fagne voor het eten, een douche, frietjes met Vlaamse carbonnade, dessert, wijn à volonté en een koffie met zelfgemaakte pruimenjenever (Quetsch). Een mens zou met minder tevreden zijn op een pelgrimstocht.
Als ik jullie vertel dat ik nu ook nog op de PC mag tokkelen van de 2 andere gasten (zij doen het onderhoud van een electriciteitscentrale op waterkracht in de buurt en ze logeren hier enkele dagen aan een iets minder voordelig tarief dan het mijne) dan begin je wel te beseffen dat ik misschien wel nooit meer terug naar huis zal willen terugkomen (grapje).
Op de koop toe is mijn logeerplaats voor morgen al van hieruit geregeld : het wordt een makkie : 21 km, want het eerstvolgende alternatief was 33 km ver.
Ik heb hier geen haast zodus ...morgen naar Aubigny-les-Pothées.
De champagnestreek komt nader.
En nu tijd om te gaan slapen.
Geen paniek als je me nu weer enkele dagen niet hoort .
Irma, Christophe, Seppe en Lore komen me moed inspreken. Ook Kira is er bij. Ze vonden me niet zo gemakkelijk terug: Om een uur of 10 krijg ik een telefoontje om te zeggen dat ze in het verkeerde Givet zijn op 40 km van waar ik stap. Uiteindelijk , een stuk voorbij Anseremme spreken we af in Hastière Par Dela en vinden mekaar in het kleine restaurant in Waulsort. Nog even tijd voor een lekkere trappist en een beetje deze blog bijwerken. We wandelen nog een stukje samen verder. Maar dan stijgt de vertrekkoorts weer bij de kinderen. Ze rijden huiswaarts en ik blijf weer alleen achter, helemaal alleen met nog 2350 km voor de boeg en ongeveer 15 weken te gaan (letterlijk)! . Maar maak je niet ongerust : I WILL SURVIVE Mis jullie allen wel een beetje maar ik krijg er zoveel voor in de plaats .
Deze keer slaap ik een beetje langer, tot half 7 en ben ik rond 9u weer op pad. De schilder uit Senegal zou namelijk al "vroeg" komen om de kamer verder te schilderen, maar toen ik vertrok was ie er nog steeds niet, Afrikaanse tijd waarschijnlijk... Mijn landkaart kan ik in mijn rugzak laten: ik ga de Maas volgen tot Dinant. Ik herken veel plaatskes van mijn fietstocht naar de Ballon d'Alsace enkele jaren terug met fietsvriend Marc. Tijd om wat te mijmeren over dat mooie avontuur. Veel vogels langs het water: eenden , Canadese ganzen, gewone ganzen, en ook wat honden ... En stront, overal stront op het jaagpad naast de Maas. Maar ja met stevige stapschoenen trekt ge U dat niet zo erg meer aan na enkele km. Het is ferm koud, maar ik heb mijn warme muts besteld bij mijne schat die morgen op bezoek zal komen. Want ik begin al ferm te snotteren , en met maar 3 zakdoeken in mijn bagage .... In café "Le Chalet" in Anhée is het tijd om een briefke van 50€ te gaan wisselen; Dat gaat natuurlijk niet zonder iets te consumeren: Een koffie dan maar want ik wil niet plat op mijn buik vallen na iets lekkers met wat alcohol in ... En roken dat ze daar deden. Ik had nog zin om te zeggen dat ik een ambtenaar was van de FOD Volksgezondheid die incognito de caféetjes inspecteerde In Dinant kwam ik in de Delhaize weer een engel tegen: een zwartje, een kassierster, ze was 54, ik weet haar naam niet, maar we hadden oogcontact toen ik binnenkwam. Ik koop één appel, 1 banaan , een bierworst, en karnemelk en ik schuif aan bij haar kassa. Ze schrijft op de achterkant van het kastiket de titel van een boek van Paulo Coelho dat ze aan het lezen is " le pèlerinage de St.Jacques de Compostelle" : heel warm aanbevolen. Ik neem haar raad in dank aan en ik wil nog zo veel zeggen, maar de rij achter mij aan de kassa stuwt me voort . Wat spijtig!!! Het is nog maar 100m stappen tot aan de abdij van Leffe waar ik zo naar uitgekeken heb. Zoeken naar de bel : Een oudere dame doet open, pater Hugues is er even niet. Ze toont me direct de eetplaats voor de gasten, en dan botinnen uit in de inkomhal, en op mijn kousen naar boven. Zo blijft de mooie planken vloer goed bewaard in het mooie gebouw. Onder de dakpannen ligt mijn gezellig klein gastenverblijfje. Warm en koud water, en toilet en bad aan de overkant van het gangetje. Meer moet dat echt niet zijn. De vespers zijn om 18u30 en het avondmaal