Er worden eindelijk vragen gesteld bij de ongerijmde eis om de laagverdieners te laten opdraaien voor de loonkostenvermindering om de buitenmatig naar omhoog schietende wedden van de grootverdieners te kunnen betalen. Laagverdieners worden door onze media en andere opiniemakers steevast in het verdoemhoekje geduwd als oorzaak van onze moeilijke concurrentiepositie. De arbeiders en lage bedienden moeten opdraaien voor het gebrek aan inventiviteit en werkkracht van managers en andere poenpakkers, die in de eerste plaats bezig zijn met hun eigen hoge verdienste en allesovertreffende wijsheid.

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

De frustratie van de betrokken slachtoffers komt maar sporadisch in de actualiteit bij een staking of betoging en dan dienen de heren journalisten en beleidsmakers weer in de pas te lopen van de macht van het geld en hun profiteurs. De laatste dagen hoorden we naar aanleiding van het bekendmaken van de managerwedden van onze overheid terecht ethische vragen stellen bij de steeds sterker uit elkaar groeiende verloningen en winstmaximalisatie. Uit ondervinding zien we ook dat die managers dan ook meestal nog enkele bijkomende helpers nodig hebben om hun werk te doen en met bijkomende vergaderingen nog andere medewerkers in tijdsdruk brengen. En zijn wij als belastingbetaler meer tevreden over ons stijgend aantal (politieke benoemde) managers in overheidsbedrijven, waarvan hun bezoldiging ook spectaculair is toegenomen. Zijn wij akkoord met een bezoldiging van onze topmanagers, die in het geval van Bellens van Belgacom kan oplopen tot 2,5 miljoen Euro (2004)?   

Is het nog ethisch verantwoord dat topmanagers voor zichzelf tegelijk forse verhoogde vergoedingen uitschrijven als van de laagverdieners in verhouding forse inlevering wordt geëist. Waarom kunnen die managers, waarvan toch ook verwacht wordt dat ze ook meeleven met hun bedrijf, ook niet een deel van hun gemiddeld 800.000 Euro mee inleveren. Wat moeten de slachtoffers, die zich jaren hebben ingezet en hun beste krachten gegeven voor de welvaart van hun bedrijf, denken van die ‘sukkelaars’ die er veelal alleen maar op uit zijn om hun bankrekening te spijzen. Te veel van die ‘sukkelaars’ denken trouwens niet in het belang van het bedrijf,  daar het niet de bedoeling is dat ze er lang verblijven. Als bedanking voor alle onheil mogen ze dan nog een buitenmatige beloning opstrijken, zelfs als ze de geloofwaardigheid van de firma en de motivering van het personeel volledig hebben naar de knoppen geholpen. 

Is het niet fundamenteel onrechtvaardig dat die ceo’s in bedrijven de mensen als koopwaar gebruiken voor hun beursspeculaties, rendementsverhogingen of winstmaximalisatie op korte termijn. Veelal speelt ook hier de persoonlijke verrijking mee wegens hun bijkomende bezoldiging in aandelen, wat hen aanzet zonder scrupules te spelen met de wat verdere toekomst van bedrijven en daarmee ook met de toekomst van zijn werknemers. Is er niet dringend nood aan een eerlijke verhouding in bezoldiging tussen de top van bedrijven en de ‘slaven’ op de werkvloer. Is het nog fatsoenlijk dat die CEO’s, die eigenlijk niet in staat zijn om het werk uit te voeren op de werkvloer, gemiddeld 30 maal meer verdienen dat diezelfde wroeters, die eigenlijk evengoed een onmisbaar steentje bijdragen tot het product van datzelfde bedrijf. Dan nemen we nog aan dat een gemiddelde werknemer bijna 30.000 Euro per jaar verdient en een gemiddelde CEO 800.000 Euro. Het is duidelijk dat  heel wat evengoed onmisbare arbeidsplaatsen worden ingevuld door arbeiders en bedienden, die heel wat minder verdienen dan die 30.000 Euro per jaar.