Het oranje-blauwe formatieberaad is in de prak gereden en koning Albert heeft nog een oude afgedankte moto gevonden om zijn schip overeind te houden. Misschien komt nog ooit aan het licht hoe dit scenario tot stand is gekomen en of hier voorbedachte rade bij het spel was. Is dit reeds na deeerste val van formateur Leterme als mogelijk alternatief voor later in overweging genomen bij het overleg van de koning met zijn partijvoorzitter Reynders? Het is in elk geval niet vanzelfsprekend en wegens het democratisch deficit eerder een partijdige keuze te noemen van een koninklijk staatshoofd, waarvan verondersteld wordt dat deze zich hierin neutraal opstelt.
De keuze van de betekenisvol afgestrafte vroegere regeringsleider om een nieuwe regering te vormen, is een nieuw bewijs van het ondemocratisch gehalte van de huidige Belgische staat. Feit is dat het niet van betrouwbaar bestuur getuigt om jarenlang een dwingend arrest van het Grondwettelijk Hof te negeren en op die manier openlijk het bevolkingsdeel voor het hoofd te stoten dat dan nog 60 % van de bevolking uitmaakt. Een vooruitziende vorst en zeker zijn raadgevers moeten erover waken dat de grondwet door zeker al elke gemandateerde politieke leider wordt gerespecteerd en niet als een vodje papier wordt behandeld. Men zou moeten weten dat als de grillen van een illegaal handelende FDF-elite voorrang krijgen op de grondwet, daar een regimecrisis het logisch gevolg kan van zijn.
Het is toch wel schrijnend voor ons land dat degene(n) die de toestand heeft laten verzieken en oorzaak is voor de huidige regimecrisis, nog een nieuw mandaat krijgt om aan die wandaad nog een rondje bij te breien. Het doet aan een staatsgreep denken van een staatshoofd dat al dan niet gesteund door zijn machtsapparaat de democratische keuze van de kiezer niet wil respecteren. Het scenario is zeker verdacht, temeer het blijkbaar bedisselt werd binnen een voor de Franstalige gemeenschap gunstig liberale kliek. Werd de partij van Verhofstadt Laten Doen (aan de leidraad van Slangen) door de Belgische kiezer niet als vierde partij van het land beoordeeld ?
We moeten er niet aan twijfelen dat Verhofstadt binnenkort premier wordt van een nieuwe regering. De gespeelde aarzeling moest hem enkel de volledige vrijheid opleveren om zijn staatsgreep in de media wat meer krediet te geven of te verdoezelen. Maar wie Numero Uno kent, weet dat hij nog nooit zomaar dienstbaar is geweest voor een ander. Hij is al gans zijn lange politieke leven alleen gewend met een dienstbaarheid in zijn richting. Ook Reynders moet er niet op hopen dat het project van zijn campagne-kameraad voor hem uiteindelijk het premierschap zou kunnen opleveren. Verhofstadt heeft altijd alleen maar voor zichzelf gereden en ook nu wordt hij uiteindelijk de nieuwe premier, zeker tot hij zijn lang beoogde internationale job binnen heeft.
De drijfveer van Verhofstadt om het Belgisch regime te redden is minder edel. Hij zou daar niet aan beginnen mocht hij de verzekering niet hebben gekregen dat hij Leterme en de CD&V naar hartelust kon vernederen en zelf een nieuwe regering mag leiden als grote verliezer van de verkiezingen en kopman van de vierde partij in het land. Zijn wraak is zoet en het is niet ondenkbaar dat hij of Slangen hiervoor zelf het scenario hebben geschreven. Het schijnmanoeuvre van VLD en anderen over een volmachten uitbreiding van de huidige regering Verhofstadt van lopende zaken is daarbij maar een aanloop. Iedereen weet dat enkel een nieuwe regering, die de steun krijgt van het parlement, de meubels nog kan redden. En Verhofstadt gaat die volwaardige nieuwe regering leiden en dan is de weg vrij tot 2011.
De Franstaligen staan ongetwijfeld achter het scenario van Verhofstadt , waardoor de Vlaamse gemeenschap opnieuw zijn meerderheidspositie verliest en de onderhandelingen voor een staatshervorming naar Vlaams model op zijn minst voor maanden stilliggen of tot het waakvlammetje van een nieuw forum, costa of is het nu Raad van wijzen wordt gekortwiekt.
Achteraf bekeken moeten we ons afvragen of het gevolgde formatieberaad niet van bij het begin moest leiden naar de huidige evolutie. Reeds van bij het begin werd hier en daar gesuggereerd dat de liberale familie Verhofstadt nog in de wachtkamer hielden. Waar iedereen de dag na de verkiezingen het had over een noodzakelijke tripartiete, dwong Reynders tijdens zijn ereronde in juni het formatieberaad in de richting van oranje-blauw. Het was toen al duidelijk dat deze formatie geen tweederdemeerderheid had voor een staatshervorming, maar de sukkelweg moest worden voortgezet tot Leterme volledig in de vernieling was gereden. Reynders hoopt dat dit zijn droom dichterbij brengt, maar Verhofstadt blijft Numero Uno
Mieke Vogels als nieuwe voorzitter van Groen! is zowat de tegenpool van wat stichter Versteylen en zelfs ooit haarzelf met de groene partij voor ogen hadden. De machtsgeile slang en haar politieke gevolg bewijzen daarmee een bijzonder slechte dienst aan de groene politieke beweging, die destijds als Anders Gaan Leven een veelbelovend en sprankelend nieuw element placht te mogen brengen in het Vlaamse politieke landschap. Het huidige GROEN! is intussen een vloek geworden en we kunnen toegeven dat VOGELS! daar als schandvlek het toonbeeld van is.
In tegenstelling met de oorspronkelijke denkbeelden geraakte Agalev geraakte niet verlost van zijn machtswellustige kopstukken, die de richtlijnen binnen de partijwerking naar hartelust konden aanpassen voor eigenbediening. Pioniers als pater Versteylen wisten reeds gauw welk vlees de beweging met Mieke Vogels in huis haalde. VOGELS! liet op dat vlak in Antwerpen al meteen in haar kaarten kijken door haar politieke loopbaan te starten als tegenpartij tegen de beweging Anders gaan leven. Ze kon zich nadien beroepen op de regel van maximum aantal opeenvolgende mandaten om de toenmalige pioniers opzij te schuiven, maar vertikte het wel om die regel zelf toe te passen toen het haar beurt was.
Machtswellust is de groene lijn in de politieke loopbaan van Mieke VOGELS! en de geschiedenis (federale verkiezingen van 2003) heeft al uitgewezen dat de diva met haar soortgenoten dit groene project in Vlaanderen hebben gekelderd.Zij heeft ervoor gezorgd dat Agalev nog moeilijk kon worden verenigd met het positieve idee achter de beweging Anders GAan LEVen. De naamsverandering in GROEN! helpt geenszins de geloofwaardigheid van de partij (kan nog moeilijk een beweging worden genoemd), zeker niet als het ledencongres in 2007 VOGELS! verkiest als nieuwe voorzitter.
We kunnen ons bij deze keuze afvragen wat de inhoud van dat groene ledencongres nog voorstelt om zijn geloofwaardigheid zo op het spel te zetten. De keuze voor deze politiek al lang verbrande tante moet heel wat potentiële groene kiezers definitief doen afhaken en alle respect verliezen voor eventueel goede politieke bedoelingen van de groene partij in ons land. Wie al een tijdje het politieke gebeuren volgt, kan niet blind zijn voor het op zijn minst accidenteel parcours van Mieke Vogels en de groene partijleiding de laatste jaren. Enig lichtpunt voor de verdere toekomst is misschien dat er toch nog 42 % stemgerechtigde congresgangers blijkbaar bewust hebben gekozen voor de overigens onbekende tegenkandidaat Wouter van Besien uit Borgerhout.
Vogels is 53 jaar en heeft al een lange carrère in de partij achter de rug. In 1985 werd ze verkozen als kamerlid voor het toenmalige Agalev. In '89 werd ze fractieleidster van de gezamenlijke Agalev-Ecolo-fractie in de Kamer. In '94 werd ze schepen in Antwerpen.
In '99 werd Vogels Vlaams minister van Welzijn, Gezondheid en Gelijke Kansen in de Vlaamse regering. Ook na de afstraffing voor Agalev in 2003 is ze nog altijd fractieleider in het Vlaams Parlement.
De eigen bediening stond altijd hoog in het vaandel van VOGELS! De reeks opeenvolgende mandaten of machtswellust was een belangrijk leidmotief voor Agalev zolang dat in haar kaart speelde. Begin 1999 klikte ze in een complot met Verhofstadt en Slangen de doelstellingen van Agalev vast aan deze van de VLD, het premierschap van Verhofstadt en het eigen ministerschap.Geruchten daarover in januari 1999 in beperkte liberale kringen van kippenkwekerijen in het centrum van West-Vlaanderen werden later bevestigd door de feiten van de dioxinecrisis. Maar ook VOGELS! en eventueel andere groene campagneleiders hebben ons toen met dioxine besmette waren laten eten
Het was even slikken voor die liberale kringen, die zeker niet te springen stonden voor het samengaan met de groene partij, maar het goede doel van Verhofstadt en Slangen kon het morren in de kiem smoren. Anderzijds sterkte het geheim wapen het zelfvertrouwen van deze liberale mandataris dat een geheim wapen vlak voor de verkiezingen het kiesgedrag ingrijpend zou wijzigen in het voordeel van Verhofstadt. De kritiek op grootste vijand Agalev was plots ook volledig verdwenen. Ook het VTM-verkiezingsdebat op 14 juni 1999 met VOGELS! en Verhofstadt sprak boekdelen over het politieke koppel Verhofstadt-Vogels.
