Het zwarte gat van een OPS slachtoffer

Ook ik ben een OPS slachtoffer  geworden, ik wil jullie laten lezen hoe zo iets kan ontstaan, en hoe je in een heel diep gat valt.

Ik werkte als machine bediende, en machinist op een baksteenfabriek, ik was dus altijd bij deze machine bezig , met bediening, en onderhoud. Mijn werkgever wilde eens een ander product proberen te maken, en ging mangaan toevoegen aan de klei waaruit een baksteen bestaat. Zo ontstond er dus een baksteen die roodbruin van kleur was, dit gebeurde in 1997.

Voordat ik in 1999  pas erg ziek werd was ik al vaker thuis geweest met erge hoofdpijn, de huisarts dacht voorhoofdholten ontsteking, en meestal na een paar dagen was dit wel weer over. In mei 1999 dacht ik dat ik griep kreeg, maar het werd steeds heftiger, en de koorts liep thuis al op tot boven de 40 graden, Arts geraadpleegd, en ik kreeg medicijnen om de koorts te onderdrukken. Maar na 2 dagen was dit nog geen vooruitgang weer de arts geraadpleegd, want intussen bleef de koorts boven de 40 graden, mijn gezicht was aan de linker kant opgezwollen, en ik zag alles dubbel. Dus dit werd een rit naar het zieken huis waar ik dus ook 15 dagen werd verpleegd. Hier stelde men verder leverfunctie stoornissen vast, mijn nieren werkten niet goed, uitval van hersenzenuwen, en na anderhalve dag kwam men er ook achter dat ik een merkwaardige longontsteking had. De koorts liep zelfs daar nog op tot 41 graden, ik had zo,n hoofdpijn dat is niet te beschrijven. Maar men kon niet vast stellen hoe dit allemaal zo kon gebeuren. Maar door het vragen van de medici, had ik al aangegeven dat ik maar met één chemische stof gewerkt had ,en dat was dus mangaan. Na ontslag uit het ziekenhuis werd mijn gezondheid niet beter, het werd alleen maar slechter. In het ziekenhuis heb ik dan ook alle afdelingen gehad, tot aan een dotter behandeling toe, maar niets hielp ik bleef altijd ontzettend moe, en als ik te moe was begon ik automatisch te huilen, werd duizelig en ging dan voor de grond. In het ziekenhuis zei men dan ook dat ik niets mankeerde, Ik stelde mij alleen maar aan, en daar kon ik het mee doen. In en periode van 3 tot 4 jaar was ik totaal niets, ik was gewoon dement, ik kon niet tellen, als ik met iemand wilde telefoneren dan draaide ik mijn eigen nummer, je ging wel 3 tot 4 keer naar de deur kijken, of je hem wel op slot had gedaan. Je vertelde  alles meerdere keren, de kinderen noemde mij al de papegaai.

Je durfde niet van huis af om een stukje te lopen, want na 200 meter dan ging het al fout.

Ik had in die tijd dan ook liever met dieren te doen dan met mensen. Zoals ik wel eens leest dat lotgenoten liever een levens beëindiging zien, kan ik dan ook goed begrijpen. Het leven was toen dan ook een hel, zowel geestelijk als lichamelijk. Na deze 4 jaar ben ik geestelijk weer langzaam opgeknapt, alles zal wel niet meer zo worden, zoals  het geweest is, maar ik kan mezelf weer redelijk redden.

Tot een jaar na mijn ziek worden, wist ik dus nog niet, dat ik werkelijk van de mangaan ziek was geworden, alle instanties en artsen zwegen als ik aangaf dat ik mogelijk van mangaan  ziek was geworden.

Wisten artsen niets van deze beroepsziekten, of heeft mijn behandelend arts ook bewust een andere ziekte opgeschreven als dat men had vastgesteld, en zweeg men tegen beter weten in, om  zo de problemen die zij van het NCvB konden verwachten te omzeilen. Want zoals blijk mogen gewone, of universitaire ziekenhuizen niet op beroepsziekte onderzoeken, dit mag alleen maar onder de grip van het NCvB gebeuren.