Het kan al lang niet meer door de beugel dat een regering weigert de bevolking concreet uit te leggen waar ze mee bezig is. Politiek België is al maanden bezig met het generatiepact, maar over de inhoud van dergelijke belangrijke ingreep wil Verhofstadt en co blijkbaar bitter weinig concrete uitleg geven aan de burger. Alleen het feit dat ze naar buitenkomt met een term als “generatiepact” geeft hen een vrijgeleide om lamlendig verder hun postjes te bedienen (met macht en wedde) tot de volgende federale verkiezingen in 2007.  Maar de meningen over de inhoud van dit zogenoemde “generatiepact” blijven verdeeld en daar is vooral de federale regering voor verantwoordelijk. De versie in het parlement was al verschillend met de reactie daarna op de aantijgingen van de vakbonden en de schuld voor de slechte communicatie werd dan maar in hun schoenen gestoken. Maar waarom weigeren de ministers om het pact concreet uit te leggen. De reclamepagina in de krant vermeldde niet veel meer dan wat blabla, alsof in het generatiepact plots geen concrete leeftijden, geen concrete voorwaarden meer gesteld worden. 

Waarom weigert Verhofstadt van zijn ivoren toren af te dalen en het generatiepact in een regeringsmededeling uit te leggen in een rechtstreekse eenzame confrontatie tussen hem in het kijkkastje en de betrokkenen in hun zetel daarvoor ?  Zoals een echte oplichter of leugenaar moet het onrechtstreeks gebeuren met de hulp van een bevriend journalistje, een showvoorstelling in het parlement met gelijkgezinden of langs de gesponsorde media. De vakbonden moeten het maar doen. Voor de leiders van dit land is het te min om hun visie te verdedigen, zelfs als hen daarbij een rechtstreekse repliek bespaard blijft.

Maar kunnen de plichtbewuste vakbondsleiders die werknemers tegenspreken als ze opwerpen dat het generatiepact alleen maar nadelen inhoudt voor hen en alleen de werkgevers mogen profiteren van extra fiscale voordelen? Alleen de werknemers moeten langer werken, terwijl anderen na veel minder dienstjaren al kunnen profiteren van extra premies met minder dienstjaren. Kunnen de vakbondsleiders hun leden tegenspreken als deze zich gepakt voelen, nadat ze al jaren inleveren in ruil voor brugpensioen en dit nu door de regering wordt miskend? Moeten de vakbondsleiders verwonderd zijn over de woede van de werknemers, die zich steeds niet te beroerd hebben gevoeld om de zware jobs uit ons economisch bestel voor hun rekening te nemen, maar nu ook meer dienstjaren moeten kloppen dan de politiek benoemde ambtenaren en anderen die de minder afmattende jobs kregen toegemeten? Daarbij worden ze nog afgedreigd door Verhofstadt en zijn Paarse excellenties, alsof ze zich nederig moeten blijven behandelen als slaafjes. Die werknemers hebben ook het ganse jaar door werk en kunnen niet een paar weken na de start van het parlementair jaar alweer voor een week op vakantie naar Toscanië en daarna uitgerust nog voor een week op reis naar Azië trekken. 

Maar Verhofstadt durft de gewone mens niet recht in de ogen kijken of zich te verantwoorden voor zijn beleid. Hij is de Numero Uno en de rest moet maar lamlendig uitvoeren wat goed is voor zijn leider. Verhofstadt schafte ook reeds vanaf zijn machtsgreep in 1999 de debatten af tussen de premier en de voorzitters van alle (ook oppositie-) partijen.  Hij heeft zich onmiddellijk geïnstalleerd op zijn ivoren toren en zijn gemanipuleerde mededelingen hadden steeds veel weg van reclameblokken voor het merk van zijn persoon. Enkel de journalisten, die pasten in dit reclame-oogmerk werden nog geduld en wie terechte kritiek had op zijn beleid werd belachelijk gemaakt of vernederd.  Verwacht van Verhofstadt niet dat hij iets concreet uitlegt over iets wat hem niet meteen glans opbrengt. Daarvoor heeft hij zijn handlangers voor, dit keer Peter Vanvelthoven.  Veel adelbrieven kan Verhofstadt echter niet voorleggen nadat hij naliet de vorige dringende politieke dossiers een oplossing te geven.

26-11-2005 om 23:35 geschreven door poli

De regering heeft met een reclamecampagne de façade rond zijn generatiepact enigszins willen oppoetsen. Blijkbaar was de versie, die door de regering in het parlement werd verkondigd niet de officiële versie. Plots zijn alle concrete beleidsopties geschrapt en dus geen leeftijden meer om op brugpensioen of pensioen te kunnen gaan, terwijl dit juist erop moest wijzen dat de regering nog wilde regeren (in 2010 of zo). Het hoofdstuk over de jongerenwerkloosheid wordt nu strategisch vooraan geplaatst, al blijft  het ook hier bij veel blabla. Maar we hebben niet de indruk dat de regering wil werken aan een actief globaal tewerkstellingsbeleid voor jong en oud. Het generatiepact blijft een vodje papier, zolang alleen het eindeloopbaanproject de graadmeter blijft om hun tewerkstellingsvisie een aangezicht te geven. Enkel een pact met een actief globaal tewerkstellingsbeleid voor alle leeftijden kan de naam van generatiepact waardig zijn.

Al een paar jaar krijgen we in media en beleid ook maar één klok te horen over het te volgen sociaal-economisch beleid, al valt het sedert de regeringen Verhofstadt-Vandelanotte-Di Rupo-Reynders vooral juist het ontbreken op van elke sociaal-economisch beleid. Als we met zijn allen niet langer blijven werken dan dreigt onze welvaartsstaat ineen te storten. Zo kunnen we het iedere dag lezen in de krant en horen op radio en televisie. En als we te vroeg stoppen met werken (hoe zou dat toch komen?) dan wil de regering je daarvoor bestraffen. Dat verhaal over de onbetaalbaarheid van de sociale zekerheid hoorde mijn vader 50 jaar geleden ook al en toen haalde een deel van de werknemers niet eens de officiële pensioenleeftijd. En dan moeten we geloven dat de ruim 400.000 werklozen beneden de 50 jaar plots gaan werk krijgen als de ouderen nog langer gaan werken!?  

En daarbij komt nog dat de pensioenen in België bij de laagste in Europa zijn en we ook zowat de strengste voorwaarden daaraan koppelen. Zo moet je 45 jaar gewerkt hebben om een volledig pensioen te trekken. Iedereen die na zijn twintigste nog aan het studeren is, en dat is ondertussen dik meer dan de helft van de jongeren op die leeftijd, kan later nooit een volledig pensioen ontvangen. Dus moet iedereen maar zo lang mogelijk blijven werken.

En dit horen we eigenaardig genoeg niet. Er zijn uitzonderingen maar niet degenen, die in ongezonde en lichamelijk zware omstandigheden hebben moeten werken. Die moeten na ruim 40 jaar werken nog langer werken eer ze nog maar op ‘brugpensioen’ kunnen gaan of worden gedumpt.  Een universiteitsprofessor krijgt echter al een volledig pensioen na 22,5 jaar academische loopbaan. Een magistraat met 18,5 dienstjaren. Een provinciegouverneur krijgt een pensioen van 58% van zijn wedde na 7 jaar en het maximum (75%!) na 17 dienstjaren. Ze kunnen dan zelfs nog hun bijklus behouden. Een arrondissementscommissaris ontvangt 60% van zijn wedde als pensioen na 15 jaar. Een volksvertegenwoordiger kan op vervroegd pensioen vanaf 52 jaar na 8 jaar parlementair mandaat. Hij of zij krijgt een volledig pensioen na 20 jaar loopbaan.