En, De kiezer heeft in 2003 duidelijk aangevoeld dat de Agalev-kopstukken met VOGELS!het groene project hebben verbrand. De dioxine-commissie werd een door paarsgroen gestuurd lachertje. De groene partijen in de regering presteerden het in 2000 om hun bij de regering Dehaene afgedwongen ecotaks (of ecoboni) om wegwerpverpakkingen zoveel mogelijk te bannen, gewoonweg af te schaffen. Een onvergeeflijk signaal was dat, niet alleen voor de geloofwaardigheid van de partij, maar ook voor de aanpak van het afvalprobleem als we zien waar we nu op dit vlak zijn beland. Belangrijke distributiebedrijven, die al fors hadden geïnvesteerd in een systeem met milieuvriendelijke verpakkingen, werden toen gewoonweg in plan gelaten, ja belachelijk gemaakt.
Met Paarsgroen werd niet alleen de klok inzake afvalbestrijding en milieubeheer stilgezet, Agalev steunde ook solidariteit-brekende liberale denkbeelden als de afschaffing van de hoogste belastingsschalen, afbouw van de sociale zekerheid en andere immorele beslissingen. Paarsgroen is de legislatuur van de nucleaire uitvoer naar Pakisten, de ingreep op de nachtvluchten over Brussel, het opgeven van het polderdorp Doel, de uitbreiding van de startbaan voor de luchthaven Deurne, de goedkeuring vande levering van FN-wapens aan Nepal (waarvoor splitsing bevoegdheden over gemeenschappen), afschaffen van verbod op tabaksreclame in Francorchamps, toelating van beperkt cannabisgebruik, het ingrijpen op het kiesstelsel, Die periode van 1999 tot 2004 (Agalev bleef ook na afstraffing in 2003 met verlies van alle zetels in de federale parlementen nog met Vogels en co in Vlaamse regering ) mag gerust als schandvlek worden gebrandmerkt op het blazoen van de Vlaamse Groene partij Deze nu met VOGELS! terughalen getuigt van hardleers gedrag.
Frank Vandenbroucke is 'teletubbie' van dienst om even een taktisch manoeuvre uit te voeren. Een socialistisch kopstuk vinden om een aanval te plegen tegen De Wever als zou deze de Vlaamse beweging geen goed doen, is zeker geen gemakkelijke opdracht. VDB was het enige socialistisch kopstuk dat nog met enige (en dan nog volgens socialistische normen) geloofwaardigheid kon spreken. Hij moest ook strateeg Janssen, die wellicht de taktische aanval mee vorm gaf, uit de wind zetten. Uit de mond van nieuw voorzitster Gennez zouden de aantijgingen ook enkel worden onthaald op een schouderophalende glimlach.
Met de ongepaste uitlatingen gaat VDB, die anderzijds als verstandig en enigszins realistisch Vlaamsgezind kon aanzien worden, zwaar uit de bocht. Ze doen terugdenken aan zijn misinschatting met zijn "verbrande Agusta-miljoenen". Maar de zenuwachtige uitval past zeker ook in de oppositierol en de traditionele schatplichtige instelling die de Vlaamse Socialistische leiders willen blijven opnemen voor hun Franstalige kameraden. Dat hij zich daarvoor leent, zegt ook veel over zijnrol binnen de socialistische beweging. Het geraaskal is vooral bedoeld voor de 'linkse' kiezers van de CD&V, waar de SPa voortaan zijn lonkende pijlen wil naar richten.
Het verwijt als zou De Wever onder één hoedje spelen met Reynders, de huidige tegenstander van kameraad Di Rupo, heeft ook weinig realiteitszin. De kiezer heeft de kaarten zo geschud dat Oranjeblauw gedoemd is om een regering te vormen. De SPa heeft trouwens ook zelf onmiddellijk een oppositierol voor zich uitgetekend, om af te geraken van hun terecht 'blauwe' imago. En Roodpaars was met zijn mede door Vandenbroucke invulling van de actieve welvaartstaat inzake solidair of sociaal beleid zeker geen voorbeeld, wel integendeel.
Het belastingssysteem werd minder solidair met afschaffing van hoogste belastingsschalen, het invoeren van een belastings-spitstechnologie, bewuste afbouw van controle op ontduiking en daar zelfs poorten te openen voor witteboordcriminologie. De loontrekkenden werden daardoor nog meer de melkkoe voor de staatsinkomsten. Anderzijds werden de voorzieningen voor solidariteit en armoedebeleid voor het eerst sedert de Tweede Wereldoorlog afgebouwd en werden slachtoffers van een door Paars gestimuleerde graai-cultuur eerder in de beschuldigdenbank gezet dan wel geholpen. Belangrijk was dat België aan de top stond in Europa voor het stijgend aantal Euro-miljonairs, maar het was taboe om maatregelen te nemen omdat België ook aan de top staat voor de stijging van het aantal inwoners dat moet leven onder de armoedegrens. Socialistische ministers hadden meer aandacht voor het invoeren van graai-managers in de openbare diensten, dan wel voor het koopkrachtvast maken van de uitkeringen en aandacht voor wie door omstandigheden uit de boot valt.
Zelfs voor een oranjeblauwe regering met Leterme als regeringsleider is het ondenkbaar dat we dergelijk a-sociaal en minder solidair beleid krijgen voorgeschoteld. Is deze schaamte de reden voor de ongeoorloofd bitsige uitval van een Frank Vandenbroucke, die net als de gehele SPa-top met alle middelen moet hengelen achter een 'rood' imago.
Hoelang zullen onze media ons nog misleiden met die 'verborgen agenda' van NVA. Als we de uitspraken van alle partijen en partijleiders eens zouden nakijken, dan zouden daar ook heel wat "verborgen agenda's" kunnen in gevonden worden. Veel Franstalige politici hebben al eens gedroomd van een afscheuring van Wallonië en aansluiting bij het Frankrijk van hun politieke vrienden in Parijs. Waren zowel Reynders als DI Rupo niet actief aanwezig in Parijs bij de recente Franse presidentsverkiezingen ?
We kunnen dus elke partij en onderhandelaar wel een zogenaamde 'verborgen agenda' toedichten. Is het NVA dan zo belangrijk dat alleen hier met een spontane 'uitspraak uit het verleden' wordt rekening gehouden. Of zou die wens ook steeds meer leven bij de Vlamingen zelf, als ze ervaren dat in België zelfs de grondwettelijke bepalingen niet gelden voor een Franstalige elite van 'onbekwamen om de taal van hun gewest te leren'. Chinezen en andere vreemdelingen moeten zich hier inburgeren door in de eerste plaats de taal eigen te maken, maar onze Franstalige Bourgeoisie mag zich zonder enig respect verooloven om hun faciliteiten te misbruiken en ons de illegale les te leren.
Waarom geven zowel de Franstalige als Vlaamse Radiozenders ons geen objectieve berichtgeving over taalgrens, ééntalige gewesten en de geschiedenis van hun ontstaan. De taalgrens is uitgetekend door Franstaligen en het zijn ook de Franstalige politici die een tweetalig België hebben geweigerd en Vlamingen hebben gedwongen tot ééntalige gewesten om te vermijden dat Vlamingen in Wallonië enige faciliteiten zouden bekomen. De fasciliteiten in de Rand rond Brussel waren 'uitdovend' en dus voorlopig om die rijke Franstalige elite de kans te gunnen om de Nederlandse taal van hun woonplaats eigen te maken.
Dan is het BHV-arrest van het Grondwettelijk Hof toch eenvoudig uit te voeren... Hebben de Paarse Vlaamse Politici ook niet onverwijld de bevoegdheid gesplist voor Waalse wapenleveringen aan Nepal of de Francorchampswet gestemd, net als akkoord gegaan met onvoorwaardelijke nieuwe geldstromen naar het Franstalig Onderwijs en dit zonder enige compensatie. Als voor Franstalige politici achter enkele tienduizenden taalgenoten staan in hun verweer tegen een Grondwettelijk arrest, zodat er geen geldige verkiezingen meer kunnen doorgaan in België, wie heeft dan de 'verborgen agenda' van de splitsing van het land ? Of wie chanteert het land in een toestand van onbestuurbaarheid ?
De petitie voor een solidair België lijkt mij veeleer een petitie voor het behoud van het huidige Paarse model van de afgelopen acht jaar, dat juist aanleiding is voor de huidige Vlaamse drang naar respect voor de institutionele instellingen en naar de mogelijkheid tot meer verantwoordelijkheid voor het beleid van de deelstaten. Het is niets meer dan een oproep voor het behoud van de onvoorwaardelijke eenzijdige solidariteit van Vlamingen voor het Franstalig systeem met PS-verzorgingssysteem en MR-handelswijze van anti-solidariteit van rijken en elitaire Franstalige inwijkelingen in Vlaanderen. De initiatiefnemers zijn misschien wel de waterdragers voor de koning, zijn partijvoorzitter Reynders en alle excellenties en profiteurs van het huidige Paarse model maar bevorderen geenszins de leefbaarheid van een toekomstig België.
