We hebben de laatste vijf jaar al wat meegemaakt met die Nieuwe Politieke Cultuur. De wedden omhoog, nieuwe kieswet en democratie die wordt aangepast aan eigenbelang, nieuwe geheime miljardenstroom naar Franstalig onderwijs, flagrant breken van formele kiesbelofte rond BHV, een regering die economie en tewerkstelling niet echt als regeringswerk zien, ministers die niet meer zijn dan een reclemapaneel voor hun partij en volop meedoen aan elke verkiezing op elk echelon,  opvolgers en overlopers nemen plaats over in de parlementen waarvoor ze gekozen zijn., enz.

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

De beschamende vertoning van Marc Wilmots past in dit kader. Hij werd door Louis Michel (MR-FDF) binnengehaald voor een plaatsje op de senaatslijst van de MR en 110.000 voorkeurstemmen. Wat hij daar uitgespookt heeft, buiten zijn royale wedde, is niet om over naar huis te schrijven. Niettegenstaande al zijn positieve interviews vondt hij het normaal om na enkele maanden lal zijn job van volksvertegenwoordiger te combineren met het trainerschap van voetbalclub Sint-Truiden (van Duchatelet zeker van VLD).  Nu zegt hij ontgoocheld te zijn in de politiek, maar dan moest hij in die twee jaar toch wel de inzet gehad hebben om ook maar één mondelinge of schriftelijke vraag te stellen. Ook zijn bewering dat er te weinig aandacht was voor sport, klinkt belachelijk gezien hij zich liet verkiezen voor de senaat en sport een bevoegdheid is van de regio’s.  

We kunnen volgende commentaar volledig volgen : “Zonder de minste kennis van zaken in de politiek stappen, twee jaar lang geen poot uitsteken en dan uithalen naar de politiek. De anti-politiek tot kunst verheven. Het ergste is dat Wilmots niet eens kán opstappen. Amper een jaar na de federale verkiezingen van 2003 zat de MR al door zijn opvolgers op de senaatslijst. Françoise Schepmans, Alain Destexhe, Marie-Hélène Crombé-Berton, Serge Kubla, Lucas Ducarme, Richard Miller, Jean-Marie Cheffert en Jihane Annane. De ene raakte via een omweg in de Senaat, de andere had uiteindelijk geen zin in een parlementszetel, anderen werden in een ander parlement verkozen...Straks moeten er nieuwe verkiezingen komen omdat er geen opvolgers meer zijn ! Daar zijn maar twee woorden voor: belachelijk en beschamend.”