14-11-2005 om 02:06 geschreven door poli

België telt officiëel 620.000 werklozen. De zogenaamde Paarse ‘actieve welvaartstaat’ geldt voor steeds minder inwoners en toch blijft de federale regering blind voor deze belangrijke groep van zijn bevolking.  Nu gaat het blijkbaar allemaal opgelost worden door …de ouderen langer te laten werken in 2010 of zo, als ze maar in alle rust hun termijn tot 2007 kunnen uitspelen. Ze zijn goed begonnen. Het parlementair jaar is met twee weken vertraging pas begonnen op 11 oktober en ze moeten al een week op allerheiligenverlof om daarna met het halve ministerkorps op reis te trekken naar het Verre Oosten, naar Israël en misschien nog elders. Investeerders zoeken, zult ge reageren, maar met zijn om de haverklap veranderende regels, omdat die soms op nachtelijke spoedbijeenkomsten zijn ineen geïmproviseerd, zien investeerders ons land steeds minder zitten.

Was in 1999 al niet de aanzet gegeven voor wat nu spectaculair wordt voorgesteld als het “generatiepact” en heeft men het dossier moedwillig vooruitgeschoven om pas in 2008 (na twee paarse legislaturen) concrete maatregelen te voorzien ?  En welke maatregelen. Hogere beroepen kunnen in 2008 al na een loopbaan van 30 jaar op brugpensioen gaan op 60 jaar, terwijl de arbeiders van de zware beroepen al een loopbaan moeten hebben van 35 jaar om op 58 jaar op brugpensioen te gaan. In de praktijk zullen sommigen dan al ruim 40 jaar gewerkt hebben. In 2024 kunnen die hogere beroepen nog altijd na een loopbaan van 35 jaar (vanaf 25 jaar) op brugpensioen aan 60 jaar, terwijl die versleten arbeiders al minstens 38 jaar moeten werken om op brugpensioen te kunnen op 58 jaar. En wat moeten die arbeiders denken van de bonus vanaf 62 jaar, ook voor wie maar een dertigtal jaren heeft gewerkt ?

Maar belangrijker zou moeten zijn : de werkzekerheid of het ‘recht op arbeid’, dat de laatste tijd in een andere context meer en meer als slogan opduikt. Werkgelegenheid was altijd een topprioriteit bij vorige regeringen. Nu horen we het wel eens als afleidingstruc zonder concrete invulling. “Werk, werk, werk”, zei Verhofstadt vorig jaar bij het begin van het politieke jaar. Maar daarvan is niets in huis gekomen, ook niet van de splitsing van BHV, het DHL-dossier, het Sabena-dossier rond de nachtvluchten of de 200.000 nieuwe werkplaatsen. Het jaar zonder verkiezingen in het vooruitzicht, werd gewoon nog eens een verloren jaar en dat terwijl we op alle Europese lijstjes worden geconfronteerd met de teloorgang van België.

Die 620.000 werklozen zijn daar het voornaamste slachtoffer van, maar hun mening wordt net als al die jaren de nu rellenschoppende kinderen van de structurele werklozen in de Franse ghetto’s niet gevraagd.  Het verlies of moeten ontberen van een job berooft de mensen niet alleen van een inkomen, maar ook van hun sociale identiteit en het gevoel iets zinvols uit te richten in het leven. Als een familie gedurende een generatie werkloos blijft, krijgen we toestanden zoals het zinloos vernielen van auto’s van hun buren. Als dan ook het opvangnet op steeds meer verzet stuit, dat terwijl wel extra belastingsvoordelen aan de hoogste inkomens wordt toegekend, vragen we op termijn naar explosieve toestanden.

Werkzekerheid moet prioritair staan. Het “Recht op Werk” moet boven alle andere beleidsopties staan. Vergeleken met de werkloosheid is de vergrijzing een simpel probleem. Maar als er door Paars steeds maar wordt gezwaaid met onvoorwaardelijke lastenverlagingen of fiscale kortingen voor bedrijfsleiders, zonder dat daar ook maar één werkplaats moet tegenover staan, is men verkeerd bezig.  Ik heb het hier bewust over ‘bedrijfsleiders’ en niet ‘werkgevers’. De werkgevers beogen momenteel veelal alles behalve wat hun naam mag doen vermoeden. Hun zelfzucht denken vooral nog aan lagere lonen en een soepeler ontslagrecht en ze worden daarin ten volle ondersteund door de Paarse regering Verhofstadt met liberalen en Spa-Blauwen.   

10-11-2005 om 06:52 geschreven door poli

 “Als we de burger individueel kunnen aanpakken, dan is die vlug te overtuigen met valse cijfers, valse argumenten, valse beloften”. Dat is de politiek van Verhofstadt en de paarse partijen en niet zonder succes ook. Oppositiepartij Vlaams Blok-Belang is op dat vlak trouwens hun politieke partner, want geen enkele partij haalt meer extra stemmen uit die strategie.  Paars en Blok waren trouwens ook partner bij de verandering van het kiesstelsel naar grotere provinciale kieskringen, die vooral in het voordeel spelen van BV-politici ten nadele van de plichtbewuste, toekomstgerichte en meer aan parlementair werk dan aan publiciteit denkende volksverbonden politici.

Het volkse verenigingsleven, zowel voor de jeugd als volwassenen, werd eerder ontmoedigd dan wel gestimuleerd en dat was zeker het geval voor belangen-organisaties, die met studiediensten een bedreiging konden vormen voor de politieke individuele aanpak van ons huidig leger ministers.  Het democratisch karakter van het verenigingsleven of het middenveld werd op die manier subtiel ondermijnd. Geen gelegenheid ging voorbij waarbij vakbonden bij het gerechtvaardigd gebruik van hun stakingsrecht, betoging of ander democratisch spreekrecht in het verdachtenhoekje werden geduwd voor crimineel gedrag. Dat ook de SP.a hier volop aan meewerkt, stemt tot nadenken over het feit dat de politieke strategie van enkele kopstukken zomaar voorrang kan krijgen op een neo-liberale  sociale afbraakpolitiek. 

Uitspraken als “hoe meer ouderen aan het werk blijven, hoe meer werk er overblijft voor de jongeren”, “sociale afbraak is progressief, aan de kant staan van de arbeiders is conservatief” en “wat goed is voor de liberalen is goed voor de socialisten”  kunnen misschien met enige overredingskracht van een goede oplichter nog individueel verkocht worden, maar worden nogal vlug als dwaze praat ontmanteld in groepsgesprekken in het verenigings- of clubleven. Het middenveld leert ook respect opbrengen voor de alledaagse moeilijkheden van de andere leden in de club, in de vereniging of op de wijk. In het middenveld kan elkeen ondervinden dat de zelfzucht van het individu enkel leidt tot verzuring, elitaire eenzaamheid en nog grotere ontevredenheid, terwijl het geluk veeleer te zoeken valt in verbondenheid, solidariteit en een streven naar een leefbaar bestaan voor iedereen.

De gefixeerde aandacht voor belastingsverlagingen en afschaffing van de hoogste belastingsschalen is contraproductief als de politici anderzijds blind zijn voor het onrustwekkend  stijgend aantal medemensen onder de armoedegrens. Als alleen geschenken worden uitgedeeld aan mensen, die al kunnen baden in hun hogere status, terwijl men de verhoogde belastingsdruk afwimpelt op accijnzen en belastingen op levensmiddelen zodat de lagere inkomens evenveel moeten bijdragen als de beter begoeden, zakt inderdaad de welzijnsgraad en het socio-economisch vermogen van die maatschappij. Denemarken is met zijn recordbelastingen het gelukkigste land te wereld, alleen maar omdat het geluksniveau van een samenleving stijgt naarmate de inkomensverdeling gelijkmatiger is. Paars werkt momenteel aan een maatschappij met een buitengewoon rijke Coene naast de armoede lijdende Jan en Piet, die bij Picanol ontslagen werden om Coene zijn monsterwedde te kunnen blijven betalen. 

01-11-2005 om 00:00 geschreven door poli

31-10-2005 om 17:13 geschreven door poli

Een aanslag op de vakbond is een aanslag op het volk. Het is duidelijk dat de Paarse regering van Verhofstadt weinig respect heeft voor het deel van de bevolking, dat zijn boterham moet verdienen met loonarbeid of om één of andere reden zelfs geen arbeid mag of kan presteren. Anderzijds verleent ze alle mogelijke steun aan de fiscale fraudeurs, de Euro-miljonairs, de uitbuiters en aan een klimaat van “alle macht aan het eigen voordeel”. In dit klimaat zijn vakbonden en andere democratische krachten, die zich ook bekommeren voor de ‘minder-bekwamen’ of  voor belangen van een minder-elitaire groep,  een gemakkelijke schietschijf.