De inhoud van een petitie voor een Leefbaar België moet er heel anders uit zien. Acht jaren Paars met een toenemende Vlaamse geldstroom voor Franstalige politieke projecten, noem het nu solidariteit, en het laten aanmodderen van het respect voor het institutionele kader zoals het BHV-arrest van het Arbitragehof, hebben de leefbaarheid van België ernstig bedreigd. Onvoorwaardelijke solidariteit leidt tot verwennerij, nog meer arrogantie en misbruik. Eenzijdige faciliteiten en andere buitenissige franjes in de communautaire afspraken hebben geleid tot buitensporige situaties en zich nog meer permitteren van eigen voorkeurbehandeling. Is het normaal dat Franstalige grillen zoals het splitsen van bevoegdheden voor wapenleveringen aan Nepal of het Francorchamps-akkoord onverwijld kunnen doorgaan, terwijl men een arrest van het Grondwettelijk Hof zomaar vijf jaar laat liggen. Dit solidair België is een staat in ontbinding, waar zelfs geen geldige democratische verkiezingen meer kunnen worden gehouden
Een petitie voor een Leefbaar België is een pleidooi voor een duidelijke afbakening van bevoegdheden en respect voor de institutionele afspraken. Om op langere termijn leefbaar te blijven, moeten de deelstaten ook voldoende volledige bevoegdheidspakketten krijgen, zodat ze niet langer de verlammende greep moeten ondergaan van de anders georiënteerde partner. Als de Franstaligen met hun toekomstgericht Marshall-beleid terug vervallen in een passieve PS-verzorgingsstaat met berustende armoede of een MR-staat, die de solidariteit afbouwt inzake fiscaliteit volgens draagkracht en vermogen, dan moeten ze daar later ook zelf kunnen voor opdraaien door een meer responsabel beleid voor de deelstaten. De Vlaamse welstand is er ook niet gekomen door onvoorwaardelijke solidariteit, maar op eigen kracht door een toekomstgericht beleid van zijn politici.
Concreet is een Leefbaar België duidelijk afgebakend in twee deelstaten met als grens de door de destijds door de Franstaligen getekende Taalgrens. Vlaanderen heeft destijds ook ingestemd met ééntalige gemeenschappen ten zuiden en ten noorden van die taalgrens. Dat iedereen dat ook blijft respecteren. Tenslotte hebben we nog het tweetalig hoofdstedelijke Brussel van de 19 gemeenten, waar het respect voor die twee talen ook in de praktijk dient gehandhaafd. Dit kader belet geenszins de solidariteit in België, men name ook niet tussen Vlamingen en Franstaligen. Een Leefbaar België zal trouwens ook de solidariteit binnen de deelstaten kunnen verhogen, doordat deze met meer bevoegdheidspakketten ook een breder eigen beleid kunnen uittekenen dat beter kan worden ingepast in de solidariteitsbehoeften van de eigen regio. Inzake solidariteit moet trouwens niet langer verzwegen worden dat de kloof tussen rijk en arm nu veel groter is in Wallonië dan in Vlaanderen
Lijkt mij momenteel wel zinvol de vraag te stellen naar de beschikbare overheidsfinanciën en de stand van de begroting. De liberale fracties konden als eersten juichen met de belofte van verlaging van de personenbelastingen.Daarna kwam ook de belofte van welvaartsvastheid van sommige sociale uitkeringen. Buiten de oorlog van de Franstalige pers met Leterme en veel nons vanuit Franstalig België lijkt het formatieberaad tot op heden niet op te leveren. De afwerking van de federale staat België hoeft voor de meeste onderhandelaars blijkbaar niet. De Franstalige politici vergeten dat het paarse beleid van Verhofstadt voorbij is. Acht jaar lang werden zij verwend tot in het absurde en ongrondwettelijke toe, maar daar moet hoe dan ook een einde aan komen alleen al om België leefbaar te houden. Ze moeten weten dat Wie de afwerking van het federalisme weigert, separatisme zal oogsten.
Knack heeft het vandaag over de "start met een budgettair rampjaar" en geeft mee dat de belastingsontvangsten nu al ruim 900 miljoen euro lager uitvallen dat vooropgezet in de begroting. Om de begroting 2007 in orde te krijgen moeten nog minstens 1,7 miljard euro en wellicht 2,8 miljard euro worden bespaard. De geplande eenmalige inkomsten door overname van pensioenfondsen voor 500 miljoen euro en de nieuwe verkoop van overheidsgebouwen voor 600 miljoen euro zijn trouwens nog niet ingevuld.
Volgens de werkgroep 'Budget' moet ook voor volgend jaar en bij ongewijzigd beleid nog rekening gehouden worden met een tekort van 2,14 miljard euro, terwijl er eigenlijk een overschot zou moeten zijn van 1,5 miljard euro. Er wordt bovendien nog gewaarschuwd voor hogere rentelasten.
Opvallend in de nota van de werkgroep is verder dat wordt gesproken over 'een onderliggend traject' in het formatieberaad, dat de financiële inspanning in 2008 nog houdt op slechts 1,5 miljard, maar dit bedrag wel laat oplopen tot ruim 4 miljard in 2011.
Het is ook in de praktijk voelbaar dat politiek België vandaag opnieuw rekening houdt met Vlaanderen. De Vlaamse kiezer heeft daartoe het juiste signaal gegeven en ook federaal zijn vertrouwen gegeven aan het Vlaams kartel om de situatie te keren. Acht jaar werd Vlaanderen lamgelegd door het paarse complot van een door de Franstalige politieke leiders gedicteerde coalitie van Verhofstadt. In 1999 werd een aanslag gepleegd op de met veel geduld, energie en politieke moed verworven Vlaamse trekkersrol voor de toekomst van België. Paars heeft Vlaanderen acht jaar lang doen temporiseren en onder de mom van solidariteit zich opnieuw laten vernederen tot melkkoe en tot slaafse volgeling van een opnieuw ingevoerde Franstalige dictatuur voor België.
De installatie van paars in 1999 moest al een belletje doen rinkelen met het heimelijk federaal akkoord voor bijkomende Vlaams solidariteitsgeld naar het Franstalig onderwijs en de invoering van de Waalse politieke mentaliteit in de Vlaamse regering (verdeling van begrotingsoverschot aan de vier toenmalige regeringspartijen, afschaffing project 2002, distantiëren van Vlaamse Leeuw, ). Communautaire vraagstukken werden in de forum-diepvries gestopt, terwijl Franstalige grillen inzake Francorchamps of de wapenleveringen aan Nepal wel onverwijld en zonder onderhandelingen werden ingewilligd. Door politieke benoemingen, een Franstalige politieke mentaliteit en andere verrottingmanoeuvres werden federale administratieve diensten (justitie, financiën, belastingen, ) ernstig in onevenwicht gebracht en het zal jaren duren eer die ongezonde inmenging terug wordt gekeerd.
Er wacht de komende bestuurders een zware hypotheek en het zal voor de voorspoed van Vlaanderen wellicht jaren duren om de door de verloren tijd opgelopen achterstand terug op te halen. Gelukkig heeft de Vlaamse kiezer een einde gemaakt aan die laffe paarse onderdanigheid. We kunnen in dit verband verwijzen aan de ongrondwettelijke toestand inzake de kiesomschrijving Brussel-Halle-Vilvoorde, waardoor er op het moment zelfs geen geldige verkiezingen meer kunnen doorgaan. Het is inderdaad onverklaarbaar dat de grondwet en arresten van het Grondwettelijk Hof bij paars Verhofstadt jarenlang ondergeschikt bleven aan het dictaat van Franstalige extremisten zoals Maingain en co.
De Vlaamse kiezer heeft met zijn stem op 10 juni 2007 opnieuw een nieuwe democratische wind doen waaien in dit Belgenland, dat hopen we althans nog altijd. Zelfs in zijn ereronde heeft informateur Reynders die vraag naar loyauteit voor de grondwettelijke regels moeten erkennen. Iedereen beseft ook dat de splitsing van de kiesomschrijving en gerechtsgebied BHV niet meer kan worden uitgesteld, al blijven de Franstaligen nog hopen op een zekere voorkeurregeling. Voor hen wordt het wennen na acht jaar voorkeur discriminatie.
Vlaanderen heeft opnieuw een eigen Vlaamse politieke meerderheid gekozen. De reële Vlaamse reflex van de paarse partijen was al altijd ver te zoeken. De VLD is met Verhofstadt niet ver verwijderd van de Pest voor Vlaanderen van zijn politieke peetvader Willy De Clercq. De Vlaamse socialisten zagen zich al altijd schatplichtig en zeker solidair met hun machtige Franstalige kameraden, zelfs al was de Vlaamse ontvoogdingsstrijd zeker ook een strijd van de Vlaamse arbeiders tegen de Franstalige bourgeoisie. Enkel met een ondubbelzinnige federale staatsstructuur met verregaande eigen mogelijkheden voor de gemeenschappen en die door elkeen volledig wordt gerespecteerd, kan België blijven bestaan als federale staat.
