Een belangrijke reden waarom de keuze uiteindelijk NVA werd, is een gevolg van de machtsgreep van Paars. Verhofstadt ( u weet wel van ik heb er alles voor over om premier te worden) en Stevaert ( u weet wel van wat goed is voor de liberalen is ook goed voor de socialisten) hebben om hun macht te vergroten ondermeer met medeplichtigheid van groen en Vlaams Blok een kiesdrempel ingesteld. Bedoeling was dat Verhofstadt na al de overlopers-campagne nu ook NVA kon inpalmen en Stevaert zag groen in zijn netten. Beide zouden dan wel kampen voor Spirit, dat naar de socialisten is gegaan.

Met de NVA zou Verhofstadt wel eens raar kunnen opkijken. Een aantal Vlaamsvoelende liberalen - en met de huidige paarse politiek wordt deze groep steeds talrijker - zouden wel eens genoeg kunnen krijgen van hun almachtige leider voor het leven binnen zijn VLD (Verhofstadts Leugenachtige Denkbeelden). Verhofstadt, De Wael (naam waardig), De Gucht en Decroo maken al 30 jaar de regels bij de Vlaamse liberalen en als we hun politieke vaders (Willy Declerq en Herman Vanderpooten) erbij nemen kunnen we gewagen over een halve eeuw dat de liberale partij bij dezelfde familie is gebleven. Dat er intussen al heel wat woordvoerders (Somers, Van Hengel,...) en brave jaknikkende opvolgers rondlopen doet ook al geen goed aan de liberale progressieviteit.

Voor de V(erhofstadt)L(eugen)D(romen) zou nu wel eens een tijdperk kunnen aanbreken dat hij niet de NVA kan oppeuzelen, maar dat de NVA gaat peuzelen aan zijn VLD.

30-11-2006 om 00:00 geschreven door poli

We kunnen Miel Dullaert met zijn bijdrage “Welkom in België, modelstaat en fiscaal paradijs” (Meervoud, oktober 2006) volgen met zijn aanklacht tegen het nieuwe België als modelstaat voor fiscale fraudeurs en bezitters van zwarte en vuile kapitalen. Dat pad hebben we hier in dit blog al meermaals bewandeld. Met de uitbreiding in de hier gekozen titel willen we ook onze frustratie kwijt over het gebrek aan politiek inzicht bij de individueel aangepakte kiezers voor de grootscheepse oplichterij van de huidige vooral federale politieke kopstukken. Ook deze laatste piste is een stokpaardje van poli.

Als over de “Modelstaat België” gesproken wordt, kun je de paarse regering Verhofstadt wel  talent voor cynisme meegeven. Er zijn niet alleen de communautaire transfers, de ‘lekkende’ gevangenissen, de financiële administratie die dringend een telraam nodig heeft. Het land is ook een modelstaat geworden voor grote fiscale fraudeurs, bezitters van zwarte en vuile kapitalen…

De afgelopen jaren is de blinde expansie van de mondiale kapitaalgroepen absolute prioriteit. Voor die expansie moet de inkomensverdelende rol van de staat ten bate van de werkende bevolking zoveel mogelijk afgeschaft worden. Dit gebeurt zowel aan de uitgavenzijde (inkrimping van de sociale zekerheid), als aan de inkomstenzijde (door de belastingen zoveel mogelijk te reduceren en/of af te wentelen op de werkende bevolking).  We wezen hier al meermaals op het voorbeeld van de afschaffing van de hoogste belastingsschalen tegenover de afbraak van het sociale zekerheidsstelsel. België werd in korte tijd op een afdalend spoor gezet naar afbraak van het algemeen welzijn en naar perverse samenlevingstoestanden. Een modelstaat is niet degene met de grootste stijging van het aantal Euro-miljonairs, als het aantal burgers onder de armoedegrens nog sterker stijgt. 

Het Amerikaanse economische tijdschrift Business Week schreef recent nog: “Wanneer je werkt voor een loonbriefje is België een belastingshel. Wanneer je rijk bent is België een belastingsparadijs”. 

Eén van de meest ranzige maatregelen van de paarse regering Verhofstadt II was de fiscale amnestiewet. Prof. Jozef Pacolet (Hoger Instituut van de Arbeid) omschrijft deze als een “overbodige maatregel : hij is ondoelmatig inzake opbrengst, is pervers op het vlak van burgerzin”. Met deze wet heeft de Belgische staat en de paarse regering zich tot bondgenoot gemaakt van wittebrood criminelen die, nadat hun vuil geld gereguleerd is, de anonieme circuits van de internationale fraude verder blijven gebruiken. Poli kan zich daarbij niet van de indruk ontdoen dat hierbij ook politiek fraudegeld (rood Augusta- en blauw X-kapitaal ?) moest worden gelegaliseerd.

Inzake de Europese Spaarrichtlijn behoudt iedere lidstaat zijn autonomie (België 15 % op rente-inkomsten, Frankrijk 25 %) en die is enkel van toepassing op spaarproducten met vaste rente. Bovendien vallen alleen natuurlijke personen onder toepassing en rentebetalingen aan vennootschappen vallen buiten schot. Volgens Prof Van Istendael (KUL – De Tijd 25 april 2005) wordt de ‘couponnetjestrein ‘ naar Luxemburg vervangen door een trustcruise naar de Kanaaleilanden. Sinds eind 2005 vliegt de Vlaamse Luchtvaartmaatschappij (VLM) dagelijks naar het belastingsparadijs het eiland Man (Ierse Zee) vanuit Brussel en Antwerpen.

De Belgische ‘Modelstaat’ is een fiscaal paradijs geworden. Er is al jaren een echte verrottingsstrategie bij de fiscale administratie bezig. Minister van Financiën Didier Reynders (MR) heeft als Franstalige de controle over de Vlaamse fiscus. De Belgische politieke klasse organiseert zelf een belastingsparadijs in eigen land door bijv. niets te doen aan het nijpend personeelstekort op de administratie van financiën. Tot in de kleuterklassen zijn computers ter beschikking, maar bij financiën moet men het in Antwerpen of Brussel soms stellen met één computer voor tien man. Niettegenstaande de groei van in- en uitvoer van massa’s goederen is het aantal douanepersoneel daar in enkele jaren gedaald van 2000 naar 900. Een bedrijf in de haven heeft bijna meer kans om de lotto te winnen dan om gecontroleerd te worden. In Antwerpen zijn er huizen met wel 50 postbusfirma’s op één verdieping.

In tegenstelling van de belasting op arbeid en deze op vermogen is hallucinant. Begin dit jaar verkocht de Texaanse bank Lone Star Funds haar deelname van 50 % in een Koreaanse bank via een Belgische holding met een winst van drie miljard. In Zuid-Korea zouden de Texanen daarop 450 miljoen euro taks hebben betaald, nier 0 euro.  De Zuid-Koreanen waren razend maar konden niets doen. (Het Volk, 31 augustus 2006)

Vandaag voert de Belgische staat een fiscale burgeroorlog tegen de trouwe belastingbetalers: de fiscale hel voor wie werkt (of iets wil bijverdienen), het paradijs voor grote fraudeurs allerhande. De fiscale fraude in België wordt geschat op 20 miljard euro per jaar. Anderzijds moeten zelfs sociale uitkeringstrekkers zoals bijv. sommige gepensioneerden en werklozen belasting betalen op hun uitkering. Dus ook op het terrein van de fiscaliteit levert de Belgische staat geen enkele meerwaarde meer op voor de Vlamingen. Er is nochtans een staatssecretaris bevoegd voor de strijd tegen fiscale fraude. Maar het is een publiek geheim dat de Waalse liberaal Hervé Jamar net als Vincent Van Quickelborne en hun socialistische tegenhangers veeleer in het leven werden geroepen om op staatskosten een gans kabinet te laten werken aan partijstrategie.

