De Jongeheeren Sala Beukstraat 8 Breda

afz.D.J. Sala Prinsegracht 91 ’s Gravenhage

Herman Annatol Yvo en Hans

Zalig Paasen en gezellige vacantie

Opa 5 April 1953

's Gravenhage 12/12/-48

Beste Herman - Rietje

Veel hartelijke wenschen gezondheid en voorspoed met kleine Yvo en de rest van het kroost.

Je liefhebbende Vader

Den Hr Mevr H. Sala

Huize Waldemar Hondsbergseweg

Oisterwijk

Beste Herman Rietje

Zit op 't oogenblik in restaurant station Utrecht op trein te wachten.

Ga op onderzoek uit voor huisvesting want bij Kieviet op mijn kamer

kan ik niet blijven. Ze hebben reeds de heele winter in kleine slaapkamer

met jongens van 8 en 4 jaar doorgebracht en moet daarom ruimte maken

misschien op de zolder mijn bivak opslaan. Zijn beste menschen maar kunnen mij niet altijd houden

Wanneer meer weet hoor je wel, je l.h. Vader

Aan:

Mejuffrouw M Iding Provinciale weg 102

Meerveldhoven bij Eindhoven

L.R. We hebben Herman niet meer gezien, dus kan ik je niet schrijven wanneer hij vrij is, misschien hebt ge al wat van hem gehoord, nu ik hoop je een prettige kerstmis zult hebben als ook een gelukkige viering van je eenjarige verloving, wat is 't vreeselijk koud he, net als verleden

jaar, ik kan er niet uit. Dat kleedje is veel te mooi hoor, ik ben al lang tevreden met een kleintje, dit is voor een tafeltje voor jelui hoor, je zult van moeder wel gehoord hoe of ik verwent ben geworden wilt ge ook Anny en Leo bedanken voor hun lief briefje;

nu lieve Rie veel prettige daagjes en vele lieve groeten van Vader en

vooral van je liefhebbende Moeder.

Den Heer en Mevrouw H Sala Heusdensebaan Oisterwijk N. Br

's Gravenhage 24/3- 51

Beste Herman en Rietje

Gezellige en ZaligePaaschdagen met de jongens. Ben op 't oogenblik bij specialist onderhanden voor een tijdelijke (hoop ik) doofheid. hoop dat de jongens allemaal weer beter zijn. Maart weer werkt niet mee, geef mij vorst. Heb al invitatie voor Sassenheim. Bij Yvonne gaat alles goeden dat jong heet Izar. Zweedse naam 't beste veel kusjes voor de jongens.

Je liefhebbende Vader.

Jongens Sala

Heusdense Baan Oisterwijk N. Br

24/3-51 Opa Haagweg 599 's Gravenhage

De Hr H. Sala

Heusdensebaan 62 Oisterwijk

N. Br

's Gravenhage 29/6-49

Beste Herman-Rietje

Wanneer er niets tussen komt verschijn ik Woensdag namiddag of Donderdagmorgen. Hoop alles wel is en misschien Herman tussentijds zijn benoeming heeft. Zet de zon buiten en laat de wind maar draaien.

Tot kijk en veel kusjes voor de jongens

je l.h. Vader

D.J Sala Haagweg 599 s'Gravenhage

De geschiedenis van de paraplu

Heden ten dage is de paraplu een ingeburgerd product. Ze zijn er in alle maten, soorten, kleuren en kwaliteiten. Toch bestaat de echte paraplu, zoals wij hem kennen pas zo'n honderd jaar. 

De paraplu stamt af van zijn broertje de parasol. de parasol bestaat al zo'n drieduizend jaar.

De parasol werd al zo'n 3.000 jaar geleden door de Egyptenaren gebruikt om de farao's en hoogwaardigheidsbekleders te beschermen tegen de zon. 

Later namen de Oude Grieken en Romeinen het idee van de parasol over en ook in de oude Indische beschavingenkomt men parasols tegen. Nu nog komt men, met name in de Hindoe-cultuur, veel parasols tegen die vaak prachtig versierd zijn en nog steeds ambachtelijk worden gemaakt.

Na de Renaissance werd in de westerse wereld de parasol opnieuw uitgevonden (zoals wel meer dingen opnieuw werden uitgevonden). De parasol werd in die tijd het statussymbool bij uitstek, want in die tijd stond een blanke huid namelijk voor klasse en rijkdom. Het 'gewone' volk kreeg een door de zon getinte huid door het werken op het land of op zee. De adel wilde koste wat het kost de witte huid beschermen (men moest eens denken dat men op het land werkte...)

Tot het eind van de 18e eeuw was de parasol een voorwerp dat niet kon ontbreken in de darderobe van een adellijke dame of heer. Uit deze tijd stammen ook vele schilderijen, waar adelijke dames onder een parasol zitten of lopen (waarbij de parasol vaak nog door een dienaar werd gedragen)

Men hield zich destijds nog helemaal niet bezig om zich te beschermen tegen de regen, de rijken verplaatsten zich meestal toch met een draagstoel of koets. Het 'gewone' volk had geen behoefte aan bescherming, omdat men zich dat niet kon permitteren en de werkkleding die ze droegen voldoende bescherming bood.

Toch waren er in het Parijs van 1635 (ten tijde van Louis XIII) al enkele verkopers die een soort voorloper van de paraplu op straat verkochten. Deze paraplu's waren met geoliede stof overtrokken in zijde, linnen of katoen. 

Aan het begin van de 18e eeuw werd de paraplu officieel "uitgevonden" door een fransman : Jean Maruis. Hij ontwierp een parasol-paraplu die je kon plooien en op zak steken. De Fransen uit die tijd maakten taalkundig nog geen onderscheidt tussen de term paraplu en parasol (het produkt werd immers voor beide doeleinden gebruikt). 

 Rond 1760 werd dit opgelost door de termen parasol en paraplu wettelijk vast te leggen. In de begin tijd van de paraplu woog dit artikel zo'n twee kilogram en was hij zo'n meter lang. Het was toen ook nog geen produkt dat door iedereen gebruikt werd. Vaak lieten de rijken de paraplu dan ook dragen door een dienaar.

In de 19e eeuw bleef de paraplu een produkt  voor de welgestelden met name dames gebruikten regelmatig een paraplu. Voor de heren was de paraplu toch enigszins een te vrouwelijk artikel.  In die tijd begon de paraplu een belangrijk element van de damesmode te vormen. De paraluies werden gemaakt in alle soorten en kleuren en vrijwel alle groottes. Als binnenwerk voor de paraplu gebruikte men echte walvisbaleinen en nog altijd worden de "poten" van een paraplu baleinen genoemd, maar deze zijn allang niet meer van walvisbaleinen.

 In het begin van de 20e eeuw werd de paraplu voor een Engelsman een absolute noodzaak. geen Londense zakenman zal zich zonder zijn paraplu buitenshuis begeven. Nog altijd zijn de bolhoed en paraplu symbool voor een Londenaar.

Na de eerste wereldoorlog werden paraplu's in grote aantallen geproduceerd, hierdoor werd de paraplu tevens een artikel voor de gewone man. Zeker nadat in de jaren twintig een zekere heer Knirps de opvouwbare paraplu uitvond. 

 De paraplu-industrie kende tot in de jaren zeventig in Europa bloeiende tijden daarna konden de meeste paraplufabrikanten niet opboksen tegen de veel goedkoper gefabriceerde "verre oosten" paraplu. Qua massaproduktie moesten zij het afleggen tegen het verre oosten (arbeidsloon!!) maar heden ten dage blijven er nog enkele fabrikanten in Europa over die zich dusdanig gespecialiseerd hebben in kwalitatief hoogwaardige paraplu's dat zij een bestaanrecht hebben. (Knirps, Francesco Maglia, Romanelli, Briggs).

Geschiedenis van Lombardije

Op het eerste gezicht doet het moderne uiterlijk van dit gewest, waarvan Milaan het hectische middelpunt is, niet vermoeden dat het een rijk en roemrucht verleden heeft. Voor de geschiedschrijving van het gebied, dat nu Lombardije heet, moeten we teruggaan naar meer dan negenduizend jaar geleden.

De Valcamonica, één van de dalen ten noorden van Brescia, heeft een rijkdom aan rotstekeningen aan het licht gebracht waar slechts weinig archeologische gebieden ter wereld mee kunnen wedijveren; duizenden op rotsstenen gegraveerde afbeeldingen vormen het tastbare bewijs en het symbool van onze 'beschaving'. Dankzij haar gunstige ligging was Lombardije al sinds de vroege ijzertijd een tref- en verbindingspunt tussen volkeren uit het meditterane gebied en volkstammen uit Midden-Europa.

In de 5e/4e eeuw v. Chr. vielen de Galliërs het huidige Lombardije binnen en vestigden zich er definitief. Maar ondanks het feit dat de Galliërs zich ervan bewust waren dat ze een nationale eenheid vormden, waren zij toch vaak verdeeld door privaatrechtelijke geschillen, wat de verovering vanuit Rome vergemakkelijkte. Pas in de loop van de 7e eeuw begon men het gebied tot aan de Adda Longobardia (land van de Longobarden) te noemen, terwijl vanaf de 13e/l4e eeuw ook de Alpengebieden ten noorden van de grote meren werden beschouwd als behorende tot Lombardije; zelfs al stond deze naam al in de 10e eeuw voor een welomschreven gebied, toch werd hij nog zeer lang voor heel Noord-Italië gebruikt.

Nadat het gebied eerst als een zelfstandige provincie en daarna definitief bij het Romeinse Rijk werd ingelijfd, begon voor lombardije een bloeiperiode zowel voor de handel als op cultureel gebied, wat zich met name in de kunst, de architectuur en de nijverheid uitte. Mediolanum (de oude benaming voor de Lombardische hoofdstad) vormde het verbindingspunt tussen de van het Rijk afhankelijke koloniën. De vroegste resten van verstedelijking stammen uit deze periode, zoals blijkt uit het stratenplan dat de reeds bestaande structuur bedekte. In enkele decennia tijds verrezen ringmuren, die de stadsgrenzen vormden van steden als Mediolanum, Brixia (Brescia), Ticinum (Pavia), Mantua en Cremona.

In de Middeleeuwen beleefde Lombardije een ware bloeiperiode die tot uiting kwam in de romaanse kunst, een vermenging van klassieke invloeden en vroegchristelijke elementen. Aan het einde van de 12e eeuw nam het bestuur van de 'communes' (onafhankelijke steden) vastere vormen aan. In Lombardije vond, eerder dan elders, de overgang van commune naar 'signoria' (staatsvorm waarbij een 'signore', een machtig persoon, aan het hoofd staat) plaats.

De heerschappij van de familie Visconti (eind 13e eeuw- begin 14e eeuw) was voor de geschiedenis van Lombardije van doorslaggevend belang en werd gekenmerkt door een expansionistisch beleid dat tot de totstandkoming van een machtige staat leidde. Hun bewind werd later met hernieuwde kracht voortgezet door de familie Sforza.

Van 1535 tot 1700 bevond het zich onder Spaanse heerschappij: het hertogdom Milaan kwam in korte tijd tot verval: hongersnood en epidemieën (de door Manzoni beschreven beruchte pestepidemie van Milaan die in 1630 uitgebroken was) veroorzaakten duizenden slachtoffers, waardoor het inwonertal in vijftig jaar tijd tot een derde werd teruggebracht.

In de loop van de 18e eeuw kwam het hertogdom Milaan in handen van de Oostenrijkers, wat -mede dankzij de verlichtingspolitiek van de Oostenrijkse overheid een periode van economische en sociale vooruitgang inluidde. Na de Franse Revolutie en het Napoleontische intermezzo, werd in 1815 op het Congres van Wenen het Lombardisch-Venetiaanse koninkrijk gecreëerd, dat onder Oostenrijkse soevereiniteit stond.

Tijdens de 'Cinque Giornate' (Vijf Dagen) kwamen de Milanezen in opstand tegen de Oostenrijkse overheersing, waar in 1859 met de Vrede van Zürich en de inlijving van Lombardije bij Piemonte een einde aan kwam. In 1861 werd het Koninkrijk Italië geproclameerd. Vanaf dat moment loopt de geschiedenis van Lombardije samen met die van het gehele schiereiland.

http://www.wereldpagina.nl/index.php/Geschiedenis_van_Lombardije

De geschiedenis van de spiegel.

De mens wil zich spiegelen, zien hoe de buitenwereld hem ziet en zich vergelijken met het beeld dat hij van anderen heeft.

Waarschijnlijk is de eerste mens die zichzelf zag in stilstaand water behoorlijk geschrokken. Maar hoe het ook zij, het is het oudste en eenvoudigste voorbeeld van een spiegel en het begin van een kleurrijke geschiedenis.