De laatste vijf jaren worden de vakbonden door de paarse excellenties stelselmatig in het verdoemhoekje geplaatst. De uitspraken van Daems, Dewael, Degucht of Verhofstadt zijn niet  nieuw en kaderen in de Liberale politieke uitlaatklep voor de kapitaalkrachtige elite van de bevolking. De lafheid is wel toe te schrijven aan de excellenties in de regering, die zich socialistisch noemen, maar door hun eigenpostjes-belang of hun welstand  steeds sterker liberaal georiënteerde denkbeelden verkondigen. Kenschetsend is dat de socialistische kopstukken meehuilen met de liberale haviken tegen het stakingsrecht.

Zelfs als de vakbond zich constructief opstelt en eerlijk mee onderhandelt over het generatiepact, wordt deze alleen maar misbruikt voor het eigenbelang van de Paarse regering.  Wat te denken van de triomferende en tegelijk provocerende uitspraken in de “state of the union” van de regering Verhofstadt, die alleen maar met de bewering “brugpensioen op 60” met zijn regering op zijn lauweren leeft naar de volgende federale verkiezingen van 2007 trekt. Pas later moet diezelfde Verhofstadt schoorvoetend toegeven dat de leeftijd in regel niet wordt verhoogd. Het generatiepact is ook al een benaming vol bedrog, want van tewerkstelling voor jongeren komt al helemaal niets in huis.

26-10-2005 om 17:06 geschreven door poli

Zijn Paars sluitende Begrotingen betrouwbaar ?   16 okt 2005

Onze paarse federale regering Verhofstadt  heeft weer een wit konijn gebaard. Ook dit keer krijgen we een sluitende begroting, dat er eigenlijk geen is. Met Vande Lanotte en Reynders werd afgestapt van de volgehouden begrotingsdiscipline van vorige eeuw en er is roekeloos omgesprongen met de rooskleurige vooruitzichten inzake reële begrotingsoverschotten en schuldafbouw. De begrotingsoverschotten lagen in de lijn van de verwachtingen, maar dan zonder buitensporige eenmalige goocheltrucjes. Ook de planning van de schuldafbouw voorzag al enkele jaren een sterkere daling naar de Europese limiet.  

Toekomstige begrotingsministers zitten met de hypotheken opgescheept. Voor 2003 werd 5 miljard fictief kapitaal ingebracht van het Belgacom-pensioenfonds om de lopende uitgaven mee te financieren. Maar daar staan wel de pensioenverplichtingen tegenover van de werknemers van Belgacom. We hadden ook al de overname van het Biac-pensioenfonds, vervroegde 1 miljard euro uitzonderderlijke uitgaven van NMBS, de verkoop voor ruim 1,1 miljard van overheidskantoren, verkoop van nog te innen BTW-tegoeden en later te ontvangen belastingstegoeden. Resultaat is dat in ruil voor deze paniekverkopen de begrotingen van de volgende legislatuur worden gehypothekeerd met miljarden extra uitgaven aan huurgelden voor hun administratieve gebouwen , pensioenen en al verkochte inkomsten uit BTW en belastingen. 

Vande Lanotte heeft de kans gemist om in een periode van langdurige lage rente de schuld echt versneld af te bouwen. Hij is vertrokken met een groot primair surplus en ook die erfenis is grotendeels opgesoupeerd naar ene primair saldo van minder dan 4 %.  Hij zwijgt dit jaar ook wijselijk over zijn Zilverfonds. Het moet tot hem zijn doorgedrongen dat elke weldenkende burger zich niet meer laat vangen door dergelijke ongerijmdheid. Met het Zilverfonds staat de overheid zowaar in de schuld bij zichzelf. De miljarden zijn uitgegeven en zouden de volgende decennia nog eens kunnen uitgegeven worden ? 

Bovendien zijn de loonkosten van het overheidspersoneel serieus gestegen en de nodige overheidsinvesteringen sterk afgebouwd. De paniekoperaties om de begrotingen sluitend te houden zijn dus contraproductief. In de toekomst zullen ze ons zuur opbreken. Ook het vertrouwen in de Belgische fiscaliteit kreeg een ferme deuk. Wat is de geloofwaardigheid nog voor een fiscale discipline als belastingsfraudeurs eerst hun ontdoken opbrengsten kunnen witwassen met een eenmalige bevrijdende aangifte en het jaar nadien al opnieuw fiscale amnestie wordt toegekend.  De kleine spaarders, die dan wel in eigen land belegden, worden dan wel gesanctioneerd en moeten onaangekondigd 15 % roerende voorheffing van hun opbrengsten afgeven. De manier waarop die maatregel met de dag verandert, is weer een toonbeeld van de ernst van het Paarse beleid in ons landje. 

16-10-2005 om 06:23 geschreven door poli

 De krant De Tijd uit de liberale stal Van Thillo meldt dat de concurrentiepositie van België erop achteruit gaat. In het gereputeerd rapport van het Zwitserse World Economic Forum is België vorig jaar gezakt van de 25^e naar de 31^e plaats. Ons land is niet alleen de grootste zakker van de West-Europese landen, we staan ook het laagst gekwoteerd. Het rapport van het World Economic Forum is een rangschikking van 117 landen, gebaseerd op gegevens over macro-economie, technologie, de tevredenheid van bedrijfsleiders en de kwaliteit van de overheidsinstellingen. De laatste vijf jaar is België gezakt van de 17^de  naar de 31^e plaats.

In alle Europese klassementen gaan we er momenteel op achteruit. De Tijd heeft ook daarvan een lijstje bijgehouden. Inzake menselijke ontwikkeling zijn we vorig jaar gezakt van de 6^de  naar de 9^de  plaats. Inzake economische groei zijn we afgezakt van de 8^e naar de 11^de  plaats, het ondernemingsklimaat is twee plaatsen gezakt naar de 18^e plaats en zelfs met onze eens zo ongenaakbare productiviteit zijn we vorig jaar alweer een plaats gezakt naar de 4^de plaats.

Eerder in dit blog hadden we het al over het zakken van België op de welzijnsladder en de onrustwekkende stijging van het aantal Belgen, die moeten leven onder de armoedegrens. Zijn er dan geen cijfers waar België is verbeterd, zult ge zeggen. In een lijstje blijken we het toch beter te hebben gedaan dan onze Europese concurrenten, nl in het lijstje met het grootste stijgingsprocentage van het aantal Euro-miljonairs.  Dat is misschien het enige waar Verhofstadt kan mee pronken. Zoals verwacht heeft hij inderdaad zijn verklaring voor al die negatieve cijfers over België :  Ze vergissen zich allemaal, want dat kan niet onder zijn Paarse bewind.  Scherp gesteld zouden we de ontkenning van Verhofstadt voor alles wat zijn Paarse regering met de neus op de resultaten drukt, kunnen vergelijken met de ontkenning van de holocaust of een mars naar de dwaasheid. 

Misschien had hij wat meer aandacht moeten hebben voor de echte problemen.  Weinig hoopgevend voor België is alvast dat hij ondanks alle waarschuwingen en gebrek aan daadkracht met Paars nog tot 2007 gaat doorregeren.

30-09-2005 om 06:53 geschreven door poli

We moeten het toegeven. De algemene beleidsdrang in de septemberverklaring van de Vlaamse regering bekoort ons meer dan dat bij de vorige regering het geval was. Na jaren van temporiseren en zand in de ogen strooien, wil de regering Leterme blijkbaar zijn ministers eindelijk aanzetten tot actie om de sociaal-economische slagkracht van Vlaanderen te versterken. Na Flanders Technology en het door Paarsgroen afgebouwde Vlaanderen 2002 moeten we met Flanders Future Vlaanderen op termijn opnieuw omhoog kunnen klimmen op de welvaartsladder, waarop we momenteel onrustwekkend aan het afzakken zijn.