De lopende belastingshervorming (2002-2006, 3,32 miljard euro) van paars is volgens de studiedienst van het ACV “een herverdelende maat voor niets en vergroot integendeel verder de inkomensongelijkheid”. Het is daarbij verwonderlijk dat een neo-belgicistische linkerzijde en vakbondstop nog altijd deze ‘modelstaat’ voor dik en dun verdedigt. Een zichzelf socialistische partij noemende, inderdaad ‘anders’ of moeten we zeggen ‘SPA-blauw’, rolt met de liberalen de rode loper uit voor fraudeurs, witteboord- en andere gangsters.

Een Vlaamse staat zou het niet moeilijk hebben om de fiscaliteit sociaal rechtvaardiger te maken, in vergelijking met de huidige toestanden. Wat nodig is, zijn sociaal-rechtvaardiger belastingen, met een gevoelige verschuiving van inkomens van arbeid naar deze uit kapitaal. De VLD wou zich in de perceptie op een bepaald ogenblik wel achter de “werkende Vlaming” scharen, maar de liberale oplichterij ligt er weer vingerdik op. De SP.a is in handen van de tactische reclame-strategen en ook de pers volgt opvallend gewillig hun paarse verhaal. 

In een rechtvaardige Vlaamse staat zouden de inkomsten uit kapitaal even hoog moeten belast worden als de inkomens uit arbeid.  In 2002 lag de aanslagvoet op kapitaal in België gemiddeld op 30 %, maar die op arbeid bleef jarenlang ongewijzigd op 45 %. Er zijn landen waar bijv. een belastingspolitie is uitgebouwd, die de belastingsconstructies van banken e.a. in kaart brengt om in belastingsparadijzen de fiscus te ontduiken. Hier worden deze met ‘coördinatiecentra’ en andere constructies juist op hun wenken bediend. Er kan ook gedacht worden aan een belasting op vermogens (vermogenskadaster) vanaf bijv. 625.000 euro (25 miljoen BFr). De belastingen op fysieke personen zouden in tegenstelling met het VLD-voorstel ook progressiever moeten zijn : de aanslagvoet op de lage en modale inkomens lager en die op de hoogste inkomens hoger… Een hernieuwde Vlaamse beweging moet hiervan werk maken.

14-11-2006 om 00:08 geschreven door poli

“Burgers hebben de staat ongevraagd een renteloze lening gegeven van 1,6 miljard”.
De manier waarop we dit nu te weten komen, zegt ook veel over onze huidige bewindvoerders en onze ‘liberale’ pers. Dan luidt het bericht dat elke Belg dit jaar gemiddeld 300 euro meer zal terugkrijgen van de belastingen dan vorig jaar. Allen samen krijgen we nog dit jaar 1,6 miljard euro meer terug van de belastingen dan in 2005. Het zou gaan om het cadeau dat we van deze paarse regering gekregen hebben in verband met belastingsverlagingen. 

Maar eigenlijk moest die in 2000 beloofde belastingsverlaging al twee jaar geleden zijn doorgerekend. Eigenlijk heeft de regering Verhofstadt zonder onze toelating twee jaar lang zowat 300 euro per jaar te veel aangerekend om hun reeds frauduleuze begroting in evenwicht te houden. Paars heeft ons voor de zoveelste keer bedrogen en een renteloze lening genomen  van gemiddeld 300 euro per jaar. Er werd twee jaar lang te veel afgehouden van ons loon. Nog eens is de eerlijke belastingbetaler er de dupe van.

Paars heeft inderdaad iets met belastingen. Daarbij werd vooral gezorgd voor hun vrienden-fraudeurs en poenpakkers. De eerste maatregel was de effectieve afschaffing in 2000 van de hoogste belastingsschalen, waardoor de topmanagers en poenpakkers op hun jaarwedde boven de toen nog 5 miljoen BEF 10 % minder staatsbelastingen moesten betalen. Voor sommigen maakt dat jaarlijks een winst, die tot enkele miljoenen BEF  of  meerdere tienduizenden euro’s kan oplopen. Daarbij weten we dat de belastingsdruk sedertdien alleen maar is toegenomen. Wie heeft die betaalt, denkt u ?

06-06-2006 om 13:33 geschreven door poli

Eigenlijk niet te begrijpen dat een Vlaamse minister van Cultuur geld uitgeeft om in het buitenland het signaal te geven dat Vlaanderen een Franstalig gewest is en daar zeker geen Nederlands wordt gesproken. Eigenlijk ongezien dat een Vlaamse minister van cultuur denkt Vlaanderen te promoten in het buitenland met " JE T’ ADORE ". De Vlaamse cultuur aan die BELGISCHE inzending voor het Eurovisiesongfestival blijkt overvloedig uit de website van de artiest Kate Ryan. Die bevat geen enkel woord in de Nederlands en de biografie van de Kate Ryan is in drie talen beschikbaar : English, Deutch of Français.  Het gesubsidieerde culturele project is dus een kaakslag voor de Vlaamse cultuur. 

De vraag is bovendien of Vlaanderen hier ergens bij betrokken wordt. Het gaat immers om de Belgische inzending voor het Eurovisiesongfestival en deze zal overal worden aangekondigd als Belgium of in de eigen landstaal uit de titel van het lied : “La Belgique”.  Als er ergens een signaal wordt gegeven met de door de Vlaamse belastingbetaler gesponsorde Belgische inzending, dan is het dat België een Franstalig land is. Is de Vlaamse regering nog altijd Paars? We weten al dat dit betekent dat Vlaanderen zijn eigenheid niet mag presenteren (anno 2002), vriendelijk onderdanig moet zijn voor de Franstalige hegemonie en nu ook Vlaams geld wordt gepompt in Franstalige cultuur. Moest een Nederlandtalig lied de Belgische inzending zijn geworden, dan had dit wellicht geen steun verdiend.

Op zich is er niets mis met het licht, prettig meezingbaar deuntje en de artieste Kate Ryan. De combinatie is wellicht ook niet kansloos in Athene, maar als daar Vlaams belastingsgeld moet naar vloeien is hier de vraag. We kunnen er nog inkomen dat de minister van cultuur voor de platenmaatschappij vrijblijvend opdraaft om Kate Ryan haar gouden plaat te overhandigen  voor 25.000 verkochte singles. Maar als Vlaams minister van cultuur 60.000 Euro van de Vlaamse belastingbetaler investeren in dit Engelse project met een Franse benaming van de EMI /2 Brains Entertainment Group kwetst heel wat waardevoller culturele projecten in Vlaanderen. Vele culturele, sportieve en sociale verenigingen blijven steeds meer in de kou staan. Een aantal theatergezelschappen kunnen niet meer overleven en het geld zou ook een nuttiger cultureel nut krijgen bij het ondersteunen van jonge Vlaamse bij hun zoektocht naar repetitieruimten of hen de kans bieden om hun artistieke kwaliteiten te ontplooien.

