Van8 jaar Paars Verhofstadt onthouden we dat themas als euthanasie en holebis belangrijker waren dan de zorg om een evenwichtig en toekomstgericht beleid inzake economie en tewerkstelling, financiën, justitie, sociale zekerheid, e.a.Inzake die klassieke beleidsdomeinen moeten we vaststellen dat daar veeleer een afbraakbeleid werd gevoerd, dan wel een evenwichtig beleid van goede staatshuishouding.
Op financiën werd nagelaten om het strikte begrotingsbeleid van Dehaene-Van Rompuy verder te zetten met reëel sluitende begrotingen en een strikte afbouw van de staatsschuld. In plaats van iedereen mee te laten genieten van de gunstige omstandigheden van de conjunctuur, werd alleen een verschuiving doorgevoerd ten voordele van een elite van al rijkbedeelden en ten nadele van consumenten die het wat minder breed hebben.
Een dubbele fiscale amnestie en een wanbeleid voor de belastingsdiensten zetten de eerlijke belastingbetalers een neus.Het beleid van Reynders en co begunstigde en stimuleerde zodoende belastingontduiking, de witteboordcriminaliteit en corruptie. Wie niet kan genieten van een duistere inkomstensituatie of geen fiscale fraude kan plegen, zit met het onbehaaglijk gevoel zelf te moeten opdraaien voor de globaal toch verhoogde belastingsdruk. Dit beleid van belachelijk maken van de eerlijke belastingbetaler is nefast voor de toekomst en we hebben dan nog niet gehad over het opsouperen van toekomstige pensioen- en andere fondsen, de impulsverkoop van gebouwen waarvan de huurprijs in vier jaren reeds de verkoopprijs overtreft, .
Op justitie liet men de situatie maar aanmodderen en rotten met uitspattingen als de moeilijkheden in de gevangenissen van het onmiddellijk vrijkomen van straffen tot drie jaar tot de ontsnappingen in Dendermonde. De extra budgetten moesten blijkhaar dienen voor eigen gebruik, politieke benoemingen en andere beïnvloeding van het apparaat, terwijl kansen werden mislopen om het gerecht rechtvaardiger, rechtlijniger en doeltreffender te maken. In de plaats kregen we een justitie op maat van de PS. Het gebrek aan respect voor het recht op een krachtdadige en rechtvaardige onafhankelijke justitie blijkt trouwens ook nog uit het miskennen van het arrest van het Arbitragehof over de ongrondwettelijke kieskring BHV. Het manipuleren voor eigen voordeel van de kieswet kreeg hier voorrang op de grondwet.
Neen, 8 jaar Paars Verhofstadt is genoeg geweest en het zal nog een tijd duren eer de ingevoerde onrechtvaardigheden en nefaste mentaliteit opnieuw op het goede spoor komt. Ook Nederland heeft jaren nodig gehad om de chaos en de puinhoop van paars bestuur opnieuw te boven te komen
Wie Poli volgt in dit blog en op politieke forum-discussies, weet dat de partijen van Paars(groen) het bij deze verkorven hebben met hun individualistisch ingesteld beleid van de laatste jaren. We kunnen bv. niet begrijpen dat socialisten, liberalen en toen ook nog groenen, - die verondersteld worden dat ze het algemeen belang voor ogen hebben als eerste prioriteit in 2000 al de hoogste belastingsschalen hebben afgeschaft en tegelijk een beleid van ontkenning en verwaarlozing hebben gevoerd inzake armoedebestrijding. Wie door allerhande best te verontschuldigen omstandigheden niet kan meeprofiteren van welvaart, werd door de paars(groene) regeringspartijen nog bijkomend als zondebok behandeld en genegeerd met de afbouw van steun en noodzakelijke begeleidingsmogelijkheden. De zorg voor de euromiljonairs, fiscale fraudeurs, witteboordcriminelen, eigen partijfinanciering en belastings-spitstechnologie ging voor
Het is niet de prioritaire taak van de politiek om een elite van al bevoorrechte burgers nog bijkomend te begunstigen, terwijl een meerderheid van de bevolking, actieven zowel als niet-actieven door omstandigheden, moeten opdraaien voor hun onevenwichtige goed-nieuws-politiek. Veeleer moeten kansen geschapen worden opdat ook de minstbedeelden als volwaardige partner worden erkend en begeleid om ook een plaatsje te bekomen in onze maatschappij. In België moet één op de vijf kinderen leven in omstandigheden die als arm worden omschreven. De bijzondere geschenken aan de financiële elite in dit land waren beter aan hen besteed
Het getuigt niet van staatsmanschap om een beleid alleen af te stemmen op het mondige en financiëel gegoede deel van de bevolking en met alle middelen alleen de eigen machtspositie als leidraad te nemen. In dat plan wordt het ander deel van de bevolking dan gezien als "dom kiesvee", dat dan met een gepaste strategische verkiezingsaanpak toch kan gerecupeerd worden of handig kan afgeleid worden worden naar een voor verdere regeringsdeelname ongevaarlijke tegenstander.