Lang voor de mens het maken van glas ontdekte, werden er reeds spiegels gebruikt, gemaakt van metalen. Platgeslagen of gegoten schijven koper en brons werden gepolijst en bewerkt totdat er een glimmende plaat ontstond, waarin men zich spiegelen kon.

Dat reeds in heel oude tijden koperen spiegels werden gebruikt, blijkt uit een passage in de Bijbel:

Exodus 38:8

"Hij maakte ook het koperen wasvat, met zijn koperen voet, van de spiegels der te hoop komende vrouwen, die te hoop kwamen voor de deur van de tent der samenkomst."

.............. zie website.

http://vision2form.nl/spiegel-geschiedenis.html

The Sala Family Archives:
A Hand List of Medieval and Early Modern Catalonian Charters

Joseph J. Gwara, Jr.

Copyright 1984, Georgetown University Press.

De Archieven van de Familie Sala:
Een Lijst van Handschriften en Middeleeuwse en Vroeg Moderne Catalaanse Oorkonden

Joseph J. Gwara, Jr.

Auteursrecht 1984, de Universitaire Pers van Georgetown.

INTRODUCTION

Description of the collection. The collection of medieval and early modern documents treated in this HAND LIST consists of 289 charters (administrative records) from Catalonia, Spain. The manuscripts date from 1261 to 1690 (the bulk falling in the fourteenth and fifteenth centuries) and are written in a variety of hands on single leaves of parchment or paper ranging in size from 14.3xl8cm to well over 60x60cm.

INLEIDING

Beschrijving van de verzameling.
De verzameling van middeleeuwse en vroege moderne documenten die in deze Lijst van Handschriften worden behandeld bestaat uit 289 oorkonden (administratieve afschriften) van Catalonië, Spanje.
De manuscripten dateren van 1261 tot 1690 (het merendeel valt in de veertiende en vijftiende eeuw) en is geschreven in een verscheidenheid aan handschriften op losse bladen van perkament of papier variërend in grootte van 14,3 x 18 cm tot meer dan 60 x 60 cm.

1. Although the great majority (271) of the documents are composed in medieval Latin, eighteen of them-chiefly testaments of the fifteenth, sixteenth, and seventeenth centuries--are written in Catalan.

1. Hoewel de grote meerderheid (271) van de documenten zijn geschreven in het middeleeuwse Latijn, zijn achttien ervan voornamelijk testamenten van de vijftiende, zestiende, en zeventiende eeuw, geschreven in het Catalaans.

2. Most of the manuscripts are in a relatively good state of preservation, and those that are not are generally legible with the aid of an ultraviolet lamp; in a few instances, however, the severe deterioration of parchment prevents an accurate reading.

2. De meeste documenten zijn in vrij goede staat gebleven, en de documenten die dat niet zijn, zijn goed leesbaar met behulp van een infrarode lamp, hoewel in enkele gevallen de slechte staat van het perkament een nauwkeurige bestudering verhinderd.

3. The collection comprises a variety of representative documents of the period, including (from secular sources) bills of sale, receipts, oaths of fealty, establishments of tenants on property, petitions, dispute settlements, donations (including post-obit), testaments, connubial contracts, exchanges, and notarial acts, and (from ecclesiastical sources) collations to benefices, receipts of church revenues, establishments of tenants on ecclesiastical benefices, arrangements for obits, petitions of ecclesiastics, and so on. Also included are a small number of copies of official and royal documents, almost all of which are dispute settlements, concessions, and other decisions made by a royal procurator, or, in the case of locally issued documents, announcements of legislation or concessions made to area inhabitants.

3. De verzameling bestaat uit een verscheidenheid van representatieve documenten van die periode, zoals (uit seculiere bronnen) koopakten, ontvangstbewijzen, eden van trouw, pachtovereenkomsten, verzoeken, geschilregelingen, schenkingen (met inbegrip van *post-obit, testamenten, echtelijke contracten, ruil, en notariële handelingen en (uit geestelijke bronnen) *collaties van beneficie, ontvangstbewijzen van kerkopbrengsten, pachtovereenkomsten op kerkelijke beneficie (leengoeden), regelingen voor obits (wellicht legaten), verzoeken van kerkelijke aard, enz.
Ook omvat de collectie een klein aantal kopieën van ambtelijke en koninklijke documenten, die overwegend geschilregelingen zijn, concessies (toezeggingen), en andere besluiten die door een koninklijke gevolmachtigde worden genomen, of, in het geval van plaatselijk uitgegeven documenten, aankondigingen van de wetgeving of concessies die aan gebiedsinwoners worden gedaan.

* Post-obit; hier worden legaten bedoeld.

* Collations to benefices: priesterbenoemingen of toewijzing van predikantsplaatsen (leengoeden)

* Collaties; vergelijkingen van afschriften met het oorspronkelijke document of van verschillende handschriften of drukken van een tekst.

The transactions recorded in the charters most often concern the disposition (e.g., sale, rental, exchange, lease) of land, either as entire estates or farms (referred to by such words as domus, honor, locus, mansus, and, notably, castrum) or-more frequently-small parcels (area, fexia, morabatinata, patium, pecia, trotium, and so forth). In a few instances, other commodities are sold or exchanged, including rights and privileges (with respect to the collection of obligations and tithes from tenants), foodstuffs (grain, wine, etc.), and buildings (domus, hospicium). Also prevalent are charters concerning feudal and allodial land tenure, the collection of obligations from tenants, and credit transactions (the latter being especially prominent among sixteenth- and seventeenth-century records). Few documents treat the disposition of movable property

De transacties die in de oorkonden worden geregistreerd betreffen meestal regelingen (bijvoorbeeld verkoop, huur, of uitwisseling) van land, alsook volledige landgoederen of landbouwbedrijven (onderscheiden door woorden zoals *domus, eer, plaats, *mansus, en in het bijzonder *castrum) of vaker kleinere kavels (gebied, fexia, morabatinata, patium, pecia, trotium, en zo voort).
In enkele gevallen, worden andere goederen verkocht of geruild, met inbegrip van rechten en voorrechten (met betrekking tot de inzameling van verplichtingen en tienden van huurders), levensmiddelen (graan, wijn, enz.), en gebouwen (*domus, hospicium).
Ook overwegend in de collectie zijn de handvesten betreffende feodaal en niet leenroerig landmandaad, de verzameling van verplichtingen van huurders, en krediettransacties (de laatstgenoemden zijn vooral prominent onder de zestiende en zeventiende eeuw geregistreerd. Weinig documenten behandelen de regeling van roerende goederen.

* Domus (Latijn: huis); Prestigieus bouwwerk. Stadswoning voor de rijkere klasse in de Romeinse oudheid.

* Mansus; is een middeleeuwse hoeve waarin de gehele familia woonde. Een mansus was een deel van een groter domein en omvatte een hoeve met zoveel land als door een familie van horigen bewerkt kon worden.

* Castrum; een omheind militair stadje of vesting.

* Tithes; Over het algemeen bepaald als “tiende deel van de verhoging die van de winsten van land en voorraad het gevolg is, toegewezen aan de geestelijkheid voor hun steun of toegewijd aan godsdienstig of liefdadig gebruik”.

Een radicalere definitie is “het tiende deel van alle juist verworven vruchten en winsten, verschuldigd geweest aan God in erkenning van zijn opperste heerschappij over de mens, en om aan de ministers van de kerk te betalen.”

* Hospicium; Herberg gehouden door een godsdienstig huis voor reizigers en andere vreemdelingen. Ziekenhuis van de liefde

4. Participants in the transactions are almost invariably artisans and merchants who hail from the medieval Catalonian commercial centers of Barcelona and Vic, or from smaller towns and villages in the vicinity.

4. De deelnemers in de transacties zijn bijna onveranderlijk artisans (handwerkslieden) en handelaren die uit de middeleeuwse Catalaanse commerciele centra van Barcelona en Vic komen, of van kleinere steden en dorpen in de nabijheid.

Less frequently, knights, royal officials, and other individuals of high social status such as castle lords or local judicial and governmental figures undertake transactions. It is also not uncommon for clerics, ranging in status from parish priests, nuns, monks, and vicars to abbots and canons, to participate in some arrangements, generally acting as representatives of parish churches, convents, monasteries, or, in cases involving ecclesiastical benefices or petitions, the bishop. In many instances, women initiate transactions, most often with the consent of their husbands or as widows. The lowest stratum of society, including laborers and farmers, is seldom represented.

Ridders, koninklijke ambtenaren, en andere individuen met een hoge sociale status, zoals kasteelheren of de lokale gerechtelijke en regeringsoverheden ondernemen minder vaak transacties.
Het is eveneens niet ongebruikelijk voor geestelijken, variërend van parochiepriesters, nonnen, monniken, en predikanten tot abten en kanunniken, om deel te nemen in sommige regelingen, over het algemeen optredend als vertegenwoordiger van parochiekerken en

*kloosters, of in zaken betreffende kerkelijke leengoederen, als vertegenwoordiger van de bisschop.
In veel gevallen leiden vrouwen de onderhandelingen, meestal met toestemming van hun echtgenoten, of als weduwen.
De laagste laag van de maatschappij, met inbegrip van arbeiders en boeren, wordt zelden vertegenwoordigd..

* convent = klooster (met nonnen)

* monasterie = klooster (met monniken, priesters)

The geographical extent of the collection encompasses four dioceses of northern Spain, principally those of Barcelona and Vic, and secondarily those of Gerona and Urgell. Transactions most often involve residents of the parishes of St. Eugenia de Berga, St. Baudilius de Luçanesio, St. Fructuosus de Castro Terciolo, St. Andrea de Gurbo, St. Genesius de Pinu, St. Felix de Torilione, St. Maria Falguerolis, St. Ypolitus de Voltregano, St. Petrus de Castelleto, St. Petrus de Torilione, and, among the charters of the sixteenth and seventeenth centuries, St. Martinus de Arenys and St. Maria de Arenys. The population thus hails chiefly from the region bounded on the west and east by the rivers Llobregat and Ter, respectively, including the territory along the river valleys, south from Barcelona to Ripoll. The geographical distribution is also relatively concentrated, frequently within a thirty to forty kilometer radius frown Vic, with the exception of those charters from Barcelona, Ripoll, Camprodon and Vilafranca del Panadés.

De geografische omvang van de verzameling omvat vier bisdommen van noordelijk Spanje, hoofdzakelijk die van Barcelona en Vic, en vervolgens die van Gerona en Urgell.
De transacties betreffen dikwijls ingezetenen van de parochies van St. Eugenia De Berga, St. Baudilius De Luçanesio, St. Fructuosus De Castro Terciolo, St. Andrea de Gurbo, St. Genesius De Pinu, St. Felix De Torilione, St. Maria Falguerolis, St. Ypolitus De Voltregano, St. Petrus De Castelleto, St. Petrus De Torilione, en bij de oorkonden van de zestiende en zeventiende eeuwen, St. Martinus de Arenys en St. Maria de Arenys.
De bevolking komt voornamelijk van het gebied begrensd in het westen en het oosten door respectievelijk de rivieren Llobregat en Ter, met inbegrip van het grondgebied langs de riviervalleien, ten zuiden van Barcelona tot Ripoll.
De geografische distributie van de verzameling is ook vrij geconcentreerd, vaak binnen een straal van dertig tot veertig kilometer van Vic, met uitzondering van de oorkonden van Barcelona, Ripoll, Camprodon en Vilafranca del Panadés.

Historical Content at the Collection. A large number of charters in the collection focus upon the administration of the castle or estate (castrum, domus, or staticum) of Montorroell in the parish of San Boi de Lluçanès, located approximately sixteen kilometers north of Vic. A relatively minor castle, Montorroell was a feudal demesne of the lord of Lluça, a local suzerain who wielded considerable authority over a number of smaller castles (such as Quer, Merles, Tornamira, and Olost) in the vicinity.

Historische Inhoud bij de Verzameling. In een groot aantal oorkonden van de verzameling is de nadruk gevestigd op het bestuur van het kasteel of landgoed (castrum, domus, of staticum) van Montorroell, in de parochie van San Boi De Lluçanès, gelegen ongeveer zestien kilometer ten noorden van Vic. Montorroell, een relatief minder belangrijk kasteel, was een leengoed van de Lord van Lluça, een lokaal soeverein vorst, die een aanzienlijke macht uitoefende over een aantal kleinere kastelen in de omgeving (zoals Quer, Merles, Tornamira en Olost).

5. The extent of the lord of Lluçà's infuence in Montorroell before the late fourteenth century remains unclear; however, documentation from the collection shows that in 1375 he shared one-third dominion over the castle with the lord of Conanglell, whereas the lord of Montorroell retained jurisdiction within the other two-thirds (MS 72). By 1409, the lord of Lluçà had acquired autonomy over this one-third portion of the castrum (MS 124), but he eventually surrendered this authority when the lord of Montorroell purchased the share from him in 1414 (MS 129). From at least 1297 until 1414 the lord of Montorroell owed fealty to the lord of Lluçà.