16-03-2006 om 00:00 geschreven door poli

Zowel de ministers Onckelinx als Dewael hebben boter op het hoofd. Zoals het bij de Paarse excellenties past, kwam er eerst ook geen communicatie daarover. Voor onze federale excellenties komt het niet zo nauw met het prestige van het land, de goede werking van het gerecht of met de voorbeeldfunctie van burgerschap. Slecht nieuws is ook niets voor de Paarse excellenties en dus werd gepoogd om ook dit flagrant feit in de doofpot te laten verdwijnen terwijl ze weeral op verlof zijn. Benevens de ontkenning is er de slechte inschatting van het probleem vooraf. Het was duidelijk dat gezien het internationale belang alles in het werk moest worden gesteld om elke mogelijke uitspraak (ook de veroordeling) te kunnen uitvoeren. Gezien er al huisarrest was (of ontbrak de wettelijke grond hiervan wegens verzuim om dit te verlengen?) en bovendien ook genoeg wettelijke mogelijkheden, komt het op zijn minst een beetje belachelijk over (Belgenmop) dat er een batterij bewakers worden op afgestuurd in plaats van eenvoudig Erdal tijdelijk in nieuw neutraal observatielokaal onder te brengen.

Nu blijkt ook dat die agenten niets mochten doen dan volgen (ook niet schaduwen) en dus niets anders konden doen dan haar uiteindelijk kwijtspelen. Erdal mocht trouwens ook van op haar verblijfplaats op het hoofdkwartier van DHKP-C in Brussel al terroristische aanslagen opeisen. Er waren aanwijzingen genoeg voor een preventieve opsluiting de week tijdens het proces. Dat kon wel voor brave Tsjetsjenen, die bij een kort bezoek van de Russische president  een maand lang preventief werden opgesloten, of  bij  voetbalwedstrijden en dergelijke meer. De ontsnapping was voorspelbaar en eigenlijk ook de onverschilligheid van onze excellenties.  
 

Zowel justitie als inlichtingendienst hebben op het hoogste niveau (ministers) gefaald. Om onze geloofwaardigheid in het buitenland nog een beetje te redden is ontslag van beide ministers te verantwoorden. Deze week stelt zich meteen ook weer de vraag naar het democratisch gehalte van onze regering. Ministers zijn nergens nog verantwoordelijk voor en kunnen ook niet meer ter verantwoording komen door een democratisch werkend parlement. Onze excellenties worden in alle omstandigheden, hoe bezwarend ook voor die minister, door het handlangersparlement gesteund.

Zullen de kleine garnalen het nu ontgelden? Als de agenten van de inlichtingendienst al maanden voorspellen dat die Erdal met de hun beschikbare middelen daar niet kan geschaduwd worden en ze haar op die manier al verschillende keren zijn kwijt gespeeld, dan ligt de bal toch in het kamp van de ministers. Het is niet omdat er 32 of eventueel zelfs meer kijkers er mee bezig worden gehouden, dat het gestelde probleem was opgelost. Zelfs als een heel leger er wordt op afgestuurd, maar deze mogen alleen volgen, dan moest het toch mislopen. Of moeten we aannemen dat het de bedoeling was om Erdal te laten ontsnappen, temeer ze ook het hoofdkwartier van haar terroristische beweging als duikadres mocht gebruiken. Blijkbaar dienen de strenge maatregelen  inzake de bestrijding van terroristen vooral om onze excellenties toe te laten brave burgers of tegenstanders uit Vlaamse bewegingen zoals het Davidsfonds te schaduwen en te screenen en minder om verdachte personen als terroristen (feiten in geval Erdal wogen toch zwaarder dan de ook veroordeelde Islam-terroristen) te kunnen in toom houden.

07-03-2006 om 11:33 geschreven door poli

Er worden eindelijk vragen gesteld bij de ongerijmde eis om de laagverdieners te laten opdraaien voor de loonkostenvermindering om de buitenmatig naar omhoog schietende wedden van de grootverdieners te kunnen betalen. Laagverdieners worden door onze media en andere opiniemakers steevast in het verdoemhoekje geduwd als oorzaak van onze moeilijke concurrentiepositie. De arbeiders en lage bedienden moeten opdraaien voor het gebrek aan inventiviteit en werkkracht van managers en andere poenpakkers, die in de eerste plaats bezig zijn met hun eigen hoge verdienste en allesovertreffende wijsheid.

De frustratie van de betrokken slachtoffers komt maar sporadisch in de actualiteit bij een staking of betoging en dan dienen de heren journalisten en beleidsmakers weer in de pas te lopen van de macht van het geld en hun profiteurs. De laatste dagen hoorden we naar aanleiding van het bekendmaken van de managerwedden van onze overheid terecht ethische vragen stellen bij de steeds sterker uit elkaar groeiende verloningen en winstmaximalisatie. Uit ondervinding zien we ook dat die managers dan ook meestal nog enkele bijkomende helpers nodig hebben om hun werk te doen en met bijkomende vergaderingen nog andere medewerkers in tijdsdruk brengen. En zijn wij als belastingbetaler meer tevreden over ons stijgend aantal (politieke benoemde) managers in overheidsbedrijven, waarvan hun bezoldiging ook spectaculair is toegenomen. Zijn wij akkoord met een bezoldiging van onze topmanagers, die in het geval van Bellens van Belgacom kan oplopen tot 2,5 miljoen Euro (2004)?   

Is het nog ethisch verantwoord dat topmanagers voor zichzelf tegelijk forse verhoogde vergoedingen uitschrijven als van de laagverdieners in verhouding forse inlevering wordt geëist. Waarom kunnen die managers, waarvan toch ook verwacht wordt dat ze ook meeleven met hun bedrijf, ook niet een deel van hun gemiddeld 800.000 Euro mee inleveren. Wat moeten de slachtoffers, die zich jaren hebben ingezet en hun beste krachten gegeven voor de welvaart van hun bedrijf, denken van die ‘sukkelaars’ die er veelal alleen maar op uit zijn om hun bankrekening te spijzen. Te veel van die ‘sukkelaars’ denken trouwens niet in het belang van het bedrijf,  daar het niet de bedoeling is dat ze er lang verblijven. Als bedanking voor alle onheil mogen ze dan nog een buitenmatige beloning opstrijken, zelfs als ze de geloofwaardigheid van de firma en de motivering van het personeel volledig hebben naar de knoppen geholpen. 

Is het niet fundamenteel onrechtvaardig dat die ceo’s in bedrijven de mensen als koopwaar gebruiken voor hun beursspeculaties, rendementsverhogingen of winstmaximalisatie op korte termijn. Veelal speelt ook hier de persoonlijke verrijking mee wegens hun bijkomende bezoldiging in aandelen, wat hen aanzet zonder scrupules te spelen met de wat verdere toekomst van bedrijven en daarmee ook met de toekomst van zijn werknemers. Is er niet dringend nood aan een eerlijke verhouding in bezoldiging tussen de top van bedrijven en de ‘slaven’ op de werkvloer. Is het nog fatsoenlijk dat die CEO’s, die eigenlijk niet in staat zijn om het werk uit te voeren op de werkvloer, gemiddeld 30 maal meer verdienen dat diezelfde wroeters, die eigenlijk evengoed een onmisbaar steentje bijdragen tot het product van datzelfde bedrijf. Dan nemen we nog aan dat een gemiddelde werknemer bijna 30.000 Euro per jaar verdient en een gemiddelde CEO 800.000 Euro. Het is duidelijk dat  heel wat evengoed onmisbare arbeidsplaatsen worden ingevuld door arbeiders en bedienden, die heel wat minder verdienen dan die 30.000 Euro per jaar.