Dat Paars in 2003 misschien toch succes heeft gehaald met zijn uitkooppolitiek van het meer kapitaalkrachtig en onbekommerd kiespubliek, betekent niet dat ons land op middellange termijn baat heeft gehaald uit dit politiek berekend eigen profijt. We kunnen immers niet blind blijven voor de nefaste gevolgen, waarbij het eens zo voorbeeldig België op het vlak van sociale zekerheid, welvaart, economische ontwikkeling en tewerkstelling, armoedebestrijding nu flink is afgezakt in de Europese lijstjes. Enkel in het lijstje van het stijgend aantal euromiljonairs is België nog een topper
Het is bemoedigend om vast te stellen dat een potentiële regeringsleider als Yves Leterme zijn rechtvaardig hart laat spreken en deze week uitgerekend in zijn functie van minister-president en lijsttrekker van de CD&V de afschaffing van de hoogste belastingsschalen in vraag durft te stellen en een concreet bedrag vooropstelt voor armoedebestrijdende maatregelen. Daarmee geeft hij ook het door de Paarse partijen in de verdomhoek geschopte deel van de bevolking onverwachts een ruggesteuntje en de verzekering dat ook hun problematiek wordt gehoord en met concrete voorzieningen ingevuld. De bezorgde uitspraak van Leterme voor een rechtvaardige spreiding van de middelen is niet zo onverwachts, daar die bezorgdheid om de zwakkeren in onze maatschappij een steeds weerkerende leidraad is in alle contacten van Leterme zelfs met een publiek dat dit thema liever onbesproken laat.
In zijn vastberaden rechtvaardigheidsplan wil hij tegen 2011 de uitkeringen welvaartsvast maken, de laagste pensioenen optrekken en het leefloon herwaarderen. Voor Leterme moet de lastenverlaging om meer banen te scheppen niet gericht zijn op de hoogste maar op de laagste inkomens. De afkerige reacties vooral uit socialistische hoek getuigen tegelijk van de moed van Leterme om hiermee de publieke (individualistisch ingestelde gegoede burgers) opinie te trotseren als van de door machts-geilheid besmette doofheid voor de problemen van hun natuurlijke achterban van de SPa-excellenties.
Als ik Ceyssens de laatste jaren op de tribune van het Vlaams Parlement bezig zie, dan doet me dat veelal de link maken met een scenario uit een TV-programma van weleer, waarbij een gelegenheids-acteur wordt gecoacht door een oortje.Die persoon zegt dan letterlijk wat de verborgen regisseur hem in het oor fluistert. Wat VLD-fractieleidster Patricia Ceysens in het Vlaams Parlement veelal op de tribune als verontwaardiging tegenover de CD&V-ministers komt verkondigen, lijken inderdaad als hersenspinsels van Verhofstadt en sedert Verhofstadts partij open is geworden uit de strategische bijbel van Slangen.
In het verleden was minister Inge Vervotte meermaals haar kop van jut, omdat ze het aandurfde om niet in de pas te lopen van Federaal minister Laurette Onkelinx. De handelswijze van de Vlaamse minister van Welzijn, Volksgezondheid en Gezin inzake het dossier van Jeugdbescherming en jeugddelinquenten zat daarbij volledig in de lijn met de Vlaamse bekommernis, maar Ceyssens moest zich daarbij blijkbaar opstellen als de spreekbuis van de federale regering en het opnemen voor de Waalse federale minister van justitie. Als ik nu de aanval hoor tegen haar minister-president, dan blijft dit oortje mij parten spelen en zie ik daar Slangen op de tribune.
Los van het verantwoord zijn van de kritiek op het eventueel breken door minister-president Yves Leterme van de afspraak om vijf jaar volop door te gaan als regeringsleider van de Vlaamse regering, is de aanklacht vooral een strategische zet binnen het raderwerk van Slangens verkiezingstrein naar het verder zetten van een regering Verhofstadt. In deze optiek moeten we ook de verklaringen begrijpen van de VLD-ministers in de Vlaamse regering. Minister Dirk Van Mechelen heeft ook zijn oortje gebruikt om zijn loyaliteit met de minister-president tegen te spreken en zelfs te dreigen met lopende zaken. Enige tijd geleden kon hij ook al over een oortje worden verdacht bij een spontane lof betuiging met de federale begroting. De uitlating van Minister Fien Moerman vandaag bij het begin van de regeringsraad over Leterme als CEO van een onderneming, die solliciteert naar een andere betrekking, is ook al volledig in de lijn van haar rol als spionne van Verhofstadt in de Vlaamse regering.