5. De omvang van de invloed van de Lord van Lluçà in Montorroell vóór de recente veertiende eeuw blijft onduidelijk; documentatie van de verzameling toont nochtans aan dat hij in 1375 voor één derde deelde in de heerschappij over het kasteel met Lord van Conanglell, terwijl de Lord van Montorroell de jurisdictie binnen de andere tweederden (MS 72) behield.
In 1409, had de Lord van Lluçà de autonomie over dit één derde gedeelte van het castrum verworven, maar uiteindelijk gaf hij dit gezag over toen de Lord van Montorroell het aandeel van hem in 1414 kocht (MS 129). Van minstens 1297 tot 1414 was de Lord van Montorroell trouw verschuldigd aan de Lord van Lluçà.

6. In 1410, for example, Raymundus Andrea de Sala, owner of Montorroell from 1386, renewed a pledge of fealty to the lord of Lluça, Raymundus de Pagaria (MS 220), while earlier, in 1343, before Galçerandus de Bisaura, lord of Montorroell from 1326 until that year, could exchange the castle with Raymundus Novelli of Ripoll, he required the consent of Andreas de Fonoylleto (Fenollet), then lord of Lluça ( MSS 37 and 38). A 1551 reference to a convinentia feudale dating from 1310 suggests that the lord of Montorroell was a castellan, or petty nobleman, who held the castle from the lord of Lluçà in exchange for an oath of fealty (MS 220). Thus, from the early fourteenth century (and possibly from as early as 1297), Montorroell and Lluçà had a mutual feudal agreement closely linking their administrative activities. Very little is known about the history of Montorroell itself. The earliest documentation, appearing outside the charters in this collection, dates from 1297 and records Beatrix de Conanglell, mother of Petrus de Conanglell, as the castle's owner.

6. In 1410 bijvoorbeeld, vernieuwde Raymundus Andrea de Sala, (eigenaar van Montorroell vanaf 1386) een belofte van trouw aan de Lord van Lluça, nl. Raymundus de Pagaria (MS 220), terwijl toen hij eerder, in 1343, (vóór Galçerandus de Bisaura, de Lord van Montorroell vanaf 1326 tot dat jaar) het kasteel kon ruilen met Raymundus Novelli van Ripoll, hij de toestemming vereiste van Andreas de Fonoylleto (Fenollet), toen Lord van Lluça (MSS 37 en 38).
A 1551 verwijst naar een feodale conventie daterend van 1310 waarin de Lord van Montorroell voorgesteld wordt als castellan, of kleine edelman, die het kasteel van Lord van Lluçà hield, in ruil voor een eed van trouw (MS 220).
Aldus, vanaf de vroege veertiende eeuw (en mogelijk al vanaf van1297), hadden Montorroell en Lluçà een wederzijdse feodale overeenkomst die hun administratieve activiteiten nauw met elkaar verbond.
Over de geschiedenis van Montorroell zelf is zeer weinig bekend.
De vroegste documentatie, die buiten de oorkonden van deze collectie verschijnt, dateert van 1297 en vermeldt Beatrix de Conanglell, moeder van Petrus de Conanglell, als eigenaresse van het kasteel.

7. By 1310, the castle had passed to the Bisaura (Besora) family, as indicated by a reference to a certain Bernardus de Bisaura's oath of fealty (found in the convinentia feudale mentioned above) to Bernardus Guillermus de Portella, lord of Lluçà in that year (MS 220). Sixteen years later, in 1326, Jacobus de Bisaura, nephew and heir of Bernardus, and his wife Agnes presented the fortress to Galçerandus de Bisaura, Jacobus' brother (MS 14),

7. In 1310, was het kasteel overgegaan op de familie Bisaura (van Besora), zoals vermeldt door een verwijzing naar een bepaalde eed van trouw van Bernardus de Bisaura's (gevonden in hierboven vermelde convinentia feudale) aan Bernardus Guillermus de Portella, Lord van Lluçà in dat jaar (MS 220).
Zestien later jaar, in 1326, schonken Jacobus de Bisaura, neef en de erfgenaam van Bernardus, en zijn vrouw Agnes de vesting aan Galçerandus de Bisaura, de broer van Jacobus (MS 14),

8. but ownership seems to have been disputed between him and the lord of Lluça. In 1328 Marchesia de Portella, wife of the lord of Lluçà, settled a quarrel with Galçerandus de Bisaura in which Galçerandus had claimed title to the castle through the donation by his uncle and Marchesia through multiple purchases (MS 16). The dispute was settled with a large payment from Galçerandus, who retained Montorroell as a fief and thus reaffirmed the castle's feudal commitment to Lluça. In 1343, Raymundus Novelli of Ripoll, lord of the manor of Melannus [Milan], acquired Montorroell from Galçerandus through an exchange (MSS 36, 37,38). The castle passed to his sister Francisca in 1349 (MS 64) (through what appears to be at least one other family holder who died intestate) and then to his niece (Francisca's daughter) Romia Proheta by 1355 (MS 44). On April 9, 1371, Romia de Dachs (Proheta) sold Raymundus de Sala, draper of Vic, her two-thirds interest of the castle (MSS 64, 65, and 66).

8. maar het eigendom schijnt tussen hem en de Lord van Lluça betwist te zijn.
In 1328 regelde Marchesia de Portella, vrouw van Lord van Lluçà, een ruzie met Galçerandus de Bisaura waarbij Galçerandus op titel het kasteel had opgeëist vanwege schenking door zijn oom en Marchesia door meervoudige aankopen (MS 16).
Het geschil werd geregeld met een forse betaling van Galçerandus, die Montorroell behield als een *fief en zo opnieuw de feodale verplichting van het kasteel aan Lluça bevestigde.
In 1343 verwierf Raymundus Novelli van Ripoll, Lord van manor (heerlijkheid / riddergoed) van Melannus [ Milaan ], Montorroell van Galçerandus door een ruil (MSS 36, 37,38).
Het kasteel ging over op zijn zuster Francisca in 1349 (MS 64) (vermoedelijk minstens één andere pachtersfamilie die *intestate overleed) en daarna aan zijn nicht (Francisca’s dochter) Romia Proheta in 1355 (MS 44). Op 9 April 1371, verkocht Romia de Dachs (Proheta) Raymundus de Sala, manufacturier van Vic, haar tweederden rente van het kasteel (MSS 64, 65, en 66).

* Fief ; een toelage van iets van waarde, meestal land, van een Lord aan zijn Vazal.

* Intestate; sterven zonder wettelijke wilsbeschikking.

9. The sale marks the beginning of the Sala family's dominion over Montorroell, which lasted at least into the late sixteenth century. Initially, the Salas encountered remarkable success in establishing themselves as lords of a small fortress in the Catalonian countryside. They began an active program of territorial expansion and administrative consolidation, gradually developing ties with other castles and important families in the area.

9. De verkoop markeert het begin van de heerschappij van de familie Sala over Montorroell, die op zijn minst duurde tot in de late zestiende eeuw. Aanvankelijk, boekten de Sala’s opmerkelijk succes erin zichzelf te vestigen als Lords van een kleine vesting in het Catalaanse platteland. Zij begonnen met een actief programma van territoriale uitbreiding en administratieve consolidatie, geleidelijk aan de banden met andere kastelen en belangrijke families in het gebied verstevigend.

Sometimes through marriage and frequently through business negotiations and legal maneuvers, they expanded their wealth and feudal holdings, while gaining for themselves what must have been a prominent position within the community. By the late sixteenth century, however, the Salas' economic (and possibly political) status appears to deteriorate, and the family began to sell and pledge as security for loans many properties which had remained in their hands for almost two centuries.

Soms door huwelijk en vaak door zakelijke onderhandelingen en gewettigde manoeuvres, breidden zij hun rijkdom en feodale landerijen uit, en bereikten voor zichzelf een status die binnen de gemeenschap een prominente positie moet zijn geweest. In de late zestiende eeuw, echter, schijnt de economische (en mogelijk politieke) status van de Sala’s te verslechteren, en de familie begon met het verkopen en verpanden, als onderpand voor leningen, van vele bezittingen, die bijna twee eeuwen in hun handen waren geweest.

Such thorough liquidation may be an indication of financial ruin, stemming perhaps from a family error or from the poor economic climate of Catalonia at the time. In addition, Montorroell, like many other castles of this period, probably lost whatever military and political importance it had possessed during the previous three hundred years, becoming as a result more burdensome than profitable. With the beginning of the seventeenth century, then, the period of the Sala family aggrandizement came to an end.

Dergelijke grondige liquidatie kan een aanwijzing zijn voor financiële ondergang, die misschien te wijten is aan pech in de familie of aan het slechte economisch klimaat van het Catalonië uit die tijd. Bovendien verloor Montorroell waarschijnlijk, net als veel andere kastelen in deze periode, het militair en politiek belang welk het had bezeten tijdens de voorafgaande drie honderd jaar, waarvan de lasten steeds zwaarder drukten, zonder profijt op te leveren. Tenslotte kwam er aan het begin van de zeventiende eeuw een eind aan de periode waarin de Sala-familie tot grote bloei kwam.

Evidence concerning Raymundus de Sala's activities as lord of Montorroell is not abundant. At the time of his purchase of the castle, he received oaths of fealty from four local inhabitants (MS 66). Additionally, two important charters from 1375 and 1376 record his purchase of property rights and rents from individuals who would eventually come under Montorroell's authority (MSS 72, 74 and 75). These transactions suggest a continuing expansion of territory under the castle's control.

Er is geen overvloedig bewijsmateriaal betreffende Raymundus de Sala's activiteiten als Lord van Montorroell. Ten tijde van zijn aankoop van het kasteel, ontving hij eden van trouw van vier lokale inwoners (MS 66). Bovendien, registreren twee belangrijke oorkonden van 1375 en 1376 zijn aankoop van eigendomsrechten en huren van individuen die uiteindelijk onder het gezag zou komen van Montorroell (MSS 72, 74 en 75). Deze transacties veronderstellen een voortdurende uitbreiding van grondgebied onder het beheer van het kasteel.

With Raymundus' death in 1386, the estate was left to his wife Alamanda and their minor children (Elienor, Bernardus, Guillermus, and Raymundus Andrea; an older daughter, Violans, was married one year before Raymundus' death). Although Alamanda assumed control of the family purse (paying her daughter Violans' dowry [MS 96] and taxes [?] to the city councillors of Vic [MS 102]), lordship of Montorroell reverted to the lord of Lluçà.

Met de dood van Raymundus in 1386, werd het landgoed nagelaten aan zijn vrouw Alamanda en hun minderjarige kinderen (Elienor, Bernardus, Guillermus, en Raymundus Andrea; een oudere dochter, Violans, was één jaar vóór de dood van Raymundus gehuwd). Hoewel er wordt verondersteld dat Alamanda de familiefondsen beheerde (zij betaalde de bruidsschat en belastingen van haar dochter Violans (MS 96) aan de stadsraadsleden van Vic (MS 102), kwam het adellijk landgoed weer onder beheer van Lord van Lluçà.

l0. In 1391 Alamanda petitioned the local court for permission to transfer to her son Raymundus Andrea his inheritance (including lordship of the castle), but Raymundus rejected the proposal and was assigned a new guardian by the court (MS 104). By 1401 or 1402, however, charters indicate that Raymundus Andrea had assumed the lordship of Montorroell (MSS 110, 111, and 114).

l0. In 1391 diende Alamanda bij het lokale hof een verzoekschrift in, om aan haar zoon Raymundus Andrea zijn erfgoed, (met inbegrip van het Lordschap van het kasteel) over te dragen, maar Raymundus verwierp het voorstel en er werd een nieuwe toezichthouder aangewezen door het hof (MS 104). In 1401 of 1402, nochtans, tonen de oorkonden aan dat Raymundus Andrea het Lordschap over Montorroell op zich heeft genomen (MSS 110, 111, en 114).

Among the major accomplishments of Raymundus Andrea was his purchase in 1414 of the remaining one-third share of Montorroell from Raymundus de Pagaria (Peguera), son of Raymundus de Pagaria and lord of Lluçà (MSS 129 and 132). Raymundus' acquisition of this portion of the castrum points to a conscious attempt at consolidation, giving the Salas virtual autonomy over Montorroell except when royal or episcopal jurisdiction was invoked.