Leterme spreekt over een ‘investeringsregering’, een regering die investeert in onze toekomstige welvaart. De bedreigingen voor onze economie zijn groot en het potentieel is afgezwakt na een periode waarin economie en tewerkstelling aan belang hebben ingeboet bij onze beleidsmensen. Investeren in de toekomst is de boodschap. Stimuleren van het ondernemen en het innoveren; versterken van onze logistieke troeven, onze talenten en onze tewerkstelling. Vlaanderen moet terug de ambitie krijgen om met zijn sociaal-economische prestaties tot de wereldklasse te behoren.

We horen daar graag bij dat elke mens telt voor deze Vlaamse regering. Ook werkzoekenden, jongeren en allochtonen moeten meer eerlijke kansen krijgen en de tewerkstellingsmogelijkheden voor personen met een arbeidshandicap worden uitgebreid. De strijd tegen de armoede wordt opgevoerd met een actieplan. We kunnen hierbij Leterme volgen als hij zegt dat armoede een kanker is die de sociale samenhang aanvreet.

Hier heb ik geen begrip voor de afleidende commentaren van saaiheid bij de heren volksvertegenwoordigers of journalisten… Vlaanderen besturen is geen spelletje meer. Werken kan misschien soms saai zijn, maar als daar een spelletje wordt van gemaakt is het resultaat er meestal ook maar naar. Het is bedenkelijk als het aangeven van al die plannen voor een goed toekomstgericht beleid deze heren niet meer weet te boeien !  Gedaan dus met spelen, heren en met inzet werken aan de toekomst van Vlaanderen ! 

27-09-2005 om 06:22 geschreven door poli

MR-voorzitter Reynders had woensdag de brandstofhandelaars zomaar in zijn eentje toegezegd de gespreide betaling van de stookoliefactuur en de eenheidsprijs voor stookolie terug af te voeren. De andere regeringspartijen konden dit natuurlijk niet laten gebeuren en de uitschuiver van de MR-voorzitter werd door hemzelf, Verhofstadt en de ministers Christian Dupont (PS) en Verwilghen (VLD) opnieuw rechtgezet.  Waant Reynders zich al in de verkiezingsperiode van geschenken uitdelen of was het stokebrand steken? 

Anderzijds heeft de MR zeker gescoord met hun salvo op de PS-baronnie in Charleroi. De corruptie van de drie PS-schepenen is duidelijk en de afwikkeling van de zaak kan de MR alleen maar plezieren.  Eerder had de PS een regeringsnota laten lekken met het liberale voorstel om de kinderbijslag terug te schroeven. En we kunnen ook niet zeggen dat de nota over de eindeloopbaanproblematiek getuigt van een eensgezinde of krachtdadige regering.  In een normale democratie is het vleugellam aanmodderen van ons federaal bestuur rijp om naar de kiezer te gaan.  

Maar in 1999 was paars overeen gekomen om voor twee legislaturen tot 2007 te gaan. En mede door het aanpassen van de kieswet en het vervroegen van de federale verkiezingen in 2003 heeft Paars ook de grote meerderheid van de kiezers kunnen verleiden.  Een jaar later waren de verhoudingen al totaal anders en sedertdien kunnen we zeggen dat de twee grootste Vlaamse partijen niet zijn vertegenwoordigd in de federale regering, die momenteel dus geen meerderheid heeft in Vlaanderen. Dat is dan weer de reden waarom Paars en Verhofstadt  zichzelf verplicht zien om door te gaan tot 2007.  Het klopt niet dat verkiezingen geen alternatief is omdat ze bekommerd zijn om het welzijn van het land en zijn burgers. De echte reden ligt bij het eigenbelang en behoud van hun postje met daarbij het zo lang mogelijk profiteren van de comfortabele machtige positie van liberalen en socialisten.

Het resultaat begint stilaan door te dringen: Ons land en Vlaanderen verliest zijn toppositie inzake welstand en sociale zekerheid. Vijf jaar werd niet gewerkt aan de dringende economische en sociale maatregelen om de toekomst van welstand te vrijwaren. De potentiële investeerders zijn afgeschrikt door de besluiteloosheid en de wispelturigheid van onze bestuurders.  We leven in een politieke cultuur waar alleen nog geschenken worden uitgedeeld, belastingsverlagingen worden beloofd en echte problemen naar een mesthoop worden verwezen, waar ze uiteindelijk rotten en het ganse huishouden van ons land verpesten.  Ze vergeten dat regeren een werkwoord is en geen rollenspel. Werken vraagt soms ook een inspanning.   

Of gaan we toch naar verkiezingen. Strategisch liggen de kaarten nu beter voor paars dan vorig jaar met BHV, DHL en andere debacles. Die zouden vergeten zijn als het rond economische standpunten gaat. Zoals in 1995 kunnen de socialisten weer zwaaien met het gevaar voor de sociale zekerheid en de liberalen met allerlei snoepjes voor de actieven. Als Reynders in de federale regering vergeet van zijn petje van MR-voorzitter af te zetten en de Waalse socialisten genoeg gepest worden kan het er toch van komen. En Verhofstadt kan dan in de rol van Schroder asen op een verlenging van zijn premierschap met paars, dat de schade heeft kunnen beperken. 

24-09-2005 om 06:22 geschreven door poli

Vorig jaar zat de federale regering met nachtzittingen rond DHL, BHV, nachtvluchten en ik weet niet meer wat dossiers waar voordien al kon aan gewerkt zijn, maar die niet van aard waren om gemakkelijk te kunnen scoren. Nu zitten we met analoge nachtvergaderingen over eindeloopbaan en andere besluitvorming of beter niet-besluitvorming dat  beter in het duister gebeurt.  Ook vandaag zien we de besluiteloosheid van deze regering, als er niet direct goedkoop profijt voor eigen achterban mee gemoeid gaat.  

Het resultaat zou een vaag “richtinggevend document” zijn, dat wel goed verkocht wordt met het miss-figuur van Freya als onderhandelingsnota voor de sociale partners. Deze hadden echter al een verdergaand document besproken, zodat de nieuwe nota eigenlijk een stap achteruit is. En hoe moeten ze daar samen met hun achterban aan uit geraken in de beperkte periode tot 11 oktober. Een plichtsbewuste regering had dit “richtinggevend document” al vijf jaar eerder kunnen presenteren, want het dringende karakter van het debat rond de eindeloopbaan dateert al van eind vorige eeuw.  Maar de excellenties hadden dan hun hoofd vol met snoepjes uit te delen aan hun achterban, de hoogste belastingsschalen af te schaffen, de kieswet naar eigenbelang te veranderen, de nachtvluchten te concentreren over de Vlaamse rand, hun wedden aan te passen, verkiezingskabinetten op te zetten en een nieuwe politieke benoemingsstrategie op gang te brengen.

Plots is ook de financiering van de sociale zekerheid weer belangrijk. De laatste jaren was er nooit bezwaar om onvoorwaardelijke verlagingen toe te kennen van sociale bijdragen of de fondsen van de sociale zekerheid te misbruiken voor begrotings- en andere afwijkende doeleinden. De Sociale Zekerheid heeft daardoor te kampen met een voorspelbare structurele vermindering van de inkomsten. Terwijl de hogere inkomsten en functies alle mogelijk profijt kregen, kon er bij de laagste inkomens zelfs geen normale indexaanpassing van af. We gaan langer moeten werken voor lagere pensioenen.

En de maatregelen… Een bonus voor wie na zijn 60^e nog aan de slag blijft. Toch de reinste discriminatie tegenover degenen die dan al 40 jaar en meer aan de slag zijn in jobs waar bijna  niemand van de hoger opgeleiden zijn handen wil aan vuil maken en trouwens fysiek niet zouden aankunnen. Het moet normaal zijn dat wie tot 25-30 jaar op onze kosten kon studeren, ook wat langer aan de slag blijft zonder dat daar extra geschenken moeten voor zijn. 