Vraag blijft wie nu het regeringswerk van de Vlaamse regering lamlegt. De Vlaamse regering kan in grote mate blijven verder werken als de ministers in de Vlaamse regering van hun partij, lees reclamestrategen, de kans gelaten wordt om gewoon hun regeringswerk verder te zetten. De huidige situatie is niet nieuw en is mede een gevolg van het invoeren van eerder misleidende BV-verkiezingen door de verkiezingshervorming met grote kieskringen. Voor Paars Verhofstadt waren BV-verkiezingen in2003 en 2004 een middel om de CD&V-oppositie in de kiem te smoren. Hun opgevoerde verontwaardigheid maakt nu weinig indruk.
Alle Vlaamse ministers staan trouwens op een verkiezingslijst, net zoals Verhofstadt en de federale ministers in 2004 maanden aan een stuk volop bezig waren met de Vlaamse verkiezingen. In het geval van Verhofstadt kunnen we ook nog in herinnering brengen dat hij op onze kosten in 2002 en 2003 nog een Europese rondreis en ontvangsten organiseerde voor zijn campagne naar de post van Europees commissaris.
De verkiezingen gaan om meer dan de eerder 'kunstmatige' keuze tussen de drie lijsttrekkers van VLD, SPa en Vlaams Kartel. Die politieke commentatoren, die de bevolking zo objectief mogelijk wensen te informeren, weten toch ook dat België geen republiek is en hier geen presidentsverkiezingen worden gehouden. Ze tonen bewust een vertekend beeld over waar deze verkiezingen om gaan. Meteen wordt duidelijk waarom Janssens er op stond dat ook Vande Lanotte zich als kandidaat-premier moest profileren...
Als we weten dat alle opiniiepeilingen uitwijzen dat de huidige Paarse regering met VLD en SPa geen meerderheid meer heeft in Vlaanderen en zelfs met moeite aan 40 % komt, dan ruikt die belangstelling toch op zijn minst naar ondemocratische vooringenomenheid van de staatszender. Zijn Slangen of Janssens nu ook al de strategische politieke raadgevers van deze 'onafhankelijke' redactie ?
Bedoeling van de Vlaamse Paarse minderheid is wellicht het spelletje van 2003 te herhalen en ook nu de mogelijke tegenstander uit de oppositie (toen vertegenwoordigd door Stefaan Declerck, nu door Leterme) in de tang te kunnen nemen. In de strategie van Slangen en Janssen steekt dan vermoedelijk nog wat anti-VB propaganda om de verkiezingskeuze zoveel mogelijk te kunnen polariseren tussen Paars en VB en Verhofstadt en co kunnen weer 4 jaar verder als excellenties met een Paarse club naar Franstalig model. En dit met de medeplichtigheid van de staatszender (van 'nonkel Siegfried').
Sommige politici zitten blijkbaar verveeld bij het uitlekken van de buitensporige vergoedingen voor topmanagers. Van hen wordt verwacht dat ze een evenwichtig voor iedereen leefbaar klimaat scheppen om hun gemeenschap nu en in de toekomst alle mogelijkheden te bieden tot welvaart en/of welzijn. Ze kunnen niet onberoerd blijven bij het feit dat de graaicultuur van deze ordinaire zakkenrollers een tijdbom betekent voor onze economie en de sociale vrede. Ze weten ook dat het niet kan dat die zelfbenoemde topmanagers een paar honderd keer meer verdienen dan de trouwe hardwerkende werknemers op de werkvloer. Zelfs als ze met hun wispelturige en ondoordachte regelgeving en/of saneringen hun bedrijf om zeep hebben geholpen, krijgen deze bedrijfsmoordenaars als straf nog een fabelachtige vertrekpremie, terwijl de slachtoffers als resultaat voor jarenlange flexibiliteit en slavernij hun broodwinning verliezen.
