België is de laatste jaren ferm gezakt op de graadmeter van welvarende en herverdelende landen. Het aantal rijken en hun weelde is weliswaar gestegen, maar het aantal armen is onrustwekkend gestegen. Paars heeft niet omgezien naar de algemene welvaart van het land, maar stak alle energie in een blind goed-nieuws beleid van onevenwichtige belastingsverlagingen voor de meest welstellenden terwijl de rest van de bevolking moest opdraaien voor een stijgende belastingsdruk en het laks uit de weg gaan van de echte problemen. Met thema’s als economie en tewerkstelling kon niet worden gescoord en daarom lieten ze het beleid terzake maar aanmodderen. De 630.000 werklozen, een aantal dat nog steeds stijgt, moet het stellen met federale waanvoorstellingen van 200.000 extra jobs, zonder dat daar de afgelopen vijf jaar ernstig politiek werk werd aan besteed. Hoe meer ministers, hoe hoger de politieke wedden en hoe intenser de politieke benoemingen Paars kreeg, hoe minder sociaal en welvarend België werd.

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Nog steeds spiegelen onze politici ons voor dat we hier in een sociaal paradijs leven. Nu blijkt dat we op dat vlak zwaar hebben ingeleverd. België behoort  nu tot de slechtste landen in zijn reeks voor langdurige armoede, armoede onder ouderen en armoede onder uitkeringstrekkers in het algemeen.  Ons leefloon is bij de laagste in Europa en dat is ook het geval voor onze uitkeringen en vervangingsratio van onze pensioenen (verhouding pensioen/laatste loon). “Als we zo voortdoen, duikelen we straks uit de kopgroep van welvarende en herverdelende landen”, zegt de onverdachte professor Bea Cantillon, vice-rector van UA en directeur van het Centrum voor Sociaal Beleid.  Ook op de welzijnsindex van de VN, waarin België vorig jaar is gezakt van de 6^de naar de 9^de plaats, toont aan dat Paars ons land in de verkeerde richting heeft geduwd. 

De vooruitzichten op dat vlak zijn bovendien ronduit slecht. Een groot deel van de welvaart gaat nog altijd naar de torenhoge staatsschuld, die veel minder is gedaald dan in de Euro-planning van de regering Dehaene.  Bovendien moet het sociale budget verdeeld worden over meer mensen dan in landen waar we ons mee vergelijken. De fiscale en parafiscale druk op hun loon blijft ook te hoog. Als dat nog niet genoeg is, zal de vergrijzing zich in 2010 onherroepelijk doen voelen wanneer er meer mensen uit de arbeidsmarkt vertrekken dan er bijkomen. De uitkeringen zullen daardoor nog verder zakken. Door eerst te denken aan hun postje en de partij-bediening verloren we met Paars minstens vijf jaar, want de door onoordeelkundige verwenpolitiek (onvoorwaardelijke belastingsverlagingen en premies) geschapen mentaliteit, blijft ons nog steeds parten spelen.

Paars heeft dus andere prioriteiten gesteld : eigenbelang van personen en partijen. Het scenario van 1999, toen de vier Vlaamse regeringspartijen als eerste regeringsmaatregel doodleuk de 200 miljoen overschot ondereen opsoupeerden typeert hun latere beleid. Het overschot en het zuinig maar efficiënt beleid van de regering Vandenbrande-Demeester werd opgegeven voor een beleid van wegschenken tot er het laatste jaar van de regering Somers zelfs geen budget meer was voor dagdagelijkse werkingsmiddelen. Federaal waren geheime akkoorden met extra miljarden naar Franstalige onderwijs en het wispelturig uit evenwicht halen van allerlei regelingen belangrijker dan beleidsdaden in het belang van een blijvende algemene welvaart.  Daardoor ontstonden problemen met nachtvluchten (door wijziging vliegroutes), BHV (door nieuwe Paarse kieswet), wispelturig rechtsbestel (drugs, genocidewet, Francorchampswet en wapenleveringen).

Het lamlendig beleid van de laatste jaren heeft ons in een gevaarlijke vicieuze cirkel gebracht, waarbij de plaatselijke economie niet meer kan steunen op de steeds aangroeiende groep van armen en mensen met financiële problemen. Daardoor komt de economie zelf in de problemen, waardoor er steeds meer werklozen bijkomen en fondsen moeten worden bijgestort voor onderhoud van die nog stijgende groep minderbegoeden.

.