Het kan al lang niet meer door de beugel dat een regering weigert de bevolking concreet uit te leggen waar ze mee bezig is. Politiek België is al maanden bezig met het generatiepact, maar over de inhoud van dergelijke belangrijke ingreep wil Verhofstadt en co blijkbaar bitter weinig concrete uitleg geven aan de burger. Alleen het feit dat ze naar buitenkomt met een term als “generatiepact” geeft hen een vrijgeleide om lamlendig verder hun postjes te bedienen (met macht en wedde) tot de volgende federale verkiezingen in 2007.  Maar de meningen over de inhoud van dit zogenoemde “generatiepact” blijven verdeeld en daar is vooral de federale regering voor verantwoordelijk. De versie in het parlement was al verschillend met de reactie daarna op de aantijgingen van de vakbonden en de schuld voor de slechte communicatie werd dan maar in hun schoenen gestoken. Maar waarom weigeren de ministers om het pact concreet uit te leggen. De reclamepagina in de krant vermeldde niet veel meer dan wat blabla, alsof in het generatiepact plots geen concrete leeftijden, geen concrete voorwaarden meer gesteld worden. 

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Waarom weigert Verhofstadt van zijn ivoren toren af te dalen en het generatiepact in een regeringsmededeling uit te leggen in een rechtstreekse eenzame confrontatie tussen hem in het kijkkastje en de betrokkenen in hun zetel daarvoor ?  Zoals een echte oplichter of leugenaar moet het onrechtstreeks gebeuren met de hulp van een bevriend journalistje, een showvoorstelling in het parlement met gelijkgezinden of langs de gesponsorde media. De vakbonden moeten het maar doen. Voor de leiders van dit land is het te min om hun visie te verdedigen, zelfs als hen daarbij een rechtstreekse repliek bespaard blijft.

Maar kunnen de plichtbewuste vakbondsleiders die werknemers tegenspreken als ze opwerpen dat het generatiepact alleen maar nadelen inhoudt voor hen en alleen de werkgevers mogen profiteren van extra fiscale voordelen? Alleen de werknemers moeten langer werken, terwijl anderen na veel minder dienstjaren al kunnen profiteren van extra premies met minder dienstjaren. Kunnen de vakbondsleiders hun leden tegenspreken als deze zich gepakt voelen, nadat ze al jaren inleveren in ruil voor brugpensioen en dit nu door de regering wordt miskend? Moeten de vakbondsleiders verwonderd zijn over de woede van de werknemers, die zich steeds niet te beroerd hebben gevoeld om de zware jobs uit ons economisch bestel voor hun rekening te nemen, maar nu ook meer dienstjaren moeten kloppen dan de politiek benoemde ambtenaren en anderen die de minder afmattende jobs kregen toegemeten? Daarbij worden ze nog afgedreigd door Verhofstadt en zijn Paarse excellenties, alsof ze zich nederig moeten blijven behandelen als slaafjes. Die werknemers hebben ook het ganse jaar door werk en kunnen niet een paar weken na de start van het parlementair jaar alweer voor een week op vakantie naar Toscanië en daarna uitgerust nog voor een week op reis naar Azië trekken. 

Maar Verhofstadt durft de gewone mens niet recht in de ogen kijken of zich te verantwoorden voor zijn beleid. Hij is de Numero Uno en de rest moet maar lamlendig uitvoeren wat goed is voor zijn leider. Verhofstadt schafte ook reeds vanaf zijn machtsgreep in 1999 de debatten af tussen de premier en de voorzitters van alle (ook oppositie-) partijen.  Hij heeft zich onmiddellijk geïnstalleerd op zijn ivoren toren en zijn gemanipuleerde mededelingen hadden steeds veel weg van reclameblokken voor het merk van zijn persoon. Enkel de journalisten, die pasten in dit reclame-oogmerk werden nog geduld en wie terechte kritiek had op zijn beleid werd belachelijk gemaakt of vernederd.  Verwacht van Verhofstadt niet dat hij iets concreet uitlegt over iets wat hem niet meteen glans opbrengt. Daarvoor heeft hij zijn handlangers voor, dit keer Peter Vanvelthoven.  Veel adelbrieven kan Verhofstadt echter niet voorleggen nadat hij naliet de vorige dringende politieke dossiers een oplossing te geven.