om 19u. Ik kan dat hier niet in detail vertellen, maar zoveel vitaminen opgedaan voor de innerlijke mens: 13 paters in een witte pij zingen samen in het Frans allerlei religieuze gebeden in een sfeer van sereniteit, rust en vrede die onbekend is voor mij. En dan om 20u30 naar de Complies, zoek zelf maar effe op wat dat eigenlijk is. Om 21u45 lig ik al bijna te ronken... Het was weer mooi vandaag. Om 6u30 begint de dag van de paters al met office de lectures en om 7u oraison of zoiets .Alhoewel ik al een poos wakker lig, als gevolg van het klaterende fonteintje in de binnentuin van het klooster besluit ik niet te gulzig te zijn voor mijn geestelijke honger en laat dat aan mij voorbij gaan. Wel ga ik naar de "Laudes" om 7u30 en dan is er een ontbijt.. Ook hier wil ik zeker nog eens terug komen. Onbeschrijflijk mooi en rustgevend en verrijkend en ...."Alleen de Leffe zelf van de paters van Leffe heb ik effe gemist in Leffe". Nog vertellen dat de afwas samen met de paters ook heel speciaal was!!!! En dan het stempeltje van père Hugues in mijn boekje en ik kan weer weg !!
(pater) Mark.
Ik laat voor een medegast, die er verblijft zonder nog een rooie duit op zak, mijn stuk zeep in mijn zeepdoos in stilte achter voor zijn slaapkamerdeur. Hij had dat stuk de avond voordien van me geleend, samen met mijn scheermachine, om zich te douchen en vond het zo heerlijk ruiken ... Mijn scheermmachien heb ik weer meegenomen
Om 8 uur stond ik al paraat op weg naar Namen, want de gastvrouw moet op tijd in het college zijn...Ik heb heel goed geslapen in het bed van Louis (?) . Dank zij een handgeschreven plannetje van Marie Agnès loop ik langs mooie kleine wegeltjes door Marchovelette en Champion, waar ze les geeft. Ik passeer ook een militair kerkhof waar er heel wat jonge Belgische soldaten begraven liggen. Velen zijn gesneuveld op 23 augustus 1914, mijn verjaardag! Tijd om eens stil te staan bij de zinloosheid van oorlog en een berichtje na te laten in het gastenboek dat daar ligt in een hokje bij de uitgang... Ik heb nu oog voor al die dingen waar ik anders aan voorbijloop. En ik geniet, je mag het gerust weten! Regelmatig stopt er een auto of voetganger gewoon om me aan te moedigen en een babbeltje te slaan Die schelp om mijn rugzak is de sleutel naar vele wondere conversaties. Ik ben veel te vroeg in Namen (rond de middag) en zet me ergens op een bank uit de wind aan een klein pleintje om te picknicken in de zon. Daarna besluit ik om op zoek te gaan naar de stempel van het bisschoppelijk paleis : een hele zoektocht, maar ik heb hem toch gevonden! Nog een tas lekker warme soep om mezelf op te warmen in een rustig café. Dan wordt het wachten op een telefoon van Marie-Agnès , want ze ging bij de collega's in het college op zoek naar een slaapplaats voor mij in Namen. En ja hoor ik kom terecht bij Thérèse, een vriendin waar ze samen mee in de naaiklas zit. Ik herinner me nog toen Marie-Agnès uit haar auto stapte om mijn rugzak in de koffer te steken, dat mijn oog viel op haar mooie jas. Ik veronderstel dat ze hem zelf gemaakt heeft, want Thérèse vertelt dat ze steeds de eerste van de klas was.... Nu slaap ik in een mooie ruime kamer, die opgefrist wordt door een schilder, een jonge gast uit Senegal. Hij beloofde om de volgende ochtend al vroeg te beginnen, dus ik beloof om tijdig die kamer te ontruimen... Alle gordijnen zijn verwijderd, gelukkig is het nog niet vroeg licht in de morgen... Nog een gezellige babbel aan de open haard met de heer des huizes, een arts die in Brussel op de FOD werkt, o.a. over het kappen van bomen en het verzagen in kleine stukken voor zijn open haard. Een niet ongevaarlijke hobby. Weer een leuke dag voorbij. Ik sta vroeg op, maar de schilder is zelfs nog niet gearriveerd als ik al vertrek. De lieve gastvrije dame steekt me bij het buitengaan nog een Franse klassieker in mijn handen : Le Grand Meaulnes, een titel uit de Franse les in de humaniora, die ik nooit gelezen heb. Het is een boekje van de rommelmarkt en de prijs hangt er nog op : 1. Misschien lukt het nu op tocht om het te lezen ? Bedankt Thérèse !!!
