De petitie voor een “solidair België” lijkt mij veeleer een petitie voor het behoud van het huidige Paarse model van de afgelopen acht jaar, dat juist aanleiding is voor de huidige Vlaamse drang naar respect voor de institutionele instellingen en naar de mogelijkheid tot meer verantwoordelijkheid voor het beleid van de deelstaten. Het is niets meer dan een oproep voor het behoud van de onvoorwaardelijke eenzijdige solidariteit van Vlamingen voor het Franstalig systeem met PS-verzorgingssysteem en MR-handelswijze van anti-solidariteit van rijken en elitaire Franstalige inwijkelingen in Vlaanderen. De initiatiefnemers zijn misschien wel de waterdragers voor de koning, zijn partijvoorzitter Reynders en alle excellenties en profiteurs van het huidige Paarse model maar bevorderen geenszins de leefbaarheid van een toekomstig België.

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

De inhoud van een petitie voor een “Leefbaar België” moet er heel anders uit zien. Acht jaren Paars met een toenemende Vlaamse geldstroom voor Franstalige politieke projecten, noem het nu solidariteit, en het laten aanmodderen van het respect voor het institutionele kader zoals het BHV-arrest van het Arbitragehof, hebben de leefbaarheid van België ernstig bedreigd. Onvoorwaardelijke solidariteit leidt tot verwennerij, nog meer arrogantie en misbruik. Eenzijdige faciliteiten en andere buitenissige franjes in de communautaire afspraken hebben geleid tot buitensporige situaties en zich nog meer permitteren van eigen voorkeurbehandeling. Is het normaal dat Franstalige grillen zoals het splitsen van bevoegdheden voor wapenleveringen aan Nepal of het Francorchamps-akkoord onverwijld kunnen doorgaan, terwijl men een arrest van het Grondwettelijk Hof zomaar vijf jaar laat liggen. Dit “solidair België” is een staat in ontbinding, waar zelfs geen geldige democratische verkiezingen meer kunnen worden gehouden…

Een petitie voor een “Leefbaar België” is een pleidooi voor een duidelijke afbakening van bevoegdheden en respect voor de institutionele afspraken. Om op langere termijn leefbaar te blijven, moeten de deelstaten ook voldoende volledige bevoegdheidspakketten krijgen, zodat ze niet langer de verlammende greep moeten ondergaan van de anders georiënteerde partner. Als de Franstaligen met hun toekomstgericht ‘Marshall-beleid’ terug vervallen in een passieve PS-verzorgingsstaat met berustende armoede of een MR-staat, die de solidariteit afbouwt inzake ‘fiscaliteit volgens draagkracht en vermogen’, dan moeten ze daar later ook zelf kunnen voor opdraaien door een meer responsabel beleid voor de deelstaten. De Vlaamse welstand is er ook niet gekomen door onvoorwaardelijke solidariteit, maar op eigen kracht door een toekomstgericht beleid van zijn politici.

Concreet is een “Leefbaar België” duidelijk afgebakend in twee deelstaten met als grens de door de destijds door de Franstaligen getekende Taalgrens. Vlaanderen heeft destijds ook ingestemd met ééntalige gemeenschappen ten zuiden en ten noorden van die taalgrens. Dat iedereen dat ook blijft respecteren. Tenslotte hebben we nog het tweetalig hoofdstedelijke Brussel van de 19 gemeenten, waar het respect voor die twee talen ook in de praktijk dient gehandhaafd. Dit kader belet geenszins de solidariteit in België, men name ook niet tussen Vlamingen en Franstaligen. Een “Leefbaar België” zal trouwens ook de solidariteit binnen de deelstaten kunnen verhogen, doordat deze met meer bevoegdheidspakketten ook een breder eigen beleid kunnen uittekenen dat beter kan worden ingepast in de solidariteitsbehoeften van de eigen regio. Inzake solidariteit moet trouwens niet langer verzwegen worden dat de kloof tussen rijk en arm nu veel groter is in Wallonië dan in Vlaanderen…