28-02-2006 om 00:00 geschreven door poli

Toch enkele bedenkingen bij het ontdekken van te hoge concentraties dioxine in dierenvoeding.  Ondanks de bewering dat ons land nu toonaangevend is in de controle,  moet vastgesteld dat het probleem toch maar in Nederland werd ontdekt. Ofwel is dit toeval, ofwel wordt hier onvoldoende controle gedaan, ofwel neemt men het om diverse redenen hier niet nauw met de resultaten. Sedert de eerste dioxinecrisis in 1999 kwam de dioxine enkele jaren geleden ook al de kop opsteken bij Hanekam in Roeselare en daarbij bleek de verwerking van het cijfermateriaal niet zuiver op de graat.

Het tijdstip van ontdekking van het probleem bij het jaarbegin komt ongeveer overeen met de vergiftiging in 1999. Met de jaarwisseling 1998-1999 stelde een controleur uit Roeselare, VLD-bestuurslid, reeds vast dat er iets aan de hand was met het kippenvoeder. Een VLD-gemeenteraadslid uit die regio deed in die periode alle kippen weg om zijn hokken grondig te ontsmetten en vernieuwen. Een labo uit Gent, de stad waar Verhofstadt zijn thuisbasis heeft, wist omstreeks die periode al van de overmatige dioxinebesmetting.  Het VLD-gemeenteraadslid maakte in die periode een bocht van 180 graden inzake zijn houding tegenover Agalev, eerst grootste vijand daarna blijkbaar bondgenoot. Over de verkiezingsuitslag in juni waren de liberalen gerust. Ze hadden nog een geheim wapen, dat op het gepaste moment zou ontploffen in het gelaat van de toenmalige meerderheid! De achtergrond van die gebeurtenissen en die houding zou pas vier maanden later aan het licht komen.

Het is duidelijk dat Verhofstadt, Slangen en de West-Vlaamse VLD-informant(en) vrij vroeg op de hoogte waren van het probleem, vermoedelijk veel eerder dan de betrokken ministers Colla en Pinxten die ontslag moesten nemen.  Pinxten is intussen met de overloop en de interessante VLD-job ‘zwijggeld’ betaald. Voor Colla betekende dit het einde van zijn politieke loopbaan.  In de Dioxine-commissie is niets uitgelekt. Verhofstadt en zijn spin-doctor Slangen konden met een schijnvertoning tegen ondermeer Annemans de aandacht afleiden van hun voorkennis en hun betrokkenheid bij de omvang van de crisis.  De waarheid daaromtrent wordt met alle middelen in de doofpot gehouden. 

28-01-2006 om 06:33 geschreven door poli

Voor de ingewijden zal het geen verrassing zijn: Freya is enkel minister omdat ze de dochter is van gewezen minister Vandenbossche, nu politiek benoemde Biac-baas. Ze is niet bekwaam voor inhoudelijk regeringswerk en het was voorspelbaar dat het sprookje van de minister met de Monroe-rok niet lang kon blijven duren. Over haar eigen kwaliteiten kwam er trouwens nogal vlug iets naar boven. Bij het ontslag wegens diploma-leugen van Tansanami, kwamen ook onzuiverheden aan het diploma van Freya naar boven. Maar toen sprong ‘vriend des huizes’ Vande Lanotte bij om dat geval krachtig in de doofpot te steken.  Diploma zegt natuurlijk niet alles, maar de kwalitatieve essentie bij haar blijft natuurlijk en moest tot flaters leiden. De vergelijking kan worden gemaakt met de taal-onbekwaamheid van Happart bij het Francorchamps-contract. De belastingbetaler draait inderdaad op voor het debacle.

Eigenlijk had Freya tot voor enkele jaren ook geen belangstelling voor een politieke job. Haar vader en zijn vrienden zagen in de politiek echter nog de beste manier om haar aan een degelijke job te helpen. Als ministersdochter, die bij verkiezingen ook andere elementen promotioneel kon laten gelden, was haar broodje vlug gebakken. Met de hulp ook van nonkel Siegfried Bracke stond niets haar in de weg voor een blitzcarrière.  Ze kreeg niet alleen voorrang op elke bekwame en politiek onderlegde vrouw  - en die zijn er zeker maar de politieke top ziet voor hen liever andere kwaliteiten -   maar ook op elk ander veelbelovend  politiek talent. Zeker bij de socialisten moet ge tegenwoordig dochter of zoon zijn van een minister, die dan in het kader van het generatiepact zelf nog een kalmere uitloopbezigheid krijgt toebedeeld. 

Maar de omhooggevallen ministerdochter verloor de pedalen als ze vice-premier werd. Eerst moesten de Nederlandse ministers het ontgelden alhoewel deze in vergelijking met België slechts 65 % verdienen voor een job die ze dan nog ernstig nemen. Pas op begroting ging ze de ervaren Nederlandse ministers de les spellen, omdat ze de put van tien jaar Paarse geschenkenpolitiek daar nog moeten rechtzetten zeker.  Nu blijkt dat ze beter bij de leest was gebleven, maar dat is duidelijk geen spek voor haar bek. Ze beweerde eerst bij hoog en bij laag dat de sector 100 miljoen moest bijleggen. Nu moet dat bedrag teruggestort worden, omdat Freya blijkbaar de conventie niet kon lezen. De belastingbetaler moet nu opdraaien voor die 100 miljoen Euro.  Meteen ook nog een operatie om de rekeningen 2005 aan te zuiveren?

20-01-2006 om 06:59 geschreven door poli

We hebben al veel meegemaakt met deze belastings-regering. Ze hebben er een echte knoeiboel van gemaakt. De eerlijke belastingbetaler werd belachelijk gemaakt met fiscale amnestie, tot twee maal toe, en het ontmantelen van de belastingsdiensten. De belastingsambtenaren werden steeds meer stokken in de wielen gestoken, met als gevolg het onmogelijk maken van fiscale inspecties. Het is niet moeilijk om in te denken wie daar vooral van kan profiteren : degenen die het minder nauw nemen met hun aangiften, de witteboord-criminelen en dergelijke kapitaalkrachtigen. Voor bepaalde liberale politieke leiders hoefde zelfs geen aangifte en voor de MR was het zelfs aanleiding om in Dinant een burgemeester-overloper, die het niet zo nauw nam met zijn aangiften, binnen te halen. 

Nu blijkt dat op 21 december in allerijl met een extra truc nog 30 vennootschappen met de waarde van 160 miljoen euro moesten op rekening van 2005 gebracht worden om de rekeningen van dat jaar, althans op papier, nog te kunnen afsluiten met 120 miljoen euro overschot. Dat overschot blijft fictief en geldt voor de verzamelde overheden. De federale overheid had een tekort van 35,2 miljoen Euro. De overheidsschuld daalde niet, maar steeg met 9 miljard euro tot 282 miljard euro.  

De rooskleurige vooruitzichten na het opknapwerk van de regering Dehaene werden niet benut om de schuld zoals voorzien drastisch in te krimpen naar het Europees gemiddelde. De begrotingen werden sluitend ingediend, dank zij eenmalige operaties die een hypotheek leggen op de toekomstige financiële toestand van het land. Het geld kwam van  domme verkopen van overheidsgebouwen, die vanaf nu duur moeten worden gehuurd aan paars-bevriende makelaars. De huurkost komt in de toekomst als een boemerang terug op de rug van de toekomstige belastingbetaler. Ook de nu uitgegeven pensioenfondsen van Belgacom ea. moeten ooit worden uitbetaald. De verwijlintresten verschuldigd door de staat nemen astronomische proporties aan. De belastingsverlagingen worden niet doorgerekend in de voorheffing en de saldo voor de burger worden als renteloze lening ingehouden. De ontnuchtering zal komen, één dag na de verkiezingen van 2007, die wellicht daarom met een maand worden vervroegd.