Momenteel kan Vlaanderen opnieuw hopen op herstel van het respect voor de grondwettelijke regels en eerdere afspraken. Hoop is er ook dat met een duidelijke staatshervorming, waar elke gemeenschap en dus ook Vlaanderen beter kan van worden. Uit de politieke commentaren blijkt alvast dat de mentaliteit is gekeerd. De Vlaamse politieke leiders tonen standvastigheid om het respect voor Vlaanderen in het federale bestuur te herstellen. De Franstaligen beseffen steeds meer dat ze in het vervolg rekening zullen moeten houden met hun Vlaamse collegas in een toekomstige regering. Intussen is ook bij stemmingen van onze volksvertegenwoordigers duidelijk een kentering merkbaar. Er is al een wetsvoorstel ingediend voor de splitsing van BHV en de Vlaamse volksvertegenwoordigers hebben dit Vlamingen tegen Franstaligen gestemd om bij hoogdringendheid te behandelen De Franstalige politici weten nu dat het menens is
Verhofstadt en Michel kunnen premierschap niet opgeven
De verkiezingsuitslag is duidelijk. Wat de koning er mee doet is dat minder. Ook Verhofstadt en zijn woordvoerders blijken zijn droomrol van premier nog niet te hebben opgegeven. Knack-hoofdredacteur Rik Van Cauwelaert verklapt dat Louis Michel in alle discretie de weg wil effenen voor een alternatief plan om een nieuwe paarsgroene coalitie te installeren onder de leiding van Numero Uno Verhofstadt. Dat er met komplotten dient rekening gehouden te worden, was al te blijken uit het lachwekkend optreden van Somers in het voorzittersdebat van Ter Zake. Reynders neemt alvast alle tijd om een liberale ereronde te rijden, want het is blijkbaar niet de bedoeling dat dit enig constructief resultaat oplevert. De koning heeft misschien geen liberale partijkaart maar hij speelt toch dit spelletje mee. Zijn weigering op aanzet van Verhofstadt om het KB te ondertekenen voor de sociale verkiezingen kan ons land niet alleen een nodeloze zware Europese boete kosten, maar is tegelijk een duidelijk toonbeeld van de politieke voorkeur van het staatshoofd.
De perceptie meehelpen dat de Waalse liberalen aan zet zijn en de politieke agenda kunnen blijven bepalen krijgt stilaan het geurtje van vooringenomenheid. Het sterk uitgesmeerd verhaal van de sterkste politieke familie klopt trouwens niet. In de federatie België zijn alle partijen al decennia lang onafhankelijke parlementaire fracties. De term politieke familie wordt er nu voor eigen gebruik bijgehaald en wordt fictief bepaald door de optelling van het aantal parlementaire mandaten voor de ooit in de vorige eeuw nog samenhorende ideologische strekkingen. Enkel de socialisten hebben op dit ogenblik over het ganse land nog een verwijzing daarnaar, maar zowel MR als CDH hebben die verwijzing al een poos afgezworen. Zelfs tussen de socialistische SP en PS is het water nu diep, om maar te zwijgen van de veelzijdige tegenstellende belangen van het Vlaams Kartel en CDH.
Daarbij klopt die redenering misschien wel in de zetelverdeling, maar niet in het aantal kiezers die voor de bedoelde strekkingen hebben gestemd. De twee liberale partijen bekomen samen 1.624.518 kiezers, terwijl de Christen Democratische partijen samen 1.639.027 kiezers halen, wat dus beduidend meer is. Moeten we met die redenering nu aansturen op het verlagen van het aantal mandaten in Franstalig België, dat momenteel minder stemmen moet halen om een parlementair mandaat binnen te halen ? Het is in elk geval nu zo dat de redenering van de politieke families een Franstalige redenering is, die wordt gevolgd door de koning. Het is immers zo dat de grootste Franstalige partij duidelijk meer kans maakt om ook tot de "grootste familie" te behoren...
We kunnen besluiten dat democratisch gezien niet de Waalse liberalen van Reynders, maar het Vlaams Kartel van Leterme zowel wat het aantal kiezers over het ganse land als wat de grootste fractie betreft veruit is aangewezen om een federale regering te leiden. Dat Michel en co alsnog op de kar willen springen van Verhofstadt en hun nederlaag niet kunnen omzetten in democratische onderdanigheid moet op hun rekening worden geschreven. Wellicht hoopt Michel dan bij het vertrek van Verhofstadt naar een Internationale topjob om zelf zijn droom van premier te worden nog te kunnen waarmaken...
Kiezer koos voor een echte Vlaamse regeringspartij
Dat Vlaams minister-president Yves Leterme zich ook na de verkiezingen vastberaden blijft opstellen tegen ultimatums van de andere kant van de taalgrens, lokt verwondering uit. Voor de Franstalige radiozender La Première reageerde hij zonder aarzelen krachtig op het nonvan CDH-voorzitster Joëlle Milquet ten aanzien van het NVA in het Vlaams Kartel. Als de CDH niet van plan is om mee in een regering te zitten met NVA in de coalitie, dan is dat volgens Leterme de beslissing van CDH. De CD&V/NVA wordt één fractie met 30 zetels in het parlement.Exclusieven stellen als men tien op de 150 zetels in de Kamer heeft, dan weegt dat voor Leterme niet zwaar door.
Na 8 jaar Paars zouden we inderdaad vergeten dat er nog Vlaamse regeringspartijen zijn, die respect afdwingen door een meer consequente houding als vertegenwoordigers van de gewone Vlaamse mensen. De geschiedenis leert dat we Vlaamse zijde op dat vlak altijd al meer konden rekenen op een Vlaamse reflex bij de Christen Democraten, al leek deze voor ons toen wel te braaf tegenover hun partners in de regeringen. De liberalen hebben steeds hun waarmerk van 'Pest voor Vlaanderen' blijven bevestigen en de socialisten dachten altijd dat ze zich Belgicistisch moesten opstellen, alsof ze nog stees schatplichtig zijn aan hun Franstalige kameraden. Ook de keuze van NVA om scheep te gaan met Leterme en co is niet toevallig. Hun Vlaamse ideaal haalde de bovenhand op de nochtans aanlokkelijke postjes op korte termijn bij de Paarse partijen.
De afgetekende overwinning van het Vlaams kartel is de beloning van de Vlaamse kiezer en sterkt hen nu om de met Paars teruggeschroefde Vlaamse rechten terug op het goede spoor te zetten. Het zal niet gemakkelijk zijn met het Liberale Belgistische FDF-denken, maar een consequente Vlaamse houding naar oplossingen voor de communautaire problemen binnen de mogelijkheden van de grondwet en een klare toepasbare wijziging moet ook hen uiteindelijk kunnen overtuigen dat België nog enkel kan als Vlaanderen niet langer wordt belemmerd of gepest door eenzijdig respect.
Ons belastingssysteem is gegroeid en in de loop van decennia bijgepast volgens de noodwendigheden en werd regelmatig getoetst aan de regels van rechtvaardigheid en noodzakelijke solidariteit. Daaruit groeide een algemene consensus van een evenwichtige belastingsgraad naar "draagkracht en vermogen". Nu is deze peiler van onze samenleving gedegradeerd tot een electoraal thema of demagogische melkkoe om impulsieve kiezers te verleiden. De vlaktaks is daarin een vernieuwend kiesproject gericht naar individualistisch ingestelde kansrijken. Het is een verzachtende term voor de in die kringen vaak gehoorde roep naar de afschaffing van de sociale zekerheid, het aan banden leggen van vakbondsrechten, een apartheidsregime voor hun financiële elite, een afbouw van hun maatschappelijke plichten en verruiming van hun buitenissige rechten.
Het belastingsthema was een beetje afgezaagd en een normaal denkende burger weet ook dat slechts een kleine elite van grootverdieners en witteboordcriminelen daarvan heeft kunnen profiteren, terwijl de 90 tot 95 % minder fortuinrijken met de kater zit om de toch verhoogde globale belastingsdruk te moeten ophoesten en hen nog de factuur wacht van het desastreus financiëel beleid van de laatste 8 jaren. Paars(groen) schafte in 2000 al de hoogste belastingsschalen af ten gunste van de 5 % graaiverdieners.
Het is duidelijk dat die vlaktaks er voor zou zorgen dat het onevenwicht nog groter wordt, of terecht gezegd : "de rijken moeten rijker worden, de armen moeten nog armer worden". Is dat de maatschappij, waarnaar de voorstanders van de vlaktaks streven ? Het legt een onaangename hypotheek op de leefbaarheid van onze maatschappij in de toekomst.
Van8 jaar Paars Verhofstadt onthouden we dat themas als euthanasie en holebis belangrijker waren dan de zorg om een evenwichtig en toekomstgericht beleid inzake economie en tewerkstelling, financiën, justitie, sociale zekerheid, e.a.Inzake die klassieke beleidsdomeinen moeten we vaststellen dat daar veeleer een afbraakbeleid werd gevoerd, dan wel een evenwichtig beleid van goede staatshuishouding.
Op financiën werd nagelaten om het strikte begrotingsbeleid van Dehaene-Van Rompuy verder te zetten met reëel sluitende begrotingen en een strikte afbouw van de staatsschuld. In plaats van iedereen mee te laten genieten van de gunstige omstandigheden van de conjunctuur, werd alleen een verschuiving doorgevoerd ten voordele van een elite van al rijkbedeelden en ten nadele van consumenten die het wat minder breed hebben.
Een dubbele fiscale amnestie en een wanbeleid voor de belastingsdiensten zetten de eerlijke belastingbetalers een neus.Het beleid van Reynders en co begunstigde en stimuleerde zodoende belastingontduiking, de witteboordcriminaliteit en corruptie. Wie niet kan genieten van een duistere inkomstensituatie of geen fiscale fraude kan plegen, zit met het onbehaaglijk gevoel zelf te moeten opdraaien voor de globaal toch verhoogde belastingsdruk. Dit beleid van belachelijk maken van de eerlijke belastingbetaler is nefast voor de toekomst en we hebben dan nog niet gehad over het opsouperen van toekomstige pensioen- en andere fondsen, de impulsverkoop van gebouwen waarvan de huurprijs in vier jaren reeds de verkoopprijs overtreft, .