Ik heb zalig geslapen bij de 2 paters in het heel grote en mooie kasteel. Maar om 6 uur kwam de kuisfirma in het kamertje naast de EHBO ruimte waar ik sliep al zijn emmers vullen om de klassen proper te maken... Het ontbijt : pater Henri is al op van een uur of 5 en hij komt bij me zitten: "Mag ik een eitje voor U bakken?" Ik neem zijn aanbod met open armen aan en verorber de 2 spiegeleitjes met veel smaak. Ik was ook deze nacht tot de vaststelling gekomen dat mijn zakdoeken nog op het droogrek hangen in Zemst ... Maar pater Henri sloft gauw naar zijn kamer, en geeft er mij 3 andere mee! Wat kan het leven toch eenvoudig mooi zijn: het beetje dat je bezit (2 eitjes en wat armtierige zakdoeken vol gaatjes) delen met een toevallige gast. Ook pater Jacques komt erbij zitten en om half 9 is het weer tijd om afscheid te nemen. Ik beloof plechtig om in de nazomer nog eens op bezoek te komen en ik stap met frisse moed het domein af richting Ecluse. In een piepklein gehucht passeert de postbode met zijn autootje. Hij wijst me de weg: alsmaar rchtdoor langs modderige eenzame golvende veldwegen. Zo kom ik dan terecht op de Ravel fietsroute : een toeristische fietsroute in Wallonie op de oude spoorwegberm van Hoegaarden naar Namen. Dat wordt mijn lange eenzame route voor vandaag tot Eghezée. En het is weerom koud, bar koud. De oude treinroute steekt op veel plaatsen wat boven de velden uit. Ik wist dat ik heel weinig mensen zou ontmoeten met deze ijskoude wind en daarom heb ik het aangedurfd: Ik zet een zakdoek van pater Henri op mijn hoofd met 4 knoopjes erin, onder mijn muts als extra beschermlaag tegen de kou. Rond half 4 nader ik Eghezée en bel naar het gemeentehuis: ik krijg een telefoonnummer door van een verblijf voor pelgrims maar ze nemen daar niet op. Ik zie het zoekscenario van daags voordien weer opduiken... Terwijl ik op een bank zit te bellen staat er voor mij een dame in de auto te wachten op haar zoon in de muziekschool. Ik waag mijn kans en tik op het autoraam. Je zult me weer moeilijk geloven maar wat ik niet durfde dromen gebeurt: Eerst een kleine aarzeling, maar dan biedt zij een kamer met ontbijt (niet aan bed natuurlijk) aan. Ze heeft een bed vrij. Het is het bed van haar dochter Alice die op kot zit in Namen. Het begint juist op dat eigenste ogenblik te regenen dus ik twijfel geen seconde om haar voorstel aan te nemen want nog een uur in die ijskoude regen rondtoeren op zoek naar een slaapplaats ... . Eén klein probleemke: ik zit nu 10 km van mijn route in Hingeon. Gelukkig is het niet verder afgelegen van mijn volgende doel : Namen. Ondertussen heeft de gastvrouw, Marie-Agnes, me al heel veel bijgeleerd over wat gezonde voeding is : Minder suikers eten, en zeker niet in de morgen, ook niet veel vlees, geen zout, etc... Mijn besluit staat vast : dit wil ik ook uittesten als ik weer thuis ben. Terwijl ik dit schrijf heeft de gastvrouw al een lekkerse visschotel met champignons en veel andere groenten bereid. Heerlijk na zo een lange koude dag. Maar ik leer haar ook wat bij: Ze is lerares Nederlands in een groot college wat verder in Champion en ik spreek vanavond alleen maar Nederlands met haar!! Het leven van een pelgrim is nog niet zo saai als ik dacht! Tot later