19-01-2006 om 06:28 geschreven door poli

VLD-fractieleider Daems heeft relatie met PS-politica Sophie Pécriaux (38), volksvertenvoordiger voor de kieskring Henegouwen. Volgens de commerciële zender VTM, die goed thuis is in het liberale huishouden, verwachten de twee zelfs een kindje. Dat heeft gevolgen voor zijn politieke carrière, zo werd in zijn entourage bevestigd. We wisten inderdaad al dat hij een jobke krijgt van de regering Verhofstadt.

De 'gelukkige' is licentiate in het maatschappelijk werk en gemeenteraadslid van Manage. Dat de liefde tussen de paarse liefde tussen de Vlaamse liberalen en de Waalse socialistgen dergelijke proporties aanneemt, gaat nog verder dan tot op heden verondersteld. Het geeft echter wel een verklaring voor de verregaande onderdanigheid van de Vlaamse liberalen voor de communautaire dossiers. De "judassen" hebben Vlaanderen verkocht voor wat plezier in bed.  

10-01-2006 om 17:01 geschreven door poli

Onze Paarse excellenties zijn specialisten om de mensen af te leiden van hun gebrek aan werkkracht, inzet, bekwaamheid en moed om hun gewoon hun job te doen : ons land goed leiden. Maar hun profileringsdrang haalt de bovenhand op een goed beleid. In dat geval heb ik liever stijve kleinburgerlijke ministers, die plichtbewust hun job doen dan betweterige, sexy of flamboyante Excellenties voor wie alle energie naar de eigen persoon gaat. Onze Excellenties willen alleen herkozen worden of hun ministerjob zo lang mogelijk behouden. Hun profileringsdrang en eigendunk is zo groot dat ze geen graten zien in het beledigen van de Nederlandse regering, omdat dit geen Paarse is.

Het moet ons trouwens niet verbazen dat de uitval in Vrij Nederland niet alleen de Nederlandse Socialisten moest dienen, maar ook voor eigen federaal Belgisch gebruik is. Moet de uitval naar stijf en truttig ook geen schade aanbrengen aan Yves Leterme en Inge Vervotte ?  De timing komt overeen met de liberale profileringsconstructie om deze plichtsbewust werkende niet-paarse ministers te laten depaneren door de“garage Guy” van Mieke Vogels, die met Groen niet in een regering wil zonder de liberalen. Het heeft veel weg van een georchestreerd offensief van de Federale Excellenties tegen het leiderschap van de Vlaamse minister-president en zijn leiderschap in alle populariteitspolls.

Dan ruikt Freya als kersvers vice-premier en minister van begroting de poll-top en ze is er in elk geval al goed in geslaagd de nodige publiciteit daarvoor te verwerven. Na haar profileringsdrang als minister van consumentenzaken, meet ze zichzelf in het interview in Vrij Nederland ook de titel toe van volleerd en ervaren begrotingsspecialist. Ze spelt hierin de Nederlandse regering de les : Arbeidsongeschikte WAO’ers mogen niet naar de bijstand, maar moeten werk worden aangeboden; de bezuinigingen van de regering-Balkenende zijn verkeerd en schaden het consumentenvertrouwen. En Balkenende wil zeker niet herkozen worden als minister-president. Maar is het niet zo dat Nederland probeert de puinhoop op te ruimen uit de Paarse periode. Dat staat ons ooit ook te wachten… Dan zal Freya zich wellicht behoeden voor analoge uitspraken. 

Volgens Freya kom je in Nederland niet in de regering als ge niet stijf, truttig en kleinburgerlijk bent. Dat een minister vakbekwaam is en plichtbewust bezig is met zijn job is voor haar blijkbaar niet belangrijk. De personeelsadvertenties voor Paarse ministerposten zouden het dus moeten hebben over omhooggevallen ministerdochtertje (Freya Van den Bossche) of ministerzoontjes (Tobback en Peter Vanvelthoven), politieke zonen (Verhofstadt van Willy Declercq en Dewael van Herman Vanderpoorten), rokkenjagers, logebroeders, leugenaars en bedriegers met kwaliteiten als arrogant, sexy, wispelturig, verwaand, respectloos, naïef, hip, … Hier moet tewerkstelling en  welvaart vanzelf komen en dat blijkt ook uit de Europese lijstjes over economie, welvaart en welzijn waarin België overal onrustwekkend aan het dalen is.

16-12-2005 om 06:54 geschreven door poli

Het was een belangrijk onderonsje tussen Condoleezza Rice en onze Guy Verhofstadt. Er is plots geen vuiltje meer in de lucht met de CIA-behandeling van de gedetineerden in geheime gevangenissen hier in Europa. De Amerikanen mogen zonder verantwoording alle internationale regels inzake behandeling van gevangenen aan hun laars lappen. Het Amerikaanse standpunt terzake is zonder enige controle ook het standpunt van onze federale regering geworden. Ook minister De Gucht, voor wie het een sport is om buitenlandse staatshoofden te vernederen, neemt nu zonder blikken of blozen het standpunt van de Amerikanen voor het zijne. Wat is er eigenlijk beloofd aan Guytje en Kareltje ?

Het valt overigens op dat Guy de laatste maand weer de internationale staatsman speelt. Hij gaat Europa redden… Hij weet raad voor de internationale problemen… Belgische problemen kunnen hem gestolen worden, maar internationaal wil hij nog wel meepraten of misschien beter …naar de mond praten en de kastanjes uit het vuur halen voor de Amerikanen. De Amerikanen hebben daarbij een onverdachte bondgenoot bij om hun loense zaakjes hier in de doofpot te houden of in elk geval met de mantel der liefde te bedekken…

09-12-2005 om 00:00 geschreven door poli

Het kan al lang niet meer door de beugel dat een regering weigert de bevolking concreet uit te leggen waar ze mee bezig is. Politiek België is al maanden bezig met het generatiepact, maar over de inhoud van dergelijke belangrijke ingreep wil Verhofstadt en co blijkbaar bitter weinig concrete uitleg geven aan de burger. Alleen het feit dat ze naar buitenkomt met een term als “generatiepact” geeft hen een vrijgeleide om lamlendig verder hun postjes te bedienen (met macht en wedde) tot de volgende federale verkiezingen in 2007.  Maar de meningen over de inhoud van dit zogenoemde “generatiepact” blijven verdeeld en daar is vooral de federale regering voor verantwoordelijk. De versie in het parlement was al verschillend met de reactie daarna op de aantijgingen van de vakbonden en de schuld voor de slechte communicatie werd dan maar in hun schoenen gestoken. Maar waarom weigeren de ministers om het pact concreet uit te leggen. De reclamepagina in de krant vermeldde niet veel meer dan wat blabla, alsof in het generatiepact plots geen concrete leeftijden, geen concrete voorwaarden meer gesteld worden. 

