xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Het zou in het kader van de aangekondigde communautaire besprekingen verplichte literatuur moeten zijn voor de huidige parlementairen, ministers, onderhandelaars en journalisten. Onze excellenties kunnen nu zonder tegenspraak allerlei leugens en halve waarden uitkramen zonder dat ze daarvoor terechtwijzing van onze lakse Wetstraat-journalisten hoeven te verwachten. De ‘L’ in de VLD van Verhofstadts partij kan niet zonder reden worden ingevuld als ‘Leugen”. Alle ervaring is uit de persrangen verdwenen en wat overblijft zijn lakse volgelingen van het Paarse verhaal.

Jan Verroken maakt in zijn interview en op zijn blog al heel wat duidelijk. Hij noemt het hele gedoe rond BHV een 'zotte discussie'. In Wallonië zou zoiets geen twee dagen duren. Nivelles maakte ook deel uit van de kieskring Brabant. Op een bepaald moment zijn er, door het spel van de apparentering, twee Vlamingen gekozen voor de Waalse Raad. Die hebben daar geen stap binnen mogen zetten! “Wij willen Nijvel electoraal los van Brabant”, zeiden de Walen, en zo geschiedde onverwijld...  Dat zou ook kunnen met Halle-Vilvoorde, als een deel van Paarsgroen zou meestemmen, maar dat hebben ze geweigerd omdat hun Numero Uno's Verhofstadt-Vandelanoote de lakeien zijn van Franstalig Paars. Zelfs een arrest van het Arbitragehof kan hen er nog niet toe bewegen om de grondwet na te leven.

Jan Verroken blijft Verroken, een brave politicus die echter wel altijd het wederzijds respect hoog in het vaandel droeg en bleef dragen. In zijn blog gaat hij in tegen misleidende informatie en blijft hij de scherprechter en stijfkop, bekend voor zijn bloemrijk taalgebruik. In  verband met de controversiële uitzending van RTBF stelt hij dat er geen 25 jaar maar zeker al 150 jaar sprake is van het einde van België. “Hoelang zou België bestaan hebben indien Wallonië het lot beschoren werd dat men Vlaanderen heeft laten ondergaan?”, is zijn terechte vraag die hij ook illustreert.

Stelt u voor dat men in 1830 het Nederlands als enige officieel taal had verklaard en dat men in dit Land niets kon worden - ook in Wallonië niet - zonder de kennis van het Nederlands? Stel dat men de hoofdstad van het Land in het hartje van Wallonië had gelegd (bv. Charleroi, waar omstreeks 1960 toch nog 20.000 tot 30.000 Vlaamse arbeiders woonden) en men ook daar dezelfde eentaligheidsregels zou opleggen? … Stelt u voor dat men bij elke stap om gelijkberechtiging dat spook van het einde van het Vaderland had bovengehaald. En “le droit du sol” ? en de Koningen die generaties lang nooit de tijd vonden om de taal van de meerderheid van hun franstalige "onderdanen" aan te leren ?

Verroken dient ook Di Rupo van antwoord als deze de historische legitimiteit van de taalgrens in twijfel trekt. De taalgrens werd in 1962 op Waals initiatief goedgekeurd, omdat zij af wilden van talentellingen en Vlaamse enclaves bij hen. Voordien waren het ook de Walen die de tweetaligheid van het land hebben afgeschoten. Bij de beslissing in 1962 was over de randgemeenten van Brussel geen sprake. Een regeling voor Brussel en de Rand kwam er pas in 1963 "bij nacht en ontij in Hertogginnedal.

De vaststelling van de taalgrens gebeurde op basis van de kaart Van Crombrugge, waarbij deze Verroken zijn opgestelde kaart introk en de kaart ondertekende van zijn Franstalige collega. De beslissing hield in dat Edingen bij het Vlaamse landsgedeelte werd behouden, dat de Voer zonder faciliteiten bij het Vlaamse landsgedeelte werd gevoegd en Moeskroen-Komen-Waasten bij het Waalse. Nog veel andere gebieden werden overgeheveld oa de Jekervallei van Limburg naar Luik en het ganse kanton Landen met zijn vijftien Gemeenten van Luik (toen) naar Limburg . In totaal ging het om 50 gemeenten die definitief bij hun eigen taalgebied werden gevoegd. In de grond een administratieve vereenvoudiging? Het louter toeval wou dat het neerkwam op 25 Vlaams en 25 Waalse gemeenten.

De uitspraak van Di Rupo in ‘Dag Allemaal’ dat de Franstaligen destijds de taalgrens slechts node hebben geaccepteerd in ruil voor taalrechten van 100.000 Franstaligen in de Brusselse Rand is dus een grove leugen. Een regeling voor Brussel en de Rand kwam pas tot stand in 1963, een ‘coup de force’ door ‘het gedrocht’ na een regeringscrisis. De Vlamingen bereikten weliswaar dat Brussel beperkt werd tot de huidige negentien gemeenten, maar in zes randgemeenten werden toen ‘uitdovende’ faciliteiten ingevoerd. Verroken bleef toen voorstander van de duidelijke scheidingslijn. Er waren toen trouwens ook een aantal Waalse gemeenten waar nogal wat Vlamingen woonden.

Vlamingen moeten wat vaker gewoon hun wil doordrijven in plaats van ‘te prutsen’ en te marchanderen. Waarom moet het altijd bij de Vlamingen bespreekbaar zijn. De regeling rond de Leuvense Universiteit moest trouwens ook al in 1963 geregeld zijn. De Walen waren trouwens al de verhuizing aan het voorbereiden, gronden werden al vastgelegd en plannen waren getekend.

http://blog.seniorennet.be/janverroken