De verkiezingsuitslag is duidelijk. Wat de koning er mee doet is dat minder. Ook Verhofstadt en zijn woordvoerders blijken zijn droomrol van premier nog niet te hebben opgegeven. Knack-hoofdredacteur Rik Van Cauwelaert verklapt dat Louis Michel in alle discretie de weg wil effenen voor een alternatief plan om een nieuwe paarsgroene coalitie te installeren onder de leiding van Numero Uno Verhofstadt. Dat er met komplotten dient rekening gehouden te worden, was al te blijken uit het lachwekkend optreden van Somers in het voorzittersdebat van Ter Zake. Reynders neemt alvast alle tijd om een liberale ereronde te rijden, want het is blijkbaar niet de bedoeling dat dit enig constructief resultaat oplevert. De koning heeft misschien geen liberale partijkaart maar hij speelt toch dit spelletje mee. Zijn weigering op aanzet van Verhofstadt om het KB te ondertekenen voor de sociale verkiezingen kan ons land niet alleen een nodeloze zware Europese boete kosten, maar is tegelijk een duidelijk toonbeeld van de politieke voorkeur van het staatshoofd.
De perceptie meehelpen dat de Waalse liberalen aan zet zijn en de politieke agenda kunnen blijven bepalen krijgt stilaan het geurtje van vooringenomenheid. Het sterk uitgesmeerd verhaal van de sterkste politieke familie klopt trouwens niet. In de federatie België zijn alle partijen al decennia lang onafhankelijke parlementaire fracties. De term politieke familie wordt er nu voor eigen gebruik bijgehaald en wordt fictief bepaald door de optelling van het aantal parlementaire mandaten voor de ooit in de vorige eeuw nog samenhorende ideologische strekkingen. Enkel de socialisten hebben op dit ogenblik over het ganse land nog een verwijzing daarnaar, maar zowel MR als CDH hebben die verwijzing al een poos afgezworen. Zelfs tussen de socialistische SP en PS is het water nu diep, om maar te zwijgen van de veelzijdige tegenstellende belangen van het Vlaams Kartel en CDH.
Daarbij klopt die redenering misschien wel in de zetelverdeling, maar niet in het aantal kiezers die voor de bedoelde strekkingen hebben gestemd. De twee liberale partijen bekomen samen 1.624.518 kiezers, terwijl de Christen Democratische partijen samen 1.639.027 kiezers halen, wat dus beduidend meer is. Moeten we met die redenering nu aansturen op het verlagen van het aantal mandaten in Franstalig België, dat momenteel minder stemmen moet halen om een parlementair mandaat binnen te halen ? Het is in elk geval nu zo dat de redenering van de politieke families een Franstalige redenering is, die wordt gevolgd door de koning. Het is immers zo dat de grootste Franstalige partij duidelijk meer kans maakt om ook tot de "grootste familie" te behoren...
We kunnen besluiten dat democratisch gezien niet de Waalse liberalen van Reynders, maar het Vlaams Kartel van Leterme zowel wat het aantal kiezers over het ganse land als wat de grootste fractie betreft veruit is aangewezen om een federale regering te leiden. Dat Michel en co alsnog op de kar willen springen van Verhofstadt en hun nederlaag niet kunnen omzetten in democratische onderdanigheid moet op hun rekening worden geschreven. Wellicht hoopt Michel dan bij het vertrek van Verhofstadt naar een Internationale topjob om zelf zijn droom van premier te worden nog te kunnen waarmaken...
21-06-2007 om 00:00
geschreven door poli
|
