Mieke Vogels als nieuwe voorzitter van Groen! is zowat de tegenpool van wat stichter Versteylen en zelfs ooit haarzelf met de groene partij voor ogen hadden. De machtsgeile slang en haar politieke gevolg bewijzen daarmee een bijzonder slechte dienst aan de groene politieke beweging, die destijds als Anders Gaan Leven een veelbelovend en sprankelend nieuw element placht te mogen brengen in het Vlaamse politieke landschap. Het huidige GROEN! is intussen een vloek geworden en we kunnen toegeven dat VOGELS! daar als schandvlek het toonbeeld van is.
In tegenstelling met de oorspronkelijke denkbeelden geraakte Agalev geraakte niet verlost van zijn machtswellustige kopstukken, die de richtlijnen binnen de partijwerking naar hartelust konden aanpassen voor eigenbediening. Pioniers als pater Versteylen wisten reeds gauw welk vlees de beweging met Mieke Vogels in huis haalde. VOGELS! liet op dat vlak in Antwerpen al meteen in haar kaarten kijken door haar politieke loopbaan te starten als tegenpartij tegen de beweging Anders gaan leven. Ze kon zich nadien beroepen op de regel van maximum aantal opeenvolgende mandaten om de toenmalige pioniers opzij te schuiven, maar vertikte het wel om die regel zelf toe te passen toen het haar beurt was.
Machtswellust is de groene lijn in de politieke loopbaan van Mieke VOGELS! en de geschiedenis (federale verkiezingen van 2003) heeft al uitgewezen dat de diva met haar soortgenoten dit groene project in Vlaanderen hebben gekelderd. Zij heeft ervoor gezorgd dat Agalev nog moeilijk kon worden verenigd met het positieve idee achter de beweging Anders GAan LEVen. De naamsverandering in GROEN! helpt geenszins de geloofwaardigheid van de partij (kan nog moeilijk een beweging worden genoemd), zeker niet als het ledencongres in 2007 VOGELS! verkiest als nieuwe voorzitter.
We kunnen ons bij deze keuze afvragen wat de inhoud van dat groene ledencongres nog voorstelt om zijn geloofwaardigheid zo op het spel te zetten. De keuze voor deze politiek al lang verbrande tante moet heel wat potentiële groene kiezers definitief doen afhaken en alle respect verliezen voor eventueel goede politieke bedoelingen van de groene partij in ons land. Wie al een tijdje het politieke gebeuren volgt, kan niet blind zijn voor het op zijn minst accidenteel parcours van Mieke Vogels en de groene partijleiding de laatste jaren. Enig lichtpunt voor de verdere toekomst is misschien dat er toch nog 42 % stemgerechtigde congresgangers blijkbaar bewust hebben gekozen voor de overigens onbekende tegenkandidaat Wouter van Besien uit Borgerhout.
Vogels is 53 jaar en heeft al een lange carrère in de partij achter de rug. In 1985 werd ze verkozen als kamerlid voor het toenmalige Agalev. In '89 werd ze fractieleidster van de gezamenlijke Agalev-Ecolo-fractie in de Kamer. In '94 werd ze schepen in Antwerpen.
In '99 werd Vogels Vlaams minister van Welzijn, Gezondheid en Gelijke Kansen in de Vlaamse regering. Ook na de afstraffing voor Agalev in 2003 is ze nog altijd fractieleider in het Vlaams Parlement.
De eigen bediening stond altijd hoog in het vaandel van VOGELS! De reeks opeenvolgende mandaten of machtswellust was een belangrijk leidmotief voor Agalev zolang dat in haar kaart speelde. Begin 1999 klikte ze in een complot met Verhofstadt en Slangen de doelstellingen van Agalev vast aan deze van de VLD, het premierschap van Verhofstadt en het eigen ministerschap. Geruchten daarover in januari 1999 in beperkte liberale kringen van kippenkwekerijen in het centrum van West-Vlaanderen werden later bevestigd door de feiten van de dioxinecrisis. Maar ook VOGELS! en eventueel andere groene campagneleiders hebben ons toen met dioxine besmette waren laten eten
Het was even slikken voor die liberale kringen, die zeker niet te springen stonden voor het samengaan met de groene partij, maar het goede doel van Verhofstadt en Slangen kon het morren in de kiem smoren. Anderzijds sterkte het geheim wapen het zelfvertrouwen van deze liberale mandataris dat een geheim wapen vlak voor de verkiezingen het kiesgedrag ingrijpend zou wijzigen in het voordeel van Verhofstadt. De kritiek op grootste vijand Agalev was plots ook volledig verdwenen. Ook het VTM-verkiezingsdebat op 14 juni 1999 met VOGELS! en Verhofstadt sprak boekdelen over het politieke koppel Verhofstadt-Vogels.
En,
De kiezer heeft in 2003 duidelijk aangevoeld dat de Agalev-kopstukken met VOGELS! het groene project hebben verbrand. De dioxine-commissie werd een door paarsgroen gestuurd lachertje. De groene partijen in de regering presteerden het in 2000 om hun bij de regering Dehaene afgedwongen ecotaks (of ecoboni) om wegwerpverpakkingen zoveel mogelijk te bannen, gewoonweg af te schaffen. Een onvergeeflijk signaal was dat, niet alleen voor de geloofwaardigheid van de partij, maar ook voor de aanpak van het afvalprobleem als we zien waar we nu op dit vlak zijn beland. Belangrijke distributiebedrijven, die al fors hadden geïnvesteerd in een systeem met milieuvriendelijke verpakkingen, werden toen gewoonweg in plan gelaten, ja belachelijk gemaakt.
Met Paarsgroen werd niet alleen de klok inzake afvalbestrijding en milieubeheer stilgezet, Agalev steunde ook solidariteit-brekende liberale denkbeelden als de afschaffing van de hoogste belastingsschalen, afbouw van de sociale zekerheid en andere immorele beslissingen. Paarsgroen is de legislatuur van de nucleaire uitvoer naar Pakisten, de ingreep op de nachtvluchten over Brussel, het opgeven van het polderdorp Doel, de uitbreiding van de startbaan voor de luchthaven Deurne, de goedkeuring van de levering van FN-wapens aan Nepal (waarvoor splitsing bevoegdheden over gemeenschappen), afschaffen van verbod op tabaksreclame in Francorchamps, toelating van beperkt cannabisgebruik, het ingrijpen op het kiesstelsel,
Die periode van 1999 tot 2004 (Agalev bleef ook na afstraffing in 2003 met verlies van alle zetels in de federale parlementen nog met Vogels en co in Vlaamse regering
) mag gerust als schandvlek worden gebrandmerkt op het blazoen van de Vlaamse Groene partij
Deze nu met VOGELS! terughalen getuigt van hardleers gedrag.
11-11-2007 om 00:00
geschreven door poli
|
