We krijgen steeds meer aanwijzingen voor de kater na het Paars(groene) beleid van de afgelopen vijf jaar. In Nederland zitten ze nog altijd op de blaren van 10 jaar Paars beleid en ook hier begint het wispelturig en arrogant 'goednieuws-beleid' duidelijke sporen van verval na te laten. Waar België met de millenniumwissel nog sterk stond genoteerd met een stipnotering, verliezen we nu steeds meer veld tegenover onze Europese concurrenten. Traditionele beleidsterreinen zoals Economie en Tewerkstelling pasten niet in het Paarse succesverhaal en kregen daarom onvoldoende aandacht. Met Paars kreeg de Waalse regeringswijze met een onbekommerde gepolitiseerde maatschappij de bovenhand.  

Vlaanderen laten temporiseren om Wallonië toe te laten ietwat bij te benen (of was het louter uit vrees van de Franstalige politici dat hun beleid de vergelijking met Vlaanderen niet langer aankon) was blijkbaar ook een afspraak uit het federale regeerakkoord van 1999. Dit regeerakkoord bevatte duidelijk heel wat meer geheime afspraken dan de nieuwe Vlaamse miljardenstroom naar het Franstalig Onderwijs. Resultaat is alvast dat ook Vlaanderen met het opwachten van Wallonië nu zijn plaats heeft verloren in de kopgroep. Economie, Tewerkstelling, Flanders Technology, Vlaanderen 2002, de fierheid om de Vlaamse werkkracht, alles moest wijken voor de federale solidariteit van de federale regering Verhofstadt. De Wael ging als Vlaams minister-president om opportunistische redenen liever op de koffie met Di Rupo dan wel zijn opdracht naar behoren te vervullen in  het belang van de toekomst van Vlaanderen.  

Als dank om ons in het Waalse bedje in slaap te laten wiegen, kregen we dit jaar nog de flagrante natrap door het federale miskennen van de grondwet en het arrest van het Arbitragehof in verband met BHV. Verhofstadt zat daar met zijn voorstel op één lijn met de FDF-elite en liet eerder ook al de toestand rond de luchthaven Zaventem verrotten met het vertrek van DHL en de huidige gevolgen voor het behoud van Brussel-Nationaal.  In die context werken de ondoordachte franstalig geïnspireerde uitspraken rond  '175 jaar Belgique' als een rode lap voor een moegetergde Vlaamse stier. 

Het ongerijmde voorstel van Verhofstadt waarin hij alle mogelijke FDF-wensen opneemt in ruil dan nog voor een niet-splitsing van BHV heeft de communautaire molen een halve eeuw teruggedraaid.  Als we Moureau (PS-Bruxelles) mogen geloven stonden zelfs de Franstalige onderhandelaars met de mond vol tanden door die verregaande tegemoetkoming en Di Rupo zou zelf nooit met dergelijk voorstel durven uitkomen. Dat na de overtuigde beloften aan de burgemeesters zelfs de stemming over het wetsvoorstel Daems (VLD) nog werd afgeblazen grenst aan het ongelooflijke. Het legt een hypotheek op elke volgende communautaire onderhandeling en heeft vele Vlamingen de ogen geopend voor dergelijk Belgique, wat de federale fierheid over de veronderstelde 87 % steun ook mag betekenen. Het FDF-voorstel en de flagrante houding van VLD en SPa hebben de regering Verhofstadt wel nog voor enkele jaren een zekere toekomst bezorgd in dergelijk Belgique. 

Maar terwijl zij hun royale leventje in la douce Belgique kunnen verder zetten, krijgen wij de klappen inzake economische vooruitzichten, tewerkstelling welvaart. Het is wraakroepend dat in een jaar als 2004-2005 zonder verkiezingskoorts een echt rampjaar is geworden met een slapende regering, die alle problemen liet aanmodderen tot ze op een fiasco uitdraaiden. Met een regering met veel lef en arrogantie, maar weinig werk- en daadkracht zakt België economisch steeds verder weg op de welvaartsladder. En wij kunnen dit complot tegen onze toekomst niet verijdelen.