En het zoeken naar middelen om die sociale zekerheid betaalbaar te houden… Besparen op kindergeld is ook een hypotheek leggen op de toekomst. Nu al kampen we met een tekort aan kinderen om de economische activiteit in de toekomst nog te kunnen invullen. Daar passen  veeleer stimuli dan wel bezuiniging. En wie wordt weer getroffen door een franchise van 50 € in de gezondheidszorg, het uitstellen van de indexsprong (de laatste jaren eigenlijk al toegepast op vervangingsinkomens), en andere besnoeiingen om elders weer fiscale sprookjes toe te laten.

22-09-2005 om 06:49 geschreven door poli

De haast om Verwilghen zo rap mogelijk in een internationale job te dumpen, is niet meer mooi om aan te zien. Eigenlijk heeft de VLD van Verhofstadt hem altijd alleen maar gedoogd voor zijn opbrengst als omhooggevallen “witte ridder” uit zijn voorzitterschap van de Dutroux-commissie.  Noch als minister van justitie in de vorige regering noch nu als economie-minister kreeg hij de volle steun van de regeringsleider. Justitie, economie, energie en wetenschapsbeleid werden mede stiefmoederlijk behandeld.

Tijdens zijn eerste regeerperiode volgde Verhofstadt nog de tactiek om voor België zo weinig mogelijk hoge jobkes binnen te halen in de hoop om zelf zoveel mogelijk kans te maken om de hoofdvogel van Europees regeringsleider te kunnen binnenhalen. Nu kan Verwilghen niet vlug genoeg uit de federale regering gedumpt. Eerst werd hij nog voorgedragen bij de Verenigde Naties als Hoog Commissaris voor de Vluchtelingen, waarbij het lobbywerk al de shortlist opleverde maar uiteindelijk moest hij logisch de duimen leggen voor de meer gereputeerde Portugees Antonio Guterres. Nu moet hij Alvaro Gil-Robles opvolgen als commissaris voor de Rechten van de Mens bij de Raad van Europa.

Eerst zag Verhofstadt niet in dat zijn stelling dat de Raad van Europa hem zelf had gevraagd heel ongeloofwaardig overkwam. Dat komt wel meer voor, als hij voor de publieke opinie zijn leugens met alle middels voor waarheid wil verkondigen. Dan blijkt dat minister De Gucht de Belgische ambassadeurs officieel  heeft gevraagd om de Belgische kandidatuur te steunen. Eerst wil Verwilghen zijn werk als minister afmaken en nadien zou hij beseffen dat zijn rol in de Belgische toppolitiek is uitgespeeld. Heeft Verwilghen ook nog ander lobbywerk verricht dan zijn bestuursmandaat bij een tabaksgigant?

Nu wordt Luc Van Den Brande door Stef Goris, de VLD-overloper van dienst,  verweten dat hij de voorkeur geeft aan een buitenlander.  De VLD-er geeft echter zelf toe dat Verwilghen een grote handicap moet overbruggen omdat hij minder goede papieren kan voorleggen dan zijn concurrenten. De Pool Nowicki werkt echter al 25 jaar rond mensenrechten en was vijf jaar ombudsman in Kosovo. Dienen de Europese diensten alleen maar om mannetjes in te droppen, waar men in eigen land geen blijf meer mee weet.  De Europese Commissie is ook al zo’n uitzwaaimogelijkheid, eerst voor de corrupte Busquin nu voor Michel.  

De VLD heeft natuurlijk veel volk, overlopers en anderen, dat een postje is beloofd.  Zo mag Karel Pinxten binnenkort de Kamer ruilen voor een topfunctie bij de Europese Rekenkamer. Eerder werd Johan Van Hecke zonder mandaat van de kiezer ook al in een Europese zetel gedropt. Een regelmatige stoelendans laat de VLD toe om de beloofde postjes te kunnen bezorgen. De extra-staatssecretarissen met part-time werk dienden trouwens ook dit doel. Het blijft voor Verhofstadt steeds een win-win-onderneming. Hij is verlost van Verwilghen en kan opnieuw postjes uitdelen.  Het realiseren van de overloop-beloften is ook goed om nieuwe veroveringen te overtuigen. 

17-09-2005 om 06:26 geschreven door poli

Op 8 oktober 2006 moeten we weer naar de stembus om een nieuwe gemeenteraad en provincieraad te kiezen. Zoals het de politici van heden te dage past moeten de spelregels veranderen. Waar in de Oude Politieke Cultuur alle aandacht moest gaan naar de verbetering van de welvaart door zoveel mogelijk mensen een basiswelstand te bezorgen. Dit bracht de economie op gang en men bleef die economie en tewerkstelling smeren door een blijvende aandacht voor de echte levensbelangrijke problemen van de mensen. De Nieuwe Politieke Cultuur is door de nieuwe politieke caste uitgevonden en om vooral bezig te zijn met hun persoonlijk eigenbelang of wordt alvast zo ingevuld.

De belangrijkste wijzigingen zijn al enige tijd bekend: er moeten evenveel vrouwen als mannen op de lijsten staan en bovendien mogen de eerste drie niet alle drie mannen of vrouwen zijn. Er moet dus minstens één vrouw staan in de top 3 van elke lijst. Een bijkomende maatregel is dan dat de lijststem niet meer mee telt. Wie het meeste stemmen heeft, krijgt dus het mandaat. De plaats op de lijst is op die manier van geen belang. Of toch ! De lijststem, hier veelal kopstem genoemd, komt wel voor de helft in rekening voor het bepalen van de opvolgers op de lijst. De eerste niet-verkozen kandidaat kan die lijststemmen dan gebruiken om eerste opvolger te worden en meestal komen met verloop van tijd wel enkele opvolgers in de raad.

Nog nieuw is het volgnummer van de kandidaten op de lijst. Op de stembrieven komt bij iedere lijst eerst het nummer van de kandidaat, dan het bolletje dat u kan inkleuren en dan pas de naam. Vroeger stond het bolletje achter de naam. Bij een korte naam stond het bolletje daardoor wel eens ver van die naam - wat voor vergissingen kon zorgen.

We krijgen dus in Tongeren iets van  1  O   Dewael Patrick.

De mogelijkheid om electronisch stemmen wordt niet uitgebreid. Enkel wie in 2004 voor de Vlaamse en Europese verkiezingen al met computer moest stemmen, zal dat ook moeten doen in 2006. De rest zal het verder manueel moeten doen. We krijgen daar wel één uur meer voor dan voordien. Is dit een teken van onthaasting of van het feit dat er zowel bij de kiezers als bij de organisatoren steeds minder deskundigheid inzake verkiezingen aanwezig is.? Feit is dat de bureaus voor het manueel stemmen (met rode potlood) open blijven van 8 tot 14 u., deze met electronische stemopname (computer) tot 16 uur. De uitslagen zullen dus normaal al één uur later beschikbaar zijn dan bij vorige lokale verkiezingen.   

Er kan ook een handel worden gevoerd in volmachten. Wie niet kan gaan stemmen, krijgt de gelegenheid om zijn stem te verkopen aan iedere andere gemeenteraadskiezer. De volmacht moet niet langer gegeven worden aan de nabije familie. Het attest vragen om zo’n volmacht te geven, zal ook vlugger kunnen gebeuren.  Bovenaan de lijsten komt dus het lijstnummer en de naam van de lijst. Het aantal karakters voor die lijstnaam wordt uitgebreid van 6 naar 18. Waar vroeger Gemeentebelangen moest worden afgekort in GB of zoiets, kan de naam nu volledig op de stembrief komen. Eigenlijk wil men de mogelijkheid bieden om kartels zoals SP.A-Spirit-Groen volledig te kunnen benoemen. Voor die nationale kartels wordt ook het geven van het volgnummer intererssanter. Het kartel krijgt het eerstgetrokken nummer zodat ze meer kans krijgen op een lager nummer. Als in het voorbeeld van daarjuist de nationaal getrokken nummers bv. Zijn:  Spirit 1,  Groen 5 en SP.A 10  kan de kartellijst naar de kiezer gaan met het nummer 1. Nieuw is ook dat een administratief rechtscollege de geschillen gaat beslechten en niet de bestendige deputatie van de provincie.