Waarom weigert Verhofstadt van zijn ivoren toren af te dalen en het generatiepact in een regeringsmededeling uit te leggen in een rechtstreekse eenzame confrontatie tussen hem in het kijkkastje en de betrokkenen in hun zetel daarvoor ?  Zoals een echte oplichter of leugenaar moet het onrechtstreeks gebeuren met de hulp van een bevriend journalistje, een showvoorstelling in het parlement met gelijkgezinden of langs de gesponsorde media. De vakbonden moeten het maar doen. Voor de leiders van dit land is het te min om hun visie te verdedigen, zelfs als hen daarbij een rechtstreekse repliek bespaard blijft.

Maar kunnen de plichtbewuste vakbondsleiders die werknemers tegenspreken als ze opwerpen dat het generatiepact alleen maar nadelen inhoudt voor hen en alleen de werkgevers mogen profiteren van extra fiscale voordelen? Alleen de werknemers moeten langer werken, terwijl anderen na veel minder dienstjaren al kunnen profiteren van extra premies met minder dienstjaren. Kunnen de vakbondsleiders hun leden tegenspreken als deze zich gepakt voelen, nadat ze al jaren inleveren in ruil voor brugpensioen en dit nu door de regering wordt miskend? Moeten de vakbondsleiders verwonderd zijn over de woede van de werknemers, die zich steeds niet te beroerd hebben gevoeld om de zware jobs uit ons economisch bestel voor hun rekening te nemen, maar nu ook meer dienstjaren moeten kloppen dan de politiek benoemde ambtenaren en anderen die de minder afmattende jobs kregen toegemeten? Daarbij worden ze nog afgedreigd door Verhofstadt en zijn Paarse excellenties, alsof ze zich nederig moeten blijven behandelen als slaafjes. Die werknemers hebben ook het ganse jaar door werk en kunnen niet een paar weken na de start van het parlementair jaar alweer voor een week op vakantie naar Toscanië en daarna uitgerust nog voor een week op reis naar Azië trekken. 

Maar Verhofstadt durft de gewone mens niet recht in de ogen kijken of zich te verantwoorden voor zijn beleid. Hij is de Numero Uno en de rest moet maar lamlendig uitvoeren wat goed is voor zijn leider. Verhofstadt schafte ook reeds vanaf zijn machtsgreep in 1999 de debatten af tussen de premier en de voorzitters van alle (ook oppositie-) partijen.  Hij heeft zich onmiddellijk geïnstalleerd op zijn ivoren toren en zijn gemanipuleerde mededelingen hadden steeds veel weg van reclameblokken voor het merk van zijn persoon. Enkel de journalisten, die pasten in dit reclame-oogmerk werden nog geduld en wie terechte kritiek had op zijn beleid werd belachelijk gemaakt of vernederd.  Verwacht van Verhofstadt niet dat hij iets concreet uitlegt over iets wat hem niet meteen glans opbrengt. Daarvoor heeft hij zijn handlangers voor, dit keer Peter Vanvelthoven.  Veel adelbrieven kan Verhofstadt echter niet voorleggen nadat hij naliet de vorige dringende politieke dossiers een oplossing te geven.

26-11-2005 om 23:35 geschreven door poli

De regering heeft met een reclamecampagne de façade rond zijn generatiepact enigszins willen oppoetsen. Blijkbaar was de versie, die door de regering in het parlement werd verkondigd niet de officiële versie. Plots zijn alle concrete beleidsopties geschrapt en dus geen leeftijden meer om op brugpensioen of pensioen te kunnen gaan, terwijl dit juist erop moest wijzen dat de regering nog wilde regeren (in 2010 of zo). Het hoofdstuk over de jongerenwerkloosheid wordt nu strategisch vooraan geplaatst, al blijft  het ook hier bij veel blabla. Maar we hebben niet de indruk dat de regering wil werken aan een actief globaal tewerkstellingsbeleid voor jong en oud. Het generatiepact blijft een vodje papier, zolang alleen het eindeloopbaanproject de graadmeter blijft om hun tewerkstellingsvisie een aangezicht te geven. Enkel een pact met een actief globaal tewerkstellingsbeleid voor alle leeftijden kan de naam van generatiepact waardig zijn.

Al een paar jaar krijgen we in media en beleid ook maar één klok te horen over het te volgen sociaal-economisch beleid, al valt het sedert de regeringen Verhofstadt-Vandelanotte-Di Rupo-Reynders vooral juist het ontbreken op van elke sociaal-economisch beleid. Als we met zijn allen niet langer blijven werken dan dreigt onze welvaartsstaat ineen te storten. Zo kunnen we het iedere dag lezen in de krant en horen op radio en televisie. En als we te vroeg stoppen met werken (hoe zou dat toch komen?) dan wil de regering je daarvoor bestraffen. Dat verhaal over de onbetaalbaarheid van de sociale zekerheid hoorde mijn vader 50 jaar geleden ook al en toen haalde een deel van de werknemers niet eens de officiële pensioenleeftijd. En dan moeten we geloven dat de ruim 400.000 werklozen beneden de 50 jaar plots gaan werk krijgen als de ouderen nog langer gaan werken!?  

En daarbij komt nog dat de pensioenen in België bij de laagste in Europa zijn en we ook zowat de strengste voorwaarden daaraan koppelen. Zo moet je 45 jaar gewerkt hebben om een volledig pensioen te trekken. Iedereen die na zijn twintigste nog aan het studeren is, en dat is ondertussen dik meer dan de helft van de jongeren op die leeftijd, kan later nooit een volledig pensioen ontvangen. Dus moet iedereen maar zo lang mogelijk blijven werken.

En dit horen we eigenaardig genoeg niet. Er zijn uitzonderingen maar niet degenen, die in ongezonde en lichamelijk zware omstandigheden hebben moeten werken. Die moeten na ruim 40 jaar werken nog langer werken eer ze nog maar op ‘brugpensioen’ kunnen gaan of worden gedumpt.  Een universiteitsprofessor krijgt echter al een volledig pensioen na 22,5 jaar academische loopbaan. Een magistraat met 18,5 dienstjaren. Een provinciegouverneur krijgt een pensioen van 58% van zijn wedde na 7 jaar en het maximum (75%!) na 17 dienstjaren. Ze kunnen dan zelfs nog hun bijklus behouden. Een arrondissementscommissaris ontvangt 60% van zijn wedde als pensioen na 15 jaar. Een volksvertegenwoordiger kan op vervroegd pensioen vanaf 52 jaar na 8 jaar parlementair mandaat. Hij of zij krijgt een volledig pensioen na 20 jaar loopbaan.

14-11-2005 om 02:06 geschreven door poli

België telt officiëel 620.000 werklozen. De zogenaamde Paarse ‘actieve welvaartstaat’ geldt voor steeds minder inwoners en toch blijft de federale regering blind voor deze belangrijke groep van zijn bevolking.  Nu gaat het blijkbaar allemaal opgelost worden door …de ouderen langer te laten werken in 2010 of zo, als ze maar in alle rust hun termijn tot 2007 kunnen uitspelen. Ze zijn goed begonnen. Het parlementair jaar is met twee weken vertraging pas begonnen op 11 oktober en ze moeten al een week op allerheiligenverlof om daarna met het halve ministerkorps op reis te trekken naar het Verre Oosten, naar Israël en misschien nog elders. Investeerders zoeken, zult ge reageren, maar met zijn om de haverklap veranderende regels, omdat die soms op nachtelijke spoedbijeenkomsten zijn ineen geïmproviseerd, zien investeerders ons land steeds minder zitten.