Op justitie liet men de situatie maar aanmodderen en rotten met uitspattingen als de moeilijkheden in de gevangenissen van het onmiddellijk vrijkomen van straffen tot drie jaar tot de ontsnappingen in Dendermonde. De extra budgetten moesten blijkhaar dienen voor eigen gebruik, politieke benoemingen en andere beïnvloeding van het apparaat, terwijl kansen werden mislopen om het gerecht rechtvaardiger, rechtlijniger en doeltreffender te maken. In de plaats kregen we een justitie op maat van de PS. Het gebrek aan respect voor het recht op een krachtdadige en rechtvaardige onafhankelijke justitie blijkt trouwens ook nog uit het miskennen van het arrest van het Arbitragehof over de ongrondwettelijke kieskring BHV. Het manipuleren voor eigen voordeel van de kieswet kreeg hier voorrang op de grondwet.
Neen, 8 jaar Paars Verhofstadt is genoeg geweest en het zal nog een tijd duren eer de ingevoerde onrechtvaardigheden en nefaste mentaliteit opnieuw op het goede spoor komt. Ook Nederland heeft jaren nodig gehad om de chaos en de puinhoop van paars bestuur opnieuw te boven te komen
Wie Poli volgt in dit blog en op politieke forum-discussies, weet dat de partijen van Paars(groen) het bij deze verkorven hebben met hun individualistisch ingesteld beleid van de laatste jaren. We kunnen bv. niet begrijpen dat socialisten, liberalen en toen ook nog groenen, - die verondersteld worden dat ze het algemeen belang voor ogen hebben als eerste prioriteit in 2000 al de hoogste belastingsschalen hebben afgeschaft en tegelijk een beleid van ontkenning en verwaarlozing hebben gevoerd inzake armoedebestrijding. Wie door allerhande best te verontschuldigen omstandigheden niet kan meeprofiteren van welvaart, werd door de paars(groene) regeringspartijen nog bijkomend als zondebok behandeld en genegeerd met de afbouw van steun en noodzakelijke begeleidingsmogelijkheden. De zorg voor de euromiljonairs, fiscale fraudeurs, witteboordcriminelen, eigen partijfinanciering en belastings-spitstechnologie ging voor
Het is niet de prioritaire taak van de politiek om een elite van al bevoorrechte burgers nog bijkomend te begunstigen, terwijl een meerderheid van de bevolking, actieven zowel als niet-actieven door omstandigheden, moeten opdraaien voor hun onevenwichtige goed-nieuws-politiek. Veeleer moeten kansen geschapen worden opdat ook de minstbedeelden als volwaardige partner worden erkend en begeleid om ook een plaatsje te bekomen in onze maatschappij. In België moet één op de vijf kinderen leven in omstandigheden die als arm worden omschreven. De bijzondere geschenken aan de financiële elite in dit land waren beter aan hen besteed
Het getuigt niet van staatsmanschap om een beleid alleen af te stemmen op het mondige en financiëel gegoede deel van de bevolking en met alle middelen alleen de eigen machtspositie als leidraad te nemen. In dat plan wordt het ander deel van de bevolking dan gezien als "dom kiesvee", dat dan met een gepaste strategische verkiezingsaanpak toch kan gerecupeerd worden of handig kan afgeleid worden worden naar een voor verdere regeringsdeelname ongevaarlijke tegenstander.
Dat Paars in 2003 misschien toch succes heeft gehaald met zijn uitkooppolitiek van het meer kapitaalkrachtig en onbekommerd kiespubliek, betekent niet dat ons land op middellange termijn baat heeft gehaald uit dit politiek berekend eigen profijt. We kunnen immers niet blind blijven voor de nefaste gevolgen, waarbij het eens zo voorbeeldig België op het vlak van sociale zekerheid, welvaart, economische ontwikkeling en tewerkstelling, armoedebestrijding nu flink is afgezakt in de Europese lijstjes. Enkel in het lijstje van het stijgend aantal euromiljonairs is België nog een topper
Het is bemoedigend om vast te stellen dat een potentiële regeringsleider als Yves Leterme zijn rechtvaardig hart laat spreken en deze week uitgerekend in zijn functie van minister-president en lijsttrekker van de CD&V de afschaffing van de hoogste belastingsschalen in vraag durft te stellen en een concreet bedrag vooropstelt voor armoedebestrijdende maatregelen. Daarmee geeft hij ook het door de Paarse partijen in de verdomhoek geschopte deel van de bevolking onverwachts een ruggesteuntje en de verzekering dat ook hun problematiek wordt gehoord en met concrete voorzieningen ingevuld. De bezorgde uitspraak van Leterme voor een rechtvaardige spreiding van de middelen is niet zo onverwachts, daar die bezorgdheid om de zwakkeren in onze maatschappij een steeds weerkerende leidraad is in alle contacten van Leterme zelfs met een publiek dat dit thema liever onbesproken laat.
In zijn vastberaden rechtvaardigheidsplan wil hij tegen 2011 de uitkeringen welvaartsvast maken, de laagste pensioenen optrekken en het leefloon herwaarderen. Voor Leterme moet de lastenverlaging om meer banen te scheppen niet gericht zijn op de hoogste maar op de laagste inkomens. De afkerige reacties vooral uit socialistische hoek getuigen tegelijk van de moed van Leterme om hiermee de publieke (individualistisch ingestelde gegoede burgers) opinie te trotseren als van de door machts-geilheid besmette doofheid voor de problemen van hun natuurlijke achterban van de SPa-excellenties.
Als ik Ceyssens de laatste jaren op de tribune van het Vlaams Parlement bezig zie, dan doet me dat veelal de link maken met een scenario uit een TV-programma van weleer, waarbij een gelegenheids-acteur wordt gecoacht door een oortje.Die persoon zegt dan letterlijk wat de verborgen regisseur hem in het oor fluistert. Wat VLD-fractieleidster Patricia Ceysens in het Vlaams Parlement veelal op de tribune als verontwaardiging tegenover de CD&V-ministers komt verkondigen, lijken inderdaad als hersenspinsels van Verhofstadt en sedert Verhofstadts partij open is geworden uit de strategische bijbel van Slangen.
In het verleden was minister Inge Vervotte meermaals haar kop van jut, omdat ze het aandurfde om niet in de pas te lopen van Federaal minister Laurette Onkelinx. De handelswijze van de Vlaamse minister van Welzijn, Volksgezondheid en Gezin inzake het dossier van Jeugdbescherming en jeugddelinquenten zat daarbij volledig in de lijn met de Vlaamse bekommernis, maar Ceyssens moest zich daarbij blijkbaar opstellen als de spreekbuis van de federale regering en het opnemen voor de Waalse federale minister van justitie. Als ik nu de aanval hoor tegen haar minister-president, dan blijft dit oortje mij parten spelen en zie ik daar Slangen op de tribune.
Los van het verantwoord zijn van de kritiek op het eventueel breken door minister-president Yves Leterme van de afspraak om vijf jaar volop door te gaan als regeringsleider van de Vlaamse regering, is de aanklacht vooral een strategische zet binnen het raderwerk van Slangens verkiezingstrein naar het verder zetten van een regering Verhofstadt. In deze optiek moeten we ook de verklaringen begrijpen van de VLD-ministers in de Vlaamse regering. Minister Dirk Van Mechelen heeft ook zijn oortje gebruikt om zijn loyaliteit met de minister-president tegen te spreken en zelfs te dreigen met lopende zaken. Enige tijd geleden kon hij ook al over een oortje worden verdacht bij een spontane lof betuiging met de federale begroting. De uitlating van Minister Fien Moerman vandaag bij het begin van de regeringsraad over Leterme als CEO van een onderneming, die solliciteert naar een andere betrekking, is ook al volledig in de lijn van haar rol als spionne van Verhofstadt in de Vlaamse regering.
Vraag blijft wie nu het regeringswerk van de Vlaamse regering lamlegt. De Vlaamse regering kan in grote mate blijven verder werken als de ministers in de Vlaamse regering van hun partij, lees reclamestrategen, de kans gelaten wordt om gewoon hun regeringswerk verder te zetten. De huidige situatie is niet nieuw en is mede een gevolg van het invoeren van eerder misleidende BV-verkiezingen door de verkiezingshervorming met grote kieskringen. Voor Paars Verhofstadt waren BV-verkiezingen in2003 en 2004 een middel om de CD&V-oppositie in de kiem te smoren. Hun opgevoerde verontwaardigheid maakt nu weinig indruk.
Alle Vlaamse ministers staan trouwens op een verkiezingslijst, net zoals Verhofstadt en de federale ministers in 2004 maanden aan een stuk volop bezig waren met de Vlaamse verkiezingen. In het geval van Verhofstadt kunnen we ook nog in herinnering brengen dat hij op onze kosten in 2002 en 2003 nog een Europese rondreis en ontvangsten organiseerde voor zijn campagne naar de post van Europees commissaris.
De verkiezingen gaan om meer dan de eerder 'kunstmatige' keuze tussen de drie lijsttrekkers van VLD, SPa en Vlaams Kartel. Die politieke commentatoren, die de bevolking zo objectief mogelijk wensen te informeren, weten toch ook dat België geen republiek is en hier geen presidentsverkiezingen worden gehouden. Ze tonen bewust een vertekend beeld over waar deze verkiezingen om gaan. Meteen wordt duidelijk waarom Janssens er op stond dat ook Vande Lanotte zich als kandidaat-premier moest profileren...