Een van de belangrijkste aanwinsten van Raymundus Andrea was de aankoop in 1414 van het resterende één derde aandeel van Montorroell van Raymundus de Pagaria (Peguera), zoon van Raymundus de Pagaria en Lord van Lluçà (MSS 129 en 132). De aanwinst van Raymundus van dit gedeelte van het castrum wijst op een bewuste poging tot consolidatie, die de Sala’s de feitelijke autonomie inzake Montorroell geeft, behalve wanneer er sprake was van koninklijke of bisschoppelijke jurisdictie.

In the years following this purchase, Raymundus Andrea also extended his influence in the ares by acquiring tithe rights in the parishes of St. Petrus de Roda and St. Michael dela Guardia (MS 159) and property in the parish of Vic (MS 142). In various transactions dating from 1400 to 1414, he also purchased and consolidated rights to the manse of Poal, in the parish of Vic (MS 258). A large number of charters including oaths of fealty and land inventories testify to Raymundus' expanding wealth and authority (MSS 124, 130, 133, 134, and 137). His success in his endeavors is clear in a nuptial donation to his son Salvator in 1433, consisting of 1,500 Aragonese florins and immovables, a considerable gift for the period (MS 151).

With the death of Raymundus Andrea in 1437, Montorroell passed to his son Salvator Sala.

In de jaren na deze aankoop, breidde Raymundus Andrea zijn invloed ook uit in de regio door tienden-rechten te verwerven in de parochies van St. Petrus de Roda en St. Michael de la Guardia (MS 159) en bezit in de parochie van Vic (MS 142). In diverse transacties daterend van 1400 tot 1414, kocht hij en consolideerde zijn rechten aan de hoeve van Poal, in de parochie van Vic (MS 258). Een groot aantal oorkonden met inbegrip van eden van trouw en land-inventarissen zijn getuigen van de uitbreidende rijkdom en gezag van Raymundus (MSS 124, 130,133, 134, en 137). Het succes van zijn inspanningen is duidelijk in het huwelijksgeschenk aan zijn zoon Salvator in 1433 dat bestaat uit 1.500 Aragonese florijnen en onroerende goederen, een aanzienlijke gift voor deze periode (MS 151).

Met de dood van Raymundus Andrea in 1437, is Montorroell overgegaan op zijn zoon Salvator Sala.

11. Although the documentation decreases after this period, there are a few indications that Salvator further enhanced the Sala family holdings. In 1446, for example, he purchased one-half the manse of Pinu in the parish of St. Genesius de Pinu (MS 169), while thirteen years later, in 1459, he consolidated his rights to that estate by buying the remaining half from the city councillors of Vic (MSS 180 and 181). In 1454 he received tithes from the parish of St. María des Peyes (MS 172).

11. Hoewel de documentatie na deze periode vermindert, zijn er verder nog enkele aanwijzingen dat Salvator de Sala familiebezittingen verbeterde. In 1446, bijvoorbeeld, kocht hij de helft van de hoeve van Pinu in de parochie van St. Genesius de Pinu (MS 169), terwijl hij dertien later jaar, in 1459, zijn rechten op dat landgoed consolideerde door de resterende helft te kopen van de stadsraadsleden van Vic (MSS 180 en 181). In 1454 ontving hij tienden van de parochie van St. María des Peyes. (MS 172).

In 1478, Montorroell again changed hands, this time passing to Salvator's son Johannes. Thirty-one years later, in 1509, Benedictus Sala, son of Johannes, inherited the castle from his father, and in 1540 Petrus Onofrius Sala acquired it from his father Benedictus (whose intestate death necessitated legal action in the disposition of some of the family property; MS 215). The few documents that survive from the sixteenth and seventeenth centuries suggest that, despite a number of minor property acquisitions-in 1525 of the right to redeem the manse of ça Noguera (MS 2l0), in the 1550s of one-half the castellany of Torrelló ( MS 268), and in 1561 of a dwelling (MS 255)-the period of the Sala family expansion was over.

In 1478, kwam Montorroell opnieuw in andere handen, dit keer overgedragen aan Salvator’s zoon Johannes. Éénendertig jaar later, in 1509, erfde Benedictus Sala, zoon van Johannes, het kasteel van zijn vader, en in 1540 verwierf Petrus Onofrius Sala het van zijn vader Benedictus (hij overleed *intestate, hetgeen gerechtelijke stappen vergde om de familiebezittingen te regelen; (MS 215). De weinige documenten die uit de zestiende en zeventiende eeuw zijn overgebleven, suggereren dat, ondanks een aantal minder belangrijke aanwinsten - in 1525 van het recht om de hoeve van ça Noguera terug te kopen (MS 2l0), in 1550 de helft van het kasteeltje van Torrelló (MS 268) en in 1561 van een woning (MS de 255) - een einde kwam aan de periode waarin de bezittingen van de familie Sala zich uitbreidden.

*Intestate; sterven zonder wettelijke wilsbeschikking.

12. In 1506, for example, Johannes had sold a perpetual amortizing annuity of twenty-seven solidi and ten denarii for about twenty-eight librae (Barcelona) (MS 202), while by 1603 Onofrius Josephus Sala, son of Petrus Honofrius, was forced to sell-reserving the right to redeem-portions of the major and minor tithes collected in the parishes of St. Petrus de Roda and St. Michael dela Guardia (MS 265; 1595), the manse of Poal in the parish of Vic (MS 258; 1591), and one half the castellany of Torrelló (MS 268; l603).

12. In 1506, bijvoorbeeld verkocht Johannes een langdurige aflossing op een lijfrente van zevenentwintig solidi en tien denarii voor ongeveer achtentwintig librae (Barcelona) (MS 202), terwijl rond 1603 Onofrius Josephus Sala, zoon van Petrus Honofrius, gedwongen werd om gedeelten te verkopen (met het recht van terugkoop) van de tienden (belastingen) die geïnd werden in de parochies van St. petrus de Roda en St. Michael de la Guardia (MS 265, in 1595), de hoeve van Poal in de parochie van Vic (MS 258 in 1591) en de helft van het kasteeltje van Torrelló (MS 268, in 1603).

Already in 1585 Onofrius Josephus had pledged to the cathedral chapter of Vic obligations of tasca (one eleventh of the crop) collected within the jurisdiction of Montorroell and all feudal obligations due from Elizabetha des Ca llar (awarded through arbitration in 1545; MS 217) as security on a payment of three hundred librae (Barcelona) (MS 253).

Reeds in 1585 had Onofrius Josephus aan de kapittelen van de kathedraal van Vic obligaties van tasca beleend (één elfde deel van de oogst) die binnengehaald werd in het rechtsgebied van Montorroell, en alle feodale contracten die hij verplicht was aan Elizabetha des Callar (toegekend door arbritage in 1545, MS 217) als onderpand voor een betaling van drie honderd librae (Barcelona) (MS 253)

Whether the Salas were able to survive this period of financial insecurity remains uncertain, for the documentation on the family's activities and on Montorroell ends in 1603. It seems likely, however, that the precarious economic situation of Catalonia during this period, the depreciation of Montorroell's strategic and political importance, the fact that the Salas were in need of large sums of money, and the eventual impressive loss of family resources contributed to an overall decline in their status, perhaps to the point of threatening or reversing their earlier financial and social gains.

Of de Sala’s in staat zijn geweest deze periode van financiële onzekerheid te overleven blijft onzeker, omdat de documentatie van de activiteiten van deze familie en van Montorroell eindigt in 1603. Het lijkt aannemelijk, echter, dat de precaire economische situatie van Catalonië, de strategische en politieke waardevermindering van Montorroell, het feit dat de Sala’s behoefte hadden aan grote sommen geld, én het uiteindelijke indrukwekkende verlies van familiemiddelen bijdroeg tot een algemene daling van hun status, waarschijnlijk tot het punt waarop dit bedreigend werd of een keerpunt was in hun eerdere financiële en sociale winsten.

Einde inleiding
________________________

Vertaling Erna Rienties
________________________

Inleiding deel 2

Het volgende schema geeft een overzicht van de Lords van Montorroell
van 1297 tot 1585

The following schema presents the lords of Montorroell from 1297 to 1585.

In addition to providing a chronology of the late medieval stages of Montorroell's history, the collection offers insights into the history of the Sala family. The general nature of the charters indicates that the collection once formed the private archives of one branch of the Sala family-the descendants of Raymundus de Sala. The name Sala appears in documents from as early as 1355 and as late as 1645, dominating the years the collection encompasses. Despite the fact that the archives are incomplete,13 it is possible to trace at least in part the history of the Salas from the fourteenth through the sixteenth century. The development of the Sala family is complicated, and the documentation is fragmentary. The earliest reference to their name in the area derives from the district (quadra) of Pual, some two kilometers south of Vic.14 In bills of sale and testaments from the twelfth century--not in this collection-the name is further associated with the castle of Sala in the same district, though by the early thirteenth century the castle had passed from Sala control.15

Naast het verstrekken van een chronologie van de recente middeleeuwse stadia van de geschiedenis van Montorroell, biedt de verzameling inzicht in de geschiedenis van de familie Sala. De algemene aard van de oorkonden wijst erop dat de verzameling eens de privé-archieven vormde van één tak van de Sala-familie- nakomelingen van Raymundus de Sala. De naam Sala verschijnt in de documenten van begin 1355 tot 1645, en is overheersend in de jaren die de verzameling omvat. Ondanks het feit dat de archieven onvolledig zijn, (13) is het mogelijk om op zijn minst voor een deel de geschiedenis van Sala's te volgen van de veertiende tot aan de zestiende eeuw. De ontwikkeling van de familie Sala is ingewikkeld, en de documentatie is fragmentarisch. De vroegste verwijzing naar hun naam in het gebied komt uit het district (quadra) van Pual voort, zowat twee kilometers ten zuiden van Vic.(14) In koopakten en testamenten van de twaalfde eeuw – niet in deze verzameling aanwezig- wordt de naam verder geassocieerd met het kasteel van Sala in het zelfde district, hoewel aan het begin van de dertiende eeuw het kasteel niet onder het bestuur van de Sala’s was. (15)

Within the collection itself, the earliest reference to the Sala name appears in a charter from 1355 in which Raymundus de Sala acknowledges a debt to his brother Guillermus de Sala, bailiff of Sora (MS 45). Guillermus is without doubt the son of Petrus de Sala, who was the son of Guillermus de Sala and heir to the manse of Sala. In 1338 Petrus purchased the castle of Duocastella [Doscastells in Sora (parish of St. Genesius), an acquisition which makes it possible to establish a common link between the lords of Montorroell, the lords of Duocastella, and the heirs to the manse of Sala.16

Binnen de collectie zelf, verschijnt de vroegste verwijzing naar de naam Sala in een oorkonde van 1355 waarin Raymundus de Sala een schuld aan zijn broer Guillermus de Sala erkent, drost van Sora (MS 45). Guillermus is zonder twijfel de zoon van Petrus de Sala, die de zoon van Guillermus de Sala en erfgenaam van de mansus (hoeve) van Sala was. In 1338 kocht Petrus het kasteel van Duocastella [Doscastells in Sora](parochie van St. Genesius), een aanwinst die het mogelijk maakt om een gemeenschappelijk verband te leggen tussen Lords van Montorroell, de Lords van Duocastella, en de erfgenamen van de mansus van Sala.(16).

Throughout the Sala family's history, marriages were an important means of social mobility. In 1359, Raymundus de Sala wed Alamanda, daughter of Guillermus de Podiolo, knight (MS 49).17 Alamanda's extensive dowry, consisting of two dwellings in Vic and nine tracts of land in nearby parishes, bespeaks the wealth and social status she must have brought with her to the Sala house. Of Raymundus' and Alamanda's children (Violans, Elienor, Raymundus Andrea, Bernardus, and Guillermus), Violans married Galçerandus de Villa, scribe of Vic, in 1386, and Raymundus Andrea married Johanna de Nogaria lNogueraJ sometime before 1433 (MSS 92, 96 and 150); there is no further reference to the other three children.18

In de familiegeschiedenis van de Sala’s waren de huwelijken een belangrijk middel van sociale mobiliteit. In 1359, trouwde Raymundus de Sala met Alamanda, dochter van Guillermus de Podiolo, ridder (MS 49) (17). De uitgebreide bruidsschat van Alamanda, bestaande uit twee woningen in Vic en negen landerijen in nabijgelegen parochies, spreekt van de rijkdom en de sociale status die zij moet hebben meegebracht in het huis van Sala. Van de kinderen van Raymundus en Alamanda (Violans, Elienor, Raymundus Andrea, Bernardus, en Guillermus), trouwde Violans met Galçerandus de Villa, *schrijver van Vic, in 1386, en Raymundus Andrea huwde Johanna de Nogaria (Noguera) ergens vóór 1433 (MSS 92, 96 en 150); er is geen verdere verwijzing naar de andere drie kinderen.(18)

*scribe: hiermee wordt een schrijver (secretaris) bedoeld in overheidsdienst

Raymundus Andrea de Sala had at least two sons: Salvator, who married Clara de Vineis in 1433 (MS 149); and Petrus, who married Constancia de Cuspineda in 1435 (MS 153). By 1463, Salvator Sala's son Johannes had married Anthonia Tallander, daughter of Anthonius Tallander (Borra), knight of Barcelona (MS 183). Again, this marriage is an indication of the social status of the Salas, for Anthonia's father was lord of the castle Of Saladeures,19 and, in lignt of the extensive marriage portion of 10,000 solidi which he had pledged to his wife, he was a wealthy individual (MS 175).