Hallo op het thuisfront , ja hier ben ik weer!! Wat een avontuur , ik ben er nog niet goed van. En wat een geluk dat ik op deze computer terecht kan (ik ben "leraar", uitleg volgt veel verder). Als je nu geen tijd hebt dan moet je er maken want wat volgt is het lezen waard , al zeg ik het zelf. Gisterenmorgen had mijn gastheer Luc een dagje verlof genomen om met mij mee te wandelen van Zemst naar de vaart tussen Mechelen en Leuven in Kampenhout -Sas. Het was de bedoeling om de mooiste plekjes van zijn dorp te laten zien. Maar we zijn de deur nog niet uit of we zien de eerste sneeuwvlokjes neerdwarrelen. Normaal ben ik dan blij , maar gisteren eigenlijk niet. Dus heb ik al direct aan Luc gevraagd om mijn bache al maar over mijne rugzak en mezelf heen te trekken (Ik weet echt nog niet hoe ik dat zal moeten doen als ik alleen ben!!!) God zij dank dat we het bij het vertrekken gedaan hebben want het heeft geregend- gesneeuwd- gewaaid tot in de late namiddag. We vertrokken langs het kerkhof naar de gekanaliseerde Zenne. Dan verder naar de Leestse kronkels langs de NIET-gekanaliseerde Zenne. Heel mooi, lekker koud , wat modder af en toe en heel veel kronkels. We komen een eenzame wandelaar met zijn hond tegen : "Naar Santiago? " vraagt hij droogjes. Gelet op de kille natte weersomstandigheden hielden we de conversatie heel kort (maar plezant). En dan verder over de E17 waar het weeral file was. Dan is het nog eens zo plezant boven op die brug, bij het begin van mijn onthaastingsproces!!! We komen aan in Kampenhout-Sas en zijn aan een lekkere tas koffie of een kop warme soep toe. Mijn regenzeil is niet waterdicht en de onderkant van mijn broek is al kletsnat van de sneeuwvlokjes in de wind. Ook mijn handschoenen zijn zeiknat en mijn vingers verkleumd. "Maandag gesloten" hangt er op alles wat we zien. Een optie is doorstappen naar kleinere établissementen langs de weg Mechelen - Leuven , waar ze alleen maar champagne verkopen, en waar je ook opgewarmd wordt, maar Luc houdt me op het rechte pad. Heel vlug vier boterhammen naar binnen geschrokt ( ja gelijk een hond, zo snel) en dan een dikke knuffel voor Luc en weer een traan wegpinken. Zijn vrouw komt hem hier ergens aan het kruispunt weer ophalen. Nu ben ik ECHT helemaal alleen. Verloren lopen tussen Kampenhout-Sas en Leuven is niet mogelijk. Gelet op de stevige koude zijwind loop ik zo ver mogelijk van het kanaal, want ik ben ooit al eens op een nieuwjaarsnacht in ijskoud slootwater gesukkeld. Dat wil ik echt geen tweede keer meemaken. Ik probeer wat luidop te zingen en tel de waterkiekens op de vaart om de tijd te doden. Ineens een caféetje met de originele naam "Maritime". De deur staat open en er zitten 3 gasten aan de toog. "Meneer , we zijn gesloten, we zijn hier eigenlijk niet, want we zijn in den hof bomen aan 't snoeien". Ik doe of ik het niet begrijp en krijg toch een koffie , die ik al rechtstaande achterover giet. Die mensen uitleggen wat ik ga doen is bijna onbegonnen werk, gelet op het strontweer buiten. Ze verstaan het echt niet zo goed en verklaren me ... . Gelukkig stopt het met regenen/sneeuwen enkele km. voor Leuven en ik maak nog een ommetje langs het klein begijnhofken. Ik had ook een kaarthouder in plastiek gekocht in een Amerikaans stockhuis waarvan ik de naam niet zal noemen (tussen Sint Niklaas en Lokeren). Die was voor de 2e dag in gebruik en de lasnaad scheurt al volledig open langs 1 kant. Dedju, diejen brol lag zeker al jaren in de winkel en is helemaal verduurd? Daarmee was ie zo goedkoop... Het eerste wat ik doe in het centrum van Leuven is een schoenwinkel binnenstappen om een spray te kopen om mijn poncho waterdicht te spuiten. En dan trek ik verder naar collega Marc : daar wacht me een warme ontvangst. We eten lekkere thaise kost (van de meeneem