Eindelijk krijgt Noël Slangen tegenwind van een opinie-tijdschrift dat niet naar zijn pijpen wil dansen. We zouden bijna vergeten dat de persvrijheid als hoofddoel heeft de democratie te waarborgen en de burgers op de hoogte houden van de staatshuishouding, ook als dat niet naar de zin is van de regerende meerderheid.  Als de belangrijkste adviseur van de premier in ons land zich schuldig maakt aan misdrijven zoals belangenvermenging dan is de burger en de democratie er ontegensprekelijk bij gebaat hier kennis van te hebben. Het is zijn goed recht zich daartegen te willen verdedigen, maar daar zijn geëigende middelen toe en afdreiging horen daar niet bij. Dat toont trouwens de ware aard van de communicatie adviseur, want in zijn uitgebreid pleidooi op zijn geopende aanklacht-website www.meneerRIK.be ,noch in zijn scheldproza in De Morgen worden de feiten alleen tegengesproken maar niet weerlegd.

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Noël Slangen was van 1999 tot 2002 communicatieadviseur van eerste minister Guy Verhofstadt. Die job veroverde hij omdat hij voordien Verhofstadt met een dioxinecomplot (met voorkennis) in de zetel van regeringsleider had geloodst. Insiders beweren dat die job niet veel meer inhield dan ereloon of een gunst omdat hij de droom van Guy had waargemaakt. Als goede vriend van Robert Stevaert, waarvoor hij misschien wel zijn politieke ‘Steve’-figuur uittekende, was hij ook een ideaal bindmiddel met de coalitiepartner. Dat Slangen al zijn hele carrière lang als 'strategisch communicatiemanager' flirt met de grenzen van de wet, was daarbij geen bezwaar. Ook niet zijn ‘verwerpelijk gebrek aan normbesef’, zoals een machteloze rechter zijn ziekte nog typeerde toen hij bij een eerdere doofpotaffaire vrijuit ging wegens verjaring van de gepleegde feiten.

De feiten die het magazine Knack opdiept zijn niet nieuw en zijn ook bij de dagbladpers bekend. De vergelijking met het dopingverhaal tegen sportmanager Patrick Lefevere in HLN gaat hier alleen op voor wat betreft de dwangsommen die door de betichten worden geëist. In het geval van Slangen zijn er gerechtelijke dossiers, waarin zijn misstappen klaar en duidelijk zijn opgetekend. Verjaring is geen bewijs van het tegendeel. Slangen was niet alleen een goed betaald strategisch adviseur van de premier van de paarse regering, maar ook de bevoorrechte partner voor overheidsopdrachten van zowel de Vlaamse als de Federale paars(groene) regeringen. ‘Steve’ Stevaert had toen al niet alleen de macht in handen bij de socialisten, maar was van 1999 tot 2003 ook nog vice-premier en minister van mobiliteit in de Vlaamse regering.

Tijdens zijn verhoren in het kader van het dossier-Kelchtermans zou Slangen de hem ten laste gelegde feiten hebben toegeven en zou hij bekend hebben "intellectueel" valsheid te hebben gepleegd door schijnoffertes te laten opstellen, waarmee hij de concurrentie om overheidsopdrachten vervalste. In dit dossier is er sprake van een nepstudie ter waarde van een half miljoen frank, waarmee hij goodwill kocht op het kabinet van de toenmalig minister van Leefmilieu. Slangen werd hiervoor eerst veroordeeld, maar later in beroep vrijgesproken.

Een tweede rechtszaak, aangespannen door het communicatiebedrijf EcoConsult, is nog in behandeling bij de rechtbank. EcoConsult won in 2001 een overheidsopdracht uitgeschreven door het kabinet van eerste minister Verhofstadt, waarvoor Slangen toen als deeltijds adviseur werkte. Slangen & Partners dong eveneens mee naar de opdracht, maar werd pas derde in de selectie. Kort daarna kreeg EcoConsult te horen dat de opdracht werd geannuleerd. Op 4 maart 2003 gaf de RvS de bvba EcoConsult gelijk in haar klacht tegen de Belgische staat, vertegenwoordigd door premier Guy Verhofstadt (Open VLD). Hij oordeelde dat een communicatieopdracht die EcoConsult toegewezen had gekregen, ten onrechte door het kabinet van Verhofstadt was geschrapt.