Raymundus Andrea de Sala had minstens twee zonen: Salvator, hij trouwde met Clara de Vineis in 1433 (MS 149); en Petrus, hij trouwde met Constancia de Cuspineda in 1435 (MS 153). In 1463 was Salvator’s zoon Johannes getrouwd met Anthonia Tallander, dochter van Anthonius Tallander (Borra), ridder van Barcelona (MS 183). Opnieuw is dit huwelijk een aanwijzing van de sociale status van de Sala’s, want Anthonia’s vader was Lord van het kasteel van Saladeures, (19) en, afgaande op het uitgebreide huwelijksaandeel van 10.000 solidi, dat hij verbond aan zijn vrouw, was hij een vermogend man (175).

Through these marriages, then, the Salas developed ties with a number of important castles and families in the area, enhancing their own social position within the community.20 Further evidence of the Salas' status lies in their prominence in the Roman Catholic hierarchy. Later members of the Sala’s family required important benefices within the Church. Antonius Sala (whose relationship to the family is unclear) was canon at the cathedral of Vic in the seventeenth century (MS 286); some fifty years earlier, in 1590, a certain Johannes Sala, uncle of Anticus Sala, was also canon there (MS 255). Sebastianus Sala, brother of Franciscus Sala, held the office of provost of the cathedral of Vic in 1504 (MS 201) and may well be the same Sebastianus Sala who was rector of the benefice of the parish church of St. Maria de Besora in 1500 (MS 198).

Door deze huwelijken, knoopten de Sala's banden aan met een aantal belangrijke kastelen en families in het gebied, en verbeterden hiermee hun eigen sociale positie binnen de gemeenschap.(20). Verder bewijs van de status van de Sala’s ligt in hun bekendheid in de Rooms-Katholieke hiërarchie. De latere leden van de familie van Sala’s bekleedden belangrijke posten binnen de Kerk. Antonius Sala (wiens relatie tot de familie onduidelijk is) was kanunnik in de kathedraal van Vic in de zeventiende eeuw (MS 286); ongeveer vijftig jaar eerder, in 1590, was een zekere Johannes Sala, oom van Anticus Sala, daar ook kanunnik (MS 255). Sebastianus Sala, broer van Franciscus Sala, bekleedde het ambt van provoost van de kathedraal van Vic in 1504 (MS 201) en het is heel goed mogelijk dat het dezelfde Sebastianus Sala betreft die predikant was van de parochiekerk van St. Maria de Besora in 1500 (MS 198).

In 1501 Petrus Sala (nephew of Salvator Sala, lord of Montorroell ?) was appointed prior of the important monastery of San Llorenç del Munt (MS 200). There exist other references to members of the Sala family as oblates or clerics of Vic (MSS 258, 265). Thus, in addition to being successful merchants, the Salas played an active role in spiritual affairs, undoubtedly adding to their prestige. The Salas were also prominent in municipal government. In the fourteenth and early part of the fifteenth century, the following family members served as councillors of the royal sector of Vic (unified with the Montcada sector by 1450): Jacobus de Sala (1372, 1375, 1380, 1388), Salvator Sala (1448), and Bernardus Sala (1434, 1438). In 1381 a certain Berengarius Sala served as a syndic in the Montcada quarter of the same city.

In 1501 werd Petrus Sala (neef van Salvator Sala, Lord van Montorroell?) benoemd tot prior van het belangrijke klooster van San Llorenç del Munt (MS 200). Er bestaan andere verwijzingen naar leden van de familie Sala als *oblaten of geestelijken van Vic (MSS 258, 265). Dus, toegevoegd aan het feit dat zij succesvolle handelaars zijn, spelen de Sala’s een actieve rol in geestelijke zaken, hetgeen ongetwijfeld hun prestige verhoogde. De Sala’s speelden ook een prominente rol in de gemeentelijke overheid. In de veertiende en het vroege begin van de vijftiende eeuw, dienden de volgende familieleden als raadsleden van de koninklijk gebied van Vic (verenigd met het gebied van Montcada in 1450): Jacobus de Sala (1372, 1375, 1380, 1388), Salvator Sala (1448), and Bernardus Sala (1434, 1438). Een zekere Berengarius Sala diende in 1381 als magistraat in het Montcada kwartier van dezelfde stad.

* een oblaat is kloosterling die een tijdelijke gelofte heeft afgelegd.

After the unification of the royal (formerly episcopal) sector of Vic with the Montcada sector, the Salas appear to have become more active in local governmental affairs. Post 1450 councillors from the family include: Salvator Sala (1456, 1462), Bernardus Sala (1466), Michael Sala (1485, 1489), Joannes Sala (1492, 1504, 1517), Salvator Sala (1498, 1514), Petrus Onofrius Sala (1551), Anticus Sala (1581), Onofrius Josephus Sala (1591), and Franciscus Sala (1618, 1628). A certain Franciscus de Sala was appointed Veguer of Osona in 1482, but did not effectively serve.2l

Na de samenvoeging van de koninklijke (vroeger bisschoppelijke) sector van Vic met de sector Montcada, schijnen de Sala’s een actievere rol gespeeld te hebben in lokale regeringszaken. Rond 1450 zijn diverse leden van de familie raadslid: Salvator Sala (1456, 1462), Bernardus Sala (1466), Michael Sala (1485, 1489), Joannes Sala (1492, 1504, 1517), Salvator Sala (1498, 1514), Petrus Onofrius Sala (1551), Anticus Sala (1581), Onofrius Josephus Sala (1591), en Franciscus Sala (1618, 1628). Een zekere Franciscus de Sala werd benoemd tot Veguer van Osona in 1482, maar was niet in actieve dienst (2l).

Such extensive involvement in municipal affairs suggests that, from the early fifteenth century, the Salas may have resided permanently in Vic and directed the administration of their rural estate from that city. The Salas, then, were an urban mercantile family, and their archives record their early attempt to acquire power and prominence in the rural areas north of Vic. Until the sixteenth century, they appear to have been successful in their financial pursuits, and, in light of their well planned marriages and prevalence in the church and local government, their social status must have become quite high.22 Unfortunately, however, the collection fails to document the history of the Salas after the late sixteenth century, when they begin to sell and mortgage large portions of their patrimony. Further research in the vast archival resourees available in Catalonia today may shed light on this family's fate and on other activities in which they participated in the Catalonia countryside of the late middle ages.

Een dergelijke uitgebreide betrokkenheid in gemeentelijke zaken doet veronderstellen dat vanaf de vroege vijftiende eeuw, de Sala’s permanent in Vic verbleven hebben en het bestuur van hun landgoed vanuit die stad geleid hebben. De Sala’s waren een stedelijke handelsfamilie, en hun archieven doen verslag van hun vroege poging om macht en bekendheid in het plattelandsgebied ten noorden van Vic te verwerven. Tot de zestiende eeuw, schijnen zij succesvol in hun financiële ondernemingen geweest te zijn, en, gezien hun goed geplande huwelijken en overwicht in de kerk en de lokale regering, moet hun sociale status moet vrij hoog geweest zijn. (22). Jammer genoeg, nochtans, slaagt de verzameling er niet in om de geschiedenis van Salas na het einde van de zestiende eeuw te documenteren, wanneer zij beginnen grote gedeelten van hun patrimonium te verkopen en te verpanden. Verder onderzoek in de enorme archivale bronnen, zoals die nu beschikbaar zijn in Catalonië, kan licht werpen op het lot van deze familie en op andere activiteiten waaraan zij op het platteland van het Catalonië van de recente middeleeuwen deelnamen.

____________________________

Vertaling Erna Rienties
_________________________

History of the Collection.

Geschiedenis van de Collectie.

Acquired in Spain during the Carlist Wars (1843-1876) by a certain Padre Louis, Father Confessor to Don Carlos, the Spanish pretender, the collection was bequeathed to Herman Scheuch, United States Consul in Barcelona (1874-1892), upon Padre Louis' death.23 Subsequently, Herman Scheuch gave it to his son Frederick C. Scheuch, who brought the documents with him to the United States in the early 1890s and deposited them in the library of the University of Montana, where he had accepted a teaching position.24. There the documents remained for almost forty years.25

Verworven in Spanje tijdens de Carlistische Oorlogen (1843-1876) door een zekere Padre Louis, biechtvader van Don Carlos, de Spaanse troonopvolger, werd bij het overlijden van Padre Louis de collectie nagelaten aan Herman Scheuch, Consul van de Verenigde Staten in Barcelona (1874-1892), (23). Later gaf Herman Scheuch de collectie aan zijn zoon Frederick C. Scheuch, die rond 1890 de documenten mee nam naar de Verenigde Staten en hen in de bibliotheek van de University of Montana, waar hij een leerstoel had geaccepteerd, deponeerde. (24). Daar zullen de documenten bijna veertig jaar blijven (25).

In 1916, Frederick Scheuch traded sixteen manuscripts to W. S. Sutton for "other antiquities almost immediately after this exchange the documents appeared at auction irk Washington, D.C., and were acquired by the Smithsonian Institution.26 In June of that same year, they were officially accessioned (General Acc. 59833, Nos. 10226-10241) as a part of the collection of the Division of Graphic Arts, currently housed in the National Museum of American History. It was not until 1930 that the bulk of about 400 manuscripts belonging to Frederick Scheuch received any scrutiny. W. J. Wilson, assistant editor of the Census, discovered the existence of the documents in Missoula, and with Scheuch's consent, arranged to have them shipped to the Library of Congress to be examined for inclusion in the Census.

In 1916 ruilde Frederick Scheuch zestien manuscripten met W.S. Sutton voor "andere antiquiteiten”; vrijwel onmiddelijk na deze uitwisseling verschenen de documenten op een veiling in Washington D.C., en werden verworven door het Smithsonian Institution. (26). In juni van dat zelfde jaar, werden zij officieël onderdeel (Algemene Acc. 59833, Nrs.. 1022610241) van de collectie van de Division of Graphic Arts, momenteel gehuisvest in het National Museum of American History. Pas in 1930 zou de omvangrijke partij van ongeveer 400 manuscripten, behorende aan Frederick Scheuch, aan een kritisch onderzoek worden onderworpen.W.J. Wilson, assistent redacteur van Census, ontdekte het bestaan van de documenten in Missoula, en met toestemming van Scheuch, zorgde hij ervoor dat zij werden overgebracht naar de Library of Congress, om te worden bestudeerd voor opname in de Census.

The documents finally reached Washington through a friend of Scheuch's, Mrs. Nettie Rodes Arnold, a New York art dealer who held them for a short time before shipping them to Washington.27. Upon receipt of the shipment, officials at the Library of Congress discovered that eighty-eight of the manuscripts, principally from the seventeenth century, were missing.28 Scheuch's most accurate count of the the documents was 392, and of that number the Library of Congress received only 320. It appears, then, that the sixteen documents already preserved at the Smithsonian Institution were erroneously included in the count of eighty-eight lost manuscripts, suggesting that the number of missing documents was actually only seventy-two Nonetheless, Scheuch's records were not accurate, and it is not possible to rely on these figures.29. If we assume that Scheuch's count of 392 documents did not include the duplicated or unnumbered manuscripts, it is likely that the total number of charters in the collection slightly exceeded 400.

De documenten bereikten definitief Washington door een vriend van Scheuch, Mevr. Nettie Rodes Arnold, een New yorkse kunsthandelaar, die ze voor korte tijd behield alvorens ze te verzenden naar Washington. (27). Aan de hand van het ontvangstbewijs van de zending, ontdekten de ambtenaren van de Library of Congress dat achtentachtig van de manuscripten, hoofdzakelijk van de zeventiende eeuw, ontbraken (28). Scheuch’s meest nauwkeurige telling van de documenten was 392, en van dat aantal ontving de Library of Congress er slechts 320. Echter, er wordt verondersteld dat de zestien documenten die reeds bij het Smithsonian Institution werden bewaard, ten onrechte werden meegenomen in de telling van de acht en tachtig verloren gegane manuscripten, hetgeen suggereert dat het aantal vermiste documenten slechts twee en zeventig bedroeg. Bovendien waren de tellingen van Scheuch niet nauwkeurig, en is het niet mogelijk zich op deze cijfers te baseren. Als wij veronderstellen dat in de telling van Scheuch van 392 documenten, niet de gedupliceerde of niet genummerde manuscripten zijn opgenomen, dan is het waarschijnlijk dat het totale aantal oorkonden in de verzameling enigszins de 400 overschreed.