THAI) en filosoferen wat over de vrouwen op het werk. We herkennen heel veel gemeenschappelijks. Ik durf niet in detail treden om geen vriendinnen te verliezen, want ik zie mijn collega's allemaal echt heel graag hoor. Maar zo eens een keer onder mannen filosoferen kan toch deugd doen. Ik ben de ijskoude miserie weer vlug vergeten en droom al van Hoegaarden. Maar eerst repareer ik mijn kaarthouder met een stevige bruine sparadrap van de kliniek waar ge alles mee kunt plakken! En dan spuit ik (in zijn tuin) wel 4 keer een laag van voor en van achter op mijn regenzeil om het waterdicht te krijgen. Ik hoop dat het lukt.
Verslag dag 4: Vanavond geen bedje gereserveerd, lekker spannend dacht ik zo.
Ik vertrek ALLEEN via het administratief centrum naast het station van Leuven voor een stempelke in mijn camino-boekje ( de "Credential"). Ik loop verder naar de "abdij van 't park": het is en blijft droog weer. Ik pak een fotooke maar de kodak weigert dienst (na 4 dagen zijn de batterijen al plat). Ik loop verder naar Bierbeek langs wondermooie holle wegen en ronde kasseikes vol modder. Man, man, man ... Ineens een meneer die in zijn garage aan het rommelen is: ik trek mijn stoute schoenen aan figuurlijk (want eigenlijk heb ik heel vuile botinnen aan) en vraag om 2 lege batterijkes te ruilen voor 2 volle voor mijn fototoestel. En ja het lukt. Da's ook weeral opgelost en ik voel me een beetje zoals een kind in de jeugdbeweging. Ben echt blij dat ik dat gedaan heb want ik heb nadien nog veel mooie kiekjes gemaakt van al die verlaten modderwegen en ik heb van heel de dag geen winkel gezien. Picknick op de bank in het zonnetje dit keer. Wat later nog een koffie in "café Odette" in Meldert. Ik zie ineens overal de modder van mijn schoenen op de vloer voor den toog liggen, maar dat hadden ze nog al gehad naar 't schijnt...Oef!! Ik wandel verder naar Hoegaarden en neem me voor om daar eten te kopen, want ik had de hele dag enkel maar café Odette gezien als stop- of bevoorradingsplaats. Verder alleen maar modder, holle wegen en omgeploegde velden. Ik vraag de weg naar de dienst voor toerisme aan een jonge mevrouw: "Die is gesloten meneer, maar ge kunt er binnen langs achteren. ik loop even met U mee" Dat was al een meevaller maar nu komt het. Carolien van de dienst toerisme biedt me een B&B aan (de bakkerin had al gezegd dat het daar 80 euro kostte). "Is er echt niks goedkoper alstublieft want 100 dagen x 80 = 8000€ !? " En wat nu volgt is niet gelogen: Ze belt naar de "pastor" (een mevrouw) van Hoegaarden : die zit in Brugge... Ze belt naar Mieke in Meldert die ook pelgrims ontvangt in haar huisje: alle bedjes volzet - onbeschikbaar wegens verbouwingen... Ze belt naar de schepen van cultuur van Hoegaarden, en krijgt een tip. Ze belt naar Louis, die heeft een schuur, maar dat gaat ook niet voor vandaag Ze belt naar de eerwaarde zusters van het klooster naast de dienst voor toerisme: normaal ontvangen die geen mannen, maar misschien met mijne geloofsbrief van de genootschap en de uitleg dat het een echt NOODGEVAL is ( na al die voorgaande afwijzingen...) : neen de eerwaarde zuster overste aan de telefoon houdt het been stijf: Geen onderdak voor mij: cry: En nog geeft "Carolien van Hoegaarden" het niet op (ik heb ondertussen mijn GSM daar al in de stekker gestoken om op te laden en wacht geduldig op een stoeltje in de hoek...) In Meldert is er een college en daar wonen nog 2 paters. Via een zoveelste telefoontje vindt ze het telefoonnummer van de paters. Het is onze laatste kans en ze verheft haar stem een klein beetje aan de telefoon, "want een gemeente als Hoegaarden op de pelgrimsroute, moet toch voor zijn pelgrims kunnen zorgen hé?" Dat vind ik ook natuurlijk. Het is voor haar ondertussen al bijna tijd om haar kindje op te halen in de crèche!! Pater Jacques , oftewel Jacobus - als dat geen toeval is !!! ...