|
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> Nu blijkt dat in tegenstelling met alle Reynders-blauwgekleurige berichten bleef de staatsschuld ook tijdens de regeringen Verhofstadt I (paarsgroen) en Verhofstadt II (paars) in absolute cijfers bleef stijgen. Reynders-Verhofstadt-Vandelannotte-Vandenbossche en meewerkende pers hebben ons een rad voor de ogen gehouden met jaarlijkse begrotingen in evenwicht. De cijfers liegen echter niet en het netto uitstaand bedrag van de staatsschuld steeg echter van 246,60 miljard euro in 1999 naar 285,81 miljard euro in 2007 of een stijging met 15,9 %. In 1998 stond omgerekend nog een bedrag van 240,72 miljard euro op die teller. Zelfs nu nog volgen de titels van alle media Reynders misleidend voorstel van dalende staatsschuld. Dan hebben ze het over de schuldratio, maar die is conjunctureel onbetrouwbaar.
In 1999 kreeg de paarsgroene regering Verhofstadt van de regering Dehaene een financiële staatshuishouding met structurele maatregelen naar begrotingen zonder tekorten en perspectieven naar een sterke afbouw van de staatsschuld. Op die manier hebben Dehaene en zijn begrotingsminister Herman Van Rompuy België met een zuinig beleid binnengeloodst in de Eurozone. De opvolging spiegelde zich echter naar een politiek beleid op Franstalige leest en bij dit model past geen doorzichtig strak financieel beleid. Woorden en perceptie werden belangrijker dan daadkracht. Paars Verhofstadt verkwiste Europlan-reserves en hypothekeerde de toekomst met meer politieke mandaten, meer ambtenaren, invoeren graaiweddes, financieringswet zonder waarborgen op responsabiliteit, afschaffing solidariteit rijk-arm en legaliseren belastingsfraude, verkoop staatseigendom en duur terug inhuren, opsoeperen pensioenfondsen, enz.
Wat hebben we nog aan de controlerende rol van de media als deze hun paarse vrienden naar de mond blijven schrijven? Ze vergaten dit jaar wel om ook de absolute cijfers van de evolutie van de staatsschuld uit hun artikel te knippen, zodat elke aandachtige lezer het bedrog kon ontmaskeren om in alternatieve media de ware toedracht van het verhaal te vertellen. Nochtans zijn de concrete cijfers ook te halen uit het antwoord van minister van Financiën Didier Reynders op vraag van CD&V-kamerlid Carl Devlies. Belga en hun volgelingen hebben het constant over de dalende procentuele schuld, maar zien blijkbaar niet dat de absolute of nominale schuld toch steeds blijft stijgen. De krant meldt nu zonder censuur dat tijdens de regeerperiode Verhofstadt II de totale (nominale) staatsschuld met maar liefst 22,8 miljard euro gestegen is (22,8 miljard euro dat is 912 miljard oude Belgische Frank). Procentueel betekent dat een toename, van de nominale staatsschuld, met ongeveer 8,6% en dat in 4 jaar tijd.
De Belga-mededeling besluit over de voorstelling van het 21ste jaarverslag van de federale staatsschuld met de titel : Overheidsschuld zakte in 2007 en deelt daarin mee
Ondanks de vertraagde economische groei en de kredietcrisis in de tweede helft van het jaar, is de schuld in 2007 positief geëvolueerd. De schuldratio van de gezamenlijke overheid daalde van 88,2% in 2006 naar 84,8% vorig jaar. Zoals bekend werd de begroting 2007 afgesloten met een tekort van 0,2% van het bruto binnenlands product. De federale staatsschuld bedroeg eind vorig jaar 285,81 miljard euro tegen 278,60 miljard een jaar eerder. De rentelasten daalden voor die zelfde periode van 4 tot 3,8% van het bbp terwijl de gewogen gemiddelde rentevoet van de federale staatsschuld stabiel bleef op 4,56%.
De benadering roept vragen op. De schuldratio zakte inderdaad, maar dat is enkel en alleen te danken aan de groei van de economie. Reynders en co hebben het nooit over de staatsschuld in absolute cijfers, maar alleen in percentages van het bruto binnenlands product, zeg maar onze binnenlandse economie. Paars(groen) kwam wel meer af met ongerijmde verklaringen om de beoordeling van hun begrotingen en hun beleid op een verkeerd been te zetten (pensioenfondsen, verkopen en terug afhuren gebouwen, zilverfonds, enz). Als de economie binnenkort in een crisis terechtkomt, dan zullen we hoedanook geconfronteerd worden met die verdoken opgebouwde staatsschuld, die dan wel niet zal worden toegemeten aan het beleid van de paars(groene) regeringen Verhofstadt. De geplande terugbetaling van de schulden, de enige manier om de staatsschuld te verminderen, is er echter niet gekomen. Op die manier halen we nooit de vooropgestelde Europese Maastricht-norm. De federale overheid kan best zijn beleid naar het model van zijn Franstalige politieke vleugel loslaten en het voorbeeld volgen van Nederland en Vlaanderen, die wel op dat spoor zitten.
|