Of these, only 289 can be accounted for today (following another loss of forty documents and the omission of MS S-251, which is an addendum to another charter): 242 at Georgetown University-the bulk of the collection; forty-one at the Smithsonian Institution (sixteen purchased at auction in l916 and twenty-five given by the Library of the University of Montana in 1965 after having been discovered there); and six at the Edward Laurence Doheny Memorial Library of the St. John's Seminary in Camarillo. California (donated by Natalie Evans, Scheuch's daughter).30 When Seymour de Ricci, editor of the Census, finally examined the manuscripts in 1932, he expressed the opinion that they comprised "the most important American collection of historical documents bearing on Medieval Spain-with the sole exception of the material owned by the Hispanic Soeiety in New York City."31

Hiervan kunnen er momenteel slechts 289 verantwoord worden (na een verder verlies van veertig documenten en weglating van MS-S-251, hetgeen een addendum is van een ander document): 242 bij de Georgetown University – het grootste deel van de verzameling- ; éénenveertig bij de Smithsonian Institution (zestien gekocht bij een veiling in l916 en vijfentwintig geschonken door de Library of the University of Montana in 1965 nadat men ze daar had ontdekt); en zes in de Edward Laurence Doheny Memorial Library van het St. John's Seminary in Camarillo, Californië (geschonken door Natalie Evansdochter van Scheuch) (30). Toen Seymour de Ricci, redacteur van de Census, tenslotte in 1932 de manuscripten onderzocht, verklaarde hij stellig dat zij "de belangrijkste Amerikaanse collectie van historische documenten is die verband houdt met het Middeleeuwse Spanje – slechts met uitzondering van het materiaal dat eigendom is van Spaanse Society in New York City." (31).

Appending a call for detailed study of the documents in his published description of the collection, de Ricci attempted to alert scholars to the potential importance of the documents. However, upon Scheuch's retirement in 1938-one year after the appearance of the Census-the manuscripts were removed from the University of Montana Library. Information on the Scheuch parchments after 1938 is fragmentary. After Scheuch's death in 1954, his family obtained the charters, for the supplement to the Census lists Natalie Evans, Scheuch's daughter, as donor of six documents to the Edward Laurence Doheny Memorial Library at the St. John's Seminary in Camarillo, California.32

Een oproep voor een gedetailleerde studie toevoegend aan zijn publicatie van de beschrijving van de collectie, deed De Ricci een poging om onderzoekers op het potentiële belang van de documenten te wijzen. Echter, rond het tijdstip van Scheuch’s pensionering in 1938 - één jaar na de verschijning van de Census – werden de manuscripten uit de University of Montana Library verwijderd. De informatie over de perkamenten van Scheuch nà 1938 is fragmentarisch. Na de dood van Scheuch in 1954, verkreeg zijn familie de oorkonden, want volgens het supplement van de Census is Natalie Evans, dochter van Scheuch, donatrice van zes documenten aan de Edward Laurence Doheny Memorial Library van het St. John’s Seminary in Camarillo, California (32)

In August of 1957 the bulk of the collection was donated by Scheuch's grandson, Lewis O. Evans, to Georgetown University, and was rediscovered among the holdings in 1970. In 1965 the Library of the University of Montana (Missoula) discovered a cache of twenty-five manuscripts originally belonging to the Scheuch collection, and in December of that year Earle Thompson, then Dean of Library Services, donated them to the Smithsonian Institution.33 Attempts to locate the missing 113 documents have been unsuccessful.

In Augustus 1957 werd het grootste deel van de inzameling geschonken door de kleinzoon van Scheuch, Lewis O. Evans, aan de Georgetown University, en werd herontdekt tussen de bezittingen in 1970. In 1965 ontdekte de Library of the University of Montana (Missoula) vijfentwintig verborgen manuscripten die oorspronkelijk tot de verzameling van Scheuch behoorden, in december van dat jaar schonk Earle Thompson, toen Dean of Library Services hen aan het Smithsonian Institution.(33). Pogingen om de ontbrekende 113 documenten te localiseren zijn niet succesvol geweest.

Rationale and Editorial Criteria.

Doelstelling en Redactionele criteria.

The purpose of this handlist is to provide a concise survey of all known medieval and early modern Catalonian charters once comprising the Sala family archives in order to facilitate further investigations. The documents are arranged chronologically, with key cataloguing information including: (a) the original catalogue number assigned to the document by Frederick C. Scheuch (prefixed S-), (b) the catalogue number appearing on the dorso of most documents (prefixed N-), (c) the size of the document and whether it is written on parchment or paper, (d) and a brief docket describing the contents of each manuscript.

Het doel van deze lijst van handschriften is een beknopt overzicht te verstrekken van alle bekende middeleeuwse en vroeg moderne Catalaanse oorkonden waaruit eens de Sala familiearchieven bestonden om verdere onderzoeken te vergemakkelijken. De documenten worden chronologisch gerangschikt, met inbegrip van belangrijke catalogus informatie: (a) het originele catalogusnummer dat aan het document door Frederick C. Scheuch werd toegekend (vooraf gegaan door S -), (b) het catalogusnummer dat op de rugzijde van de meeste documenten (vooraf gegaan door N -) is vermeld, (c) de grootte van het document en of het op perkament of op papier wordt geschreven, (d) en een korte aanduiding die de inhoud van elk manuscript beschrijft.

A transcription of the first twenty-five words beyond the salutation of each charter is provided as an aid to future readers, and names of notaries are given for reference purposes. (Dates of documents before 1350 have been left in the old style, and most names-including toponyms-have been retained in their original Latin forms.)

Behalve de aanhef van iedere oorkonde worden eveneens de eerste vijf en twintig woorden verstrekt als hulp aan toekomstige lezers, en de namen van notarissen worden gegeven voor referenties. (Data van documenten vóór 1350 zijn in de oude stijl gelaten, en de meeste namen -met inbegrip van de toponiemen- behouden hun originele Latijnse vormen.)

Editorial Criteria:

1) Abbreviations have been silently expanded.
2) Capitalization and punctuation follow the manuscript.
3) ff has been rendered as F when it occurs initially.
4) u and v have been given their modern consonantal and vocalic values.
5) The distinction between i and its orthographic variant j; has been retained.
6) Doubtful readings are followed by [?], and editorial emendations are enclosed in square brackets [].
Illegible portions of the text are indicated with [...],while omitted sections are indicated with .........

Redactionele Criteria:

1) De afkortingen zijn uitgewerkt.
2) Hoofdlettergebruik en punctuatie volgen het manuscript.
3) ff is weergegeven als F wanneer dit voorkomt.
4) u en v hebben de huidige moderne medeklinker en klinkerwaarden gekregen.
5) Het onderscheid tussen i en zijn spellingsvariant j; is behouden.
6) De twijfelachtige lezingen worden gevolgd door [?], en redactionele verbeteringen zijn ingesloten in vierkante haakjes [].
De onleesbare gedeelten van de tekst zijn vermeld met [...],terwijl weglatingen zijn vermeld met.............

Endnotes / Eindnoten

1. The collection contains only four paper documents: MSS 251, 287, 288, and 289. MS 287, filling three folios bound with string, is the only item in the collection written on more than a single leaf. In two instances ( MSS 1 and 131), copies of texts earlier than 1261 exist in later documents.

1. De inzameling bevat slechts vier papieren documenten: MSS 251, 287, 288, en 289. MS 287, dit bestaat uit drie folio’s ingebonden met koord, en het enige item in de verzameling dat op meer dan één enkel blad wordt geschreven. In twee gevallen (MSS 1 en 131) komen kopiën voor die dateren van vòòr 1261

2. The Catalan documents are: MSS 17 (1329), 26 (1333; from a sixteenth-century copy), 66 (1371), 143 (1431), 171 (1453), 173 (1457), 185 (1465), 225 (1555), 227 (1557), 231 (1561), 234 (1564), 246 (1579), 251 (1583), 269 (1604), 273 (1615), 287 (1676), 288 (1690), and 289 (1690).

2. De Catalaanse documenten zijn: MSS 17 (1329), 26 (1333;van een zestiende eeuwse kopie), 66 (1371), 143 (1431), 171 (1453), 173 (1457), 185 (1465), 225 (1555), 227 (1557), 231 (1561), 234 (1564), 246 (1579), 251 (1583), 269 (1604), 273 (1615), 287 (1676), 288 (1690), en 289 (1690).

3. When the manuscript is illegible, an earlier Catalan docket appearing on the dorso of most charters provides some information.

3. Wanneer het manuscript onleesbaar is, verstrekt een vroegere Catalaanse aantekening op de achterkant van de meeste oorkondes enige informatie.

4. Occupations include: gilder (deaurator), cobbler (çabaterius, sutor), merchant (mercator, negociator), woolen cloth finisher (parator pannorum lane), candlemaker (candelarius), draper (draperius), boot seller (boterius), seaman (marinerius), fisherman (piscator), cutler (coltellerius), physician (fiscus), innkeeper hostalerius), apothecary (apothecarius, pharma copola), tailor (sartor), butcher (carnifex, carnicerius), potter (tornerius), tanner (pelliparius, blanquerius), barber (barberius), blacksmith (faber), scribe (scriptor), wool washer (laverius), weaver (textor), mercer (mercerius), cloth fuller (baxiator), carpenter (fusterius), joiner (magister axie), leather worker (basterius), scabbard maker (baynerius), handle maker (manegator), surgeon (chirurgus), brewer (brasserius), and strap maker (corregerius), among others. Local towns frequently represented include Ripoll, Sabadell, Berga, Vilafranca del Panadés, Granollers, Moià, and Camprodon.

4. De beroepen omvatten o.a.: vergulder (deaurator), schoenmaker (çabaterius, sutor), handelaar (mercator, onderhandelaar), wollen doekafwerker (parator pannorum lane), kaarsenmaker (candelarius), manufacturier (draperius), laars verkoper (boterius), zeeman (marinerius), visser (piscator), messenmaker (coltellerius), arts (fiscus), herbergier (hostalerius), apotheker (apothecarius, pharma copola), kleermaker (sartor), slager (carnifex, carnicerius), pottenbakker (tornerius), looier (pelliparius, blanquerius), kapper (barberius), smid (faber), schrijver (scriptor), wol-wasser (laverius), wever (textor), handelaar in zijde (mercerius), handelaar in kleding (baxiator), timmerman (fusterius), schrijnwerker (magister axie), leerbewerker (basterius), schede-maker (baynerius), handvat-maker (manegator), chirurg (chirurgus), brouwer (brasserius), en riemen-maker (corregerius). Veel voorkomende lokale plaatsen zijn: Ripoll, Sabadell, Berga, Vilafranca del Panadés, Granollers, Moià en Camprodon.

5. For a survey of the history and significance of Lluçà, see Els castells catalans (Barcelona: Rafael Dalmau, 1967), IV, 806-18. Lluça was a fief of the king of Aragon and of the bishop of Vic, and as a fief of Lluça, Montorroell was also under the control of the crown and the mitre. Although royal claims to Lluça and Montorroell were negligible from the mid-thirteenth century onward, two charters (MSS 19 and 131concerning royal jurisdiction in those districts indicate that the king still enforced his rights there. Even as late as 1585, Montorroell is referred to as a royal fief (MS 253). Of greater concern than the royal claims to Lluçà and Montorroell, however, were the episcopal claims, which had been the subject of fierce debates lasting at least until the late fourteenth century. The involvement of Montorroell in these debates is reflected in one charter from the mid sixteenth century (MS 220).

5. Voor een onderzoek naar de geschiedenis en de betekenis van Lluça: zie Els castells catalans (Barcelona: Rafael Dalmau, 1967) IV, 806-18. Lluça was een leengoed van de koning van Aragon en de bisschop van Vic en Montorroell, zijnde een leengoed van Lluça, viel het eveneens onder het bestuur van de kroon en de mijter. Hoewel de koninklijke eisen aan Lluça en Montorroell te verwaarlozen waren vanaf medio dertiende eeuw, tonen twee oorkonden (MSS 19 en 131 betreffende koninklijke jurisdictie in deze regio) aan dat in deze regio de koning zijn rechten nog afdwong. Zelfs nog in 1585 wordt naar Montorroell verwezen als een koninklijk leengoed (MS 253). Van groter belang dan de koninklijke eisen aan Lluçà en Montorroell, nochtans, waren de bisschoppelijke eisen, welke het onderwerp waren van hevige debatten die op zijn minst nog tot eind veertiende eeuw duurden. De betrokkenheid van Montorroell in deze debatten wordt weerspiegeld in één oorkonde van medio zestiende eeuw (MS 220).