(hoe kan ik ooit nog zijn naam vergeten?) zegt ja !! Carolien is heeeel blij en ik dus ook: "Ge slaapt in het schoonste kasteel van de wijde omtrek". Ze pakt uit het rek nog een karton met 4 "Alpaide" flesjes (artisanaal bier uit Hoegaarden) om aan de paters te geven als welgemeende dank vanwege de dienst voor toerisme. Ik krijg er ook stiekem eentje mee om mijn emoties te verwerken straks. Maar nu ben ik nog niet terug in Meldert (waar café Odette staat). Toevallig (of is dat reeds de 2e hulp van Saint- Jacques??) steekt Geert , de hoofdtuinman van de tuinen van Hoegaarden, op dat ogenblik zijn hoofd binnen in haar bureau. "Geert gij moet seffens die jongeman efkens direct naar de paters van Meldert brengen !" klinkt het kordaat en een beetje gebiedend. Geert kan alleen maar ja knikken en gaat eerst snel naar huis om zijn kinderen op de hoogte te brengen van die bijkomende klus!! De dienst toerisme sluit. Ik dank Carolien van harte en trek mijn gsm-lader uit het stopcontact aan haar bureau. Ik beloof om ooit eens terug te komen om de tuinen te bezoeken. Geert pikt mij op in de poepchique taverne naast de dienst toerisme. Ik wilde hem tracteren , maar omwille van zijn kinderen: "liever niet, want ze zitten alleen" Er zit niks anders op dan mijn "Verboden Vrucht" (Hoegaardse specialiteit, voor zij die niks van bier kennen) ad fundum op te drinken. En nu naar het college : een prachtig kasteel van enkele eeuwen oud (?) in een heel mooi en groot domein. Hij zet mij af aan de schooldeur.
Waar is pater Jacques ??? Ik loop door de lege gangen en klop op de deur van de directeur. Hij helpt me verder. Na wat zoeken kom ik pater Henri tegen die ook al van mijn komst weet. Ik mag slapen op de EHBO kamer van 't school... Ik eet samen met de pater Henri en pater Jacques, de enige bewoners 's nachts van dit grote kasteel en school met 500 leerlingen. We hebben een boeiend gesprek over opvoeden en over de jeugd en ook over Compostela en bedevaarten natuurlijk. "Pater, is er hier ook ne computer waar ik eens op zou kunnen??" "Maar ja, geen probleem" Hij gaat om de sleutel van het directiesecretariaat en laat me daar binnen. Ik start een computer , maar ik weet geen paswoord natuurlijk. En hij ook niet ! "Ik zal mijn super ervaringen van deze 2 dagen niet kwijt kunnen" flitst er door mijn hoofd. Maar nee, weer schiet St. Jacob ter hulp. Pater Jacques heeft nog een sleutel van de computerklas : daar staan wel 25 computers overal verspreid. Ik denk: die hebben vast en zeker ook wel een paswoord, of laten mij niet toe om op seniorennet te raken. (Zoals op het werk waar ook niemand tijdens de uren kan doorklikken naar die site voor oudjes en senioren) Maar het wonder is geschied: ik klik gewoon op het blokje leraar , en ik kan mijn ei kwijt. Ik hoop dat het jullie smaakte. En stiekem hoop ik ook dat ik niet alle dagen zoveel zal meemaken, want ik zit hier al meer dan een uur.... En nu snel afsluiten en nog even samen met pater Jacques naar Canvas kijken: het gaat over het werk van de Vlaamse missionarissen. Ik hoop dat hij een aftrekker voor mij heeft zodat ik mijn bierke nog kan proeven !! Slaapwel en tot over enkele dagen !!