We herinneren ons nog dat Paarsgroen bij de vorige gemeenteraadsverkiezingen in 2000 de kiezer voorloog dat het de laatste lokale verkiezingen zouden zijn zonder rechtstreekse verkiezing van de burgemeester. Wel alle stemmingmakerij van de laatste jaren ten spijt, uiteindelijk hebben de volksvertegenwoordigers terug beide voeten op de grond gezet en wijs ingezien dat  deskundigheid en burgervaderschap belangrijker waren voor het bestuur van een gemeente dan wel zijn of haar BV- of Miss-allures. Ook de verdeelsleutel voor de zetels blijft volgens het systeem Imperiali gebeuren (wat minder vriendelijk is voor kleinere partijen). Stemmen vanaf 16 jaar,  komt er evenmin.

De nieuwe kiesregeling in de gemeentewet bevat zowel positieve als negatieve elementen. We zaten er niet op te wachten, zeker met het resultaat voor ogen. Zelfs de als voorbeeld van democratie voorgestelde afschaffing van de lijststem zal in de praktijk weinig verandering brengen. Bij gemeenteraadsverkiezingen heeft de lijststem weinig invloed op de samenstelling van de gemeenteraad. Voor de lijsten met meerdere verkozenen, waren dit al de kandidaten met de meeste voorkeurstemmen. Negatief daarbij is dat de afschaffing van de lijststem ook de positieve discriminatie uitsluit voor vrouwen en andere bekwame kandidaten, die wat minder publiciteit naar zich toe kunnen halen omdat ze minder demagogisch of minder in schijnwerpers lopen, zich nog niet hebben kunnen bewijzen, enz.  We denken aan vrouwen, jongeren, beloftevolle elementen met visie en politieke bagage. De regel dat geen drie kandidaten van hetzelfde geslacht in de top 3 mogen staan is door de afschaffing van de lijststem waardeloos geworden voor de rechtstreekse verkiezing van meer vrouwen in de gemeenteraad. Maar daar hebben de vrouwelijke parlementairen natuurlijk geen probleem mee.

De nieuwe kieswet is zonder twijfel ook in het voordeel van de gevestigde politici. Vernieuwing zullen we minder krijgen en als dat het geval wordt dan hebben ondemocratische demagogen en bekendheid tout-court voorrang op bekwaamheid en politieke visie.  We kunnen ons afvragen of de toekomst van de gemeenten in betere handen zal zijn als het BV- of  Miss-gehalte en de financiële mogelijkheid om publiciteit te voeren nog meer de bovenhand haalt. Mensen die door hun bekwaamheid en politieke alertheid een zeker democratisch gezag hebben opgebouwd als betrouwbare bestuurders en daardoor in de politieke polls door een politiek geïnteresseerde basis een plaats vooraan op de lijst hebben veroverd, dreigen nu uit de boot te vallen met alle gevolgen voor het toekomstig beleid van de gemeente.

In een aantal gevallen krijgen de kiezers met het nieuwe systeem wel de kans om bij te sturen door kandidaten te steunen die bewezen hebben uit het goede hout gesneden te zijn.  Hoe minder gemeenteraadsleden met kennis over de politieke besluitvorming en de beleidsterreinen, hoe gemakkelijker het college het heeft om die raad een rad voor de ogen te draaien. De gevestigde politici kunnen dan gemakkelijker hun wil opdringen. De gevestigde politieke klasse heeft met oogverblindende veranderingen weer handig ingespeeld op de publieke perceptie. Die ogen zullen maar opengaan als het te laat is.

12-09-2005 om 17:05 geschreven door poli

België is de laatste jaren ferm gezakt op de graadmeter van welvarende en herverdelende landen. Het aantal rijken en hun weelde is weliswaar gestegen, maar het aantal armen is onrustwekkend gestegen. Paars heeft niet omgezien naar de algemene welvaart van het land, maar stak alle energie in een blind goed-nieuws beleid van onevenwichtige belastingsverlagingen voor de meest welstellenden terwijl de rest van de bevolking moest opdraaien voor een stijgende belastingsdruk en het laks uit de weg gaan van de echte problemen. Met thema’s als economie en tewerkstelling kon niet worden gescoord en daarom lieten ze het beleid terzake maar aanmodderen. De 630.000 werklozen, een aantal dat nog steeds stijgt, moet het stellen met federale waanvoorstellingen van 200.000 extra jobs, zonder dat daar de afgelopen vijf jaar ernstig politiek werk werd aan besteed. Hoe meer ministers, hoe hoger de politieke wedden en hoe intenser de politieke benoemingen Paars kreeg, hoe minder sociaal en welvarend België werd.

Nog steeds spiegelen onze politici ons voor dat we hier in een sociaal paradijs leven. Nu blijkt dat we op dat vlak zwaar hebben ingeleverd. België behoort  nu tot de slechtste landen in zijn reeks voor langdurige armoede, armoede onder ouderen en armoede onder uitkeringstrekkers in het algemeen.  Ons leefloon is bij de laagste in Europa en dat is ook het geval voor onze uitkeringen en vervangingsratio van onze pensioenen (verhouding pensioen/laatste loon). “Als we zo voortdoen, duikelen we straks uit de kopgroep van welvarende en herverdelende landen”, zegt de onverdachte professor Bea Cantillon, vice-rector van UA en directeur van het Centrum voor Sociaal Beleid.  Ook op de welzijnsindex van de VN, waarin België vorig jaar is gezakt van de 6^de naar de 9^de plaats, toont aan dat Paars ons land in de verkeerde richting heeft geduwd. 

De vooruitzichten op dat vlak zijn bovendien ronduit slecht. Een groot deel van de welvaart gaat nog altijd naar de torenhoge staatsschuld, die veel minder is gedaald dan in de Euro-planning van de regering Dehaene.  Bovendien moet het sociale budget verdeeld worden over meer mensen dan in landen waar we ons mee vergelijken. De fiscale en parafiscale druk op hun loon blijft ook te hoog. Als dat nog niet genoeg is, zal de vergrijzing zich in 2010 onherroepelijk doen voelen wanneer er meer mensen uit de arbeidsmarkt vertrekken dan er bijkomen. De uitkeringen zullen daardoor nog verder zakken. Door eerst te denken aan hun postje en de partij-bediening verloren we met Paars minstens vijf jaar, want de door onoordeelkundige verwenpolitiek (onvoorwaardelijke belastingsverlagingen en premies) geschapen mentaliteit, blijft ons nog steeds parten spelen.

Paars heeft dus andere prioriteiten gesteld : eigenbelang van personen en partijen. Het scenario van 1999, toen de vier Vlaamse regeringspartijen als eerste regeringsmaatregel doodleuk de 200 miljoen overschot ondereen opsoupeerden typeert hun latere beleid. Het overschot en het zuinig maar efficiënt beleid van de regering Vandenbrande-Demeester werd opgegeven voor een beleid van wegschenken tot er het laatste jaar van de regering Somers zelfs geen budget meer was voor dagdagelijkse werkingsmiddelen. Federaal waren geheime akkoorden met extra miljarden naar Franstalige onderwijs en het wispelturig uit evenwicht halen van allerlei regelingen belangrijker dan beleidsdaden in het belang van een blijvende algemene welvaart.  Daardoor ontstonden problemen met nachtvluchten (door wijziging vliegroutes), BHV (door nieuwe Paarse kieswet), wispelturig rechtsbestel (drugs, genocidewet, Francorchampswet en wapenleveringen).

Het lamlendig beleid van de laatste jaren heeft ons in een gevaarlijke vicieuze cirkel gebracht, waarbij de plaatselijke economie niet meer kan steunen op de steeds aangroeiende groep van armen en mensen met financiële problemen. Daardoor komt de economie zelf in de problemen, waardoor er steeds meer werklozen bijkomen en fondsen moeten worden bijgestort voor onderhoud van die nog stijgende groep minderbegoeden.

.

08-09-2005 om 06:27 geschreven door poli

We hebben de laatste vijf jaar al wat meegemaakt met die Nieuwe Politieke Cultuur. De wedden omhoog, nieuwe kieswet en democratie die wordt aangepast aan eigenbelang, nieuwe geheime miljardenstroom naar Franstalig onderwijs, flagrant breken van formele kiesbelofte rond BHV, een regering die economie en tewerkstelling niet echt als regeringswerk zien, ministers die niet meer zijn dan een reclemapaneel voor hun partij en volop meedoen aan elke verkiezing op elk echelon,  opvolgers en overlopers nemen plaats over in de parlementen waarvoor ze gekozen zijn., enz.