6. Els castells catalans, IV, 1050, n. 66.

6. Els castells catalans, IV, 1050, n. 66.

7. Ibid. According to the charters, the Conanglells' association with Montorroell lasted until the late fourteenth century (MS 72).

7. Ibid. Volgens de oorkondes duurde de samenwerking van Conanglell met Montorroell tot eind veertiende eeuw (MS 72

8. Because Montorroell was held from the king of Aragon, this donation required royal consent (MS 19). In a separate instrument, Jacobus and Agnes pledged property in the castrum of Besora as security for their promise to defend Galçerandus' rights to the castle (MS 15).

8. Omdat Montorroell gepacht werd van de koning van Aragon, vereiste deze schenking koninklijke toestemming (MS19). In een aparte bijlage, nemen Jacobus en Agnes onderpand in het castrum van Besora als waarborg voor hun belofte om Galçerandus rechten op het kasteel te verdedigen (MS 15)

9. The bill of sale contains the first reference to the division of Montorroell into three jurisdictions.

9. De koopakte bevat de eerste verwijzing naar de verdeling van Montorroell in drie jurisdicties.

10. In two property deeds from 1395, the lord of Lluça is referred to as the sole lord of Montorroell (MSS 106 and 107).

10. In twee eigendomsaktes van 1395 wordt naar de Lord van Lluça verwezen als de enige Lord van Montorroell (MSS 106 en 107)

11. Raymundus Andrea's testament survives in the collection (MS 156). He specifies that his wife Johanna (ça Noguera) and his younger son Petrus receive the manse of Poal and tithe rights in the parishes of St. Petrus de Roda and St. Michael dela Guardia. All other property to his principal heir Salvator.

11. Raymundus Andrea’s testament maakt nog deel uit van de collectie (MS 156). Hij specificeert dat zijn vrouw Johanna (ça Noguera) en zijn jongere zoon Petrus de hoeve van Poal ontvangen en de tienden in de parochies van St. Petrus de Roda en St. Michael de la Guardia. Al het andere bezit gaat naar zijn belangrijkste erfgenaam Salvator.

12. Since the castle of Torrelló was destroyed in 1554, Benedictus undoubtedly acquired only certain rights within the original castle district; hence, it seems unlikely that the Salas accrued any great financial benefit from it. Their purchase of the right to redeem ça Noguera is also of questionable significance. Still, the conclusion that severe financial difficulties had brought about the end of the Sala family's expansion remains conjectural. Although the sale (or mortgage) of the Sala properties is often motivated by an immediate need for capital (e g., to pay for obits or for gifts to convents, to satify outstanding debts, or to undertake business ventures), their transactions are not unique among those of the early modern period; charters recording credit arrangements become prevalent in the late sixteenth and early seventeenth centuries. Like other wealthy families of the time, the Salas may simply have wanted to pursue promising business opportunities and sold their rural holdings in order to acquire the requisite funds.

12. Aangezien het kasteel van Torrelló in 1554 werd vernietigd, verwierf Benedictus ongetwijfeld slechts bepaalde rechten binnen het oorspronkelijke kasteeldistrict, vandaar dat het onwaarschijnlijk is dat de Sala’s enig groot financieel voordeel hiervan hadden. Hun aankoop van het recht ça Noguera terug te kopen is ook van twijfelachtige betekenis. Echter, de conclusie dat ernstige financiële moeilijkheden het eind van de uitbreiding hadden bewerkstelligd van de familie Sala blijft gissen. Hoewel de verkoop (of verpanden) van de Sala eigendommen vaak door een directe behoefte aan kapitaal wordt ingegeven (bijvoorbeeld om voor herdenkingsdiensten of om giften aan kloosters te betalen, om uitstaande schulden te voldoen, of om borg te staan voor ondernemingen), hun transacties zijn niet uniek onder die van de vroeg moderne periode; de oorkonden die kredietregelingen registreren worden gangbaar eind zestiende en begin zeventiende eeuw. Net als andere rijke families uit die tijd hebben de Sala’s wellicht veelbelovende zakelijke kansen willen grijpen en hun landelijke bezittingen verkocht om voldoende fondsen te verwerven.

13. 0lder catalogue numbers appearing consistently on the dorso of most documents suggest that the collection once contained at least 525 charters. Of this number only 289 can be accounted for today.

13. Oudere catalogusnummer die consequent op de rug van de meeste documenten zijn aangebracht suggereren dat de collectie eens heeft bestaan uit minstens 525 oorkonden. Van dit aantal kunnen er momenteel slechts 289 verklaard worden

14. Els castells catalans, IV, 284-87.

14. Els castells catalans, IV, 284-87.

15. There are two indications which, though conjectural, may link this historically obscure fortress to the Salas who owned Montorroell two hundred years later. First, at the turn of the fifteenth century, Raymundus Andrea de Sala purchased the manse of Poal in the parish of Vic. This manse may well be located near the ancestral property in the district of Pual, since the similarity of the names is striking. Second, there exist today two farms associated with the name Montorroell (Montorro), which are situated in the Sora district of the extinct parish of St. Genesius de Pinu. The ruins of the Sala castle stand in close proximity. Thus, it appears that the Salas may have relocated from their original lands south of Vic to the parish of St. Baudilius about twenty kilometers north, developing ties with the nearby region of Sora in the process (see Els castells catalans, IV, 963). The Salas also tended to acquire property in the parish of St. Genesius.

15. Er zijn twee aanwijzingen die, hoewel historisch onduidelijk, dit kasteeltje verbinden aan de Sala’s die Montorroell twee honderd jaat later bezaten.Ten eerste, bij het wisselen van de vijftiende eeuw kocht Raymundus Andrea de Sala de hoeve van Poal in de parochie van Vic. Het is mogelijk dat deze hoeve dichtbij het voorouderlijk bezit in Pual was gelocaliseerd, aangezien de gelijkenis van de namen opvallend is. Ten tweede, er bestaan momenteel twee boerderijen die verbonden zijn aan de naam Monotrroell (Montorro), welke zijn gesitueerd in het Sora-district van de uitgestorven parochie van St. Genesius de Pinu. De ruïnes van het Sala-kasteel bevinden zich vlakbij. Aldus, het schijnt dat de Sala’s zich verplaatst hebben van hun oorspronkelijke landerijen ten zuiden van Vic naar de parochie van St. Baudilius, ongeveer 20 kilometer noordelijker, op deze wijze banden aanknopend met het nabij gelegen gebied van Sora (zie Els castells catalans, IV, 963) De Sala’s neigden ook tot het verwerven van bezit in de parochie van St. Genesius.

16. See Els castells catalans, IV, 960-63. The castle of Duocastella was also tied to the castle of Gurb through at least two marriages in 1338 and 1391 (Els castells catalans, IV, 796). The purchase of a small fortress such as Duocastella or Montorroell is characteristic of wealthy urban families of this period. Castles often represented lucrative investments, allowing their owners to establish themselves as elites in a small area. (Castle lords frequently infiltrated the ranks of the minor nobility.) The Salas exemplify a bourgeois family seeking to advance their social status. While they may eventually have been ennobled, it has proved impossible to link them with the Sala families in Alberto García Carraffa's Diccionario heráldico y genealógico de apellidos españoles y americanos (Madrid, 1958), LXXIX, 130-42.

16. Zie Els castells catalans, IV, 960-63. Het kasteel van Duocastella had eveneens banden met het kasteel van Gurb door tenminste twee huwelijken in 1338 en 1391. (Els castells catalans, IV, 796). De aankoop van een kleine vesting, zoals Duocastella of Montorroell, is karakteristiek voor de rijke stedelijke families van deze periode. Kastelen waren vaak lucratieve investeringen; hun eigenaren de mogelijkheid gevend zich als elite te vestigen in een klein gebied. (Kasteelheren drongen op deze wijze vaak door tot in de rangen van de lagere adel). De Sala’s dienen als voorbeeld van een burgerlijke familie die een hogere sociale status tracht te verkrijgen. Tenzij zij uiteindelijk in de adelstand zijn verheven, is het onmogelijk gebleken om hen aan de Sala-familie te verbinden in Alberto Garcia Carraffa’s Diccionario heráldico y genealógico de apellidos españoles y americanos (Madrid, 1958), LXXIX, 130-42

17. A large number of charters in the collection involve individuals bearing the name Podiolo [Pujol]. Because the name was extremely common, however, and because it has proved impossible to establish any clear link between Alamanda de Podiolo and others of the same name, it is not certain that the same family is consistently represented in the collection.

17. Een groot aantal van de oorkonden in de verzameling draait om personen die de naam Podiolo dragen [Pujol]. Echter, daar dit een naam is die bijzonder veel voorkomt, en omdat het onmogelijk is gebleken om een verbinding te leggen tussen Alamanda Podiolo en anderen met dezelfde naam, is het niet zeker dat constant dezelfde familie in de collectie wordt vertegenwoordigd.

18. Parchments in the collection which record transactions of individuals bearing the name Nogaria undoubtedly refer to relatives of Johanna. These charters include: MSS 8, 9, 59, 69, 71, 78, 79, 80, 115, 128,150, 153, 173, 193, and 210.

18. Perkamenten in de collectie die transacties registreren van personen die de naam Nogaria dragen, verwijzen ongetwijfeld naar verwanten van Johanna. Deze oorkonden omvatten MSS 8, 9, 59, 69, 71, 78, 79, 80, 115, 128,150, 153, 173, 193, en 210.

19. Els Castells catalans, IV 1042

19. Els Castells catalans, IV 1042

20. Since the relationship of many of the Sala family members remains unspecified in later documents, it is often difficult to establish the lineage of the family beyond the mid-fifteenth century. Other individuals associated with the Sala family include: Paula and Hieronyma Agramunt, nieces of Onofrius Josephus Sala (MS 258); Joanna Agramunt, wife of Jacobus Agramunt Mir and daughter of Petrus Onofrius Sala (MS 265); Petrus Andrea de Sala, uncle of Johannes Sala, who is the son of Salvator Sala (MS 202; perhaps the same person as Petrus Sala, brother of Salvator); Anthicus Sala (of the house of Saladeures), nephew of Johannes Sala, canon of Vic (MS 255; perhaps the son of Jonannes Sala, lord of Montorroell from 1478 to 1509); Petrus Sala, cleric of Vic, and Sebastianus Sala, canon and provost of the cathedral of Vic (MS 20l; Sebastianus is probably the same person mentioned in MS 198 as the brother of Franciscus Sala); Jacobus Sala, cleric of Vic, nephew of Petrus Sala (MS 196; Petrus is most likely the prior of San Llorenca del Must); Josephus, Franciscus, Joannes Baptists, Paulus and Paula Sala, children of Onofrius Josephus Sala, who is the son of Petrus Onofrius Sala, lord of Montorroell from 1549 to 1558 (MSS 258, 265, and 26B); and Josephus Gerard, a distant relative of the Agramunts (MS 249). Petrus Onofrius Sala married Anna Bosch, daughter of Jacobus Bosch y de Fontarnau, merchant of Vic (MSS 231 and 234). Among earlier documents, the following individuals are anomalous family members: Petrus de Sala (MS 26; perhaps the father of Raymundus de Sala MS 49j); Jacobus de Sala, lawyer of Vic (MS 97; probably from a different branch of the family); and Petrus Sala, who is a witness in a charter from 1378 (MS 84).

20.Omdat de relatie van veel van de leden van de Sala-familie niet gespecificeerd wordt in latere documenten, is het vaak moeilijk om halverwege de vijftiende eeuw de nakomelingen van de familie vast te stellen. Andere personen die met de Sala-familie worden geassocieerd zijn: Paula en Hieronyma Agramunt, neef en nicht van Onofrius Josephus Sala (MS 258), Joanna Agramunt, echtgenote van Jacobus Agramunt Mir en dochter van Petrus Onofrius Sala (MS 265), Petrus Andrea de Sala, oom van Johannes Sala, die de zoon is van Salvator Sala (MS 202, mogelijk dezelfde persoon als Petrus Sala, broer van Salvator), Anthicus Sala (van het huis van Saladeures), neef van Johannes Sala, kanunnik van Vic (MS 255, mogelijk zoon van Johannes Sala, Lord van Montorroell van 1478 tot 1509), Petrus Sala, geestelijke in Vic, en Sebastianus Sala, kanunnik en provoost van de kathedraal van Vic (MS 201, Sebastianus is mogelijk dezelfde persoon die genoemd wordt in MS 198) als broer van Franciscus Sala). Jacobus Sala, geestelijke in Vic, neef van petrus Sala (MS 196, Petrus is hoogst waarschijnlijk de prior van San Llorença del Must), Josephus, Franciscus, Joannes Baptist, Paulus en Paula Sala, kinderen van Onofrius Josephus Sala, die de zoon is van Petrus Onofrius Sala, Lord van Montorroell van 1549 tot 1558 (MSS 258, 265 an 26B) en Josephus Gerard, en verre verwant van de Agramunts (MS 249). Petrus Onofrius Sala huwde met Anna Bosch, dochter van Jacobus Bosch y de Fontarnau, koopman van Vic (MSS 231 en 234). In vroegere documenten vinden we de volgende, mogelijke, familieleden: Petrus de Sala (MS 26, misschien de vader van Raymundus de Sala MS 49j), Jacobus de Sala, advocaat van Vic (MS 97, waarschijnlijk van een andere tak van de familie) en Petrus Sala, die getuige is in een oorkonde van 1378 (MS 84).