Wie kan Knack hier niet volgen als geschreven wordt dat de opdracht gewoon als doel had Slangen de kans te geven enkele van zijn medewerkers op het kabinet binnen te loodsen. Een van zijn medewerkers werkte al op het kabinet en moest daar het dossier op de voet volgen. Ze speelde Slangen zelfs het evaluatieverslag van de administratie en de offerte van het winnende EcoConsult door. Een andere medewerker van Slangen werd halftijds door het kabinet betaald zonder enige vorm van controle op zijn activiteiten.

Op 15 maart 2007 velde de RvS een vergelijkbaar arrest, met dit verschil dat de vennootschap Groep C & Slangen de opdracht in kwestie gewonnen had. Het ging om het uitwerken van een 'strategisch regiomarketingplan' voor de provincie Limburg. Plan en opdracht kwamen van gedeputeerde Sylvain Sleypen (SP.A), van de stal van Steve Stevaert waar ook Slangen uit stamt, en waar hij nog altijd intensief contacten mee onderhoudt. Het verbaasde niemand dat het contract op 27 juni 2002 aan Slangens vennootschap toegewezen werd, voor een bedrag van meer dan 200.000 euro. De gunning werd evenwel vernietigd, omdat de RvS oordeelde dat de rangschikking van de vier kandidaten niet op eerlijke wijze tot stand was gekomen. Er was ondermeer nauwelijks rekening gehouden met het feit dat Slangens voorstel veruit het duurste was. De opdracht is evenwel al uitgevoerd en betaald. Het zou niemand verwonderen als dergelijk gesjoemel ook had plaatsgehad op de paarse kabinetten van de Vlaamse regering. Slangen zit trouwens met een communicatie-conctract ook verweven bij de activiteiten van de Beheersmaatschappij Antwerpen Mobiel (BAM).

De reactie van Slangen op het onderzoekswerk van de Knack-journalist typeert nogmaals het ‘gebrek aan normbesef’ van de almachtige communicatie-manager. De Vlaamse Vereniging van Journalisten (VVJ)  noemt de megaschadeclaim van omzeggens 4 miljoen euro tegen Knack een intimidatiepoging waarmee hij enkel maar de bedoeling heeft elke kritische persstem over hemzelf te fnuiken.  Daarnaast lanceerde hij een website als meldpunt voor klachten over Knack-verantwoordelijken, intussen verzacht tot het 'openen van een publiek discussieforum over journalistieke deontologie.  De vereniging herinnert er aan dat intussen bijna vijf jaar geleden de Raad voor de Journalistiek al met dit doel werd opgericht, "overigens tot grote tevredenheid van alle actoren".

Noël Slangen heeft nu in zijn functie als strategisch manager ook Verhofstadt’s rijke VLD in handen, die naar zijn model ‘open’ moest worden genoemd. Strategie en oplichting van kiezers is belangrijk, heeft Slangen hen al in 1999 bijgebracht. Het zegt veel over de ethiek van de partij, die met alle middelen zijn machtspositie wil behouden. Strategisch Manager Noël Slangen is daar de baas bij het wekelijks topoverleg tussen voorzitter Bart Somers, premier Guy Verhofstadt en de liberale vicepremiers in de diverse regeringen. De komende zes jaar maakt de Hasselaar deel uit van de liberale partijtop. Samen met Hedwig De Koker (financiën) en Johan Hanssens (politiek) moeten zijn strategische inzichten het verschil maken bij de komende verkiezingen. Eigenlijk is Slangen in die functie niet eens een primeur. In 1999 ging Patrick Janssens hem voor. Als medewerker van het communicatiebureau VVL/BBDO bepaalde Janssens al geruime tijd de socialistische strategie van de socialisten, zoals nu Slangen. Of Slangen ook effectief nog voorzitter wordt van de VLD is een ‘open’ vraag.  

Vraag blijft of de autodidact nu geen bewijs van onbekwaamheid heeft afgeleverd. Bij liberalen is er alleen maar begrip voor zijn emotionele reactie. Zelf lijkt hij wat gas terug te nemen en zijn communicatie-fout toe te geven. "Aan politici zou ik inderdaad afraden te doen wat ik heb gedaan, maar ik ben geen politicus.", zegt hij nu. Maar hij heeft zich wel een partijkaart gekocht van zijn “open” partij en hij wordt daarbij ook blindelings in al zijn strategische politieke denkbeelden gevolgd.