De beschamende vertoning van Marc Wilmots past in dit kader. Hij werd door Louis Michel (MR-FDF) binnengehaald voor een plaatsje op de senaatslijst van de MR en 110.000 voorkeurstemmen. Wat hij daar uitgespookt heeft, buiten zijn royale wedde, is niet om over naar huis te schrijven. Niettegenstaande al zijn positieve interviews vondt hij het normaal om na enkele maanden lal zijn job van volksvertegenwoordiger te combineren met het trainerschap van voetbalclub Sint-Truiden (van Duchatelet zeker van VLD).  Nu zegt hij ontgoocheld te zijn in de politiek, maar dan moest hij in die twee jaar toch wel de inzet gehad hebben om ook maar één mondelinge of schriftelijke vraag te stellen. Ook zijn bewering dat er te weinig aandacht was voor sport, klinkt belachelijk gezien hij zich liet verkiezen voor de senaat en sport een bevoegdheid is van de regio’s.  

We kunnen volgende commentaar volledig volgen : “Zonder de minste kennis van zaken in de politiek stappen, twee jaar lang geen poot uitsteken en dan uithalen naar de politiek. De anti-politiek tot kunst verheven. Het ergste is dat Wilmots niet eens kán opstappen. Amper een jaar na de federale verkiezingen van 2003 zat de MR al door zijn opvolgers op de senaatslijst. Françoise Schepmans, Alain Destexhe, Marie-Hélène Crombé-Berton, Serge Kubla, Lucas Ducarme, Richard Miller, Jean-Marie Cheffert en Jihane Annane. De ene raakte via een omweg in de Senaat, de andere had uiteindelijk geen zin in een parlementszetel, anderen werden in een ander parlement verkozen...Straks moeten er nieuwe verkiezingen komen omdat er geen opvolgers meer zijn ! Daar zijn maar twee woorden voor: belachelijk en beschamend.”

04-09-2005 om 01:11 geschreven door poli

De hulp voor de slachtoffers van de overstromingen in het door de orkaan geteisterde streek rond New Orleans mag als dramatisch slecht worden bestempeld. Het respect van de Amerikaanse leiders voor die burgers is beneden alle peil. In plaats van vooral veel aandacht te geven aan de arme hongerige plunderaars, was het leger beter ingezet om met alle kracht de vele noodlijdenden te redden van de verdrinkingsdood. Na vijf dagen worden duizenden, die snakken naar evacuatie, aan hun lot overgelaten. Hier handelt het zo sterke Amerika als een ontwikkelingsland.

De smeekbede van de burgemeester is kenschetsend. Waar is de menslievendheid van de grote hotelketens, de grote transportbedrijven, de vliegtuigmaatschappijen, enz. die blijkbaar geen winst zien in deze menslievende onderneming.  Zwarten en armen zijn hier duidelijk minderwaardige burgers en hun levens zijn niet belangrijk. Ze maken er liever weer een oorlog van.

Als de oorlogsindustrie van zijn vice-president extra winsten zien in een oorlog, dan kan Bush daar onmiddellijk op ingaan, zelfs zonder toelating van de UNO. Dan wordt zelfs een leugencampagne opgezet, alle middels zijn goed. En de Amerikanen hebben hem trouwens nog beloond ook met zijn herverkiezing!  Ruim honderdduizenden soldaten kunnen daarvoor worden ingezet en alle middelen zijn daarvoor goed, ook ruim duizend 'onschuldige' Amerikaanse soldatenlevens.
 
Maar voor de catastrofe van Katrina kunnen maar een paar duizend soldaten worden vrijgemaakt, dan nog laattijdig en niet voor hulpacties maar legeracties tegen 'plunderaars'. Waar waren de bootjes, de bussen en de echte noodhulp om mensenlevens te redden en de noodlijdenden te helpen ?  De regering Bush heeft trouwens ook een onbetwistbare schuld aan de overstroming. De ramp was voorspelbaar. In plaats van te werken aan de dijk en de overstromingsgebieden te vrijwaren, werden deze vrijgegeven aan de vastgoedsector om nieuwe winsten op te strijken, nu blijkt ook ten koste van honderden mensenlevens. De beschermde gronden van de regering Clinton, werden winstgebieden voor winstbejag.  Is de ramp van 11 september ook geen gevolg van de arogante houding van Bush op wereldconferenties zoals in Zuid-Afrika toen ?
 

03-09-2005 om 15:34 geschreven door poli

Guy Verhofstadt verkoopt zijn villa in de Rodonkstraat 44 in Mariakerke. Het optrekje is intussen te klein geworden voor zijn gezin met twee kinderen. Hij heeft zich intussen een wat ruimere woning kunnen aanschaffen. Op immoweb vinden we momenteel nog de gegevens voor de verkoop. De kwaliteit van de foto's is echter van de slechtste die we op het web kunnen vinden. 

Het is een residentiële, moderne villa gebouwd in 1994 en nog in uitstekende staat. Er zijn 4 gevels, 2 verdiepingen en twee openluchtparkeerplaatsen. De verwarmingsinstallatie werkt op aardgas, teledistributie aangesloten, ook aansluiting op riolering, dubbele beglazing,  living met open haard, open ingerichte keuken en een achterkeuken, bergruimte, keldertje, toilet, studio-bureel, 3 slaapkamers, badkamer. en doucheruimte. 
 
De bewoonbare oppervlakte bedraagt  270 m² op een terrein van 1139 m². De tuin is georiënteerd naar het zuiden. Vraagprijs: 670.000 euro. De eerste minister heeft een ander optrekje gekocht in de buurt van Gent. Hij verhuist dus niet van kiesgebied en kan dus blijven rekenen op zijn opgebouwd kiezerspotentiëel uit het verleden. Wie belangstelling heeft om de villa van Verhofstadt te kopen moet terecht bij notariaat Himpe in Poperinge.

03-09-2005 om 00:00 geschreven door poli

Het is Di Rupo en de Waalse regering blijkbaar menens met hun Marschallplan. We hoorden minister-president Jean-Claude Van Cauwenberghe kort geleden nog tegenpruttelen, maar nog voor het politieke werkjaar stelde hij nu in het Elysette te Namen toch met overtuiging zelf een Waals Economisch Herstelplan voor van 1,4 miljard euro om hun economie vlot te trekken. Hun begrotingsminister Michel Daerden (PS) en huisvestingsminister André Antoine (CDH) en hun partij-voorzit(s)ter symboliseerden hierbij de volle steun van de Waalse regeringspartijen. Opvallend dat daar de afgelopen vijf jaar met het liberale MR niet aan gedacht werd. Met Dewael en Somers in Vlaanderen rekenden ze toen blijkbaar nog op het onuitputtelijk Vlaams geduld en paarse solidariteit. Nu paars in Vlaanderen geen meerderheid meer haalt, zijn er voor het Waalse politieke establishment veel minder perspectieven!

31-08-2005 om 15:12 geschreven door poli

Het is vrijdag 19 augustus 2005 nog bevestigd door een uitspraak van de Brusselse Handelsrechtbank: Er is wel degelijk een probleem met de houding de Franse holding Suez als nipt meerderheidsaandeelhouder van Electrabel (50,1 %). De andere aandeelhouders werden duidelijk benadeeld door de belangenvermenging in het beheer van Electrabel. Het lijkt er sterk op dat de geldmiddelen van Electrabel gewoon worden gebruikt om andere bedrijven van de holding uit de financiële nood te helpen.

Een opvallend argument van de Handelsrechtbank was dat uit de debatten was gebleken dat de vraag naar experts bij Electrabel door de minderheidsaandeelhouders rond Eric Knight van de Amerikaanse fondsenbeheerder Knight Vinke  gegrond was. Die experts hadden de schade moeten opmeten van de interventies van Suez bij Electrabel in de afgelopen vijf jaar. Ook de vakbonden zijn trouwens al een tijdje niet te spreken over het leegzuigen van Electrabel door Suez. Daardoor kon Electrabel zijn overtollige liquiditeiten hier niet investeren in industriële projecten, waardoor bijkomende inkomsten en banen werden misgelopen.