Als we weten dat alle opiniiepeilingen uitwijzen dat de huidige Paarse regering met VLD en SPa geen meerderheid meer heeft in Vlaanderen en zelfs met moeite aan 40 % komt, dan ruikt die belangstelling toch op zijn minst naar ondemocratische vooringenomenheid van de staatszender. Zijn Slangen of Janssens nu ook al de strategische politieke raadgevers van deze 'onafhankelijke' redactie ?
Bedoeling van de Vlaamse Paarse minderheid is wellicht het spelletje van 2003 te herhalen en ook nu de mogelijke tegenstander uit de oppositie (toen vertegenwoordigd door Stefaan Declerck, nu door Leterme) in de tang te kunnen nemen. In de strategie van Slangen en Janssen steekt dan vermoedelijk nog wat anti-VB propaganda om de verkiezingskeuze zoveel mogelijk te kunnen polariseren tussen Paars en VB en Verhofstadt en co kunnen weer 4 jaar verder als excellenties met een Paarse club naar Franstalig model. En dit met de medeplichtigheid van de staatszender (van 'nonkel Siegfried').
Sommige politici zitten blijkbaar verveeld bij het uitlekken van de buitensporige vergoedingen voor topmanagers. Van hen wordt verwacht dat ze een evenwichtig voor iedereen leefbaar klimaat scheppen om hun gemeenschap nu en in de toekomst alle mogelijkheden te bieden tot welvaart en/of welzijn. Ze kunnen niet onberoerd blijven bij het feit dat de graaicultuur van deze ordinaire zakkenrollers een tijdbom betekent voor onze economie en de sociale vrede. Ze weten ook dat het niet kan dat die zelfbenoemde topmanagers een paar honderd keer meer verdienen dan de trouwe hardwerkende werknemers op de werkvloer. Zelfs als ze met hun wispelturige en ondoordachte regelgeving en/of saneringen hun bedrijf om zeep hebben geholpen, krijgen deze bedrijfsmoordenaars als straf nog een fabelachtige vertrekpremie, terwijl de slachtoffers als resultaat voor jarenlange flexibiliteit en slavernij hun broodwinning verliezen.
Maar onze toppolitici zijn van hetzelfde bedje ziek, bewegen zich in dezelfde kringen en spiegelen de nieuwe wetgeving steeds meer af op hun beter behoede kiezers. Onzer excellenties hebben vanuit hun ivoren torens al evenmin voeling met dagelijkse leven van hun landgenoten. Ze koesteren hun vrienden uit de hogere inkomensklasse en misprijzen steeds openlijker landgenoten, die het door omstandigheden met minder moeten stellen. Ze hebben de mond vol over belastingsverminderingen en lastenverminderingen, waarbij in praktijk alleen de euromiljoen-verdieners nog beter van worden. Wie om uiteenlopende reden niet kan meedraaien in die mallemolen, moet de toch nog verhoogde belastingsdruk meebetalen en wordt steeds meer in de verdomhoek geschopt. Armoede is een schandaal of een pest, waar de huidige politieke leiders zover mogelijk omheen lopen. De Euromiljonairs worden met allerhande gunstmaatregelen (vb onmiddellijke afschaffing in 2000 al van de hoogste belastingsschalen) in de watten gelegd, terwijl nog moet bespaard worden op armoedebestrijding.
Soms proberen ze de meerderheid van de bevolking nog te sussen met demagogische praat over hun intenties om deze buitensporige toestanden aan te pakken, de fiscale fraude te bestrijden, ook oog te hebben voor de problemen van de minstbedeelden, Maar de daadkracht ontbreekt hen, omdat onze excellenties en omhooggevallen communicatiespecialisten de spreekbuizen zijn van een elite die kan genieten van de afgeschafte hoogste belastingsschalen. Ze tonen zich verontwaardigd over het feit dat de lonen van de topmanagers in één jaar met 22 % stijgen, terwijl de presterende loontrekkenden worden geconfronteerd met loonnormen of besparingen (om deze toplonen te kunnen betalen of via de beurs nog op te drijven ?). Maar als puntje bij paaltje komt hebben ze het over een privé-zaak.
Maar is het nog een privé-zaak als we weten dat juist de huidige Paarse regering was die de topmanager-cultuur met toplonen heeft binnengehaald in de overheidsbedrijven. Het is met ons belastingsgeld dat bijvoorbeeld de huidige SP.a-voorzitter Johan Vande Lanotte de loonovereenkomst heeft afgesloten met Belgacom-baas Didier Bellens. Hij onderhandelde voor hem een verdienste van ruim twee miljoen euro per jaar, een opzegvergoeding van 5,8 miljoen euro en vorige week mocht Bellens nog fier vertellen dat hij 4 miljoen euro had bijverdiend door de verkoop van overheidsaandelen. Ook de mededeling dat hij daar bovenop nog eens voor 4 miljoen euro aandelen bezit, is voor onze paarse excellenties-ministers en politici een privé zaak.
Met Paars zijn de lonen van de overheidsmanagers uit de pan gerezen en de begunstigden kwamen bovendien veelal uit de paarse ministeriële kabinetten. Waarom kunnen we dan SP.a niet geloven als ze bij gelegenheid van verkiezingen soms uitkramen dat er dringend paal en perk moet worden gesteld aan de toplonen van de topmanagers?
Tegelijk werden de vakbonden, die erop wijzen dat de welvaart voor een belangrijk deel te danken is aan de arbeiders en daarvoor graag een miniem deel van de bereikte winst als tegemoetkoming vragen, steeds meer geridiculiseerd en de rechten van de loontrekkenden werden met Paars naar Amerikaans model teruggeschroefd. De samenleving zal dit niet langer aanvaarden. Werknemers moeten zich houden aan de loonnorm zodat onze concurrentiekracht niet verloren gaat, terwijl CEOs hen schokkeren met hun toplonen en andere uitspattingen.
De superwinsten van de bedrijven hebben meer dan 65.000 Belgen een fortuin bezorgd van meer dan 1 miljoen euro. Het aantal euromiljonairs is in België op vijf jaar tijd met de helft gestegen. Aan de andere kant blijft het inkomen van 3,4 miljoen werknemers ter plaatse trappelen. Het aantal werkloze gezinnen stijgt in België al vijf jaar aan één stuk. Ook de armoede neemt toe. Niet minder dan 15% van de Belgen leeft in pure armoede. Eén op vijf gepensioneerden is arm, bij de éénoudergezinnen is dat één op drie. De kloof loopt in België niet tussen Noord en Zuid, maar tussen rijk en arm. Het gemiddelde loon van een topmanager was twintig jaar geleden twintig keer dat van de modale werknemer, nu is dat al 110 keer zoveel.
Terwijl de laatste jaren de armoedebestrijding werd verwaarloosd, met alle gevolgen van dien, werd ons belastingssysteem zowel inzake belastingsschalen als inzake controle bijzonder gunstig voor kapitaalkrachtigen en witteboordcriminelen. De holdings van Albert Frère betalen minder belastingen dan een eenvoudige arbeider. De miljardair van Charleroi betaald voor zijn holding CNP slechts 2.880 euro belasting of 0,0002 % op een winst van 1,48 miljard euro. Niet alleen de grote fortuinen worden hier met rust gelaten, België is ook een van de weinige landen die geen belasting heffen op de meerwaarde op aandelen. In 2006 deed die andere belangrijke holding van Frère, GBL, nog beter: 3,056 miljard euro winst voor belastingen en daarop betaalt hij geen belastingen, maar krijgt nog 18 miljoen euro van fiscale regularisatie. Dat maakt een nettowinst van 3,074 euro. Als die winst werd belast tegen een normale aanslag voor bedrijven, zou de staatskas een miljard euro rijker zijn. Ter vergelijking: dat is tweeënhalf keer de som die nodig is om treinverkeer voor reizigers helemaal gratis te maken.
De nieuwe beloften van de SPa-kopstukken zijn werkelijk ongeloofwaardig na een kwarteeuw regeringsdeelname en vooral na wat de huidige excellenties er de laatste 8 jaar Paars hebben van gemaakt.
De aanval op de toplonen komt nadat de laatste acht jaar die toplonen van managers ook werden ingevoerd in de overheidsbedrijven en de federale administratie. Het was uitgerekend huidig voorzitter Johan Vande Lanotte, die met zijn kameraad Bellens bij Belgacom en andere royaal betaalde managers van overheidsbedrijven hun riant loon besprak. Bellens ontvangt jaarlijks een brutobedrag van 2.038.179 euro en bekwam zelfs een opzegvergoeding van 5,8 miljoen euro onafhankelijk van zijn prestaties. Toen hij onlangs een deel van zijn voordelig bekomen aandelen verkocht voor een bedrag 6 miljoen euro, vonden de SP.a-kopstukken dit niet meer dan een privé zaak.We zagen de laatste jaren door de SP.a-benoemde overheidsmanagers passeren (vb. De Post) die in één dag een premie opstreek met een waarde waarvaneen andere ambtenaar niet eens kan aankomen zelfs na een levenslange loopbaan. Het is juist de SP.a en de Paarse regering, die de afgelopen jaren een klimaat hebben geschapen waarbij de toplonen jaarlijks met 22 % mogen stijgen, terwijl de arbeiders in dezelfde bedrijven een loonnorm kregen opgelegd of zelfs moesten ingaan op loonsvermindering of ontslag.