Was in 1999 al niet de aanzet gegeven voor wat nu spectaculair wordt voorgesteld als het “generatiepact” en heeft men het dossier moedwillig vooruitgeschoven om pas in 2008 (na twee paarse legislaturen) concrete maatregelen te voorzien ?  En welke maatregelen. Hogere beroepen kunnen in 2008 al na een loopbaan van 30 jaar op brugpensioen gaan op 60 jaar, terwijl de arbeiders van de zware beroepen al een loopbaan moeten hebben van 35 jaar om op 58 jaar op brugpensioen te gaan. In de praktijk zullen sommigen dan al ruim 40 jaar gewerkt hebben. In 2024 kunnen die hogere beroepen nog altijd na een loopbaan van 35 jaar (vanaf 25 jaar) op brugpensioen aan 60 jaar, terwijl die versleten arbeiders al minstens 38 jaar moeten werken om op brugpensioen te kunnen op 58 jaar. En wat moeten die arbeiders denken van de bonus vanaf 62 jaar, ook voor wie maar een dertigtal jaren heeft gewerkt ?

Maar belangrijker zou moeten zijn : de werkzekerheid of het ‘recht op arbeid’, dat de laatste tijd in een andere context meer en meer als slogan opduikt. Werkgelegenheid was altijd een topprioriteit bij vorige regeringen. Nu horen we het wel eens als afleidingstruc zonder concrete invulling. “Werk, werk, werk”, zei Verhofstadt vorig jaar bij het begin van het politieke jaar. Maar daarvan is niets in huis gekomen, ook niet van de splitsing van BHV, het DHL-dossier, het Sabena-dossier rond de nachtvluchten of de 200.000 nieuwe werkplaatsen. Het jaar zonder verkiezingen in het vooruitzicht, werd gewoon nog eens een verloren jaar en dat terwijl we op alle Europese lijstjes worden geconfronteerd met de teloorgang van België.

Die 620.000 werklozen zijn daar het voornaamste slachtoffer van, maar hun mening wordt net als al die jaren de nu rellenschoppende kinderen van de structurele werklozen in de Franse ghetto’s niet gevraagd.  Het verlies of moeten ontberen van een job berooft de mensen niet alleen van een inkomen, maar ook van hun sociale identiteit en het gevoel iets zinvols uit te richten in het leven. Als een familie gedurende een generatie werkloos blijft, krijgen we toestanden zoals het zinloos vernielen van auto’s van hun buren. Als dan ook het opvangnet op steeds meer verzet stuit, dat terwijl wel extra belastingsvoordelen aan de hoogste inkomens wordt toegekend, vragen we op termijn naar explosieve toestanden.

Werkzekerheid moet prioritair staan. Het “Recht op Werk” moet boven alle andere beleidsopties staan. Vergeleken met de werkloosheid is de vergrijzing een simpel probleem. Maar als er door Paars steeds maar wordt gezwaaid met onvoorwaardelijke lastenverlagingen of fiscale kortingen voor bedrijfsleiders, zonder dat daar ook maar één werkplaats moet tegenover staan, is men verkeerd bezig.  Ik heb het hier bewust over ‘bedrijfsleiders’ en niet ‘werkgevers’. De werkgevers beogen momenteel veelal alles behalve wat hun naam mag doen vermoeden. Hun zelfzucht denken vooral nog aan lagere lonen en een soepeler ontslagrecht en ze worden daarin ten volle ondersteund door de Paarse regering Verhofstadt met liberalen en Spa-Blauwen.   

10-11-2005 om 06:52 geschreven door poli

 “Als we de burger individueel kunnen aanpakken, dan is die vlug te overtuigen met valse cijfers, valse argumenten, valse beloften”. Dat is de politiek van Verhofstadt en de paarse partijen en niet zonder succes ook. Oppositiepartij Vlaams Blok-Belang is op dat vlak trouwens hun politieke partner, want geen enkele partij haalt meer extra stemmen uit die strategie.  Paars en Blok waren trouwens ook partner bij de verandering van het kiesstelsel naar grotere provinciale kieskringen, die vooral in het voordeel spelen van BV-politici ten nadele van de plichtbewuste, toekomstgerichte en meer aan parlementair werk dan aan publiciteit denkende volksverbonden politici.

Het volkse verenigingsleven, zowel voor de jeugd als volwassenen, werd eerder ontmoedigd dan wel gestimuleerd en dat was zeker het geval voor belangen-organisaties, die met studiediensten een bedreiging konden vormen voor de politieke individuele aanpak van ons huidig leger ministers.  Het democratisch karakter van het verenigingsleven of het middenveld werd op die manier subtiel ondermijnd. Geen gelegenheid ging voorbij waarbij vakbonden bij het gerechtvaardigd gebruik van hun stakingsrecht, betoging of ander democratisch spreekrecht in het verdachtenhoekje werden geduwd voor crimineel gedrag. Dat ook de SP.a hier volop aan meewerkt, stemt tot nadenken over het feit dat de politieke strategie van enkele kopstukken zomaar voorrang kan krijgen op een neo-liberale  sociale afbraakpolitiek. 

Uitspraken als “hoe meer ouderen aan het werk blijven, hoe meer werk er overblijft voor de jongeren”, “sociale afbraak is progressief, aan de kant staan van de arbeiders is conservatief” en “wat goed is voor de liberalen is goed voor de socialisten”  kunnen misschien met enige overredingskracht van een goede oplichter nog individueel verkocht worden, maar worden nogal vlug als dwaze praat ontmanteld in groepsgesprekken in het verenigings- of clubleven. Het middenveld leert ook respect opbrengen voor de alledaagse moeilijkheden van de andere leden in de club, in de vereniging of op de wijk. In het middenveld kan elkeen ondervinden dat de zelfzucht van het individu enkel leidt tot verzuring, elitaire eenzaamheid en nog grotere ontevredenheid, terwijl het geluk veeleer te zoeken valt in verbondenheid, solidariteit en een streven naar een leefbaar bestaan voor iedereen.

De gefixeerde aandacht voor belastingsverlagingen en afschaffing van de hoogste belastingsschalen is contraproductief als de politici anderzijds blind zijn voor het onrustwekkend  stijgend aantal medemensen onder de armoedegrens. Als alleen geschenken worden uitgedeeld aan mensen, die al kunnen baden in hun hogere status, terwijl men de verhoogde belastingsdruk afwimpelt op accijnzen en belastingen op levensmiddelen zodat de lagere inkomens evenveel moeten bijdragen als de beter begoeden, zakt inderdaad de welzijnsgraad en het socio-economisch vermogen van die maatschappij. Denemarken is met zijn recordbelastingen het gelukkigste land te wereld, alleen maar omdat het geluksniveau van een samenleving stijgt naarmate de inkomensverdeling gelijkmatiger is. Paars werkt momenteel aan een maatschappij met een buitengewoon rijke Coene naast de armoede lijdende Jan en Piet, die bij Picanol ontslagen werden om Coene zijn monsterwedde te kunnen blijven betalen. 

01-11-2005 om 00:00 geschreven door poli

31-10-2005 om 17:13 geschreven door poli

Een aanslag op de vakbond is een aanslag op het volk. Het is duidelijk dat de Paarse regering van Verhofstadt weinig respect heeft voor het deel van de bevolking, dat zijn boterham moet verdienen met loonarbeid of om één of andere reden zelfs geen arbeid mag of kan presteren. Anderzijds verleent ze alle mogelijke steun aan de fiscale fraudeurs, de Euro-miljonairs, de uitbuiters en aan een klimaat van “alle macht aan het eigen voordeel”. In dit klimaat zijn vakbonden en andere democratische krachten, die zich ook bekommeren voor de ‘minder-bekwamen’ of  voor belangen van een minder-elitaire groep,  een gemakkelijke schietschijf.