Het onverwacht vlugge vakantiebod van Suez op de overige aandelen van Electrabel is zonder twijfel ingegeven door strategische redenen omdat verdere belangenvermenging zou leiden tot veroordelingen. En het door een Belgisch overname-KB verplicht advies van de ganse Raad van Bestuur is een lachertje. De meerderheid van de bestuurders komt uit het kamp van Suez en zijn in het geval van gedelegeerd bestuurder Gerard Mestrallet en Jean-Pierre Hansen zelfs werknemer bij Suez. In andere gevallen zijn het werknemers van Electrabel, maar zijn ze voor hun verdere beroepsloopbaan afhankelijk van Suez. Ook hier is ‘belangenvermenging’ realiteit. Voor Economie-minister Verwilghen is er niets aan de hand, maar we weten al enige tijd dat deze “witte ridder van weleer” niet vies is van lobbywerk voor buitenlandse machten (oa. voor Tabaksindustrie, maar niet aangegeven). Binnen afzienbare tijd krijgen we met Belgacom hetzelfde scenario. Daar werd nog de pensioenlast van het personeel voor later overgenomen om met een dubieuze ingreep de staatsbegrotingsrekening van nu te doen kloppen.

De vrijmaking van de Energiemarkt, die Paarsgroen invoerde op 1 juli 2003, krijgt hiermee wel een gans andere naklank dan men toen kreeg te horen. De gemeenten verloren al een aardige stuiver aan jaarlijkse opbrengsten en dreigen nu in korte tijd ook hun aandelen (gezamenlijk nog 5 %) als spaarpotje voor de toekomst te verliezen. De verleiding om éénmalig nog eens langs de kassa te passeren zal voor de gemeenten groot zijn om vlak voor de verkiezingen nog gedane beloften te financieren. Daarmee komt er nog wat uitstel voor onvermijdelijke nieuwe gemeentelijke belastingen of minder investeringen.

Een ander nadelig gevolg van de vrijmaking van de energie was reeds gekend. Het is een ramp voor de gezinnen met een laag inkomen. Er werd in 2003 wel een ambudsman voor energie beloofd en zoals andere stellige beloften flagrant gebroken, omdat Verwilghen blijkbaar ook hier andere belangen dient. Het parlement heeft in elk geval al een budget toegekend van 834.000 € om die ombudsdienst op te richten.

De liberalisering van de energiemarkt heeft voor de armen een pervers karakter. In Vlaanderen zaten vorig jaar 2.251 Vlaamse gezinnen zonder stroom en 1.189 zonder gas, omdat ze als slechte klanten door de energieleverancier werden buiten gegooid. 44.000 gezinnen moeten hun huishouden beredderen met een stroombegrenzer van 6 ampère of met een budgetbeheerskaart. Duizenden gezinnen met een laag inkomen zijn de speelbal geworden van de energieleveranciers en worden nodeloos op kosten gejaagd. Kwetsbaar als ze zijn komen de arme gezinnen terecht in een draaikolk van problemen. Tien procent van hun broodnodige inkomen gaat op aan energie en beterschap is niet in zicht. Ze worden zelfs dubbel getroffen, omdat ze in slecht geïsoleerde huizen wonen en geen geld hebben om zelf investeringen te doen om hun situatie te verbeteren. Ze komen dus ook niet in aanmerking voor de achteraf komende premies.  In plaats van iets te doen voor deze blijkbaar onbelangrijke mensen spelen de vier Vlaamse en Federale ministers een partijtje doorgeefvoetbal.  

<p>En waarom worden er geen lasten gelegd op overnames of verkopen van bedrijven, terwijl erfenisrechten elders wel van toepassing zijn.  Dat is natuurlijk een andere discussie, maar misschien verklaart het waarom men zo gretig is naar onze bedrijven. Worden onze regeringsleiders voor het niet invoeren van deze maatregel gunstig benaderd met een gouden handdruk. Ook nu was Verhofstadt reeds vooraf ingelicht.</p>   

   

30-08-2005 om 06:25 geschreven door poli

Voor wie zicht ergerde aan het feit dat minister Dewael een voorkeurbehandeling genoot bij de VRT , krijgt deze dagen de verklaring. Minister Dewael heeft al maanden een relatie met VRT-radiojournaliste Greet Op de Beeck. De minister van Binnenlandse Zaken werd door omstandigheden verplicht dit openbaar te maken. Patrick Dewael en echtgenote Marleen Van Doren maakten woensdagavond 24 augustus 2005 bekend dat ze een tijdje geleden tot de vaststelling kwamen om hun huwelijk te beëindigen.  

Minister Dewael Dewael betreurt dat “sommige” media het privéleven van politici niet respecteren. Hij heeft het dan over de vermelding in de satirische column ‘Kwaad Bloed’van Koen Meulenaere in Knack. De redacteur voelt zich trouwens daarover niet schuldig, omdat de op 13 oktober 50 jaar wordende minister openlijk paradeerde met zijn 33-jarige verovering. Iederéén in het wereldje wist al van deze affaire en er werd al eerder in zijn column naar verwezen.

Hier kennen we de macho, zoals er wel meer te vinden zijn in zijn partij. En dan moeten we meegeven dat hij moeilijk hoger kon mikken. Greet Op de Beeck werkt sinds 2000 als radiojournaliste bij de VRT-nieuwsdienst. Televisiekijkend Vlaanderen kent haar vooral van haar opmerkelijke optreden in het Eén-programma ‘De Slimste Mens Ter Wereld’. De lezers van Humo verkozen haar tot 'Vrouw van het Jaar' in de Pop Poll. De mannensite Feliks.be verkoos haar dan weer tot Meest Begeerlijke Vrouw.

In verband met de vraag naar de relevantie van de relatie voor het publiek en de mogelijke schending van de privacy lijkt het ons duidelijk. Als een minister en een politiek verslaggeefster van de openbare radio zo openbaar een loopje nemen met de objectieve berichtgeving, dan kan openbaring niet lang uitblijven. Zo interviewde Op de Beeck de jongste weken en maanden verschillende keren Dewael. Dergelijke domme interviews ondermijnen in sterke mate de geloofwaardigheid van onze pers. Poli wees eerder al op duidelijk geënsceneerde interviews op de staatszenders met Verhofstadt en de federale kopstukken nadat deze een eerlijk debat weigerden.

We kunnen ons indenken dat het huichelachtig politieke spelletje bij sommige collega-journalisten, collega-politici en anderen die op de hoogte waren van de verhouding bijwijlen ’kwaad bloed ‘ opriep. Wat te denken van het duidend radio-optreden van de Minister van Binnenlandse Zaken in Spanje met zijn verovering. Beide konden met ons belastingsgeld, hij als minister zij als VRT-journalist, ginder politieke  propaganda plegen tot welzijn van Patrick Dewael. Waar zit de geloofwaardigheid nog van de minister als deze onlangs nog voor VijfTV de lof zong van zijn huwelijk, als dit op dat ogenblik al werd geconfronteerd met de scheiding. Hoe kunnen we hem dan nog in vertrouwen nemen bij belangrijke politieke dossiers en de leiding van ons land, dat de laatste jaren al zoveel klappen kreeg inzake geloofwaardigheid.  In de Oude Politieke Cultuur moest staatssecretaris Chevalier al opstappen omdat hij met zijn vriendin op staatskosten naar Parijs was getrokken.

De politici en vooral de macho-politici hebben trouwens niet te klagen. Vooral de VLD-mandatarissen duiken wel meer op in vrouwenaffaires. Als die politiek niet relevant zijn, bericht de Wetstraatpers daar nooit over. En als het wel relevant wordt, blijft de schroom bijzonder groot., zelfs als bepaalde weblogs, die de nodige details wel naar buiten brengen, de lijdzaamheid van die media aanklagen.

26-08-2005 om 01:23 geschreven door poli