En de SP.a zou een graaitaks invoeren, nadat de partijtop juist als eerste maatregel van Paars(groen) reeds in 2000 de hoogste belastingsschalen afschafte. Daardoor werden deze sukkelaars van managers met toplonen jaarlijks bijkomend beloond met 10 tot 15 % belastingsverlaging op hun inkomen van boven de 100.000 euro (4 miljoen BEF). De SPa-kopstukken hebben dus de afgelopen jaren juist een kleine graaitaks afgeschaft waardoor de managers als Bellens dank zij Vande Lanotte en co.jaarlijks nog een bijkomende winst van 200.000 tot 300.000 euro extra werd gegund. Het sprookje van belastingsgunsten, waar enkel een elite van poenpakkers voordeel aan heeft, zorgt ervoor dat de grote meerderheid van de bevolking moet opdraaien voor een toch nog gestegen belastingsdruk.
Bijkomende zware erfenis van het Paars SPa-beleid van de voorbije jaren is de omvorming van het belastingssysteem met de afbraak van het beginsel van bijdragen naar draagkracht en vermogen naar een systeem van belastings-spitstechnologie ten voordele van de beter behoede elite. De SP.a-kopstukken zijn zonder meer medeplichtig aan de wansmakelijke behandeling van de belastingsdiensten, om witteboordcrinelen en andere corrupte individuen gewillig te zijn. De herhaalde maatregelen van fiscale amnestie, nu al opgebruiken van toekomstige pensioenfondsen en het belachelijk maken van de eerlijke belastingbetaler (de loontrekkenden)kunnen op analoge commentaar worden beoordeeld.
Het zijn ook de SP.a-kopstukken die er met Paars de afgelopen jaren hebben voor gezorgd dat België de primus in Europa werd inzake de procentuele stijging van het aantal Euromiljonairs. Terzelfdertijd staat België ook aan de top van de stijging van de armoede in het land. België werd mede dank zij de huidige SP.a ook omgebouwd van een land met een voorbeeldig stelsel van sociale zekerheid naar een middenmoter op dit vlak. Nu komt men op voor werk of maatregelen tegen jeugdwerkloosheid, terwijl het thema tewerkstelling en arbeid de afgelopen jaren moest onderdoen voor meer sexy onderwerpen.
Eindelijk krijgt Noël Slangen tegenwind van een opinie-tijdschrift dat niet naar zijn pijpen wil dansen. We zouden bijna vergeten dat de persvrijheid als hoofddoel heeft de democratie te waarborgen en de burgers op de hoogte houden van de staatshuishouding, ook als dat niet naar de zin is van de regerende meerderheid. Als de belangrijkste adviseur van de premier in ons land zich schuldig maakt aan misdrijven zoals belangenvermenging dan is de burger en de democratie er ontegensprekelijk bij gebaat hier kennis van te hebben. Het is zijn goed recht zich daartegen te willen verdedigen, maar daar zijn geëigende middelen toe en afdreiging horen daar niet bij. Dat toont trouwens de ware aard van de communicatie adviseur, want in zijn uitgebreid pleidooi op zijn geopende aanklacht-website www.meneerRIK.be ,noch in zijn scheldproza in De Morgen worden de feiten alleen tegengesproken maar niet weerlegd.
Noël Slangen was van 1999 tot 2002 communicatieadviseur van eerste minister Guy Verhofstadt. Die job veroverde hij omdat hij voordien Verhofstadt met een dioxinecomplot (met voorkennis) in de zetel van regeringsleider had geloodst. Insiders beweren dat die job niet veel meer inhield dan ereloon of een gunst omdat hij de droom van Guy had waargemaakt. Als goede vriend van Robert Stevaert, waarvoor hij misschien wel zijn politieke Steve-figuur uittekende, was hij ook een ideaal bindmiddel met de coalitiepartner. Dat Slangen al zijn hele carrière lang als 'strategisch communicatiemanager' flirt met de grenzen van de wet, was daarbij geen bezwaar. Ook niet zijn verwerpelijk gebrek aan normbesef, zoals een machteloze rechter zijn ziekte nog typeerde toen hij bij een eerdere doofpotaffaire vrijuit ging wegens verjaring van de gepleegde feiten.
De feiten die het magazine Knack opdiept zijn niet nieuw en zijn ook bij de dagbladpers bekend. De vergelijking met het dopingverhaal tegen sportmanager Patrick Lefevere in HLN gaat hier alleen op voor wat betreft de dwangsommen die door de betichten worden geëist. In het geval van Slangen zijn er gerechtelijke dossiers, waarin zijn misstappen klaar en duidelijk zijn opgetekend. Verjaring is geen bewijs van het tegendeel. Slangen was niet alleen een goed betaald strategisch adviseur van de premier van de paarse regering, maar ook de bevoorrechte partner voor overheidsopdrachten van zowel de Vlaamse als de Federale paars(groene) regeringen. Steve Stevaert had toen al niet alleen de macht in handen bij de socialisten, maar was van 1999 tot 2003 ook nog vice-premier en minister van mobiliteit in de Vlaamse regering.
Tijdens zijn verhoren in het kader van het dossier-Kelchtermans zou Slangen de hem ten laste gelegde feiten hebben toegeven en zou hij bekend hebben "intellectueel" valsheid te hebben gepleegd door schijnoffertes te laten opstellen, waarmee hij de concurrentie om overheidsopdrachten vervalste. In dit dossier is er sprake van een nepstudie ter waarde van een half miljoen frank, waarmee hij goodwill kocht op het kabinet van de toenmalig minister van Leefmilieu. Slangen werd hiervoor eerst veroordeeld, maar later in beroep vrijgesproken.
Een tweede rechtszaak, aangespannen door het communicatiebedrijf EcoConsult, is nog in behandeling bij de rechtbank. EcoConsult won in 2001 een overheidsopdracht uitgeschreven door het kabinet van eerste minister Verhofstadt, waarvoor Slangen toen als deeltijds adviseur werkte. Slangen & Partners dong eveneens mee naar de opdracht, maar werd pas derde in de selectie. Kort daarna kreeg EcoConsult te horen dat de opdracht werd geannuleerd. Op 4 maart 2003 gaf de RvS de bvba EcoConsult gelijk in haar klacht tegen de Belgische staat, vertegenwoordigd door premier Guy Verhofstadt (Open VLD). Hij oordeelde dat een communicatieopdracht die EcoConsult toegewezen had gekregen, ten onrechte door het kabinet van Verhofstadt was geschrapt.
Wie kan Knack hier niet volgen als geschreven wordt dat de opdracht gewoon als doel had Slangen de kans te geven enkele van zijn medewerkers op het kabinet binnen te loodsen. Een van zijn medewerkers werkte al op het kabinet en moest daar het dossier op de voet volgen. Ze speelde Slangen zelfs het evaluatieverslag van de administratie en de offerte van het winnende EcoConsult door. Een andere medewerker van Slangen werd halftijds door het kabinet betaald zonder enige vorm van controle op zijn activiteiten.
Op 15 maart 2007 velde de RvS een vergelijkbaar arrest, met dit verschil dat de vennootschap Groep C & Slangen de opdracht in kwestie gewonnen had. Het ging om het uitwerken van een 'strategisch regiomarketingplan' voor de provincie Limburg. Plan en opdracht kwamen van gedeputeerde Sylvain Sleypen (SP.A), van de stal van Steve Stevaert waar ook Slangen uit stamt, en waar hij nog altijd intensief contacten mee onderhoudt. Het verbaasde niemand dat het contract op 27 juni 2002 aan Slangens vennootschap toegewezen werd, voor een bedrag van meer dan 200.000 euro. De gunning werd evenwel vernietigd, omdat de RvS oordeelde dat de rangschikking van de vier kandidaten niet op eerlijke wijze tot stand was gekomen. Er was ondermeer nauwelijks rekening gehouden met het feit dat Slangens voorstel veruit het duurste was. De opdracht is evenwel al uitgevoerd en betaald. Het zou niemand verwonderen als dergelijk gesjoemel ook had plaatsgehad op de paarse kabinetten van de Vlaamse regering. Slangen zit trouwens met een communicatie-conctract ook verweven bij de activiteiten van de Beheersmaatschappij Antwerpen Mobiel (BAM).
De reactie van Slangen op het onderzoekswerk van de Knack-journalist typeert nogmaals het gebrek aan normbesef van de almachtige communicatie-manager. De Vlaamse Vereniging van Journalisten (VVJ) noemt de megaschadeclaim van omzeggens 4 miljoen euro tegen Knack een intimidatiepoging waarmee hij enkel maar de bedoeling heeft elke kritische persstem over hemzelf te fnuiken. Daarnaast lanceerde hij een website als meldpunt voor klachten over Knack-verantwoordelijken, intussen verzacht tot het 'openen van een publiek discussieforum over journalistieke deontologie. De vereniging herinnert er aan dat intussen bijna vijf jaar geleden de Raad voor de Journalistiek al met dit doel werd opgericht, "overigens tot grote tevredenheid van alle actoren".
Noël Slangen heeft nu in zijn functie als strategisch manager ook Verhofstadts rijke VLD in handen, die naar zijn model open moest worden genoemd. Strategie en oplichting van kiezers is belangrijk, heeft Slangen hen al in 1999 bijgebracht. Het zegt veel over de ethiek van de partij, die met alle middelen zijn machtspositie wil behouden. Strategisch Manager Noël Slangen is daar de baas bij het wekelijks topoverleg tussen voorzitter Bart Somers, premier Guy Verhofstadt en de liberale vicepremiers in de diverse regeringen. De komende zes jaar maakt de Hasselaar deel uit van de liberale partijtop. Samen met Hedwig De Koker (financiën) en Johan Hanssens (politiek) moeten zijn strategische inzichten het verschil maken bij de komende verkiezingen. Eigenlijk is Slangen in die functie niet eens een primeur. In 1999 ging Patrick Janssens hem voor. Als medewerker van het communicatiebureau VVL/BBDO bepaalde Janssens al geruime tijd de socialistische strategie van de socialisten, zoals nu Slangen. Of Slangen ook effectief nog voorzitter wordt van de VLD is een open vraag.