Maar onze toppolitici zijn van hetzelfde bedje ziek, bewegen zich in dezelfde kringen en spiegelen de nieuwe wetgeving steeds meer af op hun beter behoede kiezers. Onzer excellenties hebben vanuit hun ivoren torens al evenmin voeling met dagelijkse leven van hun landgenoten. Ze koesteren hun vrienden uit de hogere inkomensklasse en misprijzen steeds openlijker landgenoten, die het door omstandigheden met minder moeten stellen. Ze hebben de mond vol over belastingsverminderingen en lastenverminderingen, waarbij in praktijk alleen de euromiljoen-verdieners nog beter van worden. Wie om uiteenlopende reden niet kan meedraaien in die mallemolen, moet de toch nog verhoogde belastingsdruk meebetalen en wordt steeds meer in de verdomhoek geschopt. Armoede is een schandaal of een pest, waar de huidige politieke leiders zover mogelijk omheen lopen. De Euromiljonairs worden met allerhande gunstmaatregelen (vb onmiddellijke afschaffing in 2000 al van de hoogste belastingsschalen) in de watten gelegd, terwijl nog moet bespaard worden op armoedebestrijding.
Soms proberen ze de meerderheid van de bevolking nog te sussen met demagogische praat over hun intenties om deze buitensporige toestanden aan te pakken, de fiscale fraude te bestrijden, ook oog te hebben voor de problemen van de minstbedeelden, Maar de daadkracht ontbreekt hen, omdat onze excellenties en omhooggevallen communicatiespecialisten de spreekbuizen zijn van een elite die kan genieten van de afgeschafte hoogste belastingsschalen. Ze tonen zich verontwaardigd over het feit dat de lonen van de topmanagers in één jaar met 22 % stijgen, terwijl de presterende loontrekkenden worden geconfronteerd met loonnormen of besparingen (om deze toplonen te kunnen betalen of via de beurs nog op te drijven ?). Maar als puntje bij paaltje komt hebben ze het over een privé-zaak.
Maar is het nog een privé-zaak als we weten dat juist de huidige Paarse regering was die de topmanager-cultuur met toplonen heeft binnengehaald in de overheidsbedrijven. Het is met ons belastingsgeld dat bijvoorbeeld de huidige SP.a-voorzitter Johan Vande Lanotte de loonovereenkomst heeft afgesloten met Belgacom-baas Didier Bellens. Hij onderhandelde voor hem een verdienste van ruim twee miljoen euro per jaar, een opzegvergoeding van 5,8 miljoen euro en vorige week mocht Bellens nog fier vertellen dat hij 4 miljoen euro had bijverdiend door de verkoop van overheidsaandelen. Ook de mededeling dat hij daar bovenop nog eens voor 4 miljoen euro aandelen bezit, is voor onze paarse excellenties-ministers en politici een privé zaak.
Met Paars zijn de lonen van de overheidsmanagers uit de pan gerezen en de begunstigden kwamen bovendien veelal uit de paarse ministeriële kabinetten. Waarom kunnen we dan SP.a niet geloven als ze bij gelegenheid van verkiezingen soms uitkramen dat er dringend paal en perk moet worden gesteld aan de toplonen van de topmanagers?
Tegelijk werden de vakbonden, die erop wijzen dat de welvaart voor een belangrijk deel te danken is aan de arbeiders en daarvoor graag een miniem deel van de bereikte winst als tegemoetkoming vragen, steeds meer geridiculiseerd en de rechten van de loontrekkenden werden met Paars naar Amerikaans model teruggeschroefd. De samenleving zal dit niet langer aanvaarden. Werknemers moeten zich houden aan de loonnorm zodat onze concurrentiekracht niet verloren gaat, terwijl CEOs hen schokkeren met hun toplonen en andere uitspattingen.
De superwinsten van de bedrijven hebben meer dan 65.000 Belgen een fortuin bezorgd van meer dan 1 miljoen euro. Het aantal euromiljonairs is in België op vijf jaar tijd met de helft gestegen. Aan de andere kant blijft het inkomen van 3,4 miljoen werknemers ter plaatse trappelen. Het aantal werkloze gezinnen stijgt in België al vijf jaar aan één stuk. Ook de armoede neemt toe. Niet minder dan 15% van de Belgen leeft in pure armoede. Eén op vijf gepensioneerden is arm, bij de éénoudergezinnen is dat één op drie. De kloof loopt in België niet tussen Noord en Zuid, maar tussen rijk en arm. Het gemiddelde loon van een topmanager was twintig jaar geleden twintig keer dat van de modale werknemer, nu is dat al 110 keer zoveel.