Hij is vanmorgen in Leuven gestart richting Namen en had mooi weer. Verder kunnen we niets vertellen want kunnen hem niet bereiken. Nog een foto van de dag ervoor
Hallo allemaal !! Gisterenmorgen, 3maart 2012, was het eindelijk zover: start om 11u. Daags voordien was ik op het werk al zeer aangenaam verrast: Mijne bureau stond vol met stapschoenen, rugzakken, etc. Op de koop toe lezen mijn lieve collega's mij een zeer mooie afscheidsbrief voor die me een traantje deed wegpinken. Waarvoor dank lieve collega's!!! In mijn vrije namiddag ga ik met Irma nog eens een laatste keertje naar de GB-supermarkt van Sint Gillis Waas. Dan volgde het afscheid in onze stamkroeg, de Grauwesteen: dat ging vlotter dan op het werk want we waren er voor de drukte van de vrijdagavond . Maar gisteren, op de vertrekdag, kon ik weer ervaren dat ik maar een klein hartje heb: om kwart voor elf ging de bel alsmaar weer opnieuw. En op een kwartier tijd zat heel mijn huis vol: kinderen en kleinkinderen, weer andere collega's van het werk, vrienden en vriendinnen uit de buurt en ook van de sportclub, ...
Bij elke knuffel werd een traantje geplengd. "Hou je goed", "Wees voorzichtig" "Veel moed en sterkte" " Volhouden hé man, wij duimen" "Geen zotte dingen doen" " Het allerbeste hé onderrweg" ...." Ik besef echt nog niet waar ik aan begin En dan de baan op met 10 minuten vertraging tot er 2km verder weer een grote witte spandoek opdoemde. De collega's van het werk en nog enkele vriendinnen van thuis wilden het afscheid nemen nog eens over doen. Een aangename TOTALE verrassing.
En dan zijn we pas echt weg, nadat eerst mijn jongste zoon op zijne moto 200 meter verder nog eens langs komt gereden. Eerst stappen we langs de kleine wegeltjes waar ik jaren lang elke ochtend langs fietste richting Temse. Ik heb al een eerste kort onverwacht bezoekje gepland in mijn hoofd op 200m van de route bij Maria en Paul aan km 8. Hun deur gaat heel gastvrij voor ons open als we aanbellen. Een tasje koffie, een koekje, en een sanitaire stop, en dan trekken we verder naar Temse. In een buskotje in Temse Velle neem ik mijn eerste picknick maar ik heb geen honger. Mijn vriend Eddy die met me meewandelt heeft al een klein bleintje. In Temse zelf is mijn oudste zoon, Christophe, in een lokale taverne alles in gereedheid aan hetbrengen om die avond op te treden met zijn rock & roll band "Black Daniels". We poseren even en laten ons een frisse pint trakteren om ons moed in te drinken: nog 2585km te gaan. Dan stappen we verder naar Bornem, waar Julienne en Hendrik hun frietjes al in de friteuse lagen als we toekwamen (we hadden het gekund om toch al wat verkeerd te lopen op het einde van onze eerste stapdag, een slecht begin?!...). Na de kip met friet volgt een verfrissende douche, wat TV, enkele SMSjes en dan is het al bedtijd om 21u30.