Vraag blijft of de autodidact nu geen bewijs van onbekwaamheid heeft afgeleverd. Bij liberalen is er alleen maar begrip voor zijn emotionele reactie. Zelf lijkt hij wat gas terug te nemen en zijn communicatie-fout toe te geven. "Aan politici zou ik inderdaad afraden te doen wat ik heb gedaan, maar ik ben geen politicus.", zegt hij nu. Maar hij heeft zich wel een partijkaart gekocht van zijn open partij en hij wordt daarbij ook blindelings in al zijn strategische politieke denkbeelden gevolgd.
Regelmatig ontpopt communicatiespecialiste Freya Vandenbossche zich als voorvechtster van de consumenten. Deze nobele activiteit steekt schril af bij haar minder fraaie prestaties als minister van begroting. De aanpak tegen de Zwarte lijsten van wanbetalers kunnen we dus alleen maar aanmoedigen. Het moet de perceptie van het eerder negatieve blazoen van Paars, ook op dit domein, vlak voor de verkiezingen ietwat kunnen bijstellen. Die lijsten zijn trouwens pas tot stand gekomen en gedoogd onder Paars. Vanaf juni zouden die zwarte lijsten nu nog enkel kunnen met toestemming van de overheid. De bevoegde minister zal hierover beslissen na advies van de privacycommissie.
Of het nu gaat om telefonie, verzekering, de woonmarkt of gezondheid: in steeds meer sectoren werden initiatieven genomen tot databanken waarin de persoonlijke gegevens van consumenten zijn opgenomen. Vandaag is er totale willekeur en onduidelijkheid over zwarte lijsten. Zo worden deze gegevensbanken gemaakt en beheerd door privé-bedrijven. Zij bepalen dus zelf wie in de bestanden terechtkomt en wanneer dat gebeurt. Daarnaast is er ook niet bepaald welke gegevens worden opgeslagen en is er geen duidelijkheid over het recht op verzet of de bewaartijd van de opgeslagen gegevens. Deze willekeur laat dus toe dat de privacy van de consument met de voeten wordt getreden. Op een zwarte lijst staan, kan bovendien zware gevolgen hebben voor de consument. Wanbetalers die op zo'n lijst staan, moeten soms hogere tarieven betalen of krijgen niet alle diensten.
Zwarte lijsten komen onder meer voor in de verzekeringssector, in de telefonie en op de energie- en verhuurmarkt. Deze gegevensbestanden worden aangemaakt en beheerd door privé-bedrijven zoals Preventel voor telefonie, Datassur voor de verzekeringssector, Checkpoint voor het Algemeen Eigenaars Syndicaat, De tegenstand kwam pas op gang nadat consumentenorganisatie Test-Aankoop de koe de bel aanbond. Test-Aankoop bracht daarbij ook Preventel voor de rechter. Dat is de vzw die een zwarte lijst opstelt van wanbetalers bij telecombedrijven. Minister Vandenbossche beloofde al ruim twee jaar geleden een absoluut verbod op zwarte lijsten, als die de toegang tot essentiële diensten zoals een woning of telefonie, kan ontzeggen. Met de voor volgende legislatuur besliste maatregel kan men nog alle kanten uit.
De overheid moet onder meer nagaan of de sanctie voor de wanbetaler niet buiten verhouding is en of er geen andere misbruiken bestaan. Een consument moet ook altijd ingelicht worden als hij op een lijst gezet wordt en hijmoet ook de mogelijkheidhebben om dat te betwisten. De sectoren mogen in principe ook onderling geen lijsten meer uitwisselen.
De cijfers die onze communicatiespecialiste Freya Vandenbossche meegaf in een radio-interview, toont meteen ook het armoede-deficit van deze regering aan. In 2005 bedroeg het aantal wanbetalers voor telefonie niet minder dan 430.000. En daar komen er jaar na jaar nog 150.00 bij, aldus minister Vandenbossche. Het aantal wanbetalers voor verzekeringen bedraagt 140.000, en daar komen er jaar na jaar nog 50.000 bij.
Bij die bedragen moet toch een lichtje gaan branden inzake de stijgende armoede in ons land. Nemen we er nog bij dat ongeveer 300.000 Vlamingen, ruim 5 procent van de totale bevolking, medische hulp uitstellen omdat ze die niet kunnen betalen. Een andere studie wees uit dat één op de vijf Belgische kinderen moet leven in omstandigheden beneden de armoedegrens. Een studie van Bea Cantillon (SPa) wees uit dat België na acht jaar paars is weggezakt van de absolute wereldtop inzake armoedebestrijding naar een middelmatige tot zelfs lage plaats binnen Europa. Dat staat in schril contrast met het andere uiteinde van de inkomensschaal, waarbij het aantal Euro-miljonairs in ons land met de helft is gestegen. Paars maakt de tegenstelling tussen schandalig rijk en schandalige armoede groter.
Voor paars moest ook de SPa uitpakken met een kandidaat-premier. Alle stemmen zullen tellen om eventueel aan een meerderheid van het aantal zetels te geraken in het Belgisch parlement. Nu zou de keuze in Vlaanderen te veel worden toegespitst tussen Verhofstadt en de CD&V-kandidaat (waarschijnlijk Leterme). De keuze is dan voor velen vlug gemaakt tussen een leugenachtig beleid dat enkel nog in de droom van Numero Uno bestaat en een goed bestuur, waarvoor Leterme en partijgenoten wel voor in aanmerking komen.
Met Vande Lanotte maakt Paars(eventueeel met groen) meer kans op het verder zetten van hun federaal beleid en Verhofstadt krijgt daardoor ook meer kans om terug premier te worden. Hij is tot elke toegeving bereid om dat te bereiken en blijft de patron van Paars. Vande Lanotte zal als kandidaat-premier nu ook een aantal niet-Verhofstadt kiezers bewegen niet Leterme te kiezen maar alsnog Vande Lanotte krediet te geven voor nog eens vier jaar Paars.
Als de partijen van Verhofstadt en Vande Lanotte daardoor alsnog genoeg zetels halen in Vlaanderen om samen met de Franstalige PS en MR-FDF zetels toch nog een meerderheid te halen in het Belgisch parlement, kan de haring van Paars alsnog bakken en kunnen ze beletten dat de huidige oppositie (in praktijk CD&V) het Paarse bewind kan breken.
Vande Lanotte heeft bovendien een voorwaarde gesteld dat SPa meer zetels moet halen dan zijn Waalse tegenhanger PS, wat met de huidige verhoudingen weinig waarschijnlijk is. Maar ook Di Rupo blijft bereid om het premierschap af te staan en dit zou dan aan Verhofstadt zijn, die tot elke toegeving aan de PS bereid is zoals de afgelopen 8 jaar al bleek. Het door de spin-doctors Slangen en Janssens uitgedokterde plan biedt dus een win-win situatie voor zowel Verhofstadt als Vande Lanotte en co. Met Vande Lanotte als kandidaat-premier voorop te stellen maakt Verhofstadt ook weer meer kans om nog vier jaar verder te regeren met paars.
Het spelletje wordt trouwens ook in Wallonië zo gespeeld. Daar is niet alleen Di Rupo kandidaat-premier, maar ook Reynders van MR-FDF. Maingain van het extrmistisch anti-Vlaamse "Front des Francophones" wordt daar wellicht zelfs lijsttrekker van de liberalen.
De laatste dagen worden we te pas en te onpas geconfronteerd met een door een op PS-leest gestoeld Belgicistisch media-offensief. Gisteren kreeg Di Rupo met Vande lanotte nog een forum in Ter Zake om zich op basis van een enquête van een Franstalige krant naar voor te schuiven als de redder van België. Hij pleitte daar voor een pauze in de communautaire gesprekken, alsof we met het lamleggende forum al geen acht jaar pauze of herstel van de Franstalige hegemonie hebben gekend. De vraag is niet heeft België nog een toekomst?, maar eerder Welk België heeft nog een toekomst?.
Di Rupo vecht als een duivel in een wijwatervat om zijn federale macht te kunnen behouden. Zijn voorstel om met tweetalige scholen zijn Franstalig overwicht te bestendigen dateert nog maar van vorige week en hij komt al met een nieuw federaal blok om de verdere bloei van Vlaanderen te versmachten. Met het aan de macht komen van Paars(groen) in 1999 kon hij met Verhofstadt en met de Vlaamse regering Dewael reeds een ernstige kaakslag toebrengen, maar de Vlaamse kiezer heeft in 2004 gelukkig een verder temporiseren van Vlaanderen verhindert. Verhinderen dat een federaal België verder een hypotheek legt op een leefbaar Vlaanderen, dan moet paars en zijn dom Franstalig gedirigeerd Belgicistisch discours worden afgestraft.
Di Rupo blijft ook zonder tegenspraak zijn eigen versie vertolken over de taalgrens en de faciliteiten in de Brusselse Rand. Als hij het daarover wil hebben, zou een historisch onderzoek naar het parlementaire gebeuren bij het totstandkomen van de taalgrens en nadien van de faciliteiten voor de Franstaligen hem wel eens in zijn hemd kunnen zetten. Misschien kunnen de getuigenissen van de nu 90-jarige betrokkene Jan Verroken in zijn blog herinneringen en meningen al een tipje van de sluier werpen.