De laatste vijf jaren worden de vakbonden door de paarse excellenties stelselmatig in het verdoemhoekje geplaatst. De uitspraken van Daems, Dewael, Degucht of Verhofstadt zijn niet  nieuw en kaderen in de Liberale politieke uitlaatklep voor de kapitaalkrachtige elite van de bevolking. De lafheid is wel toe te schrijven aan de excellenties in de regering, die zich socialistisch noemen, maar door hun eigenpostjes-belang of hun welstand  steeds sterker liberaal georiënteerde denkbeelden verkondigen. Kenschetsend is dat de socialistische kopstukken meehuilen met de liberale haviken tegen het stakingsrecht.

Zelfs als de vakbond zich constructief opstelt en eerlijk mee onderhandelt over het generatiepact, wordt deze alleen maar misbruikt voor het eigenbelang van de Paarse regering.  Wat te denken van de triomferende en tegelijk provocerende uitspraken in de “state of the union” van de regering Verhofstadt, die alleen maar met de bewering “brugpensioen op 60” met zijn regering op zijn lauweren leeft naar de volgende federale verkiezingen van 2007 trekt. Pas later moet diezelfde Verhofstadt schoorvoetend toegeven dat de leeftijd in regel niet wordt verhoogd. Het generatiepact is ook al een benaming vol bedrog, want van tewerkstelling voor jongeren komt al helemaal niets in huis.

26-10-2005 om 17:06 geschreven door poli

Zijn Paars sluitende Begrotingen betrouwbaar ?   16 okt 2005

Onze paarse federale regering Verhofstadt  heeft weer een wit konijn gebaard. Ook dit keer krijgen we een sluitende begroting, dat er eigenlijk geen is. Met Vande Lanotte en Reynders werd afgestapt van de volgehouden begrotingsdiscipline van vorige eeuw en er is roekeloos omgesprongen met de rooskleurige vooruitzichten inzake reële begrotingsoverschotten en schuldafbouw. De begrotingsoverschotten lagen in de lijn van de verwachtingen, maar dan zonder buitensporige eenmalige goocheltrucjes. Ook de planning van de schuldafbouw voorzag al enkele jaren een sterkere daling naar de Europese limiet.  

Toekomstige begrotingsministers zitten met de hypotheken opgescheept. Voor 2003 werd 5 miljard fictief kapitaal ingebracht van het Belgacom-pensioenfonds om de lopende uitgaven mee te financieren. Maar daar staan wel de pensioenverplichtingen tegenover van de werknemers van Belgacom. We hadden ook al de overname van het Biac-pensioenfonds, vervroegde 1 miljard euro uitzonderderlijke uitgaven van NMBS, de verkoop voor ruim 1,1 miljard van overheidskantoren, verkoop van nog te innen BTW-tegoeden en later te ontvangen belastingstegoeden. Resultaat is dat in ruil voor deze paniekverkopen de begrotingen van de volgende legislatuur worden gehypothekeerd met miljarden extra uitgaven aan huurgelden voor hun administratieve gebouwen , pensioenen en al verkochte inkomsten uit BTW en belastingen. 

Vande Lanotte heeft de kans gemist om in een periode van langdurige lage rente de schuld echt versneld af te bouwen. Hij is vertrokken met een groot primair surplus en ook die erfenis is grotendeels opgesoupeerd naar ene primair saldo van minder dan 4 %.  Hij zwijgt dit jaar ook wijselijk over zijn Zilverfonds. Het moet tot hem zijn doorgedrongen dat elke weldenkende burger zich niet meer laat vangen door dergelijke ongerijmdheid. Met het Zilverfonds staat de overheid zowaar in de schuld bij zichzelf. De miljarden zijn uitgegeven en zouden de volgende decennia nog eens kunnen uitgegeven worden ? 

Bovendien zijn de loonkosten van het overheidspersoneel serieus gestegen en de nodige overheidsinvesteringen sterk afgebouwd. De paniekoperaties om de begrotingen sluitend te houden zijn dus contraproductief. In de toekomst zullen ze ons zuur opbreken. Ook het vertrouwen in de Belgische fiscaliteit kreeg een ferme deuk. Wat is de geloofwaardigheid nog voor een fiscale discipline als belastingsfraudeurs eerst hun ontdoken opbrengsten kunnen witwassen met een eenmalige bevrijdende aangifte en het jaar nadien al opnieuw fiscale amnestie wordt toegekend.  De kleine spaarders, die dan wel in eigen land belegden, worden dan wel gesanctioneerd en moeten onaangekondigd 15 % roerende voorheffing van hun opbrengsten afgeven. De manier waarop die maatregel met de dag verandert, is weer een toonbeeld van de ernst van het Paarse beleid in ons landje. 

16-10-2005 om 06:23 geschreven door poli

 De krant De Tijd uit de liberale stal Van Thillo meldt dat de concurrentiepositie van België erop achteruit gaat. In het gereputeerd rapport van het Zwitserse World Economic Forum is België vorig jaar gezakt van de 25^e naar de 31^e plaats. Ons land is niet alleen de grootste zakker van de West-Europese landen, we staan ook het laagst gekwoteerd. Het rapport van het World Economic Forum is een rangschikking van 117 landen, gebaseerd op gegevens over macro-economie, technologie, de tevredenheid van bedrijfsleiders en de kwaliteit van de overheidsinstellingen. De laatste vijf jaar is België gezakt van de 17^de  naar de 31^e plaats.

In alle Europese klassementen gaan we er momenteel op achteruit. De Tijd heeft ook daarvan een lijstje bijgehouden. Inzake menselijke ontwikkeling zijn we vorig jaar gezakt van de 6^de  naar de 9^de  plaats. Inzake economische groei zijn we afgezakt van de 8^e naar de 11^de  plaats, het ondernemingsklimaat is twee plaatsen gezakt naar de 18^e plaats en zelfs met onze eens zo ongenaakbare productiviteit zijn we vorig jaar alweer een plaats gezakt naar de 4^de plaats.

Eerder in dit blog hadden we het al over het zakken van België op de welzijnsladder en de onrustwekkende stijging van het aantal Belgen, die moeten leven onder de armoedegrens. Zijn er dan geen cijfers waar België is verbeterd, zult ge zeggen. In een lijstje blijken we het toch beter te hebben gedaan dan onze Europese concurrenten, nl in het lijstje met het grootste stijgingsprocentage van het aantal Euro-miljonairs.  Dat is misschien het enige waar Verhofstadt kan mee pronken. Zoals verwacht heeft hij inderdaad zijn verklaring voor al die negatieve cijfers over België :  Ze vergissen zich allemaal, want dat kan niet onder zijn Paarse bewind.  Scherp gesteld zouden we de ontkenning van Verhofstadt voor alles wat zijn Paarse regering met de neus op de resultaten drukt, kunnen vergelijken met de ontkenning van de holocaust of een mars naar de dwaasheid. 

Misschien had hij wat meer aandacht moeten hebben voor de echte problemen.  Weinig hoopgevend voor België is alvast dat hij ondanks alle waarschuwingen en gebrek aan daadkracht met Paars nog tot 2007 gaat doorregeren.

30-09-2005 om 06:53 geschreven door poli