21. This information is taken from Eduard Junyent's Jurisdiccions i privileges de la ciutat de Vich (Vic, 1969). I am grateful to Paul Freedman for this referenee. For a concise, informative survey of the history of Vic, see Antoni Pladevall Font, Una familia de mercaderes de pieles en Vic a finales del siglo XlV(Vic, 1972), 11-24.

21. Deze informatie is afkomstig van Eduard Junyent’s Jurisdiccions i privileges de la ciutat de Vich (Vic, 1969). Ik ben Paul Freeman dankbaar voor zijn referentie. Raadpleeg Antoni Pladevall Font, Una familia de mercaderes de pieles en Vic a finales del siglo XlV(Vic, 1972), 11-24. voor een kort, informatief overzicht van de geschiedenis van Vic.

22. As lords of Montorroell, for example, their rural holdings, though not vast, were nonetheless substantial, and there is no doubt that their association with that castle earned them a great degree of respect within the community. Their holdings included property in the parishes of St. Baudilius de Luçanesio, St. Petrus de Sora, St. Augustinus de Luçanesio, St. Petrus de Plano, and St. Genesius de Pinu; the fortified house of Vilar (MS 220; Vilar is linked with the Conanglell name; see Els castells catalans, IV, 938-41); tithe rights in the parishes of St. María des Peyes, St. Michael dela Guardia, St. Petrus de Roda, St. Martinus Delbas (MS 220), and St. Marcellus de Sederra (MS 12); and obligations from the Callar family from 1517 onward (MS 217) This list is, no doubt, only fragmentary.

22. Als Lords van Montorroell, bijvoorbeeld, waren hun landelijke bezittingen, hoewel niet enorm, niettemin essentieel, en zonder twijfel leverde hun associatie met het kasteel hun veel respect op binnen de gemeenschap. Hun bezittingen bevatten eigendommen in de parochies van St. Baudilius de Luçanesio, St. Petrus de Sora, St. Augustinus de Luçanesio, St. Petrus de Plano, en St. Genesius de Pinu, het versterkte huis van Vilar (MS 220, Vilar is verbonden met de naam Conanglell, zie Els castells catalans, IV, 938-41); tienden-rechten in de parochies van St. Maria des Peyes, St. Michael de la Guardia, St. Petrus de Roda. St. martinus Delbas (MS 220) en St. Marcellus de Sederra (MS 12) en obligaties van de Callar familie vanaf 1517 (MS 217). Zonder twijfel is deze lijst slechts fragmentarisch.

23. Scheuch most likely acquired the collection intact, as suggested by the continuity of cataloguing information (appearing on the dorso of most charters) which predates his ownership. The general nature of the collection also tends to confirm its unity when acquired.

23. Scheuch verwierf waarschijnlijk de intacte verzameling, hetgeen gesuggereerd wordt door de continuïteit van de catalogus- informatie (aanwezig op de achterkant van de meeste oorkondes) welke zijn eigendom antidateren.

24. On Frederick C. Scheuch, Professor of Modern Languages at the University of Montana (Missoula), see The National Cyclopaedia of American Biography (New York: James T. White dc Co., 1962), XLIV 448-49.

24. Voor Frederick C. Scheuch. Professor Moderne Talen van de University of Montana (Missoula), zie The National Cyclopaedia of American Biography (New York: James T. White dc Co., 1962), XLIV 448-49.

25. The collection was first described in Seymour de Ricci and W. J Wilson, edd. Census of Medieval and Renaissance Manuscripts in the United States and Canada (New York: H. W. Wilson Co., 1937), 1150. In a letter dated 18 February 1930 to W. J. Wilson, assistant editor of the Census, Scheuch reports that, as far as he could determine, the manuscripts "had never been used in any manner whatsoever for reference or otherwise." In a previous letter dated 29 January 1930 to M. G. Buckhous, Librarian of the University of Montana (Missoula Library, W. J. Wilson states that, although a frequent visitor in Missoulu he "had not suspected the existence of any such manuscript material." (Letters and memoranda cited here and elsewhere can be found in the Library of Congress Archives on "Project C," the Census project, boxes 21 and 27, in the Manuscripts Division at the Library of Congress).

25. De collectie werd voor het eerst beschreven in Seymour de Ricci en W.J. Wilson, edd. Census of Medieval and Renaissance Manuscripts in the United States and Canada (New York: H. W. Wilson Co., 1937), 1150. In een brief, gedateerd 1930 aan W.J. Wilson, assistent redacteur van de Census, rapporteert Scheuch dat, voor zover hij kon vaststellen, de manuscripten “nooit gebruikt zijn op welke wijze dan ook voor referentie of anderszins”. In een voorafgaande brief, gedateerd 29 Januari 1930 aan M.G. Buckhous, Bibliothecaris van de University of Montana (Missoula Library), verklaart W.J. Wilson dat, hoewel, een regelmatig bezoeker in Missoula hij “ het bestaan niet vermoedde van zulk een manuscriptenmateriaal”.(Brieven en memoranda hier en elders geciteerd kunnen gevonden worden in Library of Congress Archives in "Project C," het Census-project, dozen 21 en 27, in the Manuscripts Division at the Library of Congress).

26. Letter dated 9 December 1931 from Frederick Scheuch to Dr. Herbert Putnam at the Library of Congress. These sixteen manuscripts are included in this handlist and are denoted by the Smithsonian accession number following the transcription.

26. Brief gedateerd 9 december 1931 van Frederick Scheuch aan Dr, Herbert Putnam bij de Library of Congress. Deze zestien manuscripten bevatten de lijst van handschriften en worden aangeduid met het toelatingsnummer van Smithsonian na de transcriptie.

27. Letter dated 5 March 1931 from Frederick Scheuch to Dr. Herbert Putnam.

27. Brief gedateerd 5 maart 1931 van Frederick Scheuch aan Dr. Herbert Putnam

28. The Scheuch numbers of the charters reported missing are: [2], 7, 9, 33, 41, 54, [56], [67], [either 84 or 91], [93], 98, [99], [121], 164, [121],164, [either 213 or 215], [216], [221], 226, 240, [245], 249, 260, 277, [285], [287], 297, [298], and 334-392. [Brackets denote Smithsonian ownership.]

28. De nummers van de oorkonden van Scheuch die als vermist staan aangegeven zijn: : [2], 7, 9, 33, 41, 54, [56], [67], [hetzij 84 of 91], [93], 98, [99], [121], 164, [121],164, [hetzij 213 of 215], [216], [221], 226, 240, [245], 249, 260, 277, [285], [287], 297, [298], en 334-392. [Haakjes duiden het eigendom van Smithsonian aan].

29. Some charters bear no Scheuch labels (MSS 6, 167, 188, 251, 289), while others have labels with duplicated numbers (e.g., 24, [39 ?], 107, 108, 138, 191, 192, [225 ?], [227 ?], 264, [325 ?].

29. Sommige oorkonden dragen geen Scheuch label (MSS 6, 167, 188, 251, 289), terwijl anderen een label hebben met dubbele nummers( bijv. 24, [39 ?], 107, 108, 138, 191, 192, [225 ?], [227 ?], 264, [325 ?].

30. The Scheuch numbers of the manuscripts still missing are: 7, 9, 33, 34, 41, 51, 54, 66, 68, 81, 83, 84, 91, 98, 101, 111, 113, 115, 128, 135, 140-42, 145, 148, 163-64, 172, 178, 183, 187, 189, 200, 201, 205, 207, 209, 215, 226, 227, 233, 240, 253, 260, 277, 281, 289, 297, 304, 307, 311, 315, 326, 330, 333-92.

30. De Scheuch nummers van de manuscripten die nog steeds vermist worden zijn: 7, 9, 33, 34, 41, 51, 54, 66, 68, 81, 83, 84, 91, 98, 101, 111, 113, 115, 128, 135, 140-42, 145, 148, 163-64, 172, 178, 183, 187, 189, 200, 201, 205, 207, 209, 215, 226, 227, 233, 240, 253, 260, 277, 281, 289, 297, 304, 307, 311, 315, 326, 330, 333-92.

31. Memorandum dated 29 September 1932 from W. J. Wilson to F W. Ashley, Chief Assistant Librarian. This appraisal has not changed greatly in the last fifty years. In addition to the manuscript collection of the Hispanic Society and the one catalogued here, the only other major group of Catalonian documents in the United States is located at the Bancroft Library of the University of California (Berkeley).

31. Memorandum gedateerd op 29 september 1932 van W.J. Wilson aan F.W. Ashlet, Chief Assistant Librarian. Deze schatting is de laatste vijftig jaar niet veranderd. In aanvulling op de manuscriptcollectie van de Hispanic Society en degene hier gecatalogiseerd, is de andere grote groep van Catalaanse documenten in de Verenigde Staten gelocalisserd in de Bancroft Library of the University of California (Berkeley).

32. W. H. Bond, ed. Supplement to the Census of Medieval and Renaissance Manuscripts in the United States and Canada (New York Bibliographical Society of America, 1962), 14-15. The manuscripts are included in this handlist and are denoted by the notation "The Estelle Doheny Collection" following the transcription.

32. W. H. Bond, ed. Supplement to the Census of Medieval and Renaissance Manuscripts in the United States and Canada (New York Bibliographical Society of America, 1962), 14-15. De manuscripten toegevoegd aan deze lijst van handschriften en aangeduid door de aantekening "The Estelle Doheny Collection" na de transcriptie.

33. Letter dated 25 October 1965 to Ruth E. Blanchard, Librarian of the Smithsonian Institution Library. The documents are currently housed with the sixteen manuscripts purchased in 1916 at the Divison of Graphic Arts in the National Museum of American History. Descriptions of these charters are also included in this handlist and are denoted by the Smithsonian accession number following the entry.

33. Brief gedateerd op 25 oktober 1965 aan Ruth E. Blanchard, Librarian of the Smithsonian Institution Library. De documenten zijn momenteel, samen met de zestien manuscripten die in 1916 werden aangekocht, ondergebracht bij the Divison of Graphic Arts in the National Museum of American History. Beschrijvingen van de oorkonden zijn eveneens toegevoegd aan de lijst van handschriften en zijn aangeduid door het Smithsonian toelatingsnummer volgend op de invoer.
_____________________

Vertaling Erna Rienties
___________________

Tot slot;
We hebben de samenvatting van de THE SALA FAMILY ARCHIVES hier niet geplaatst omdat we doelgericht streven naar een verbinding met de familie Sala in deze blog. Uitsluiten van een verbinding doen we evenmin.
De "Hand List of Medieval and Early Modern Catalonian Charters" is ondergebracht in de Familie Sala archieven.

Identiteitsbewijs Catharina. Petronella Sala

20 sept 1940

Foto v.l.n.r.

1 -?

2 - Catharina Petronella Sala

3 - ?

Met dank aan de inzender

Antonius Dominicus Sala

geb 22-05-1861 Leiden

ovl  29-08-1894 Leiden

echtgenoot van Josephina Maria Oudshoorn

Deze foto is vermoedelijk rond 1900 gemaakt in de Koornbrugsteeg achter de spiegelfabriek te Leiden. zie archief 12-03-2006

Catharina Petronella Sala met haar oom Leonardus Hendricus Sala?

Antonius Dominicus Sala (geh. m. Josephina Maria Oudshoorn) was haar vader, hij overleed op 33 jarige leeftijd. Catharina was toen zo’n 4 jaar.

Met dank aan de inzender

Foto 1901

Catharina Petronella Sala (Toos)

geboren op 20-03-1890 te Leiden, ongeveer 11 jaar.

Johannes Hendrikus Sala (Jan)

geboren op 18-10-1892 te Leiden, ongeveer 8 jaar.

Martinus Johannes Sala (Tinus)

geboren op 10-01-1894 te Leiden, ongeveer 7 jaar.

Met dank aan de inzender

Josephina Maria Sala-Oudshoorn,

Geboren te Leiden 29 juni 1863, overleden te Delft 5 januari 1948.

Begraven op de R.K. begraafplaats in Delft.

met dank aan de inzender