|
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> Zoals Paars ontstaan is in Wallonië blijkt paars ook daar het eerst in ontbinding. De Waalse gewestregering, waarin de MR van Reynders al in de oppositie zit, is daarvan al een toonbeeld. En eigenlijk horen we daar met het soort Marshallplan als Vlaming voor het eerst ook een opbeurende wind waaien, waarbij het beleid de problemen erkend en van plan is daar ook aan te werken. De pesterij tussen PS en MR wordt daarbij met de dag erger en de invloed is al voelbaar in de federale regering. Voorbeelden daarvan zijn legio, ondermeer het terugfluiten van Reynders met zijn energiecheque en nog deze week met zijn toegevingen aan de brandstofhandelaars.
MR-voorzitter Reynders had woensdag de brandstofhandelaars zomaar in zijn eentje toegezegd de gespreide betaling van de stookoliefactuur en de eenheidsprijs voor stookolie terug af te voeren. De andere regeringspartijen konden dit natuurlijk niet laten gebeuren en de uitschuiver van de MR-voorzitter werd door hemzelf, Verhofstadt en de ministers Christian Dupont (PS) en Verwilghen (VLD) opnieuw rechtgezet. Waant Reynders zich al in de verkiezingsperiode van geschenken uitdelen of was het stokebrand steken?
Anderzijds heeft de MR zeker gescoord met hun salvo op de PS-baronnie in Charleroi. De corruptie van de drie PS-schepenen is duidelijk en de afwikkeling van de zaak kan de MR alleen maar plezieren. Eerder had de PS een regeringsnota laten lekken met het liberale voorstel om de kinderbijslag terug te schroeven. En we kunnen ook niet zeggen dat de nota over de eindeloopbaanproblematiek getuigt van een eensgezinde of krachtdadige regering. In een normale democratie is het vleugellam aanmodderen van ons federaal bestuur rijp om naar de kiezer te gaan.
Maar in 1999 was paars overeen gekomen om voor twee legislaturen tot 2007 te gaan. En mede door het aanpassen van de kieswet en het vervroegen van de federale verkiezingen in 2003 heeft Paars ook de grote meerderheid van de kiezers kunnen verleiden. Een jaar later waren de verhoudingen al totaal anders en sedertdien kunnen we zeggen dat de twee grootste Vlaamse partijen niet zijn vertegenwoordigd in de federale regering, die momenteel dus geen meerderheid heeft in Vlaanderen. Dat is dan weer de reden waarom Paars en Verhofstadt zichzelf verplicht zien om door te gaan tot 2007. Het klopt niet dat verkiezingen geen alternatief is omdat ze bekommerd zijn om het welzijn van het land en zijn burgers. De echte reden ligt bij het eigenbelang en behoud van hun postje met daarbij het zo lang mogelijk profiteren van de comfortabele machtige positie van liberalen en socialisten.
Het resultaat begint stilaan door te dringen: Ons land en Vlaanderen verliest zijn toppositie inzake welstand en sociale zekerheid. Vijf jaar werd niet gewerkt aan de dringende economische en sociale maatregelen om de toekomst van welstand te vrijwaren. De potentiële investeerders zijn afgeschrikt door de besluiteloosheid en de wispelturigheid van onze bestuurders. We leven in een politieke cultuur waar alleen nog geschenken worden uitgedeeld, belastingsverlagingen worden beloofd en echte problemen naar een mesthoop worden verwezen, waar ze uiteindelijk rotten en het ganse huishouden van ons land verpesten. Ze vergeten dat regeren een werkwoord is en geen rollenspel. Werken vraagt soms ook een inspanning.
Of gaan we toch naar verkiezingen. Strategisch liggen de kaarten nu beter voor paars dan vorig jaar met BHV, DHL en andere debacles. Die zouden vergeten zijn als het rond economische standpunten gaat. Zoals in 1995 kunnen de socialisten weer zwaaien met het gevaar voor de sociale zekerheid en de liberalen met allerlei snoepjes voor de actieven. Als Reynders in de federale regering vergeet van zijn petje van MR-voorzitter af te zetten en de Waalse socialisten genoeg gepest worden kan het er toch van komen. En Verhofstadt kan dan in de rol van Schroder asen op een verlenging van zijn premierschap met paars, dat de schade heeft kunnen beperken.
|