Op zondagmorgen komt Eddy daar terug aan rond 9u30. Hij heeft zijn vrouw Anni meegebracht. Onder fietsbegeleiding van Hendrik stappen we via het park Breeven naar de drukke Puursesteenweg (den A12). Ineens een telefoontje: er is een klein geheugenkaartje gevonden aan de voordeur in de Collegestraat. Dat is het mijne natuurlijk, en de eerlijke vinder brengt het sofort achter met zijn auto. Amai, als ik zo overal alles zal kwijt spelen zal ik rap terug thuis staan! Dan stappen we een heel saai stuk langs al de grote industrieën van Puurs. Er volgt een picknick in het bushokje ter hoogte van de firma Pfizer en dan een lekkere tas warme soep in een cafétje in Willebroek. Ik ontmoet er iemand die me vraagt om voor een dierbare die zwaar ziek is een kaars te branden ginderachter…
En danhebben we heel de tijd in de regen gestapt.Ik heb dan al een eerste keer mijn poncho kunnen testen: in Willebroek, langs de drukke baan, hebben we met 2 in een bushokje staan zoeken hoeik dat ding deftig over mijn rugzak én over mezelf moest trekken. Helemaal niet zo eenvoudig :) ...In de namiddag doden we de tijd door een liedje uit onze jeugdjaren te zingen uit volle borst over een ooievaar en een kleine kikker, verscholen in het riet op de schoot van zijn moeder.
We houden ook nog even halt in een klein cafétje aan de kerk van Hombeek om samen een laatste Leffe te drinken. Er zitten nog 5 gasten die geen woord zeggen terwijl ze naar de voetbal kijken op TV… In Mechelen moet ik weer afscheid nemen van de laatste 2 meestappers uit St. Gillis-Waas. Zij maakten mijn eerste 2 dagen wat minder eenzaam. Bedankt Eddy en Anni, vanaf nu trek ik alleen verder naar Santiago de Compostella, nog zo’n 2550km te gaan.
Ik was nog geen km. alleen of ik liep alweer een beetje verloren. Gelukkig een (mooi) iemand om de weg te vragen in mijn "pelgrimskostuum" (regenzeil dat bijna tot op de grond hangt over rugzak en mezelf). Rond half zes loop ik het huis van Luc en Kristien voorbij waar ik zal slapen. De attente bewoner ziet me en roept me terug. Er staat spaghetti op het menu na eerst een lekker warm badje. Het blijkt dat ik op visite ben bij de ouders van een goede vriend van mijn collega kroonkurkenverzamelaar Kim Moens. Wat is de wereld klein. Terwijl al mijn zakdoekjes vol tranen al in de wasmachine zitten mag ik ook even op de home PC tokkelen. Morgen verder richting Leuven - Namen - Dinant / Leffe. En weer hoef ik de eerste uren niet alleen te lopen. Gastheer Luc heeft een dagje verlof genomen en zal met mij wat meestappen, zodat ik niet verloren loop in Zemst en Elewijt. Ik had me onthaasten enigszins anders voorgesteld, maar ik weet het wel: nog effe en ik kom mezelf tegen. Dat laat ik jullie niet weten. Maar tot dan mag je meegenieten van al het moois dat me overkomt
Ik ben mark dejongh
Vrij vertaald "vijver van de foliekes" : een prachtige plas te midden van de bossen waar ik voorbijstap na even de weg te zijn verloren. Gelukkig komt er juist dan een boswachter voorbij gereden die me weer op het rechte pad zet. Ongelooflijk!!!
Hallo allemaal,
Na de korte familiale reünie stap ik dapper verder naar Givet.
Irma, Christophe, Seppe en Lore komen me moed inspreken. Ook Kira is er bij. Ze vonden me niet zo gemakkelijk terug: Om een uur of 10 krijg ik een telefoontje om te zeggen dat ze in het verkeerde Givet zijn op 40 km van waar ik stap. Uiteindelijk , een stuk voorbij Anseremme spreken we af in Hastière Par Dela en vinden mekaar in het kleine restaurant in Waulsort. Nog even tijd voor een lekkere trappist en een beetje deze blog bijwerken. We wandelen nog een stukje samen verder.
.
Om 8 uur stond ik al paraat op weg naar Namen, want de gastvrouw moet op tijd in het college zijn...Ik heb heel goed geslapen in het bed van Louis (?) . 
Hij is vanmorgen in Leuven gestart richting Namen en had mooi weer. Verder kunnen we niets vertellen want kunnen hem niet bereiken.