Terwijl de laatste jaren de armoedebestrijding werd verwaarloosd, met alle gevolgen van dien, werd ons belastingssysteem zowel inzake belastingsschalen als inzake controle bijzonder gunstig voor kapitaalkrachtigen en witteboordcriminelen. De holdings van Albert Frère betalen minder belastingen dan een eenvoudige arbeider. De miljardair van Charleroi betaald voor zijn holding CNP slechts 2.880 euro belasting of 0,0002 % op een winst van 1,48 miljard euro. Niet alleen de grote fortuinen worden hier met rust gelaten, België is ook een van de weinige landen die geen belasting heffen op de meerwaarde op aandelen. In 2006 deed die andere belangrijke holding van Frère, GBL, nog beter: 3,056 miljard euro winst voor belastingen en daarop betaalt hij geen belastingen, maar krijgt nog 18 miljoen euro van fiscale regularisatie. Dat maakt een nettowinst van 3,074 euro. Als die winst werd belast tegen een normale aanslag voor bedrijven, zou de staatskas een miljard euro rijker zijn. Ter vergelijking: dat is tweeënhalf keer de som die nodig is om treinverkeer voor reizigers helemaal gratis te maken.
De nieuwe beloften van de SPa-kopstukken zijn werkelijk ongeloofwaardig na een kwarteeuw regeringsdeelname en vooral na wat de huidige excellenties er de laatste 8 jaar Paars hebben van gemaakt.
De aanval op de toplonen komt nadat de laatste acht jaar die toplonen van managers ook werden ingevoerd in de overheidsbedrijven en de federale administratie. Het was uitgerekend huidig voorzitter Johan Vande Lanotte, die met zijn kameraad Bellens bij Belgacom en andere royaal betaalde managers van overheidsbedrijven hun riant loon besprak. Bellens ontvangt jaarlijks een brutobedrag van 2.038.179 euro en bekwam zelfs een opzegvergoeding van 5,8 miljoen euro onafhankelijk van zijn prestaties. Toen hij onlangs een deel van zijn voordelig bekomen aandelen verkocht voor een bedrag 6 miljoen euro, vonden de SP.a-kopstukken dit niet meer dan een privé zaak.We zagen de laatste jaren door de SP.a-benoemde overheidsmanagers passeren (vb. De Post) die in één dag een premie opstreek met een waarde waarvaneen andere ambtenaar niet eens kan aankomen zelfs na een levenslange loopbaan. Het is juist de SP.a en de Paarse regering, die de afgelopen jaren een klimaat hebben geschapen waarbij de toplonen jaarlijks met 22 % mogen stijgen, terwijl de arbeiders in dezelfde bedrijven een loonnorm kregen opgelegd of zelfs moesten ingaan op loonsvermindering of ontslag.
En de SP.a zou een graaitaks invoeren, nadat de partijtop juist als eerste maatregel van Paars(groen) reeds in 2000 de hoogste belastingsschalen afschafte. Daardoor werden deze sukkelaars van managers met toplonen jaarlijks bijkomend beloond met 10 tot 15 % belastingsverlaging op hun inkomen van boven de 100.000 euro (4 miljoen BEF). De SPa-kopstukken hebben dus de afgelopen jaren juist een kleine graaitaks afgeschaft waardoor de managers als Bellens dank zij Vande Lanotte en co.jaarlijks nog een bijkomende winst van 200.000 tot 300.000 euro extra werd gegund. Het sprookje van belastingsgunsten, waar enkel een elite van poenpakkers voordeel aan heeft, zorgt ervoor dat de grote meerderheid van de bevolking moet opdraaien voor een toch nog gestegen belastingsdruk.
Bijkomende zware erfenis van het Paars SPa-beleid van de voorbije jaren is de omvorming van het belastingssysteem met de afbraak van het beginsel van bijdragen naar draagkracht en vermogen naar een systeem van belastings-spitstechnologie ten voordele van de beter behoede elite. De SP.a-kopstukken zijn zonder meer medeplichtig aan de wansmakelijke behandeling van de belastingsdiensten, om witteboordcrinelen en andere corrupte individuen gewillig te zijn. De herhaalde maatregelen van fiscale amnestie, nu al opgebruiken van toekomstige pensioenfondsen en het belachelijk maken van de eerlijke belastingbetaler (de loontrekkenden)kunnen op analoge commentaar worden beoordeeld.
Het zijn ook de SP.a-kopstukken die er met Paars de afgelopen jaren hebben voor gezorgd dat België de primus in Europa werd inzake de procentuele stijging van het aantal Euromiljonairs. Terzelfdertijd staat België ook aan de top van de stijging van de armoede in het land. België werd mede dank zij de huidige SP.a ook omgebouwd van een land met een voorbeeldig stelsel van sociale zekerheid naar een middenmoter op dit vlak. Nu komt men op voor werk of maatregelen tegen jeugdwerkloosheid, terwijl het thema tewerkstelling en arbeid de afgelopen jaren moest onderdoen voor meer sexy onderwerpen.
